Rynek Turoński

1
Obszerny plac we wschodniej części miasta, z pięcioma odnogami w formie ulic, w której każdy może znaleźć coś dla siebie.
Główny teren zajmują handlarze rzeczami raczej pospolitymi; ubraniami, biżuterią, garnkami, meblami, pożywieniem nawet. W ulicach swoje kramy i zakłady posiadają fachowcy wyższej klasy, którzy cenią się i swój dorobek. Głównie kowale, płatnerze, rymarze, ale nierzadko również złotnicy, jubilerzy, czy cieśle. Zazwyczaj panuje tu umiarkowany ruch, wyjątkiem są dni targowe.
Większość Krasnoludów jest niezadowolona i nie waha się tego okazywać, gdyż zamknięcie Turonu na handel z Elfami i Ludźmi spowodowało monotonię i powtarzalność towarów, po pierwsze, a po drugie, brak możliwości rozwoju dla młodych przedsiębiorców, którzy poważnie chcieliby wejść na rynek. Toteż każdy wysłuchuje wiadomości z frontu z zapartym tchem.



Kazador udał się na rynek w celach sobie jedynie znanych. Nikomu nic nie mówił, o niczym z nikim nie rozmawiał. Po prostu przeszedł się spory kawałek, by trafić na rynek i stanąć wśród sporego skupiska swoich współbraci. Cóż będzie z nim dalej, to jego decyzja.

Re: Rynek Turoński

2
Zacząłem rozglądać się po rynku, a raczej po tłumie większości krasnoludów przekrzykujących się co do cen między innymi. Podziwiałem dobra jakie oferują handlarze. Może jest coś co mi się przyda, może kupię trochę jedzenia i alkoholu oczywiście, bo w domu powoli zaczyna go brakować, ale uzupełnianiem zapasów zajmę się po załatwieniu sprawy. Przechadzałem się wolno po centrum rynku, szukając kogoś znajomego. Jak na razie nikogo nie mogłem dostrzec, powinienem raczej szukać w jednej z uliczek gdzie są kamraci po fachu. Popytam po kowalach, płatnerzach, zbrojmistrzach czy nie mają czasem jakiegoś pachołka, sprytnego chłopca, który nie odmówi możliwości zarobienia, a i chętny do pracy by był. Porozglądałem się jeszcze chwile po kramach, straganach i małych sklepikach, ale nikogo nie rozpoznawałem, więc udałem się w jedną z uliczek, odnóg rynku.

Re: Rynek Turoński

3
Kazador wolnym krokiem maszerował wzdłuż uliczki, uważnie rozglądając się na boki. Wodził wzrokiem po licznych kupieckich szyldach, które w większości przedstawiały kowadła, obcęgi i młoty uświetnione jakimś chwytliwym sloganem.

Już po chwili stanął pod jednym z nich. Napis na drewnianej deseczce głosił: Warsztat Garosha. Wejdź, nie pożałujesz. Podążając za wyrytą na drewnie instrukcją, wszedł po stopniach do środka. Zawieszone nad drzwiami blaszki zawirowały i zadzwoniły, obwieszczając jego przybycie.

Pośrodku sali, naprzeciw wejścia, stał zgarbiony krasnolud, trzymając w dłoni szmatkę do polerowania i długie, stalowe ostrze. Kazador zauważył, że broń była w idealnym stanie, prawie jak nowa. Krasnolud jednak uparcie kontynuował czyszczenie, uśmiechając się spod pokaźnego, rudego wąsa. Jego przystrzyżona broda była w takim samym kolorze. Małe, guzikowate oczy oglądały kowala dokładnie, mierząc go od stóp do głowy. Kazadora zdziwiła reakcja Garosha. Znali się przecież nie od dziś.

- Dzień dobry, Kazadorze! - Powiedział sprzedawca, siląc się na uprzejmość. - Co cię do mnie sprowadza?

Słuchając odpowiedzi przestał polerować klingę, wstał i odłożył ją na jedną z półek.

