Re: Wieś Przygranicze

31
- A już się kurwa bałem, że nie poprosisz… - rzucił wyzywająco, uśmiechając się przy tym zjadliwie. Wyglądał przy tym na zadowolonego z obecnego biegu zdarzeń, więc nawet bez szkody dla Złotka zwanego obecnie kurwą, ruszył w stronę swego przeciwnika. Po drodze rozglądnął się uważnie po Sali, chcąc zarejestrować każdy, nawet najmniejszy szczegół, który w jednej chwili mógł przechylić szalę zwycięstwa na jego stronę. Ostra bitka w karczmie to był jego świat. Jego żywioł i nie szło znaleźć osoby bardziej pasującej do tej roli. Nieważne, jak dobrze przygotowany i wyekwipowany był oponent, Manul doskonale wiedział, co należało zrobić. Zwyczajnie wygrać, nie dając się przy tym zbytnio zranić. Przecież to takie proste… A jednak, mimo że bandyta mógł uchodzić za dzikusa, naprawdę nie był głupie. Oczywiście, często zdarzało mu się realizować popieprzone pomysły, lecz były one „doskonale” skalkulowane. W tej chwili miał więc świadomość, że nie jest mocno przegranej pozycji. Wiele mówiono o tym, że topór, nawet z tarczą, całkowicie przegrywa w starciu z mieczem i w wielu przypadkach była to prawda. Ale dopiero w momencie, gdy opisywało się starcie liniowe, na polu bitwy. Wtedy bowiem dochodził element formacji, przewagi liczebnej i ukształtowania terenu. Ale tu, w kiepsko oświetlonym, przestronnym, acz zagraconym pomieszczeniu sprawa wyglądała kompletnie inaczej. Blackster, który bądź co bądź jako osoba szlachetnie urodzona, miał doświadczenie z mieczem. Doskonale pojmował zarówno zalety, jak i wady tej broni. Zdawał sobie też sprawę z tego, że jego wróg również posiada taką wiedzę. Nie lekceważył go w żadnej mierze, a jednak mimo to bardzo szybko skrócił dystans, nawet pomimo tego, że jego drugi topór nadal spoczywał zapomniany na posadzce, a przeładowana, niewielka kusza pozostawiona na jednym ze stołów, aż prosiła się o wyciągnięcie po nią ręki. Stało się tak, bowiem mężczyzna miał szansę wygrać to starcie tylko postępując agresywnie, na niezwykle krótkim dystansie. Walka pasywna absolutnie nie wchodziła w grę. Czuł, że przeciwnik będzie celował w nogi, gdyż to właśnie atak mieczem w tą strefę najczęściej kończył pojedynek na polu bitwy. Za nim zaś przemawiał moment pędu, oraz iście druzgocząca siła. Wystarczyło więc wyeliminować główną przewagę ostrza, czyli jej zasięg…
Trzymając broń ręką przeciwną, niż jego oponent, Manul do końca wyczekiwał pędzącego w jego stronę miecza, zauważając że miecznik stosując cięcie miast pchnięci, popełnił kategoryczny błąd. Łotrzyk w ostatniej chwili wyprowadził poziomy cos od siebie na zewnątrz, nie celując jednak w samego przeciwnika, a jego długie ostrze. Gdy poczekał za długo, najpewniej straciłby ramię. A jeśliby zaś postąpił zbyt pochopnie, zwyczajnie chybiłby celu i dodatkowo nadział na ostrze. Wyczucie chwili było tu więc kluczowe. W zamian za to miał niewielką szansę na złamanie miecza, lecz bardziej liczył na jego wytrącenie. W ostateczności, dzięki swej niebywałej sile, na pewno go chociaż je odtrąci. Szermierze mieli w zwyczaju mawiać, że nie ma znaczenia, czy krawędź tnąca minie cię o metr, czy o milimetr, jednak nie była to do końca prawa. A dla łajdaka miała kluczowe znaczenie. Odtrącając broń na bok, miał szansę wyprowadzić kontratak i to też spróbował zrobić. Idąc za ciosem, dosłownie rzucił się całym ciałem na przeciwnika, nie zważając na to, że ten nadal może użyć tarczy. Przez wzgląd na masę i samą siłę, przedstawiciel rodu Katterów nie mógł go bowiem odtrącić. Watażka postawił na swoją kartę atutową, którą bynajmniej nie było władanie toporami, a walka wręcz właśnie. Wolną dłoń zacisnął na górnej części tarczy, jednocześnie układając nogę za oponentem w taki sposób, aby go przewrócić, nim ten zdoła wyprowadzić kolejny cios. Następnie naparł naprzód, chcąc dosłownie znaleźć się na wojowniku. W zależności od tego, jak udałby mu się ten manewr, człek zamierzał albo zatłuc swego wroga gołymi pięściami, celując przy tym w twarz, albo też sięgnąć po ostrze schowane za pasem i posłać je brutalnie pomiędzy łączenia zbroi…
Spoiler:
Smoki i gołe baby
Rycerz na koniu mknie
Pędzi jak pojebany
szybciej już nie da się

