Na odpowiedź Densera, zareagowała jedynie badawczym spojrzeniem. Kobieta ani trochę nie wyglądała na przekonaną.
Odetchnęła z ulgą, gdy usłyszała głos ziemi. Wyglądało na to, że prawidłowo oceniła sytuację i wybrała odpowiedni zasięg oraz samo pytanie. Tessa uznała, że musi sprawdzić coś jeszcze. Słowo "zwierzęta" mogło kryć wielorakie znaczenie.
Czy wśród nich są Nocne Bestie? Jeśli potwierdzi się, szybko spyta: Gdzie?, i bez względu na to, co usłyszy, zerwie zaklęcie. Następnie odetchnie parę razy głęboko, zbierając więcej sił i spojrzy na Densera, by powtórzyć wszystko, co usłyszała. Jeśli wszystko będzie dobrze, wstanie i skieruje się w stronę powrotną do obozu, nie dając szansy na powiedzenie czegoś więcej. Sama, jeśli będzie okazja, powie minąwszy go bezbarwnym tonem głosu: - Nie powinieneś stawać w mojej obronie.
Cokolwiek miałoby to oznaczać, pozostawałoby jedynie domysłem.
Jeśli okaże się, że znajdują się bardzo blisko niebezpieczeństwa, Tessa poinformuje o tym Densera w trakcie biegu do obozu.

Użycie magii nadwerężyło jej siły bardziej niż się spodziewała. Było gorzej niż wtedy, gdy ścigała elfa. Omal nie upadła, lecz ku jej zdziwieniu złapał ją Denser. Poczuła się dziwnie, lecz zaraz odpędziła to wrażenie od siebie, odrywając się od mężczyzny i stając teraz o własnych siłach. W myślach przetrawiała informacje, próbując znaleźć jakieś alternatywy dla jedynego możliwego wyjścia, jakim była ucieczka na północ. Ciężko jej się oddychało, lecz mimo to próbowała ustabilizować rytm serca tłukącego z całej siły o żebra. Było źle. Tessa domyślała się, że zostanie na samym końcu z całej grupy, co oznaczało, że musiała szybko coś wymyślić, by uratować skórę. Robienie z siebie wariatki ma pewne granice.
Gdy wrócili i padły komentarze na temat rzekomego puszczania się przez nią, zignorowała je, podchodząc do swojego tobołka. Najpierw pociągnęła solidne łyki wody, nie szczędząc sobie, następnie schowała bukłak i zarzuciła torbę na plecy. Mocniej chwyciła włócznię, jakby chcąc przekonać się, czy da radę biec. Adrenalina, która zaczynała szumieć jej w uszach podpowiadała, że istniała taka szansa.
Ludzie zaczęli się kłócić. Kobieta miała ochotę przewrócić oczyma - nie pierwszy i być może nie ostatni jest świadkiem tego typu scen. Tessa nie zwleka i wchodzi pomiędzy nich wszystkich, nie chcąc jej się krzyczeć - pewnie nie miałaby na to siły. Ma także nadzieję, że powstrzyma ich od rękoczynów.
- Zamknijcie się wszyscy - powie zmęczonym tonem głosu. - Robicie taki hałas, że teraz bez trudu zostaniemy zlokalizowani. Denser, co do twojego pytania - pół kilometra, nie więcej, ale mogą być znacznie bliżej. Herleris - tak, w grę wchodzi magia. Szczegóły później. A teraz, gdy już wszyscy mnie słuchacie, wysilcie wyobraźnię i sami odpowiedzcie sobie na pytanie, co się stanie, jeśli zaraz się stąd nie wyniesiemy, kiedy, jak wiadomo nam wszystkim, Nocne Bestie mają w zwyczaju zwoływać innych i atakować w większej ilości na grupy? Będzie ich przynajmniej trzy, co byłoby optymistyczną wersją. Teraz dodajcie do tego fakt, że w tej chwili zdolnymi do walki jesteś ty -wskazała na Densera - ty - na Herlerisa - i ten palant - dodała z niechęcią. - Wszystko ładnie przeliczone? Świetnie. To teraz idziemy na północ, a jeśli dalej mi nie wierzycie, to wiedzcie, że mam to gdzieś. Ja idę, wy robicie sobie co chcecie. Tylko pamiętajcie - martwi nie mają potem głosu.