Re: Rynek Turoński

4
Po wejściu do warsztatu rozglądałem się po półkach, rzucając oko na ostrza, które Gorosh aktualnie wystawił do sprzedarzy. W końcu jak by nie było to konkurencja, ale znamy się dosyć dobrze. Nie przypominam sobie jakichkolwiek spięć między nami. Ale w każdym razie nie przybyłem tu jako szpieg lecz z prośba.

- Witaj Gorosh! Dawno żem Cię nie widział! - uśmiechnąłem się szeroko - Nie będe owijał w bawełne, bo czas mnie nagli. Szukam pomocnika, wiesz, takiego pachołka, który zechciałby mi pomóc w robocie. Wszak mam mało czasu i przyda mi się jakiś praktykant, który pieniądzem nie poskąpi na rzecz kilkugodzinej roboty. Znasz może takiego wyrostka?

Re: Rynek Turoński

5
Garosh przez długą chwilę milczał, w zamyśleniu szarpiąc koniec swojej rudej brody. Nastała cisza, która wprawiła Kazadora w zakłopotanie. Sprzedawca nie czuł skrępowania, naumyślnie kazał kowalowi czekać, bo wiedział, że mu spieszno. W końcu jednak przemówił łamiącym się głosem.

- Wczoraj z wieczora skończyłem kuć partię mieczy dla króla. Wyklepałem jakie sto dwadzieścia solidnych siekaczy - przechwalał się. - Dałbym ci ja swojego chłopca we służbę, bo na razie nie będzie mi w sklepie potrzebny. Zanim go do ciebie poślę, to rzeknij mi tylko, na co ci teraz pacholę przydatne? Długi czas radziłeś sobie całkiem sam, jak ten palec, aż tu nagle wołasz pomocy... - w głosie Garosha brzmiała nie tyle ciekawość, co zwyczajna zazdrość.

Kiedy krasnolud skończył zdanie, jego twarz była czerwona niby burak. Nie przejmując się tym, krzyknął na giermka, który majstrował coś w sąsiednim pomieszczeniu. Chłopak wszedł do izby, głośno trzaskając drzwiami. Był to mizerny i wyjątkowo niski krasnolud. Jego wątłe ramiona, wystające spod rękawów, pokrywała blada, niezdrowa skóra. Rzadkie włosy nosił związane w kucyk, odsłaniając wielkie, obsypane pryszczami czoło. Krótka, czarna broda była czymś poważnie uświniona. Po bliższym przyjrzeniu się Kazador zauważył, że były to smarki. Kowal już teraz, bez dokładniejszych oględzin wiedział na pewno, że pomocnik będzie z niego żaden.

- To jest właśnie ten pachołek, którego mogę ci podrzucić - powiedział Garosh z szyderczym uśmiechem na spękanych ustach - Na imię mu Celeb - dodał, klepiąc chłopca po głowie.

Re: Rynek Turoński

6
Spojrzałem na chłopca, dobrze patrzy mu z oczu. Wydaje się odpowiedni. Po chwili swój wzrok skierowałem na Gorosha, wyraźnie nie kryjąc uśmiechu.

- Mam pewną robotę, ciężką robotę... - zamyślony popatrzyłem na ostrza prezentujące się na meblach - Muszę naostrzyć cały arsenał mieczy, siekier, sztyletów i innych rupieci. W dodatku nie byli dla mnie nad to mili, by dać mi chodź trochę więcej czasu. - wściekłość zabrzmiała w mym głosie po czym ochłonąłem, przeszedłem parę kroków po warsztacie - Potrzebuję pomocnika do tego, sam nie dam rady. - w moim głosie można było wyczuć bezradność.

Popatrzyłem znowu na chłopaka, mam nadzieje, że jest pracowity, ale chyba mogę na nim polegać skoro pomagał Goroshowi.

- Tak więc jak już mówiłem, czas mnie goni. - nie spuszczałem wzroku z chłopca - Chodź Celeb, mamy trochę roboty.

Re: Rynek Turoński

7
- Zaczekajcie! - Krzyknął Garosh, powstrzymując Kazadora i parobka przed wyjściem. - Chłopak musi jeszcze posprzątać w warsztacie. Co się tak dziwisz, nicponiu? - Zapytał pachołka, który patrzył nań całkiem obojętnie. - Pokrzywiłeś mi pręty, to teraz wyrzuć ten złom!

