Re: Okręt „Stara Oldetta”

16
Gdyby ktoś stanął z boku i obserwował całą scenę, stawiam całe czterdzieści gryfów na to, że prędko otworzyłby butelkę z dobrym trunkiem, bo miałby problem z przyjęciem pewnych faktów na trzeźwo. Ewentualnie, mógłby zemdleć na widok pozostałej na widoku tam i ówdzie krwi. Takie tam... uroki spożywania nowego posiłku. Dla jednych norma, dla większości powód, żeby wbić Ci drewniany kołek w serce.

Opuszczając ręce, przestąpiłem z nogi na nogę i poczyniłem pierwszy krok w stronę chłopca, po czym przyklęknąłem w kuckach, aby moja głowa znalazła się nieco niżej niż rozbudzony chłopiec. Zależało mi, aby możliwie jak najbardziej zminimalizować poczucie zagrożenia jakie mógł odczuwać z mojej strony. I nie ma w tym nic dziwnego. W jego przerażeniu, oczywiście. Ja będąc na jego miejscu już dawno przywarłbym plecami do ściany, mając nadzieję, że mój wrzask zdoła wezwać pomoc. Ratowała mnie tylko nabyta zdolność rzucania uroku.
"Mógłbym Cię po prostu zabić..."
Złożyłem dłonie na jednym z kolan, próbując sprawić wrażenie przyjacielskiego i spotęgować efekt uroku.
- Przyjacielem wszystkich-Odrzekłem szeptem na jego powtórzone pytanie, uśmiechając się, choć nie na tyle, by jakoś szczególnie obnażać kły- Bez urazy, nie wyglądasz na takiego, co ma tutaj wielu przyjaciół. Keję przydzielili Ci pewnie losowo, co?
Ostrożnie wyciągnąłem rękę w stronę malca.
- Nazywam się Kervyn i jestem tutaj nowy. Jak Ci na imię, chłopcze?

Z przyczyn oczywistych, postanowiłem nie podawać dzieciakowi prawdziwego imienia. Nawet jeżeli urok będzie działał długo, istniało spore prawdopodobieństwo, że moje miano cichcem przemknie gdzieś dalej, a potem powtarzane wśród załogi, dotrze do najbliższego portu, a tam być może znowu zostanie podane dalej, nawet przypadkowo.
Jedno, potencjalnie nic nie znaczące ale znajomo brzmiące imię- jeden trop. Trop, mogący zostać zwęszony przez psy Sakira. Tego by mi jeszcze brakowało- aby przy wyjściu na ląd znowu trafić na tych sukinsynów.

- Tak, jeśli mógłbyś nakryć łoże swojego towarzysza i oprowadzić mnie po statku, byłoby świetnie. Niestety, nie polubiliśmy się za bardzo, ale ja nie z tych co dają sobie w kaszę dmuchać, no i przyznaję, ciut przeholowałem. Nie patrz tak na mnie... przecież chyba sam go specjalnie nie lubiłeś, prawda? Zresztą... jeśli byłbyś skłonny wypełnić dla mnie pewną przysługę, to sądzę, że będę skłonny odpowiedzieć na więcej pytań.
Rzekłem, z każdym głębszym spojrzeniem w szklane oczy chłopca starając się potęgować rzucony urok.
- Tak się składa, że nie miałem jeszcze możliwości przejść się po statku ze zmiennikiem, ale widzę, że mam tutaj przed sobą prawdziwego matrosa, który z pewnością wszystko chwyta lepiej ode mnie. Nie chcę się wygłupić jeśli w razie manewrów jeden z chłopaków każe przynieść bosak ze schowka bosmana, a ja nie będę nawet wiedział gdzie go szukać. No i raczej teraz, w końcu nocą nikt nas nie zaczepi i nie zagoni do roboty. Cumy są dość ciężkie, nie?

Po chwili ugryzłem się w język. Nie, nie dlatego, że moja prośba jak na środek nocy brzmiała nieco dziwnie, ale dlatego, że byłem gotów już spytać dokąd płyniemy. Marynarz nie znający punku docelowego podróży to większy nietakt niż uczeń magii, który nie potrafi czytać. Kojarzę z dawnych opowieści Angiusa jak uczył takiego chłopaka. "To był dramat", powtarzał.

- To jak?
Obrazek

Re: Okręt „Stara Oldetta”

