Wioska pod Da'Kattok

1
Nieopodal wielkiego miasta, jakim jest Da'kattok ukryła się mała, spokojna wioska. Na perłowym piasku skleconych jest kilka drewnianych budynków przykrytych palmowymi liśćmi. Między nimi powolnym krokiem kręcą się nieliczni mieszkańcy wioski zajmując się swoimi przyziemnymi sprawami. Widać kobiety tkające sieci, dzieci ganiające we wszystkie strony, mężczyzn przygotowujących prymitywne łodzie do wypłynięcie na lagunę w celu złowienia ryb. Życie toczy się tu spokojnie, nieśpiesznie. Ludzie biedni, acz szczęśliwi, nie przejmują się wielkimi sprawami, jakie zakrzątają głowy tych, którzy mieszkają tak niedaleko nich, w wielkim mieście. Wstają wcześnie rano, rozpoczynają swoje codzienne obowiązki, w południe, gdy słońce jest najostrzejsze, chowają się w swych prostych domostwach, by wrócić do swych prac, gdy słońce jest nisko, a ich cienie długie.

Na uboczu tej wioski zaczyna się dziwna gęstwina porastając większość plaży. Jest ona na tyle nietypowa, że każdy zdaje sobie sprawę z jej nienaturalnego pochodzenia. A jednak, są to tylko rośliny, a rosną tu dzięki młodej dziewczynie mieszkającej pośrodku tego gąszczu wraz ze swoją matką. Maleńkiej chatki prawie nie widać wśród tej gęstwiny, aczkolwiek jest ona zadbana. Pale z których domek jest zbudowany pomalowane są w różnokolorowe wzory. Niczym on nie przypomina biednych chatek ludzi z wioski.

Słońce powoli już zachodziło, gdy Ves podniosła się z kolan po kilkugodzinnym pieleniu grządek swoich ukochanych roślin. Była zachwycona nowymi pękami kwiatów, które pojawiły się na jej ukochanych Sarraceniach, a w głowie już planowała jakie krzyżówki stworzy ze swych Dionaei. Spojrzała w stronę oceanu, gdzie zobaczyła siedzącą na plaży matkę, która jak zwykle coś haftowała. Podeszła do niej i usiadła obok niej opierając głowę o jej ramię. Obie wpatrywały się w powolnie płynące żaglowce, a także bliższe statki rybaków powracające z łowów.

Re: Wioska pod Da'Kattok

2
— Co tam, rybko? Wszystko dobrze? Co porabiałaś cały dzień? — zapytała nieobecnym głosem Frida, matka Ves, nie przerywając roboty.

Pod jej palcami na ciemnej tafli jedwabiu zakwitały haftowane cieniutką niteczką błyszczące gwiazdozbiory – te same, które pomału poczynały rozbłyskiwać na ciemniejącym niebie nad ich głowami. Była to szata przeznaczona dla kapłanki z chramu Ula, boga rybaków. Jeszcze ze dwa dni i będzie gotowa. Dmuchnął miły chłodny wietrzyk od morza. Dwóch rybaków siedzących w swoich płaskich łodziach pozdrowiło z oddali matkę i córkę. Frida także skinęła do nich z szacunkiem.

— Poszłabyś czasem coś porobić z innymi dziećmi ze wsi... Martwię się, że ciągle jesteś sama. Z nikim nie rozmawiasz, z nikim się nie bawisz, nie masz żadnych przyjaciółek. Nie jest dobrze ciągle być samą, rybko. Kwiaty nie zastąpią ci ludzi.
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.

