[Wschodnia część miasta] Posiadłość Bourbon

76
Dzwoneczek.
Pieprzony złoty dzwoneczek.
Paria fuknęła z frustracją, obracając go w palcach, a przez jej myśli przegalopowała seria skrajnych emocji. Najpierw irytacja, wywołana kolejną niewyjaśnioną tajemnicą. Po niej ciekawość, bo to jednak nie była zwyczajna przesyłka. No bo kto normalny wysyła do więzionej kobiety kawałek swojego stroju i jeszcze wypisuje, że ma trzymać go blisko siebie i nie pozwalać go dotknąć nikomu innemu? Czy to oznaczało, że miał jakieś specjalne właściwości? Był umagiczniony? W takim razie działał na jej korzyść, czy wręcz przeciwnie?
Chwilę po tym przyszła złość. Jak on śmiał pisać i wysyłać coś takiego bez żadnego wyjaśnienia? Przez cały wieczór ani razu nie pokazał swojej twarzy. Był obcym, z którym dodatkowo na sam koniec rozmawiał Tulio, a tego przecież Libeth podejrzewała najbardziej. Do tego rozmawiała z nim o swojej trudnej relacji z Celestio, więc jeśli chciał, to bez szczególnego wysiłku mógł sobie wywnioskować z tego co tylko pasowałoby do dzisiejszych wydarzeń.
A może źle go oceniła? Może wszystkie jej przypuszczenia były błędne i obwiniała niewłaściwe osoby? Wyrzuty sumienia zaatakowały z zaskoczenia. Otworzyła dłoń, w której zaciskała dzwoneczek i przyjrzała mu się uważnie. Może Kamelio chciał jej pomóc. Tylko jak, do wszystkich diabłów, miała pomóc jej ta nieszczęsna złota kulka?
Gniew na własną bezradność i całe to bagno, w którym tkwiła właśnie po szyję, przyszedł ostatni. Nic z tego nie rozumiała. Ktoś jej nienawidził i postanowił w związku z tym działać, a ona mogła co najwyżej zgadywać i pobawić się dzwoneczkiem, jaki dostała w prezencie. Warknęła we wściekłości i rzuciła ozdobą, pozwalając jej z brzękiem upaść na podłogę kawałek od niej i potoczyć się w okolice łóżka, a sama wróciła do osuszania ostatniego kielicha wina. Jakkolwiek by takich nie doceniała, to nie był czas ani okazja na tajemnice i enigmatyczne liściki. Pierdoleni artyści, szukają poetyckości tam gdzie jej nie ma - przeszło jej przez myśl, zupełnie jakby sama nie funkcjonowała w ten sam sposób, kiedy to nie nad nią wisiało widmo konsekwencji.
Zanim jednak zasnęła, podniosła dzwoneczek z podłogi przy łóżku, sama nie wiedząc dlaczego i czy dobrze robi. Przez chwilę, leżąc już na plecach, obracała go między palcami nad głową i przyglądała się, jak migocze w świetle świec. W końcu wsunęła go pod poduszkę, nie wiedząc jeszcze co zrobi z nim jutro i zapadła w sen.

Trzeba było przyznać, że gości w środku nocy się nie spodziewała. Baronowa obiecywała jej spokój i Paria w te obietnice wierzyła, więc gdy usłyszała kroki, momentalnie poderwała się do pozycji siedzącej, a jej dłoń powędrowała do pierwszej lepszej rzeczy obok łóżka, którą mogłaby potraktować jako prowizoryczną broń. Trafiła na dzbanek. Niekoniecznie skuteczny wybór.
Nieproszonym gościem okazała się jednak Lady Cendan. Świeżo rozbudzona Paria poczuła, jak wypełnia ją złość i zniecierpliwienie. Ta kobieta była niemożliwa. Ze stuknięciem odstawiła złapane naczynie i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej, tym razem nie zamierzając hołdować typowym zasadom uprzejmości. Nie wstała, nie ukłoniła się, nie przywitała z szacunkiem. Najwyższy czas, żeby Lora nauczyła się, gdzie znajdują się granice, których się nie przekracza.
- Tak - odpowiedziała krótko. - Trudno żeby mnie nie obudziło skrzypienie drzwi, stukot obcasów i czyjeś gadanie, kiedy śpię z duszą na ramieniu, bojąc się o swoje życie.
Milczała przez moment, czekając nie wiadomo na co, bo Lady Cendan nie wyglądała, jakby zamierzała wyjść.
- W gorącym klimacie Archipelagu, noc bez ognia w kominku wśród chłodnych, kamiennych ścian jest miłą odmianą. Dziękuję za troskę, jest zbędna. I jako że nie wiem, co czeka mnie jutro, chciałabym skorzystać z tych kilku godzin snu, na jakie baronowa mi pozwoliła. Ani mój stan psychiczny, ani mój strój, ani przede wszystkim fakt, że jest środek nocy, nie nadaje się obecnie do przyjmowania gości. Uprzejmie proszę o zostawienie mnie w samotności i spokoju, które obiecywała mi baronowa.
Obrazek

[Wschodnia część miasta] Posiadłość Bourbon

77
Jakkolwiek zachowanie Lady Cendan nie irytowało, jakkolwiek wślizgiwanie się po ciemku do pokoju Parii nie zakrawało na kompletny brak szacunku oraz dobrych manier, z pewnością dziwić i zastanawiać mogło, jakimże to sposobem zdołała w ogóle namówić do współpracy strażników strzegących drzwi. Czyżby miała wśród nich z nieznanego powodu posłuch? A może ich zwyczajnie przekupiła? Jej obecność w towarzystwie Baronowej już wcześniej wydawała się nieco dziwna, ale przecież, nieważne jak blisko by ze sobą nie były, młodsza kobieta nie miała powodu łamać raz dane słowo. Jej zachowanie względem Libeth świadczyło nie tylko o profesjonalizmie, ale i szacunku, którego w podobnych okolicznościach mogłoby nie okazać wielu. Dlaczego miałaby nagle zezwolić komukolwiek na niepokojenie jej? Nieważne, z której strony na to wszystko nie spojrzeć, nic nie trzymało się tutaj kupy.
- Ależ złotko...! - głos Lory wydawał się nieco urażony, ale jednocześnie... dziwnie rozbawiony? - Przecież właśnie dlatego tutaj jestem, czyż nie? - zaświergotała, wyraźnie starając się zepchnąć wszystkie niewygodne przytyki na bok i udać, że nigdy nie zostały skierowane w jej stronę. - Żeby odgonić wszystkie zmartwienia, których napytał ci ten, jakże niefortunny zbieg okoliczności mający miejsce na bankiecie. - kontynuowała, rozglądając się chwilę, aż światło nie padło na jedno z krzeseł wciąż stojących na środku pokoju. Jak gdyby nigdy nic, arystokratka chwyciła je, przysunęła nieco bliżej nóg łóżka, po czym zasiadła nań, nonszalancko wygładzając fałdy sukni, w jaką wciąż była przyodziana.
- Rozumiem twoje podenerwowanie i nie mam ci go w żadnej mierze za złe - zaczęła ponownie, ostrożnie odkładając lampę na podłodze obok siedziska, przez co jej twarz ponownie spowił w większej części mrok. Jej głos skrywał okrutnie sztuczne, matczyne politowanie. - Każdy by był na twoim miejscu, jestem tego pewna. Chciałabym jednak, abyś i ty zrozumiała, że nie miałam innego wyboru, jak tylko zawitać o tej nieludzko późnej porze. Dookoła pałęta się teraz tyle wścibskich prostaków, przeszukujących każdy zakamarek tego miejsca, ah! - pokręciła głową. - Oczywiście, niczego przydatnego i tak nie znajdą. Nie musisz się jednak martwić, jak już wcześniej powiedziałam! Przychodzę, żeby zaoferować ci swoją pomoc.
Paria mogła bardziej wyczuć w jej głosie, niż faktycznie zobaczyć szeroki, żabi uśmiech wykwitający na jej twarzy.
- Dostarczę dowody o twojej niewinności, sprowadzę Sir Celestia całego i zdrowego i wszyscy będą znowu szczęśliwi. Pod jednym warunkiem, oczywiście. - tu nastała chwila ciszy, przerywana jedynie niespokojnym szmerem, podczas gdy postać Lady Cendan kręciła się jakiś czas w swoim krześle. Następnym, co dotarło do uszu Parii, było szeleszczenie rozwijanego pergaminu. - Chcę, żebyś przez pięć następnych lat występowała dla mnie na wyłączność. Wszystko przygotowałam! Wystarczy, że podpiszesz kontrakt, który tu ze sobą mam.
Foighidneach