Celeb westchnął cicho i ze spuszczoną głową podreptał tam, skąd przyszedł, to jest, do sąsiedniej izby. Sprzedawca odprowadził go wzrokiem, przeszedł za ladę i zza kontuaru obserwował Kazadora.

- Przyślę go do ciebie, jak tylko skończy porządkować kuźnię, a na razie id... - ciągnął Garosh, ale nagle przerwał wpół zdania. Drżącym palcem, mrugając wielkimi ze strachu oczyma, wskazywał przed siebie, na drzwi.

Gdyby Kazador obejrzał się przez ramię, zobaczyłby dwóch krasnoludów stojących na ulicy. Obaj ściskali w dłoniach brudnoczerwone cegły. Naraz, jak jeden mąż, zamachnęli się i rzucili nimi w sklepową witrynę. Szyba sypnęła szkłem, a drobne, ostre odłamki poleciały na Kazadora. Mężczyzna, usłyszawszy głośny trzask, zdążył jedynie osłonić głowę rękami. Odwrócił się w kierunku wyjścia i w świetle ulicznych latarni zamajaczyły mu dwie postacie, dwaj wandale. Nie patrzył długo, ale od razu rozpoznał w jednym z nich Drawida. Zanim jakkolwiek zareagował, najemnicy z Młota Turina uciekli w któryś z bocznych zaułków. Rozpłynęli się bez śladu. W międzyczasie z pracowni wybiegł Celeb, zaalarmowany dziwnym hałasem. Patrzył na wszystko tym swoim zamglonym, obojętnym wzrokiem.

- O kurwa... - szepnął Garosh, nie mogąc wyjść z szoku. - A mogłem naostrzyć im te pierdolone miecze!

Re: Rynek Turoński

8
Zaraz gdy postać Drawida uciekła mi z zasięgu wzroku obmacałem dokładnie odsłonięte części ciała sprawdzając czy odłamki szkła nie zraniły mojego ciała. Zamyśliłem się nerwowo przez chwile nad moim zleceniem. Czy aby dobrze zrobiłem biorąc tą robotę... Te krasnoludy są niebezpieczne, ale skoro już się zgodziłem to muszę jak najszybciej skończyć ostrzyć ich oręże i nie chcę mieć z ich bandą nic wspólnego. Popatrzyłem na Gorosha, który z przerażeniem patrzył na mnie i na rozbite okna.

- U Ciebie też byli?! - spytałem z wyraźną wściekłością - A niech mnie! Jak bym wiedział z kim mam do czynienia nie brałbym się za tą robotę. Pewnie jeszcze gówno zapłacą o ile w ogóle zapłacą... - uspokoiłem się po chwili. Otrzepałem z resztek szkła z mego ubrania.

- W takim razie idę do mojej chaty, wyślij chłopaka do mnie jak skończy. - po czym odwróciłem się i wyszedłem bez pożegnania.

Po opuszczeniu warsztatu prędko udałem się do mojego warsztatu, nie zwracając uwagi na nic po drodze.

Re: Rynek Turoński

9
Kazador na własnej skórze doświadczył kim tak naprawdę są i jak brutalni bywają członkowie Młota. Teraz targały nim wątpliwości, a wśród nich tylko jedna kwestia wydawała się być oczywista i z góry przesądzona - kowal siedział w tym gównie po uszy.

Garosh wciąż stał za kantorkiem, był tak zaszokowany, że nie potrafił wydusić z siebie ani jednego słowa. Postękiwał niewyraźnie i z pewnością nie usłyszał tego, co Kazador rzekł do niego przed wyjściem. Właśnie, wyszedł, zostawiając sprzedawcę samemu sobie. Nie zabłysnął altruizmem. I chociaż przerażenie górowało teraz nad zmysłami sklepikarza, to gdzieś w głębi jego kupieckiej duszy tliła się bolesna iskra sprzeciwu. Był zły, zwyczajnie wkurwiony na siebie, na Drawida, ale też na Kazadora. Przyszedł do niego, zagadał, błagał o pomoc, a teraz, gdy był w potrzebie, poszedł sobie jak gdyby nigdy nic.