17
Cała scena, która rozgrywała się w jednej z kajut pod pokładem wspaniałego statku handlowego „Stara Oldetta”, była zaskakująca i nierealna. Młodzieniec, niedawno przyjęty na dalekomorską jednostkę, będąc świadkiem towarzystwa obcej osoby umorusanej krwią, która przed chwilą zabiła jednego z współlokatorów, nie reagował w typowy sposób- wrzaskiem czy zupełnym odrętwieniem. Jego umysł był wodzony na meandrach logiki, między silnymi emocjami jak lęk, a urokiem rzuconym na niego za pomocą wampirzego talentu. Crux był świadomy, albo powinien być świadomy, że zdolność dana mu przez Boginię Pokusy w akcie przemiany, nie była idealna. W każdym momencie owa więź, która zakłócała trzeźwe myślenie chłopaka, mogła zostać zerwana, a on mógł wykrzyknąć prośbę pomocy od współtowarzyszy. Przebywanie z nim zbyt długo było tylko zwiększeniem szansy nieudanej próby kontrolowania go. W końcu nawet tak lekki umysł, mógł zerwać się z magicznej smyczy. Wtedy nie będzie w stanie nic począć. Z drugiej strony krążyły pogłoski o relacji między żywymi a krwiopijcami, które przekraczały owe ramy. Słudzy, dawcy, czy donor – pojęcia określające osobę uzależnioną od wampira psychicznie, która pomaga mu, a przede wszystkim pozwala mu poić się własną krwią. Nigdy jednak nie określono na czym polega owe uzależnienie. Wampiry przecież nie prawią na salonach o swoich tajemnicach. Oczywiście te, które jeszcze zamierzają przeżyć kilka najbliższych nocy.

Rudowłosy przesunął się lekko w stronę skraju łóżka, tym samym zbliżając się w stronę nieznajomego. Było to zachowanie wykraczające poza właściwe odruchy obronne. Jego siła woli była dość słaba, a mag wykorzystywał to. Sam był zaskoczony, że przychodzi mu to z taką łatwością, a młody wręcz lgnie w jego sidła.

- Każdego przydzielają losowo. Nie znam ich. Jestem tutaj od jednego dnia, jak tylko ruszyliśmy z portu. Oni są dobrzy. Przyjęli nas. Dali dach nad głową i pracę i jedzenie. – powiedział cicho i niepewnie – Chcesz być moim przyjacielem? Dlaczego? Nie znasz mnie. Ja jestem Tate.

Talent nie mógł działać cudów. Nie mógł zupełnie ogłupić człowieka, albo przynajmniej świeży wąpierz nie był w stanie wmówić mu czegoś zupełnie bezsensownego. On jednak podejmował dalszą rozmowę. Był jakby otwarty na dialog, gotowy do pomocy i uwierzenia w rzeczy mało prawdopodobne.

- Czemu to zrobiłeś? On… tak nie można. Jesteś… mordercą – powiedział głośno i donośnie zbulwersowany, zdając sobie sprawę z tego czego był tak naprawdę świadkiem i co obca osoba każe mu zrozumieć – Nie można zabijać. Muszę to zgłosić. Sam powinieneś pójść do kapitana i to powiedzieć. Mój przyjaciel nie może być mordercą. Czemu go tak potraktowałeś?!

Wtedy zamarł i wycofał się zupełnie pod samą ścianę. Wystraszony, bojąc się przede wszystkim o własne życie. Więź została przerwana i Crux był tego świadomy. Jeszcze moment, a zupełnie zostanie pogrążony przez jednego niewinnego bladego majtka, który niedawno został przyjęty na statek. Ciężko będzie mu poradzić sobie z całym okrętem, nawet jeżeli znajdowali się tutaj niedoszkoleni ludzie. Tacy sami jak rudowłosy.

Przed jakim dylematem teraz stał czarodziej, będąc niechcianym gościem „Starej Oldetty”?! Musiał działać bardzo szybko, aby powstrzymać narastający problem. Oczywiście mógł spróbować nawiązać z chłopakiem nową nić porozumienia za pomocą swojego uroku. Nie udana próba jednak będzie go kosztowała życia. Jeżeli nie swoje to całego okrętu. Z drugiej strony czy będzie na tyle szybki i zwinny, aby zabić Tate przed jego krzykiem. Wystarczy jeden wrzask. Dźwięk rozchodził się znacznie szybciej niż on potrafił biec. Nawet jeżeli reszta przebywających w kajucie nie zdąży się ocknąć, reszta załogi będzie już czekała na niego z „otwartymi” harpunami i kordelasami.

Re: Okręt „Stara Oldetta”

18
Na początku wszystko szło po mojej myśli. Przynajmniej tak długo, jak tylko wątły i ospały umysł chłopca, nagięty do mojej woli, zechciał współpracować. Niestety, tak, jak to zwykle bywa w przypadku nadużywania niektórych zdolności, mogą one zawieść. Często w sposób druzgocący. Dokładnie taki jak teraz.

Sprawa była bardzo ciężka. Jeśli zechciałbym spróbować omotać chłopaka raz jeszcze, zwłaszcza teraz, gdy był spanikowany i mógł wyczuć próbę ingerencji w jego umysł, mogłoby to mieć fatalne skutki. Szansa powodzenia równa zeru. A wtedy będę miał na głowie nie tylko jego, ale również całą załogę Starej Oldetty. Oczywiście, mogłem też próbować dobyć opartego o pryczę kostura aby wydłużyć zasięg rąk, ale jeszcze nie do końca panowałem nad swoją wampirzą siłą. Uderzenie mogłoby obudzić pozostałych, a poza tym sprzątanie krwawej masy jaka zostałaby z twarzy chłopaka po takim ataku tylko nadszarpnęłoby i tak, być może niewielką, ilość czasu jaka mi pozostała na sprawną ucieczkę. Zaklęcia były zbyt głośne.
Niemniej, dalej pozostawałem szybki. Tak na prawdę wyjścia z tej patowej sytuacji były tylko dwa:

- Wypaść z kajuty pędem na schody prowadzące ku górze, nie bacząc na chłopca oraz to, że zacznie krzyczeć o pomoc.
- Próbować dopaść Tate i skręcić mu łeb zanim zdąży kwiknąć (na co nie miałem kompletnie żadnej gwarancji) i spróbować wrócić do cichej eksploracji.

