Spaczona druidka

1
Karta postaci nieaktualna - prosimy o niesugerowanie się nią podczas tworzenia postaci - nowa wersja pojawi się niedługo.

Miano: Nefaere, Leśna Suka
Płeć: Kobieta
Wiek: 43
Rasa: Człowiek
Pochodzenie: Zachodnia Prowincja Keronu, wioska

Wygląd: Kobieta o długich, siwych włosach ma skórę zniszczoną przez cięzką pracę i przyrodę. Twarz, która przeszła niejedną chorobę i niejedno widziała, oznaczona jest tylko jedną znaczącą blizną z prawej strony szczęki, jednak mniej bystry obserwator prawdopodobnie nie dostrzeże jej przez liczne zmarszczki. Nefaere wygląda, jakby przeżyła już dobre pięćdziesiąt lat, choć jednocześnie zdaje się być jeszcze pełna życiowej siły.
Nie zmienia to faktu, że jest odpychająca. Ponure spojrzenie łączy w brudnozielonych oczach podejrzliwość i brutalność, nasuwając skojrzenie z osaczonym zwierzęciem. Jest oschła i zdystansowana do każdego humanoida, co jeszcze potęguje jej mowa – z trudem wydobywa z siebie głoski, nieco nieudolnie łączone w słowa i zdania, trochę charczące i warkotliwe. Nie ma problemu, by podczas rozmowy dłubać w zębach lub nosie, a gdy coś kapie na jej nieco owłosioną brodę, zwyczajnie ociera ją ręką, a rękę – w ubranie.
Nosi na sobie własnej roboty stroje z różnych skór i futer. Nie nosi płóciennych koszul ani sukman, a jedynie to, co sama upoluje i oprawi. Jej ubiór jest wyraźnie znoszony, ale gruby i wytrzymały, wyglądający na skuteczną ochronę przed zimnem i opadami.

Osobowość: Nefaere jest kompletnie aspołeczna, dzika, nieokrzesana, niemal prymitywna. Jedyne, co ją interesuje, to czysta, pierwotna przyroda – naturalny rytm życia i śmierci, prawo silniejszego i nieskalane niczym piękno dziczy. Za wszelką cenę pragnie ochronić terytorium, które uważa za swoje i jest gotowa poświęcić za nie życie. Zachowuje się przy tym jak naprawdę inteligentny drapieżnik – chroni swój obszar i zwierzynę, na którą poluje samodzielnie... ale tylko za pomocą swych naturalnych zdolności – nigdy sztucznej, żelaznej broni.
Jest wrogo nastawiona do wszystkich, którzy wykorzystują osiągnięcia cywilizacji, a najgorszymi uczuciami darzy czarowników, którzy – jak ją nauczono – sprowadzili na świat Przekleństwo Wieży oraz zakutych w stal rycerzy, przypominających jej o stosie, na którym spłonął Berhelan.
Zachowuje się jak zwierzę – żyje z dnia na dzień, większość czasu poświęcając na kontrolowanie swego terenu oraz polowanie na zwierzynę. Jest dzika do tego stopnia, że potrafi zaspokajać swe żądze pod postacią Bestii, gwałcąc jelenie, niedźwiedzie i dziki.

Historia:
Mała Nefaere została nazwana tak po elfiej uzdrowicielce, która uratowała życie jej babce i ojcu. Dzieciństwo spędziła spokojnie, przyuczając się do kobiecych zajęć i pracując w gospodarstwie w wiosce położonej daleko od Irios, daleko od Srebrnyfortu i w ogóle daleko od jakichkolwiek większych ośrodków, blisko zaś puszczy, rzek, rzeczek i bezkresnych pól.
Dopiero pojawienie się Wieży zmąciło jej życie, które niewiele do tej pory różniło się od życia jej matki, babek, prababek i praprababek. Chaos i zamęt, jakie zapanowały na świecie, dotknęły również jej wioski i jej puszczy – druidzi stali się nerwowi, wojska maszerujące przez wioskę plądrowały i niszczyły zbiory, zwierzęta zachowywały się jak oszalałe. Dość szybko pojawiły się w okolicy pomniejsze czarty, które nie były dość potężne, by równać wszystko z ziemią, ale dręczyły całą okolicę: zabiły kilkunastu chłopów i wiele, wiele zwierząt, w tym ulubionego konika Nefaere, Wiłę. Stało się tak, że w ciągu trzech dni przez wioskę przejechała bandycka szajka, tropiący ją oddział Sakirowców i gromada małych, złośliwych demonów – tragiczne w skutkach wydarzenia, które pozbawiły Nefaere rodziny i większości znajomych. Zapłakana, ukryła się w znajomym lesie, ale w panice weszła za daleko w puszczę i pobłądziła.
Przygarnęło ją dwóch srogich Druidów, których Krąg został zdziesiątkowany przez demony, które przeszły przez pobliską Bramę – okazało się bowiem, że te diablęta, które dręczyły jej wioskę, były jedynie niedobitkami po spotkaniu z Druidami właśnie. Większość z mędrców udała się na Północ, by tam zająć się dewastowaną przyrodą, lecz ta dwójka zdecydowała się pozostać na miejscu i strzec tego, co mogła.
Druidzi pragnęli wychować małą na kapłankę przyrody, lecz mieli zbyt mało czasu. Zaopiekowali się nią, ale mieli pełne ręce roboty, zajmując się spaczonymi fragmentami puszczy, które deformowały zwierzęta i roślinność, a oni sami, Caedvain i Berhelan, nie mogli zająć się wszystkim. Nastolatka miała jednak pełny brzuch i dach nad głową, a w środku puszczy nikt miał jej nie odnaleźć.
Nie trwało to zbyt długo – zaledwie rok, może dwa. Najpierw Caedvaina rozszarpał niedźwiedź, rozszalały przez wejście we wnyki kłusowników, a wkrótce potem Berhelan spłonął na stosie urządzonym przez Sakirowców, gdy udał się do wioski po niezbędne zapasy i wieści ze świata. Zrozpaczona Nefaere odsunęła się od jakiejkolwiek cywilizacji i zajęła się ochroną pusczy, czego – jak wierzyła – chcieliby jej wychowawcy. Nauczona, jak wiele złego mogą sprowadzić na świat ludzie – ściągnąć demony, mordować, fanatycznie nawracać mieczem – nie pozwalała wstąpić im do serca lasu. Straszyła drwali, psuła szyki kłusownikom, wypuszczała hodowlane zwierzęta – robiła, co tylko mogła, a przy tym uczyła się sztuki przetrwania.
Chroniła też dziwną, kamienną płytę, z której podobno wyszły przed laty demony. Choć czasem zmuszona była udać się do jakiejś wioski po niezbędne rzeczy, nigdy nikomu o niej nie powiedziała i nawet zwierzęta przepędzała z jej okolicy. W końcu nawet przeprowadziła się do jaskini, w której płyta ta się znajdowała i zamieszkała w niej na długi, długi czas, nieświadoma, jak Brama na nią wpływa.