- Celeb! - Warknął na chłopca, który stał przy ścianie obserwując rozsypane na podłodze fragmenty szyby. - Nigdzie, kurwa, nie pójdziesz, słyszysz? Niech Kazador sam ostrzy sobie te mieczyki, psiakrew! I sprzątnij wreszcie to szkło, bo zaraz złoję ci skórę, darmozjadzie! - Parobek posłusznie, bez słowa sprzeciwu wykonał polecenie. Powłóczył nogami, połaził po izbie i zaczął zgarniać miotłą co większe kawałki rozbitej witryny.

W związku z całym tym zamieszaniem, Kazador został na lodzie. Będzie musiał poradzić sobie bez pomocy, chyba, że znajdzie innego, chętnego do pracy pachołka. W każdym razie, kowal musi pamiętać, że czas nagli i trzeba się spieszyć.

Na ulicy przed sklepem stało tyko kilku gapiów. Dźwięk tłuczonego szkła przywołał ich jak dzwonek poprzedzający obiad. Rządne plotek krasnoludy, zbite w grupkę, były zajęte rozmową; nawet nie zauważyły, jak Kazador opuszczał zakład. Kowal nie zwracał na nich uwagi, nie spoglądał za siebie, tylko przyspieszył kroku i pędził w kierunku swojego domostwa. Jego stopy wybijały równy rytm na twardej drodze, po której przyszło mu stąpać. Szybko pokonywał kolejne zakręty, ale w pewnym momencie zatrzymał się, stanął jak wryty. Drogę nieoczekiwanie zastąpił mu Mordin; zmierzał z naprzeciwka, a wszystko wskazywało na to, że był sam. Mężczyźni stali po dwóch stronach wąskiego zaułka. Po głównej ulicy łazili jacyś przechodnie, ale tutaj, w tej skromnej uliczce, było niemal całkiem pusto. Nie zobaczyłbyś nikogo, oprócz ich dwóch.

- Zaczekaj no, sąsiedzie! - Wykrzyknął najemnik, raźnym krokiem zmierzając w stronę Kazadora. Jego brzeszczot kołysał się przy pasku, schowany w skórzanej pochwie. Mężczyzna trzymał ręce na widoku, ale swobodnie, nic nie zdradzało, jakoby miał złe intencje. Na pewno nie chciał zaatakować. Kazador przed momentem ujrzał na własne oczy, jak działają najmimiecze, a Mordin był przecież jednym z nich. Bądź co bądź, kowal powinien zachować czujność.

Re: Rynek Turoński

10
Momentalnie zatrzymałem się widząc Mordina. Zmierzyłem go wzrokiem od góry do dołu, po chwili zatrzymując się na jego rękach. Moim zdaniem nie zanosiło się, by zaraz miał wyciągnąć ostrze i najzwyklej zabić, ale nadal obawiałem się jego i całej tej bandy najmników. Mimo to muszę z nim porozmawiać, musi mi wytłumaczyć co się tu dzieje. Podeszłem bliżej, ostrożnie, bez gwałtownych ruchów, ale z daleka można było wyczuć ode mnie wściekłość.

- Witaj Mordin! Musisz mi wytłumaczyć parę spraw... Powiedz mi no, co tu się kurwa dzieje?! - teraz wściekłość było nawet słychać. - Byłem u mojego znajomego, Gorosha, zapewne o wszystkim wiesz. Wyobraź sobie kogo tam zobaczyłem, uciekającego od miejsca wandalizmu. Był nim nie kto inny jak jeden z Twoich pachołków, Drawid. Teraz wytłumacz mi w co Ty mnie kurwa wpakowałeś oferując tą robotę, która od poczatku śmierdziała łajnem osła. - ochłonąłem trochę, odczekałem chwile, ale nie dałem dojść Mordinowi do słowa. - Wiedz, że miałem o Tobie lepsze mniemanie, jako o sądziedzie...