[Wschodnia część miasta] Posiadłość Bourbon

78
Widząc, jak Lady Cendan mości sobie siedzisko obok jej łóżka, Paria czuła, jak coraz bardziej narasta w niej irytacja. Nie zamierzała iść na ustępstwa i udawać, że te odwiedziny są jej w jakimkolwiek stopniu na rękę, więc uparcie tkwiła w miejscu, do pasa zagrzebana w pościeli, siedząca na środku mebla. Liczyła na to, że może w końcu jej szanowny gość zrozumie jej mało subtelne aluzje i wyniesie się tam, skąd przyszedł.
Czyli do piekła, prawdopodobnie.
- Liczę na to, że jednak znajdą - odparła oschle.
Coś się jej jednak nie podobało w tym, jak pewna i zadowolona z siebie była Lady Cendan. Od samego początku wyglądała, jakby miała względem Libeth jakiś plan, do którego realizacji potrzebowała środka nocy. Kiedy jednak ten plan zaczął się przed Parią rozwijać, niemal czuła, jak jej serce staje w miejscu. Nie, nie staje, raczej zamienia się w gorejący wściekłością wulkan nienawiści. Oczami wyobraźni praktycznie widziała, jak rzuca się na starszą kobietę i zaczyna ją dusić. Może gdyby przywaliła jej porządnie tym nieszczęsnym dzbankiem, ta straciłaby przytomność, a jej ciało choćby na chwilę padające na chłodną, kamienną podłogę byłoby miłym widokiem.
Mimo myśli, galopujących w jej głowie w tempie tysiąca na sekundę, Libeth tylko uśmiechnęła się na początku, wpatrując się w kobietę lodowatym spojrzeniem. Milczała, nie wiedząc nawet co powiedzieć, jak skomentować to, co właśnie usłyszała. Czyli to ona, ta podła, zdradliwa suka doprowadziła do wszystkiego, co się wydarzyło. Powinna ją pochwalić za umiejętności aktorskie. Nie podejrzewała, że w jej głowie mógłby powstać taki plan.
- Czyż to nie wygodne? - wysyczała w końcu w jej stronę. - Wystarczy, że podpiszę kontrakt. Kto by pomyślał, że do uratowania Celestio będzie potrzebna tylko moja zgoda na zamknięcie mnie w klatce na pięć lat.
Nie chciała z nią rozmawiać. Nie chciała na nią nawet patrzeć, a jednak ciężko jej było odwrócić spojrzenie od tej nadzwyczaj dumnej z siebie arystokratki. No plan bez zarzutu. Powinszować. Opadła z powrotem na poduszkę, kompletnie ignorując fakt, że ktoś czeka na jej decyzję. Oparła dłonie na twarzy, odcinając się od otoczenia choćby na moment i licząc na to, że kobieta się na tę krótką chwilę zwyczajnie zamknie. Ale przecież nie mogła przeleżeć tak reszty nocy, czekając, aż Lady się znudzi i sobie pójdzie. Musiała coś zrobić. Cokolwiek.
Żeby chociaż wiedziała kto tutaj był po jej stronie.
- Świetnie. Jaką mam w takim razie pewność, że tak faktycznie będzie? - spytała, sięgając pod poduszkę i ukradkiem wyciągając spod niej złotą kuleczkę. Nie miała pojęcia, czy realizowanie poleceń Kamelio było dobrym pomysłem, ale co innego jej zostało? Polubiła go i na pewno była w stanie zaufać mu w tym momencie bardziej, niż tej starej raszpli, mimo, że nie było jej dane nawet zobaczyć jego twarzy.
Z dzwoneczkiem zaciśniętym w dłoni wygrzebała się spod pościeli i wstała, przechodząc do toaletki. Zapaliła kilka świec i usiadła, tyłem do Lory, przodem do lustra. Rozczesała na szybko włosy, a potem zaczęła zaplatać je w gruby, niedbały warkocz, który z kolei zawinęła i spięła z tyłu głowy. Gdzieś pomiędzy pasmami włosów, sprytnie ukryty i przytłumiony, znalazł się też ten nieszczęsny dzwoneczek. Miała go trzymać przy sobie, czyż nie? Czekała tylko na moment, w którym okaże się to idiotycznym żartem błazna, równie nieśmiesznym, co cały dzisiejszy wieczór. Odwróciła się do kobiety.
- Może zrobimy odwrotnie? Najpierw sprowadzi tu pani Celestio, całego i zdrowego, a potem będę cokolwiek podpisywać.
Obrazek

[Wschodnia część miasta] Posiadłość Bourbon

79
Jak na złość, starsza kobieta potrafiła wydobywać z siebie nieziemskie wręcz pokłady cierpliwości, gdy na czymś bardzo jej zależało. A na czym zależeć jej mogło teraz bardziej, niż wykorzystaniu okazji, by wreszcie przywłaszczyć sobie Parię i jej talent? Kto by w ogóle pomyślał, że by dopiąć swego, będzie w stanie posunąć się tak daleko.
Lora zaśmiała się szczerze, otwarcie, w niczym więcej, jak doprawdy czystym uradowaniu, wyraźnie rada, iż obiekt jej pożądania w lot załapał, w czym rzecz. Niezadowolenie Libeth wydawało się dla niej w tym wszystkim kompletnie niedostrzegalne.
- Ależ nikt nie mówi o zamykaniu. Gdzieżbym śmiała! Złota klatka odbiera artystom to wszystko, czego potrzeba do komponowania. - machnąwszy na odlew ręką w powietrzu, wygodniej rozkokosiła się na swoim siedzisku. - Nie, nie, nie. Nic z tych rzeczy. Nie potrzeba być aż tak dramatycznym. Wystarczy, że twoja muzyka będzie zarezerwowana na ten czas dla mnie, mojej posiadłości oraz moich biesiad. Oh, oczywiście oczekuję, że będziesz w stanie zaprezentować się przynajmniej raz w tygodniu. Najwygodniej byłoby, gdybyś po prostu u mnie zamieszkała. Gwarantuję, że nigdzie nie będzie ci tak wygodnie! Pamiętasz jeszcze, mam nadzieję, jak wiele byłam w stanie zaoferować za twoje usługi ostatnim razem, czyż nie? Naturalnie dotrzymam słowa. Nic w tej kwestii się nie zmieni i jestem w stanie sporządzić osobną umowę dotyczącej tej części naszej nowej współpracy.
Lady Cendan roztrajkotała się na dobre, jak to zresztą tylko ona potrafiła. Nie przeszkadzała jej ni bierność Parii ni okazywana przez nią dezaprobata. Zaaferowana wizją przykucia do siebie dziewczyny, nie zareagowała nawet na ciche (czy wcześniej nie brzmiało znacznie donośniej?) podzwanianie dobiegające od strony podnoszącej się z posłania bardki.
- Oj, kochanieńka, widzę, że nadal mi nie ufasz? Mnie, swojej największej wielbicielce. - Lora westchnęła dramatycznie. - Jakież to rozczarowujące, doprawdy. Niemniej jednak... - tu podniosła się, obeszła toaletkę i położyła na niej pergamin. Rzeczoną umowę. - Rozumiesz chyba, że nie masz zbyt dużego wyboru? - tym razem przesłodzony głos kobiety nabrał niebezpiecznej nutki, której Paria nigdy wcześniej u niej nie dostrzegła. Szeroki uśmiech oraz samozadowolenie wymalowane na twarzy dostrzegalnej w lustrzanym odbiciu było pełne niezdrowej satysfakcji. - Nie chcesz przecież, żeby więcej dowodów na twoją winę pojawiło się z samego rana w rękach straży, mam rację? Razem z jakąś przypadkową częścią Sir Celstio, powiedzmy? Nie uważasz, że testowałaś moją cierpliwość dostatecznie długo, kochaneczko?
Długie, kościste palce kobiety powędrowały na najbliższe ramię Parii i zacisnęły się na nim lekko, acz wystarczająco, by przyprawić ją o nową falę zgorszenia oraz dreszczy.
- Nie mówię, że musisz mi dawać swoją odpowiedź od razu. Już teraz, czy nawet dzisiaj. Uszanuję twój wybór, jeśli uznasz za stosowne, że potrzebujesz czasu na zastanowienie. Odradzam jednak testowanie gościnności w koszernych lochach i zdecydowanie nie polecam wspominać o mnie osobom trzecim. Moje ręce mogą sięgnąć w innych kierunkach, jeśli rozumiesz o czy mówię.
Nie było mowy o pomyłce. Lady Cendan szantażowała Libeth nie tylko jej wolnością, ale również zdrowiem, a być może nawet życiem innych w jej otoczeniu.
Foighidneach

