Bastion Khudamarkh

16
Oczywiście, że bard miał racje, że czyny mówią najwięcej o czyjejś wielkości, ale cóż innego mogła zrobić niżeli wiecznie się oszukiwać, wciąż zapewniając... Może nie innych, ale siebie samą o tym, że jest wielka i może wiele. Możliwe, że to złudne, ale gdyby nie to, to możliwe, że już dawno jej życie wyglądało by inaczej. Czy lepiej? Bardzo wątpliwe, to było jedyne co potrafiła - przechwalać się czymś, co faktycznie nie istniało, oraz wykorzystywać swoją magię, na swój sposób, mimo że nie należał on do najbardziej "praktycznych" sposobów jej wykorzystywania, ot, mogłaby ułatwiać sobie nią życie, ale jakoś nigdy w tę stronę nie patrzyła. Pewnie, że w jej wiosce i rodzinie tytuły były ważne, każdy musiał, chciał się tytułować, to była swoista tradycja, ale Kamira brała to nieco za bardzo do siebie, zwłaszcza w miejscach, w których nie każdy musiał to rozumieć, lub respektować, to właśnie wtedy, tak jak tutaj - musiała wszystko udowadniać, a z udowadnianiem bywało różnie.

Losy bastionu mogły odmienić się dziś, lecz równie dobrze... Wcale nie. Pewności ku temu nie było żadnej – Wiem! — Powiedziała ciut głośniej gdy wspomniał o tym jak wielką zmianę mogłaby wywołać, po jego kolejnych słowach nie była jednak pewna czy jej inicjatywa zyska odpowiedni poklask. Przedstawienie przed Moxiclawem było wszak jedynie tym, przedstawieniem. Nie chciała mordować całych stad goblinów, tylko po to by tłuścioch się cieszył. Miała inny plan, lecz obawiała się, że nie uda się go zrealizować, a nawet jeżeli się powiedzie - to konsekwencje mogą być okropne.

Mimo to - nie miała problemu, by częstować się tym, co zostało przygotowane, korzystała, póki mogła i z tego co mogła, wszak - jak dawali, to należało brać, choćby i całymi garściami. – Myślisz, że warto? — Było to chyba najważniejsze pytanie, jakie zadała bardowi w trakcie tego wieczoru/popołudnia. Tak naprawdę nie widziała czy tak duży rozlew krwi po prostu jej odpowiada, szukała w głowie jakiegoś innego sposobu na rozwiązanie tego konfliktu, choć z drugiej strony... Wszystkie gobliny były małymi istotami, którym najczęściej zależało na zysku i wymiana jednego watażki na drugiego to też nie było rozwiązanie. Może należało wybrać trzecią ścieżkę? Tę, która jeszcze nie była jasna i klarowna.

Co prawda bard był zabawny i potrafił odciągać uwagę od problemów, które miały nadejść - to te jednak wracały gdy kończył, a im bliżej - tym miały większą siłę.

W końcu musiała też pojawić się i ona, tym razem ubrana, jakby przygotowana do przeprowadzenia tajnej operacji i nastawiona na karcenie zarówno czarodziejki jak i samego barda. Kamirin nie kryła nieco nadętych policzków gdy tylko owa blondyna zdecydowała się oficjalnie ujawnić. – N-nakryła? — Spytała zakłopotana czerwona czarodziejka. Również gwałtownie się cofnęła wraz z poduszką. W tej chwili zdawała się zupełnie niepewna tego co właśnie tutaj miało miejsce, wszak - odbierała to jako jakiś dziwny gest dobroci ze strony barda, niżeli cokolwiek innego, choć... Teraz zaczynało jej co nieco świtać. Szybko się podniosła gdy i ze zmarszczonymi brwiami obserwowała blondynkę. – Nie jestem workiem mięsa, wiesz! — Odpysknęła pewnej siebie "przywódczyni", nie mniej wstała i powoli ruszyła do schodów. – Czy oni myślą, że mogą sobie ze mną tak pogrywać? — Szła z wyraźnie krzywą miną i założonymi rękami. Gdy znalazły się na zewnątrz, szybko dotarło do niej, że te puste słowa, rzucone w jakże pustoszejącą okolicę, były skierowane do niej. – Najlepszy — Odparła na pytanie o plan, stuknęła też swoim kijem w ziemię, delikatnie by dodać powagi swoim słowom. Zarówno w jej głosie jak i geście było odczuwalne zwątpienie. Prawda była jedna - nie miała żadnego planu, bardzo liczyła na to, że bard również weźmie w tej akcji udział. Obecnie niestety się na to nie zapowiadało – Kto zajmie bastion jeśli nie będzie ani Moxiclava, ani Rifaxi? — Spytała dość głupim tonem Qlarę. Tak jakby zupełnie nie zdawała sobie sprawy z Anarchii, jaka mogłaby wtedy wystąpić. Nie mniej zadała pytanie głupio i z kosmosu nie bez powodu, nie chciała by zostało ono odebrane całkowicie na poważnie, jak coś, do czego mogłoby dojść. Po chwili przerwy i możliwie udzielonej odpowiedzi zdecydowała się odezwać znowu – Chciałam umówić Rifaxi na spotkanie z przedstawicielem Moxiclava. Tobą, za bastionem, by wynegocjować rozejm. Wtedy pozbyć się tego co przyjdzie. Później wykończyć resztę. Na pewno przyjdzie ze świtą. Na ciebie będą patrzeć krzywo. Na mnie mniej. — Westchnęła ciężko podpierając się o kostur, a drugą ręką chwytając kapelusz – Opowiedz mi o tej Rifaxi wszystko czego czerwona Kamira może potrzebować by ją przekonać — Bez wiedzy czego się spodziewać - zbyt wiele oczekiwać nie mogła, ani tym bardziej przygotować planu... Który na dobrą sprawę zakładał w obecnej chwili pozbycie się obojga, w ten czy inny sposób, dzisiaj, czy jutro.

Nie myślała o tym co robi jak o głupocie, choć w żadnym wypadku nie mogło to jej przysporzyć ani fanów, ani pieniędzy na spłatę długów. Patrzyła na to bardziej jak na wyświadczenie przysługi okolicy i pozbycie się dwójki niebezpiecznych watażków, chociaż przeszło jej przez myśl, że Moxiclav wprowadza JAKIŚ porządek, którego następca nie utrzyma, z drugiej strony... Liczyła, że uda się jej to rozwiązać jeszcze inaczej. Masowy mord był ostatnim na czym jej zależało.

Spoiler:

Bastion Khudamarkh

17
Bard pozostał w twierdzy Moxiclava, najwyraźniej nie chcąc lub też nie mogąc narażać się na niebezpieczeństwo - wydawał się być ulubieńcem przywódcy, zresztą, zupełnie jak Qlaira. Nie byłoby dobrze, gdyby coś jej się stało! Kobieta była napuszona jak zirytowany kot i gdyby miała ku temu możliwości, z pewnością tak samo postawiłaby sierść na karku i położyła po sobie uszy. Ciężko było stwierdzić, czy Qlairę zirytowało zachowanie Kamirin i Quetiapina, czy obawiała się nadchodzących wydarzeń.

- Oby był najlepszy. - Sarknęła Qlaira, komentując jej słowa na temat planu, które tak naprawdę nic nie wnosiły. Nie miała pojęcia, jaki plan miała Kamira, ani czy w ogóle go miała. - Jeśli pożyjesz dostatecznie długo, może się przekonasz. - Odpowiedziała na jej niedorzeczne pytanie odnośnie nowego przywódcy. Moxiclav, Rifaxi... w Bastionie zapewne mieszkało więcej nic nie znaczących watażek, którzy ostrzyli sobie zęby na pozycję, jaką piastowały gobliny.