Re: Rynek Turoński

11
Mordin nie zwlekał z odpowiedzią, widząc nerwową reakcję Kazadora. Puścił mimo uszu jego narzekania, pociągnął nosem i odparł głośno, wyraźnie, przybierając groźny wyraz twarzy.

- Pozwól, że to ja ci coś powiem. Nic nie widziałeś, nic nie słyszałeś, a nawet nie byłeś dzisiaj w sklepie u Garosha, czy to jasne? Przez cały dzień siedziałeś w kuźni, ostrząc nasze miecze - w jego głosie rozbrzmiała jakaś złowroga nuta. - To masz powiedzieć strażnikom, kiedy do ciebie przyjdą. A przyjdą na pewno, bo zawsze przychodzą - dodał po chwili.

Krasnolud postanowił zastraszyć swojego sąsiada. Pech chciał, że stał się on jedynym świadkiem występku jego kompanów. Mordin musiał coś zadziałać, aby chronić towarzyszy z Młota. Nie odpowiadając na pytania, które Kazador z siebie wyrzucał, zawrócił na pięcie i ruszył przed siebie.

Kowal mógłby próbować go dogonić, aby wyciągnąć z najemnika cenne informacje, ale musiał zważać na to, że czas wciąż uciekał mu przez palce, a w warsztacie czekało na niego zlecenie do zrealizowania. Kazador mógł tylko gdybać, co członkowie Młota Turina zrobiliby z nim i jego zakładem, gdyby nie wywiązał się z umowy.

Re: Rynek Turoński

12
- Psia krew! Lepiej niech zajmę się robotą. - wybełkotałem do siebie, trochę z poczucia winy, że dałem się wkręcić w tak śmierdzącą sprawę.

Czym prędzej ruszyłem do mego warsztatu, by od razu wziąć się za ostrzenie. Przez całą drogę rozmyślałem "Co by było gdyby...". Byłem trochę podłamany całą tą sytuacją, nie myślałem momentami rozsądnie, nie orientowałem się w otoczeniu przez to prawie wpadłbym pod koła przypadkowego wozu. W końcu dotarłem pod moją furtkę, to mnie trochę uspokoiło. Podążyłem natychmiast do warsztatu, ponieważ nie ma co tracić więcej czasu. Nie ważne czy dostałem zlecenie od najemników, przyjaciela czy nieznajomego, poczciwego krasnoluda to musi być to zrobione na czas. Spojrzałem na nie małą stertę żelastwa czekającego tylko na dobre naostrzenie swych krawędzi. Podstawiłem sobie krzesełko pod osełkę i sięgnąłem po jeden z mieczy. Wyglądał przeciętnie, nie zbyt dobra robota, Ja robię to lepiej, przynajmniej tak przechwalałem się samolubnie, co nie koniecznie jest prawdą. Lewą nogą popędzałem osełkę w ruch, a obiema dłońmi trzymałem mocno miecz za dwa końce i ocierałem żelazną głownię miecza o wirujący kamień. Mijały minuty, godziny, a Ja ostrzyłem jeden po drugim. Straciłem rachubę czasu, zapomniałem o wszystkich problemach i skupiłem się na robocie, na tym co lubię najbardziej.

Re: Rynek Turoński

13
Najemnik zniknął za winklem, a Kazador udał się do swojej pracowni, aby wreszcie zacząć pracę nad zamówieniem. Czas naglił, w kuźni czekał na niego spory stos wymagającej naostrzenia broni. Było tego wszystkiego naprawdę dużo, bo równo 722 sztuki wyszczerbionego, zniszczonego oręża. Roboty co niemiara, a pomocnika jak nie było, tak nie ma. Zapowiadał się bardzo długi wieczór...

