Rezydencja Sabanci i okolice

1
Przedtem

- Nnie, dam sobie radę - opierał się stary mistrz, ale w końcu uległ i dał się wziąć pod ramię - ehh.
Z drugiej strony natychmiast pojawiła się damulka, która rada z wyzwolenia postanowiła robić co w jej mocy, by wybawiciele rozstali się z nią w miarę prędko, lub po prostu miała dobre serce - ocena sytuacji należała wyłącznie do Szahida. Sam Mahid ciężko stawiał kroki i większość jego ciężaru opierała się na jego uczniu, który miał problemy z chodzeniem, ale jakoś dawał radę.

- Jak mam zamiar mu pomóc? - zapytała zdziwiona domniemana sanitariuszka - z całą pewnością przydałoby się zdiagnozować co mu jest, potem zastosować odpowiednie leki, ale domyślam się, że tego drugiego nie masz?
Dziewczyna wydawała się zmartwiona, tylko czy dręczyła ją przyszłość staruszka, czy jej? W wyciągnięcie go stąd wkładała całą swoją siłę, nawet jeśli nie było to zbyt wiele. Niewątpliwie pasowała raczej do haremu, albo na salony, a nie do ciemnego lochu, pełnego strażników i innych popaprańców.
- Może znajdziemy gdzieś jakieś korzonki czy inne okłady lecznicze - zapytała z naiwnością w głosie? Faktem pozostawało, że nie mieli pojęcia gdzie się znajdują.

Przemierzali długi, murowany korytarz, kiedy nagle dostrzegli błysk dziennego światła. Przed nimi widniał koniec korytarza, zamknięty potężną kratą i dwoma zamkami. Mięśniak już miał zacząć się zastanawiać jak tę przeszkodę pokonać, kiedy z odpowiedzią przyszła dziewczyna, brzdękając kluczami. Nie zajęło jej długo rozpracowanie który klucz do którego zamka i już po paru minutach byli wolni i wyszli na powierzchnię. A co by nie powiedzieć o tej powierzchni, nie do końca tego się spodziewali. Stali po środku dzikiej dżungli, gdzie drzewa pochylały się od ciężaru pnączy i powyginanych gałęzi. Powietrze było gorące i wilgotne, a dookoła unosił się zapach wilgoci. W oddali widać było dziwnie znajomy pałacyk oraz małe miasteczko, które go otaczało. W tej chwili byli oddaleni od niego o jakieś dwa-trzy kilometry i stali na dosyć sporym, skalistym pagórku.

- Eee, gdzie jesteśmy - zapytała zdezorientowana dziewczyna.
Obrazek
Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę

Re: Dżungla

2
Może jednak miała czyste intencje, oby jeszcze umiała łatać takich starców - pomyślał Szahid. Od dłuższego czasu nie zwracał uwagi na ranę swojej nogi. Uważał, że jest wystarczająco wytrzymały, żeby jakoś przeżyć. Jego mistrz nie mógł jednak sądzić tak samo. Nie mieli leków, a za jedyny opatrunek mogły im służyć ich własne ubrania. - Dostał jakim szalejem, ja zresztą też, wzrok mi się mydli i równowagi nie trzymam

Kiedy wyszli na powierzchnię olbrzyma uderzyło światło. Przez chwilę nic nie widział, po to aby po kilku sekundach zrozumieć, że jest w środku dżungli. Szahid zaśmiał się, a jego śmiech miał znamiona szaleństwa. Z deszczu pod rynnę... Zielone pnącza, aż po sam nieboskłon. Tysiące roślin z których pewnie co najmniej połowa zabójcza. Do tego ten agresywnie słodki zapach, który jakby chciał przytłumić wszystkie zmysły. No i zwierzęta. Dzikie zwierzęta, których nie dostrzegali, a które pewnie z ukrycia ich obserwowały. Na tę myśl szermierz chwycił miecz swojego mistrza za rękojeść i uśmiechnął się jeszcze szerzej. Było dla niego coś podniecającego w świadomości tego, że może zginąć w każdej sekundzie. Młoda dziewczyna z lekkim przerażeniem w oczach przyglądała się zakrwawionemu gigantowi, który pod wpływem silnego narkotyku zataczał się ze szczerym uśmiechem na ustach.

