Narkotyki w pigułce

1
Autor: Shah

▶ POPIUM, zwane inaczej czerwonym snem, popiołem.

Wytwarzanie - poprzez nacinanie owoców Brzeczniaka Leśnego. Zebrany w ten sposób mleczny sok odparowuje się powoli nad ogniem, mieszając aż do utrzymania białego proszku wyglądem przypominającego mąkę.

Dawkowanie - wciąganie do nosa.

Działanie - początkowo silnie pobudzające, powodujące agresję oraz dodające siły; efekt ten utrzymuje się przez około dwie godziny, po czym ciało nagle staje się ociężałe, ospałe, aż w końcu człowiek staje się otępiały I obojętny na czynniki zewnętrzne; uzależnia fizycznie i psychicznie!

Efekt: 2 h

▶ PŁATEK, zwany także chlebkiem.

Wytwarzanie - korzeń Bagiennika Leśnego gotowany w wywarze z Hubki Brzozowej i Mierzwicy Górskiej. Taki specyfik filtrowany kilka razy przez czyste płótno, a następnie zmieszany z mąką i wypiekany w formie cieniutkich przaśnych opłatków.

Dawkowanie - doustnie, pod język; za jedną dawkę uznaje się płatek wielkości paznokcia, jednakże jest to zależne od tolerancji organizmu; nie można przedawkować.

Działanie - silnie psychoaktywne; wyostrzenie zmysłów, zanik poczucia upływającego czasu,zniekształcenie percepcji, poczucie wiedzy i spójności ze światem, wzmożona kreatywność, nie uzależnia!

Efekt: 8-12h

▶ DUSZEK, zwany także kryształkiem, diamentem.

Wytwarzanie - skrystalizowana sól wcześniej rozpuszczona w naparze Rotyczu Zwyczajnego oraz Luszczyki Zimowego.

Dawkowanie - doustnie, pod język, za jedną dawkę uznaje się gruby kryształ.

Działanie - wzmożona empatia, pogłębienie podświadomych emocji, uzewnętrznienie ich, bez żadnych czynników negatywnych – euforia, przypływ szczęścia, powiększone odczuwanie przyjemności przy całkowicie zachowanej świadomości, w nielicznych przypadkach uzależnia!

Efekt: 3 – 5 h

▶ RÓŻA URKOŃSKA

Wytwarzanie - skruszone ususzone płatki Róży palone albo same, albo zmieszane z tytoniem.

Działanie - uspokojenie, czasami otępienie, poczucie szczęścia oraz ignorowanie przyszłości i przeszłości, senność, nie uzależnia!

Efekt: 1 – 2 h

▶ GRZYBKI, zwane po prostu “tymi” grzybkami.

Wygląd: małe, wielkości kciuka, z wydłużonymi jasnobrązowymi czapkami i chudymi giętkimi nóżkami.

Dawkowanie - zjedzenie od 3 do 7 sztuk, UWAGA! Można przedawkować!

Działanie - silnie halucynogenne przy jednoczesnym zachowaniu świadomości, słyszenie kolorów, widzenie dźwięków, zmiany barw, możliwość wizualizacji, często pojawiające się nierealne stworzenia I rośliny oraz psychodeliczne kształty, uzależnia psychicznie!

Efekt: 2-3 h

Pamiętnik Rafaella di Curte'a - o prochach słów mnóstwo

2
Autor: Shah


Księgę tę znaleziono w posiadłości wielkiego uczonego i jednego z największych medyków naszych czasów, Rafaella di Curte'a. Wielce nieocenione są jego badania nad umysłem ludzkim, psychiką i wszelkimi emocjami. Całe swoje życie poświęcił nad odkrywaniem tajemnic świadomości, ale mało kto traktuje go jako światłego badacza, a to ze względu na przedmiot jego zainteresowania. Niesłusznie nazywany zwykłym ćpunem i obłąkanym wariatem di Curte poświęcił nawet swoje życie w imię nauki.
Rafaello urodził się jako pierworodny syn jednego z bogatszych i bardziej wpływowych rodów szlacheckich. Jego ojciec, Johnar, był znanym w całym Keronie majorem wojsk państwowych, a matka, Allanna, wielce cnotliwą i uchodzącą wśród towarzystwa jako ideał żoną i panią posiadłości. Para długo starała się o dziecko, a gdy już zaczęli tracić nadzieję, wtedy to właśnie przyszedł na świat Rafaello.
Młody di Curte był dzieckiem niezwykle pojętnym, błyskotliwym i ciekawskim, co bardzo cieszyło matkę, która chciała go wychować na najlepszego medyka w całym kraju. Ojciec, gdy tylko przekonał się o fizycznej słabości syna, przestał obdarzać go zainteresowaniem, spełniając tylko absolutne minimum rodzicielskich obowiązków, pozwalając jego żonie przejąć całkowity wpływ na jakże płodny umysł Rafaella.
Dosyć beztroskie dzieciństwo di Curte'a przerwała śmiertelna choroba matki, która wyniszczała ją od środka, a sama Allanna marniała w oczach z dnia na dzień. Dopóki jeszcze żyła, jej mąż spędzał przy jej łożu każdą noc, modląc się do bogów i przeklinając ich. Nie pomogły żadne lekarstwa, wielmożna Pani odeszła w bólach niewyobrażalnych, a jej przeraźliwe jęki odbijały się echem w głowie Rafaella przez resztę jego życia.
Zaraz po pogrzebie Johnar zaczął topić smutku w alkoholu, początkowo jeszcze zajmując się niewiele synem i posiadłością, ale z czasem obłęd, jaki wywołała w nim strata ukochanej żony sprawił, że stracił rozum, a przy życiu trzymała go szybko opróżniana spiżarnia. W tym czasie młody Rafaell oddał się całkowicie nauce i studiowaniu nauk przyrodniczych, humanistycznych i ścisłych, nie płacząc nawet wielce, gdy ojciec jego popełnił samobójstwo.
Niedługo po tym di Curte został, zgodnie z życzeniem świętej pamięci matki, jednym z największym medyków w Keronie, a jego imię znane było w gronie inteligencji nawet poza granicami kraju. Wzywano go do najbardziej przykrych wypadków i przypadków beznadziejnych, gdzie albo potrafił całkowicie pokonać chorobę, albo chociaż pomóc konającemu w mękach i dodać kilka dni życia. Nie wiadomo dokładniej, co ciągnęło jego umysł do defektów umysłowych, zaczął lubować się w obłędach i z fascynacją spędzał czas między niedorozwiniętymi albo wariatami. Na szczęście wiemy już, co spowodowało, że zanurzył swój genialny umysł w narkotykach
Oto co jego nieprzeciętny duch chciał przekazać światu.
AUTOR pisze:Nazywam się Rafaell di Curte, syn Johnara i Allanny di Curte'ów. Moje nazwisko jest bardzo cenione wśród inteligencji kerońskiej, albo było, póki nie zacząłem badać tego, czego oni się bali.
A ja odkryłem, co ich przerażało. To, że oni widzieli więcej, czuli i słyszeli więcej, oni wiedzieli to, co dla innych było nieosiągalne i niepojęte. Bali się tego, bo byli nieprzewidywalni, nie mieli na ich czyny żadnego wpływu. Bali się, bo mimo niezrozumiałych dla przeciętnego człowieka słów byli geniuszami życia, chociaż w swoich wizjach ocierali się o śmierć.
Tak bardzo chcę ich zrozumieć. Zobaczyć, powąchać, dotknąć, poczuć pod moimi głodnymi tej tajemnej wiedzy dłońmi to, co dla nich było rzeczywistym światem.
Staje się to moją obsesją. Nie chcę niczego więcej, zadnych skarbów, pięknych kobiecych ciał i zaszczytów, tylko osiągnąć ich mądrość, mieć ich oczy i uszy. Możecie zabrać mi nawet język, bo nie musiałbym mówić, kiedy mógłbym po prostu czuć.
I wtedy, gdy wracałem z okolicznego targu, minąłem jego. Siedział w ciemnym, ciasnym zakamarku między dwoma starymi budynkami, cały ubrudzony, z potarganymi wlosami i nieruchomym ciałem. Miał wzrok jak oni. Chciałem do niego podejść, ale wtedy właśnie zatrzymała mnie straż miejska. Wspominali coś o jakimś popiele, czerwonym śnie. I wtedy właśnie mnie olśniło. Wiedziałem, jak zdobyć tamtą wiedzę. Tę mądrość, która dozwolona jest tylko dla umysłów nieograniczonych.


Dzień 1., wieczór - Róża Urkońska

Pomyślcie, że żadna biblioteka nie posiada księgi, która sprawowałaby o używkach! Próbowałem znaleźć jakiekolwiek pisane źródło informacji na temat narkotyków, chociażby spis tylko, nie mówiąc o wytwarzaniu, a o tej rzeczy, o tej, która nieznana jest, która tak wiele złego podobno czyni, nic!
Pozostało mi czerpanie wiedzy z plotek i rozmów z pijanymi bandytami w mniej szanowanych karczmarz. Na szczęście, o ile moje nazwisko znane jest, to twarz przeciętnego idioty ludziom się wydaje, czego bym jako komplement nigdy nie przyjął, ale w tej sytuacji bardzo pomocne się być okazało.
Zbir z podpitym okiem i podpitym głosem mówił mi o Róży Urkońskiej. Roślina jest mi, owszem, znana, ale tylko ze stron księgozbiorów matki. Widziałem jej piękne rysunki, czerwone ogromne pąki rysowane ze zgrabnością artysty na pożółkłym papierze. Czytałem o tym, że wody nie potrzebuje, by jej liście wiecznie zielone były, a gdy jej korzenie chociaż maleńką kropelkę deszczu posmakują, wtedy zakwita obficie i pachnąco. Był także w tej księdze dopisek pod rysunkiem, innym pismem pisany, mówiący o wspaniałych leczniczych właściwościach Róży Urkońskiej, jakby wodą przez samych Bogów święconą była, ale gdy pytałem kogokolwiek o nią, kazano mi się tym nie interesować, grożąc, że przekażą strażnikom informacje o moich zainteresowaniach. Szybko wtedy zapomniałem o ów cudzie.
Teraz już wiem, czemu jest odrzucana przez prawo. Na szczęście znam parę osób, które wielkimi medykami by być mogły, gdyby nie ich zamiłowanie do skutecznych, aczkolwiek niemile widzianych sposobów. Nie będę tutaj wymieniać z nazwiska tej osoby, nie chcę jej kłopotów sprawić.
Dostałem od niech niewielką ilość wysuszonych płatków ów rośliny. Teraz, gdy tak leży przede mną, ułożona starannie na białym materiale, nie wygląda na coś, z czym musiałoby walczyć całe wojsko. Czerwień opisywana w księgach matki została przyćmiona przez ciemnobrązowe plamy, jednakże wyczuwalny jest jeszcze wyraźnie piękny zapach. Nie wierzę, że taka roślina może uleczyć najgorszą nawet chorobę. Nie, kiedy skomplikowana alchemia nie daje sobie z nimi rady, nie, władze nie mogłyby nam zabronić korzystać z jej dobrodziejstwa!
Mam zmieszać ją po równej ilości z tytoniem i spalić tak, jak zazwyczaj palę fajkę. Upewniłem się, że nikt nie będzie mi przeszkadzał. Zamknąłem drzwi i poczekałem, aż ostatnia służba pójdzie spać.
Czas zobaczyć to, czego nie widziałem, a o czym opowiadali oni. Odpaliłem fajkę. Smak tytoniu pozostał niezmieniony, ciągle znajomo gryzący i duszący, ale dym, jaki wydobywa się z mych ust jest lekko pachnący. Kaszlę. Nie wiem, kiedy coś poczuję. Lewa ręka ledwo utrzymuje fajkę, drżę cały z podekscytowania, nawet litery piszę mniej wyraźne. Nie boję się, jestem ciekawy. Chcę wiedzieć! Czy dzisiaj zostanie mi dana ta wiedza? Czy zaszczyci mnie ich mądrość?!
Wypaliłem już pół fajki. Próbuję coś wyczuć w swoim ciele, ale tylko głowa stała mi się ciężka, od myślenia zapewne. Dym pięknie faluje przed moimi oczyma, jakby tańczył tylko dla mnie. Chcę go więcej. Czy on da mi wiedzę? Nie wiem, w tej chwili ważne jest, że wygląda pięknie...
Moje dążenie do wiedzy... Czy to ma sens? Kimże ja jestem w tym ogromnym świecie, by chcieć wszystkiego? Niczym! Wszyscy jesteśmy niczym w porównaniu do wielkości i doskonałości natury... Zresztą, dlaczego chcemy być więksi od niej? Nie jest dobrze tak, jak jest? Żyć tutaj i teraz.
Nawet ciało mnie popiera, nie chce, bym pędził ku śmierci nie zwracając uwagi na teraźniejszość. Nakazuje mi zostać w miejscu i chociaż chciałbym wstać i biec przed siebie, to nie pozwala mi. Nie dałbym rady, bo mojemu ciału się teraz nie chce biec. Ja bym chciał, ale ono nie chce.