Re: Wieś Przygranicze

32
Kurw... znaczy, Arna miała na tyle oleju w głowie, aby odpełznąć na bezpieczną odległość, gdy tylko Manul zdjął z niej nogę w ciężkim buciorze. Ani myślała leżeć sobie na ziemi, nawet kawałek od walczących. Co to, to nie. Zbyt wiele razy widziała bójki w niewielkich pomieszczeniach, szczególnie w karczmach, by nie wiedzieć, że wtedy w ruch potrafiło iść absolutnie wszystko, co nawinęło się pod ręce uczestnikom mordobicia. Gdyby jeden z nich stracił broń, z pewnością spróbowałby cisnąć w drugiego zydlem, czy nawet celowo sięgnął po długą ławę, o ile był dostatecznie silny. Lub napompowany adrenaliną. A dwaj jegomoście, którzy postanowili obić sobie wzajemnie pyski by dobrać się jej do skóry wyglądali na takich, którzy byliby w stanie unieść ten, czy inny mebel. Dziewczyna musiała być więc gotowa do uników, gdyby do tego doszło. Zerwała się więc na równe nogi i puściła biegiem w stronę Krowy. Po drodze przesadziła stół i natychmiast wpadła na pomysł, aby przewrócić go na bok i zaciągnąć bliżej konia w charakterze osłony. Zatrzymała się więc, obróciła, by ocenić, czy byłaby w stanie poradzić sobie z takim zadaniem.
- Świąd, zaraza i kurwy niemyte! - Zaklęła pod nosem, podświadomie wykorzystując jedno z ulubionych powiedzonek towarzysza z trupy. Wątpiła, aby nawet w pełni sił poradziła sobie z przewróceniem ciężkiego stołu, a co dopiero teraz, kiedy organizm powoli odmawiał posłuszeństwa, a zamiast tego domagał się odpoczynku oraz solidnego posiłku. Zaraz potem gwizdnęła cicho przez zęby, sięgając po porzuconą i załadowaną niewielką kuszę.
- Ale z ciebie śliczna zabaweczka... - Mruknęła, oglądając pobieżnie mechanizm. Przez chwilę wodziła wzrokiem od walczących do swojego ukochanego Krowy. Zdawała sobie sprawę, że nawet, gdyby wyprowadziła go niepostrzeżenie, nie skończyłoby się to dla niego dobrze. Raptem ułamek sekundy zajęło jej podjęcie decyzji. Gdyby wygrał bandyta z toporem, ani ona ani ogier nie mieli przed sobą zbyt ciekawej przyszłości. Gdyby zaś zwyciężył najemnik, ją czekał stryczek, a konia... sama nie wiedziała, co zrobiłaby z nim Jaśniepani. Problem w tym, że miała tylko jeden bełt i nie umiała przeładowywać takiego cuda. Strzelać z niego zbytnio też, ale o tym mężczyźni nie musieli wiedzieć. No i w końcu widziała nieraz, jak mężczyźni z trupy strzelali z czegoś takiego. Kiedyś nawet jeden z nich ćwiczył strzelanie z galopującego konia tuż obok Arny opartej o drzewo. Dopóki nie zobaczył tego inny i zwymyślał oboje za bezmyślność.
Dziewczyna wdrapała się na stół i chwyciła oburącz kuszę, tylko trochę trzęsącymi się dłońmi.
- Ej! - Zawołała, po czym wydęła wargi w niezadowoleniu. Walczący jakoś nie mieli w planach zwracać na nią uwagi, choć w końcu to o jej tyłek walczyli. Dżygitka odpięła jedną ręką od pasa długi bicz, którym następnie trzasnęła w ich stronę. - Hej, psie syny! Wypierdalać!
Złotko wrzasnęła, puściwszy rękojeść bata i biorąc się do celowania z kuszy. Tylko kompletny idiota nie zorientowałby się, że była o krok od tego, żeby usiąść pod ścianą i zwyczajnie się rozryczeć, albo zacząć walić głową w najbliższy nieruchomy obiekt pionowy. Była blada, z ciemnymi kręgami pod oczami, trzęsła się lekko i zaczynała nawet pociągać nosem. Ale nadal miała w dłoniach dość niebezpieczne narzędzie. A nawet wioskowy przygłup raz na jakiś czas trafi rzuconym kamieniem, więc nikt nie mógł być pewien, czy tym razem nie trafiłaby wystrzelonym bełtem.
- Jak nie przestaniecie, zastrzelę zwycięzcę! Albo losowego! Wypierdalać za drzwi, morda na wschód i nie chcę was więcej na oczy widzieć! Zastrzelę, wszyscy bogowie mi świadkami! - Głos Złotka szybko zaczął przybierać coraz wyższe, bardziej histeryczne tony, a pod koniec nawet się załamał, więc wściekła tupnęła. Ani na chwilę nie przestała wodzić czubkiem bełta pomiędzy uzbrojonymi mężczyznami. Tak przynajmniej jej się wydawało. W rzeczywistości grot kreślił w powietrzu trudne do określenia, chaotyczne kształty spowodowane drganiem palców dziewczyny, okazyjnym pociąganiem nosem i czymś, co wydawało się początkiem czkawki. Ale trzeba było jej oddać, że mimo wszystko wyglądała na dość zdeterminowaną, jak na ignorowany obiekt sporu, zwany już powszechnie kurwą.