Re: Wioska pod Da'Kattok

3
Gdy młoda usłyszała pytanie o jej dzień zaraz się ożywiła, uwielbiała opowiadać matce o swoich małych przygodach. A dziś miała ich bez liku.
Opowiedziała matce o swoim poranku, gdy to poszła do dżungli. Spacerowała tylko sobie znanymi ścieżkami wśród gęstwiny tworzącej przez roślinność. Bardzo często przystawała przy swoich ulubionych okazach sprawdzając ich stan i jak zmienił się od jej ostatnich odwiedzin. Wiedząc, że te skryte istoty reagują na dźwięki idąc ścieżynką nuciła po cichu kołysanki, których uczyła ją matka. Mimo, że to absurdalne, rośliny jakby nachylały się w jej stronę, a ona delikatnie opuszkami palców je głaskała przechodząc obok. Był to dla niej magiczny moment, pełen przepełniającego ją spokoju, ale też mocy, którą czuła w każdej otaczającej ją istocie.
Dopiero koło południa, po kilku godzinach wędrówki i obserwacji otaczającego ją świata słońce zaczęło przedzierać się przez gąszcz, który tworzył dżunglę. Po chwili usłyszała szum. Był to malutki strumyk rozbijający się o porośnięte mchem kamienie na maleńkiej polance. Dziewczyna odpoczęła tam chwilę po to, by wrócić do domu.
Pomimo całodziennej wędrówki przez gąszcz młoda była zdrowa i najedzona. Dobrze wiedziała, które rośliny i owoce są dla niej dobre i z szacunkiem korzystała z ich darów. Dla matki też przyniosła wielki, soczysty owoc o szkarłatnej barwie, który jej podała w trakcie opowieści.
- Wiesz, mamo, moje Sarracenie już wypuszczają pąki kwiatowe, niedługo będą miały młode. Może uda mi się je odpowiednio zapylić, by powstały nowe odmiany. - prawiła dalej młoda całkowicie się zapominając. Na wzmiankę o innych dzieciach Ves zmarkotniała. Bardzo szanowała matkę i przykro jej było, że sprawia jej powody umartwienia. - Dobrze, mamo, jutro spotkam się z innymi w wiosce - powiedziała z lekką niechęcią w głosie. Słońce już prawie zaszło, a trud całego dnia spłynął na dziewczynę dając jej uczucie znużenia. Podniosła się z ziemi - Dobranoc, mamo, ja idę już się położyć - powiedziała i ucałowała ją w polik. Idąc w stronę chatki znów była myślami przy swoich roślinach, które były tak piękne.

Re: Wioska pod Da'Kattok

4
— Cieszę się, rybko — odparła mama i nie wiadomo było, czy chodzi jej o kwiaty, czy o dzieci, czy o jedno i drugie. — Tak, masz rację, idź już spać. Ciężko pracowałaś cały dzień, musisz być zmęczona. Ja tu jeszcze trochę posiedzę. Dzięki za... jak się nazywa ten owoc? Nigdy nie pamiętam. Ale ty za to pamiętasz doskonale, jak bardzo je lubię! Moje kochane maleństwo. No, leć już, leć.

Frida ucałowała córeczkę w czółko i obiecała, że też niedługo wróci do domu, jednak zanim tak się stało, Ves dawno już smacznie spała. Pleciony hamak ukołysał ją do snu niby łódka kiwająca się na drobnych falach zanim jeszcze zdążyła porządnie zamknąć oczy.

Sny młodej ogrodniczki pełne były dzikiego i wybujałego wzrostu, szalonego rozrastania się, niepowstrzymanego nabrzmiewania, pęcznienia, rozkwitu. Większy z herbiańskich księżyców, odziany w różową poświatę, właśnie przybierał; przybierało też rozognione czerwienią morze, w morzu zakwitały wodorosty, a syreny wystawiały swoje srebrne biusty do gwiazd, żeby Mimbra użyczył im swej pełni i blasku. Była noc, a na dnie morza świeciło złote słońce.

Ves leżała na plaży, wtulona w perłowy piasek, i rosła.

— Pobudka! — dotarł do niej nagle głos matki. A w ślad za głosem dopadły ją również cienkie ostrza słonecznych promieni zza uchylonej kotary. Ranek rozpoczął się w najlepsze, czego dowodził także zapach szykowanego przez Fridę śniadania. — Ubieraj się szybciutko, rybko, bo potrzebuję dzisiaj twojej pomocy!
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.