Dzień 2., poranek

Wczorajszego wieczoru przerwałem pisanie, gdyż moje ciało stało się zbyt ciężkie i musiałem się położyć. Za to myśli były lekkie, uśmiechnięte i swawolne, ale przy tym i spokojne. Przychodziły do mnie przypadkowo, pozwalały się dotykać i pieścić, dobrotliwie napełniając mój umysł wiedzą, która w tamtej chwili wydawała mi się nader oczywista. Teraz nie pamiętam dokładnie, co się ze mną działo, ale wiem, że gdy moje ciało spoczywało na łożu, moje myśli błądziły po całym świecie. Nie byłem w stanie się skupić na celu moich eksperymentów, co, pamiętam, bardzo mnie rozśmieszyło.
Jednakże to nie było to, czego bym chciał, ale czuję, ze jestem na dobrej drodze. Dzisiaj, zaraz po przebudzeniu, postanowiłem zagłębić się w temat narkotyków. Wiem, że nie będzie łatwo, moje sławne nazwisko na pewno mi nie pomoże, ale muszę próbować. Niestety, moja wiedza na temat takich substancji jest niewielka, przez to teraz czuję się jak ignorant.

Dzień 10., popołudnie

Odwiedziłem jeszcze raz moją przyjaciółkę. Nie spodziewałem się, że jej wiedza na temat zakazanych roślin jest tak wielka! Wyjaśniłem jej dokładnie moje zamiary, na co ona kiwnęła tylko ze zrozumieniem i zgodziła się pomóc. Wczorajszy wieczór spędziliśmy przy dobrym alkoholu i pasjonujących rozmowach, po czym zapytała o Różę Urkońską. Opowiedziałem jej ze wszystkimi szczegółami, które pamiętałem, na co ona zaśmiała się tylko i wyciągnęła zza swoich ksiąg woreczek. Później już śmialiśmy się razem.

Dzień 13., wieczór

Zagościła dzisiaj u mnie moja przyjaciółka. Powiedziała, że bardzo zależy jej na moich badaniach, gdyż „dzięki nim świat może pozna prawdę”. Nie wiem, co to dokładnie oznacza, ale wyglądała tak, jakby i ona wiedziała, tak, jak tamci. Przyniosła mi bezcenny podarunek – wysuszony owoc Luszczyku Zimowego. Nie chciała nic w zamian, powiedziała mi tylko, że także chce uczestniczyć w moich „podróżach”. Nie mogłem jej odmówić, nie tylko ze względu na jej wielką wiedzę, którą mnie zaskoczyła, ale także bałem się. Jak małe dziecko, które pierwszy raz próbuje nowego owocu albo po raz pierwszy wyjeżdża z wioski. Albo zgubi się w lesie. Nie chciałem się zgubić.

Dzień 14., wieczór

Na dzisiejszym spacerze, zgodnie z zaleceniami mojej przyjaciółki, nazbierałem Rotyczu Zwyczajnego. Okłamała mnie bezczelnie, że to dlatego, by zagłuszyć jego słodkim zapachem odór tytoniu wypełniającego moją pracownię. Ale kiedy tylko zaśmiała się ze mnie, zauważyłem coś na jej twarzy. Nie wyglądała już na zmęczoną życiem i pracą kobietą, a błyszczący wzrok dodawał jej wielkiej urody, dzięki niemu cofała swój wiek, twarz stawała się ponownie młodzieńczo promienista.
Teraz siedzi przy moim stole do alchemii i wpatruje się w gotujący się napar z Rotyczu. Słodki jego zapach przyjemnie wwierca się w moje nozdrza, a serce doczekać się nie może jakiegokolwiek słowa z jej strony. Poruszyła się. Poprosiła mnie o owoc, który mi podarowała.
Wskazałem jej miejsce, w którym się znajduje, a ta z wprawą zgniotła go w moździerzu i dorzuciła do naparu. Patrzę na nią jak zahipnotyzowany. Ekscytacja zawładnęła mym ciałem, z ledwością utrzymuję pióro w ręce.
Dosypała do wywaru soli, a teraz miesza wszystko dokładnie. Kazała mi wcześniej przygotować cienkie paski ciemnego materiału, których końcówki przywiązane miały być do patyka. Odłożyła słoiczek, do którego przelała ciecz i zamoczyła w nim materiał.
Mam tego nie ruszać.

Dzień 15., wieczór

Sól, która skrystalizowała się na ciemnych paseczkach, została starannie zeskrobana jej dłońmi. Kryształki mają lekko żółtawy kolor, a ona nazywa ją Duszkiem. Nigdy o czymś takim nie słyszałem, ale widząc jej oczy, tak szaleńczo błyszczące zniecierpliwieniem, sam zacząłem aż trząść się na myśl tego, co jeszcze jest mi nieznane.
Pyta mnie, jaki mam nastrój. Cieszy się, że dobry, sama także wygląda na taką, która odrzuciła na razie wszystkie zmartwienia.
Wyciągnęła z kieszeni płaszcza drewniane małe pudełko i przełożyła do niego Duszka, zostawiając niewielką część na stole. Chwyciła za jeden kryształek i wzięła go do ust. Zachęcony jej wzrokiem zrobiłem to samo i już miałem połknąć sól, gdy kazała mi wsadzić go pod język i zapomnieć.
Słono-cierpki smak rozpłynął się po moim języku, a ona śmieje się, gdy wykrzywiam twarz z zniesmaczenia. Rozmawiamy o wszystkim, a ja boję się zapytać, jak działa to, co tak szybko stworzyła, i kiedy coś poczuję.
Ale też nie chcę pytać. Kiedy widzę jej uśmiech, sam mam ochotę się śmiać. Przestaliśmy rozmawiać, ona siedzi tylko naprzeciw mnie z kolanami podciągniętymi pod brodę, a ja piszę, zerkając na jej piękną twarz. Nie mogę się skupić. Jej twarz, chcę jej dotknąć! Teraz!

Dzień 15., noc


Wiedziałem. Przez kilka sekund wiedziałem. Olśniło mnie, gdy dotknęła mojej twarzy. W tamtej chwili całe moje życie stało się nie ważne, a pustka, która powstała w moim ciele została wypełniona po brzegi szczęściem. Czułem się najpiękniejszą istotą na świecie. Dotykałem jej, jeszcze piękniejszą ode mnie. Kiedy mnie dotykała... Nigdy nie czułem czegoś przyjemniejszego! Kochaliśmy się. Teraz ona śpi, a ja powoli tracę te uczucia, które dały mi te boskie kryształki. Powoli przez cierpką przyjemność przebija się smutek rzeczywistości i niewiedzy. Byłem tak blisko Bogów, teraz staję się ponownie niczym. Ale jest ona, uśmiechnięta. Kiedy się obudzi, powie mi, że to, co przeżyliśmy, to była prawda, a moje dotychczasowe życie było kłamstwem.

Dzień 48., wieczór

Wraz z nią wyjechaliśmy do Fenistei, aby znaleźć darnie Brzeczniaka Leśnego. Ziele te jest mi dobrze znane, korzeni jego często używałem jako lek na migreny i bezsenność, wielu damom dworskim przeszkadzające, ale owoce w moim mniemaniu nie miały aż tak silnego działania.
Znalezienie owej rośliny nie było łatwe. Zazwyczaj, gdy potrzebowałem jego korzeni, szedłem po prostu do znajomych zielarzy i je kupowałem. Tym razem jednak razem błąkaliśmy się po lasach, liczne nieprzyjemności znosząc. Ale teraz już jesteśmy w moim gabinecie.
Owoce leżą przede mną, ona siedzi naprzeciw. Swoimi delikatnymi dłońmi starannie nacina główki owoców i wkłada je do metalowej miseczki. Nuci pod nosem spokojną, przyjemną melodię, a ja nie mogę oderwać od niej oczu. Tyle razy wcześniej rozmawialiśmy na wiele tematów, ale dopiero teraz nie jest tylko i wyłącznie zdolnym medykiem, tylko kobietą.
Od tamtej nocy zbliżyliśmy się do siebie, ale tamtej incydent nie powtórzył się więcej. Nie rozmawialiśmy o tym, ale widziałem w jej spojrzeniu, że ona także tęskni za tamtym kryształowym dotykiem.
Miseczka wypełniła się mlecznym, gęstym sokiem owoców. Uśmiecha się do mnie, po czym odwraca się do stolika pod oknem i odpala knot zamoczony w butli ze spirytusem, a miseczkę wkłada do stojaka tak, by wisiała bezpiecznie nad płomieniem. Jej czoło błyszczy się w świetle ognia, a ona sama wygląda jeszcze piękniej niż wcześniej. Boję się odezwać by jej nie przeszkadzać. Jej wielkie skupienie mogę tylko obserwować i opisywać.
Miesza powoli drewnianym cienkim patykiem sok. Mówi, że to trochę potrwa. Zaczyna opowiadać o tym, co robi.
Tworzy popium, popiół, czerwony sen. To, o czym wspominali tamci strażnicy. Czuję, że serce zaczyna mi bić, drżę. Ona to zauważa. Odpalamy fajkę z Różą...

Dzień 49., popołudnie

Wysuszony sok z Brzeczniaka Leśnego wygląda jak biały proszek, jak mąka. Zaśmiała się, kiedy jej o tym powiedziałem. Usypała cieniutką z niego kreskę i kazała mi go wciągnąć do nosa. Zrobiłem to, a ona teraz uważnie mnie obserwuje. Nie podoba mi się to, denerwuje mnie tym. Pytam się ją, dlaczego się na mnie patrzy. Odpowiedziała, że mnie pilnuje. To nie do...


godzinę później

Rafaellu, nie musisz ukrywać mojego imienia w swoich badaniach. Nie boję się.

Nazywam się Anna Grad, córka Eliaszy i Artana Grad.

Kiedy zażyłeś popium, bardzo szybko na Ciebie zadziałało. Przy pierwszej próbie zawsze tak jest, szybkie, ale krótkie działanie. Chcę, żebyś wiedział, że przyjąłeś niewielką dawkę popiołu, bałam się dać Ci więcej, nie wiedziałam, jak zareagujesz. Stałeś się bardzo agresywny. Krzyczałeś na mnie, że dziwnie się na Ciebie patrzę, po czym wstałeś i zacząłeś krążyć nerwowo po pokoju. Zatrzymałeś się po chwili przed regałem ze swoimi księgami, krzyknąłeś i zacząłeś je rozrywać. Nie przeszkadzałam Ci, obserwowałam tylko, a kiedy tylko się poruszyłam, to podszedłeś do mnie, szarpnąłeś mną i uderzyłeś o ścianę, po czym zacisnąłeś mi na szyi dłonie. Kiedy powiedziałam Ci, że to boli, puściłeś mnie, przerażony i zacząłeś przepraszać. Upadłeś na kolana i płakałeś. Usiadłam naprzeciw Ciebie, a gdy widziałam, że agresja przemija, pomogłam Ci wstać i położyłam Cię na łóżku.
Teraz leżysz i wpatrujesz się nieobecnie w okno. Nie gniewam się na Ciebie, zdawałam sobie sprawę z tego, że tak będzie. Nie miej do siebie pretensji.
Pomagam Ci, bo widzę, że szukasz. Ja też kiedyś szukałam. Chcę Ci w tym towarzyszyć. Zostanę z Tobą dzisiejszej nocy, pozwolisz, ze zapalę Różę.

Dzień 50., poranek

Anno, najdroższa Anno, nienawidzę siebie za to, co Ci zrobiłem! Uśmiechałaś się do mnie rano, przemyłaś twarz zimną wodą, a po tym wyszłaś. Dopiero teraz wiem, co Ci zrobiłem! Nie wiem, co mnie opętało! Ten sen, czerwony sen, spopielił wczoraj mój umysł!
Czułem się wczoraj tak bardzo silny, najsilniejszy, i zatraciłem się w tym. Nie rozumiałem, jak możesz siedzieć przy mnie i nic nie robić, kiedy ja chciałem zrobić cokolwiek!
Muszę się przewietrzyć.

