Tessa rzuciła Warfordowi ostre spojrzenie. Nie odpowiedziała. Miał rację. To wszystko zakrawało na ironię. Czy byli bohaterami? Reyes nie czuła się ani wielka ani szczególnie szlachetna. Nie teraz, gdy dumę musiała schować w kieszeń.
Uwadze wiedźmy nie uszedł fakt, że Kerończyk popisał się wyjątkowo szczegółową wiedzą na temat ich misji. Podczas dalszej wędrówki zastanawiała się (wybierając zastępczy tor rozmyślań dla spalonej wioski), ile tak naprawdę zdradziła mu cała trójka. Nie przypominała sobie, aby oceniała siłę nekromanty tuż przy nim. Głowy by jednak za to nie dała, wiedząc, że podczas wczorajszego upojenia alkoholowego mogła coś przypadkiem chlapnąć. Może reszta mu zdradziła albo sam się domyślił. Warford może i zachowywał się jak pomyleniec, ale głupim nie można byłoby go nazwać. Wobec tego pojawiła się pewna wątpliwość, wcześniej poważnie brana pod uwagę.
Ponownie poczuła nieufność, gdy ten zaproponował trzecią możliwość noclegu, ukrywając się wśród drzew. Tessa od razu ją odrzuciła, stwierdzając, że z takiej pozycji mogliby zostać bardzo łatwo otoczeni, nie dostrzegając nikogo wcześniej.
Wejścia do splądrowanej wioski nawet nie brała pod uwagę.
- Pagórek - rzuciła zdecydowanie, rozglądając się dookoła. Przez cały czas zachowywała czujność.

Położyła tobołek razem z włócznią na ziemi, siadając. Obejmując ramionami kolana, jadła niespiesznie niewielki kawałek tego, co jej jeszcze pozostało. Patrzyła na dwójkę towarzyszy, którzy skakali sobie do oczu, gestami grożąc użycie siły. Westchnęła. Wyglądało na to, że elf nie mógł się odnaleźć poza statkiem, a czarodziejka zbyt optymistycznie oceniła ich odporność na chłód.
- Ira. Lorhin. Weźcie się w garść. Jesteśmy drużyną - zwróciła się do nich, naciskając na to ostatnie. - Wrogów zostawiliśmy w tyle. Będą zajęci innym ogniskiem. Ponadto jesteśmy zasłonięci z jednej strony. Zgadzam się, że najlepiej byłoby zrezygnować z rozpalenia ogniska, ale niestety musimy to zrobić. Dopiero co puściła zima, ziemia nie zdążyła się nagrzać, a będziemy leżeć na niej zawinięci tylko w koce. Trzeba się jakoś ogrzać, choć trochę.
Wstała. Bez względu na to, czy przekonała Irę, czy też nie, doda jedynie stanowczo: "Dogadajcie się", a potem powiadomi, że idzie też poszukać patyków na ognisko. Swoje powiedziała, a towarzysze znali priorytety.

Podniosła głowę, wyprostowawszy się. Będzie deszcz, pomyślała, przez chwilę obserwując pogodę. Kontynuowała dalsze poszukiwania suchych patyków, gdy zasłyszane, podejrzane dźwięki nakazały jej zatrzymać się. Wsłuchiwała się w każdy szelest, wpatrując w gąszcz krzewów przed nią. Jak najciszej potrafiła, powoli odłożyła zebrane drewno obok, sięgając drugą ręką po ząbkowany nóż, który miała przy sobie. Będąc gotową na wykonanie uniku, najpierw czekała dłuższą chwilę, czy ktoś lub coś nie wyjdzie z gąszczu, następnie uważnie wsłuchiwała się i w momencie, gdy uzna, że nikt nie zamierza jej nagle zaatakować, zdecyduje się na użycie Powiedz mi co kryjesz, klękając na jedno kolano oraz przybierając na tyle wygodną pozycję, by w razie czego poderwać się na nogi. Nawiązując kontakt z naturą, skupiła się na obszarze przed nią, do dwudziestu metrów, zamierzając zadać takie pytania jak: Czy ktoś się tam znajduje? Czy to człowiek? Jeśli otrzyma zaprzeczenie, to zapyta, czy to zwierzę. Zapyta także, czy to grupa. W zależności od otrzymanych odpowiedzi, wstrzymywała się przed przerwaniem zaklęcia, chyba że sytuacja będzie tego wymagała. Tessa przez cały czas nie traciła czujności.