Atrybuty:
Siła: 7
Zręczność: 8
Wytrzymałość: 8

Inteligencja: 4
Siła Woli: 4
Percepcja: 7

Charyzma: 2

Umiejętności fizyczne:
Atletyka 7
Blok
Bójka 8
Broń dwuręczna
Ciężki pancerz
Długie ostrza
Drzewce
Dwie bronie
Krótkie ostrza
Jeździectwo
Kradzież kieszonkowa
Kusze
Łuki
Miotanie
Obuchy
Otwieranie zamków
Rzemiosło [oprawa zwierzyny] 4
Skradanie się 5


Umysł:
Alchemia 2
Czujność 4
Empatia
Fałszerstwo
Felczerstwo 2
Finanse
Koncentracja
Mechanika
Mistycyzm 6
Nauki przyrodnicze 5
Nauki humanistyczne 3
Tropienie 4
Znajomość polityki
Żywioł energii
Żywioł ognia
Żywioł powietrza 1
Żywioł wody 5
Żywioł ziemi 7

Perswazja:
Autorytet
Etykieta
Handel
Oswajanie zwierząt 2
Przebiegłość
Występy

Cechy:

Zdolności magiczne:
Czary:
Forma Bestii – Nefaere zmienia się w istotę o dzikim, groteskowym wyglądzie. Rośnie do wielkości niedźwiedzia i porasta długą na kilka centymetrów, burą sierścią. Porusza się na czterech równej długości łapach zakończonych krótkimi, grubymi pazurami, a przy tym ma długi, psi ogon i równie długą szyję i dziób sępa. W tej formie może pozostać przez wiele dni.
Tropienie – Suka potrafi na kilka minut wsłuchać się w otaczającą ją przyrodę, by zorientować się, gdzie znajduje się tropiona przez nią ofiara.
Cień lasu – przebywając na terenie pokrytym roślinnością, Nefaere przez kilka minut może nie pozostawiać po sobie żadnego śladu, nawet, jeśli jest w Formie Bestii lub niesie coś ciężkiego.

Znane Rytuały:
Dzika kryjówka – korzystając z polnych i leśnych roślin, wiąże się pęki ziół, które następnie rozwiesza się w okolicy naturalnego pochodzenia kryjówki i skrapia się je krwią zwięrząt. Przyroda sprawia, że dzika kryjówka staje się przez około tydzień niemożliwa do znalezienia dla niewyszkolonych podróżników.

Mienie:

Rynsztunek:
Oręż: Nabijana kamieniami porządna maczuga, kozik
Pancerz:
Pisma:
Inne: zapas suszonych pospolitych ziół, druidzkie runy do wróżenia, dwa stare druidzkie amulety, dziesięć wilczych futer, dwie skóry zdarte z dzików, końskie włosie

Posiadłość: jaskinia pod Szczytem Irios
Wierzchowiec:

Relacje:
Bliscy:

Uwagi:
Nefeare przez lata znajdowała się pod wpływem nieaktywnej Bramy, co negatywnie wpłynęło na jej umysł i magię. Jej aura może objawiać demoniczne wpływy, a ona sama czuje awersję do "anielskich" symboli i zjawisk.
Mimo poziomu Wiedzy Humanistycznej nie potrafi czytać ani pisać, ale zna nieco historii oraz legend druidycznych i mitów o przyrodzie.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Przykładowe karty postaci [dział w przebudowie]”