Elfy

1
Kraj zwany Fenisteą jest uznawany za ojczyznę Elfów. Ogromne drzewo, pod którym miała narodzić się długoucha rasa, było celem pielgrzymek i znajdowało się pod stałą opieką Elfów i Druidów. Według popularnej legendy Sulon pod postacią wiatru strącił z drzewa liście, które upadły na dłonie Osureli i przemieniły się w pierwsze Elfy. Istoty te, stworzone jako jedne z pierwszych, przez tysiąclecia nadawały kierunek rozwoju wielu rasom, tworząc standardy kulturalne, naukowe i polityczne. Dopiero w ostatnich stuleciach ich rola osłabła - kraj Leśnych Elfów przeżył poważny kryzys w postaci okupanta oraz utraty łaski Sulona, a populacja Wysokich Elfów jest doprawdy niewielka.

Związek natury i Elfów był niezwykle silny i nawet dziś większość ich rodzimego kraju jest porośnięta dziką puszczą, prawdopodobnie najstarszą na całym kontynencie. Większość Elfów nie czuje się nigdzie równie dobrze, co w miejscach nieskażonych cywilizacją, miejscach, gdzie czują się całkowicie wolne i nieskrępowane niczym suloński Wiatr.

Elfia miłość do drzew stała się przysłowiowa, jednakże obecnie nie ma tak wiele wspólnego z prawdą, co niegdyś. W historycznych podaniach przeczytać można, że Leśne Elfy nigdy nie ścinały drzew, dbały o każdą roślinę i chroniły naturalną równowagę puszczy, będąc gotowymi przelać krew za każde z drzew. Dziś można tam natrafić na domy budowane z grubych pali, pola w środku puszczy, niepozwalające na regenerację lasu czy nawet strażnice wzniesione w miejscu wyciętych drzew. Jakkolwiek Leśne Elfy ciągle darzą puszczę większym szacunkiem od jakiejkolwiek innej rasy i ograniczają swoje działania, pozyskując drewno w jak najmniej bolesny sposób, to jednak nie jest to to, czym niegdyś mogli szczycić się Druidzi… zaś Elfy Wysokie czy Wschodnie nie mają większych skrupułów w karczowaniu całych połaci lasów pod pola uprawne.


Leśne Elfy

Leśne Elfy pochodzące z Fenistei osiągają wzrost podobny ludziom, jednak mogą się zdawać nieco niższe ze względu na wątłą budowę ciała. Oczywiście, jak wszystkie Elfy, mają długie, nawet kilkunastocentymetrowe, spiczaste uszy. Mięśnie, nawet dobrze rozwinięte, pozostają na ogół niewidoczne pod luźnymi ubraniami w zielonych, brązowych i żółtych barwach. Większość z nich w ogóle nie ma zarostu, a na gładką skórę elfie panny nakładają różnorakie mazidła i specyfiki. Jakkolwiek same nie są wybitnie piękne, to o ich wdziękach krąży mit ze względu na ich długowieczność - Elfy Leśne, choć żyją „tylko” do 150 lat, przez większość życia wyglądają młodo. Kosztem tego są drastyczne zmiany pod koniec życia, kiedy to na przykład w ciągu kilku tygodni Elf może całkowicie osiwieć.

Leśne Elfy są świetnymi łowcami i odczuwają szczególną więź ze wszelką naturą. Jeśli już parają się magią, to są to na ogół druidzi i szamani, czasem kapłani, podczas gdy Czarodziejów wywodzących się z tej rasy jest doprawdy niewielu. Szczególną czcią otaczają Osurelę i Loliusza, ale na pierwszym miejscu ich panteonu zawsze stał i stoi Sulon.

Rozbudowana etykieta niejednokrotnie tworzy złożone sytuacje społeczne, co niejako przeczy obrazowi ich zażyłości z przyrodą i naturalnym stanem rzeczy. Największym szacunkiem cieszą się tam przedstawiciele władzy oraz Druidzi, którzy praktycznie nie podlegają jurysdykcji króla.

Wojna z Keronem na początku III Ery odcisnęła na Leśnych Elfach znaczące piętno. Wielu z nich utraciło swe ideały, a za cel postawiło sobie zemstę na królestwie Ludzi, wielu też wyemigrowało na Archipelag, niekoniecznie wracając po odzyskaniu niepodległości. Setki elfich mężczyzn zginęło podczas bitew i obrony stolicy, a także później, gdy wybuchła kolejna wojna. Skutkiem braku potencjalnych ojców jest fakt, iż w obecnym pokoleniu obywateli Fenistei jest znacznie więcej pół-elfów niż w poprzednich stuleciach, a najbardziej radykalni z długouchych zwiastują schyłek leśnej rasy.

