Ani trochę nie spodobał się wzrok, jakim obdarowała ją Amanda; miała wrażenie uprzedmiotowienia, zostania pionkiem w nieznanej grze. Tessa nie zamierzała zanadto ufać kobiecie. Wystarczyła sama wiara w to, że Garen zostanie wskrzeszony. To był jedyny punkt, o który miała zaczepienie. Reszta to nic, rozpływała się w kolejnych pytaniach. Takiej osobie jak Amanda nie można zawierzać, jedynie w dokonywane transakcje. Ona sama wydawała się zanadto śliska w swej niebezpiecznej otoczce.
Wysłanniczka Usala zrobiła wrażenie na pół elfce, nie dało się temu odmówić. Jej manifestacja mocy, wszechobecnej śmierci, samej esencji ciemności, podniosło adrenalinę, a równocześnie zapaliło w niej duchowy ogień. Nie zamierzała kulić się ze strachu.
- Co to znaczy, że jego moce są osłabione? - zapytała ostrożnie, niejasno kojarząc pewne słowa dawnego kochanka o niebezpiecznym nekromancie. - Czym jest to spowodowane? Rozumiem, że jego działalność jest na tyle niebezpieczna, co ostentacyjna? Co powinnam jeszcze o nim wiedzieć?
Lód objął jej serce, ścięło w żyłach. Zamrugała parokrotnie.
- Keron? Saran Dun? To cholerna północ - powiedziała szeptem, w którym pojawiła się niebezpieczna nuta. - Podróż zajmie tam kilka tygodni, jeśli nie więcej. Ile czasu ma Garen zanim nie będzie można go wskrzesić? W tą i z powrotem... to szmat czasu. Ile mam czasu?
Wbiła gorejące spojrzenie w Amandę.
- Mam nadzieję, że jest to samotna wyprawa. Mam rację? - zapytała na sam koniec po dłuższej chwili milczenia.

Przytaknęła ze zrozumieniem głową, nie kryjąc ulgi, że musiałaby zabrać ze sobą kogoś jeszcze. Nie chciała w tej chwili nikogo blisko siebie. Pewnie współtowarzysz zapłaciłby za to życiem. Nie pragnęła mieć na sumieniu kolejnej duszy, a przynajmniej nie kogoś, kto byłby po jej stronie.
- Podróże to całe moje życie - odpowiedziała z wolna, zastanawiając się nad doborem słów. - Nie strasz mnie nią, Amando, bo i tak nie wezmę sobie twoich słów do serca. Chcę Garena z powrotem, więc mam nadzieję, że wiesz, co robisz wybierając kogoś po drugiej stronie świata.
Nie ruszyła się ani na krok, gdy kobieta przekroczyła próg mieszkanka. Wyglądała jak zjawa, istota nie z tego świata, odchodząc zabrała ze sobą zimno; Tessa miała wrażenie, że przy tym ukradła też jej coś ze zbolałej, zszarganej duszy. Długo spoglądała w tępym przeświadczeniu, że to wszystko nie wydarzyło się. Po kilkunastu minutach zdecydowała się wolnym krokiem podejść do drzwi i zamknąć. Wtedy zaryzykowała spojrzenie na łóżko. Widok skrwawionego miecza sprawił, że osunęła się na ziemię, obejmując głowę. Nie broniła się przed zalewem rozmaitych uczuć, które wkrótce przytłoczyły ją.
Ból i rozżalenie wiodły prym. Myśl, że Garen zginął tuż przy niej, sprawiała, że kolejne łzy dołączały do poprzednich. Ściskało ją w gardle, nie wydawała z siebie żadnych dźwięków prócz tych przypominających walkę o oddech. Było jej słabo. Miała ochotę zwymiotować, lecz nawet gdy podparła się dłońmi o ziemię, nachylając nad cudem znalezioną miską, nic się nie wydarzyło. W pewnym momencie Tessa po prostu zwinęła się w kłębek na łóżku, obejmując między nogami ostrze, które także przytulała do piersi. Nawet nie wiedziała ile minęło zanim zasnęła, mamrocząc słowa do ukochanego.
W Tessie coś pękło. Wraz z odejściem Amandy poczuła się inną osobą. Nie wnikała w to, co jej odebrała, lecz z pewnością dowie się tego podczas podróży. Kobieta miała tylko jeden cel: przywrócić z martwych Garena. Bez względu na cenę.
Jeżeli do rana nie wydarzy się nic szczególnego, pół elfka po mechanicznym przebraniu się w nowe ciuchy, uda się do rodziców, aby wyjaśnić całą sytuację.