[Wschodnia część miasta] Posiadłość Bourbon

80
Ta kobieta była nienormalna. Paria wpatrywała się w nią z niedowierzaniem, słuchając propozycji nie do odrzucenia. Występy raz w tygodniu, na jej bankietach i biesiadach? Parsknęła rozpaczliwym śmiechem, nie potrafiąc się powstrzymać. Czy to się jej śniło? Może to wszystko się jej śniło. Może obudzi się za moment i okaże się, że to wszystko było jedno wielkie nieporozumienie, a Lady Cendan jest po prostu uprzejmą starszą panią, która lubi sztukę, ale nie do tego stopnia, by posuwać się do porwania.
Gdy kobieta podeszła do niej i położyła umowę na blacie toaletki, Paria pobieżnie przebiegła spojrzeniem po tekście. Nawet nie chciało się jej czytać tego wszystkiego. Prędzej śpiewałaby na wyłączność dla trolli, niż dla niej, choć różnica między jednym a drugim była w sumie raczej niewielka. Lodowate, kościste palce zaciskające się na jej przyobleczonym w białą podomkę ramieniu zmroziły ją całą. Miała ochotę urwać tę rękę i trzasnąć nią w twarz Lady Cendan. Niestety jednak, nie miała siły. Westchnęła cicho, przenosząc wzrok na jej upiorne w tym świetle lustrzane odbicie. To był koszmar, ale niestety nie sen.
Zgromadziła w sobie resztki pokładów cierpliwości i uniosła głowę do starszej kobiety, uśmiechając się do niej ciepło.
- Podobał się pani mój dzisiejszy występ, Lady Cendan? - spytała słodko. - Ja byłam z siebie bardzo zadowolona. Szkoda, że nie było mi dane usłyszeć wyników przez pani genialny plan. Sądziłam, że mam szansę na zwycięstwo.
Złapała pergamin z kontraktem i obróciła się na krześle w stronę rozmówczyni, z ustami wciąż rozciągniętymi w uśmiechu.
- Pozwolisz, że nie będę się już bawić w tytułowanie, bo ono jest wyrazem szacunku, a ten do ciebie straciłam w zaledwie kilka ostatnich minut. Nie sądziłam, że tak się da - wstała powoli, zmuszając tym samym kobietę do cofnięcia się o krok. - Widzisz, rzecz w tym, że bardzo źle oceniłaś niektóre sprawy. Po pierwsze, moją relację z Celestio. Nie wiem, co usłyszałaś dziś wieczorem, ale nie łączy nas szczególna zażyłość. Jeśli chcesz mu coś obcinać, to poleciłabym zacząć od języka, albo tego co ma między nogami, bo z jednego i drugiego jest bardziej dumny, niż powinien.
Zrobiła kolejny krok w jej stronę, unosząc kontrakt na wysokość jej oczu i jednym zdecydowanym ruchem rozerwała pergamin na pół. Uśmiech już znikł, a w jej oczach rozgorzała wściekłość.
- Po drugie, nie wiem co musiałabym mieć w głowie, żeby choćby rozważać poddanie się temu szantażowi. Nie obchodzą mnie twoje groźby i dobrotliwe dawanie mi czasu na zastanowienie się. Nie potrzebuję go. Nie da się tak łatwo zamknąć człowieka kochanego przez tłumy - powtórzyła słowa baronowej, w duchu modląc się, by to była prawda. - Twoje podrabiane dowody są nic nie warte. A nawet jeśli, choćbym miała spędzić następne pięć lat w celi, to wolę to, niż życie na twoim dworze po tym, co zrobiłaś tu dzisiaj.
Szybkim krokiem podeszła do drzwi, by nacisnąć klamkę i gestem wyprosić Lady Cendan na korytarz. Jeśli były zamknięte, zapukała kilka razy, czekając, aż strażnicy je otworzą.
- Po trzecie, twoje imię będzie wspominane osobom trzecim, aż doszczętnie nie ochrypnę. Fałszerstwo dokumentów i dowodów da się udowodnić, a potem pozostanie twoje słowo przeciwko mojemu. I zgadnij, kto tu będzie bardziej wiarygodny?
Jeśli drzwi się otworzyły, lub zrobił to dla niej którykolwiek ze strażników, Paria odwróciła się do niego.
- Zabierzcie mnie do baronowej, proszę - zacisnęła w dłoni dwie części rozerwanego kontraktu. - Teraz.
Obrazek

[Wschodnia część miasta] Posiadłość Bourbon

81
Jakim sposobem Lora Cendan nigdy wcześniej nie została oskarżona o niepoczytalność? Ciężko doprawdy powiedzieć, patrząc i słuchając jej w tym konkretnie momencie. Być może naprawdę była świetną aktorką, a może po prostu doprowadziła ją do tego obsesja na punkcie tej jednej jedynej artystki, która jak na złość, uparcie odmawiała przyjęcia roli jej nadwornego muzyka przez ostatnie lata. Niezależnie od tego, jaka kryła się za tym prawda, obecne fakty pozostawały przede wszystkim takie, iż kobieta w pełni świadomie i z rozmysłem zainicjowała przestępstwo, które doprowadzić miało do postawienia Parii pod ścianą. Całą swoją postawą wydawała się do tego sugerować kompletny brak obawy przed konsekwencjami. Zupełnie, jakby nie brała pod uwagę, że te mogą ją w ogóle dopaść. Zapewne nie zakładała też, że dużo młodsza od niej panna będzie w dostatecznie dobrym stanie psychicznym, by równie pewnie stawić jej opór.
Cofając się o krok, a zaraz potem drugi, gdy tylko Libeth przeszła do agresywnej ofensywy, ugrzeczniona maska pozorów założona przez starszą arystokratkę zaczęła stopniowo kruszeć. Kruszeć i pękać, ukazując coraz to brzydsze i bardziej pomarszczone oblicze, któremu przewodziły nerwowe tiki w kącikach mocno wymalowanych ust, marszczenie brwi oraz ruchome nozdrza. Nawet jeśli Lora nie od razu pozwoliła ujawnić się pełni złości, jej rozmówczyni mogła zauważyć, że była na świetnej ku temu drodze. Zwłaszcza po sposobie, w jaki jej pełna pierś zaczęła podnosić się i opadać w przyspieszonym tempie wraz z podarciem kontraktu.
- Rozumiem. - wycedziła wreszcie przez zaciśnięte zęby, z trudem powstrzymując drżenie głosu. Unosząc wysoko głowę i ściągając ramiona, zacisnęła na moment usta w ciup, tworząc irytujący dziubek, przez który zaraz cmoknęła. - Najwyraźniej nadal nie potrafisz dostrzec dobrej okazji, nawet wtedy, gdy praktycznie podsuwają ci ją pod nos. Wolisz, aby twój talent marnował się w przydrożnych karczmach i obleśnych spelunach. I pomyśleć, że tyle dla ciebie przeszłam! Tyle przygotowałam!
Lady Cendan nie wykonała żadnego ruchu w stronę drzwi, które chwilę później otworzył jeden ze strażników, a jedynie założyła ręce na klatce piersiowej, obrzucając Parię niebezpiecznie ciężkim, pociągłym spojrzeniem.
- Do baronowej? - powtórzył ostrożnie stający w wejściu mężczyzna, z wyraźną konsternacją spoglądając to w stronę Libeth, to znowuż Lory. - Z całym szacunkiem, jest środek nocy... - zaczął cierpliwie, dopóki mocnym ruchem nie zepchnął go na bok towarzyszący mu, nieco starszy kolega o znacznie bardziej surowej aparycji. Jak raz zmierzył blondynkę wzrokiem, wywrócił oczami, a następnie niedelikatnie i bez żadnej zapowiedzi wepchnął ją z powrotem do komnaty. Trudno stwierdzić, czy chwytając ją mocno za ramię, zanim zdążyła potknąć się i upaść, wykazał się minimalną troską, czy zwyczajnym rozsądkiem.
- Drzwi - syknął krótko przez ramię, co też w pospiesznym tempie zostało zrazu wykonane przez pierwszego strażnika.
Zaskoczona, o ile wręcz nie oniemiała, Libeth została zamknięta z powrotem w komnacie już nie tylko w towarzystwie Lady Cendan, ale również przyodzianego w częściową, lekką zbroję woja, którego oczy, gdy tak teraz miała okazję przyjrzeć się z bliska, przypominały raczej oczy drapieżnika aniżeli ludzkie.
- Ostrożnie, Obelusie, ostrożnie! - zakwiliła Lora z nagłą troską. - Zostawisz jej sińce, na bogów! To delikatne dziewczę! - narzekała dalej, podczas gdy niewzruszony Obelus przytknął na wszelki wypadek obleczoną w skórzaną rękawicę dłoń do ust Parii. Zapewne by zażegnać ewentualne protesty czy też krzyki.
- Nie radzę krzyczeć. - przestrzegł ją warkotliwie, zanim przekręcił głowę w stronę starszej kobiety. - ...Lady mówi tak, jakby nie zamierzała jej tą czy inną drogą zamknąć w zimnej, niewygodnej celi.
- Starałam się tego uniknąć. - odparła na swoją obronę Lora. - Niestety, obawiam się, że mimo najszczerszych chęci, na młodociany bunt najlepiej jest zastosować najpierw kijek, a dopiero później marchewkę. - wzdychając tragicznie, zbliżyła się do wciąż przytrzymywanej w żelaznym uścisku Parii, by obdarzyć ją nowym, przymilnym uśmiechem.
- Nie tak to sobie wyobrażałam, kochanie, ale dojdziemy do porozumienia prędzej czy później. Mam nadzieję, że nie zrobi ci wielkiej różnicy, jeśli cela, do której tak pragniesz trafić, zostanie wybrana bezpośrednio przeze mnie. Na początek musi się faktycznie obyć bez dworu, na to wygląda. - rozćwierkała się ponownie prze szczęśliwa Cendan, lekko poklepując Libeth po policzku.
Wyglądało na to, że stara kwoka gotowa była poważyć się na kolejne porwanie, a co gorsza, miała wśród straży Baronowej na tyle przekupionych ludzi, aby faktycznie do tego porwania doprowadzić!
Serce Parii niemal boleśnie przyspieszyło bicia. Uścisk na ramieniu był bolesny, a co gorsza, sprawiał wrażenie niemalże żelaznego. Nieważne jak bardzo nie próbowałaby się wyrwać, jej szanse wyglądały gorzej niż tylko marnie. Choćby jakimś sposobem zdołała się wyrwać, wciąż stały przed nią zamknięte drzwi oraz kolejny, przekupiony strażnik po drugiej stronie. Co zatem powinna zrobić? Co mogła zrobić?