Kobiety pospiesznym krokiem wędrowały w kierunku domu, który zajmowały gobliny pod okiem Rifaxi. Im bliżej były celu, tym ulice wyglądały na bardziej opustoszałe. Wkrótce nie było już ani jednego straganu w polu widzenia, za to w cieniach, które spowiły uliczki po tym, jak słońce schowało się za horyzont, Kamira mogła zauważyć przemykające sylwetki. Ledwie kilka przecznic dalej nad okolicą górował budynek o nieregularnym kształcie, jakby kolejne piętra i pokoje dobudowywano do niego bez ładu i składu, pod presją chwili. Rozjaśnione płomieniem okna świadczyły o tym, że króluje w nim życie.

- Jesteś jeszcze głupsza niż na to wyglądasz. - Qlaira skomentowała słowa towarzyszki. - Rifaxi umiera dzisiaj, czy tego chcesz, czy nie. Z twojej lub innej ręki, dla nas to bez znaczenia. - Dodała. W sprawie sporu z golbinami Kamirin miała być tylko nieoczekiwanym wsparciem aniżeli kimś, kto będzie grał pierwsze skrzypce w konflikcie. Czarodziejka miała szansę wykazać się i wkupić w łaski Moxiclava. - To, co musisz wiedzieć o Rifaxi, to że jest stara i słaba, ale ma wielu synów i jeszcze więcej wnuków, którzy będą próbować ją bronić. Zależy nam, by pozbyć się tego ścierwa tak szybko, jak to możliwe. Nie musi być po cichu. - Dodała. Pustki na ulicach mogły świadczyć o tym, że mieszkańcy poczuli, iż coś się dzieje i w porę schowali się we własnych domach.

Spokój wieczora przerwał daleki krzyk bólu.

- Zaczęło się. - Szepnęła Qlaira, wyciągając swój sztylet. Ostrze było krótkie i zakrzywione, do tego ząbkowane w taki sposób, by nawet drobna rana była najpaskudniejszą, jaka tylko mogła być. - Szykuj się, dziewczyno, albo zejdź mi z drogi! - Qlaira z gracją wprawionej zabójczyni ruszyła do przodu. Od Kamirin zależało, czy za nią podąży.
Obrazek

Bastion Khudamarkh

18
Qlara wolała dalej pozostać tajemnicza, nie zdradzając niczego ze swoich planów co do Goblinów wszelkiej maści. Kamira natomiast zupełnie tego się spodziewała, że będą przed nią skrywane tajemnice. Z drugiej strony to wcale nie sprawiało, że mogła jej jakkolwiek zaufać.

Domów było całkiem sporo, a przechadzanie się po ulicach bastionu tylko bez słów mówiło jak puste i skąpane w grozie i cieniu potrafi być to miejsce. Brak straganów pozbawił to miejsce jakiejkolwiek "znajomości" dla Kamiry. I tak by się tutaj nie odnalazła, jednak otoczenie, które w żadnym wypadku nie przypominało tego, co znała, sprawiało, że czuła się tutaj jeszcze bardziej obco niż przedtem, w tej chwili można już było postawić pytanie - czy dało się czuć bardziej obco, niż obecnie czuła się tutaj czarodziejka? Zapewne... Nie.

Jedna z budowli rzucała się w oczy, głównie za sprawą cieni i sylwetek świadczących o nocnym życiu. To zapewne tam musiała przesiadywać Rifaxi, albo jej poplecznicy. Nie mniej brak zaznajomienia z okolicą zmuszał Kamirę do współpracy z niezbyt lubianą Qlarą, wszak bez niej byłaby jak ten kurczak bez głowy. – Hej! Nawet nie wiesz, że denerwowanie pustynnego ognika w taki sposób może doprowadzić do tragedii! I nikt mnie w żaden plan nie wprowadził! — Spodziewała się czegoś zupełnie innego, a tak? Tak nie powiedziano jej kompletnie niczego. Była jak to dziecko we mgle, które mogło jedynie reagować na to, co było w zasięgu jej rąk, a obecnie była to chyba tylko Qlara, której co prawda chciała wypalić twarz, by nieco bardziej przypominała swojego ukochanego goblina - jednak tego nie zrobiła, bo sytuacja wydawała się jeszcze zbyt nieokreślona.

Jedynym pocieszeniem dla Kamiri było to, że przynajmniej niepowiązane ze sporem gobliny pochowały się do domów i ta wojna wewnętrzna obejmie tylko te dwie strony konfliktu. – Poczekaj! Jaki mamy plan! Co mam robić? — Odezwała się do Qlary i ruszyła za nią ze swoim kosturem. Poprawiła też kapelusz, bo w całej tej gonitwie nie chciałaby go zgubić. Idąć, czy też biegnąć rozglądała się na lewo i prawo, nie chciała być bezpośrednio za łotrzycą, wolała trzymać bezpieczny odstęp. Wszak gdyby coś miało trafić Qlarę, to lepiej ją niż Kamirę, poza tym. Trzymając się za nią, przynajmniej nikt nie mógł jasno przypisać strony, po której się opowiedziała, co mogło być jeszcze przez chwilę korzystne. Ostatecznie, zawsze pozostawała opcja zmiany w ognika i szybka ucieczka, to tak w razie nieprzewidzianego wypadku. Obecnie jednak zamierzała dać szansę tej sytuacji.
Spoiler:

Bastion Khudamarkh

19
W mroku pustych ulic, Qlaira odwróciła się gwałtownie w stronę Kamiry. Jej sztylet został uniesiony w geście groźby. Nie było nikogo, kto mógłby stanąć po stronie którejkolwiek z dziewcząt, gdy ulice były opustoszałe. Nawet jeśli ktoś mógłby je widzieć, nie zdradzał swojej obecności.

- Zamknij się albo sprawdzę, czy pustynne ogniki krwawią w taki sam sposób, jak te parszywe gobliny! - Warknęła Qlaira, zbliżając się znów do czarodziejki. Smukła dłoń zacisnęła się na szacie Płomyka i szarpnęła z zadziwiającą siłą. Twarz blondynki wykrzywiła się w bardzo nieładnym grymasie, odejmującym jej sporo uroku. - Wpadamy tam i robimy porządek!

Ciężko było powiedzieć, czy Qlaira nie chciała dzielić się swoimi planami, czy po prostu takie nie istniały. Nie trzeba było knuć, by wpaść w gniazdo goblinów i wytłuc je co do ostatniego, maleńkiego goblinika. Ostrze w dłoniach kurtyzany potwierdzało, że ma ona krwiożercze zapędy.

- Używasz swojej magii, jeśli taką masz, pomożesz nam i dostaniesz nagrodę! - Syczała dalej Qlaira. - A potem możesz zrobić, co tylko ci się żywnie podoba! Quetiapin...

Qlaira nie zdążyła podzielić się tym, co mógłby zaoferować Kamirze bard, gdy nagle ziemia pod ich stopami zadrżała, a powietrze przeciął huk eksplozji. Wkrótce dosięgnął ich tuman kurzu, a gdy szybko zaczął opadać, obie kobiety mogły dostrzec, że jedna z części domostwa goblinów runęła, zapewne grzebiąc w gruzach wielu nieszczęśników. Dobiegło ich więcej głosów rozpaczy i jęków bólu.

Kontrastował z nimi śmiech Qlairy, przerywany kaszlnięciami, gdy ta nawdychała się pyłu.

- Nie potrzeba czarodzieja, żeby szybko ich załatwić! - Zakpiła, puszczając szatę Kamiry. Nie powstrzymała się, by lekko pchnąć magiczkę. - Ruszaj! - Popędziła ją i sama podążyła ku budynkowi, z którego zaczęły wylewać się groteskowe sylwetki goblinów, gotowych bronić swojego domu. Jednym dobrze wymierzonym cięciem Qlaira rozpłatała gardło najbliższemu z nich, który wybił się przed szereg.