[zt -> Dom Reyesów]

[Z dom Reyesów]

Tessa starała się nie płakać, pozostać twardą do końca, jednak ostatnie, żegnające spojrzenie ojca przeszyło jej nieszczęśliwe serce. Zanim drzwi zamknęły się za nią do końca, pchnęła je z powrotem otwierając. Niewiele myśląc rzuciła się ojcu w ramiona czy tego chciał, czy nie chciał. Nie chciała później żałować, że nie pożegnała się z nim jak trzeba.
- Przepraszam za wszystko - wyszeptała do ucha Estevo, starając się aby nikt nie usłyszał, nawet przyłożyła dłoń udaremniając podsłuchiwanie, dalej mówiąc: - To będzie moja ostatnia wyprawa. Obiecuję.
Zaraz potem pośle uśmiech rodzinie i wyjdzie z mieszkania, mając nieco lżej na sercu.


Z tobołkiem na plecach i z nałożonym pancerzem wróciła do mieszkania. Każdy krok w jego stronę powodował pogłębianie się uczucia samotności, beznadziejności, jak i niepewności. Nie wiedziała, czego miała się spodziewać, lecz za to doskonale zdawała sobie sprawę, co zostawiała za sobą. Momentami pogrążała się w rozmyślaniach, aby zaraz rozejrzeć się dookoła, upewniając czy ktoś jej nie śledzi, czy nie czeka ją przykra niespodzianka. Pomimo tego, że wyruszała w daleką podróż, nadal musiała brać pod uwagę Syndykat i to, że mogli ją już teraz namierzyć. Nie mogła sobie pozwolić na to, aby jej przeszkodzili. Tą sprawą zajmie się, gdy wróci. Nie wcześniej.
Kiedy w końcu znalazła się w środku małego mieszkanka, całe zmęczenie tego dnia opadło na nią. Zwiesiła ramiona, pozwalając sobie na chwilę bezrozumnego patrzenia się w ścianę. Kiedy wzrok padł na zaschniętą krew na pościeli i mieczu Garena, coś wzburzyło się w niej, gniew i tęsknota. Wyciągnęła następne przedmioty, które zamierzała ze sobą zabrać: dziennik podróży, włócznię, igłę, szpulę nici, pusty bukłak. Gdy schylała się pod łóżko, zauważyła jeszcze jedną rzecz. Wyciągnęła dłoń prawie wchodząc pod mebel. Wyciągnęła kawałek ułamanego drewna, prawdopodobnie z deski. Oczy zaszły jej łzami, gdy dostrzegła wyryte imiona jej i Garena. Przypomniała sobie okoliczności towarzyszące temu. Obracała nim w dłoniach, zaciskała w pięść, tuliła do siebie, aby na koniec położyć obok reszty przedmiotów.
Napełniła balię ciepłą wodą. Wzięła długą kąpiel, nawet przysnęła raz czy dwa, rozmyślając o możliwych zdarzeniach po drodze. Wciąż nurtowały ją słowa Amandy o naruszeniu wymiaru, o rozdarciu granicy. Miała bardzo złe przeczucia. Rodziło to pytania, na które wolała póki co nie odpowiadać. Nie oswoiła się z myślą o tak wielkim celu.
Przed ustalonym czasem spotkania z tajemniczą kobietą, Tessa postanowiła zmusić się do kilkugodzinnej drzemki, aby ostatnią wolną godzinę poświęcić na przygotowanie. Obudziła się z krzykiem, przerażeniem przyprawiającym ją o drżenie ciała. Śniła jej się śmierć Garena. Po opanowaniu emocji, ubrała się w jeden z nowych podróżniczych strojów. Wybrała kolor bordowy. Pancerz schowała pod kamizelką, włosy związała w gruby, długi warkocz. Na ramiona zarzuciła swój stary, wysłużony czerwony szal, który stanowił jej nieodłączną towarzyszkę oraz był talizmanem szczęścia. Za pas zatknęła sztylet i nóż ząbkowany schowane w pochwach, zaś nóż myśliwski wylądował z tyłu. Była uzbrojona po zęby. Jeszcze wypełniła świeżą wodą bukłak, po czym schowała resztę do tobołka, zaś drewnianą tabliczkę schowała do kieszeni kamizelki, dbając o to, aby przez przypadek nie zgubiła się. Czekając na Amandę w międzyczasie zjadła wszystko, co znalazła w zapasach swojego mieszkanka, oczywiście nie przeżerając się.