Dzień 78., wieczór

Postanowiłem zrobić przerwę w moich badaniach. Po ostatnim razie przestraszyłem się siebie. Ale Anna dalej przychodzi do mnie i opowiada mi o używkach. Ulżyło mi, gdy powiedziała, że ten był jednym z najgorszych, jakie są. Nie wyjaśniła mi, dlaczego chciała, by spróbował popium.
Najwięcej opowiadała mi o używce zwanej płatkiem. Mówiła o nim z takim przejęciem, że aż nie mogę się doczekać, kiedy będę mógł go zażyć.
Korzeń Bagiennika Leśnego gotowany w wywarze z Hubki Brzozowej i Mierzwicy Górskiej. Taki specyfik filtrowany kilka razy przez czyste płótno, a następnie zmieszany z mąką i wypiekany w formie cieniutkich przaśnych opłatków.
To będzie już dzisiaj. Anna właśnie weszła do mojej pracowni. Od razu zapaliła fajkę z Różą, ale mi nie pozwoliła. Dała mi małą kopertę. Znalazłem w niej biały kruchy płatek. Miałem go przytrzymać pod językiem aż do rozpuszczenia, a potem przełknąć. Zrobiłem to.
Anna zamknęła okno. Usiadła naprzeciw mnie i milczy. Pytam się, czego mam się spodziewać.

Odpowiedzi.

Mam się spodziewać odpowiedzi. Ale ja nic nie czuję. Tylko podekscytowanie.

Minęła dłuższa chwila. Jest mi zimno, trzęsę się lekko z zimna. Anna, gdy to zauważa, śmieje się lekko i mówi Miłej podróży! Głowa wydaje mi się strasznie ciężka, a moje ruchy stają się coraz to wolniejsze. Czyżby opłatek zaczął już działać?
Moja dusza wyszła z ciała! Nie piszę ja, nie pisze moja ręka, nie pisze nawet atrament i pióro! Tylko moje emocje, które przyjmuje ze spokojem, przetwarzam, pozwalam im płynąć, wylewają się ze mnie i wypełniają tę kartkę! Czuję bijący ode mnie blask, jakbym był szklanym pojemnikiem dla mojej energii. Świecę. Wiem. Widzę. Czuję!

Najdroższy Rafaellu,
nawet nie wiesz, jak bardzo Ci zazdroszczę tego, co teraz przeżywasz. Chciałabym być teraz tam, gdzie Ty jesteś. Czyż to nie wspaniałe uczucie? Wiedzieć! Wiedzieć wszystko! Być światem!
Na wszystko patrzysz z takim zachwytem, zaciekawieniem i niedowierzaniem. Świat jest teraz bardziej kolorowy, prawda? Cudowniejszy, taki, w którym chce się żyć. Będę tutaj przy Tobie, nie zostawię Cię samego dzisiaj. Już raz powiedziałeś mi, że mam otworzyć okno, bo czujesz się tak lekko, że za chwilę odlecisz, a sufit Ci w tym przeszkadza!
Pytasz się mnie o wszystko, co widzisz, a dla mnie nie istnieje. Nie, wszystko, czego teraz doświadczasz, jest Twoją duszą, Twoim umysłem, który uwolnił się z nędznie słabego ciała.
Pytasz się mnie o czas, ile to trwa. Mówię, że minęło niewiele czasu, zapewne dopiero jest środek nocy, a Ty niedowierzasz, że tak niewiele! Uśmiechasz się do mnie z radością, której wcześniej u Ciebie nie widziałam. Przytulasz mnie. Całujesz w głowę i nie pozwalasz mi pisać.

Całowałeś mnie.
Powiedziałeś, że kochasz.
Ja Ciebie też kocham, Rafaellu.

Dzień 124., wieczór

Anna zniknęła. Nie mogę jej znaleźć. Usłyszałem tylko, ze wyjechała, nie mówiąc nikomu gdzie. Wtedy, kiedy moje ciało po raz pierwszy skosztowało prawdziwego chleba, zrozumiałem, że ją kocham. Otrzymałem odpowiedzi na wszystkie pytania, odpowiedziałem na nie sobie sam! Wszystko stało się nagle banalnie proste!
Och, Anno, gdzie jesteś? Bez Ciebie moje badania nie mają sensu!
Nie!
Moje życie nie ma sensu! Wróć do mnie, błagam!

Gdzie jest kryształ? Czy on przywróci mi radość po utracie Ciebie?! Chcę skosztować ponownie chociaż ułamka szczęścia!
Bez wahania wziąłem trochę żółtawej soli pod język, pozwalając, by mnie pociągnęła za sobą.

Ale to nic nie pomaga... Moja rozpacz, moja wielka rozpacz! Pochłania mnie, jak potwór, jak demon, jak śmierć! Anno, przynieś mi odpowiedzi! Chcę mieć Ciebie i wiedzieć!
Róża! Gdzie jest Róża?! Otocz mnie swoimi uspokajającymi ramionami!

Dzień 149., wieczór

Anna jest przy mnie. Uśmiecha się przepraszająco. Dała mi coś. Mały prezent, jak to nazwała.

Otwieram go.

Nieznane mi grzyby. Małe, wielkości kciuka, z wydłużonymi jasnobrązowymi czapkami i chudymi giętkimi nóżkami. Patrzę na Annę pytająco, na co ona wyciąga po nie dłoń i zjada. Pięć sztuk. Robię to samo. Nie wiem, czego oczekiwać.

Widzę słowa Anny. Widzę ich kolory, które kłębami dymu wylewają się z jej cudownie zielonych ust. Jej śmiech ma fioletowy kolor. Jej głos niebieski, a spojrzenie czerwony. Anna śmieje się z moich długich pomarańczowych włosów.
Tyle kolorów, kształtów, dziwnych roślin i zwierząt jest między nami. Zaskakuje mnie to, bo nie czuję się inaczej niż zwykle. Mówię o tym Annie, która wyjaśnia mi, że grzyby te działają tylko i wyłącznie halucynogennie. Moja świadomość pozostaje niezmieniona, tylko zmysły się bawią, Muszę przyznać, że jest to cudowne uczucie.
Anna zaproponowała Różę. Zgadzam się.

Dzień 165., wieczór

Ludzie zaczynają mnie unikać, a i ja sam nie chcę mieć z nimi nic wspólnego. Wszystkie wieczory i noce spędzam z Anną. Nikt nam nie przeszkadza. Minęło kilka tygodni, odkąd zostałem wezwany do chorego. Widzę dziwne spojrzenia służby.
Spoglądam w lustro. Nie zmieniłem się. Tylko te oczy... Są zmęczone, ale jednocześnie pełne czegoś, czego nie jestem w stanie nazwać.
Sięgam po Różę.

Dzień 168., poranek

Zostałem wezwany przez jednego z moich dawnych przyjaciół. Jego żona, wysuszona kobieta, która dopiero co zaczęła siwieć, straciła zmysły po stracie dziecka podczas porodu. Potrafi cały dzień leżeć nieruchomo w łóżku, a nocami wpada w histerię, która rzuca całym jej ciałem i nic nie jest w stanie jej powstrzymać.
Porozmawiałem z przyjacielem szczerze. Powoli nasunąłem temat rozmowy na Różę. Nie będę opisywał, jak długo musiałem go przekonywać, ale w końcu zaufał mi.


Dzień 176., wieczór

Nocne histerie chorej ustąpiły. Zaczyna rozmawiać z mężem.

Dzień 178., wieczór

Dzisiaj chora zjadła śniadanie z mężem. Widzę w jego oczach radość jeszcze większą, niż w oczach jego żony.

Dzień 189., wieczór

Anna jest brzemienna. Rozpacza, a ja razem z nią.

W tym miejscu zapiski urywają się. Ktoś wyrwał strony.

Dalsze dzieje Rafaella nie są bliżej znane. Wiadomo nam tylko, że jego żona zmarła przy przedwczesnym porodzie. Niemowlę udusiło się własną pępowiną. Di Curte usunął się z życia towarzyskiego i zamknął się w swojej pracowni. W ciągu czterech lat stracił cały swój majątek, a pod koniec roku 22 III Ery został zatrzymany przez strażników, a rok później został umieszczony w domu dla obłąkanych, gdzie popełnił samobójstwo.

Pamiętnik znaleziony w podłodze — o prochach słów więcej

3
Egzemplarz tej książki, kopię oryginalnego pamiętnika Di Curte'a, odnaleziono podczas nalotu straży na erolską melinię w roku 85 obecnej Ery, ukrytą w schowku pod poluzowaną deską podłogi. Czarna, skórzana oprawa z wytrawioną na okładce sceną z ważkami w tataraku nad jeziorem skrywa zawartość w postaci zesztywniałych stronic zapisanych drobną kaligrafią, w większości wiernie powtarzających pierwotną historię niedocenionego badacza. Jednak, co bardziej interesujące, rozszerza ją również o dodatkowe karty, zawierające osobistą kontynuację dzieła życia nietuzinkowego badacza, utrzymaną w podobnej doń konwencji. Poza kilkoma szczegółami w tekście, mogącymi naprowadzić na trop faktycznej tożsamości autora, jedyną znaczącą wskazówką jest jego ozdobny podpis, z trudem dający się rozszyfrować jako „Niebo” lub podobny wyraz.
Inny AUTOR pisze:Rafaelu, mentorze mój i nauczycielu! Twoje pełne osobistego dramatu oraz wielkiej mądrości słowa towarzyszyły mi podczas mej pierwszej podróży przez morze, ku Archipelagowi oraz późniejszych, do dzikiej i niezbadanej domeny naszej pani, Maligny. Nie ulega wątpliwości, że ze wszystkich badaczy i publicystów naszej ery, ty jako pierwszy zdecydowałeś się wyjść przed szereg, wyłamując z drobnomieszczańskich tabu oraz zakazów, by objawić swe doświadczenia szerszej publice, to jest niestety, profanom, którzy ostatecznie ujrzeli w tobie wyłącznie szaleńca. Trud twój nie poszedł jednak ze szczętem na marne, wytyczając szlak na użytek wszystkich Tobie podobnych, by mogli podążyć drogą, której nie dane było Ci przebyć do końca. Przez kilka dekad, które upłynęły od Twojej śmierci świat zdążył pójść do przodu, objawiając nam nowe zdobycze techniki oraz upowszechniając dawne sekrety rozmaitych kultur, które za sprawą zamorskich wypraw oraz ekspansji nauki mogły dotrzeć do pozostałych zakątków Herbii. Możemy tylko żałować, że nie doświadczyłeś ich i nie opisałeś podczas własnego żywota na użytek potomności, wzbogacając świadomość społeczną na temat odmiennych stanów świadomości.

Chciałbym podziękować ci w imieniu onej potomności (która nie kwapi się, by podziękować za siebie) niniejszą książeczką, w której utrwaliłem Twój dotychczasowy dorobek na tym polu, wzbogacając go skromną cząstką własnych doświadczeń. Cześć Twojej twórczości oraz inspiracji jaką wzbudziła we mnie twa ciężka praca i sumienność, gdyż uciekając przed nimi odkryłem narkotyki.

Bynajmniej nie wszystkie, lecz nie jest to moje ostatnie słowo w tym temacie. I niech mnie syfilis, jeżeli łżę.


Twój na wieki roztańczony somnambulik,

(Pod spodem widać zamaszysty i ledwie czytelny podpis oraz odcisk wypomadowanych ust, a także sporządzoną innym, mniej starannym pismem notkę o treści „przeciesz masz już syfa pojebie”)