Naszyjnik, podarowany wcześniej Kamirze przez przekupki na targu, zaczął ciążyć, jakby poczuciem winy. Gobliny spostrzegły również ją, założywszy, że jest w parze z Qlairą. Trzech paskudników ruszyło w stronę Płomyka.
Obrazek

Bastion Khudamarkh

20
Czymże można nazwać kompletny szok, w jakim była w tej chwili czarodziejka, gdy Qlara pokazywała swoją drugą, jeszcze gorszą stronę. Gdy ta sięgnęła sztylet i ruszyła w jej stronę, z dość niedużej odległości, to uniosła jedną z rąk w dosyć defensywnym i ostrożnym geście. Nie chciała by jej czerwoniutka krew zaplamiła te piaskowe slumsy, a już tym bardziej nie w sytuacji, w której nie mogłaby się obronić. Przełknęła gwałtownie ślinę i w faktycznej chwili groźby zwyczajnie na moment zamarła, pozwoliła przejąć inicjatywę agresorce.

Kto jak kto, ale Kamira wiedziała doskonale, gdy już na sto procent należy zmienić ton i się uciszyć, by nie napytać sobie dodatkowej biedy, pozwolić komuś wierzyć, że to właśnie on rządzi i kontroluje sytuacje. To się nazywało grą pozorów w której... Może nie była najlepsza z powodu swoich umiejętności, ale starała się przeżyć i chyba to się liczyło, prawda?

Nie była na nią zła, tak naprawdę liczyła, że kobieta okaże nieco inną stronę, odbicie, które nie będzie przedstawiało szalonej jędzy, której zależy na wykonaniu zadania za wszelką cenę, okupując to krwią innych. Może i czarodziejka należała do osób dumnych i nawet pyszałkowatych, które tak naprawdę nie wiedziały i nie potrafiły niczego, to tak naprawdę nigdy nie chciała uczestniczyć w sytuacji takiej jak ta, która mogłaby się skończyć zwyczajnym mordem na istotach, o których nie ma informacji, że na to zasłużyły, przez jedną, albo drugą stronę. Może i wpakowała się tutaj przez swoje zarozumialstwo i brak innych możliwości, to liczyła na to, że pozwolą jej na dużo więcej inwencji i w ten sposób zdoła utkać z tego coś, z czego byłaby zadowolona. Tak się jednak niestety nie stało i w tej chwili nie było już wyboru. Pierwsza krew z ręki Qlary została przelana, jeden z goblinów zginął, kto wie ile innych, poniosło w tym zamachu śmierć już w tej chwili. Nadeszła chwila, w której wybór musiał zostać dokonany, żaden, który ucieszyłby Kamirę.

Ognik wyraźnie skrzywiła się na twarzy w chwili gdy gobliny ruszyły w jej kierunku. Nie była mistrzynią walki, to i wolała mieć przy sobie tą tarczę w postaci drugiej osoby, czy jakieś inne wsparcie. To potencjalne wsparcie zajmowało się już goblinami, to też nie zostało jej nic innego jak włączyć się w to starcie... I pozostanie po stronie Moxiclava. Był to trudny wybór o tyle, że nie miała pojęcia o Rifaxi i ostatecznie był to impuls, w którym musiała sama siebie bronić... To też nie tak, że bezpieczniej czuła się przy Qlarze... Choć w tej chwili może tak właśnie było. Cofnęła się prędko i wycelowała swoim kosturem w jednego z goblinów – EXPLOZJA! — Powiedziała, wskazując tego pośrodku, pomiędzy biegnącą dwójką, liczyła, że wybuchająca goblinia głowa odstraszy pozostałych dwóch. Jeśli to nie wystarczyło, to szybko powtórzyła te słowa dwukrotnie na pozostałych dwóch. – Eksplozja, Eksplozja — cały czas cofając się nieznacznie, najlepiej w stronę Qlary, przy okazji odsuwając się od biegnących goblinów jeśli miałyby znaleźć się niebezpiecznie blisko. Poza tym jej kostur nadawał się do blokowania, jak każdy kij zresztą, ekspertką w tej materii nie była, ale wypowiedzenie słów i wybranie punktu do stworzenia niewielkiej eksplozji zdolnej do zabicia goblina, w chwili przyjmowania pierwszego ciosu na kij mogło nie być takie trudne, zwłaszcza że nic nie wskazywało, że są jakoś dobrze wyszkolone, raczej szły na ilość. Na całe szczęście samo wysadzenie nie było szczytem jej możliwości, do tego potrzebowałaby nieco bardziej się postarać przy inkantacji.

W obecnej chwili przejmowała się losem swoim nieco bardziej niż tym należącym do goblinów. Jeśli sytuacja po jej stronie wyglądała na nieco bezpieczniejszą, szybko zamierzała sięgnąć do swojej torby po nieco czarodziejskiego pyłu, rozrzuciła go wkoło siebie i wymówiła słowa inkantacji. – O panie ognia i czarnych płomieni, ja Kamirin, przyszła najwyższa Arcymagini z Urk-Hun, bojowa czarodziejka z Karlgardu, wzywam twoje imię, obejmij mnie całunem mroku, by ochronić mnie przed tym co tobie wrogie! — I machnęła kosturem. Samo zaklęcie miało otoczyć ją czarną poświatą, która była wręcz idealna w chwili potencjalnego niedopatrzenia, albo niezauważenia goblina. Ostatnim czego chciała, był sztylet między żebrami, a tak, mogła się od tego uchronić i wciąż walczyć o swoje.

Jak radziły sobie obydwie z nich? To było pytanie, jakiego na pewno nie zdążyła sobie zadać, bo widziała to jak na dłoni... Ja kto więc było?

Zaklęcia:
1. Eksplozja
2. Tarcza mroku
Spoiler:

Bastion Khudamarkh

21
Krwiożerczość Qlairy nie była czymś, co było widać na pierwszy rzut oka. Kobieta była pewna siebie i bezwstydna, gdy eksponowała swoje wdzięki w basenie i poza nim, ale pokazała też swoją drugą stronę, przymilając się do Quetiapina. Kurtyzana mogła mieć więcej do zaoferowania, niż wydawało się po powierzchownej ocenie - nawet jeśli tą ofertą było ostrze sztyletu przystawione do szyi.

Szczęściem dla Kamiry, nieszczęściem dla goblinów, kobieta skupiła się teraz na nie-ludzkich przeciwnikach, czarodziejkę zostawiając za sobą. Qlaira dzielnie siekła kolejne gobliny, nie przewidziała jednak, że ich liczba może być tak wielka; wkrótce przeciwnicy zaczęli ją przytłaczać nie umiejętnościami, a liczbą. Zabójczyni wycofywała się, prąc ku Kamirin. Wciąż była barierą między napastnikami i czarodziejką, ale ta granica topniała z każdą chwilą.

Trzech goblinów, którzy nacierali na Kamirę, nie miało szansy obrony. Kiedy głowa pierwszego eksplodowała, malując ulicę czerwonym rozbryzgiem krwi, z wielu gardeł wyrwał się okrzyk przerażenia. Choć tych dwóch, którzy towarzyszyli nieszczęśnikowi, stanęło w miejscu, wkrótce i oni podzielili los pobratymca. Więcej krwi rozlało się po ulicy, a pył na nowo podniósł się, wzburzony eksplozją.

Ktoś, kto widział wcześniej Kamirę w akcji, mógł spodziewać się, do czego zdolny jest Ognik, jednak ani gobliny, ani Qlaira, nigdy wcześniej nie doświadczyli takiej rzezi. Śmierć zadana jednym słowem - ileż potęgi drzemało w jednej, niepozornej dziewczyneczce!

Napastnicy przerwali swój atak, co wiecej, ci najbliżsi wycofali się, napierając na dalsze szeregi, nawołując do odwrotu. Qlaira również wyglądała, jakby miała ochotę uciec - szeroko otwarte oczy zdradzały jej zdziwienie, a może również strach, nie dało się jednak ocenić, czy zbladła, gdy jej twarz pokrywały drobne krople gobliniej krwi. Wydawało się, że w jednej chwili jej zdanie o Kamirin zmieniło się diametralnie.