Dzwoneczek wysłany wraz z notatką od Kamelio zadzwonił nagle sam z siebie wesoło, wręcz raźnie. Pocieszająco.
Kolejnym, co tym razem przykuło już uwagę wszystkich w pomieszczeniu, a i zapewne poza nim, była melodia oraz towarzyszący jej, delikatny, męski głos, rosnący w siłę wraz z kolejnymi sekundami.
Dźwięki lutni oraz głos musiały dobrze nieść się echem po korytarzach.
Kołysanka? Utwór z pewnością przypominał kołysankę, którą można byłoby nucić dziecku na dobranoc.
- Co-...? - sapnął dziwnie markotnie i odlegle strażnik, którego uścisk gwałtownie zelżał, nim zupełnie stracił na mocy wraz z resztą ciała mężczyzny osuwającego się ociężale na podłogę. W ślad za nim, bez słowa tym razem, poszła Lady Cendan oraz, sądząc po ciężkim łupnięciu zza drzwi - stojący za nimi wartownik.
Wszystko wydarzyło się tak szybko i nagle, że Libeth mogła jedynie szeroko otwartymi oczami obserwować całe przedstawienie, zdezorientowana faktem, że wciąż była jedyną osobą stojącą swobodnie na prostych nogach. Cokolwiek wpływało na jej otoczenie, ją samą obchodziło wielkim łukiem.
Foighidneach

[Wschodnia część miasta] Posiadłość Bourbon

82
- Okazji? - parsknęła śmiechem. - Och, biedna ty. Uwierz mi, że długo nie zapomnę tej okazji. Prawdopodobnie nigdy. I nie tylko ja będę o niej pamiętać już zawsze; podejrzewam że Celestio, w szczególności po odcięciu dowolnej części ciała, również.
Niechcący trochę zapomniała, że jednak jest więźniem i jej żądania mogą zostać przez strażników co najwyżej wyśmiane. Z jej ust wydarł się cichy okrzyk zaskoczenia, gdy starszy z nich wpakował ją z powrotem do garderoby, do tego szarpiąc ją za ramię jak byle kogo. Szybko jednak zrozumiała skąd jego gwałtowność i nieostrożność, gdy Lady Cendan zwróciła się do niego po imieniu. Był jej człowiekiem. No tak, naturalnie, inaczej przecież straż nie wpuściłaby jej do środka w środku nocy. Zaczęła się zastanawiać, ilu jeszcze ludzi ma tutaj ta kobieta, usiłując jednocześnie wycofać się z zasięgu rąk groźnego mężczyzny, o tak niepokojącym spojrzeniu.
On jednak miał inne plany. Libeth wrzasnęła, gdy została złapana i zagłuszona przez skórzaną rękawicę, ale ten krzyk został stłumiony i nie opuścił ścian pokoju. Gdyby nie rękawica, ugryzłaby go w dłoń. Gdyby nie była boso, mogłaby wbić mu obcas w stopę. Gdyby nie trzymał jej unieruchomionej tak skutecznie, mogłaby ciosem w odpowiedni, czuły punkt zmusić go do wypuszczenia jej. Szarpnęła się i rzuciła wściekłe spojrzenie starszej kobiecie, która najwyraźniej zamierzała ją stąd zabrać w sobie tylko znane miejsce. I Paria czuła, że wcale tego miejsca nie polubi. Protekcjonalne poklepanie jej po policzku sprawiło tylko, że bardka odwarknęła coś nienawistnie w odpowiedzi, ale żadne z pozostałej dwójki nie mogło jej zrozumieć.
Nigdy dotąd nie znalazła się w takiej sytuacji. Spanikowana, strzelała oczami we wszystkie strony, szukając jakiegokolwiek ratunku, ale ten nie nadchodził. No, a przynajmniej nie na początku.

Kiedy poczuła, że uścisk strażnika słabnie, była gotowa wyszarpnąć mu się i odskoczyć, ale okazało się, że wcale nie musi tego robić. Jakkolwiek absurdalne by się to nie wydawało, uśpiona kołysanką Lady Cendan padła obok uśpionego Obelusa, a za drzwiami na kamienną podłogę padło jeszcze jedno ciało. Libeth znieruchomiała na kilka sekund, z przestrachem patrząc na nieprzytomną dwójkę, nie wiedząc ile potrwa ten stan. Gdy względnie oprzytomniała, skoczyła szybko w stronę swoich ubrań. Nie miała czasu się przebierać, ale nie zamierzała przynajmniej biegać boso. Wsunęła nogi w buty i zasznurowała je szybko, a potem zgarnęła lutnię ze skrzyni - nie mogła jej tu przecież zostawić z nimi - i przewiesiwszy ją sobie na ukos przez plecy, z przedartym na pół kontraktem zaciśniętym w dłoni, podbiegła do wyjścia z komnaty, gotowa szukać baronowej na własną rękę, niezależnie od tego, czy był środek nocy, czy nie.
Mijając Lady Cendan, zatrzymała się jednak na moment, zmieniając zdanie. Może ryzykowała, może nie, ale miała czas na pewno dopóki kołysanka trwała. Wróciła do toaletki, by złapać czernidło do rzęs i zanurzyła w nim pędzelek. Chwilę później na czole starszej kobiety widniał wyraźny napis "Porwałam Celestio", tym razem nie pismem Parii, a prostymi, drukowanymi literami. Libeth podniosła się, zadowolona, gotowa odłożyć kosmetyk, ale po chwili namysłu odkręciła go z powrotem i wylała całą zawartość na piękną i zapewne drogą suknię szlachcianki.
- W dupę sobie proszę wsadzić zarówno swój kijek, jak i marchewkę, szanowna Lady - mruknęła, odrzucając słoiczek.
Zostawiła swoje dzieło i pobiegła w stronę drzwi. Miała szczerą nadzieję, że te nie są zablokowane. Jeśli jednak nie mogła ich otworzyć, zabrała się za przeszukiwanie Obelusa, rozglądając się po jego kieszeniach za kluczem. Musiała stąd wyjść, pobiec... nie wiedziała jeszcze gdzie, udowodnić swoją niewinność. Ach, no i Kamelio, naturalnie. Nadal nie czuła do niego pełnego zaufania, bo w tej chwili nie czuła go chyba do nikogo poza ojcem, ale trzeba było przyznać, że plan błazna zadziałał wyjątkowo skutecznie. O ile to jego głos słyszała z oddali. Ale czyj mógłby być, jeśli nie jego? Libeth jako jedyna miała styczność z dzwoneczkiem i jako jedyna nie padła uśpiona kołysanką. To było raczej jasne. Miała nadzieję, że jeśli faktycznie będzie czekał na nią gdzieś za załomem korytarza, to dla odmiany będzie miał dla niej więcej odpowiedzi, niż zagadek.
I, że może dla odmiany będzie mogła spojrzeć mu w oczy.
Obrazek

[Wschodnia część miasta] Posiadłość Bourbon

83
Ludzie zwykli mawiać, że zemsta najlepiej smakuje na zimno. Czy była to prawda? Niekoniecznie. Paria przekonała się na własnej skórze, że w klimatach Archipelagu równie dobrze smakować mogła na ciepło, w towarzystwie zapachu skondensowanej mieszanki ziół i olejków. Niezwykle wątpliwe było, aby wysokiej jakości kosmetyk zszedł jeszcze kiedyś z materiału sukni, na który został wylany. A jeśli istniało coś, czego kobiety nienawidziły bardziej niż niszczenia ich cennej garderoby, były to co najwyżej zmarszczki, których Lady Cendan nie mogła nabyć wiele więcej, niż już miała.

Pozostawiając bezwładne ciała samym sobie, Libeth z ulgą przekonała się, że drzwi nie zostały zamknięte za klucz ni rygiel. Co niestety wcale nie sprawiło, że wydostanie się z komnaty, okazało się zupełnie proste i pozbawione pewnych komplikacji. Komplikacji w postaci strażnika po drugiej stronie, którego ciało osunęła się na tyle niefortunnie, by zablokować otwierane na zewnątrz drzwi. Paria musiała nieźle wysilić swoje wątłe ramiona, wkładając w to zapewne również całą masę ciała, aby naporem przesunąć nieprzytomnego na tyle, by wyłom pozwolił jej na prześlizgnięcie się na korytarz.
Spoiler:

Mimo świec migoczących w rozstawionych tu i ówdzie kandelabrach oraz wiszących pod sufitami żyrandolach, korytarz wydawał się dziwnie ciemny i ponury. Prawdopodobnie z uwagi na wciąż szalejącą za oknami ulewę i tylko od czasu do czasu wpadające przebłyski księżyca wychylającego się czasami spomiędzy gęstych chmur. Szmer dochodzący zza okien był tutaj intensywniejszy, podobnie jak i wygrywana oraz nucona melodia, ciągnąca się echem we wszystkich kierunkach.
Gdy Paria rozejrzała się, leżący pod drzwiami jej niedoszłej komnaty strażnik nie był jedynym zbrojnym w zasięgu wzroku, który skończył płasko przy podłodze. Dwóch innych leżało na samym końcu korytarza po lewej, tuż przed zakrętem, kolejny pod drzwiami najbardziej oddalonej komnaty po prawej, gdzie korytarz z tej strony piętra się kończył. Jedyna droga, droga, którą do tej pory już w miarę znała i pamiętała, była droga w lewo i tą, jaką jedyną mogła bezpiecznie się udać. Zanim jednak dotarła do końca, zanim przyszło jej wyminąć rozwalonych na kamiennej posadzce strażników, melodia urwała się, a zza rogu wyłoniła się istotnie wyczekiwana sylwetka znajomego błazna. Wciąż w pełni swej błazeńskiej glorii! Z lutnią w dłoniach i okropną maską na twarzy.
- Dobry wieczór. - przywitał ją wesoło, ruchem głowy wzbudzając dzwoneczki czapki w ruch. Żaden z nich nie zadzwonił.
Foighidneach