-Zasadniczo moja droga, to po środku niczego, ale mogę Ci powiedzieć, że idziemy tam - wskazał ostrzem na pałacyk, które zdawał mu się dziwnie znajomy. Czyżby pałac Sabanciego? A może po prostu kolejny przykład bliźniaczej architektury Archipelagu?
- W międzyczasie Ty rozglądaj się za jakimiś korzonkami dla Niego, a ja postaram się nie zwymiotować - wzrokiem badał trasę możliwego zejścia z pagórka, ale sam nie był pewien swojej równowagi. Uznał, że będą musieli obejść pagórek w poszukiwaniu jak najbardziej łagodnego zejścia, a następnie ruszyć w kierunku znajomego pałacyku. Liczył, że po drodze znajdą jakiś sposób na pomoc Mahidowi i że nie będą musieli spędzać nocy po środku dżungli. Lubił czuć śmierć na swoich barkach, ale samobójstwo byłoby chyba jednak przesadą.

Re: Dżungla

3
- Hola, zwolnij heraklesie - powiedziała dziewczyna - mam się przedzierać przez... to?! Rozejrzała się dookoła przestraszonym wzrokiem. Kimkolwiek była, na pewno nie przywykła do takich widoków. Sposób w jaki patrzyła na wszystkie kolorowe (czasami zabójcze) kwiaty, jak stawiała bose stopy na (brudnej) ziemii i jej szybki oddech. Jego maniakalny śmiech i reakcje wcale jej nie pomogły w uspokojeniu się, a jedynie rozszerzyły jej się gałki oczne, a piąstki zacisnęły.
- O bogowie - wyszeptała - gdzie ja trafiłam? Nie ważne, przynajmniej gdzieś tutaj jest cywilizacja i... AU, moje włosy, hej, zostaw to, ty..! Dziewczyna chwilę jeszcze szamotała się z jakimś żyjątkiem, które postanowiło wpełznąć jej do włosów, po czym pomogła Szahidowi.

Nie zajęło im zbyt długo szukanie odpowiedniej ścieżki, bowiem ta była już wydeptana i wiodła między skałami, drzewami i innymi przeszkodami, prosto do stóp góry. Stąd do miasta był już może kilometr i brodacz widział, że panuje w nim spory tłok, jakiś dzień targowy czy inne cudo. Dziewczyna, która po drodze przedstawiła się imieniem Esmeralda, zaczęła przyglądać się uważnie ziemi pod jej stopami, kwiatom i innym roślinom. Kiedy Szahid zaczął już podejrzewać ją o oszustwo i odwlekanie w czasie kary, aż oni padną martwi bądź nieprzytomnie, dziewczyna wróciła z tryumfalną miną, ściskając w dłoni garść jaskrawo żółych kwiatów.
- Znalazłam to, wystarczy że wetrzecie to w dziąsła - podała mu kwiat i pokazała maź wydobywającą się z pręcików - ale prędko, bo z tego co pamiętam to szybko wietrzeje po zerwaniu!

Miła odmiana. Ktoś dla odmiany nie starał się go zabić, chyba że..? Nie, dziewczyna wyglądała co najwyżej naiwnie i bezbronnie, ciężko byłoby ją podejrzewać o coś takiego. Chyba, że to była jej maska? Albo to już paranoja...
Obrazek
Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę

Re: Dżungla

4
- Jeśli masz lepszy pomysł to z chęcią wysłucham - powiedział wpatrując się w otaczającą go rzeczywistość. Mimo że rozmazana i nieprzychylna cieszyła go. Nie ma to jak w domu. Co prawda podczas jego kadencji na wyspach nie miał zbyt wiele okazji, żeby przebywać w dżungli, ale lubił dziką przyrodę. Chociaż to zdawał się być zbyt dzika. Mistrz prawdopodobnie stracił przytomność, nie był to jego pierwszy raz i uczeń miał nadzieję, że nie ostatni. Jeśli jednak tu los jego mistrza miał się zakończyć czułby spokój. Zginąłby raniony w walce po długiej batalii o własny oddech. Tak jak sobie wymarzył.