Jeśli bogowie będą łaskawi dla Tessy, to nie zaliczy w zęby i ruszy w odpowiednim kierunku. Nie zamierzała oglądać się na grupę. Albo idą, albo nie. Wolałaby aby jednak tak, ale skoro wolą się kłócić to... ich problem, nieprawdaż?

Jej mowa odniosła zamierzony skutek. Lepszy niż przypuszczała, bo żaden z towarzyszy nie odezwał się ani słowem, tylko zebrali rzeczy i ruszyli. Cisza aż bolała w uszy. Niemniej Tessa była zadowolona, że uciekali stamtąd.
Dalsza wędrówka upłynęła spokojnie, bez żadnych rozmów ani niespodzianek. Kobieta jednak była zbyt zmęczona, by docenić ten "komfort", mimo to pełna dumy starała się nie garbić, tylko iść według narzuconego tempa i nie stać się zbędnym balastem. Myślami oddaliła się od dżungli, marząc o ciepłej zupie i porządnej dawce gorzały, po której spałaby snem sprawiedliwych. Gdy mag wyrwał ją z tych rozmyślań, uznała, że mimo wszystko woli siedzieć w dżungli - gdzie indziej mogłaby poczuć aż tyle adrenaliny?
- Znośnie - mruknęła, spoglądając na Herlerisa kątem oka. Doskonale wiedziała po co ją zagaduje, tak samo, jak to, że pozostała dwójka także jest ciekawa jej odpowiedzi. - Zaklęcie, które używałam, wymaga skupienia się i gdyby coś w tym czasie się stało, byłabym bezbronna. Denser pilnował, aby to się nie zdarzyło.
Tessa pominęła najważniejszy fakt, że w całą sprawę wtajemniczyła jedną osobę. Wyszła z założenia, że jeśli nie zapytają, to ona sama z siebie nie wyjaśni tego.
- Mogę skontaktować się z naturą. Zadaję jej proste pytania, na które odpowiada. Zależne od tego, jaki obszar poszukiwań wybiorę, odpowiedź może być mniej szczegółowa lub bardziej. Gdy najpierw wybrałam okręg poszukiwań do trzech kilometrów, dowiedziałam się, że nie ma w pobliżu tamtej grupy ludzi, o której wspominano, ale były bestie. Pytałam także o inne grupy, ale odpowiedź była mętna. Gdy zawęziłam obszar do promienia pół kilometra, wiedziałam, skąd kierują się bestie.
Wzruszyła ramionami.
- Coś jeszcze chcesz wiedzieć, Herleris?

- Są dwie przyczyny, dla których nic wam o tym nie powiedziałam. Po pierwsze, sami mnie nie zachęciliście do tego, pokazując, jak bardzo jestem niepożądana w tej grupie. Niektórzy nawet zaczęli znajomość od wyzywania od dziwek. Po drugie, z doświadczenia wiem, że zazwyczaj współtowarzysze wypraw lubią bez ograniczeń wykorzystywać tego typu umiejętności i przy odmowie są bardzo... nieprzyjemni. Nie wiedząc o tym, sama mogę kontrolować rozłożenie sił. W innym wypadku - wzruszyła ramionami - nikt się z tym nie liczy.
Kiedy omal nie przewróciła się i jej "wybawcą" okazał się tym razem Herleris, ponownie tego dnia poczuła się dziwnie. Zwłaszcza, że znowu złapano ją w talii. Spojrzała się zmieszana na dłoń maga na jej piersiach, lecz nie skomentowała tego jakoś szczególnie. Cierpliwie czekała, aż odsunie się od niej bez jej "pomocy".