[Wschodnia część miasta] Posiadłość Bourbon

84
Jeszcze nigdy otwarcie drzwi nie sprawiło jej tyle problemu, co teraz. Zaparła się o nie całym swoim niewielkim ciężarem, odsuwając je chociaż na tyle, żeby móc przecisnąć się w wąskiej szparze i przeciągnąć potem za sobą lutnię, bez zahaczania jej grubym pudłem o ścianę. Potem zatrzasnęła drzwi z powrotem i pochyliła się nad młodszym, śpiącym strażnikiem, ponownie w poszukiwaniu klucza. Jeśli go znalazła, z wielką satysfakcją przekręciła go w zamku i zabrała ze sobą. Lady Cendan chciała ją zamknąć w celi? To teraz sama sobie trochę w takiej posiedzi, razem ze swoim Obelusem.
W ciemnym korytarzu poczuła nieprzyjemny chłód, żałując przez moment, że nie ma co na siebie zarzucić. Nie była pewna, czy ciarki, które ją obeszły były wywołane tym chłodem, czy strachem i niepewnością. Dokąd ona właściwie miała iść? Zawiesiła lutnię z powrotem na plecach. Znała co najwyżej drogę do sali balowej, na scenę, ale przecież nie mogła udać się tam. Co ona sobie myślała? Za każdym zakrętem mógł pojawić się strażnik, który wpakuje ją tym razem nie do eleganckiej komnaty, a do zwyczajnej celi, bez łóżka, gorącej kąpieli, pożywnej kolacji i wina. Coś jednak ze sobą musiała zrobić, więc ruszyła w lewo, idąc za głosem, który dobiegał z tamtej strony.
Nie ufała Kamelio, bo nie ufała w tej chwili nikomu, ale trzeba było przyznać, że jej pomógł, niczym prawdziwy, legendarny rycerz w złotej zbroi wyciągając ją z opałów w idealnym momencie. I choć wciąż nie była pewna słuszności swoich decyzji, to pójście za nim, a potem z nim i tak brzmiało lepiej, niż zgodzenie się na układ proponowany przez Lady Cendan. Gdy wysoki mężczyzna w znajomej białej masce wynurzył się zza załomu korytarza, Paria była bliska popłakania się z ulgi. Dopiero w tym momencie poczuła, jak wiele nerwów kosztował ją ten wieczór, a w szczególności ostatnie pół godziny. Znajoma, przychylna jej twarz, pojawiająca się tutaj, sprawiła, że Libeth przyspieszyła kroku i zupełnie nie przejmując się tym, co wypada, a co nie, wpadła w ramiona Kamelio, chowając twarz i przestraszone spojrzenie w pomarańczowym materiale jego błazeńskiego kostiumu.
- Dziękuję, dziękuję, dziękuję - powtarzała. - Dziękuję, Kamelio... Myślałam... myślałam, że już za późno... to Lady Cendan! Ona to wszystko ukartowała, przyszła do mnie w środku nocy, przyznała się do wszystkiego - odsunęła się od niego i uniosła wzrok na maskę bez wyrazu. - Muszę znaleźć baronową. Muszę jej powiedzieć. Ty ją znasz, prawda? Ty...
Brak oczu, w które mogłaby spojrzeć, wypełnił ją nagłą frustracją.
- Bal maskowy się już dawno skończył, Kamelio - rzuciła krótko i uniosła rękę, by bezceremonialnie zerwać mężczyźnie tę okropną maskę z twarzy. Swoją czapkę z dzwoneczkami mógł nosić, jak tak ją lubił, ale Paria chciała czuć, że rozmawia z żywą osobą. Zwłaszcza teraz, kiedy czuła się tak bezradna i spanikowana wszystkim, co działo się wokół. Ona nie miała maski, ani starannie ułożonych włosów, ani nawet sensownego ubrania poza bezkształtną, białą podomką, w której wyglądała jak duch nawiedzający pałac. Czuła się bardziej naga, niż kiedykolwiek, a Kamelio swoją uporczywą tajemniczością wcale w tym nie pomagał.
Obrazek

[Wschodnia część miasta] Posiadłość Bourbon

85
Klucz okazał się dużo łatwiejszy do znalezienia niż otworzenie sobie drogi na korytarz, a ponowne zamkniecie drzwi z jego użyciem - wielce satysfakcjonujące. Wytłumaczenie się z tej sytuacji będzie dla Lady Cendan dodatkowym problemem, co do tego nie było żadnych wątpliwości. Nie zmieniało to niestety dość kłopotliwego położenia Parii w całym zamieszaniu. Nawet jeśli wiedziała już, kto stoi za całym spiskiem, nie mogła mieć pewności, jak daleko ów spisek sięgał i gdzie dokładnie oraz na kim się kończył. Jakkolwiek nierozsądnym posunięciem było otwarte odsłonięcie przez Lorę swoich kart, wciąż mogła mieć ich znacznie więcej w zanadrzu. Potwierdzała to choćby jej gotowość do uprowadzenia Libeth, jeśli uznała takie posunięcie za konieczne. Jak wielu zatem strażników przekupiła? Jak wiele oczu miała w posiadłość Bourbon? I czy Baronowa naprawdę niczego nie podejrzewała? Kamelio również wydawał się dziwnie dobrze przygotowany na całe zamieszanie. Bacznie na wszystkich i wszystko mogło zacząć doprowadzać ją powoli do paranoi oraz wzrostu stresu, ale co innego miałam w tej sytuacji począć?

Nieprzygotowany na impet, lecz reagujący dostatecznie szybko i sprawnie, aby Libeth nie wpadła na trzymany przez niego instrument, Kamelio lekko rozłożył ręce na boki, zapierając się mocno na nogach. Z krótkim Ah, w którym nie brakowało całkiem szczerze brzmiącego zaskoczenia, ułożył dłoń wolną od lutni na drobnych plecach na wysokości łopatek. Gest był wyczuwalnie niepewny i niemalże zabawnie niezdarny w swej niepewności. Gdyby nie wybuch emocji, z jakim Paria musiała się zmierzyć, być może mógłby ją rozbawić kontrast w jego zachowaniu, które, jak dotychczas miała okazję oglądać, nie przedstawiało sobą nic z wahania czy wątpliwości. Kamelio potrzebował dobrego momentu, aby ponownie się rozluźnić pod naporem przylegającego do jego klatki piersiowej ciała. Wzdychając krótko, pokręcił powoli głową. Dzwoneczki wciąż nie wydały z siebie żądnego dźwięku.
- Nie masz za co dziękować. To wszystko wyrwało się spod kontroli dawno temu. Pojawiło się wiele komplikacji i... Nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek nawet podejrzewał, że aż do tego stopnia. Zwłaszcza jeśli nawet stara Cendan była na tyle odważna, żeby o wszystkim wprost wyśpiewać. - zamilkł na chwilę. - To skomplikowane. Wszystko ci wytłumaczę, ale najpierw powinniśmy-... ...?!
Kamelio wzdrygnął się, odrywając rękę od pleców Parii, aby powstrzymać ją od zerwania maski. Artystka była niestety znacznie zwinniejsza i szybsza, dlatego długie palce mężczyzny jedynie ledwie otarły się o jej czubek, zanim została mu ściągnięta.
Kobietę powitała para szeroko otwartych w zdumieniu, jasnych, niemalże bursztynowych oczu z wysoko uniesionymi nad nimi, mocno zarysowanymi, ciemnymi brwiami. Kamelio miał długi, prosty i lekko zadarty na samym czubku nos oraz wąskie usta. Jego skóra była kilka tonów ciemniejsza niż samej Libeth, typowa zresztą dla większości mieszkańców Archipelagu. Widoczny nawet w słabym świetle korytarza tatuaż zdobił lewy policzek, ciągnący się pod kołnierz wysokiego, błazeńskiego kołnierza. Był młody, choć ciężko było dokładnie określić jego wiek i zapewne mógłby uchodzić za przystojnego, gdyby nie jeden, wyraźny mankament - długa, jasna blizna, rozciągająca się bardzo nieregularnie od bliższemu nosowi kącika lewego oka, szarpanie przez policzek, ukosem przez usta i aż pod prawą część podbródka.
Uśmiech, jakim Kamelio wreszcie ją zaszczycił, gdy najwyraźniej zrozumiał, że i tak niczego nie ugra chowaniem się za maską, był niemalże zakłopotany.
Spoiler:
- Usatysfakcjonowana? - zapytał z dużo bardziej znajomą pogodą ducha w głosie i po dodatkowy kilku sekundach widocznej jeszcze w spojrzeniu konsternacji, ściągnął z głowy czapkę, odsłaniając spiczaste, przekłute w kilku miejscach uszy.
Kamelio nie był człowiekiem. Był elfem. Wschodnim elfem.
- Ekhm. - odchrząknął, wciskając czapkę byle jak za szeroki pas. - Składanie odwiedzin baronowej nie będzie dobrym pomysłem w każdym razie. Nie w zaistniałych okolicznościach. To miejsce nie jest dla ciebie bezpieczne. Dla żadnego z nas obawiam się. Obiecuję wszystko wytłumaczyć, najlepiej jak potrafię, ale nie teraz i nie tu. Moja magia nie utrzyma się długo. - tłumaczył szybko, ściągając z ramion czerwoną narzutkę-pelerynę, będącą częścią jego stroju i narzucając ją na zdecydowanie zbyt odsłonięte ramiona Libeth, zakrywając przy okazji także i dekolt, na który grzecznie starał się nie zerkać, gdy zapinał ją pod jej szyją.
Wreszcie odsunął się o krok, spojrzał na leżących nieopodal ich nóg strażników, a następnie ponownie na Parię, oferując jej swoją dłoń.
- Nie tylko porywacze wiedzą, jak wydostać się z tej rezydencji niezauważonym. Pozwolisz?
Foighidneach