Re: Wieś Przygranicze

33
Garon zaryczał gromkim śmiechem. Dawno nie miał tak wielkiego ubawu mieszając się w sprawy śmietelników. A ostatnio zdarzało mu się psocić co raz więcej i więcej, nie zważając na ostrzeżenia starszych jego braci i sióstr. W sumie nigdy specjalnie nie zwracał na nich uwagi. Z kunsztem godnym samego Praojca tworzył nowe to wypadki, które tylko wkładał pod nogi dwójki bohaterów tylko po to, by ujrzeć jak próbując wydostać się z jednego bagna wpadają natychmiast w drugie.
Teraz już tylko obserwował wyniki swej pracy.
Spoiler:
***

Najemnik ciął szeroko, zupełnie nie spodziewając się tego, że bandzior będzie znał się na boju. Czy to jego pycha przesądziła o tym, że całkowicie zignorował zagrożenie, czy po prostu był żółtodziobem, który na walce znał się tylko w teorii? Niezależnie od powodu błedu, szale zwycięztwa były teraz po stornie Manula. Nic dziwnego, w końcu. Miecz nie wypadł z uścisku wojownika, ale stracił na mocy na tyle, by miast uderzenia łamiącego kości Manul na swych kostkach poczuł nic nieznaczący ból uderzenia o kawałek metalu. Na pewno nie było to coś, co by przeszkodziło Manulowi w jego następnym ruchu. Przeciwnik bandyty rzucił się na niego całym ciałem wraz z uderzeniem topora o ostrze, wyciągając przed siebie tarczę. Wiedział, że miecz nie zda mu się na wiele, więc wpadł na ten sam pomysł, co łotr: Postanowił pokonać przeciwnika odzianą w skórzaną rękawicę dłonią. Za raz po skórzanej tarczy, na piersi watażki znalazła się reszta cielska wysłannika Katterów. Siła uderzenia jednak nie wystarczyła, by przewalić wielkoluda tak, jak zaplanował to sobie młodzik.
Manul musiał przejść kilka kroków do tyłu, by nie stracić równowagi. Po chwili w stronę jego twarzy poleciała pięśc, której ruch poprzedził brzęk upadającego na ziemię metalu. Ale nie na tyle szybko, by bandyta nie mógł zareagować.