- Nie potrzebuję postoju - wycedziła nagle przez zęby, spoglądając na wciśnięty w jej dłonie bukłak wody jak na jadowitego węża. Duma walczyła z pragnieniem, co było wyraźnie widać w wyrazie jej oczu. Po dłuższej chwili stwierdziła, że pewnie mag i tak nie odpuści, więc odsunęła na chwilę szal i zaczerpnęła dwóch łyków na odczepnego. Zaraz potem wcisnęła bukłak z powrotem właścicielowi i z kwaśną miną oraz nieco gniewnym krokiem, ruszyła do przodu, aczkolwiek nie wyprzedzając Garena. Wybitnie nie miała ochoty usłyszeć od niego kolejny bzdurny komentarz. Dlaczego Tessa była zła? Herleris mógł się tylko domyślać.

Godziny wędrówki w końcu opłaciły się i odnaleźli kolumnę po trollach. Tessa z uśmiechem przyglądała się całości, badając wzrokiem płaskorzeźby i obchodząc ją dookoła. Nie znała użytego w kamieniu języka, lecz to jej nie przeszkadzało w podziwianiu reliktu przeszłości. Ciekawa była, czy coś jest jeszcze w pobliżu, czy może zanim znajdą następny ślad po cywilizacji, upłyną kolejne godziny. Nie chcąc zawadzać trójce mężczyzn, odsunęła się od nich, badając, a raczej napawając się, wzrokiem wyczuwalną magię w tym miejscu. Zsunęła szal na barki, ponownie pokazując światu swoje ciemnorude, przechodzące w czerwień włosy związane w warkocz i poznaczoną bliznami i tatuażami twarz, która zapewne gdyby nie została tak "udekorowana", postrzegana byłaby za ładną i słuszną domieszce elfiej krwi. Tessa nabrała głęboko powietrza, czując pewnego rodzaju spokój i ukojenie dla jej zmęczenia. Wtedy podszedł do niej Denser ze zbójnickim uśmieszkiem.
- Na tyle dobrze, by dalej wam wszystkim umilać życie - zażartowała, nieznacznie przechylając głowę. Na drugie pytanie nie odpowiedziała. Zamiast tego siadła na ziemi, zdejmując tobołek i od niechcenia wskazując dłonią mężczyźnie, by usiadł obok. Jeśli spełni jej niewypowiedzianą prośbę, bez zwłoki wyjmie kawałek sera i chleba, którego urwała trochę, oszczędzając na później. Podzielić się nie zamierzała - może była w tej chwili milsza niż wcześniej, lecz nie aż do takiego stopnia.
- Wygląda na to, że część nagrody już jest zapewniona. Zamierzasz tym się zadowolić, czy iść dalej? - Wgryzła się w kawałek sera, czekając na odpowiedź. Przy okazji wzrokiem lustrowała otoczenie, zawieszając wzrok dłużej na kolumnie i... magu.

Propozycję nie do odrzucenia w postaci paska solonego mięsa, potraktowała z taką samą kwaśną miną jak wcześniej życzliwość Herlerisa. Tutaj także Tessa nie potrafiła odmówić i sięgnęła po jedzenie, ostrożnie zabierając się do skonsumowania. Z zainteresowaniem słuchała mężczyzny, który najwyraźniej obudził w sobie duszę odkrywcy. Doskonale go rozumiała, co nie omieszkał zasugerować. Usta wygięły się w uśmieszku.
- Za długo podróżuję, by satysfakcjonowały mnie jedynie budowle. Owszem, cieszy mnie, gdy po godzinach wędrówki widzę pierwsze efekty, ale tak, jak już wspominałeś - to za mało. Jeśli po tej wyprawie zdecydujesz się na dalsze tego typu eskapady, to być może dojdziesz do tego samego wniosku, co ja - pakowanie się w misje, gdzie istnieje dziesięć procent, albo i mniej, na przeżycie jest pomysłem wartym zrealizowania. - Skończyła solone mięsko i dopowiedziała tonem kończącym jej zaskakujący monolog: - W każdym bądź razie odkrywanie zapomnianych miejsc na świecie sprawia sporą frajdę.