- Dobrze...! Dobrze! Zrób to jeszcze raz! - Zachęciła, gdy Kamirin rzucała kolejne zaklęcie. Wokół niej pojawiła się ciemna poświata tarczy. Qlaira wycofała się, by stać ramię w ramię z czarodziejką. - Myślałam... myślałam że kłamałaś. - Przyznała z ledwie wyczuwalną skruchą w głosie. Lepiej było stać po dobrej stronie czarodziejki.

Tymczasem z ruin zawalonej części domostwa goblinów zaczęły wydobywać się języki ognia. Pożar wkrótce miał się rozprzestrzenić, odcinając napastnikom drogę ucieczki przed eksplozjami Kamirin.
Obrazek

Bastion Khudamarkh

22
Nie każdy łaknął krwi, jedni chcieli właśnie tego, jak Qlara, a innym wystarczał odpowiedni poklask i szacunek, czyli coś, co zawsze chciała posiadać Kamira. Był on wręcz dobrem niematerialnym, ba - nawet mniej materialnym niż krwiożerczość, która w odpowiednich chwilach potrafiła dostarczyć hektolitrów krwi, w tym wypadku gobliniej.

Qlara możliwe, że dość szybko znalazłaby się w potrzasku gdyby jeszcze Kamira stanęła przeciwko niej. Tak się jednak nie stało i czarodziejka strony nie zmieniła. Sama Kamira zawsze uważała, że magia powinna być wykorzystywana w odpowiedni sposób, a mimo dość jasnego przeznaczenia jej magii, nie uważała, że powinna wykorzystać ją tylko do mordowania. Potrafiła znaleźć dla niej inne przeznaczenia, a jeśli już miały być wykorzystywane w tym celu, to na pewno nie po to by przypadkowy watażka pozbył się konkurencji. W tej chwili jednak nie miała zbyt wielkiego wyboru i musiała grać, jak jej zagrano.

Gobliny przybrały postawę ucieczki. Bardzo dobrze, to mogłoby ucieszyć Kamirę gdyby naprawdę miały gdzie uciekać, a tak się składało, że nie miały zbyt wielkich szans na ucieczkę i nie mogła zrobić w swoim położeniu zbyt wiele by na takową im pozwolić. Nie gdy już jawnie stanęła przeciwko nim wraz ze swoją magią. Chore podekscytowanie Qlary z powodu wciąż rosnącej masakry wcale nie podobało się czerwonej czarodziejce, z każdą chwilą i słowem widziała zabójczynię-ladaczynicę w coraz to gorszych barwach, głównie tych czerwonych będących krwią goblinów. Zmarszczyła brwi po słowach towarzyszki, tak jakby była dość poważnie urażona jej słowami o kłamstwie. Co prawda Kamira była skłonna do wyolbrzymiania i kłamania na wiele tematów, choćby po to, by otrzymać poklask, to była jedna rzecz, z której nigdy sobie nie żartowała - magia jaką się posługiwała. Była ona dla niej niezwykle ważna i robienie sobie z niej żartów, umniejszanie tej magii, choćby przez kłamstwa czy wykorzystywanie jej w nieodpowiedni sposób było wręcz urazą, nie tylko na jej "honorze" ale i na ognikowej duszy, która traktowała magię jak coś, co należało wykorzystywać jedynie w ostateczności, a nie do podawania sobie wina z szafki, czy kawałka chleba ze spiżarki jak robili to inni czarodzieje.

W obecnej sytuacji Kamira widziała, że gobliny nie mają szansy uciec, jak nie ona to zabije ich ta druga wiedźma z ostrzami, a jeśli nie one to zrobi to jeszcze ktoś inny, lub spłoną w ogniu, czy to faktycznym, czy tym należącym do pustynnego żartu, jeśli w ogóle uda im się uciec. Jedyne co mogła zrobić, to upewnić się, że stracą życie, jak należy, czyli w obronie swojej sprawy.

Kamira odsunęła się w pobliże pobliskiej budowli, tudzież zaułka. W tej samej chwili rozpoczęła kolejną inkantację. Skupiła swoją uwagę na walącej się budowli. Wyrzutów miała już mniej, bo doskonale rozumiała jedną zależność. To, że te gobliny i tak czekała śmierć, bo wiedziały, na co się pisały wdając się w konflikt między Rifaxi i Moxiclavem. Możliwe, że nie miały wyboru tak jak i Kamira dzisiaj, ale właśnie nad tym należało przejść do codzienności, bo tak po prostu czasem bywało. Czarodziejka wzniosła na moment w górę swój kostur, machnęła nim parokrotnie zataczając koło, a potem stuknęła podstawą kostura w ziemię wymawiając zarazem następujące słowa. – O ciemności skryta w ogniu, szalony płomieniu okryty w noc, w imię pustynnych ogników pokaż wszystkim swoją moc! Niech ujawni się Rifaxi upadek, nim nastanie kolejny poranek! Ześlij na nich swój gorąc z królestwa ciemności! Nadaj moim słowom wszelkiej autentyczności! Eeeeeksplozja! — Poważnym tonem wypowiadała te słowa, wskazując na budowlę, która się waliła i paliła. Robiła co mogła by jak najmocniej, wedle swoich możliwości wzmocnić swój wybuch, nie tyle by zabić jedną, lub dwie istoty, nie na tyle, by zabić ich więcej, a by stworzyć większą falę uderzeniową w miejscu budowli, by przyśpieszyć zawalanie się jej, oraz by porozrzucać wszelkie gruzy, jakie tam mogły się znajdować, czy inne elementy wystroju na wszystkie strony, licząc zarazem bardzo mocno na to, że ilość latających w powietrzu przedmiotów pod wpływem fali uderzeniowej i eksplozji przegoni, albo pozabija część z goblinów. Nie celowała bezpośrednio w żadnego z nich, bo to miałoby bardzo jednoznaczny efekt. Wiedziała jednak, że takie wykorzystanie zaklęcia nigdy nie miało przez nią miejsca, bo zazwyczaj ograniczała się do eksplozji niewielkich, mających zrobić porządek z istotami żywymi, albo je przestraszyć, tutaj nie była pewna żadnego z efektów, jakie mogłaby doświadczyć. Podobnie też nie miała zamiaru przeznaczać na nie przesadnej ilości energii. Ostatecznie, odcięcie gobliniej drogi ucieczki też byłoby częściowo interesującym efektem zaklęcia.


1. Tarcza mroku - utrzymuje się
2. Wybuch nr 1 wzmocniony inkantacją, a jak bardzo to oceń już jak uważasz.
Spoiler:

Bastion Khudamarkh

23
Kamirin była na najlepszej drodze, by zdobyć poklask i szacunek, jak również zasiać strach w sercach goblinów z Bastionu Khudamarkh. Ci, którym udało się umknąć wybuchom, płomieniom i opadajacym cegłom, z pewością przekażą daleje historie o wybuchających głowach pobratymców, rozerwanych niczym owoc w silnych dłoniach, gdy krwawe soki bryzgały na wszystkie strony! Na twarzach obecnych malowało się przerażenie. Również Qlaira nie była taka pewna, jak jeszcze chwilę wcześniej, ale ona przynajmniej wiedziała, że tym razem stoi po właściwej - zwycięskiej - stronie.

Blondynka miała pewne wyobrażenie na temat używania magii i była zachwycona, gdy kolejne gobliny traciły życie. Ściskała w dłoniach swój sztylet, ale wydawało się, że przyjęła pozycję obronną, będąc gotową zatrzymać każdego, kto chciałby przeszkodzić w destrukcji niesionej przez Ognika.