Pierwsze rozwiązanie zdawało się być dość proste, ale bardziej ryzykowne. Nawet jeśli młody nie zdoła obudzić wszystkich na korytarzu, to przerażeni marynarze niemal na pewno popędzą z informacją do kapitana. Mogę nie zdążyć dopaść szalupy. Poza tym, na korytarzu był strażnik.
Drugie rozwiązanie zakładało zabicie chłopca najprostszą, możliwą metodą. Tylko co wtedy? Brak jednego marynarza czy dwóch, można było jakoś wytłumaczyć, ale rosnąca ilość trupów na moim koncie rosła cholernie szybko i wszelkie wydarzenia były poza moją kontrolą, głównie przez wampiryczny zew. W takiej sytuacji, aby w jakikolwiek sposób zatrzeć ślady swojej obecności na morzu, musiałbym zatopić Oldettę, co nie powinno być trudne, ale na pewno należało do bardzo niebezpiecznych, także dla waszego uniżonego sługi. A co, jeśli wrak pociągnie na dno także mnie?

Sytuacja była napięta, a ja nie miałem praktycznie żadnego innego wyjścia.
Wystrzeliłem w stronę chłopca, celem chwycenia go za gardziel, nim zdoła krzyknąć o pomoc, po czym
objęcia jego głowy i skręcenia karku.
Obrazek

Re: Okręt „Stara Oldetta”

19
Trzeba było podejmować szybkie decyzje, które graniczą ze zwierzęcymi odruchami bezwarunkowymi. Logiczne myślenie zastępuje intuicja, która zupełnie kieruje zachowaniem. Umysł człowieka wykształconego jednak bywa przekleństwem, gdy gonitwa myśli spowalnia reakcję. Dlatego też człowiek bywa wolniejszy od zwierząt. Człowiek inteligentny zaś od osób mniej wykształconych. Crux należał do tych mądrych osób, które rzadko odczuwały balast swojego intelektu. Tym razem jednak to właśnie on stał się przyczyną jego strat. Nie zawsze winno się ganić ludzi, że wpierw działają, a później pomyślą. Czasami bywa za późno, aby zareagować, a myśli nie uratują życia.

Mag rzucił się w stronę chłopaka, będąc przekonanym o jego bezbronności i mając nadzieję, że zdąży przed jego krzykiem. Nie przeszywający dźwięk jego strun głosowych, wołający o pomoc, poczuł najpierw wampir. Zupełnie coś innego i niespodziewanego, co było ostrzejsze niż jakikolwiek pisk. Nawet te wydane przez przerażoną kobietę czy tą w stanie szczytowania. To ostrze sztyletu, wyciągniętego spod poduszki, poczuł na swojej klatce piersiowej i nieprzyjemny zgrzyt metalu zahaczającego o prawe żebra. Krótka i zdradliwa broń przebiła nie tylko skórę ale również mięśnie klatki piersiowej, naczynia krwionośne. W ostateczności zaś smagając swym zimnym czubkiem płuco.

Nieproszony gość, chcący wprowadzić swój dziki mord na statku, został w końcu właściwie potraktowany i to przez niewinnego rudowłosego chłopca, który jeszcze chwilę temu został przez niego oczarowany. Gęsta posoka, która jeszcze niedawno płynęła w elfickim marynarzu i śniadym mężczyźnie, prysła na pościel i młodzieńca. Ten próbował się jednakże odsunąć, lecz na końcu pryczy znajdowała się ściana. Przeszkoda nie do pokonania. Długie ręce mężczyzny sięgnęły więc jego w tym poczuciu porażki, a palce zacisnęły się na krtani. Choć zaalarmował statek i ranił potwora, jakbym można było nazwać Cruxa, jego kruche życie zostało zakończone. Śmierć przyszła i po niego, ale nie zamierzała opuścić pokładu Starej Oldetty jedynie z dwiema ofiarami. Przybyła tutaj po resztę załogi lub po dziecko Krin.

Z łóżek powstał ostatni z współlokatorów. Jedyny żywy, który ostał się w szaleńczym mordzie wampira. Powstając uderzył głową o dość niski sufit, ale nie zmąciło to jego działania. Uniósł się lekko nad pryczą, a po chwili z niej zeskoczył, aby znaleźć się jak najbliżej drzwi. Jego dłoń powędrowała już na klamkę, a kroki skierowały ku wyjściu. Wiedział, że znajduje się w niebezpieczeństwie i nie ma sensu wdawać się w starcie z nieznajomym. Zobaczył czerwień, która obejmowała pościel, podłogę, ściany. Było jej tutaj dość sporo. Widział również brak jednego towarzysza i śmierć drugiego. Nie było mowy o przeciwstawieniu się mordercy.