Na skutek tragicznych wydarzeń Nocy Spadających Gwiazd wiele elfów straciło straciło swój dom i dobytek, zaś wszystkie - ojczyznę. Wygnani z puszczy przez nieziemskie siły zmuszeni zostali do szukania azylu u swych niedawnych wrogów. A gościna Kerońska nie okazała się zbyt przyjemna. Długi czas wygnani wiedli w królestwie ludzkim życie podłe oraz pozbawione wiary i nadziei, powoli staczając się do żebractwa czy najprostszej kradzieży. Zachowanie to pchnęło elfie autorytety do narady, kłótni i debat nad Gwieździstym Jeziorem na skutek których elfi naród podjął się wyprawy na Archipelag w poszukiwaniu nowego domu. Po raz poerwszy mając jasny cel od czasów wojny, jak i poczucie wspólnoty Leśne Elfy ruszyły w drogę. Los chciał jednak, by u samego kresu wędrówki przez Keron na obozujący nieopodal Heliar i zjednoczony po raz pierwszy od dawna naród został zesłany deszcz ostrego szkła. Tym oto sposobem w dzień wypłynięcia ku nowej, obiecanej im przez przywódców ziemi elfia rasa została wybita niemal doszczętnie. W chaosie konającego miasta i Leśnych, garstka elfich niedobitków dostała jednak się na okręty, zdeterminowana dotrzeć do celu... jakimkolwiek by on nie był.

Ważne:
- Leśne Elfy są praktycznie na skraju wymarcia
- Większość rasy znajduje się obecnie w niewoli




Wysokie Elfy

Wysokie Elfy są znacznie wyższe od ludzi. Mają na ogół około dwóch metrów wzrostu, ciemne włosy i zielone lub brązowe oczy. Fizycznie są jeszcze słabsze od swych leśnych pobratymców, jednak długotrwałe kultywowanie nauki i postępu daje im znaczą przewagę intelektualną nad większością ras Herbii. Ubierają się i zachowują dostojnie, czasem nawet arogancko, co jest raczej przestarzałe w czasach zdominowanych przez ludzką rasę, a przynajmniej w czasach, w których sama rasa Wysokich Elfów od wieków nie jest hegemonem politycznym i wzorcem kulturowym. Niemniej jednak, nie można nie zwrócić uwagi, że praktycznie cała historia polityczna starożytnej Pierwszej Ery to historia tej właśnie rasy.
Co więcej, Wysokie Elfy zdają się być zdziesiątkowaną resztką populacji niegdyś tworzącej całe państwa. Wyniszczone przez wojny, konflikty wewnętrzne i nieprzyszłościową filozofię, dziś są cieniem dawnej rasy nadającej kierunek rozwoju właściwie dla całego kontynentu. Być może nie stoczyły się, jeśli chodzi o intelekt, zdolności magiczne, siłę woli czy poziom kultury, ale są tak nieliczne, że nie mają realnych szans na wpływy. Rasa, która kiedyś zajmowała większość centralnych ziem, dziś jest w większości skupiona w jednym tylko mieście – Nowym Hollar.

Jak jednak zostało powiedziane, ze swych zdolności nie utraciły nic: w dalszym ciągu są ponadprzeciętnie inteligentne, bystre i posiadają wręcz naturalny talent magiczny, a do tego rozwijać się mogą przez niezwykle długie życie - osiągają wiek nawet 350 lat, choć przez wieki wojen i chorób naprawdę nieliczni dożywają tak sędziwego wieku. Wśród Wysokich Elfów wielu było potężnych magów, niezależnie od ich oceny moralnej: czy byli to szlachetni uzdrowiciele, czy też pierwsi Nekromanci. Gatunek ten zawsze był ambitny i żądny wiedzy, a cechy te z pewnością wielokrotnie przesłaniały naukę religii czy etyki.


Wschodnie Elfy

Całkiem różne od wszystkich innych są Wschodnie Elfy, najmłodsze z wszystkich elfich ras. W przeciwieństwie do pozostałych, te, wspólnie z Ludźmi, utworzyły sprawne, autonomiczne i prosperujące państwo, w którym stanowią realną siłę polityczną i nie są mniejszością etniczną, jak na przykład Wysokie Elfy. Królestwo Archipelagu, stosunkowo młode i odległe od kontynentu, jest często azylem dla przestępców z innych krain, a to również wpłynęło na mentalność jego mieszkańców.