Z momentem, gdy otoczenie zaczęło się zmieniać prócz strachu, który nagle owładnął jej serce, Tessa poczuła się tak, jakby znajdowała się w zupełnie innym świecie, mrocznym, zimnym, niekoniecznie złym, bardziej obojętnym jak sama Śmierć na próby wymigania się przed ostatecznym sądem. Igiełka strachu pobudziła w niej fascynację; przebiegała wzrokiem po cieniach, ich niezrozumiała mowa wciągała ją w zupełnie inny wymiar.
Mrugnęła parokrotnie, kiedy rozległo się pukanie.
Kiedy ujrzała w drzwiach Amandę, nie mogła oprzeć się wrażeniu, że ma przed sobą bestię, demona, który chowa oblicze przed innymi, że to, co przed chwilą widziała, to zaledwie ułamek tego, czym była. Że ta powłoka, którą zaprezentowała jej, jest jedną z wielu. Jej styl mówienia, sztuczność, wprawił w lekkie zmieszanie, które jednak nie pokazała na twarzy. Wyglądało to tak, jakby Amanda przeczytała gdzieś instrukcję obsługi kobiety i próbowała ją aktorsko zagrać.
- Witaj - odpowiedziała, śledząc ją w dalszym ciągu wzrokiem. - Pożegnanie było ciężko i nie obyło się bez wielkiej kłótni. Omal mnie nie wydziedziczono, pozbawiono nazwiska, nie pozbawiono do reszty wszystkiego, co posiadam, więc mam nadzieję, że będzie warto i nie okłamałaś mnie, bo nie chcę umierać na darmo. Dlaczego chciałaś, abym wyruszyła o północy? W jaki sposób mam wydostać się z Archipelagu? Znalezienie statku ot tak będzie ciężkie, jeśli nie niewykonalne. Jaki jest plan?

Skinęła w zrozumieniu głową.
- Plan prosty. Co z tym statkiem? Masz jakiś konkretny na myśli? Wiesz, jak to brzmi władować się na statek bez uprzedzenia, ot tak? - Opadła ciężko na siedzenie, pocierając czoło dłonią w zastanowieniu. - Nie mam pieniędzy na zapłatę rejsu. W ogóle na nic już nie mam. Ja pierdolę. Co ma do tego północ i twoja moc, skoro ja na tym nie skorzystam? Chciałaś mnie postraszyć, zamanifestować siłę czy jak? Miałaś po prostu taki kaprys, jak sądzę. Mogłaś równie dobrze mnie obudzić chwilę przed świtem. Na jedno by wyszło.
Czuła się dziwnie z wiedzą, że ktoś obcy, zupełnie z zewnątrz tyle o niej wiedział.
- Amando, od jak dawna mnie obserwujesz? Wiesz za dużo, w dodatku o rzeczach, o których nikomu nie opowiadam. Jak to możliwe? I, swoją drogą, nie obraź się, ale twoje rady są beznadziejne. Doskonale zdaję sobie sprawę, że lepiej było mieć pociachaną twarz, ale do tego etapu już nie wrócę. Reszta... Wszystko to znam, jednak nie wiem dlaczego ty mi to mówisz. Czy to wiąże się z czymś bezpośrednio? Coś z Syndykatem? Pewnie już o tym wiesz albo od początku wiedziałaś. Co się stanie, jeśli zrobię wbrew twoim radom? Grozi mi jedynie śmierć? Jak dla mnie to żadna nowość. Są inne konsekwencje? Poza tym, Amando, nie wyglądasz mi na wróżkę. Umiesz przewidzieć przyszłość? Ja nie, ale wiem, jak takie sprawy wyglądają. Wszystko zależy od wyczucia sytuacji, instynktu, innych ludzi. Jeżeli coś jeszcze jest, czego powinnam się obawiać, łaskawie mnie oświeć.