Szermierz z rozbawieniem obserwował zmagania swojej towarzyszki, rozumiał powagę całej sytuacji, ale nigdy nie pozwalał, żeby owa powaga go przygwoździła. - Nie bój nic Pani Księżniczka, jestem tu i mości pani krzywdy nie dam zrobić - poprawił chwyt i przywrócił swój błędnik do porządku. Jego słowa nie wydały się specjalnie przekonujące, ale lekko uspokoiły damę, która przedstawiła się imieniem Esmeralda.

Narkotyczne pulsowanie skróciło drogę, cały czas starał się być czujny, ale całe szczęście niepotrzebnie. Byli coraz bliżej miasteczka. Jego entuzjazm lekko opadł. Mahid oddychał, ale nadal się nie odzywał. Szahid nie miał ochoty na specjalne podejrzenia kiedy dziewczyna wręczyła mu leczniczy bukiet, ale z drugiej strony... Genialny pomysł, wetrzeć sobie w zęby coś jaskrawego ze środka dżungli, która krzyczała, że nie życzy sobie ludzie na jej terenie. Cóż mogło pójść źle...
- Co to? Dlaczego miałbym wierzyć, że to nie jest trucizna? Wybacz za tę ostrożność, ale dzień temu byłem po środku lasu w Keronie, a teraz... we wszystko po tym uwierzę - oparł się o drzewo. Mimo pytań i tak planował wysmarować się tym żółtym pyłkiem, a potem ruszyć do miasta, zmienić opatrunki, a najlepiej skontaktować się z prawdziwym leczycielem.

Re: Dżungla

5
- Myślisz, że chciałabym cię otruć po tym jak mnie uwolniłeś i jeszcze nic mi nie zrobiłeś - zapytała z wyrzutem dziewczyna - wyobraź sobie, że ja też nie była w tym psim dołku całe życie, tylko ni z tego ni z owego tu się znalazłam. Już dwa tygodnie z okładem tam siedzę i na prawdę myślę, komu mój papa zetnie głowę - dodała oburzona. Ona, nie hamowana otumaniającymi skutkami trucizny mogła tryskać energią, wybuchać gniewem, mocno kontrastując z dość burkliwym wybawcą.

Czymkolwiek by to nie było, warto było spróbować. Dla mistrza był to już wóz albo przewód. Z resztą sam Szahid czół się coraz słabiej. Silny, zdrowy organizm olbrzyma z pewnością prędzej czy później zwalczy truciznę, ale starzec nie mógł być tak samo pewien wygranej.

Jasny dysk słońca zaczął powoli zbliżać się do horyzontu, jego obręcz dotykała już najwyższej wieży pałacu, co znaczyło, że za godzinę-dwie kompletnie ukryje się i zapadnie noc. Kiedy to się stanie, nocna sfora wyjdzie na żer, i o ile nie był to problem dla Szahida, to ciąganie za sobą panienki i niedomagającego starca będzie problematyczne. W dodatku jeszcze trzeba było jakoś odbić szablę, a do tego będzie potrzebował pełni sił i być może innych środków. Zobaczy się na miejscu.
Obrazek
Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę

Re: Dżungla

6
- Wybacz, ale od jakiegoś czasu nic nie myślę - powiedział spluwając żółcią. Wziął bukiecik od dziewczyny i wtarł pyłek mistrzowi, a potem samemu sobie. Miał nadzieję, że to coś da, bo sam czuł, że opada z sił. Każdy krok zdawał się cięższy. Dłuższa chwila medytacji, albo snu, pewnie przywróciła by go do sił, ale na razie musiał odratować swojego mistrza. Do tego poczuł się moralnie zobligowany do pomocy Esmeraldzie, wiedział bowiem, że mimo jej zaradności mogłaby nie poradzić sobie w nocy.