Dzień 1, wieczór – Zefirek

Wszystkich koneserów i użytkowników mocniejszych środków wraz z ich złośliwymi komentarzami odnośnie tego czy w niniejszym spisie zostanie uwzględniona także pietruszka i rumianek, uprasza się, by czem prędzej się oddalili.
Stymulant zwany potocznie „zefirkiem” choć względnie łagodny w działaniu jest jedną z lepiej poznanych oraz rozpowszechnionych na Kontynencie substancji, dopuszczoną do oficjalnego obrotu w bardziej liberalnych miastach i prowincjach, czym zasłużył sobie przynajmniej na krótką wzmiankę w niniejszej pracy, mającej być w założeniach możliwie komplementarną. Najczęściej uzyskuje się go z drobnych nasion przypominającego fioletowe jagody owocu (nawiasem mówiąc niejadalnego) rośliny znanej jako fioletnica ostrolistna (potocznie ostrolist) – ciernistego krzewu występującego pospolicie w umiarkowanym klimacie, szczególnie gęsto na terenach południowej oraz wschodniej prowincji Keronu. Co interesujące, dla zachowania właściwości pestki, należy wyłuskać ją gdy jest jeszcze biała, a sam owoc zielony.
Najlepiej oddzielać nasiona od owocu przez powolne gotowanie ze stopniowym zwiększaniem temperatury, nie przekraczając granicy wrzenia. Oddzielone nasiona namacza się krótko w kompocie z belladonny, po czym suszy, a następnie miażdży na pył. Finalny produkt jest jasnym, żółtawym proszkiem, na pierwszy rzut oka przypominającym mąkę, choć bardziej sypkim i pozbawionym „klejących” właściwości. Można wciągać go do nosa, wdychać przez szklaną rurkę, a osobiście preferuję spożywanie go z alkoholem, jednak nie mocniejszym niż lekkie wino.
Łączony z mocniejszymi trunkami wytracą swój orzeźwiający wpływ na organizm, przegrywając z tłumiącym go rauszem oraz przyspieszając upicie się. Paradoksalnie, zefirek zastosowany w krótki czas po lekkim upojeniu, pomaga organizmowi wytrzeźwieć. Nieobeznanym z tematem łatwo pomylić go z popium, ze względu na podobieństwo w metodzie zażywania oraz pobudzające właściwości obydwu środków, szczególnie że dla nienawykłego organizmu lub choleryka, efekt zefirka jawić się może jako wrażenie popiumowego kopa. Sam dokonawszy wielokrotnej analizy porównawczej obydwu specyfików, zmuszony jestem dojść do pozornie kuriozalnego wniosku, że zefirek jest środkiem pobudzającym o jednoczesnym działaniu uspokajającym. Jego zażycie tymczasowo eliminuje potrzebę snu, nadając sercu szybszy rytm, nie powodując agresji oraz psychoruchowego pobudzenia, współwystępujących przy zażywaniu popium. Wyraźnie wzmaga natomiast koncentrację zażywającego go użytkownika, pozwalając mu lepiej skupić się na aktualnie wykonywanej czynności oraz ignorować przy tym objawy zmęczenia. Stymuluje umiarkowanie, choć przez stosunkowo długi okres czasu, umożliwiając w razie konieczności złapać drugi oddech w trakcie forsownego marszu lub zarwać nockę, przez co szczególnie chętnie sięgają po niego medycy (zwłaszcza chirurdzy) a także studenci oraz uczeni (choć mało który się przyznaje).
Długotrwale zażywany powoduje przewlekłe problemy z płucami objawiające się dusznością oraz świszczącym oddechem. Tym bardziej, że w związku z rosnącym popytem na ten środek, niektórzy producenci rzucają na rynek towar maczany w zanieczyszczonych alkaloidach, a rozrabianie go mąką, szkłem oraz innymi wypełniaczami to nagminna i naganna praktyka przy specyfikach tej konsystencji. Stąd, standardowo zalecałbym swym czytelnikom zaopatrywanie się wyłącznie u sprawdzonych źródeł, najlepiej biegłych lekarzy.
Gwoli ścisłości, niech będzie zapisane także i to, że zażycie niniejszego środka pozwoliło mi w wyjątkowym krótkim czasie i bez zbędnych dystrakcji ukończyć niniejszy wpis.


Zdanie u dołu strony nagryzmolone cudzą ręką:

Pamientajcie dzieci: jeżeli jakiś karypel chce was przewalić na pekiel żenionc wam pojarę zefira jako popiół nie lećcie z nim w kit tylko sami orzeńcie go z kosą. Ale przettem przyfilujcie działę pod światło żeby obaczyć czy aby nie za brudna i nie za rzułta. A najlepiej jak spróbujecie jej nieco. Zefir zawsze jest trochem słodkawy popium gorzkie jak lekarstwo i długo zostaje na jęzorze. I w ogóle jak macie zefira to obstalujcie go młodszym bratu i siostru bo samemu siara to żryć jak marz wincyj niż pięś lat.


Dzień 2, późne popołudnie – Serpens

Dystrelaps czerwonogłowy (dystrelapasis scripta ruber) to kawał niewychowanej i beznogiej gadziny pleniącej się szczególnie chętnie na ziemiach Baronii Varulae, ojczyzny goblinów, z którymi łączy ją umiejętność plucia jadem oraz wpraszania się tam, gdzie nie życzą sobie jej obecności. Sprowadzony na Archipelag przez handlarzy i hodowców zdążył w ciągu zaledwie dwóch dekad przystosować się i rozmnożyć się na taką skalę, by zacząć wypierać wiele miejscowych gatunków, w tym zagrożonego wymarciem opalospisa gładkiego. Jednak powodem, dla którego szanujący narkonauta winien interesować się tym gadem jest jego wspomniany wcześniej jad. Zdolny porazić gryzonie i drobne ssaki paraliżem, a wymierzony w ślepia napastnika, na długi czas odebrać mu chęć na polowanie. Prawdziwa zabawa zaczyna się, gdy po odpowiednim spreparowaniu zechce zażyć go coś o rozmiarach humanoida. Wyszukując swój materiał do dzisiejszych badań miałem w czym wybierać, gdyż ten popularny w naszych stronach specyfik doczekał się rozlicznych odmian, różniących się sposobem aplikowania oraz intensywnością działania. Przechadzając się Wonnym Rynkiem oraz przepatrując jego stragany, w oczy rzucała mi się istna mnogość form, pod którymi występował. Aptekarze i znachorzy zachęcali mnie do kupna maści z dodatkiem jadu, wyjątkowo skutecznej przy miejscowym znieczulaniu, opuchliznach i bólach stawów. Handlarze wyszukanymi trunkami namawiali na degustację nalewek, z których każda zawierała jedną dziesiątą porcję jadu. Żywo zainteresowany tematem dowiedziałem się, że serpens dobrze rozpuszcza się w etanolu, tworząc produkt pochodny nazywany paracelem, w którym jad miesza się z alkoholem oraz rozmaitymi przyprawami, niekiedy luksusowymi, w zależności od gustu i majętności klienta, dla dodatkowych walorów smakowych, mających też na celu zamaskowanie okropnej goryczy samej wężowej wydzieliny. Bazą alkoholową takiej mikstury są tu często wzmacniane wina, choć jeden krasnoludzki jegomość zaprosił mnie na zaplecze swego stoiska demonstrując kolekcję butelek z zamarynowanymi w nich dystrelapsami, z dumą oznajmiając, że u niego podstawą jest najczystszy spirytus. Sporo nasłuchałem się też o zaletach tych specjałów, wśród których najczęściej powtarzającymi się były: uśmierzanie bólu, kojenie nerwów, leczenie bezsenności oraz zsyłanie miłych snów, tudzież innych niezapomnianych wrażeń. Heroicznym wysiłkiem woli powstrzymałem się od kupna którejś z oferowanych mi butelek i odszedłem, ścigany ofertami rabatu oraz możliwością nabycia odmiany, którą można zapalić. Opuszczając Wonny Rynek skierowałem swe kroki ku mniej uczęszczanym rejonom miasta, w poszukiwaniu bardziej tradycyjnej odmiany serpensa, będącej też najbardziej przeze mnie pożądaną. Uchylając zasłonę z plecionych paciorków znalazłem się we wnętrzu tradycyjnego varuleańskiego sklepu, w którym moje płuca, choć zahartowane bardziej niż u przeciętnego śmiertelnika, zwątpiły na moment, każąc mi się rozkaszleć na dzień dobry. Siedzący za ladą stary goblin, zielonoskóry z dziada-pradziada, otaksowawszy mnie uważnie zza swego monokla zapytał uprzejmie: „No tak jak, kurwa, będzie? Robimy interes?” na co z miejsca odparłem: „Jeszcze jak!” Wyłuskawszy mu czego konkretnie poszukuję, zalecił mi cierpliwość, po czym zaczął wyciągać spod lady swe skarby. Niektóre z nich miały wygląd małych ozdobnych kuferków na apteczne utensylia, popularnych na Kontynencie, inne były bliźniaczo zwiniętymi płóciennymi rulonami spotykającymi się w połowie drogi. Każdy z pojemników ukazywał jednak zbliżoną zawartość, różniącą się wyłącznie kunsztem wykonania oraz jakością materiału. Była nią hubka wraz z krzesiwem, przygarść węgielków, metalowa łyżeczka, kilka drewnianych strzałek z takoż drewnianymi, bardzo wąskim grotami, niemal szpikulcami (na tyle ostrymi i wypolerowanymi, że na pierwszy rzut oka w słabo oświetlonym sklepie nie dawałem wiary, że to drewno). Elementem w tym wszystkim najistotniejszym było szczelne naczynie, zwykle flakonik zawierającyy zagęszczony, przezroczysty płyn. Jako początkujący konsument serpensa zdecydowałem się na jeden z mniejszych kompletów, nazywanych przez mojego sprzedawcę „zestawami do ładowania”, uiszczając za to należność w liczbie siedemdziesięciu koron. Wysłuchawszy pouczenia na temat tego jak należy obchodzić się z zakupionymi utensyliami, wróciłem do domu, by przystąpić do konsumpcji. Choć precyzyjnie rzecz biorąc „konsumpcja” nie jest może najwłaściwszym słowem dla opisania tradycyjnej metody aplikowania narkotyku. Pierwszą rzeczą, od której zacząłem było rozpalenie niewielkiego ognia oraz nabrania nieco zgęstniałego jadu na łyżeczkę, by opalać go dopóki częściowo nie odparuje i stanie się nieco rzadszym, na tyle, by móc wsiąkać lecz nadal dość gęstym, by zachowywać konsystencję (tu porównanie użyte przez sprzedawcę) „wodnistego smarka”. Zabieg ten ma na celu odparowanie konserwujących jad substancji używanych przez sprzedawców, pozwalających mu zachować swe właściwości na wiele dni po zebraniu. Gdy kończę podgrzewać, sięgam po jedną z kończystych strzałek, której czubek również podstawiam pod płomień, pozwalając mu się delikatnie żarzyć. Spróbuję wówczas dokładnie namoczyć resztę igły zawartością łyżki, a następnie pionowo wbiję ją sobie w ramię, tuż pod skórę, przytrzymując ją tam przez krótki czas.
Zrobiłem to. Miejsce ukłucia pozostaje lekko nabrzmiałe i opuchnięte i pozostawi po sobie ślad w postaci trwałego okrągłego przebarwienia na skórze. Żyjąc w mieście widywałem już osoby z takimi znamionami. Niektórzy z amatorów serpensa zadają sobie nawet głębsze rany lub nacięcia, układając je we linie a czasem nawet regularne wzory, po których łatwo ich zidentyfikować. Ci, którym zależy na większej dyskrecji kłują się tam, gdzie słońce dociera lub po nogach, choć to trudniejsze, bo skóra jest tam grubsza. Zawsze zostają też brzuch i pachwiny. Czekam na pierwsze efekty. Nie ukrywam, że oczekiwaniu towarzyszy ekscytacja wywołana moim pierwszym obcowaniem z tego typu środkiem. Przeszkadza mi tylko ból w ukłutej ręce, chyba wbiłem ten szpikulec za głęboko.


Jesteś tutaj? Nie odpowiadaj, kiwnij głową.
Odległe dymy i światła z zewnątrz docierają do mnie. Kątem oka. Widziałm
Marzenie. To było tylko małe ukłucie, chyba mogę
wstać. Wierzę, że to działa,
dobrze. Nie ma już żadnego bólu, które próbuję uśmierzyć