- Pomocyyyyyyy – głos elfa rozszedł się zaraz po uciszeniu młodzieńca, a wróżyło to tylko zbliżającym się kłopotom, nawet jeżeli odmieniec był w stanie zareagować i zabić majtka.

Było źle. Czarownik był tego świadomy. Krew opuszczała jego ciała, a razem z nią jedyna życiodajna energia. Wiedział, że nie to był jedyny jego problem. Prócz kolejnego martwego ciała, miał przed sobą wielkie zagrożenie. Wzbudził alarm całej załogi, będąc na środku morza, kierując się w nieznanym kierunku. Nie może po prostu wyskoczyć za burtę, bo nic dobrego na niego tam nie czeka. Walka przeciwko całemu okrętowi byłaby szaleństwem, choć już teraz można było go o to posądzić. Poza tym sam nie byłby w stanie poprowadzić tak wielkiej jednostki. Nie może się poddać, bo czeka go tylko stryczek lub święty ogień. Ewentualnie mogliby go zamknąć w jakieś klatce i zawieść prosto w ręce Sakirowców. Znalazł się w miejscu zupełnie krytycznym.


// Świat bywa niekiedy okrutny, ale jeszcze bardziej okrutne bywają kości. W dużej mierze staram się prowadzić rozgrywkę zgodnie ze swoim sumieniem, ale dodaje do swoich rozważań czasami lekką losowość. I ten los chyba cię naprawdę nie lubi. Wylosowałeś jedynkę. //

Re: Okręt „Stara Oldetta”

20
// ;_;... dam radę. A nawet jeśli nie dam, to i tak dam.//


Przez kilka najbliższych sekund bardzo trudno było ocenić, co tak właściwie miało miejsce. Uczucie posiadania w ciele obcego przedmiotu, zwłaszcza stalowego, potrafi bardzo szybko wpłynąć na podejmowane decyzję, oraz postrzeganą rzeczywistość. Na moment zrobiło mi się biało przed oczami, a potem "powróciłem" do rzeczywistości, obejmując w dłoniach martwą szyję rudego chłopca.
Do uszu dobiegł mnie zduszony krzyk (o ile krzyk można nazwać zduszonym) ostatniego żywego lokatora kabiny, i już wtedy zdałem sobie sprawę w jak opłakanej jestem sytuacji.

Nie mogłem uciec, ani próbować się poddać, bo obydwie te próby skończyłyby się kompletną porażką. Nie mogłem próbować walczyć przeciwko całemu okrętowi, bo mana bywała kapryśna, i jeśli nadużyję dobrodziejstw magii, to zwyczajnie przestanie mnie słuchać. Nie mogłem pozwolić, by mnie aresztowano, a potem odesłano do Irios. Nie po to uciekłem z posiadłości Rutherdorda, brnąłem przez kanały miejskie i użerałem z miejscowymi bandytami żeby wracać do tego kurwidołka. Nie teraz. Nie teraz, gdy byłem tak blisko wolności.

Jeśli miałem zginąć...
I wtem w mój umysł wkroczyła część zwierzęcego instynktu, który nakazywał przetrwać. Dosłownie na chwilę, kompletnie zapomniałem o tym, w jak opłakanej byłem sytuacji. A już nawet nie myślałem o przetrwaniu, ale o tym, by zadać tym żałosnym istotom naziemnym jak największe straty. Przestałem czuć zimno sztyletu, choć posoka już dawno przesiąkła przez białą koszulę i zaczęła kropić cienką, acz wartką strugą na deski podłogi, a ból doskwierał- nie mniej niż furia, którą wywołał chłopiec z ukrytą bronią, a także przebudzony marynarz.
"Pozabijam was... pozabijam... POZABIJAM!!!"
Wypadłem z kajuty zaraz za elfem. Jeżeli będzie w zasięgu moich rąk, pierwsze co zrobię, to z całej siły uderzę go kosturem, celując w głowę. Jeśli nie, po prostu ruszę w stronę, z której przyszedłem. Następnie polegając na zmyśle słuchu oraz nie bacząc na pobudzonych załogantów, pobiegnę możliwie najprędzej do miejsca, w którym kadłub okrętu był zanurzony pod wodą, albo chociaż stykał się z jej powierzchnią. Nawet, jeśli oznaczałoby to zejście po schodach w dół. Wierzcie mi lub nie, moi drodzy, ale nawet tak duży okręt jak Stara Oldetta, mógł bardzo szybko pójść na dno, jeśli tylko zrobić wyrwę w odpowiednim miejscu i pozwolić wodzie dokonać destrukcji.

Jeżeli na drodze stanie mi ktokolwiek, będę zabijać. Skoro mam spłonąć, część świata będzie płonąć razem ze mną.
Obrazek

Re: Okręt „Stara Oldetta”

21
Dzikość, która owładnęła mężczyzna była w swoisty sposób nienaturalna. Przeobraził się z poczwarki w poczwarę. Z mordercę w psychopatę, którym kieruje jedynie chęć zniszczenia. O ile wcześniej zabijał dla własnego bezpieczeństwa lub pod wpływem swojej nowej wampirze natury, uwarunkowanej przetrwaniem, tak teraz była to najczystsza postać zła. Ta, w której pojawia się prawdziwe szaleństwo. Umysł maga musiał być już od dawna spaczona, gdzieś żył w nim realny mrok. Teraz tylko się ujawnił w kryzysowej sytuacji. Oczekiwał jedynie sytuacji, aby przejąć kontrolę nad ciałem i poprowadzić je ku krwawemu tańcowi.