Liczył że niebawem znajdą miejsce do postoju. Nie wiedział co prawda czym zapłacą, ale miał nadzieję, że Esmeralda jakoś rozwiąże ten problem, a raczej jej ojciec.
- Kim właściwie jest twój papa? Może on nam pomoże? - dodał z nadzieją szermierz patrząc na zachodzące słońce. Zbliżali się do granic miasta. Schował miecz do pochwy na plecach swojego mistrza, nie chciał mieć na swoich barkach jeszcze strażników. Zaraz po przejściu przez bramę, z gracją znaną tylko jemu, miał zamiar zacząć krzyczeć o lekarza. Jeśli to nie przyniosłoby żadnego skutku, skierowałby się w kierunku pałacu...

Re: Dżungla

7
- Widzę - skomentowała uszczypliwie jego wypowiedź. Z tryumfem w oczach oglądała jak aplikują sobie antidotum... czy może też truciznę? Co cokolwiek to było, działało szybko bo zdezorientowany Szahid wypluł z siebie resztki śniadania. Dziewczyna odskoczyła z piskiem poza zasięg rażenia. Po chwili zawtórował mu mistrz i razem przez jakiś czas męczyli się okrutnie. Olbrzym nawet zastanawiał się, czy dziewczyna celowo ich nie podtruwa, ale po chwili poczuł zaskakującą ulgę. Po raz pierwszy od dawna bez problemu skupił wzrok załzawionych oczu, a nogi nie plątały mu się same z siebie. Poczuł tylko okrutną potrzebę napicia się i paskudny posmak w ustach.

Miasto w większości składało się z dwupiętrowych budynków, zbudowanych z piaskowca lub glinianych bloków. Dominowały kanciaste budowle o małych okienkach. Na ulicach mimo godziny panował potworny tłok, przez co jako tako udało im się wmieszać w tłum. Mistrz szedł już o własnych siłach, ale opierał się o znaleziony po drodze patyk. Musieli się nieźle garbić by nie wystawać ponad tłum, ale jakimś cudem im się to udawało. Ledwo Szahid krzyknął za lekarzem, dosięgnęła go karząca ręka Esmeralny
- Zdurniałeś, chcesz ściągnąć na nas strażników - syknęła, oddalając zainteresowanych ludzi - przecież są ubrani tak samo jak tamci z lochu. Faktycznie, chodzili odziani identycznie, rozglądając się dookoła czujnie. Chyba tylko gwar sklepikarzy uchronił ich przed wykryciem. Same patrole były w pełnej gotowości bojowej. Chodzili czwórkami, rozglądali się, trzymali dłonie na rękojeściach swoich mieczy.

Takie płotki na pewno nie będą stanowić wyzwania dla znamienitego pojedynkowicza, jednak kto wie ilu ich się tam kryło za murami pałacyku? Dziewczyna rzuciła mu pytające spojrzenie.
- Co teraz, wiesz czyi to są ludzie?
Uwadze wojownika nie uszło też, że dziewczyna nic nie powiedziała na pytanie o jej "papę". Czyżby coś ukrywała, albo po prostu nie lubiła tego tematu? Mistrz natomiast nieco markotniejszy niż zwykle, podążał za nim jak cień. Nie ulegało wątpliwości, że w razie czego stanie do walki, ale póki co wyglądał raczej marnie.
Obrazek
Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę

Re: Dżungla

8
Trzeci raz wymiotował tego dnia. Tak, woda zdecydowanie by mu się przydała. Woda, a najlepiej bukłak wina. Albo trzy. I wizyta w łaźni. To jednak dopiero po aktualnych sprawach. Problem zatrucia przeszedł jakby ręką odjął. Szermierz wytarł załzawione oczy. - Dzięki Ci wybawczyni! - pochwycił ze śmiechem na ustach Esmeraldę w pasie i obrócił się z nią kilka razy wokół własnej osi. Przestał dopiero kiedy poczuł, że niebawem znowu może zwrócić treść swojego żołądka (tylko co tam jeszcze pozostało do zwracania?). Swoją drogą, pierwszy raz od dłuższego czasu kobieta zamiast wrzucać go w następne problemy, była pomocna. Cud - pomyślał. Oby nie w złą godzinę. Ma w sumie coś w sobie ... - myślał badająco mierząc jej mocne i mocniejsze strony - Nie! O nie ! Wiem jak to się kończy, poza tym co ja w ogóle... staruszka trzeba ratować i Sulfia zgubiona - otrząsnął głowę z kosmatych myśli i lekko przyśpieszył.

Dotarli do miasta. Mistrz dość zgrabnie poruszał się o prowizorycznej lasce. Sama osada zdawała się lekko prymitywna w kontraście do pałacu w tle, ale w końcu, jak się nie ma co się lubi...
- LEEEKAAaaa - okrzyk został przerwany uderzeniem Esmeraldy. Po chwili zrozumiał dlaczego. - Najpierw pokój zboczeńców... Potem loch zboczeńców... A teraz całe miasto zboczeńców... Co za czasy... - burczał pod nosem olbrzym. Bardzo żałował, że nie ma przy sobie broni, ale wiedział że w ostateczności może coś zaimprowizować.

Plan. Plany nie było jego najlepszą stroną. - Nie mam bladego pojęcia kim są Ci ludzie. Mistrzu, może ty wiesz gdzie jesteśmy? Masz jakiś plan ? - zalał pytaniami swojego mentora. To zdawało się najlogiczniejszym wyjściem. Czuł coś niepokojącego w powietrzu. Wiedział, że musiał być czujny. Starał się wypatrzeć jakąś mniej tłoczną i spokojną uliczkę, aby tam zaplanować dalsze kroki. Środek tłumu nie był najbezpieczniejszy, a dzięki wąskiej uliczce byliby zabezpieczeni z dwóch stron. - A ty moja droga, wyjaw mi kim jest twój papa i czemu nie powiedziałaś mi tego wcześniej? Proponujesz jakiś dalszy plan? - dodał półgłosem, który mimo tłumu doszedł do jej uszu. Poszukiwał jakichś pewniaków na których mógłby zbudować dalszy plan działania. Po pierwsze, strzelał, że jego broń zabrał Sabanci (bo czemu miałby ją zostawić w jaskini?), a ten nie mógł odejść za daleko, zwłaszcza że zależało mu na głowie Szahida. Po drugie mistrz miał się lepiej, ewentualnie mógłby pożyczyć jego broń, gdyby doszło do faktycznego starcia, jednak staruszek nadal potrzebował odpoczynku. Po trzecie musiał zrozumieć gdzie jest i kim są Ci ludzie w czarnych szatach. Miał nadzieję, że w tym pomogą mu Esmeralda wraz z Mahidem.

Re: Dżungla

9
Dziewczyna pisnęła zaskoczona, kiedy potwór porwał ją w swoje łapska i zaczął machać dookoła. Próbowała mu się wyrwać, ale z żelaznego uścisku Szahida nie było ucieczki
- Aiii - jęknęła tylko - wypuść mnie kudłaczu!
*** - Czego miasteczko - zapytała niepewnie się rozglądając - co ty w ogóle opowiadasz, czy ty się słyszysz czasami?! Dziewczyna zrugała go bez serca. Najwyraźniej nie burczał dostatecznie cicho, by uszło to jej uwadze.
Mistrz, zapytany o radę rozejrzał się dookoła mrużąc oczy. Przez chwilę skupił wzrok na pałacyku, przetarł oczy i spróbował jeszcze raz. Nieco zbladł.
- My... jesteśmy na włościach Sabanci - zapytał jakby sam siebie - nieźle mu to miasteczko wyrosło... I właśnie, właśnie Szahid, popieram. Kim jesteś młoda damo?
- Eee, ja - zawahała się Esmeralna - córą wpływowego kupca? W ogóle co was to interesuje, ja was nie wypytywałam o życiorysy! Chociaż... - zerknęła na ramię Szahida i oczy się jej rozszerzyły. Dziewczyna zastygła na moment w bezruchu, opierając się o ścianę - ty jesteś... - wyszeptała tylko i pozostawiła niedopowiedzenie.
- Co do planu - wtrącił starzec - co powiesz by udać sie do karczmy i tam przycupnąć? Może wtedy w spokoju opowie nam coś więcej - rzucił jej groźne spojrzenie.