stałem się wygodnie odrętwiały


Nastała noc, serpens przestaje działać, a ja piszę tę słowa zajmując dłonie i umysł, by powstrzymać się od wzięcia kolejnej dawki zaraz po tym jak skończyła się pierwsza. Piję też dużo wody i rozrzedzonego wina, chcąc zwalczyć utrzymującą się w ustach suchość. Ostatnie godziny (było ich pięć? Może sześć lub więcej?) przyrównałbym do powolnego brodzenia i grzęźnięcia w ciepłym jeziorze. Gdy efekt uderzył mnie po raz pierwszy, przez długi czas zwyczajnie leżałem na swym posłaniu, gapiąc się w sufit i nasłuchując płynących do mnie przez otwarte okno odległych dźwięków wieczornego gwaru dobiegającego z zewnątrz. Wyłapując z nich pojedyncze nuty i akordy, unikalne i ulotne niczym motyli żywot momenty, splatające się i rozplatające, dzisiaj i każdego dnia na nowo, samemu czując się ich częścią, tworząc z nimi jedność. Czułem się szczęśliwy i spełniony. Przez ten krótki i cudowny czas zapomniałem zupełnie o bólu i dyskomforcie. Podrażnione niewprawnym ukłuciem ramię przestało mnie boleć, a całe moje ciało odczuwało wyłącznie przyjemne ciepło, pomimo że od chłodu wieczora osłaniała mnie wyłącznie cienka i przepocona koszula na grzbiecie. Przyrównałbym ten stan do wypalenia dużej ilości róży lub jej wyjątkowo mocnej odmiany. Zgadza się nawet suchość w ustach oraz całościowe odprężenie. Nie pasuje jadłowstręt oraz brak mięśniowej słabości, choć ciało zdaje mi się lekkie oraz ciężkie zarazem. Nie odmawia mi posłuszeństwa, kiedy wstaję z łóżka i wychodzę się przewietrzyć. Spływam po schodach na ulicę. „Czy to sen?” pytam napotkaną pod mym domem grupę kuglarzy i połykaczy ognia, którzy opowiadają mi serdecznym śmiechem. Rozmowa z tymi młodymi ludźmi sprawia mi wiele radości. Z jakiegoś powodu uznaję ją za ważną. Opowiadam im o swoim dotychczasowym życiu. O tym jak opuściłem rodzinne Hollar, sprzeciwiając się autorytetom mojej rodziny i zbiegłem na Wyspy, odnajdując w nich azyl i ojczyznę. O mych przyjaciołach oraz o historii mojej kamienicy, odziedziczonej po moim dawnym kochanku, w której kiedyś, dawno temu mieścił się zamtuz. Choć słowa wypowiadałem powoli, a niekiedy cokolwiek niewyraźnie, wiedziałem że mnie rozumieją, a ja nie miałem się czego wstydzić. Pożegnawszy się z nimi, przeszedłem się kawałek dalej i usiadłem na ulicy, opierając plecami o nagrzaną za dnia ścianę jakiegoś budynku, by przez następne godziny trwać w bezruchu i kontemplować zmieniającą się na moich oczach rzeczywistość, istny kalejdoskop wrażeń. Nie czułem obowiązku ani potrzeby robić niczego poza tym. Gdy skończyłem, powróciłem do domu, by streścić swoje odczucia. Prawie na pewno zechcę powtórzyć to satysfakcjonujące doświadczenie, choć po stosownej przerwie.
Mimo, że pokusa jest spora, dowiedziałem się że regularne używanie serpensa zmienia jego amatorów w chodzących lunatyków, powodując postępujące otumanienie zmysłów, senność a w konsekwencji nawet śpiączkę. Gobliny oraz wyspiarze zwykli nazywać uzależnionych „chodzącymi trupami”, gdyż poza snuciem się bez celu lub przesiadywaniem całymi dniami w jednym miejscu, jedyną rzeczą, która spędza im sen z powiek jest zaaplikowanie sobie kolejnej działki. Wielu z tych, którzy raz zasmakowali serpensa, znika na dobre na granicy jawy i snu, wybierając ją jako wygodną alternatywę dla przesyconego bólem życia. Tym bardziej, że w kwestii uśmierzania bólu, medycyna nie zna póki co lepszej substancji niż jad dystrelapsa. Stąd też byli żołnierze oraz pacjenci lazaretów zostają zwykle jego najwierniejszymi wyznawcami.


Pamientajcie dzieci: taniej nirz dać oskubać się jakiemuś goblińskiemu picerowi będzie złapanie sobie własnego wonża i samemu rozkminić jak się go doi. Odpada wam problem z kupywaniem serpensu i myszami na hawirze bo zwierzaczek tesz się nimi zajmie a nażre pszy okazji, nie?


Dzień 3, ranek – Kattokaina

Jeżeli wierzyć słowom mojego dostawcy, dziś przygotował mi gratkę dla prawdziwych koneserów i popiumowców z długim stażem, największe odkrycie obecnej ery. Zapłaciłem za nią ponad 100 koron, więc lepiej żeby tak było. Nim przejdę do oceny, winny jestem mym czytelnikom słowo wstępu oraz wyjaśnienia. Awra rzeczna to roślina z gatunku brzeczniakowatych, dojrzewająca w najdalszych krańcach Herbii to jest ciepłym i wilgotnym klimacie wysp Kattok. Choć jej właściwości zostały odkryte stosunkowo niedawno, awra była znana już starożytnym trollom, od czego pochodzi zresztą pierwszy człon jej nazwy. Z narzecza rdzennego ludu Wysp da się go w wolnym tłumaczeniu przełożyć jako „gadatliwe ziele”, co wzięło się stąd, że samo żucie jej liści działa na organizm pobudzająco, wywołując przy tym werbalną wylewność. Roślina, choć dorastająca nawet do trzech metrów, prezentuje się niepozornie, wyróżniając się na zielonym tle dżungli jedynie czerwonymi, okrągłymi owocostanami przypominającymi zbite miniaturowe winogrona. Drewno gałązek delikatne, o ciemnożółtej barwie. Liście nieduże, choć mięsiste, użyłkowane pierzasto.
Mając krótki opis i typologię za sobą, przejdźmy do części praktycznej, pozwalającej uzyskać pożądany przez nas produkt końcowy, który w dalszej części poddany zostanie degustacji.
Znalazłszy dojrzały krew awry, przycina się jego gałązki, by następnie oskubać je z liści, które zostaną poszatkowane i zagniecione aby puściły sok. Oskubane łodygi, także weń bogate, ostrożnie obiera się z drewna i wyciska wraz z liśćmi. Nic w roślinie nie zostaje zmarnowane, gdyż na sam koniec do całości dorzuca się jeszcze kilka rozgniecionych owoców, których kwaśny i niejadalny miąższ dopomoże całości sfermentować i nabrać jej pożądanej przez nas mocy. Płynną i gęstą zawartość przelewa się do kadzi, które muszą odczekać pod szczelnym przykryciem przynajmniej jeden dzień (ale nie więcej niż osiem), po czym zostają otwarte i poddawane długotrwałemu i skrupulatnemu mieszaniu połączonemu z rozdrabnianiem. Po uzyskaniu jednolitej konsystencji całej substancji, winna ona przypominać białą, półstałą maź, którą rozprowadza się na drewnianych tackach lub innej szerokiej i płaskiej powierzchni do wysuszenia na słońcu. Produktem finalnym jest jasna, kwaśnawa pasta, którą aplikuje się wcierając w dziąsła. Forma ta, w zupełności zdatna do spożycia, może jednak wietrzeć przy dłuższych morskich transportach, a tym samym tracić nieco swych właściwości, stąd na potrzeby klienteli z Kontynentu, zwykło rozrabiać ją na proszek niemal identyczny z popium, stosując w tym celu olej kostny lub roślinny w procesie krótkotrwałego smażenia. Poza byciem formą konserwacji, zabieg ten wychodzi też naprzeciw wygodzie oraz zwyczajowym gustom konsumentów, przyzwyczajonych do sypkich form oferowanych produktów.
To, czym dokładnie różni się spożywanie kattokainy od popium zostanie wykazane w cześci poniższej. Dodajmy, że zostanie wykazane empirycznie, w analizie porównawczej na podstawie mego doświadczenia z omawianymi tu środkami, co czyni mnie idealnym kandydatem do tego badania. Podobnie jak moja nieuzależniająca się osobowość oraz wysoka samokontrola, o których wspominam bynajmniej nie przez próżność, a gwoli kronikarskiego obowiązku.
Stało się. Skosztowałem pierwszej dawki, otwierając puzderko ze świeżą pastą oraz wcierając ją sobie pod górną wargę. Odczekawszy stosowną, sprawdzającą się w przypadku popium chwilę, musiałem z przykrością stwierdzić, że mogła ulec przeterminowaniu, wobec czego poprawiłem drugą dawką, tym razem już pod postacią proszku. Pierwszymi zauważalnymi objawami były, ku mojemu miłemu zaskoczeniu, całkowite udrożnienie nozdrzy nie skutkujące krwotokiem ani nawet podrażnieniem śluzówki. Nawet spływ gardłem wydaje mi się łagodniejszy, pozbawiony zwyczajowego uczucia niesmaku...
Dobra. Pierwsza dawka nie była zwietrzała. Może pochopnie zażyłem drugą. Towarzyszące mi uczucie to subtelna, stopniowo narastająca w ciele energia, rozlewająca się przyjemnym ciepłem, elektryzującym skórę dreszczem. Zaczynam być pobudzony, choć ciągle zdolny do skupienia i przebywania w jednej pozycji. Daję upust nabieranej nagle sile, kiwając nogą pod stolikiem, co wkrótce przybiera rozmiary niekontrolowanego natręctwa. Odłożę pisanie na potem, żeby nieco rozprostować kości i przejść się po pokoju. Sądzę, że na ten moment okaże się to wystarczającym rozwiązaniem.
Nie okazało. Ostatnią godzinę spędziłem klęcząc na boazerii. Zdążyłem prześledzić wszystkie słoje w drewnie, jest ich dokładnie pięćset czterdzieści sześć. Jeden z nich ewidentnie nie pasuje do reszty. Właściwie, jeśli przyjrzeć mu się pod kątem, to wygląda trochę jak oko.
Wyrwałem deskę z podłogi i cisnąłem w kąt, bo się na mnie gapiła. Trudno, przynajmniej będzie z tego fajny schowek.
Ten towar to poezja. POEZJA. Haj się wyczerpał, a ja nie odczuwam żadnych efektów ubocznych. Żadnych drgawek, suchości w ustach, palpitacji, ospałości, rozdrażnienia, a erekcję (wybaczcie mi nadmierną szczegółowość) jeśli zechcę, mam taką, że dałbym radę utrzymać na niej wiadro. Pełne. I to kamieni. Jestem jak nowo narodzony i gotowy do zażycia kolejnej dawki. Co zamierzam niezwłocznie uczynić.
Ciągle zażywam. Zacząłem spisywać tu swój życiorys, ale wyrwałem stronę, a potem gdzieś zostawiłem. Nie pamiętam gdzie, za dużo się działo. Wymuszam na moim współlokatorze stwierdzenie, że jest głupim skurwysynem, po czym dzielę się z nim działką jak z bratem i ruszam w miasto.
Nie czuję swojej twarzy. Leje żywą krwią. Wyczyściłem całą melinę. Czytam w myślach. Bogowie nie żyją. Uświadomiłem sobie, że sam jestem bogiem. Gdyby ktoś mnie szukał, przekażcie mu, że poszedłem umrzeć za grzechy tego świata.
Nie spałem trzy dni i mam wrażenie, że w moich zębach zalęgły się pszczoły. Moje serce zatrzymuje się albo wali tak szybko, że nie jestem w stanie wyczuć. Sądzę, że najwyższa pora zrobić sobie przerwę.


Dopisek: sam jesteś gupi skurwysyn dawaj wincyj

Dzień 7, południe – odpoczynek

No cóż, mówią że błędy to integralna część dobrego procesu badawczego. Jeżeli to prawda, to po publikacji niniejszego dzieła, honorową profesurę w Oros mam jak w banku. Z trudem przychodzi składać mi wyrazy, bo jestem cokolwiek umierający. Nie jest to jednak bezpośredni wpływ kattokainy, lecz braku snu, jak i faktu, że w międzyczasie jej zażywania nie stroniłem od alkoholu oraz innych używek. Wszelkie efekty uboczne, które opisuję powyżej wynikały z długotrwałego stosowania omawianej substancji. Gdybym odstawił środek tuż po pierwszym zażyciu, mógłbym z miejsca pójść spać i obudzić się następnego dzionka, rześki jak skowronek, zapewniam. Mogłem przestać w każdej chwili, lecz zdecydowałem się kontynuować i (nie będzie to chyba zbytnią przechwałką z mojej strony) w razie konieczności ponieść stosowną ofiarę na ołtarzu wiedzy.
O tak, zdecydowanie będę musiał zdobyć się jeszcze kiedyś na podobną konieczność. Póki co, trzeba mi snu.