- Celuj w fundamenty! - Poleciła, wskazując Kamirze odpowiednie miejsce. Następnie wsunęła dwa place do ust i wydała przeciągły gwizd, który rozbrzmiał nad szumem panikujących goblinów i trzaskiem płomieni. - Wycofać się! - Krzyknęła.

Chyba nikt nie myślał, że cała sytuacja rozegra się tak szybko, że wszystko pójdzie tak łatwo. Kamira dała frakcji Moxiclava przewagę, której się nie spodziewali. Magia kobiety załatwiła sprawę i zasiała przestrach wśród przeciwników.

Tuż po sygnale Qlairy, z walącego się budynku zaczęły wysypywać się już nie tylko gobliny, ale również przedstawiciele innych gatunków - ludzie i orkowie. Jeden z mężczyzn wydał się Kamirze wyjątkowo znany - paskudna twarz Sefu była nietrudna do rozponania, nawet w ferworze walki, gdy nabitą kolcami maczugą torował sobie drogę w kierunku kobiet. U jego boku walczył również paskudny jednooki sprzedawca koszul oraz inni, których czarodziejka nie znała. Handlarz koszulinami taszczył w dłoni jeszcze paskudniejszy niż on sam łeb - dotarłszy do Qlairy, rzucił pod jej nogi zdobycz.

- Mamy ją. - Zaraportował. Po bruku potoczyła się głowa starej goblinicy. Bez pomyłki można było uznać, że to Rifaxi.

Na widok łba swojej przywódczyni, w gobliny na nowo wstąpiła siła. Ze skowytem ruszyły w stronę Kamirin, Qlairy i reszty wojowników, jednak ostrza i pałki stanowiły barierę, dzięki której Ognik mogła dokończyć swoją inkantację. Eksplozja była z pewnością widowiskowa. Kamirin jednak nie mogła jej doświadczyć, bo gdy tylko ukończyła słowa, wraz z magiczną energią opuściły ją siły witalne. Szum w uszach towarzyszył ciemności, która zagrodziła jej wzrok. Ostatnie, co odczuła Kamira, to zimny bruk po policzkiem, gdy upadła ciężko.

****

Nie wiedziała, na jak długo straciła przytomność, ale obudziła się w silnych ramionach, przyciśnięta do klatki piersiowej odzianej w brudnawą, cuchnącą potem koszulę. Sefu, zauważywszy przebudzenie czarodziejki, uśmiechnął się do niej krzywo, ale szczerze, przyciskając ją do siebie jeszcze mocniej w geście afektu.

- Obudziła się!

Gorszy od zapachu potu był jednak zapach zgnilizny, który unosił się w powietrzu. Podniósłszy głowę, Kamirin spostrzegła, że jest w pałacu Moxiclava. Sam przywódca znajdował się w baseniku, który wcześniej zajmowały kurtyzany - cielsko unosiło się twarzą do dołu, a flaki mieszały się z niegdyś krystalicznie czystą wodą, barwiąc ją w odcieniach czerwieni i brązu.

Po drugiej stronie zbiornika, z nonszalancko złożonymi za plecami rękoma, stał bard Quetiapin. Uśmiechał się do Kamiry, ale w jego oczach nie bylo wesołości.
Obrazek

Bastion Khudamarkh

24
Jedna rzecz przyszła niespodziewanie. Może bardziej dla wszystkich innych niż dla samej Kamiry... To również nie mogła kryć swojego zaskoczenia gdy poczuła, że energia z niej "ucieka" Wszak nie miała zamiaru dać się ponieść aż tak mocno, wykrztusić z siebie energii ponad swoje siły... Ale jak to się mówi, czasami magowie nie panują nad swoją mocą tak doskonale, jakby tego chcieli.

Qlaira, Sefu i handlarz koszul... Wyglądało to na jakąś ludzką rewolucję w skoro aż tyle istot walczyło przeciwko Rifaxi i szok - żadna nie była goblinem. Wszystko to stawało się dość dziwne z każdą kolejną chwilą starcia, ale... Kamira nie miała czasu na rozmyślania. Łeb goblinicy nic jej nie mówił, nigdy przedtem jej nie widziała. Był to widok co najmniej obrzydliwy, jednak nie mniej niż powysadzane gobliny i dużo nie brakowało by puścić pawia...

Na szczęście czarodziejka nie upodliła się na tyle, by zwymiotować. Działo się zbyt dużo i zbyt szybko by w ogóle nudności spowodowane masakrą dotarły do niej odpowiednio szybko. Wszystko skończyłoby się dobrze, gdyby nie to, że ostatnim co odczuła to zimna ziemia po upadku, jakiego doświadczyła z zupełnego zaskoczenia, licząc, że wciąż ma w sobie nieco tej magicznej mocy, którą tak bardzo się szczyciła. Przeładowała się jak na tak krótki okres czasu, zbyt dużo energii wyzwoliła w jednej i tej samej chwili.

Pierwsze co poczuła to zapach, niezbyt przyjemny, więc grymas na jej twarzy po przebudzeniu był wprost proporcjonalny do tego jak bardzo koszula Sefu rzeczywiście cuchnęła. Otworzyła powoli oczy z grymasem, który dosłownie nie miał końca. Gdy tylko dostrzegła, że jest ściskana mocniej. Grymas nie chciał opuścić jej twarzy – Nie łamać Sefu, nie dusić... — Powiedziała cicho w jego stronę, na tyle na ile mogła, z wyraźną sugestią by ją puścił. Mogłaby przysiąc, że dociskany policzek bolał ją znacznie mocniej z jakiegoś innego powodu niż przytulanki do brudnej koszuli. – T-tak, obudziła... — Potwierdziła słowa niezbyt przyjemnego z twarzy draba, z którego uścisku próbowała się powoli oswobodzić. Dopiero w tym momencie poczuła kolejny zapach. Ten był znacznie silniejszy niż nieumyte pachy Sefu. Momentalnie zebrało się jej na wymioty. Wszystko zaczynało wracać się samo. – S-sefu, puść. Zwymiotuje! — Powiedziała głośniej i na pewno towarzyszył temu dość znajomy odgłos jaki wydaje osoba która stara się zyskać kilka sekund nim dojdzie do katastrofy, liczyła, że będzie wolna na tyle, by sobie gdzieś obok w spokoju rzygnąć, gdzieś na podłogę. Zapach był okropny i zapewne wcale nie gorszy niż ten na pobojowisku w środku Bastionu a Kamirin zbyt twardego żołądka to nie miała. Wszak nawet się jeszcze nie rozejrzała.

Po swoim jakże pokazie o podtytule "pokaż kotku co masz w środku" i zabrudzeniu podłogi resztkami z dzisiejszych posiłków, których i tak zbyt wiele nie było, rozejrzała się porządnie po pomieszczeniu. Wciąż nieco skołowana miejscem, sytuacją, zmęczeniem no i samym pawiem, którego przed chwilą puściła. Toż to niemalże tak samo męczące jak czarowanie. To była chwila, w której Kamira zyskała szacunek do wiecznych chlejusów, którzy to potrafią wymiotować raz po raz pod wpływem alkoholu.

Czarodziejka z wyraźną odrazą spoglądała w stronę baseniku. Nie wstawała a zakrywanie ust i nosa nie miało za bardzo sensu, albo wymiociny, albo pot Sefu, albo ten smród trupa, co było gorsze? Patrzyła z odrazą, aż postarała się zmienić pozycje z tej należącej do rzygającego kota, na tę którą można nazwać siadem, nieco przygarbionym ze zgiętymi nogami. Ognik niezbyt rozumiała sytuacje, w jakiej się znalazła. Wszak Moxiclav miał jej zapłacić, mieli pozbyć się Rifaxi a tak oboje są martwi. Przez myśl przeszło jej to rozwiązanie, pozbycie się obu problematycznych dowódców, ale nie wyobrażała sobie go, nie wiedząc, kto ich tutaj zastąpi. Obserwowała kątem oka barda, ale niezbyt potrafiła połączyć kropki. To, co jej mówił, by nie uciekała, zachowanie Qlairy. Wszystko to było dla niej mglistą zagadką. Zresztą nie tylko to było zagadką. W eterze krążyło jedno pytanie, równie ważne co wszystkie inne, którego jednak nikt nie odważył się zadać - Kto posprząta basen?

