Towarzystwo jest grupą osób, która przed laty kierowana różnymi pobudkami należała do kultu Szatana. Pewnego dnia trafił do was człowiek poszukujący recepty na sławę i bogactwo. Podpisał pakt z Diabłem - w zamian za to, czego pragnął, jego żona miała powić dziecko Lucyfera. Człowiek ten dostał to, czego chciał, a wy byliście przyczynkiem i świadkami wypełnienia zobowiązania. Żona była regularnie odurzana i oddawana - w przenośni i dosłownie - Szatanowi.

Wkrótce narodziło się demoniczne dziecię, a gdy ujrzeliście pomiot oraz jego oszalałą matkę - dotarła do was ohyda waszego postępku. Rozjechaliście się po świecie, usilnie próbując wymazać z pamięci przeszłość i wasz bluźnierczy wkład w poczęcie dziecka Diabła.

Gdy już prawie wam się to udało – otrzymaliście list, zawiadamiający o śmierci waszego dawnego kolegi oraz zaproszenie na pogrzeb, a podpisany był imieniem Lucjusz... Czy ktoś skorzystał? Wedle gustu. Faktem jest jednak, że list zburzył wasz z takim trudem budowany spokój ducha. Zaczynacie obawiać się nie tylko o swoje życie, ale przede wszystkim - o duszę.

Towarzystwo jest grupą arystokratów, w kręgach których krzykiem mody są ostatnio seanse spirytystyczne. Podczas jednego z nich dochodzi do przerażającego zdarzenia. Otóż jeden z uczestników, któremu w niewyjaśnionych okolicznościach zginęła żona - przywołuje jej ducha, by dowiedzieć się jakie były okoliczności jej śmierci i kto był za nią odpowiedzialny. Ku przerażeniu wszystkich zgromadzonych przez osobę medium nie przemawia wystraszony głos feralnej małżonki, ale jakieś plugastwo i to w języku, którego żadne z was nie rozumie. Światła wariują - gasną i zapalają się same, wicher wdziera się do pomieszczenia, szarpiąc okiennicami, a w całym tym kipiszu i tak wszystkie oczy zwrócone są na kobietę-medium, która w tym momencie kuca na suficie, plując w was niezrozumiałymi, ale pełnymi nienawiści słowami.

Uciekacie ile sił w nogach i solennie obiecujecie sobie wyjechać najbliższym pociągiem w podróż po Europie, by zapomnieć o tym koszmarze. Po latach spędzonych na wyjeździe udaje wam się niemal zapomnieć o dziwnym i niesamowitym zdarzeniu. Może tylko wam się to śniło? Bywa jednak, że słyszycie plugawe słowa w wyciu wichru za oknem, krakaniu wron w parku, czy niepokojącym szumie nieustającego deszczu... Czy to dzieje się naprawdę? A może to tylko wasze brudne, dręczone wyrzutami, sumienie? Nikt z was bowiem nie kłopotał się sprawdzeniem stanu nieszczęsnej medium...

Towarzystwo jest grupą uczonych na Uniwersytecie Londyńskim, która bada niezwykły artefakt niedawno pozyskany w Dolinie Nilu. Jest to kanopa, w której starożytni Egipcjanie chowali wnętrzności zmarłego. Do tej pory znane były tylko cztery rodzaje takich urn – zawierających płuca, żołądek, wątrobę i jelita – które zwieńczone były odpowiednimi wizerunkami głów egipskich bóstw.

Urna, którą badaliście wy była... inna. Zwieńczeniem było coś w rodzaju kołtuna, czy splątanej masy kończyn... a może macek? W dodatku artefakt był gładki i lśniący niczym heban – i takoż czarny. Wyglądał jak nowy, co było absolutnie niemożliwe jako, że został wydobyty z zapieczętowanego grobowca. Były podejrzenia, że we wnętrzu kryje się serce, a może nawet mózg! Wreszcie nadszedł dzień wielkiego otwarcia i wielkiego koszmaru. Oto bowiem profesor odpowiedzialny za katedrę egiptologii, który czynił honory, został... wyssany. Na waszych oczach zamienił się z mężczyzny w sile wieku w wysuszoną mumię, a czarny wiatr?, dym? zawirował, po czym rozpłynął się w powietrzu. Kanopa rozpadła się, dostarczając niejako „budulca” dziwnemu wichrowi.

Próbowano was oskarżyć o morderstwo, ale z oczywistych względów nie było to możliwe. Zarówno kanopa, jak i sam profesor po prostu wyparowali. Wasza psychika zniosła to bardzo ciężko. Po raz pierwszy w życiu zetknęliście się z czymś niewytłumaczalnym i tak przerażającym. Postanawiacie objąć katedry z dala od waszej Alma Mater i rozjeżdżacie się po świecie.

Pewnego dnia dociera do was wstrząsająca wieść – w londyńskich slumsach odkryto dół, w którym spoczywały dziesiątki ciał w stanie takim, jak nieszczęsnego profesora. Pada na was blady strach – czy to możliwe, by to coś, co nieopatrznie wypuściliście na wolność grasowało od lat na ulicach Londynu? Wyrzuty sumienia, ciężar odpowiedzialności i jakaś chora ciekawość pchają was do zbadania tej sprawy.

Ilość podobieństw do wydarzeń z lat 1879 i 80 jest niepokojąca, szczęśliwie nikt nie został wymieniony z imienia i nazwiska, a bohaterem jest młody malarz, który pragnie nadludzkiego talentu, sławy i bogactwa, który dla osiągnięcia celu oddaje się coraz bardziej Szatanowi, aż po narodzinach dziecka jego ślepa wiara przemija a on sam doprowadza do upadku kultu, niszcząc jego relikwie i zabijając arcykapłana, samemu przy tym ginąc i padając krzyżem na podłogę przed ołtarzem.