Dzień 8, południe – Emergent

Mam moralniaka jak stąd do Turonu, więc przyda mi się mały detoks. Chęć powtórzenia niedawnego eksperymentu z kattokainą chodzi za mną od rana, do tego stopnia, że nawet popium nie jest w stanie ugasić mojego pragnienia (czuję, że przez długi czas ciężko będzie mi do niego powrócić po niedawnym doświadczeniu), więc trudno o lepszą nadarzającą się okazję do tego, by odtruć się za pomocą emergentu. Co lepiej wykształceni z mych szanownych czytelników łacno poznają, że mowa o spekulatywnie najsilniejszym halucynogenie znanym współczesnej nauce. Na użytek pozostałych wyjaśniam — emergent to potężny środek leczniczy, kerońskim zielarzom znanym najlepiej pod postacią sproszkowanej dolnej łodygi rośliny zwanej kleofonem. Tutaj, na wyspach, emergent zwykł występować w postaci skrzeku pewnej (nieszczególnie pięknej nawet jak na rodzinę ropuchowatych) jadowitej ropuchy zwanej potocznie koszmarnicą. Swojej nazwy nie zawdzięcza ona wyglądowi, a przede wszystkim ubocznym właściwościom (o których później) bogatego w emergent jadu, który zwykła wydzielać przez skórę w ramach mechanizmu obronnego. Co ciekawe, nawet bogatszym źródłem owej substancji jest skrzek koszmarnicy, będący z kolei przysmakiem pewnej ryby (odmiany rzecznego węgorza) zwanej ślizgaczem żmijookim. Halucynogen odkłada się w głowie ryby, nie czyniąc jej większej szkody, a trącąc przy tym część ze swojej mocy i niepożądanych właściwości. Tedy każdy, komu tak jak mnie zależy na oczyszczających właściwościach substancji oraz zachowaniu przynajmniej częściowej świadomości po konsumpcji, spożywa ją w formie wywaru gotowanego z rybich łbów.
Pozyskana w ten sposób „zupa” nie należy do delikatesów , a przyprawy nie dość, że drogie, to prawie w ogóle nie polepszają jej smaku. Z równym powodzeniem można by ratować nimi wywar z tygodniowych onuc. Mężnie przełykam ugotowaną całość, wychodząc z założenia, że lekarstwo ma działać, nie smakować. A zaczyna działać dosyć szybko, jak na środek zaaplikowany do żołądka. Objawy zaczynam obserwować już w pół godziny po zakończeniu posiłku.
Pierwsze przychodzą wrażenia wzrokowe. Wpadające do mego pokoju na poddaszu światło dnia, na moich oczach zmienia się i rozszczepia barwę. Kiedy podstawię podeń rękę, jestem w stanie malować nim w powietrzu, niby farbą po płótnie. Świetliste smugi utrzymują się przed moimi oczami, dopóki nie zamykam ich na dłużej lub nie odwracam wzroku. Czuję się podobnie jak w stanie upojenia alkoholowego, jednakże zachowuję przy tym większą przytomność i spostrzegawczość. Próbuję się odezwać, ale mowa moja jest bełkotliwa i nieskładna. Z pisaniem idzie mi lepiej, jestem w stanie precyzyjnie formułować swoje myśli, choć przeszkadzają mi poruszające się litery, które zwijają się w pulsujące spirale tuż po tym jak odrywam pióro od pergaminu.
Znużony notatkami, położyłem się na łóżku. Moja wyobraźnia zaczyna pracować na wysokich obrotach. Leżąc w bezruchu z zamkniętymi oczami jestem w stanie tworzyć w myślach bardzo wyraziste doznania: wizualne, audatywne i olfaktoryczne. Przywołane myślą, stają się na tyle wyraźne, że gdy wyobrażam sobie szczęk noża po szkle, całe moje ciało wzdryga się i podskakuje na łożu pod wpływem intensywności nieprzyjemnego bodźca, jak gdybym usłyszał go tuż przy uchu.
Wyobraźnia zdała się oddzielić od mej woli i ruszyła przed siebie, szaleńczym galopem, podsuwając mi wybujałe i losowe obrazy, które po pół godzinie przestają fascynować, a zaczynają męczyć, a wręcz narzucać. Opadają mnie rozmaite hipnagogi, zmienne i pozbawione sensu, przeplatające się ze sobą niczym kalejdoskop zapamiętanych twarzy, głosów, postaci, miejsc i wrażeń. Nie jestem w stanie przypomnieć sobie dokładniej ani sensownie opisać któregokolwiek z nich. Czuję się pobudzony, trochę jak po zefirku. Główną konsekwencją tego stanu rzeczy, jest niemożność zaśnięcia oraz uczucie niewygody towarzyszące dalszemu zaleganiu w rozkopanym i ciepłym barłogu. Jest mi potwornie gorąco. Pozbywam się kamizelki i rozsznurowuję koszulę, podnosząc się z posłania i otwierając oczy, by ruszyć w kierunku balkonu.
Pierwszym co widzę jest bezpióry, humanoidalny sep z szpiczasto zakończonymi nogami tańczący na mojej balustradzie. Cofam się o krok, lekko zaniepokojony. Chociaż umysł podsuwa mi wyraźną sugestię, że widziadło nie jest prawdziwe, dostrzegam je w detalu i tak żywe, jakby naprawdę znajdowało się tuż przede mną. Próbuję sprawdzonej metody, to jest odwracam na moment wzrok. Kiedy ponownie skieruję go w tym kierunku, sępa już nie będzie. Zastąpi go figurka długowłosej dziewczynki usadowionej w mym fotelu pod ścianą, nieopodal okna. Trwa w nim nieruchomo, a im dłużej przyglądam się jej bladej twarzy, tym bardziej ta bieleje i rozpada się na moich oczach, niby gipsowa maska. Oddalam się, by nie musieć oglądać dłużej tego majaku, licząc, że uda mi się rozchodzić mimowolne skurcze prawej łydki, które zaczęły mi spontanicznie doskwierać. Jestem też potwornie spragniony. Podnoszę puchar z wodą, by ugasić pragnienie, jednak rozlewam jej większą część, mając wrażenie, że naczynie topi mi się w rękach, niby wykute z bryły lodu. Choć wrażenie „świadomego upicia” opuściło mnie jakiś czas temu, moje ruchy nadal pozostają niezgrabne, przypominające te, u osoby odurzonej alkoholem. Z trudem napełniam puchar wodą z karafki, która na moich oczach ciemnieje niczym krew, po to, by po krótkiej chwili zmienić się w żywy strumień mrówek, przelewający się przez brzeg naczynia. Wzdrygam się na ten widok. Z zamkniętymi oczami kołyszę zawartością pucharu, by znowu przybrała postać wody. Wypijam duszkiem, by przynajmniej na moment pozbyć się wrażenia suchości w ustach.
Nie czuję się najlepiej. Skurcze nogi ustąpiły miejsca drżeniu i odruchom regularnych spazmów kończyny w losowych interwałach czasowych. Przemieszczam się korytarzem, który wydaje się być dłuższy niż zazwyczaj, a jego ściany ciaśniejsze i rozedrgane. Staram się o nie nie opierać, co nie jest łatwym zadaniem, gdyż z trudem przychodzi mi zachowywać pion, przy jednoczesnym nie deptaniu po grubych, wężowych splotach wijących mi się pod nogami.
Nie od razu docieram do zwierciadła, w którym pragnąłem się przejrzeć dla skontrolowania własnego stanu. Nie zdaje mi się ono na wiele, z początku ukazując mi gładką, nieodbijającą taflę, a potem ohydną, wykrzywioną w złości twarz szczerbatego starucha, który próbuje mnie ugryźć. Zanim odrzucam ją od siebie, zwierciadło pęka w mi rękach. Próbuję z powrotem poskładać je do kupy, jednak szklane kawałki zmieniają się pod moimi palcami w plastyczną, ciągłą masę przypominającą zachowaniem zwilżoną grudkę gliny. Ugniatana rośnie z każdym kolejnym ruchem, by poszybować pod sufit i rozlać się na nim czarną pajęczyną.
Zaczynam żałować, że na czas detoksu zostałem sam w domu. Zwłaszcza, że za oknami poczęła zapadać noc. W tym stanie boję się tykać ognia i rozniecać dodatkowe kaganki, a wyobraźnia co rusz płata mi figla, niepokojąc nieustającym wrażeniem czyjejś obecności i bycia obserwowanym. Każdemu ruchowi mojej głowy w zacieniony kąt towarzyszy złudzenie postaci lub zwierząt przemykających na krawędzi pola widzenia lub czających się w mroku. Na schodach na parter wyprzedza mnie tocząca się po stopniach głowa mojego serdecznego przyjaciela i dawnego współlokatora, z którym pożegnałem się kilka lat temu. Boję pokonać się ostatnie ze schodków, obserwowany przez wyłaniające się z cienia czarne psisko z pajęczymi odnóżami wyrastającymi mu z grzbietu, które czyha na mnie w progu jadalni. Staram się przeczekać nieprzyjemny moment, schylając się, by poprawić wiązania pijących mnie nagle butów. Zanim zdążę poluzować taśmy, te same odpełzają, okazując się tłustymi robakami, które na moich oczach rosną w górę, niby trawa, choć o wiele szybciej. Zaczynam mieć dosyć.
Kotara w kuchni, której nie miałem, oglądana z bliska przybiera kształt pulsującego białego kokonu. Przypomina gobelin utkany z żywych ciem, lecz kiedy odchodzę dalej i opadam na krzesło, przekonuję się, że jest w istocie zawieszonymi w próżni narodzinami potwora — pozbawionej skóry kałamarnicy pokrytej ruchliwym rzęskami. Jej ciało nabrzmiewa i pęka, wydłużając z każdym ruchem, nabiera zgoła ludzkich kształtów, czołgając się ku mnie po podłodze. Zamykam oczy, ale nadal widzę to równie wyraźnie co przy otwartych, więc odwracam głowę. Słyszę znajomy głos dobiegający mnie z bawialni, więc decyduję się podążyć w tamtym kierunku.
Nie zastaję w niej nikogo, znajduję wyłącznie wieczerzę przygotowaną przez kota, którego miałem w dzieciństwie. Jestem prawie pewien, że nie potrafi gotować, a gdyby potrafił, nie zaserwowałby mi miniaturowych długoszyich jaszczurów w miniaturowej sadzawce, prażonych żywcem na moich oczach. Orientuję się, że na piętrze mojego domostwa, które właśnie opuściłem trwa właśnie przyjęcie. Jego akompaniamentem jest muzyka ulicznych artystów, którą zasłyszałem jeszcze za czasów mej młodości w Hollar i krzyki mordowanej kobiety. Co rusz słyszę jak ktoś woła mnie po imieniu na zewnątrz domu. Nie jestem pewien, które z tych okrzyków są prawdziwe, jeżeli którekolwiek z nich są. Kiedy próbuję ustalić ich adresatów, wyglądając przez zasuwę w drzwiach, widzę czterech wściekłych strażników, usiłujących je wyważyć i dostać się do środka. Bronię się przed niespodziewanym nalotem, barykadując kredensem i zapierając o niego własnym ciałem, dopóki nie przestanie się trząść pod wpływem ich uderzeń. W trakcie tej czynności tracę jednego zęba oraz odpadają mi cztery paznokcie (jak się później okaże — następnego dnia wszystkie były na swoich miejscach).
Z powrotem gramolę się na piętro, do swej prywatnej sypialni, dopóki jeszcze starcza mi sił. Poręcz schodów okazuje się nieocenioną w tym pomocą, nawet jeśli pod mym dotykiem zdaje się tak zimna, że aż parzy i przechadza się po niej miniaturowy złoty żołnierzyk z rogami, który salutuje mi po drodze.
Opadam na posłanie. Całe moje ciało zaczyna mi drżeć, w głowie czuję narastający, przeraźliwy ryk. Wkrótce zagłusza go odgłos potu skwierczącego na mojej rozpalonej skórze. Jestem cały mokry a każdy łyk powietrza zdaje mi się gęsty jak ciecz, pomimo panującego w sypialni przeciągu.
Z trudem przychodzi mi się poruszać, co najwyżej z wysiłkiem przetaczać z boku na bok. Pomimo niedawnego gorąca, zaczynam trząść się jak z zimna i przy wtórze szczękających zębów. Mięśnie i członki mam jak wypełnione witriolem i ociężałe jak podczas osłabienia towarzyszącego głębokiej chorobie. Pomimo zmęczenia, nie jestem w stanie zasnąć, złudzenia również nie dają mi spokoju. Omamy głosowe przybierają na sile i wyrazistości. Dręczą mnie głosy mego ojca i macochy, czyniąc mi bardzo szczegółowe oraz intymne wyrzuty.
Czuję się wyzuty. Zupełnie opadnięty z sił, mokry i sterany jak świeżo wyżęta szmata do podłogi. Suchość w ustach zamęcza mnie do tego stopnia, że zdobywam się na potężny wysiłek, jakim jest uniesienie górnej połowy ciała i dopełznięcie do stojącego przy łóżku stolika z czarką soku jabłkowego, który wypijam wkrótce potem. W trakcie tej czynności, mój wzrok wędruje za otwarte okno, dostrzegając wśród przelewających się w dole przechodniów dziwne, poruszające się krótkimi skokami w przestrzeni postacie. Wypytują o mnie napotkane osoby. Mówią, że są aniołami i chcą powieść mnie pod bramy raju, by uchylić je dla mnie. Nie wierzę w ich kłamstwa. Anioły nie mają białych, połamanych palców ani nie osłaniają poskręcanych ciał strzępami czarnych całunów. Zaciskam powieki i padam na przepoconą pościel, lękając się, że mnie zobaczą.
Wymiotuję na podłogę. Cieknie mi z nosa jak przy ciężkim przeziębieniu, z jednego z nozdrza cokolwiek krwawo i paskudnie, ale szczęśliwie tylko przez moment. Bardziej martwi mnie bicie serca, mocne i nieregularne. Z dobrych wieści — zniknęły głosy, zagłuszone dzwonieniem w uszach.
Nie mam czym wymiotować, więc oprócz dreszczy, wstrząsają mną torsje, na tyle silne, bym poczuł je od wewnątrz i aż po zwieńczenie przewodu pokarmowego. Całe ciało napręża mi się niby struna. Organizm telepie się, grożąc zerwaniem i katastrofą, szumiąc we wszystkich arteriach, płuca i serce szaleją.
Widzę własny mózg od zewnątrz, pękające na jego powierzchni wrzody, siejące fontannami iskier, które opadając pstrzą moją skórę i pościel ciemnymi plamami, które rodzą skaczące larwy. Zwijam się do pozycji embrionalnej i zastygam w niej na dobre, kołysany do snu przez głosy własnych demonów.