Wystrzelił z kajuty błyskawicznie, zaraz za jedynym żywym lokatorem. Chłopak jednak zdążył uniknąć uderzenia kosturem, które było w niego wycelowane. W każdej istocie znajduje się wola życia, która pcha ją do przetrwania. Czasami poprzez starcie z niebezpieczeństwem, a tak jak w tym wypadku podejmując ucieczkę. Crux jednak nie zamierzał za nim podążyć, aby zarżnąć go jak świnię. Gorszą śmiercią będzie utonięcie w ramionach Starej Oldetty. Pomknął więc ku schodom, znajdującym się na środku korytarza. Teraz dopiero spostrzegł, że część drzwi była otwarta, a na holl wychodzili zaspani, ale przygotowani do działania majtkowie. Były to osoby w różnym wieku i różnej rasy. Niektórzy byli nadzwyczaj wysocy, inni zaś niziutcy jak na gnomy przystało. Jedni byli młodzi z tymi samymi niewinnymi wyrazami twarzy jak rudowłosy. Inni zaś byli dojrzałymi mężczyznami, w których nie było widać obawy. Niektórzy ruszyli pewnym krokiem w stronę zakrwawionego nieproszonego gościa, który pozostawiał za sobą czerwoną stróżkę. Naprzeciw czarodziejowi, tarasując mu drogę ucieczki, a może raczej drogę prowadzącą do zniszczenia okręru, stanął sędziwy elf o śniadej cerze. Ten sam, który patrolował wcześniej owy poziom. Miał wyjęty miecz, gotowy do zadania ciosu wampirowi.

- Zatrzymaj się niegodziwcze! – wykrzyknął w jego stronę, będąc gotowym do zadania szybkiego i morderczego ciosu. Nie miał jednak pojęcia, że ma styczność z dziecię nocy, który jest w stanie go z dużą łatwością zabić.

Będzie musiał pozbyć się starego majtka, a następnie zbiec na dół do magazynu. To tam bez problemu odnajdzie miejsce, w którym kadłub zanurzony był pod wodą. Tam również będzie mógł dokonać wyrwy, która pociągnie okręt na samo dno, wraz z całą załogą. Z pewnością nie zasłużyli na śmierć, ale Crux nie zamierzał oceniać ich życia. Chciał odreagować wszystko złe co go spotkało w ostatnich dniach. Zamierzał dokonać szaleńczego masowego zabójstwa, aby jego dłonie stały się odpowiedzialne za śmierć wielu. Ile w tym było zaburzeń psychicznych, ile czystego zła, a ile wampirze natury- ciężko było powiedzieć.

Wtedy przypomniał sobie o posiadaniu niewielkiego zwoju, który pozwalał na przeniesienie go w dowolne wybrane miejsce. Stary pergamin, który nazywano biletem w jedną stronę. To urodziło w mężczyźnie pewną nadzieję to przetrwania. Nie zmniejszyło jednak szaleństwa, które nim owładnęło. Nadal czuł potrzebę ukarania tych wszystkich załogantów. Nawet nie potrafił powiedzieć dlaczego. Wiedział tylko, że tego chciał, nawet jeżeli nie przyniesie ukojenia. Bo takiego uczucia nic już mu więcej nie przyniesie. Tylko przez moment będzie miał satysfakcję z dokonanej katastrofy. Kolejny grzech na jego koncie.

Re: Okręt „Stara Oldetta”

22
Biegłem przed siebie, nie bacząc na chybiony cios. Ten elf nie stanowił dla mnie większego zagrożenia. Był zaspany, nie do końca świadomy zagrożenia jakie sprowadził na siebie i pozostałych, a przy tym cholernie lekkomyślny. Myśli wirowały jak szalone, nie dając na chwilę wytchnienia.
"Mana... jestem magiem. Mana... Potrzebuję jej teraz... mana!!!"
Po dość długim jak na mnie okresie magicznej abstynencji, zacząłem w końcu czuć przypływ mocy. Opuszki palców mrowiły coraz mocniej, aż złożony w nich zalążek gorąca, w końcu rozłożył się na całe dłonie, by zaraz potem przejść na całe przedramiona. Dziwna euforia uległa zmieszaniu z ogromną ekscytacją, gdy mój umysł, ciało i serce przepełnione adrenaliną pojęły jak łatwo w krytycznej chwili można połączyć dar bycia czaromiotem oraz zew bestii.
Bestii gotowej zabijać.