Głową wskazał narożny budynek, do którego prowadziły otwarte na oścież drzwi, zza których wydobywała się spokojna muzyka. Mahid popchnął ich lekko w kierunku drzwi i dał do zrozumienia, że nie pyta ich o zdanie. Po drodze "zahaczył" jakąś togę i dyskretnie wręczył ją Szhidowi, mówiąc coś o zakryciu tatuażu. Co do wnętrza, to wyglądało nawet przytulnie. Około sześć na sześć metrów, lada kwadratowa na środku pomieszczenia, okrągłe stoliki, poduszki dookoła nich, fajka wodna z bliżej nie znaną zawartością, dywany na ścianach. W tym miejscu nikt nie pytał ich o imiona, każdy zajmował się swoimi sprawami. Mimo to, Szahidowi włos na karu się zjeżył - miał wrażenie, że ktoś ich obserwuje.

Kiedy znaleźli się w środku, Mahid wybrał mało rzucający się w oczy kącik przy schodach i sam zasiadł tam ciężko.
- Mam parę monet w kiesy, ale najpierw - zwrócił się do ucznia - wolisz rozmawiać z nią czy wypytywać o ciekawostki barmana?
Spoiler:
Obrazek
Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę

Re: Dżungla

10
To dlatego to miejsce było tak znajome... Tutaj nauczył się pierwszych pchnięć, cięć i parad. Dobrze pamiętał stary rozkład ogrodów i zewnętrznych części pałacu do których był wpuszczany. Wiedział, że może się to niebawem przydać. Tylko nie pamiętał, żeby te kilkanaście lat temu spora część mieszkańców tych ziem ubierała się jak mroczni kultyści... Te kilkanaście lat temu było tu przyjaźniej.

Zaniepokoił się lekko reakcją Esmeraldy. Owszem, był gdzieniegdzie znany, ale to "gdzieniegdzie" rozumiane było raczej jako mordownie i koszary, a nie alkowy młodych arystokratek. - Kim "ja jestem"? - spytał sam siebie parodiując głos dziewczyny w myślach. Poza tym "wpływowy kupiec"... Jeden z niewielu, których znał chciał go pozbawić życia w jakiś widowiskowy sposób. Musiał koniecznie zbadać temat, więc zgodził się z mistrzem.

Tatuaż, może faktycznie dobrym pomysłem byłoby zakrycie go. Sam malunek na skórze od dłuższego czasu tkwił mu w głowie. Uznał jednak, że poczeka z tym jeszcze chwilę. Pomijając bardziej naglące sprawy, czuł że za najdalej dzień będzie musiał znowu poszerzać swoje malowidło. Ponoć żeglarze z Północy dobrze tatuują... - nie rozumiał skąd pojawiła się ta myśl i po chwili zignorował ją wracając do rzeczywistości.