Dzień 9, wczesne popołudnie – odrodzenie

Czuję się jak gdybym został skopany po nerkach i stracił pięć kilo wagi w ciągu jednego wieczora. Piję i oddaję na przemian, a najchętniej w ogóle nie wychodziłbym z balii. Organizm dochodzi do siebie po traumie jaką zafundowałem mu zeszłego wieczora, ale już teraz wiem, że pomimo obecnego wyniszczenia, w dłuższej perspektywie wyjdzie mu to na dobre. Nie odczuwam łaknienia innego niż pragnienie, a każda chwila odpoczynku przydaje mi sił. Właściwe halucynacje ustąpiły, występują u mnie tylko pojedyncze powidoki w postaci cieni przemykających w polu widzenia oraz krótkich przywidzeń. Z tego co słyszałem mogą utrzymywać się nawet do miesiąca po zażyciu, niemniej to niewielka i sporadyczna niedogodność, nad którą łatwo przejść do porządku dziennego. Zdecydowanie bardziej przeszkadza mi utrzymująca się niestrawność, przez którą — piszę to z niejakim zażenowaniem — zdefekowałem w pludry jeszcze przed przebudzeniem. Oby nauka doceniła moje poświęcenie.

Dopisek: Rzadne tam zfedekował normalnie zesrał sie po calaku.

Reil, mam dosyć chowania przed tobą mojego dziennika, więc może byłbyś uprzejmy nie pisać niczego w moich osobistych notatkach?

A kurwa nie.

Dzień 12, ranek – Skorpion

Nie da się ukryć, że zwlekałem z kolejną sesją eksperymentalną, nie tylko z powodu niedawnego odtrucia z użyciem emergentu, ale może nawet przede wszystkim z powodu tego, z czym przyjdzie mi dzisiaj obcować, mianowicie Skorpionem. Pisząc „Skorpion” mam na myśli jakże wymowną (choć zupełnie pozbawioną polotu) nazwę środka, który (uwaga, nie dajcie się zaskoczyć, drodzy czytelnicy) literalnie JEST skorpionem. Największym i najpaskudniejszym jakiego w życiu widziałem, co piszę z pełną świadomością kogoś, kto od wczesnego dzieciństwa żywi głęboką repulsję do wszystkiego, co posiada więcej niż tylko dwie pary kończyn. Owo brązowe szkaradztwo, owa zasuszona, włochata ohyda, (szczęśliwie już martwa) spoczywa właśnie na moim biurku w grubej szklanej kolbie, wywołując u mnie mdłości ilekroć przemogę się, by oderwać wzrok od dziennika i spojrzeć w jej kierunku. Z pomocą mojego przyjaciela nabyłem ją przed dwoma dniami, w bardzo zresztą okazyjnej cenie, od pewnego południowca bytującego w dzielnicy, o której nie wiedziałem, że w ogóle istnieje w obrębie mego ukochanego miasta, a do której nie chciałbym wracać nawet myślami. Dociekania na temat owego „środka” i sposobu jego aplikowania zaprowadziły mnie do licznych bywałych w świecie obcokrajowców, przede wszystkim rdzennych mieszkańców Baronii Urk-hun, z których zdecydowana większość odradzała mi sięganie poń, z wyjątkiem jednego dotkniętego ewidentnym świerzbem jegomościa, który obiecał mi świeżą dostawę w przyszłym tygodniu, jeżeli zechcę natychmiast uiścić zaliczkę.
Poza ostrzeżeniami, dowiedziałem się, że omawiany pajęczak występuje dosyć powszechnie na ziemiach Baronii, gdzie bywa wykorzystywany jako używka wśród osób z nizin społecznych oraz w charakterze wspomagacza przez niektórych zawodników sztuk walki. Cała reszta stara się od niego stronić, ze względu na rozliczne legendy oraz udokumentowane przypadki na temat jego szkodliwości. Wśród tych ostatnich wielokrotnie przewijała się opowieść o pewnym orkowym pięściarzu, który pod wpływem działania skorpiona, omal nie odgryzł swojemu przeciwnikowi twarzy i nie reagował na podejmowane przez sekundantów próby rozdzielenia, pomimo krwawych razów, które wówczas mu wymierzano. Uświadomiony odnośnie ryzyka tym dobitnym (mordobitnym wręcz) przykładem, zadbałem zawczasu o właściwe warunki do zażywania, mianowicie tymczasowo pozbyłem się wszelkich osób oraz ostrych przedmiotów ze swojego najbliższego otoczenia. Ostatnią nieporuszoną kwestią, która najpewniej nurtuje mych czytelników, a od której nie mogę już dłużej abstrahować, jest sposób zażycia. Moje początkowe obawy i antycypacje na temat konieczności spożycia stawonoga szczęśliwie okazały się błędne. Niestety, tylko połowicznie, albowiem, by uzyskać pożądany dla organizmu efekt odurzenia, (proszę mi wierzyć, bądź nie) należy inhalować się dymem ze stopniowo podgrzewanego nad ogniem pajęczaka. Jakkolwiek kuriozalnie to brzmi, wszelkie inne sposoby, łącznie z tradycyjną konsumpcją lub aplikowaniem sobie jadu nie przynoszą najmniejszych rezultatów. Podobno największą pewność działania daje podgrzewanie w całości, w przeciwieństwie do palenia zmiażdżonych lub pokruszonych fragmentów z użyciem fajki lub analogicznego utensylium. Niektórzy praktykanci podobnego zabiegu zwykli wierzyć, że podgrzewanie jeszcze żywego skorpiona, na wzór powoli gotowanego homara daje najlepsze efekty, jednako hipoteza ta nie została oparta na jakichkolwiek naukowych przesłankach, a nade wszystko znajduję ją wybitnie barbarzyńską.
Mnie samego niemało wysiłku oraz psychicznego przygotowania kosztowało oswojenie się z zamiarem, który zamierzam wkrótce wcielić w czyn. By mieć gwarancję, że nie zmarnuję dymu ulatującego z podgrzewanego skorpiona, posłużę się wspomnianą wcześniej szklaną kolbą, będącą powszechniej stosowanym narzędziem w sesjach z tego typu środkiem. Nie dopuszczam do siebie myśli o konieczności powtarzania próby, więc zamierzam dołożyć wszelkich wysiłków woli, by przemóc się i, zgodnie z posłyszanymi zaleceniami, wciągnąć w płuca jak najwięcej żółtawego, cuchnącego dymu, zanim ten zmieni się w ciemny i gryzący, a samo truchło pajęczaka zacznie się kurczyć i czernieć pod wpływem działającej nań temperatury. Na jedno tylko nadużycie pozwoliłem sobie na potrzeby badania, mając nadzieję, że nie wpłynie ono na jego przebieg lub uczyni to w stopniu minimalnym. Niech będzie odnotowane, że wprzódy pozwolę sobie na zażycie łagodnego naparu na mdłości, który pomoże mi zwalczyć odruch wymiotny. Sporządzony na bazie ziołowej z użyciem ogólnie dostępnych składników, nie powinien wejść w reakcję z badaną substancją ani osłabić jej działania.
Po zażyciu naparu, przystępuję do właściwej części eksperymentu, to jest podgrzewania kolby ze skorpionem w środku. Nieco czasu zajmuje nim naczynie rozgrzeje się dostatecznie, by skorpion zaczął oddawać dym, ale ku mojemu zaskoczeniu, nie tylko zaczyna to robić, ale w dodatku szybciej niż sobie imaginowałem.
Pierwszy opar ulatujący ze stawonoga, jest biały i niemal bezwonny, może z ledwie wyczuwalną domieszką ziemistości. Pomimo przygotowania i zasłyszanych opowieści, opadają mnie wątpliwości, nakazujące mi kwestionować zarówno ich wiarygodność, jak i zasadność całego przedsięwzięcia. Nie ukrywam, że towarzyszy im lęk oraz trywialnie organiczne obrzydzenie.
Zgęstniałe opary zaczynają robić się żółtawe i emanować mdłą wonią, w której pobrzmiewają nuty palonych włosów oraz końskiego łajna. Nie mogąc bardziej przedłużać momentu niepewności, decyduję się zaciągnąć z kolby, starając się nie patrzeć przy tym na źródło dymu.
Dym, zgodnie z przewidywaniami okazał się gryzący i paskudny w smaku, choć mniej dokuczliwy niż wywar ze łba ślizgacza, którego kosztowałem przed kilkoma dniami. Środek na mdłości również spełnił swoje zadanie, pomagając mi przyjąć większość, choć nie całość oparu. Zmuszony byłem przerwać, w głównej mierze z powodu dyskomfortu psychicznego, choć dokuczyły mi również fizyczne objawy. Gardło źle znosi kontakt z dymem, choć płuca pozostają niewzruszone. Wciągnięty dym pozostawił w mych ustach posmak gorzkiej spalenizny, którego nie sposób wywabić wodą ani słodkim winem. Uderzył mi także do głowy, przeszywając całe me ciało chwilowym odrętwieniem oraz mrowieniem, które zaczynam odczuwać na całej skórze oraz w czubkach moim palców. Bez przerwy odpluwam, bezskutecznie usiłując pozbyć się niesmaku. Jestem rozdr i pobudzony, a trudno mi utrzymać konce uwagę jakby mgła

w głowie


Dalsze zapiski stopniowo przechodzą w nieczytelne gryzmoły i zawijane linie, by urwać się na kolejnej części strony, poplamionej rozmazanym inkaustem i śladami drapania wyschniętym piórem.

Zaprawdę, powiadam wam: Skorpion to piekielny środek. Po kilku minutach od zażycia nie byłem w stanie kontynuować mojej pisemnej relacji, a wspomnienia z seansu, które zamierzam właśnie zreferować, zdają mi się zgoła niewyraźne, zupełnie jak gdybym odtwarzał niedawny sen lub to nie ja był ich bezpośrednim uczestnikiem.
Wiele czasu zajęło mi znalezienie odpowiednich słów dla opisania wrażenia, które tymczasowo odebrało mi zdolność pisania, jednak to nie palce odmówiły mi posłuszeństwa, lecz moja własna wyobraźnia. Wewnętrzny monolog, który towarzyszył mi dotychczas w myślach, pomagając formułować kolejne akapity, zaczynał stopniowo szwankować, dopóty nie ucichł zupełnie, pozostawiając mnie sam na sam z rzeczywistością. Owo kuriozalne doświadczenie przez następną godzinę pozwoliło mi smakować otaczający świat z nieznaną mi dotychczas ostrością, poprzez emocje i zmysły, ograniczając pozostałe procesy świadomości do minimum.
Nie byłem w stanie dłużej pisać, a próby używania artykułowanej mowy, które podjąłem w ostatnich przebłyskach trzeźwości, sprawiały mi niemałą trudność i najczęściej kończyły się monosylabami. Dla równowagi, moja percepcja uległa niebywałemu wyczuleniu. Wyłapywałem z otoczenia dźwięki, które normalnie umykają mojej uwadze, a skupiwszy się na konkretnym, potrafiłem niemal bezbłędnie wyłuskać go z szumu pozostałych. Wzrok wyostrzył mi się na tyle, że skupiając go na jednym punkcie byłem w stanie policzyć wszystkie drzazgi odstające z mojej podłogi, przenosząc go na przedramiona, niemal widziałem jak moja ścierpnięta skóra paruje i oddycha, a przez krótką chwilę byłem nawet w stanie policzyć na niej każdy włos z osobna, z taką łatwością jak gdybym rachował mijane przy drodze drzewa. Jednocześnie moje pole widzenia zostało zawężone, pozwalając mi się skupiać na obiektach widzianych w oddali i tych przede mną, lecz nakazywało odwracać całe ciało i pobudzać mnie do gotowości, ilekroć usłyszałem z daleka jakiś dźwięk, którego źródła nie dostrzegałem od razu. Zdarzyło mi się tak, dla przykładu, z czymś drapiącym i popiskującym wewnątrz mojej ściany, co postawiło mnie na nogi na bite pół godziny, zmuszając do odkrycia dokładnego źródła hałasu i wyeliminowania go. Biorąc pod uwagę, że na co dzień panicznie boję się gryzoni, z całą pewnością mogę zakwalifikować działanie przeciwlękowe jako kolejną z właściwości Skorpiona. Przeciwbólowe także, jako że zdarłem sobie knykcie do żywego mięsa, konsekwentnie usiłując wybić nimi dziurę w ścianie, zanim użyłem w tym celu mojego ulubionego gipsowego przycisku do papieru w kształcie pegaza, który akuratnie znalazł mi się pod ręką. Który to przycisk, poza kawałkiem zada, ostał mi się jedynie w formie sypkiej, o czym nadmieniam na użytek dokumentacji badawczej oraz z wielkim żalem.
Niestety zniszczony pegaz ani obolała ręka nie zamyka listy strat, które poniosłem w wyniku inhalacji Skorpionem. Bardziej dotkliwe niż utrata ukochanego bibelotu, a nawet ból w okaleczonej ręce, okazało się swędzenie, które nadeszło niedługo po tym, jak wybudziłem się z haju. Wstępujący na skórę świąd (szczególnie skórę twarzy, szyi i rąk) był na tyle nieznośny, że nie mogąc się opanować, w kilku miejscach podrapałem się do krwi. Nawet teraz, niemal drugą godzinę po zażyciu odczuwam nawracające interwały świerzbu, szczęśliwie stopniowo, choć powoli odpuszczające. Pisanie oddaje mi nieocenioną pomoc w zajmowaniu rąk czymś innym niż drapaniem.
Muszę też przeprosić co wrażliwszych czytelników oraz tych, którzy właśnie siadali do wieczerzy, jednak nie mogę przejść nad tą kwestią obojętnie, ani zbyć jej milczeniem. Po raz pierwszy w życiu byłem w stanie wyczuć woń własnego oddechu i okazała się ona nie do zniesienia. Pomimo niezliczonej ilości wonnych ziół, które żuję nieprzerwanie od godziny oraz płukania jamy ustnej perfumowaną wodą, mój oddech ciągle zdaje mi się cuchnąć jak padlina. Zabarwiony skorpionim dymem zapach wydobywający się z mojego otworu gębowego, przypomina o sobie niesmakiem przy każdym wydechu. Nie mogąc znieść dłużej tego uczucia oraz spełniwszy swój kronikarski obowiązek, pozwolę sobie zakończyć niniejszy rozdział i oddalić się czym prędzej, próbując szczęścia w zabiciu go świeżą natką pietruszki.