– D-dlaczego Moxiclav tak pływa? Jego straż sobie nie poradziła? — Zapytała z pewną dozą niepewności i zaniepokojenia w głosie. Owszem była to istota, której należało się pozbyć, ale wszystko to stawiało każdego w bardzo niewygodnej pozycji. Kilka strachów gdzieś z tyłu głowy czarodziejki się kręciło, nie chciała ich jednak wypowiadać na głos, bo jeszcze się ziszczą. – C-co się stało? Quetapinie? Czemu tu jestem? Byłam...— Machnęła lekko ręką, próbując wskazać jakieś miejsce, szybko jednak zrezygnowała, zastygając z ręką w pozycji wskazującej na siebie samą.
Spoiler:

Bastion Khudamarkh

25
- Nie dusić!

Sefu posłusznie odstawił Kamirę na posadzkę, gdy tylko zauważył, że ta zaczyna się szarpać w jego kochających ramionach. I choć stopy czarodziejki dotknęły płytek, mężczyzna stał tuż za nią, by asekurować jej ruchy. Nikt nie spodziewałby się, że ktoś taki jak Sefu ma wprawę w asekuracji mdlejących panien! Z drugiej strony, biorąc pod uwagę jego zapach... Można było spodziewać się wszystkiego. Mężczyzna wykazał się przyjacielem na medal, gdy nie opuścił kobiety w chwili potrzeby i nawet przytrzymał jej włosy, by nie zostały ubrudzone w próbach pozbycia się podwieczorku.

- Pozbądź wszystkiego, będzie lżej. - Poradził jej, wielką dłonią głaszcząc plecy Ognika, starając się ulżyć w skurczach żołądka. Zaraz zaoferował również chustkę, równie brudną co jego koszula, do otarcia ust. Na szczęście z pomocą przyszła również Qlaira. Zdążyła zmienić ubranie na nieco wygodniejszą, luźną suknię, ściśniętą w pasie ozdobną wstążką. Również większość złota wróciła na jej osobę.

- Sefu, zjeżdżaj. - Warknęła na mężczyznę, który posłusznie oddalił się, by zachować dystans od Płomyka. Nie wyglądał na zadowolonego, ale najwyraźniej nie chciał zadzierać z kurtyzaną. Kobieta podała Kamirze czysty kawałek materiału, który wydzielał duszący kwiatowy zapach, kucnęła przy niej, w czułym geście odgarnęła włosy z czoła czarodziejki. - Trzymaj, przyłóż do nosa. - Spryskane perfumami płótno mogło pomóc w zamaskowaniu smrodu ciała Moxiclava.

Quetiapin przechadzał się wzdłuż krawędzi baseniku, patrząc na unoszące się ciało przywódcy.

- Czyż nie mówiliśmy ci, że tej nocy odmienią się losy Bastionu? - Zadał retoryczne pytanie, w jego jasnych oczach zamigotały niebezpieczne ogniki. - Rifaxi nie żyje, a Moxiclav... cóż, tak. Można powiedzieć, że jego straż sobie nie poradziła. - Powiedział niemal wesoło. - A ty, mój Ogniku, moja droga Kamiro, byłaś... tak, byłaś wielką pomocą dla naszej sprawy. Qlaira wszystko nam opowiedziała. Wydaje się, że cię nie doceniliśmy, należą ci się nasze przeprosiny. - Quetiapin przyłożył dłoń do piersi i pochylił się lekko. - Teraz jednak, wiedząc, jak pomocna możesz być, chciałbym zaproponować ci miejsce w pałacu, obok nowego przywódcy. Z twoją pomocą nigdy nie utracimy przywództwa w Khudamarkh. - Quetiapin wyprostował się. Wolnym krokiem podszedł do czarodziejki i wyciągnął dłoń, by pomóc jej wstać z posadzki. - Dołącz do nas, Kamiro.
Obrazek

Bastion Khudamarkh

26
Sefu nie należał do najbardziej uroczych osobników, chociaż jego starania należało uznać za takowe. Sama Kamira starała się jak mogła by wyrzucić z siebie wszystko, co zalegało w żołądku. Trudno było się jej wyzbyć wrażenia, że za chwilę wywróci się jej żołądek na drugą stronę i jego też się pozbędzie. Na szczęście to było jedynie wrażenie, a po kilku chwilach starający się pomóc Sefu został przepędzony przez głos należący do Qlairy. Obecnie nie dało się stwierdzić czy to dobry znak, czy może jednak nie. Do samej zabójczyni nie była zbyt dobrze nastawiona, a ostatecznie nikomu nie mogła zaufać. Nikomu prócz tej istocie, o której na głos mówić nie wolno.

Z drugiej strony trochę szkoda jej było słuchać, jak wielkolud traktowany jest z góry. W pewien sposób był odrażający, niezbyt inteligentny. Z drugiej jednak starał się najlepiej jak może, a takie starania powinno się doceniać, czyż nie? Zapach truchła goblina, czy śmierdzącej koszuli wielkoluda nie był jedynym przykrym zapachem, z jakim musiała obecnie czarodziejka walczyć. Wszak posmak zwróconego jedzenia również do najprzyjemniejszych nie należał. – Dzię-dzięki — Odebrała chustkę, która wydawała się zupełnie oderwana od tej sytuacji. Pachnąca, mogąca, chociaż częściowo zabić te okropne zapachy. Kamira przyłożyła ją do twarzy i zaciągnęła się zapachem na tyle na ile tylko była w stanie, zarazem biorąc kilka głębszych wdechów i uspokajając się po niezbyt przyjemnym epizodzie wymiotnym. Kamira przekręciła się na plecy, zakrywając chustką, tyle z twarzy ile tylko mogła, jednocześnie odganiając wszelkie duchy złych zapachów. Miejmy nadzieje, że chustka rzeczywiście potrafiła zabić ten okropny smród, niżeli tylko go zakryć jak pewne inne kiepskie specyfiki. – O rany, ale smród. Gorszy niż gdy żył — Słowom tym towarzyszyło ciężkie westchnięcie. Prawdę mówiąc, Kamira niezbyt obserwowała barda. W tej chwili odganiała smród, który tak jej zakręcił w głowie, że niemal zatraciła powagę sytuacji. – A nie mogliście od razu uwierzyć? Ale już nieważne.... — Właściwie to nie miała bladego pojęcia, co tutaj zaszło. Niby słuchała, ale nie do końca pojmowała dlaczego, po co, na co. Wszak sama rozmyślała o przeprowadzeniu takiego sabotażu, ale chciała to zrobić cicho, powoli i delikatnie, poznając każdą ze stron, a tak? Została brutalnie wciągnięta w to zawirowanie i musiała wybrać stronę. – Mogę zostać, całkiem dobrze mi się tutaj leży — Machnęła kilkukrotnie rękami gdzieś przed sobą w górze. – Ale... Kto jest tym przywódcą? — Odezwała się zupełnie zakłopotanym tonem z nutą zaciekawienia. Bo tak naprawdę czarowała w czyjejś walce, nawet nie wiedząc dla kogo i dlaczego. Kimże więc był ten nowy dowódca bastionu, o którym tak dużo nie słyszała. Gdy się zbliżył, to pewnie wyczuła jego rękę, więc nie miała większego problemu z tym, by wraz z jego pomocą wstać. Drugą ręką oczywiście musiała przytrzymywać chustkę. Oddanie jej teraz byłoby zbyt dużym ryzykiem.