Arna... No cóż. Arna została całkowicie zignorowana. Jej niedoszły, lub przyszły oprawca był świadom, kto jest najbliższym zagrożeniem, a po kontrze postanowił najwyraźniej nie spuszczać go z oka nawet na ułamek sekundy. Dla własnego bezpieczeństwa. Miała więc wolną chwilę, by wystrzelić... O ile Manul nie nadstawi karku tylko po to, by ją rozbroić.
"Jak dzikie zwierze w okresie godowym
Jak marynarze z dziwkami w mieście portowym
Jak uczniowie Oros z uczennicami
Jak król ze sługami i nałożnicami
Jak żołnierze ze schwytanymi kobietami

Odpuść sobie, dziecię

I tak wszystko pierdolnie
Jak nikt jeszcze nie widział w świecie"

Re: Wieś Przygranicze

34
Choć, to przykre (meh, wcale nie!), również Manul kompletnie zignorował rozpaczliwe próby będącego w opałach dziewczęcia. Stało się tak za sprawą wiedzy, której nie posiadała zarówno kobieta, jak i najwyraźniej człowiek będący jego przeciwnikiem. Wiedzy odnośnie kuszy, która nieopacznie wpadła w ręce niedoszłej ofiary gwałtu, a która w niedalekiej przyszłości miała stać się jej jedyną, ostateczną kartą przetargową. Szkoda jednak, że nie była ona atutową… Biorąc bowiem na logikę tą broń, można było jasno stwierdzić że niewielka, mieszcząca się pod połą płaszcza i przede wszystkim jednoręczna kusza, nie posiadała zbytniej mocy penetracyjnej. Ze względu na nikłą masę bełtu, a także jego niewielki rozmiar, brakowało i mocy obalającej. Była to broń przeznaczona stricte dla zabójców, którzy znali się na swym fachu. Używało się jej z bliska, właściwie z przyłożenia, a bełt był skonstruowany tak, by rozerwać się w ciele przeciwnika, tym samym powodując obrażenia na sporym obszarze, a także trudne do opanowania krwotoki. Tak więc wobec obu mężczyzn – ubranych bądź co bądź w jakiś pancerz – była kompletnie bezużyteczna, a o ile artystka nie trafiłaby w szyję, lub twarz. Ewentualnie w jakąś tętnicę udową.
Łotrzyk nie miał jednak zamiaru zastanawiać się nad tym, czy jego panienka była w stanie dokładnie wycelować. Właściwie to nie wierzył, że była w stanie poprawnie ściągnąć spust, ale w tej chwili zwyczajnie o niej nie myślał. Całą swą uwagę poświęcił swemu przeciwnikowi, który co rusz popełniał szkolne błędy. Owszem, zaskoczyło go to, że jego wróg był w stanie odeprzeć go tarczą. Wszak łajdak był od niego o wiele cięższy i zapewne silniejszy, a najemnik chcąc go odepchnąć, musiał wykonać ruch „od siebie” co było znacznie większym wyzwaniem dla mięśni, niż to co chciał zrobić Blackster. Ale oznaczało to, ze nie może tak po prostu zlekceważyć swego oponenta i zachować maksymalną ostrożność. Nie stawało to jednak w sprzeczności do kontry, którą postanowił wykonać w odpowiedzi na prosty cios. Mężczyzna, wykorzystując swą przewagę we wzroście i zasięgu ramion, postawił na unik i przepuścił pięść pod pachą, a następnie łokciem tej samej ręki wyprowadził cios w skroń, licząc że to definitywnie wyłączy jego przeciwnika.
Smoki i gołe baby
Rycerz na koniu mknie
Pędzi jak pojebany
szybciej już nie da się