Wschodnie Elfy mierzą około 180 cm wzrostu i wykazują mniej cech typowych dla innych Elfów – ich uszy są mniej spiczaste, sylwetka bardziej krępa, rysy twarzy mniej delikatne. W gruncie rzeczy, gdyby nie ciemny, brązowy kolor skóry, fizjonomia Wschodnich nie różniłaby się niczym od półelfów. Jeśli chodzi o cechy fizyczne, to należy również nadmienić, że rasa ta jest zręczniejsza od większości pozostałych, a dzięki twardym wymaganiom morza - nie tak delikatna jak pozostałe długouche. Mają również nieco krótsze, nieco bardziej ludzkie uszy niż Leśni i Wysocy, ich pobratymcy. Dzielą z ludźmi również swój wiek - niezależnie od tego czy to kwestia dziedziczonej krwi, czy warunków klimatycznych, żyją do 120 lat, niewiele tylko przekraczając ludzkie ograniczenia.
Wschodnie Elfy lubują się w ozdobach, ornamentach i biżuterii, im bogatszej w fantazyjne wzory i barwy, tym lepiej. Budują przestronne pałace, w których zabawiają się, ucztując i rywalizując ze sobą, bowiem wysoko cenią przyjemności, a ich styl życia jest raczej beztroski i hedonistyczny. Ciemnoskórzy wyspiarze mają naturalny pociąg do szukania przygód i wielu z nich zostaje podróżującymi po całym świecie żeglarzami. Są zresztą potomkami odkrywców i uciekinierów, którzy przed wiekami osiedlili się w gorącym klimacie Archipelagu.

Problemem Wschodnich Elfów jest natomiast swoisty zanik odrębności. Każde kolejne pokolenie ma w sobie coraz więcej krwi innych ras, a przy tym są z nimi związane ichniejszymi sporami i konfliktami. Jakkolwiek Sulon ciągle pozostaje dla wielu najważniejszym z Bogów, to jednak jeśli chodzi o innych, nic już nie jest takie pewne. Zasmakowawszy bowiem goblińskiego sposobu zabawy i krasnoludzkich piw, zwrócili się do Krinn, która zajmuje w ich panteonie miejsce co najmniej równorzędne Osureli. Poza tym, żyją nad morzem, więc bliżej jest im do Ula niźli Loliusza i nawet Druidzi, wywodzący się ze Wschodnich Elfów, mogą być bardziej zainteresowani stworzeniami morskimi niż leśnymi.


Mroczne Elfy
Niewielu wie, że elfy nazywane mrocznymi niegdyś stanowiły leśną odmianę swojej rasy. Wygnane do podziemi, zmuszone zostały do przystosowania się do nowych warunków życia. Z pokolenia na pokolenie ich oczy dostosowywały się do ciemności, a pozbawiona dostępu do słońca skóra szarzała, aż mroczne elfy zyskały wygląd, jaki mają obecnie.
Z czasem doszło do podziału na pięć podstawowych klanów, choć po wielu krwawych walkach władzę nad nimi wszystkimi obecnie sprawuje tylko jeden - klan, z jakiego pochodzi Zumara, Cesarzowa Podziemi. Zyskali oni dużą przewagę dzięki paktom zawartym z demonami, które zapewniły im nowe zdolności i możliwości kontroli podziemi, jakich nie posiadały inne klany - w tym, dzięki mieszaniu się z demoniczną krwią, umiejętność kontroli Bram.
Przez lata podziemne Imperium się rozrastało, a życie bez promieni słonecznych stało się dla wygnanych codziennością, choć wciąż narastało w nich pragnienie zemsty i odzyskania tego, co zostało im odebrane. Istnieją przypuszczenia, że to mroczne elfy odpowiedzialne są za wydarzenia związane z Wieżą, czy za wybuch w Oros, choć nie ma ku temu dowodów. Gdy doprowadzili swoje plany do końca, aktywowane zostały wszystkie Bramy, a armie mrocznych elfów i demonów wylały się na powierzchnię w pięciu krańcach świata.

Więcej informacji...

Mroczne Elfy są niedostępne dla nowych graczy. Aktywni gracze mogą stworzyć postać mrocznego elfa jako kolejną, pod warunkiem, że nie będą brać bezpośredniego udziału w konflikcie.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Rasy”