Re: Wioska pod Da'Kattok

5
Młoda powoli otworzyła oczy mrużąc je od razu, gdyż wpadające słońce oślepiało ją. Podniosła rękę do oczu by osłonić je od światła i usiadła w hamaku.
- Wstaję już, wstaję! - zawołała za mamą i zwlokła się swoim powolnym tempem z posłania. Podeszła do skrzyni stojącej w kącie pokoju i zaczęła przebierać w strojach. Chwilę jej to zajęło, wybór stroju był dla niej zabawą.
Wybrała prostą, seledynową spódnicę do pół łydki wyszywaną w, oczywiście, kwieciste wzory jasną, prawie niewidoczną na równie jasnym tle, nitką. Do tego włożyła tunikę na jedno ramię w różnokolorowe pasy na których nadrukowane były różne wymyślne wzory.
Tak ubrana wyskoczyła z pokoju i skierowała się w stronę matki, którą czule przytuliła na powitanie.
- W czym to potrzebujesz mojej pomocy? - spytała wesoło. Pomoc matce była o wiele ciekawszą czynnością i mniej zaburzającą jej spokój wewnętrzny niż zabawa z innymi dziećmi, o czym wczoraj rozmawiały.

Re: Wioska pod Da'Kattok

6
Matka odwzajemniła serdeczny uścisk dziewczynki i pogłaskała ją po głowie. Wyglądała dziś jak Pani Słońca ze starych syrenich pieśni: włosy, które na noc zaplotła w drobne warkoczyki, teraz okalały jej głowę jak czarna, napuszona, połyskująca w porannej jasności aureola, a ciemnożółta sukienka i miedziane bransolety na przegubach rąk i na kostkach pięknie komponowały się z jej hebanową skórą. Prawdziwa domowa bogini.

— Skończyły mi się perły, a muszę dokończyć tę szatę dla kapłanki... Wybierzesz się na targ do wioski, dobrze? Trzeba znaleźć poławiaczy i kupić od nich ze sto drobnych białych perełek, najlepiej takich na sznurku, wiesz, już z wywierconymi dziurkami. Dam ci pieniądze, tylko nie zgub i nie wydaj na głupoty, bo więcej nie mam, póki kapłanka mi nie zapłaci. Aha! I obiecaj mi, że nie będziesz iść na skróty przez dżunglę, tylko normalnie wzdłuż morza, dobrze? Obiecaj, Ves!

Handlarze zbierali się co dzień u stóp wysokiej skały po drugiej stronie wioski, kawał drogi stąd. Pół dnia z głowy, jak nic. Szczególnie, jeśli faktycznie szło się naokoło, wybrzeżem, jak chciała matka. W każdym razie ta droga uchodziła za bezpieczniejszą. W dżungli – wiadomo. Węże, pająki, pantery, złośliwe małpy, lubieżni goblińscy szamani i złe duchy. Samo złe.

— No, ale najpierw śniadanie, spokojnie. Na co masz ochotę?
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.

Re: Wioska pod Da'Kattok

7
Dziewczyna nie była zadowolona, że mama jej nie pozwala iść przez dżunglę... Dla niej jest to drugi dom, gdzie świetnie się odnajduje. A na plaży... tam nic nie ma! I już miała zacząć marudzić, gdy przez myśl jej przeszło, że przecież może uzbierać tam wiele pięknych muszelek, kamyczków i innych skarbów wyrzuconych przez morskie fale. Może nawet bursztyn się znajdzie!

Po tych rozmyślaniach, gdy już sama siebie przekonała, że podróż plażą jest wyśmienitym pomysłem z uśmiechem na twarzy i podekscytowaniem w głosie odezwała się do mamy:

-Tak, oczywiście, że pójdę plażą, nie ma nawet innej opcji!

powiedziała rozradowana już myśląc o skarbach, które znajdzie po drodze. Jednocześnie sięgnęła po przygotowane przez matkę małże. Uwielbiała owoce morza, więc szybko wpałaszowała kilka z nich, a część zawinęła w chusteczkę na drogę i wsunęła je do torby.
Już miała gnać na plażę, gdy mama ją zawołała, bo oczywiście monet zapomniała wziąć. Schowała sakiewkę do torby, ostatni raz przytuliła matkę i poleciała w stronę plaży.