Re: Wieś Przygranicze

35
Przez chwilę dżygitka stała po prostu na stole i gapiła się na walczących mężczyzn z szeroko otwartymi ustami, a ramię z kuszą opuszczało się coraz bardziej, by wreszcie wycelować w blat tuż obok jej buta. Tak bezczelnie ignorowanie jej osoby zaskoczyło nawet Arnę, która przecież większość życia spędziła w służbie u szlachcica, więc powinna była nawyknąć do bycia traktowanym jak powietrze. Jednak to, co wyczyniała ta dwójka przechodziło wszelkie pojęcie.
Dziewczyna doskonale słyszała, jak Krowa człapał po klepisku w jej stronę, najpewniej zaniepokojony hałasem, jaki tworzyło dwóch wielkoludów okładających się wzajemnie po pyskach. Akrobatka obejrzała się na ulubieńca i wyciągnęła w jego stronę wolną dłoń w geście oznaczającym "stój". Nie chciała, aby znalazł się zbyt blisko i przypadkiem został zraniony. Właściwie mogłaby po prostu usiąść sobie pod ścianą i poczekać, który z niedoszłych katów wygrałby to starcie. Sęk w tym, że absolutnie jej to nie urządzało. Jeśli nawet miała skończyć potem na stryczku, albo zatłuczona przez bandytę, wolała mieć świadomość, że wprowadziła chociaż trochę zamętu.
Ponownie wycelowała z kuszy w mężczyzn, nie przejmując się ani trochę, którego z nich mogła trafić. Zaczęła obmacywać broń, szukając mechanizmu zwalniającego cięciwę. Uważała przy tym tylko, aby nie zrobić krzywdy samej sobie. Mamrotała przy tym pod nosem najróżniejsze przekleństwa, próbując utrzymać bełt skierowany jako-tako w stronę walczących. Postanowiła sobie pomocować się jeszcze chwileczkę z manulowym ustrojstwem, a potem porzucić je bez względu na rezultat. Pod nogami wciąż miała bat, z którym czuła się znacznie pewniej i zamierzała wykorzystać go, aby trochę uprzykrzyć życie jej samozwańczym "właścicielom". Musiała wprawdzie podejść w tym celu bliżej nich, ale bicz był dostatecznie długi by dać dziewczynie złudne poczucie bezpieczeństwa. No i doskonale wiedziała, że porządne uderzenie piekło nawet, jeśli skóra nie została przy tym rozcięta. A celować zamierzała w odsłonięte części ciała, jak kark i twarz. Kto wie, może udałoby jej się namieszać tyle, żeby obaj jegomoście o bandyckich zamiarach zatłukli się nawzajem i mogłaby opuścić wieś nie obawiając się zbyt szybkiej pogoni?