[Wschodnia część miasta] Posiadłość Bourbon

86
Dla Parii nigdy nie miała znaczenia rasa osób, z którymi spędzała czas, a na Archipelagu roiło się od elfów takich, jak Kamelio. Przyglądała mu się przez chwilę z nieprzeniknioną miną, zastanawiając się tylko, jakim cudem muzyk dostał tak paskudną ranę, by przypomnieć sobie, że jednak nie tym zajmował się na co dzień. Zabrała mu maskę, chowając ją za swoimi plecami, gdy usiłował ją złapać i teraz nadal ją tam trzymała, z odrobiną rozbawienia obserwując jego zakłopotanie.
- Tak - odparła. - W końcu widzę, z kim rozmawiam.
Dopiero wtedy zaczęły do niej docierać jego poprzednie słowa. Zmarszczyła brwi, nie odwracając wzroku od jego bursztynowych oczu, ale zrobiła krok w tył, a rozbawienie zniknęło z jej twarzy szybciej, niż się pojawiło.
- Nie jesteś zaskoczony - zauważyła, cofając się jeszcze o krok.
Gdy przetrawiła tę myśl, parsknęła zrozpaczonym śmiechem i złapała się za głowę - o ile można było tak to nazwać, skoro w jednej dłoni trzymała podarty kontrakt od Lady Cendan i klucz, a w drugiej jego maskę. Obróciła się w miejscu, by przesunąć spojrzeniem po nieprzytomnych strażnikach. To skomplikowane? Co to za bzdurne stwierdzenie? Libeth niczego nie rozumiała. Absolutnie niczego. Przez tę jedną, krótką chwilę, kiedy magia błazna pomogła jej uciec ze szponów starej arystokratki, miała nadzieję, że niepotrzebnie go podejrzewała i jednak może obdarzyć go zaufaniem. Ale była głupia, naiwna jak dziecko.
- Wiedziałeś o tym wszystkim - szepnęła. - Nie w zaistniałych okolicznościach? Co to w ogóle znaczy?
Opuściła ręce i odwróciła się z powrotem do niego, z rozpaczą i wściekłością odmalowaną na twarzy. Poruszała się po omacku i co chwilę, gdy już sądziła, że znajduje wyjście, odbijała się od ściany. Znieruchomiała, kiedy zarzucił na nią swoją pelerynę i zaczął ją zapinać pod jej szyją. Miała wrażenie, że to wszystko jest jakiś absurdalny sen, bo niemożliwe się wydawało, by to działo się naprawdę. Każda kolejna chwila tej nocy miała mniej sensu od poprzedniej.
- Co... - wydusiła, zerkając w dół, na jego dłonie. Potrząsnęła głową. - Nie! Nie mogę tak po prostu opuścić rezydencji! To będzie tylko dowodem na moją winę, a ja nie jestem winna, niczego nie zrobiłam, niczego nie zorganizowałam, nikogo nie porwałam, przecież to da się udowodnić, to trzeba udowodnić! Poza tym mój ojciec tu jest, mój ojciec został na noc w posiadłości, jeśli go zostawię...
Była zrozpaczona. Nie mogła zostać tutaj, nie mogła stąd uciec, nie było idealnego rozwiązania. Wcisnęła białą maskę w klatkę piersiową Kamelio, zmuszając go, by zabrał ją sobie od niej z powrotem i przetarła wolną dłonią twarz, usiłując się pozbierać i podjąć jakąś decyzję. Leżący wokół nich, uśpieni strażnicy i ryzyko ich przebudzenia wystarczająco przekonywało ją do pójścia za elfem. Z drugiej strony, równie dobrze mógł współpracować z Lady Cendan lub jeszcze kimś innym i wpakować ją za dwa zakręty w to samo (lub gorsze) bagno, z którego właśnie ją wyciągnął, udając, że jest po jej stronie. Z nerwów zaczęło się jej robić słabo. Uniosła wzrok na błazna i po kilku chwilach walki z samą sobą chwyciła wyciągniętą w jej stronę dłoń.
- Jeśli to wszystko jest kolejnym twoim świetnym żartem, jeśli nie powiesz mi za chwilę całej prawdy, albo mojemu ojcu coś się stanie, to wetknę ci te twoje dzwoneczki tam, gdzie słońce nie dochodzi, przysięgam - mruknęła, ruszając za nim.
Obrazek

[Wschodnia część miasta] Posiadłość Bourbon

87
Kamelio otworzył usta tylko po to, żeby zaraz znowu je zamknąć. Nie zaprzeczył. Wręcz przeciwnie - przytaknął głową na zarzut Parii, mając przynajmniej tyle przyzwoitości, aby spuścić oczy. Pojmując jednak w lot, że wszystko może się dużo bardziej skomplikować i niebezpiecznie przedłużyć, jeśli nie ujawni chociaż rąbka mających sens informacji, wziął głębszy wdech.
- Zostałem poinformowany o tym, co może się wydarzyć. O tym, że obsesja Lory Cendan względem nieprzeciętnie utalentowanego muzyka zaczęła wymykać się spod kontroli i że zamierza wykorzystać bankiet u baronowej, aby wreszcie położyć na tymże swoje ręce. Szczegóły... Nie były do końca znane. Nikt nie oczekiwał rannych ani zabitych. Baronowa zadbała... Żeby odpowiednie osoby miały cały czas baczenie na twoją rodzinę. - starał się wyjaśnić tym razem wolniej i cierpliwiej wbrew swoim nerwowym, coraz częściej rzucanym w stronę rozrzuconych ciał spojrzeniom.
Paria miała pełne prawo czuć się zagubiona i zdezorientowana. Nikt nie mógł oczekiwać od niej, że byle puste zachęty i obietnice do czegokolwiek ją przekonają, gdy kompletnie nie wiedziała już, komu powinna wierzyć. Dotychczas jej życie skupiało się na muzyce, hulankach, dość bezproblemowym i przyjemnym podążaniu drogą, którą sama dla siebie wybrała. Drobny skandal w te czy wewte nigdy nie napsuł jej zbyt wiele krwi, a już na pewno nie groził konfrontacją z prawem czy utratą wolności. Jej naturalna pewność siebie nie zawsze mogła pozostać niezachwiana. Zwłaszcza tam, gdzie kompletnie nie umiała się odnaleźć.
- Lady Pario. Libeth von Darher. - zwrócił się do niej poważnie, chwytając co prawda wciśniętą mu z powrotem maskę, lecz ze wzrokiem skupionym tymczasowo wyłącznie na strapionej twarzy miotającej się przed nim w emocjach kobiety w wyraźnej próbie zmuszenia jej do opanowania się. - Jeśli chcesz to udowodnić, musisz zdobyć dowody silniejsze niż te, które jest w stanie spreparować Lady Cendan. Baronowa jest gotowa ci pomóc, ale nie może zrobić tego tak otwarcie, jakby chciała, gdy w murach jej własnej rezydencji znajdują się zdrajcy. Nie będzie w stanie zapewnić ci bezpieczeństwa, a proces może okazać się zbyt mozolny i rozwlekły. Jest szansa, że w jego trakcie pojawi się więcej zarzutów, więcej paskudnych oskarżeń, które zdołają nadszarpnąć twoją reputację w oczach ludzi.
Czy jej ociec by to pochwalił? Czy gdyby wysłuchał tych samych argumentów, poleciłby swojej córce podążyć za elfem, czy raczej wręcz przeciwnie, nalegałby, aby tym bardziej poddała się śledztwu i po prostu przedstawiła swoją wersję wydarzeń, prezentując to, czym już dysponowała? Tobias mógłby zmienić zdanie, zbytnio bojąc się o córkę i próbując jednak oddalić ją od zagrożenia, gdyby wiedział, do czego zdolna była posunąć się Lady Cendan, ale być może też umiałby wykorzystać to przeciwko paskudnemu babsztylowi. Jego obecność i rada z pewnością przydałyby się dziewczynie jeszcze bardziej niż poprzednio właśnie tu i teraz.
Po upchnięciu maski za pas tak samo, jak zrobił to wcześniej z czapką, Kamelio wciąż czekał zdeterminowany z wyciągniętą zapraszającą w stronę Libeth ręką. Spięte mięśnie twarzy złagodniały, dopiero gdy mógł lekko ścisnąć palce drobniejszej od własnej dłoni.
- To... Najbardziej nietypowa propozycja gry wstępnej, o jakiej przyszło mi usłyszeć. - odpowiedział, przeprowadzając Parię między kolejnymi, nieprzytomnymi strażnikami oraz pojedynczym służącym, który leżał zaraz za rogiem. Były to słowa tak nieadekwatne do sytuacji, tak absurdalne, że mogła nawet przez chwilę zastanawiać się, czy aby na pewno usłyszała dobrze. Prawdopodobnie podobne myśli przebiegły przez głowę samego elfa, ponieważ parskając ze słyszalnym niedowierzaniem, pokręcił zaraz głową.
- Przepraszam. To było nie na miejscu. - poprawił się. - Być może moje słowa będą teraz nieco brutalne, ale sądzę, że cała twoja rodzina będzie chwilowo znacznie najbezpieczniejsza, gdy znajdziesz się z dala od niej. Diane może być teraz nieco ograniczona, ale również nie pozwoli, aby Cendan zagroziła jej cennemu, biznesowemu partnerowi.