Ruszyłem po schodach, widząc jak z kajut kolejno wychodzą zaspani marynarze, nieświadomi tego, co może ich czekać. Aż w końcu na mojej drodze stanął starszy mężczyzna. Elf o sędziwej twarzy. Zaledwie dwa dni temu gotów bym był okazać takiemu litość i puścić wolno, nawet będąc w takiej sytuacji jak ta. Ale zwierzęca wola przetrwania mówiła swoim własnym językiem, nie dopuszczając na tę chwilę żadnych taryf ulgowych. Ja sam, jako Crux Lowefell również nie dopuszczałem myśli, iż ktoś stawiając mi opór może tak po prostu ujść z życiem. Nie teraz, kiedy byłem tak blisko. Nie teraz, kiedy dar wampiryzmu zaczął dawać tyle nowych możliwości.
Annabelle nie miała racji. Nie będę uciekał. Nie będę się chował. Nie będę zginał karku przed żywymi. Nie będę podkulał ogona przed Sakirowcami. Z pomocą magii znajdę sposób, by móc podróżować za dnia. Nie będę...
"Nie można mnie zamknąć, nie można mnie spętać, NIE MOŻNA MNIE ZNIEWOLIĆ!!!

Furia osiągnęła apogeum, gdy z bezpiecznej odległości wymierzyłem kostur w starego marynarza, uwalniając skoncentrowaną, magiczną energię, mającą na celu przybrać formę druzgocącego, obalającego podmuchu. Cisnąłem zaklęciem bojowym w napastnika.
- Pożałujecie... wszyscy... POŻAŁUJECIE!!!
Ryknąłem.

Nawet jeśli czar nie zadziała w taki sposób, w jaki bym sobie życzył, to i tak uparcie będę pędził w stronę magazynu. Nikt o tym nie wiedział, ale miałem w rękawie asa, który winien pomóc wyjść z tej opresji.
Ale póki co, nie miało to większego znaczenia. Liczyło się osiągnięcie celu. Nawet kosztem setek durnych żeglarzy, nie potrafiących współpracować! Co za arogancja i nieposłuszeństwo!!!
Spoiler:
Obrazek

Re: Okręt „Stara Oldetta”

23
„Biegnij przed siebie” było główną myślą, która kołatała się w głowie mężczyzny, między tysiącem innych bardziej szalonych. Choć głownie przeważała jego dzikość i mord, nadal pozostawało jakieś pragnienie życia. Choć krew spływała po jego ciele, a strój był przesiąknięty czerwienią, on parł do przodu. Nie zatrzymał się przed elfem, który chciał mu zatarasować drogę. Wyciągnął kostur i rzucił jednym ze swoich zaklęć.

Fala powietrza, która jakby pod rozkazem, uderzyła z impetem w marynarza. Śniady osobnik został odepchnięty z niewyobrażalną siłą. Wypuścił z dłoni ostrze, które poszybowało w jedną ze ścian i wbiło się w nią. Sama ofiara czaru spadła na podłogę i zdruzgotała sobie prawdopodobnie łopatki. Zajęknął niezadowolony.

Na to zdarzenie tłum zareagował w mieszany sposób. Większa część, przede wszystkim najmłodsi mieszkańcy statku, ukryli się w swoich kajutach. Byli przerażeni i nie chcieli wchodzić w drogę magika. Niewielka grupka, która znajdowała się po przeciwnej stronie, podbiegła do wartownika, aby sprawdzić jego stan i w razie potrzeby odsunąć go od szaleńca. Byli jednak i tacy, którzy ruszyli w pogoni za nieproszonym gościem, chwytając w dłonie swój oręż z kajut. Jakiś młody chłopaczek został posłany również w stronę schodów, ale prawdopodobnie miał ostrzec kapitana jednostki przed atakiem dziwnego jegomościa.

Crux zaś pośpiesznie zbiegł na dół, nie baczność na pościg. Oni przecież są o wiele wolniejsi od niego z racji swojej zwyczajnej natury. On zaś został tchnięty prawdziwą mocą wprost od bogini Krin. Wpadł na niższe piętro i znalazł się w końcu w magazynie przed drewnianą ścianą, która pełniła tak naprawdę rolę burty. Stworzenie tam wyłomu doprowadzi do poważnego problemu dla pasażerów okrętu.

Re: Okręt „Stara Oldetta”

24
"Głupiec"
Przekląłem starca, gdy zbiegałem po drewnianych schodach, nie bacząc na chaos jaki rozgorzał po rzuconym zaklęciu i wszczęciu alarmu. Szczerze powiedziawszy, zaskakiwała mnie nawet reakcja niektórych marynarzy. Czyżbym był aż tak straszny? Możliwe. Za czasów mojej edukacji Angius wielokrotnie wspominał o tym, że nie bez powodu odczuwamy lęk przed nieznanym. A już w ogóle lęk ten jest spotęgowany, gdy to "nieznane" zostaje nam pokazane w sposób inwazyjny, naruszający nas dotychczasowy spokój.
Nie zdziwiłbym się, gdyby niektórzy z majtków widzieli magię po raz pierwszy na oczy...