- Ale ja o tym wiem! Zawsze tak jest, nie pouczaj mnie w tej kwestii. Wysyłasz mnie w podróż - wiem jak postępować i jak będzie najbezpieczniej, co więcej bycie odludkiem może nie być taką wspaniałą strategią jak sądzisz. Zaufaj mi w tej kwestii. Podróżą nie martwię się, bardziej tym, że każde zlecenie zabójstwa wiąże się z rozlewaniem krwi także po drodze. Skoro uważasz, że ten statek to tylko pomniejszy cel, to użycz mi trochę pieniędzy. I tak jesteś moim zleceniodawcą, jakbyś sypnęła mi kasą na rzecz przetrwania rejsu i długiej wędrówki, to byłabym wdzięczna - powiedziała, oddając drapieżny uśmiech Amandzie.
Ten moment, kiedy kobieta nachyliła się w jej stronę, zachowywała się, to, jak ciężki, nieprzyjemny odór śmierci przytłoczył ją, sprawiło, że obserwowała ją z fascynacją. Zadawała sobie pytanie: "Z czym właściwie mam do czynienia?", aby zaraz zamknąć oczy na dłuższą chwilę, osunąć jeszcze bardziej na krześle i złapać dłonią za skroń.
- Tak, kurwa, czułam - jęknęła, nie do końca dowierzając w ostatnie zdanie Amandy. Pełna złych przeczuć, zaczęła zadawać dalsze pytania: - Co to za świat? Dlaczego to takie ważne? Co będę tam robić? Jaki jest sens wysyłania mnie gdzieś, abym zaraz obudziła się i dopiero wtedy wsiadła na statek? Wybacz, ale to brzmi jak jakiś nonsens. Wytłumacz mi to wszystko.

Zleceniodawczyni Tessy wyprostowała się. Twarz nie wyrażała żadnej ekspresji, najmniejszej reakcji na zachowanie i słowa Czerwonowłosej. Odczekawszy jedynie krótką chwilę, aż ta się uspokoi i powie co ma do powiedzenia, zaczęła swoje tłumaczenia:
- Nie rozumiem słowa "wszystko", powiem to, co uważam, że warto powiedzieć - oznajmiła i spojrzała na tańczące na ścianie cienie, jakby szukając natchnienia w groteskowych kształtach. - Tesso, nie słuchałaś nic co mówiłam? Nekromanta ukrywa się w okolicach Saran Dun, w Keronie. Jednak, w tamtym świecie... w świecie Śmierci. W moim świeci, bowiem jam jest Śmierć. - Westchnęła, lecz było to westchnięcie najprawdziwsze, najszczersze. - Tak naprawdę, to świat Usala, mego pana. Jest bardzo tajemniczy, uczynił mnie namiestniczką swej domeny i zniknął, moim obowiązkiem jest naprawa Zasłony. Nekromanta ukradł pewien przedmiot, dzięki któremu odesłał moją świadomość tutaj, a większą część mocy, która utrzymuje Domenę Usala w całości, zostawił tam. Do czasu. Niedługo rozpęta się prawdziwy chaos. Kiedy Nekromanta rozedrze granicę światów, z pewnością zaatakuje domeny innych bóstw. To będzie koniec wszystkiego. Nie można do tego dopuścić. - Przez moment wydała się smutna i nieszczęśliwa, niczym prawdziwa kobieta, na której spoczywa ogromna odpowiedzialność. - Po podróży stracisz przytomność na parę godzin, dlatego ważne jest, byś wyruszyła teraz, a tam rankiem. Rozumiesz, jak ważna jest twoja misja? Nie wiem, jak inaczej ci to uświadomić, rozumiem zaledwie cząstkę ludzkich uczuć, próbując je nieudolnie odgrywać. Skup się na zadaniu, a ożywię twojego ukochanego, dla którego gotowa jesteś poświęcić życie.