Przeprowadzając Parię pospiesznie kolejnym korytarzem, a później następnym, doprowadził ich wreszcie do schodów prowadzących na następne piętro oraz parter. Po drodze co rusz mijali nowe ciała. Jedno z nich, należące do wartownika częściowo wyłożonego na schodach prowadzących w dół, na które też skierował ich Kamelio, niemrawo zamamrotało pod nosem. Było to wciąż wyraźnie sennie brzmiące mamrotanie, aczkolwiek patrząc po zaniepokojeniu wymalowującym się na twarzy elfa, zdecydowanie nie świadczyło o niczym pozytywnym.
- Musimy się pospieszyć. - zakomunikował, choć przez cały czas uważał, aby tempo jego kroków nie wytrąciło Libeth z równowagi w trakcie przekraczaniu kolejnych stopni. Prawdę powiedziawszy, był jedynym, który kilka już razy zachwiał się dziwnie w trakcie całego przemarszu.
Większość spośród służby, jeśli nie została oddelegowana, spała zapewne smacznie i dużo wygodniej w przeznaczonych dla nich pomieszczeniach, lecz wciąż byli w stanie natrafić na kilkoro z nich na parterze, zwłaszcza gdy jej towarzysz poprowadził ją kompletnie nieznaną już trasą, by nieoczekiwanie skończyć w kuchni. Wciąż dużo więcej mijali strażników, lecz w tym, wyjątkowo ciepłym i dużym pomieszczeniu, kilka starszych kobiet spało przy wysokich stołach lub w pobliżu wielkich pieców.
Spoiler:
Kamelio odetchnął na ten widok z ulgą.
- W porządku. Teraz tylko-...
Niespodziewany, metaliczny zgrzyt za ich plecami zaskoczył obydwoje. Kamelio odwrócił się jako pierwszy, tylko po to, aby stanąć oko w oko z nieco niepewnie stojącym na nogach, ale wyraźnie za bardzo rozbudzonym strażnikiem. Lekkie przyodzienie sprawiło, że był w stanie zakraść się do nich dostatecznie cicho.
- Ty...! - warknął, na oko czterdziestoletni strażnik, zanim wymierzył w twarz odpychającego na bok Parię elfa soczysty, prawy sierpowy.
Cios dosięgnął celu, posyłając niemającego czasu osłonić się szpiczastoucha na ziemię. Strażnik prawdopodobnie nie wyciągnął przeciwko nim broni tylko i wyłącznie przez wciąż obecne oszołomienie, acz właśnie to oraz obraz nieprzytomnych wszędzie kolegów musiały rozgniewać go na tyle, aby zaatakować choćby i gołymi rękami jedyne osoby, które trzymały się na nogach podejrzanie dobrze. I nie wyglądało na to, aby na jednym tylko ciosie miało się skończyć, ponieważ zaraz po nim rzucił się na usiłujący się podnieść z posadzki cel, aby całym ciałem spróbować przygnieść go do ziemi i ponownie zacząć okładać tam, gdzie tylko mógł trafić.
Libeth tymczasowo pozostała bezpiecznie zignorowana.
Foighidneach

[Wschodnia część miasta] Posiadłość Bourbon

88
Mógł tak zacząć od razu. Przedstawić na początku kilka konkretów, do których Paria mogłaby się ustosunkować i ze znacznie lżejszym sercem podążyć za nim. Oczywiście, nadal miała dziesiątki pytań, czekających na spokojniejsze okoliczności. Kolejne przypuszczenia i podejrzenia. Przestała się miotać w tę i z powrotem, gdy zwrócił się do niej jej imieniem i po chwili namysłu pokiwała głową. Wciąż gdzieś z tyłu jej umysłu uderzał dzwon alarmowy, mówiący jej, że nie może tak po prostu wierzyć we wszystko, co Kamelio jej mówi, ale czy miała jakiekolwiek wyjście? Przynajmniej zmusiła się do uspokojenia oddechu i powstrzymała spiralę paniki od pikowania w dół.
Nie miała pojęcia, czy ojciec pochwaliłby jej decyzję. Miała tylko nadzieję, że jutro, jak obudzi się rano, a w jego komnacie pojawią się strażnicy z pytaniami, będzie potrafił sobie z nimi poradzić. Z drugiej strony, kto jak nie on? Był najrozsądniejszym człowiekiem, jakiego znała i na pewno nie wyciągnie z tego wszystkiego niewłaściwych wniosków.
Słysząc odpowiedź dotyczącą dzwoneczków, twarz Parii zalała się rumieńcem, a sama kobieta cieszyła się, że elf ciągnie ją za sobą i jej teraz nie widzi. Albo odzwyczaiła się od takiej bezpośredniości, albo fakt, że była ona tutaj tak bardzo nie na miejscu, sprawił, że znów na moment odebrało jej mowę, już drugi raz tego samego dnia.
- Tylu rycerzy w złotej zbroi na świecie, gotowych uratować damy w niedoli, a mnie musiał się trafić błazen - odparła w końcu cicho, trochę sama do siebie, zbiegając za nim po schodach.
Wyglądało na to, że w całej posiadłości nie było ani jednej osoby, która oparłaby się usypiającej sile kołysanki elfa. Mijali strażnika za strażnikiem, służących i przypadkowych ludzi, leżących nieprzytomnie na kamiennej posadzce.
- Czy ty naprawdę uśpiłeś całą rezydencję? Jak to zrobiłeś? - rzuciła ze zdziwieniem, nie spodziewając się w sumie odpowiedzi.
Nie biegli, ale ich krok był szybki, byle jak najprędzej dotrzeć do tego niezauważonego wyjścia. Paria nie odzywała się, dusząc pytania w sobie, zmuszając się do tak nietypowego dla niej milczenia, bo wydawało się ono bezpieczniejsze. Nie chciała, by jej głos obudził wszystkich, tak jak przed chwilą uśpił ich głos jej towarzysza.
- Przedstawisz mi się chociaż? - spytała tylko, gdy akurat znaleźli się w kawałku korytarza, w którym nikt dla odmiany nie spał pod ścianą. - Bo podejrzewam, że nie nazywasz się Kamelio.

Z każdym niewyraźnym słowem, usłyszanym od przebudzających się powoli ludzi, serce Parii stawało w miejscu. Gdy dotarli do kuchni, była już na skraju wytrzymałości - nie fizycznej, a psychicznej - rozpaczliwie czekając na moment, w którym będzie mogła zatrzymać się, usiąść i złapać oddech, a potem zadać te wszystkie pytania, na które potrzebowała odpowiedzi. Rozejrzała się po kuchni, szukając wyjścia, które mogło być tym mającym zaprowadzić ich na zewnątrz i którym być może został wcześniej wyprowadzony Celestio. Zapewne w ciągu dnia to pomieszczenie było głośne i pełne służby, teraz jednak panowała w nim cisza.
Cisza, którą przerwało pojawienie się trzeciej osoby.
Odepchnięta przez elfa, oparła się o blat jednego ze stołów, by w przerażeniu zobaczyć, jak wyprowadzony przez strażnika cios powala Kamelio na ziemię. Widząc, jak świeżo obudzony mężczyzna okłada biednego błazna, chcąc chyba go tam zabić na miejscu, Paria w panice rozejrzała się w poszukiwaniu improwizowanej broni, którą mogłaby mu pomóc. Kuchnia jednak w takie nie obfitowała. Mogła chwycić nóż i wbić go strażnikowi w plecy, ale przecież nie była mordercą! Musiała tylko w jakiś sposób ściągnąć go z elfa, by mogli pobiec dalej.
W końcu sięgnęła po garnek, czy inną żeliwną patelnię i dobiegła do walczących. Kuchenna broń obuchowa nie należała do jej specjalności, ale jakoś tak wyszło, że rapiera pod ręką nie miała. Zaszła przeciwnika od tyłu i trzymając naczynie za rączkę, wzięła szeroki zamach i z całej siły przywaliła nim w jego bok głowy, licząc na to, że uda się jej pozbawić go przytomności. Nie była najsilniejsza, ale on też nie był u szczytu swojej formy, więc kto wie, a nuż się uda...? Jeśli zadziałało choć trochę, to na wszelki wypadek jeszcze poprawiła, po czym zepchnęła strażnika z Kamelio. Jeśli nic to nie dało, odskoczyła do tyłu, mając nadzieję, że choć na moment odwróciła jego uwagę od elfa.
Obrazek