– Czy teraz będzie tutaj lepiej? — Pytanie, jakże niewinne jak na niedawne dokonanie, powędrowało w eter, niby skierowane do nikogo, lecz jednocześnie do wszystkich. Kto miałby panować w bastionie i jakie to miały być rządy? Inne niż Moxiclava i Rifaxi? Jeśli tak, to jak bardzo inne. Niezależnie od tego co stanie się dalej, musiała rozmówić się z przywołańcem, bo na pewno miałby coś ciekawego do powiedzenia w tej sprawie, pytanie tylko... Kiedy.

Spoiler:

Bastion Khudamarkh

27
Wycowawszys się, Sefu oparł się o jedną ze ścian pomieszczenia, robiąc miejsce zarówno Kamirze, jak i Quetiapinowi. Obok nie go stanął łysy sprzedawca koszul. Drugi z mężczyzn podłubał w zębie, a następnie splunął gdzieś na bok.

Nikt z zebranych nie zwrócił uwagi na dwóch prostaczków, którzy chcieli być częścią rozmów, choć nikt im na to nie pozwalał, a ich obecność nie zrobiłaby różnicy. Przydali się na polu bitwy i na tym kończyła się ich przydatność.

Do uszu Kamiry, wciąż oszołomionej po utracie przytomności, doleciały krzyki z zewnątrz. Pali się! Uciekać! Nieście wodę! Pożar domostwa Rifaxi najwyraźniej rozprzestrzenił się na inne rejony Bastionu. Przynajmniej zapach truchła Moxiclava został nieco zamaskowany przez perfumowaną chustkę.

Bart pomógł Kamirin wstać. W jego miodowych oczach odbijało się światło, jakby ogień trawiący miasto ukazywał się w jego źrenicach. To spojrzenie miało w sobie coś groźnego, coś, co mogło nie podobać się nikomu, kto dostrzegłby ten dziwny byłsk.

Obejmując kobietę w talii, pomógł jej utrzymać równowagę.

- Mój biedny, niemądry Płomyku. - Zaśmiał się, słysząc jej pytania, jednak na żadne nie odpowiedział, za to skinął na Qlairę, podbródkiem wskazując jej miejsce, gdzie znajdowały się pokoje. - Qlairo. - Upomniał ją jeszcze, gdy nie zareagowała od razu.

Z niezadowolonym westchnieniem kobieta przejęła Kamirę od Quetiapina, jednak zamiast obejmować ją, jak zrobił to mężczyzna, złapała ją za dłoń niczym dobrą przyjaciółkę. Bez uznawania jakiegokolwiek sprzeciwu zaciągnęła ją do jednego z pokojów, które wcześniej pokazywał Quetiapin.

- Uwielbiam go, ale nienawidzę, gdy jest taki!- Pożaliła się blondyna, zaciągając Kamirin w kierunku niskiego łóżka, przygotowanego do snu dla dwóch osób. Pościel była, wydawało się, jedwabna, a szyfonowy baldachim dawał ułudę prywatności. Miękkie poduchy kusiły, by spędzić na nich kilka przyjemnych chwil. Dziewczęta usiadły obok siebie.

- Dobrze się spisałaś, Kamirin. Bez ciebie nie byłoby tak łatwo, nie wszyscy wróciliby do domu. - Głos Qlairy cichł niemal do szeptu. Czułym gestem ściągęła jej kapelusz i odgarnęła grzywkę z czoła. - Zasłużyłaś na odpoczynek. Quetiapin będzie chciał z tobą rozmawiać rano, gdy wrócisz do sił.
Obrazek

Bastion Khudamarkh

28
Odgłosy, które dotarły do uszu Kamiry wcale jej nie uspokoiły. Tylko bardziej zaczęła poddawać wątpliwości sytuacje, w której się znalazła. Ile czasu rzeczywiście ją ominęło? Tego nie wiedziała, ale jeszcze chwilę temu sądziła, że dużo więcej niż w rzeczywistości upłynęło. – Ogień? Pożar? Myślałam, że tylko tamtą okolicę spowiły płomienie. Rozniosło się, czy ktoś podpalił coś jeszcze? — Wszak sama posiadłość Moxiclava nie była aż tak blisko całego zamieszania. Wydawałoby się też, że odpowiedni ludzie, tudzież gobliny wszystko ugaszą, wyglądało na to, że nikt tutaj nie panował za bardzo nad sytuacją, a sama Kamira... Niezbyt miała pojęcie na temat tego co się działo, ani jak rzeczywiście wielka była skala ruchu, jakiego niechętnie stała się częścią.

Wstała wraz z pomocą Quetapina, który wcale nie wstydził się dość śmiałych ruchów w jej stronę. Na jej twarzy wymalował się niepewny, nieco zaniepokojony uśmiech gdy nazwał ją niemądrym ognikiem. W tej chwili nie miałaby niczego przeciwko by, wyjaśnić mu jak bardzo nietaktownym było nazywanie jej tak... No ale właśnie. Nie trzymała się na nogach za mocno i w tej chwili wyglądało na to, że lepiej odpuścić, dla swojego spokoju. Traktowanie o spokoju było tutaj niezwykle ironiczne, bowiem brak odpowiedzi na którekolwiek z pytań wcale jej nie uspokoił, a pod wpływem wybuchów jej mózg jeszcze nie skurczył się do poziomu orzeszka, by tak szybko zapomnieć o tak istotnych sprawach, jakie wciąż pozostawały nierozwiązane. Możliwe jednak, że wcale nie chcieli jej tym kłopotać. Mogło w końcu tak być, że nie było co zawracać jej głowy takimi bzdurami. W momencie gdy Qlaira zupełnie zmieniła swoje nastawienie, sposób bycia i w dość "przyjacielski" sposób zaczęła ją traktować, to w przez moment była zupełnie zakłopotana. Najprościej rzecz ujmując zawiesiła się. Uścisk dłoni nie był czymś aż tak standardowym, zwłaszcza od kogoś, kto jeszcze niedawno chciał poderżnąć ci gardło. Czyżby ludzie zmieniali się tak szybko? – Ale... — Nie wydusiła z siebie wiele więcej, nim tamta zaczęła ją ciągnąć. Czy właśnie tym nazywa się znalezienie się pomiędzy młotem a kowadłem?