Pamientajcie dzieci: ostrożnie ze Skorpjonem bo to złe gówno. Najlepiei zaczekajcie tesz aż wyrośnie wam kilka prawdziwych zembów bo mleczaki powypadajo wam od razu jak bedziecie prubowali po nim kogoś pogryść


Dzień 13, wieczór – Psychopomp

Drogi Czytelniku,

Jestem ci niezmiernie wdzięczny, że udało ci się wytrwać aż do samego końca, towarzysząc mi w tej niezwykle osobistej i bogatej w doznania wędrówce, podczas której obok zdobywania ścisłej, praktycznej wiedzy, po wielokroć miałem okazję eksplorować meandry własnego umysłu i zaglądać w oczy słabościom. W uznaniu dla Twego umiłowania wiedzy oraz poświęconej uwagi, wynagrodzę twój wysiłek, a jednocześnie ukoronuję swoje badania absolutnym rarytasem, nieopisywanym nigdzie wcześniej.
Dziś to nie kwiat ani jad będzie gościł na kartach mojego dziennika, lecz substancja wymykająca się tradycyjnym podziałom wiedzy o narkotykach.
Niestety muszę stanowczo odmówić kawałka wiedzy wszystkim, zastanawiającym się jakim cudem wszedłem w posiadanie podobnego rarytasu. Musisz, Szanowny Czytelniku, zawierzyć mojemu autorytetowi badacza oraz obejść się odpowiedzią: z dostatecznie pewnego źródła.
Niewiele wiadomo na temat jego historii, poza tym, że przed laty po raz pierwszy pojawił w Ujściu, w bardzo ograniczonym nakładzie, by zniknąć wkrótce potem, razem z autorem jego formuły. Nikt, poza nielicznymi koneserami oraz osobami bezpośrednio zaangażowanymi w jego produkcję i dystrybucję nie zna dokładnego składu i okoliczności jego powstania. Omawiana rzecz jest jednak ewidentnie produktem (niewykluczone, że ubocznym) magii oraz wiedzy niekonwencjonalnej.
Zawarty w niej pierwiastek czarnoksięstwa budzi moje oczywiste obawy na równi z enigmatyczną (lub może wymowną?) roboczą nazwą środka, każąc mi przypuszczać, że mamy do czynienia z aktywnym magicznie halucynogenem. Niestety, pomimo szczerych chęci oraz licznych prób, nie udało mi się wyjść poza przypuszczenia. Moje jedyne źródło i autorytet w tym temacie zapytany wprost o działanie środka ograniczył się do odpowiedzi: „To śmierć”, uznając temat za ultymatywnie zamknięty. Nie muszę chyba dodawać, że powyższa odpowiedź nie zadowoliła mnie w najmniejszym stopniu.
Dzisiaj jednak, przyjdzie przekonać mi się osobiście, jako że na wskutek zupełnie przypadkowego splotu okoliczności, wszedłem w posiadanie próbki najprawdziwszego psychopompa, którą zamierzam wyczerpująco omówić, uprzednio zbadawszy. Także organoleptycznie.
Na ten moment mój entuzjazm, wspierany przez ciekawość nieznacznie przewyższają obawy. Niemała też w tym też zasługa popium oraz rumu, które zażyłem uprzednio, by zdobyć się na odwagę obcowania z niniejszą substancją. Z szacunku do Ciebie, Czytelniku, postanowiłem nie taić tego faktu.
Nie przedłużając niepewności oraz nie czekając aż opuści mnie dodający mi animuszu rausz, pozwolę opisać sobie zewnętrzne właściwości przedmiotu mych badań i zainteresowań.
Prezentuje się niepozornie. Niewiele większy od paznokcia matowy kryształek o nieregularnym kształcie zbliżonym do pomniejszonego solnego nacieku, które spotkać można niekiedy w zawilgłych sztolniach. Wystawiony na światło, lekko błyszczy. W dotyku lekko pulsujący, nieco chłodniejszy od temperatury pokojowej, choć nienagrzewający się. Zdaje się kruchy i jestem niemal pewien, że gdybym zechciał, mógłbym rozetrzeć go w palcach na proch.
Poza powyższymi doznaniami nie wyczuwam nieuzbrojonymi zmysłami niczego, co potwierdzałoby płynącą w nim magię. Nie będąc szczególnie biegłym w arkanach Sztuki, pozwoliłem sobie skorzystać z prymitywnego raczej testu z wykorzystaniem wahadełka do zbadania fluktuacji aury. Nie jestem pewien jak zinterpretować wynik, który uzyskałem z użyciem trzech różnych amuletów, po którym każdy przestawał reagować po jednokrotnym wahnięciu.
W obliczu braku pomysłów na przeprowadzenie dalszych obserwacji, które jednocześnie nie uszkodziłyby próbki lub wpłynęły na jej skład, nie pozostaje mi nic innego, jak spróbować ją zażyć. Doustnie, pod język.
Lepiej, żeby mama miała rację co do bogów.
W tym miejscu zapiski urywają się. Ktoś wyrwał strony, żeby zrobić z nich skręty.

Re: Narkotyki w pigułce

4
▶ ZEFIREK

Wytwarzanie - uzyskuje się go z pestek niedojrzałych owoców fioletnicy ostolistnej (pot. ostrolistu), najlepiej oddzielonych od miąższu przez lekkie podgotowanie, by później namoczyć je w kompocie z belladonny i po dokładnym wysuszeniu rozdrobnić na proszek.

Dawkowanie - wciąganie do nosa, wziewanie doustne z użyciem utensyliów, mieszanie z lekkimi napojami.

Działanie - lekko pobudzające, niwelujące zmęczenie i wzmagające koncentrację, bez skutków ubocznych w postaci agresji. Może powodować problemy z płucami, szczególnie w przypadku chrzczonego towaru. Raczej nie uzależnia fizycznie.

Efekt: 6 h

▶ SERPENS

Wytwarzanie - zależne od sposobu aplikowania, jednak podstawowym składnikiem jest jad występującego na południu węża znanego jako dystrelaps czerwonogłowy.

Dawkowanie - tradycyjny sposób polega na podgrzaniu jadu, celem jego zagęszczenia i posmarowania nim cienkiej igły lub drewnianej strzałki, którą następnie wbija się pod skórę. Istnieje także alkohol zwany paracelem, będący nalewką z dodatkiem jadu węża, przybierający różne formy w zależności od regionu i osobistych preferencji.

Działanie - głęboko rozluźniające i otępienne, wywołuje utrzymujące się uczucie błogości. Silny środek przeciwbólowy, głęboko uzależniający, a w konsekwencji regularnego zażywania wywołujący sztywność mięśniową, zaburzenia snu, stany lękowe oraz przedłużającą się otępiałość.

Efekt: 8-10 h

▶ KATTOKAINA, odmiana Popium

Wytwarzanie - z szatkowanych i dokładnie obranych liści i łodyg awry rzecznej (rośliny z gatunku brzeczniakowatych), fermentowana przez krótki czas i suszona do uzyskania formy pasty lub białego proszku, jeżeli dodatkowo ją usmażyć.

Dawkowanie - wcieranie w dziąsła w formie pasty, wciąganie proszku przez nos.

Działanie - silnie pobudzające, analogiczne do popium i kumulujące się. Płynne i prawie niezauważalne wyjście z haju, efekty uboczne odczuwane przy przedawkowaniu, co czyni narkotyk niebezpieczniejszym przy zażywaniu. Silnie uzależniający.

Efekt: 1 h

▶ EMERGENT

Wytwarzanie - możliwy do pozyskania z dolnej części łodygi kleofonu, na Archipelagu powszechnie wykorzystuje się bogaty w emergent skrzek ropuchy znanej jako koszmarnica lub wywar z łbów żywiącego się skrzekiem węgorza, ślizgacza żmijookiego.

Działanie - uznawany za najsilniejszy znany nauce halucynogen pochodzenia naturalnego. Pod postacią kleofonu wykazuje działanie zdolne wzbudzać głęboką euforię oraz poczucie relaksu i duchowego oczyszczenia. Co ciekawe, odmiany zwierzęce z powodu nieznacznie różnego składu wywołują halucynacje o zgoła odmiennym przebiegu, często nieprzyjemne lub wręcz koszmarne, karmiące się wyobraźnią, a nawet fobiami zażywającego. Wywołują także szereg gwałtownych reakcji w organizmie, które choć uciążliwe i jawiące się jako chorobowe, pobudzają go do wydalania toksyn oraz regulacji procesów fizjologicznych. Nieuzależniający, choć często niebezpieczny w stosowaniu, także dla zdrowia psychicznego. Niekiedy wykorzystywany w terapiach odwykowych, rzadziej przy wieszczych transach.

Efekt: 10 – 12 h

▶ SKORPION, po prostu Skorpion

Wygląd: wyjątkowo niepiękny, brązowy i włochaty pajęczak wielkości dłoni dorosłego humanoida. Powszechnie występujący na pustyniach Urk-hun i niewiele jadowitszy od pospolitego szerszenia.

Dawkowanie - po zaopatrzeniu się w dorosłego osobnika (może być martwy), należy go w całości podgrzać lub spalić, wdychając w płuca powstały w ten sposób jasny dym (najlepiej przez szyjkę szklanego naczynia, w której podgrzało się stawonoga), dopóki nie ściemnieje.

Działanie - upośledzenie ośrodka mowy oraz wyższych funkcji umysłowych, przy jednoczesnym wyostrzeniu percepcji, połączone z działaniem przeciwlękowym i przeciwbólowym. Popularny stymulant wśród niektórych zawodników sztuk walki i myśliwych. Niebezpieczny zarówno dla zażywającego, jak i jego otoczenia, z powodu możliwości wystąpienia nieprzewidzianych reakcji, zwłaszcza ze strony tego pierwszego. Liczne kłopotliwe towarzysko skutki uboczne, w postaci cuchnącego oddechu, świerzbu czy nawet dosłownego obłażenia ze skóry w przypadku długotrwałego zażywania, często także degeneracja umysłowa. Uzależnia, zwłaszcza psychicznie.

Efekt: 1 h


▶ PSYCHOPOMP

Wygląd: niepozorny czarny kryształek o nieregularnych, przypominających efekty nacieku brzegach, wykazujący nietuzinkowe właściwości fizyczne w postaci ledwie wyczuwalnego pulsowania i utrzymującej się temperatury niższej od otoczenia. Wyczuwalna magia. Pochodzenie i sposób produkcji nieznane.

Dawkowanie - pojedynczy kryształ wielkości paznokcia, przyjmowany doustnie, pod język.

Działanie - niezweryfikowane, przypuszczalnie halucynogenne i niebezpieczne.

Efekt: ?
ODPOWIEDZ

Wróć do „Rzemiosło, nauka”