Before us great Death stands
Our fate held close within his quiet hands.
When with proud joy we lift Life’s red wine
To drink deep of the mystic shining cup
And ecstasy through all our being leaps—
Death bows his head and weeps.
~“Death,” Rainer Maria Rilke

Tessa zmarszczyła brwi. Długo nie odzywała się, próbując to wszystko ułożyć w głowie. Zawsze miała bujną wyobraźnię, niewiarygodne pomysły i jeszcze barwniejsze historie z życia wzięte, ale to, co Amanda opowiedziała, wykraczało poza jakąkolwiek skalę wiarygodności. Westchnęła ciężko.
- Twoja historia brzmi równie wspaniale, co moja, gdy opowiedziałam ją rodzinie. Ojciec wyśmiał mnie, nazywając kłamcą. Na twoje szczęście wierzę ci, bo za dużo posranych rzeczy mnie spotkało, aby wątpić. Poza tym to czuć. - Spontanicznie, z łagodnym, uspokajającym uśmiechem ujęła dłonie bogini. Nawet jeśli były lodowate, nie poruszył się ani jeden mięsień w grymasie. - Amando, nie traktuj mnie jak najemnika. Dałaś mi zadanie, ale ja nie jestem bezmózgą marionetką do zabijania, lecz żywą istotą wrażliwą na krzywdy. Dziękuję za szczerość, to dla mnie wiele znaczy. Nie musisz mi też powtarzać, że ożywisz mojego Garena, wiem o tym. Czuję się... zaszczycona tym, że właśnie do mnie przyszłaś, pomimo tego, że jestem kompletnym wrakiem. Chcę, żebyś wiedziała, że wykonam to zadanie nie tylko ze względu na siebie, na Garena, dobro innych ludzi, ale także ze względu na ciebie. Chcę ci zwyczajnie pomóc, bo uważam, że jest to słuszne. Łamanie praw Natury jest niewybaczalne. Zaufaj mi, zrobię wszystko co w mojej mocy. Opowiedz mi tylko coś więcej o tym wymiarze, czego mam się spodziewać, czy będzie to wyglądać zupełnie inaczej (albo jak bardzo odmiennie) od tego świata. Tam będą sami zmarli? I dlaczego to takie istotne, że rozpocznę podróż tutaj, a nie przejdę do wymiaru w Keronie? Czy to ma coś związanego z tobą i tego, że zostałaś odesłana na Erolę? Nadal niewiele rozumiem, próbuję to jakoś ułożyć sobie w głowie, jednak nie jest to takie proste.

- Właściwie to nie oczekiwałam żadnej reakcji - stwierdziła Tessa, przyglądając się zimnym dłoniom, które zdawały się należeć do trupa. Uznała to za fascynujące. W życiu by nie podejrzewała, że mogłaby dotknąć boginię, że śmierć będzie tak blisko niej. Nie czuła strachu, słysząc o tym, co ją czeka, bardziej niepokój. Obcowanie z gorszą naturą ludzką nie było jej obce, teraz wiedziała czego mniej więcej powinna się spodziewać. Bardziej obawiała się o samą siebie, znała tę mniej przyjemną część swojej natury.
Wypuściła dłonie Amandy z uścisku, przyglądając się dla odmiany swoim. Na twarzy Tessy pojawiło się zmieszanie.
- Co jeśli zatracę się w tym? Co jeśli twój wymiar wpłynie na tę gorszą, mroczniejszą część mnie? Nie chcę utracić człowieczeństwa. - Spojrzała w oczy Śmierci długo milcząc. - Czy po drugiej stronie spotkam Garena? Co stanie się z tymi, których zabiję po drodze? Ci, którzy nadal tutaj żyją i ci, którzy już są martwi. Czy jest w tym jakiś haczyk? Jak płynie czas w twoim wymiarze? Tak samo jak w ludzkim? Co znaczy, że utrzymasz moje lustrzane odbicie? Ten nekromanta... Będzie wiedział, że też jestem w tym wymiarze?
Na podarowane przedmioty spojrzała ze zdziwieniem. Ujęła śnieżna kulkę, uśmiechając się niepewnie. Minęło zaledwie parę godzin, gdy obiecała małym brzdącom śnieg. Brewiarz potraktowała z ponurą powagą. Przewróciła parę kartek, przesuwając szybko wzrokiem po zapisanych zdaniach. Odłożyła ją na obok obok drugiego podarunku.
- Staram się nie zawracać głowy bogom, jeżeli nie jestem w potrzebie - wyjaśniło cicho, lakonicznie, z zastanowieniem. - Dziękuję.
Jeżeli otrzyma wszystkie odpowiedzi na zadane pytania, nie pozostanie nic innego jak przejść do rytuału, aczkolwiek jeszcze zanim się zacznie, zapyta błagalnym, niepewnym tonem:
- Jeżeli umrę, dasz znać mojej rodzinie? Nie chcę, by żyli w nadziei, że wrócę. Proszę.