Re: Rynek Turoński

14
Sam nie wiem co przywiodło mnie do Turonu, może to było moje zmrożone serduszko, intuicja lub też ciche podszepty ostrza, wszak lepsze krasnoludzkie miasto niż Morlis do którego miałem całkiem blisko ze swojej miłej, przyjemnej i lodowatej groty. Powoli przechadzałem się ulicami podziwiając okoliczne budowle, pierwszy raz byłem w większym mieście, a wrażenie ono robiło niemałe, ale nic dziwnego wcześniej jedynie zatrzymałem się w kilku wioskach, można było ich ilość policzyć na palcach jednej ręki, nigdy nie miałem potrzeby spędzania czasu w większych skupiskach osobowości. Póki co głos mej broni nie dawał znak życia, a to oznaczało iż mam wolną rękę, tylko dlaczego? Czyżby na coś czekał? Tak czy siak mogłem się nacieszyć ostatnimi chwilami wolności, gorszą sprawą było iż nie miałem tego czasu za bardzo na coś przeznaczyć, a że Turon był najbliższym miastem posiadającym w miarę normalnych mieszkańców to postanowiłem je odwiedzić...

Tak spacerując znalazłem się na obszernym placu, który widocznie służył za rynek, nie było tutaj nic ciekawe, zwyczajne stoiska z przedmiotami codziennego użytku i takimi tam badziewiami, nie zwracałem nawet na nie większej uwagi, przemierzając tak ten teren w końcu trafiłem do jednej z pięciu uliczek, witryny oraz wystawy tutejszych sklepów czy też zakładów wydawały się mi o wiele ciekawsze niż poprzednia część "dzielnicy handlowej" jak ją sobie sam w myślach nazwałem. Miecze, zbroje płytowe, klejnoty... Wszystko błyszczące, drogie, przyciągające spojrzenia i zapewne przyciągające kieszonkowców i drobnych złodziejaszków. Szybkim i niewidocznym, bo ukrytym pod fałdami płaszcza ruchem mocniej przywiązałem sakiewkę z pieniędzmi do pasa. Przezorny zawsze ubezpieczony... Chodząc tak sobie wzrokiem szukałem kogoś tutejszego kto wyglądał mi na awanturnika czy też poszukiwacza przygód, nagłym impulsem zapragnąłem znaleźć pracę, ale nie taką zwykłą, a raczej coś dla kogoś kto gotów jest przyjąć rolę najemnika czy też osobnika trudniącego się odnajdywaniem skarbów czy artefaktów, a może i jeszcze innych magicznych przedmiotów. Może ów poszukiwana przeze mnie osoba wskażę mi miejsce gdzie taką robotę dostanę, zapewne tym miejscem okażę się być jakaś ciemna karczma.

Od momentu kiedy znalazłem się w mieście towarzyszy mi dziwne uczucie olbrzyma, mając ponad 2 metry wzrostu i tym samym przebywając wśród tak licznych synów Turoniona.

Re: Rynek Turoński

15
Vzar miał szczęście. Nie tak dawno opuścił dziwną grotę, w której przyszło mu spędzić ostatnich kilka lat na intensywnym zgłębianiu własnej mistycznej mocy. Przez kilka tygodni przedzierał się samotnie przez smagane lodowatym wichrem pustkowia i ciemne iglaste lasy, ukrywał się przed pustoszącymi te krainy demonami, którym w pojedynkę nie dałby rady, polował i grzebał pod śniegiem, żeby mieć co jeść. I szedł, wciąż szedł przed siebie, choć nie wiedział jeszcze, dokąd i w jakim celu zmierza. Nawet głos tajemniczego ostrza zamilkł i nie dawał mu wskazówek.

Aż wreszcie spotkał ich - kompanię ośmiu krasnoludów. Razem z nimi rozprawił się ze straszliwym, trójgłowym, rogatym czartem. On pomógł im, oni pomogli jemu. Nie zadawali wielu pytań, widzieli bowiem, jak dzielnie sprawił się w boju - to wystarczyło, by zdobył sobie ich szacunek. Trochę nabijali się z jego wzrostu i z jego trupiej aparycji, ale raczej poczciwie i dobrodusznie, niż złośliwie. Żaden z nich też złego słowa nie powiedział o jego elfim pochodzeniu - wniosek z tego, że ta przysłowiowa nienawiść pomiędzy ich rasami nie była aż taka powszechna i zaciekła, jak się mówiło. Albo że po prostu równe z nich były chłopy.

