Wybieram książkę.
Co do pytania. Dla jednego gniot, dla innego inspiracja. Piękno tkwi w oku patrzącego, czy jakoś tak.
Dzieci z zachwytem oglądają kretyńskie bajki a starcy podniecają się jakimiś rupieciami.
To i spam niespójności albo zagadek może kogoś ująć, czy też poirytować. Tak myślę.

Promocje w Biedronce czy Lidlu?

Do biedry mam bliżej. W Biedronce.

Umiejętność chodzenia po wodzie, czy oddychania pod wodą?

Po bożemu. Chodzenie po wodzie.

Z dwojga złego, co wybierasz.
Niewola u orków czy umowa zlecenie u krasnoludów.

Umowa u krasnoludów. Można pić w pracy i robota kiedys się kończy.

Skoro o krasnoludach mowa...

Wolisz spróbować ogolić krasnoluda, czy kłócić się z Sakirowcem o dogmaty?

Ogolić krasnoluda. Od razu rzucicie się do walki, zamiast marnować tygodnia na czcze gadanie (po którym i tak rzucicie się do walki).

"Wystarczy, że odpowiesz sobie na jedno zajebiście, ale to zajebiście ważne pytanie:

HORDA CZY ALLIANCE?!?!?"

FOR THE HORDE! i na pohybel Alliance. Forsaken Warlock forever, Horde forever. A kto uważa inaczej, cóż... Szubienica i pustka czekają.

Wolałbyś walczyć z trzydziestoma szczurami czy magicznymi, samoświadomymi, ruchomymi pułapkami na szczury?

Mój człowiek! For the HORDE! Resto szaman 4 the win.

Wolę pułapki. Nie wiem, czy byłoby łatwiej, ale przygoda bez wątpienia znacznie bardziej epicka.

Prowadzę Wierzbie. Ma ciekawy styl gry. Wolicie, kiedy gracz podąża jedną z proponowanych Mu ścieżek, czy kiedy kompletnie je ignoruje i robi coś po swojemu?

Lubię jak gracz podejmuje własne decyzje, momentami zbacza ze ścieżki, ale jeszcze bardziej cieszy mnie, gdy o pewnych rzeczach rozmawiamy na privie - wtedy nawet nawet mimo obierania za cel pewnych odnóg fabularnych wiem, jaki jest główny kierunek sesji.

Dłuższe odpisy, czy krótsze, ale szybsze?

W gruncie rzeczy zależy, to od osoby. Jak dla mnie, ważniejszy jest sens merytoryczny. Szybsze odpisy równają się dynamiczniejszej akcji , wolniejsze (dłuższe), to lepszy klimat. Ciężko wybrać. Niech będzie, że z przymusu (i bez przekonania) wybiorę "krótsze lecz szybsze" .

Tak to już jest wśród Bardów, że czasem kończą się pokłady weny.
Czego byś użył jako inspiracji do prowadzonej fabuły:

Historię z jakiejś książki czy gry komputerowej?

Zależy od dzieła, ostatnio coraz częściej sięgam do książek.

Maxowanie postaci, czy odgrywanie postaci?

Odgrywanie wybieram razy milion.

Choć nie powiem, nagroda w postaci rosnących numerków, jakoś dziwnie mnie zadowala. Szczególnie jak ma to miejsce na koncie oszczędnościowym i nie ma prefiksu w postaci znaku odejmowania. Mechanika nadaje zasad i kształtu rozgrywce i jest ważna. Jednakże wybieranie jej ponad odgrywanie postaci, to tak jak fascynowanie się ramką obrazu pomijając jej zawartość.
Są jednak różne fetysze i nie można ująć numerkom ich ważnej i podniecającej roli.

Czy postać tożsamościowa? (czyli wrzucasz siebie do ciała postaci, w sensie swój charakter, ale doznajesz nowe doświadczenia i masz nowe możliwości)
Czy postać abstrakcyjna? (czyli ogrywasz jakieś złożenie cech charakteru i zastanawiasz się nad przebiegiem poczynań postaci)

Kiedyś grałem dużo tożsamościowo, ale postać abstrakcyjna umożliwia poznanie innych metod rozwoju charakteru. Łatwo jest grać "sobą", ale odgrywanie kogoś innego uczy nas patrzenia z innej perspektywy, pomaga tworzyć wiarygodne npc i budować scenariusze sesji dla graczy o skrajnie różnych potrzebach fabularnych. Można powiedzieć, że pisanie Arno to również taka lekcja dla mnie "jak grać antybohaterem".

Sesja pełna niespodzianek (większa losowość), czy taka o konsekwentnym dążeniu do celu (większa przewidywalność)?

Zależy od postaci. Na Idenie mam pełną niespodzianek. Na Maegu mam konsekwetną. Obie są wprost przeciwne, do charakterów wspomnianych panów.

Sam prowadzę bardziej losowo.
Mnie.
To bawi.

"Wracając z polowania, zatrzymałeś się, by napoić konie. Niespodziewany atak krzyżackiego oddziału, zmusił Cię do walki, na śmierć i życie! Cel misji:"

Pokonać wroga! //czy// Obronić sztandar!
?

Pokonać wroga - martwy nie gwizdnie sztandaru

Głód zajrzał ci w oczy, aby przetrwać, musisz poświęcić siebie lub towarzysza/kę. Kto skończy na ruszcie?

Towarzyszkę, to ja jestem głównym bohaterem mojego życia i nie mam zamiaru go przedwcześnie kończyć.

Kotki w piwnicy czy cukierki w vanie?