Kiedy w końcu udało mi się wrócić do ładowni (dałbym sobie ręce uciąć, że przez moment poczułem smród tamtego pijanego elfa), skupiłem swoją uwagę na burcie. Skrzypienie drewna, bulgotanie wody... tak, bez wątpienia byłem w odpowiednim miejscu. Tak przynajmniej podpowiadała mi intuicja.
Odnalazłem odpowiednie miejsce, w postaci kilku skrzyń, oddalonych o kilka metrów od miejsca, w którym chciałem zrobić wyłom, aby spieniona, morska woda będąca pod ciśnieniem nie chlusnęła z impetem prosto na mnie. Zaraz potem... zacząłem inkantować, pozwalając by magiczna energia wypełniająca teraz wnętrze klatki piersiowej, przeszła płynie do przedramion, a potem dłoni, palców i ich opuszków, rozpalając źródło destrukcyjnej mocy. Możliwie maksymalizując ładunek, cisnąłem zaklęcie wprost w belki burty, celem ich całkowitego roztrzaskania. Jeśli się uda, niemal pewnym jest, że nie dadzą rady naprawić wyłomu, i wtedy jedynym co pozostanie marynarzom to ucieczka do szalup. Z tego co pamiętam, dość spora dziura w burcie potrafiła w ciągu minuty sprawić, że stateczność statku zostanie zachwiana, a tym samym obalić jednostkę. Jak będzie w tym przypadku?
Nieszczególnie mnie to obchodziło. Tak samo, jak życie tych marynarzy. Uwolniłem zaklęcie, mając nadzieję, że morze dokończy mego dzieła.

Zacząłem przygotowywać zwój przenosin.
Spoiler:
Obrazek

Re: Okręt „Stara Oldetta”

25
Ładownia zupełnie się nie zmieniło od ostatniej wizyty. Gdzieś w sarkofagu leżały upchnięte zwłoki, a w powietrzu unosiła się nadal lekka woń alkoholu. Tylko Crux był w stanie wyczuć ją, dzięki swoim wyostrzonym zmysłom. Stan, który teraz widział przed oczami, miał się zaraz zmienić za sprawą jego własnej druzgocącej magii.

Za sobą słyszał dźwięk zbiegających osób. Kilka osób zdecydowało się przeciwstawić magowi. Wraz z charakterystycznym tam-tam uderzających butów o drewniane schody, dochodził gwar wykrzykiwany za uciekinierem oraz brzdęk szabli, obijających się o poręcze. Nie wiedzieli tylko, jaki plan ma wampir. Wbiegną w samą pułapkę i zostaną pochłonięci przez wody wraz z całym okrętem.

Wtedy też magia mężczyzny zaczęła przepływać po jego ciele od klatki piersiowej przez ręce do opuszków palców. Już czuł, że zbiera o wiele większą moc, niż podczas powalenia starszego marynarza. Teraz zamierzał zniszczyć burtę, a nie odepchnąć ze swojej drogi zbędny element. Przeszkodę teraz stanowił fragment statku, a nie chuderlawy śniady wartownik. W końcu wypuścił moc ze swojej dłoni, która przybrała postać potężnego podmuchu wiatru. Byłą to moc porównywalna do huraganu pod wielkim ciśnieniem. Tego właśnie oczekiwał sam klecący zaklęcie. Ta siła uderzyła z trzaskiem o drewniane belki rozłamując je, a w burcie pojawił się potężny wyłom. Razem z nim do środka zaczęła wdzierać się pod ciśnieniem woda, zapełniając przestrzeń ładowni. I już wtedy poczuł, że stateczność statku się zmienia, choć minęło kilka sekund.

Do środka wbiegł jeden rosły czarny mężczyzna z lokowanymi krótkimi włosami w stroju typowym dla załogi tej jednostki. W dłoni trzymał jakiś niedługi miecz o szerokim ostrzu. Zatrzymał się jednak widząc zagrożenie, które mag sprowadził na ich okręt. Zacisnął usta i odwrócił głowę do tyłu.

- Na pokład! – zakrzyknął do reszty – Wszyscy do szalup. Najsilniejsi do mnie. Samuel, Saphi, Karl i Rob! Zatrzymamy tego drania!

- Tak jest – do uszów wampira doszedł stłumiony głos czwórki majtków.

Byli to z pewnością potężni mężczyźni. Poznał po ich barwie głosu. Teraz jednak miał przyjemność z czarnoskórym, który właśnie ruszył na niego z ostrzem wyciągniętym przed siebie, gotowym do ataku. Crux jednak nie powinien się tym przejmować. Za pomocą zwoju teleportacyjnego niedługo miał zniknąć ze Starej Oldetty. Nic tu po nim.

Re: Okręt „Stara Oldetta”

26
Już nic nie mogło mnie powstrzymać. Ani marynarze, ani ich zwierzchnicy, ani nawet sam ocean, który postanowił współpracować i wdarł się potężnym kopnięciem do wnętrza ładowni, zalewając przestrzeń dookoła. Do mych nozdrzy dotarło gwałtowne uderzenie woni soli, gnijących glonów i wody. Stara Oldetta stopniowo szła na dno, a wyczuwalny pod nogami przechył tylko to potwierdzał.

Chwilę triumfu, przerwało mi nagłe wtargnięcie marynarzy, którzy postanowili próbować mi przeszkodzić. Na próżno, bo jeśli mam być szczery, mili moi, to nawet najsprawniejszy cieśla okrętowy pod wpływem ciśnienia nie zdoła naprawić takiego uszkodzenia. Szable, miecze, pięści...
To wszystko było za mało. Teraz już tak.