On też nie zadawał im pytań i właściwie przez cały ten czas nie dowiedział się, po co wypuścili się tutaj, na te zmrożone pustkowia, zamiast siedzieć bezpiecznie w swoim podziemnym mieście. Ale miał szczęście, że na nich trafił.

Przekonali go, że sam nie przeżyje tu długo. Jednego demona pokonać w dziewięciu - to było wykonalne. Ale samotny wędrowiec na Północy zazwyczaj ma okazję spotkać się z dokładnie odwrotnym stosunkiem, a dziewięciu demonom samotny Vzar nie dałby rady. Nawet z jednym mógłby mieć kłopot. Co więcej - dalsza wędrówka w stronę Ghuz Dun, jak się dowiedział, była bezcelowa. Bramy Turonu pozostawały zamknięte od lat z obawy przed atakiem czartów, jedyna droga do miasta krasnoludów prowadziła przez Tunel od strony morza. Wzięli go więc na swój statek i popłynęli do Turonu. Sakramentalne "on jest z nami" sprawiło, że krzywo patrząca na nie-krasnoluda straż u wrót miasta przestała robić problemy.
* Podziemna stolica robiła wrażenie. Vzar czuł się tu o wiele lepiej, niż na powierzchni, gdzie słońce bardzo mocno raziło jego wrażliwe oczy i bladą skórę. Właściwie to było tu prawie jak w tej grocie, która stała się jego domem na kilka długich lat... tylko lepiej. Ciekawiej. Jedyna niedogodność była taka, że wszystko zbudowano tu na miarę krasnoludów, a nie takich dryblasów jak on, więc musiał bardzo mocno się schylać, kiedy przechodził przez drzwi.

- Ejże, mały! - ktoś rzucił żartobliwym głosem i przyjacielsko poklepał elfa po pośladku...

Był to Nandor Kukułka, jeden z jego ośmiu kompanów. Vzar zdążył się już przyzwyczaić, że podobnego gestu absolutnie nie należy interpretować jako jakiegoś przejawu krasnoludzkich zalotów - Kukułka poklepałby go po plecach, ale zwyczajnie nie dosięgał. Czarnowłosemu wciąż chciało się śmiać, jak przypomniał sobie pierwszą tego typu sytuację sprzed parunastu dni i swoją własną minę.

Nandor Kukułka był krępy i brzuchaty, jak to krasnolud. Mógł się też pochwalić płową brodą, zaplecioną w aż siedem grubych warkoczy, do tego ozdobioną mosiężnymi blaszkami i kółeczkami. Nosił się na kolorowo - jego kaftan w czerwono-żółto-szare pasy i rude lisie futra wybijały go na tle dość szaroburych kumpli. Nie był jeszcze taki leciwy i poważny jak reszta towarzystwa, może dlatego był też najbardziej otwarty i pogodny ze wszystkich - do tego stopnia, że nawiązał kontakt nawet z takim ponurakiem jak Vzar. Jego przydomek wciąż za to pozostawał dla elfa zagadką. Pytania na ten temat wzbudzały za każdym razem fale niepohamowanej wesołości, ale żadnej konkretnej odpowiedzi nie udało mu się uzyskać.

- Snujesz się jak smród po gaciach, widzę. No! I jak znajdujesz naszą stolicę? Całkiem niebrzydkie miasteczko, no nie? - Nandor teatralnym gestem wskazał wielopiętrową plątaninę wykutych w skale uliczek, schodów, korytarzy, przejść, wejść, wyjść i zejść. Tu stały stragany z pieczywem, tu ktoś sprzedawał futra włochaczy, tu znów pysznił się malowany szyld gospody... - Mogę cię oprowadzić i pokazać kilka co lepszych miejsc, o ile nie masz jakiejś pilnej roboty. Chcesz? No, może nie teraz, bom trochę zmachany po tej całej podróży. Hehe, ty pewnie zresztą tak samo... Idziesz do karczmy, czy nie masz forsy na nocleg? Jak nie masz się gdzie podziać, to zapraszam w moje skromne progi. Stara tak się ucieszyła na mój widok, że wystawną kolacyjkę dzisiaj szykuje. Zniuchałem już, co tam pichci, i mówię ci, warto!
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Stolica”