[Wschodnia część miasta] Posiadłość Bourbon

89
Zasłyszawszy jej przytyk, Kamelio zaśmiał się krótko, lecz nijako nie próbował z zarzutów wybraniać. Może i błazen, ale ilu rycerzy miało szansę pochwalić się rzuceniem zaklęcia masowego uśpienia na podobnie wielkim obszarze? Ha! A skoro o tymże mowa...
- Mm. Wszystkich, którzy znajdowali się w obrębie murów.- przytaknął z nutką dumy w głosie. - Prawdę powiedziawszy, to dla mnie pierwszy raz. Nigdy wcześniej nie robiłem niczego podobnego na równie dużą skalę. Wykorzystałem do tego prawie całą energię rezerwuarów-... - uciął, żeby znacząco poklepać wiszącą przy pasie czapkę. - Moje dzwoneczki zostały specjalnie przystosowane do magazynowania magii. Przedmioty tego typu zazwyczaj określa się rezerwuarami magicznymi. W nagłych sytuacjach lub wyjątkowej potrzebie mag może wykorzystać zgromadzoną w nich energię, oszczędzając własną. Niewielkie kryształy, które umieszczono w środku, tworzą katalizatory. Wzmacniają siłę zaklęć. Gdybym to samo spróbował zrobić bez ich użycia, nieprzygotowany, nie sądzę, abym był w stanie ruszyć po tym choćby jednym małym palcem. - pomiędzy czujnym obserwowaniem otoczenia w trakcie ich przemarszu, przyciszonym głosem starał się wyjaśnić nieco zawiły temat na tyle skrupulatnie, na ile potrafił. Najwyraźniej nadal pamiętał, że choć Paria posiada własne predyspozycje, jej wiedza w temacie nie była zbyt wielka.
Choć Kamelio czuł się wyraźnie dobrze i pewnie, gdy chodziło o pogawędki dotyczące magii czy muzyki, nie można było powiedzieć tego samego o tematach dotyczących jego samego. Podobnie, jak to było wcześniej w przypadku jego niechęci do pokazania twarzy, momentalnie przycichł i przez pewien czas nie mówił nic.
- Nie. Nie, masz rację. "Kamelio", to przydomek, który nadano mi bardzo dawno temu. Jest mi, prawdę mówiąc, znacznie bliższy niż moje faktyczne imię. Jeśli pozwolisz mi jeszcze przez jakiś czas zachować twarz i zwracać się z jego użyciem, byłbym więcej niż wdzięczny.
Wbrew spokojowi w jego głosie, elf wyraźnie usiłował uniknąć wyjawienia prawdziwego imienia z tej, tudzież innej przyczyny. Tą czy inną drogą, żadne z dwojga nie miało już wkrótce czasu, aby zamartwiać się byle drobiazgami.

Harmider spowodowany upadkiem Kamelio oraz brzdękiem upuszczanej przez niego po drodze lutni, o dziwo nie obudził nikogo więcej w pobliżu, co, choć pocieszające, wciąż pozostawiało o jednego, aż nadto żywiołowego strażnika, za dużo.
Osłaniając głowę rękoma, elf kopał i miotał się, z czego niewiele tak naprawdę robiło sobie prawie dwa razy szersze cielsko zbrojnego, dodatkowo utrudniającego jakąkolwiek samoobronę naciskiem całego ciała na brzuch, na którym usiadł. Ciosy padały szybko, ale całe szczęście niedostatecznie dokładnie. Towarzyszyło im ciężkie spanie oraz liczne przekleństwa.
Ku uldze chcącej ratować towarzysza Parii, kuchnie były z reguły pomieszczeniami, w których o broń wszelkiego rodzaju nietrudno. Noże, butelki, garnki i rondle najróżniejszej maści oraz rozmiarów - do wyboru, do koloru. Traf padł na nie najlżejszą, ale prostą w obsłudze, żeliwną patelnię o głębokim dnie i na długiej rączce. Bang! Libeth może i faktycznie nie była mistrzem kuchennych broni obuchowych, ale wigor oraz dobry zamach zrobiły swoje. Z żeliwnymi naczyniami nie ma żartów, proszę państwa! Gdyby miała więcej siły, bądź uderzenie zostałoby oddane pod odpowiednim kątem, mogłaby nim zabić z równą łatwością, co i każdym ostrzem. Pojedynczy cios nie wystarczył jednak, choć mocno oszołomił i praktycznie strącił napastnika z Kamelia. Artystka musiała poprawić mu jeszcze drugi, a nawet trzeci raz, aby wreszcie kompletnie znieruchomiał, samemu zsuwając się na posadzkę obok elfa.
Mogący wreszcie złapać oddech szpiczastouchy, zaczął czym prędzej, choć ociężale podnosić się do siadu. Lewy policzek jak nic jeszcze mu w przeciągu następnych godzin spuchnie i zasinieje, a z rozcięta, dolna warga będzie dokuczać. Całe szczęście, choć i z nosa ciekła krew, nie wyglądało na to, aby był złamany. Poza tym prezentował się niemal komicznie nieelegancko, cały poszarpany i z potarganymi włosami.
- Dziękuję. - sapnął z nieco zbyt krwawym, jak na gusta Parii, uśmiechem. - Bardzo... profesjonalnie wykonane zamachy. - skomplementował, wierzchem ręki ścierając jeszcze krew spod nosa, zanim zebrał się na równe nogi. Być może to tylko dziwnie padające światło, ale wydawał się teraz nieco bledszy.


Paria otrzymuje:
+1 punkt do Mistycyzmu, za zrobienie pierwszego kroku w stronę magicznych podstaw.

+1 punkt do... Obuchów. Za, cóż, wiadomo.
Spoiler:
Foighidneach

[Wschodnia część miasta] Posiadłość Bourbon

90
Przez chwilę poczuła się, jakby popełniła właśnie ogromne faux pas, choć przecież nie było niczym zdrożnym spytanie drugiej osoby o jej imię. Skoro on znał ją od tej nieoficjalnej strony, Paria sądziła, że może również poznać jego.
- Wybacz, myślałam, że to pseudonim artystyczny przybrany specjalnie na tę wspaniałą okoliczność - wyjaśniła. - Nie wiem już co tu jest prawdą, a co nie. Może być i Kamelio.
Nic już nie mówiła, skupiając się na tym, co powiedział jej o magii. Czy ona też mogła ją gromadzić? Prawdopodobnie tak, rzecz tylko w tym, że nie wiedziała skąd ją w ogóle brać. Przychodziła do niej sama, gdy grała i znikała, gdy odkładała instrument. Ważniejsze, niż sposoby magazynowania tej energii, było dla niej znalezienie jej źródła, ale sam fakt, że elf tak chętnie wytłumaczył jej działanie rezerwuarów magii dawał jej sporo nadziei na przyszłość. O ile ich znajomość w ogóle do tej przyszłości dotrwa.
Bo, jak się okazało później w kuchni, szanse na ich ucieczkę i przeżycie wcale nie były takie wielkie.

Gdy zorientowała się, że cios patelnią był mniej lub bardziej skuteczny, poprawiła go jeszcze kilka razy, aż mężczyzna całkowicie znieruchomiał. Miała tylko szczerą nadzieję, że go nie zabiła, ale przecież patelnia nie była letalną bronią, prawda? Stojąc zdyszana nad pobitym Kamelio, z patelnią na wszelki wypadek wciąż podniesioną do góry, patrzyła, jak elf wygrzebuje się spod nieprzytomnego strażnika. Dopiero gdy usiadł i uśmiechnął się do niej, ona opuściła swoją popisową broń i odetchnęła głęboko, usiłując się uspokoić. Teraz czuła, jak drżą jej ręce. Odbierała kiedyś lekcje szermierki, ale nigdy nie miała okazji wykorzystać tych umiejętności w praktyce. A już na pewno nie sądziła, że pierwszym orężem, jakiego będzie musiała użyć w życiu, będzie żeliwna patelnia.
Uśmiechnęła się, choć obawy nie zniknęły z jej spojrzenia. Obróciła naczynie w dłoni.
- Widzisz, przedmioty takie jak ten nazywa się katalizatorami. Wzmacniają one siłę rzucanego przeze mnie uśpienia, zobacz jak skutecznie - wyminęła nieprzytomnego mężczyznę i odłożyła patelnię tam, skąd ją wzięła. - Każdy ma swoją własną kołysankę.
Złapała jakąś czystą ścierkę z okolicy, zmoczyła ją w wodzie i podała ją elfowi, gestem wskazując jego zakrwawioną twarz. Potem podniosła jego lutnię, która upadła z brzękiem na ziemię. Biorąc pod uwagę ten fakt, plus uderzenia patelnią w pusty łeb strażnika, narobili trochę hałasu, co w obecnych okolicznościach nie powinno mieć miejsca.
- Dasz radę iść dalej? - spytała, podając mu rękę, jeśli potrzebował pomocy ze wstaniem. - Nie możemy tu zostać.
Nie wiadomo, czy zamieszanie w kuchni nie obudziło kolejnych, którzy mogli zbiec się tu zaraz z próbą zatrzymania ich w rezydencji. A skoro Libeth zdecydowała już, że ją opuszczają, to zamierzała ten plan zrealizować. Pójść dokądkolwiek Kamelio ją zamierzał zaprowadzić i znaleźć dowody na swoją niewinność. Jeśli pojawi się tu więcej strażników, kołysanka Parii nie będzie już tak skuteczna, jak za pierwszym razem.
Obrazek

Wróć do „Stolica”