Re: Wieś Przygranicze

36
Manul wygrał walkę. Bezsprzecznie. Jego przeciwnik po prostu przewalił się na ziemię, pozbawiony przytomności, a wkrótce pewnie i życia. Był może i dobrze wyszkolony i silny. Albo może i nie był. Kto wie? Popełnił wiele błędów, a jednocześnie wykazał się kilkoma dość wprawnymi ruchami. Chociaż tych pierwszych było znacznie, znacznie więcej. Upadkowi najemnika towarzyszyło krótkie "Uch!" wydane z ust pokonanego, gdy oberwał w skroń.
Przed złotkiem natomiast nie rysowała się specjalnie radosna przyszłość. U Katterów być może i spotkałaby ją śmierć, ale miałaby jeszcze szanse po prosu zbiec od swojego oprawcy. Jej nowy właściciel natomiast zdawał się należeć do takich, co nie pozwolą jej zbytnio się oddalić. Minikuszątko trzymała w sposób prawie prawidłowy, a przynajmniej wydawało jej się, że trzymanie kuszy od spodu łoża jest dość dobrym pomysłem. O wiele lepszym niż łapanie za łuczysko, prawda? Na jej szczęście udało się chwycić za kuszę w bezpieczny dla niej sposób i wymacać mechanizm spustowy. Ba, nawet go nacisnęła! Bełciątko wyleciało z kuszątka trafiając wielkoluda w ramię. Nawet przebiła skórę na ramieniu draba! Co prawda delikatnie i w taki sposób, że na pewno nie stanie się mu większa krzywda. Było to własciwie zadrapanie spowodowane rozerwaniem grota. Bełt leżał na ziemi, tuż koło zbója. Strzał na pewno spowodował niewielki ból, ale na pewno nie większy niż uderzenie pięścią, czy tym bardziej biczem.
Manul znów był panem pomieszczenia. Właściwie to był nim od momentu przekroczenia progu stodoły, a teraz obronił swój tytuł. Bez większych trudności.
"Jak dzikie zwierze w okresie godowym
Jak marynarze z dziwkami w mieście portowym
Jak uczniowie Oros z uczennicami
Jak król ze sługami i nałożnicami
Jak żołnierze ze schwytanymi kobietami

Odpuść sobie, dziecię

I tak wszystko pierdolnie
Jak nikt jeszcze nie widział w świecie"

Re: Wieś Przygranicze

37
Ramieniem mężczyzny szarpnęło, a ten syknął z bólu. Ręka odruchowo powędrowała ku ranie, jednak człowiek karnie powstrzymał się przed mazaniem brudnym paluchem po draśnięciu. Ostatnie, czego mu było teraz trzeba, to zakażenie, martwica, czy insze gówno posyłające do piachu sprawniej, niżeli pancerna pięść będącego w natarciu, dwudziestego trzeciego regimentu kawalerii. Zmełł w ustach siarczyste przekleństwo i spod byka spojrzał na teraz zupełnie wręcz niewinnie wyglądające dziewczę. Zdawało się, ze te winne było jeno temu, że nieopatrznie wzięło do rąk leżącą na widoku kuszę... A przecież należało chować takie zabawki przed niesfornymi dziećmi. Być może nawet było jej przykro z tego powodu, a przynajmniej na taką zdawała się wyglądać jednak nie przeszkodziło to Manulowi, by miażdżyć ją wzrokiem przez dobry kawał czasu. W tej chwili tylko wzrokiem, ale…
Watażka ponownie skierował wzrok na pokonanego przeciwnika. Już nawet uniósł nad głowę toporek, zamierzając oddzielić jego pusty czerep od reszty tułowia, szybko się jednak rozmyślając. Może i mógł wykorzystać jego truchło, by nastraszyć nieco miejscowych, lecz nie wiedział tak naprawdę, z kim ma do czynienia. Czy to tylko zwykły najemnik, który jeno powoływał się na dobre imię Katterów, czy już szlachcic? Zabić, czy nie zabić? A jeśli jednak jakiś Pańczyk? Nawet jeśli bez nadania ziemskiego i z najniższym tytułem Pana.. To nadal jednak szlachcic… Blackster doskonale wiedział, czym grozi zabicie możnego, a gorsze od tego było pozbawienie życia szlachetnie urodzonego. Gdyby to zrobił, Cały ród ścigałby go po sam kres znanego świata, a może i dalej. Nie szczędziliby na niego kruszcu… W końcu powoli opuścił broń i obrócił się miękko w stronę wciąż stojącej na stole dziewczyny. Patrzył na nią przez jedno, może dwa uderzenia serca, najwyraźniej myśląc nad czymś głęboko, a potem dał jej najprostszy z możliwych wybór.
- Ty… Chcesz żyć? – dla niej mogło to być niezrozumiałe, jednak mężczyzna nie miał zamiaru wyjaśniać. Kwestią było, gdy któryś co mądrzejszy z wieśniaków domyśli się że jeśli w okolicy byłaby grupa bandytów, raczej nie obsadzałaby się na granicy wsi, tylko na pełnej kurwie, wręcz triumfalnie wjechała w wieś, a następnie zaczęła plądrować co popadnie, gwałcić, co wpadnie w ręce, a na koniec spali dom po domu, buda po budzie. Musieli się stąd zbierać i to jak najszybciej, a jedynym ratunkiem było dla nich… aż wzdrygnął się że musi przekroczyć granicę, której przekraczać wcale nie chciał…
Smoki i gołe baby
Rycerz na koniu mknie
Pędzi jak pojebany
szybciej już nie da się