Ves wędrowała spokojnym krokiem przy samym brzegu morza. Słońce ogrzewało jej ciało, a ciepła woda obmywała stopy. Drogę umilała sobie rysując wzorki na piasku swoim ozdobnym kosturem, który toważyszy jej w każdej dłuższej podróży. Czasem przystawała, by pozachwycać się pięknem bezkresnego morza, a czasem, by wypatrywać muszli i kolorowych kamyczków, z którym później mogłaby zrobić biżuterię. Po piasku czasem przebiegały kraby, a czasem widoczne były tylko ich ślady. Innych stworzeń tu nie było, choć czym bardziej zbliżała się do wioski, tym więcej ludzi można było spotkać, zwłaszcza pływających na statkach poławiaczy pereł i rybaków.

Re: Wioska pod Da'Kattok

8
Wreszcie, bogatsza o kilka zakręconych muszelek wielkości paznokcia, parę drobnych bursztynków o zielonym odcieniu i wygładzone przez fale drewienko z dziurką, Ves dotarła na wiejskie targowisko.

Straganów nie było bardzo wiele, za to kłębiących się przy nich osób już prawdziwe mrowie. Tak zresztą zwykle bywało, bo na zakupy do tutejszych poławiaczy pereł, ryb, małży, wodorostów i innych skarbów morza przybywali nie tylko sąsiedzi, ale także ci, którzy mieli nadzieję później sprzedać to wszystko drożej w Da'Kattok – albo i czasem w samej stolicy, w Taj`cah, na którymś z tamtejszych ogromnych targów. Obok mieszkańców kupujących ryby czy warzywa plątali się tu więc w wielkiej liczbie ludzie nietutejsi (a także, prócz ludzi, kilkoro elfów i przynajmniej jeden głośny, wulgarny, chyba pijany goblin), czasem poubierani na obcą modłę, czasem mówiący ze śmiesznym akcentem, nierzadko z przypasanymi szablami. Plątały się również wielką bandą dzieciaki i młodzież, potomstwo rybaków, które zdawało się tylko kombinować, komu co by tutaj zwędzić. Pokazywały sobie młodą ogrodniczkę palcami, chichocząc cicho.

Perły oferowało dziś troje różnych sprzedawców: stary, siwy, pokręcony jak korzeń nadmorskiego drzewa, ale wciąż dziarski Moiine, smagła, śliczna, niewiele starsza od Ves poławiaczka imieniem Kiva oraz milczący ponuro mężczyzna, którego imienia dziewczynka nie mogła sobie przypomnieć. Wśród handlarzy, których twarze kojarzyła, pojawiło się dziś także jedno obce lico. Tak się zdarzało. Wędrowni kramarze przemierzali czasami wyspiarskie wioski, oferując zamorskie, niezwykłe towary.

Dzisiaj była to kobieta, elfka, w wieku na oko zbliżonym do matki Ves (choć z elfami to przecież nigdy tak do końca nie wiadomo, nie?). Jasna jak na standardy Archipelagu cera, złotorude długie włosy i bladoniebieskie oczy wybijały się dość wyraźnie z tłumu raczej śniadych czy wręcz hebanowych twarzy oraz ciemnych loków, a purpurowa długa szata lśniła niczym róża na tle jasnego piasku wybrzeża.

— Tilko u mni niezwikli ruśliny! — nawoływała przybyszka, wskazując na rozłożone u swych stóp na jedwabnej chuście różnokolorowe cebulki, bulwy, kłącza, pojemniczki z nasionami i troskliwie skryte w cieniu sadzonki nieznanych dziewczynce gatunków. — Tilko dzisiej u Wiendrowniczkij! Wijelka kriształowia napiarstnica, zupełni tutej nieznana, nejpiękniejszy kwiat! Skrzidlati pochrzin z niebieskiemi bulwami, któriego nie znacie, ogromni pożiwni! Niecierpek o czarnich kwietach, co sam obroni wasze domi przed złodzijami! Kupujcie, kupujcie u Wiendrowniczkij! Tylko dzisiej, jutro mni tu nie bendzi! Czarodziejski roślini!
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Kattok”