Choć twarz ani drgnęła, Tessa wewnętrznie aż skrzywiła się w kontakcie z tak odmienną naturą. Jakby przypadkiem dotknęła czegoś lodowatego.
Nie odrywając wzroku z krzewów, zadała kolejne pytania: Czy zamierzają mnie zaatakować? Są sami? Mężczyźni? Mają broń? Gdy otrzyma odpowiedzi, przerwie zaklęcie, wstając z klęczek. Jeżeli okaże się, że ukrywająca się dwójka ma wobec niej wrogie zamiary, nie pozostanie jej nic innego, jak zabicie ich. Nie zaryzykuje użycia zaklęcia, które rozniosłoby echo uderzenia Gromu po całej równinie, jednak nie wykluczało to po prostu zaszlachtowanie ich za pomocą noża. Kamienna skóra i tutaj znajdzie zastosowanie, chroniąc skórę. Zamierzała sprowokować ich, używając wyczarowanego ognia i podpalając krzewy. Następnie zaskoczenia zaszłaby jednogo z nich i zabiła, wbijając ostrze pod żebra, i zaraz atakując drugiego.
Jeżeli ziemia dostarczy jej odpowiedź, że ci ludzie są niewinni, po prostu odezwie się do nich, mówiąc, że wie, że tam są i nie zrobi im krzywdy.
Jeżeli nie otrzyma żadnych pewnych odpowiedzi, czeka na dalszy rozwój sytuacji. Być może aż oni coś zrobią.

Nie wiedząc, czy obca dwójka sprzecza się ze sobą czy jeden z nich wypowiada inkantację do zaklęcia, dla bezpieczeństwa użyła zaklęcia Kamienna skóra.
- Jeżeli uciekliście z tamtej napadniętej wioski, nie macie się czego obawiać - zaczęła mówić głośno, aby tamci usłyszeli każde jej słowo. - Nie mam zamiaru nikogo zabijać, a przynajmniej do końca tego dnia. Jeżeli jednak zastanawiacie się, jak mnie zapierdolić, oszczędźcie sobie zbytecznego główkowania i wyłaźcie z tych cholernych krzaków i załatwmy to raz dwa. Najlepiej jednak, żebyście stąd wypierdalali zanim skończy mi się cierpliwość i zmienię zdanie. Liczę do dziesięciu. Zanim skończę, lepiej, żeby was nie było.
Tessa zachowywała pewną i spokojną postawę, nie zdradzając oznaki strachu. Nie pałała żądzą krwi, ale obserwujący ją obcy ludzie mogli być pewni, że nie żartowała.
- Jeden - zaczęła kolejno liczyć.
W jednej dłoni nadal trzymała ząbkowany nóż, który w każdej chwili była gotowa odpowiednio użyć, zaś w drugiej dłoni pojawił się płomień z kolejnego użytego czaru. Reyes miała nadzieję, że ten widok przyspieszy ich decyzję oraz pobudzi wyobraźnię, wszak zamierzała wraz ze słowem dziesięć spalić krzaki, w których się ukrywali. Następnie, jeżeli nadal nie będą uciekać, a podejmą się walki, zaatakuje nożem, skupiając się na szybkości i skuteczności. Sztych w gardło czy pod żebra załatwiłby sprawę.

Pomimo tego, że brała pod uwagę, iż chowającymi się ludźmi są uciekinierzy z napadniętej wioski, to i tak zaskoczyło ją to. Brwi nieznacznie poruszyły się i tylko ktoś, kto dobrze znał Tessę, dostrzegłby tę niewielką zmianę w nieprzeniknionym wyrazie twarzy.
Uwagę Reyes przykuły dłonie kobiet owinięte w jakieś szmaty. Przyglądała im się. Przez chwilę zastanawiała się nad tym, dochodząc do wniosku, że musiały je mieć skaleczone. Z drugiej strony nie widziała krwi...
- Pokażcie swoje dłonie. Zdejmijcie te szmaty - zakomenderowała cicho, przyglądając się im bacznie. Czekając, aż spełnią jej życzenie, zgasiła płomień i wycofała zaklęcie Kamiennej skóry. Nie schowała tylko noża, opuszczając jego czubek, by nie niepokoić bardziej obcych kobiet. Wiedźma oczekiwała, że posłuchają się, nie mając innej możliwości, gdy podchodzili do nich jej towarzysze. Nie miałyby jak uciec.
- Kto was zaatakował? - zapytała, jakby od niechcenia, równocześnie gorliwie powtarzając sobie w duchu: "Powiedz, że zwykli zbójcy", mając cholernie złe przeczucie, które towarzyszyło jej od momentu, gdy postanowili ominąć wioskę.

- Czasami mi się zdarza - odpowiedziała, czując ulgę, że pod szmatami kobiety skrywały tylko poparzenia, a także, że reakcja na drugie pytanie wskazywała, że atakującymi mogli być po prostu zwykli ludzie.
- Bo to nie była pułapka - powiedziała, zwracając się do Lorhina. Rzuciła przelotne spojrzenie na Irę, z pewnym zainteresowaniem odnotowując jej krwiożerczą bezwzględność. - Tak byłoby najrozsądniej - zgodziła się z powagą, jednak zaraz dodała, spoglądając na obce kobiety: - Ale my nie jesteśmy rozsądnymi ludźmi. Dajcie im przejść.
Czekała, aż byli więźniowie wykonają jej polecenie, a gdyby zachowywali się opieszale, ponagli ich ostrym głosem. Do samych kobiet nie miała nic więcej do zakomunikowania niż: "Spieprzajcie". Jeżeli Ira postanowi wbrew jej decyzji działać na własną rękę, zabijając wieśniaczki, Tessa jest gotowa złapać ją mocno za rękę, powstrzymując od rzucenia czaru, mówiąc jej prosto w oczy stanowcze "Nie".