Zmianę w zachowaniu mężczyzny Tessa nie zauważyła. Nawet nie za bardzo zwracała uwagę na to, że Denser siedział zbyt blisko niej i wyraźnie próbował nawiązać kontakt wzrokowy. Na pytanie o maga, spojrzała się na niego z ukosa.
- Jest w porządku - powiedziała zdawkowo, by zaraz dodać poważnym tonem: - Nie powinieneś mnie tak bronić.
Tessa dała mu do zrozumienia, że chodzi jej nie tylko o wcześniejsze słowa mężczyzny, ale także o moment, gdy wrócił po nią, a potem jeszcze wstawił się za nią. Ciągle nie dawało jej to spokoju, choć tłumaczyła to sobie praktycznym podejściem i wiedzą o jej umiejętności.

- Rozumiem. - To jedyne słowo, którym podsumowała wywód Densera o przetrwaniu grupy w tej dżungli. Było tak neutralne, że mężczyzna nie mógłby wywnioskować, co tak naprawdę sobie o tym myśli. Czy nie zgadzała się z nim? Może jednak całkowicie popierała ten punkt widzenia? Jej wyraz twarzy pozostawał nieprzenikniony.
Podczas gdy Denser zatopił się we własnych myślach, Tessa lustrowała wzrokiem otoczenie, otwierając się jeszcze bardziej na ten zwodniczy błogi spokój, pragnąc chłonąć każdym zmysłem ten wszechobecny mistycyzm. Nie zastanawiała się przy tym nad słowami Densera ani tym, że Herleris co jakiś czas spoglądał w jej stronę. Może gdyby częściej interesowała się bardziej romantyczną stroną życia, zastanowiłoby ją to i wprawiłoby w zakłopotanie. Zdarzenie z Garenem potraktowała jako dobrą, na rozładowanie napięcia między członkami drużyny, rozrywkę. Oczywiście jako jedyna odebrała słowa maga jako dobry dowcip. Jej śmiech i spojrzenie rzucone zawstydzonemu zbrojnemu jasno pokazywały, że byłby to widok warty zobaczenia. Z pewnością mężczyzna nie polubi jej za to.
Z wesołego samopoczucia nagle wyrwał ją poważny ton głosu Densera. Już samo to, że odezwał się do niej poprzez samo wypowiedzenie jej imienia, zaciekawiło ją na tyle, że oderwała wzrok od otoczenia i skierowała bezpośrednio na rozmówcę. Tessa nie wiedziała, jak zareagować, słysząc tę propozycję.
- Widzę, że przemyślałeś to dostatecznie długo - powiedziała po znacznym milczeniu z jej strony. - Co z resztą? Zamierzasz ich zostawić samym sobie? - Pokręciła głową. - Tak jak tobie nie zależy mi na ich życiu, pewnie także zdajesz sobie sprawę, że oni w takim wypadku nie wyjdą z dżungli w jednym kawałku. Nie jestem samozwańczym obrońcą słabszych, jednak także nie jestem okrutna. Ta grupa od początku miała szansę tylko ze względu na różnorodność uczestników. Masz rację, nie mają żadnego doświadczenia, a także żadnych szans. Raymond prędzej popuści niż chwyci po broń, Garen to idiota, któremu trzeba pokazywać palcem, zaś Herleris ma jedynie pojęcie o magii, nic na temat przetrwania. Denser - zawiesiła głos, równocześnie wbijając wzrok w mężczyznę, by nie miał wątpliwości, że więcej nie będzie się powtarzać - gdybym chciała kogoś zabić, zrobiłabym to bezpośrednio i bezzwłocznie. Jeśli grupa stwierdzi, że idzie dalej, pójdę z nimi, jeśli nie, to możesz liczyć na moje towarzystwo i zrobimy jak powiedziałeś.
Tessa wyraźnie zaznaczyła swoje stanowisko i raczej żadne namowy nie zmienią tego.