Po znalezieniu się w pokoju leniwie się po nim rozejrzała. Usiadła zaraz na łóżku, nie wydając z siebie ani jednego słowa, jeszcze. Dopiero po chwili zebrała się na tyle, bo coś z siebie wydusić, po pierwszych słowach blondynki. Zmarszczyła brwi, ale nie w groźnym wyrazie, bardziej zmęczonym i spoglądającym z pożałowaniem na Qlairę, nie było w tym jednak wrogości – Taki? A bywa jeszcze jakiś inny? Chociaż jak tak pomyślę, to jest chłodniejszy... — Westchnęła zerkając na łóżko, na moment przymknęła oczy, bo miała wrażenie, że poduszka wręcz ją do siebie przyciąga. – Ale... — Rzuciła dość leniwie w chwili gdy kapelusz został z jej głowy ściągnięty. Obserwowała dalsze poczynania kobiety z niezmywalnym zaskoczeniem na twarzy. – Wiesz, że sama mogę to zrobić? Nie musisz... — Przerwała na moment, po odgarnięciu grzywki. – Poza tym, nie mam dziesięciu lat — Nieco się obruszyła, momentalnie zmywając ze swojej twarzy wszelkie zaskoczenie i niepewność, a przynajmniej tak sądziła. Szybko skrzyżowała ręcę, wcale nie chowając się z w tej chwili uniesioną brodą. Ciężko było jej ukryć, że podobało się jej niezmiernie to, co słyszała. Miała nieodparte wrażenie, że wreszcie ktoś docenił jej magię, w taki sposób, w jaki powinien – Na szczęście wszyscy tutaj jesteśmy — Mimo wciąż lekko zarozumiałej miny szczerze się uśmiechnęła. W tej chwili nie wiedziała, jak powinna dalej zareagować, co zrobić, bo w pewien sposób poczuła się ważna i chciana. W końcu gdyby chcieli się jej pozbyć, to dawno by to zrobili, mieli wystarczająco dużo okazji, a okazali jej nawet czułość i troskę. Miejsce tej wielkości i z takimi bogactwami, mogłoby przy okazji posłużyć za choćby częściową pomoc w spłacaniu długów, coś, z czym borykała się od dawien dawna. W pewien sposób, zachowanie Qlairy, tej krwiożerczej i bezdusznej zabójczyni wzruszyło czarownicę. Przez to wszystko, zupełnie wyrzuciła z pamięci, przynajmniej w tej chwili, poprzednie zwady i widok rządzi krwi, jaką pałała na widok goblinów, blondynka. Sięgnęła ręką do górnej części swojego stroju i delikatnie ścisnęła go w ręce, musiała ją na czymś zacisnąć w tej chwili. Na tyle na ile miała sił zerwała się w stronę Qlairy, starając się objąć ją w pasie – Zostań moją przyjaciółką! Nigdy nie miałam przyjaciółki. Bycie przyjaciółką ognika to zaszczyt... Nie mam ci już tamtych słów za złe — Zaczęła, wcale nie wstydząc się uronionej przy tym łezki. Szczególny nacisk położyła na słowa "przyjaciółka oraz ognika", bo właśnie tutaj musiała zaznaczyć jak ważne to wydarzenie. – ...mówią, że przez krew i piach, a tutaj tego było pełno i przetrwałyśmy no i przy okazji stało się. Jestem najwyższą czarodziejką Bastionu. — Siły za wiele nie miała, ale ściskała, jak mogła, przez chwilę, albo i dwie. – Co ty na to? — Dobroć to jedno, przydatność to drugie, ponoć przyjaźń nie zaczynała się tylko na przydatności i użyteczności, ale pochodziła z troski, czy coś stało więc na przeszkodzie ku nawiązaniu więzi?

Spoiler:

Bastion Khudamarkh

29
- Nie musisz przejmować się pożarem. - Temat ucięła Qlaira. W sypialni było o wiele ciszej, niż w głównej sali, jednak przez zasłonięte zdobionymi okiennicami okna wciąż wpadały spanikowane głosy mieszkańców. - Jesteś tutaj bezpieczna, zresztą przecież sama panujesz nad pożogą. To my jesteśmy bezpieczni z tobą.

Kamirin być może przypisywano więcej, niż rzeczywiście potrafiła, ale czy była to zła rzecz? W końcu to ona sprowadziła na gobliny zgubę, nawet jeśli jej wkład nie dotyczył bezpośredniego dorwania Rifaxi, a posprzątania pozostałych po niej reszek goblinich wojowników. Zależało jej na rozgłosie, który zapewniła stając po stronie sił Moxiclava.

Qlaira westchnęła głęboko. Wyglądało na to, że kobieta kompletnie straciła głowę dla barda.

- Teraz, kiedy nie ma Moxiclava, ktoś musi o wszystko zadbać. On o nas zadba. - Rzuciła śpiewnym tonem, zdradzając jednocześnie, kogo widzi w roli przyszłego przywódcy bastionu. - A my musimy mu pomóc. Nie mów, że nas zostawisz, Kamiro! Nie w takim momencie.

Dla Qlairy, która została zdegradowana do kurtyzany Moxiclava, tego rodzaju przewrót polityczny był zapewne najbardziej ekscytującym wydarzeniem w życiu. W jej oczach błyszczała eskcytacja, ale również troska o Kamirin. Ciężko było stwierdzić, czy spowodowana była czystą sympatią, czy może... strachem. Czarodziejka pokazała swoje możliwości.

Śmiały gest ze strony Kamiry sprawił, że Qlaira chwilowo zamarła w bezruchu. Potrzebowała paru momentów, by dojść do siebie, a następnie, pokonując zaskoczenie, objęła ją delikatnie.

- Oczywiście, że będziemy przyjaciółkami, Płomyku! My dwie, Mercila, Bimizza, Cimzit i reszta dziewcząt. - Zaśmiała się lekko, przyciskając policzek do włosów czarodziejki. - Ale najpierw powinnaś odpocząć. Zostanę z tobą, w porządku?

Z tymi słowami Qlaira pociągnęła Kamirin na poduszki, nie puszczając jej z objęć.
Obrazek

Bastion Khudamarkh

30
Jak to było, że w tak krótkim okresie czasu, można było dostać tyle czułości, a przynajmniej mieć wrażenie, że jest i naprawdę jest szczera. Mimo swoich wątpliwości kolejne zapewnienia zadziałały na nią... Kojąco, uspokoiły jej niepewność na tyle na ile tylko było to możliwe.

Oczywiście, że nie mogła ich teraz zostawić. Nie dlatego, że chciałaby uciec, a raczej dlatego, że i tak w obecnej chwili nie miała gdzie iść. Niezbyt wiedziała jakiej reakcji powinna się spodziewać od zabójczyni. W tej chwili to był jeden wielki skok wiary z jej strony. Ku swojemu uradowaniu, okazało się, że blondynka po kilku chwilach utwierdziła ją w przekonaniu, że wszystko jakoś się ułoży, być może, wszystko stanie się lepsze i prostsze. Wszak to mógł być początek, w którym zacznie spłacać wszelkie swoje długi. Bo od czego są przyjaciele jak nie od pomagania? W pewien sposób słuchanie o bezpieczeństwie od Qlairy i przewrocie również w pewien sposób czarodziejkę ekscytowało. – He-heh — Zaśmiała się delikatnie po czułym geście blondynki. Czyżby naprawdę mogła czuć się tutaj jak pośród swoich? – Mhm, prawda, powinnam — Potwierdziła słowa blondynki, ostatecznie położyła się i przez chwilę, dosłownie jeden krótki moment leżała z delikatnym uśmiechem. – Ale no... Jeśli mam odpowiednio odpocząć, wolałabym posiedzieć trochę sama. Czasem potrzebujemy samotnej medytacji. Rano na pewno zrobimy wspólnie coś wspaniałego! — Uśmiechnęła się do Qlairy. Przez moment chciała się przebrać, ale zdała sobie sprawę z tego, że i tak jutrzejszy dzień zacznie od kąpieli, a przynajmniej taki miała zamiar, zwłaszcza po dzisiejszych wyczynach i tarzaniu się w piachu.

Ciekawiło ją, co miałby do powiedzenia jej magiczny towarzysz, o ile w ogóle zechciałby się z nią w tej chwili porozumieć. Wszak utknąwszy pomiędzy światami, ma na pewno sporo innych zajęć i problemów. Może jeśli zacznie majstrować z księgą, to się pojawi? Dawno się z nim nie komunikowała, a takie miejsce jak to, mogłoby również być dobrym miejscem na kolejne próby przeprowadzenia rytuału w odpowiedni sposób. Kto wie, jak wiele dóbr i informacji zawartych może być w bastionie. Kamira nie miała pojęcia czy znajdzie w tym miejscu wiedzę odnośnie magii przywołań i wywołań, ale pewna była co do jednego. To raczej nie ona będzie czytać.

Jeśli Qlaira ją opuściła, to sięgnęła do swojej księgi i zaczęła przewracać strony, licząc, że coś z tego będzie. Jeśli jednak nie, to postarała się rzeczywiście przysnąć, a raczej to w jej obecnym stanie do zbyt trudnych nie mogło należeć. Koniec końców, nawet i z księgą, jeśli kontaktu nie było dość szybko, to również poszłaby spać, oczekując koniec końców nastania nowego dnia.

Spoiler:

Wróć do „Wschodnia baronia”