Re: Wieś Przygranicze

38
Arna gapiła się przez chwilę na własne dłonie wciąż dzierżące kuszę, mrugając z niedowierzaniem. Już zdążyła w duchu zwyzywać przedmiot od bezużytecznych bubli, a tu proszę! Cięciwa jakimś cudem została zwolniona, a bełt znalazł się... gdzieś. Wystarczyło podnieść wzrok na walczących, aby dziewczyna zorientowała się, gdzież to podział się jej pocisk. Zbladła lekko i bez większego namysłu schowała broń za plecy, jakby wcale nie z jej winy na ramieniu zwycięzcy pojawiła się niewielka ranka. Pod wpływem wzroku zbójcy, miała ochotę skulić się jeszcze bardziej, ale ograniczyła się do zerkania zza rozczochranych pasm włosów, które powyłaziły podstępnie z kitka.
Złotko powędrowała za spojrzeniem bandyty, ale z tej perspektywy i odległości nie mogła dokładnie przyjrzeć się pokonanemu. Jej myśli krążył wokół dość podobnych tematów, co manulowe, choć skupiała się raczej na tym, czy mężczyzna mógł ją znać. Jeśli tak było, jego tożsamość wiele powiedziałaby akrobatce o tym, jak bardzo Katterom zależało na jej głowie. No i nie chciałaby, aby ktoś z jej dawnych druhów został skrócony o głowę w jakiejś zapyziałej wiosce na krańcu świata.
Aż drgnęła i omal nie upuściła kuszy, gdy poczuła coś ciepłego i miękkiego dotykającego jej dłoni. Bezwiednie podrapała lekko ulubieńca po chrapach, obracając lekko ku niemu głowę.
- Ćśśś, grzecznie. - Szepnęła, patrząc w wielkie, ciemne oczy konia. Słysząc pytanie, obróciła gwałtownie głowę i spięła się cała. Przez chwilę wyraźnie nie rozumiała całej sytuacji, ale dość szybko pokiwała gorliwie. Ba! Pewnie, że chciała żyć! Inaczej nie pędziłaby taki kawał na złamanie karku.
Złotko, jakże rezolutnie, uznała skierowane do niej słowa za przyzwolenie na działanie. W końcu, gdyby wielkolud był na nią jakoś szczególnie wściekły za przypadkowe trafienie bełtem, bo przecież chciała mu pomóc, nie odzywałby się do niej. Zeskoczyła więc ciężko ze stołu, zostawiwszy na nim broń i oparłszy obie dłonie o blat. Widać było, że ruszała się ze znacznie mniejszą gracją i werwą niż wcześniej. Ale nie przeszkodziło jej to podejść pospiesznie do pokonanego, przyklęknąć i chwycić go jedną ręką za podbródek, by wreszcie przyjrzeć się jego twarzy.
- Jeśli jest z dworu, może go znam... - Mruknęła w ramach wyjaśnienia, rzuciwszy szybkie spojrzenie w stronę zakapiora. Mimochodem i całkowicie niespecjalnie wykorzystała okazję, aby palcami wolnej ręki obmacać pas nieprzytomnego w poszukiwaniu sakiewki. - Gonił mnie wierzchem, jego koń musi być w lepszej kondycji od mojego, bo trzymał się jak rzep psiego chwosta, a ja sporo biegłam pieszo.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Wschodnia prowincja”