Niemal manifestacyjnie, na oczach całej piątki wilków morskich, rozwinąłem i przedarłem zwój teleportacyjny i koncentrując swoje myśli wokół jednego miejsca, rzuciłem zawarte w nim zaklęcie.
Spoiler:
Obrazek

Re: Okręt „Stara Oldetta”

27
Stał naprzeciwko biegnącego w jego stronę majtkowi, kiedy rozcinał niewielki pergamin, uwalniając z niego magię. Ostrze świsnęło i przecięło tylko powietrze, ponieważ maga już nie było na pokładzie Starej Oldetty. Owa jednostka zaś wypełniała się ciągle wodą i przechylała się na jedną stronę, aby niedługo zostać wciągniętą pod morską taflę. Czarnoskóry poślizgnął się i uderzył potężnie głową o drewniane deski, tracąc przytomność. Nikt nie wrócił, aby mu pomóc. Wszyscy jednym pędem biegli ku górze, aby ratować swoje nędzne życia. Nie wszystkim jednak będzie pisane szczęśliwe zakończenie tej przygody. Wszystko za sprawą wizyty nieznajomego.
*** Są różne sposoby czarowania i przenoszenia się między miejscami. Niektórzy wykorzystują rytualnych kręgów, pozwalających teleportować się do ściśle określonych miejsc. Często gildie magów posiadają sieć podróżniczą między lokacjami. Inni zaś preferują mniej perfekcjonistyczne inkantacje, które przenoszą ciało i umysł w wyobrażone okolice. Crux zaś wykorzystał stary zwój, który potocznie nazywany jest biletem w jedną stronę. Przedarcie i pomyślenie o pewnym miejscu, pozwala zabrać Cię tylko raz. Uwolniła się magia i wciągnęła go do dziwnej nieokreślonej przestrzeni.

Wampir znalazł się w miejscu pozbawionym czasu i przestrzeni. Wszystko dookoła była mieszanką kolorów, dźwięków, zapachów i odczuć. Nie potrafił określić, gdzie jest góra, a gdzie dół. I czy w ogóle istnieje. Patrząc dookoła nie mógł znaleźć żadnej ze swoich kończyn, jakby go nie było. Miał tylko fantomowe wrażenie posiadania ciała. Tutaj go po prostu nie było. Jakby rozłożył się do pierwiastków. Nie czuł jednak przerażenia, lecz zaskoczenie. Zapomniał o wszystkich niedawnych wydarzeniach. Nie potrafił przypomnieć sobie, co tutaj robi. Przez chwilę nawet był tym samym Cruxem sprzed przemiany w wampira. Nagle jednak jego umysł pognał w nieznane, jakby wystrzelono go za pomocą jakieś szalonej magii. Wszystko zaczęło wirować, a dopiero po chwili przybierać kształty. Chmury, niebo, drzewa, budynki. Barwy oddzieliły się od siebie. Poczuł, że jest mu mokro. Czyżby popuścił z tego wszystkiego? *** Spadłby głową w ziemię, gdyby nie obrócił się w ostatnim momencie. Tak tylko uderzył barkiem i bokiem w błoto. Kręciło mu się w głowie i czuł mdłości. Ta międzyastralna podróż okazała się bardzo nieprzyjemną. W ostatecznym rozrachunku była o wiele bardziej kusząca niż starcie z całą zgrają majtków, czy utonięciem razem z okrętem.

Było dość ciemno, choć nie była noc. Niebo było zasnute gęstymi ciemnymi chmurami, z których padał rzęsisty deszcz. Cały był przemoczony. Znalazł się w wielkiej kałuży, taplając się w błocie. Słyszał ciche spokojne bicie serc. Wielu serc. Rozejrzał się dookoła siebie. Na wilgotnej trawie leżały śpiące wielkie kłębiaste owce. Znalazł się w jakieś zagrodzie. Gdzieś obok znajdowała się chata hodowcy, w której nadal świeciło się światło. Domek na skraju niewielkiej miejscowości. Zresztą wszystkie w Grenefod takie były prócz stolicy księstwa. Kilkanaście drewnianych domków. Nie szczególna lokalizacja do łowów. On z resztą nie czuł się teraz głodny. Mdliło go, a w jego ciele nadal pulsowała krew młodych majtków.

Mag nie określił konkretnie swoich przenosin. Po prostu pomyślał o wyspie. Wylądował więc w jakieś zapyziałej wiosce. Nie wiedział, że trafił do Otrawy Mniejszej, którą wzniesiono po rewolcie. Owi mieszkańcy w większości trudnili się wypasaniem owiec i ochroną swoich stad przed wygłodniałymi wilkami i niedźwiedziami północnymi z pobliskich lasów. Mieszkańcy wbrew panującym tutaj warunkom byli dość szczęśliwym i życzliwym ludem. Nie brakowało tutaj pracy, jedzenia, ani towarów na wymianę. Owce zapewniały wszystko co potrzeba. Posiłki obfitowały tutaj w baraninę. Nawet wójt był lubianym, pociesznym grubaskiem, który rozwiązywał problemy przy szklance miodu pitnego. Nigdy nie naciskał zbyt bardzo na swoich obywateli o zbieranie podatków. Stolica zaś nie upominała się nachalnie o daniny.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Erola”