Muzyka z karczmy kusiła widmem spokoju i senności. Tak bardzo naiwnym licząc, że znajdował się w mieście kogoś kto życzy mu śmierci. Nakrył dokładniej tatuaż nowo zdobytą togą. Dobrym pomysłem byłoby jeszcze zakrycie całego jego masywnego cielska, jednak aktualnie szermierz nie miał pomysłu jak to uczynić. Żałował, że nie posiadał takowego pomysłu, zwłaszcza, że czuł czyjś wzrok na plecach. Całe szczęście Mahid wybrał miejsce w którym plecy mógł trzymać przy ścianie. Usiedli krzyżując nogi. - Najpierw Ona - odpowiedział na pytanie mistrza - przydałoby się wino, jeśli to nie chlew to ktoś do nas podejdzie . Pochylił się lekko w stronę przyszłej rozmówczyni i złapał kontakt wzrokowy. - Słuchaj, jesteśmy wdzięczni za pomoc, ale muszę wiedzieć z kim rozmawiam. Zwłaszcza, że ty najwyraźniej wiesz kim jestem ja. - powiedział z zaciekawieniem w głosie. - Trzy pytania, bez ucieczek. Kim jest twój Papa, kim jesteś Ty i kim według Ciebie jestem ja? Tylko cicho i bez scenek. - był zabójczo stanowczy, cały czas patrzył jej głęboko w oczy jak drapieżnik, który tylko czeka, aż ofiara na sekundę odwróci wzrok. Nie miał ochoty na gierki, a mimo przytulności karczmy, czuł napięcie. Czuł też, że najprawdopodobniej tej nocy owo napięcie znajdzie sobie jakieś niebezpieczne ujście. W tym celu mimo skupieniu wzroku na Esmeraldzie, cały czas był czujny i wiedział, że w sekundę może wyjąć miecz zza pleców mistrza i... improwizować. Wolał więc unikać starcia, chociaż z drugiej strony jak zawsze miał ochotę na dobrą potyczkę.

Re: Dżungla

11
- Nie miałem zamiaru iść po wino - stwierdził zirytowany Mahid - idę zasięgnąć informacji co ciekawego dzieje się w okolicy, jak tam nastroje prostaczków i tak dalej.
Mistrz wstał ciężko przytrzymując się ściany, po czym ruszył już pewniejszym krokiem do lady, zostawiając ucznia sam na sam z dziewczyną, która zdawała się zapadać się w sobie pod ciężarem jego spojrzenia. Gwar, muzyka, śmiechy, to zdawało się nie pomagać jej na powagę sytuacji. Jasne było, że mimo ich zapewnień i czynów dalej im nie ufała, tylko dlaczego? Szahid widział jak raz po raz zerka na jego muskuły, na których wytatuowane były kielichy kwiatów, jeden obok drugiego w równych rządkach. Jeśli wiedziała kim jest, musiała zdawać sobie sprawę, że jest to świadectwo ilu ludzi pokonał, a jeśli słyszała chociaż połowę prawdy, to zdawała sobie sprawę, że były to uczciwe pojedynki.

- Na-nazywam się Esmeralda Ibn ad Fazar - zaczęła w końcu dziewczyna ściszonym głosem, nachylając się lekko do niego - i jestem jedną z sześciu córek bogatego kupca o tym samym nazwisku. Mój papa, Raazul, dostarcza najlepszych ubrań, najdroższej biżuterii i najwspanialsze rozrywki do pałacu jaśnie panującego nam króla. Ty możesz mnie nie znać - Szahid był przekonany, że powiedziała to z lekkim zawodem - ale ja na pewno znam ciebie. Dziesiątki razy oglądałam twoje kapitalne pojedynki i... - Esmeralda wyraźnie wypadła z rytmu, czerwieniąc się lekko - no i po prostu wiem kim jesteś. Nie wiem jak mogłam nie rozpoznać cię wcześniej!

Co tu robiła, jak się tu znalazła, i jakie były plany odzianych na czarno dziwaków względem niej? Te pytania same nasunęły się Szahidowi, który nie miał okazji ich zadać, bo do stołu podeszła karczemna dziewka. Opatulona szczelnie szatami, z maską na twarzy - najwyraźniej miała bardzo radykalnego ojca, albo i dziadka, bo takich już się raczej nie widywało. Zapytała grzecznie co podać i czekała cierpliwe na odpowiedź.

Czujność zdecydowanie nie była mocną stroną naszego woja, który kompletnie nie zwrócił uwagi, że ktoś stanął nad nim, a zorientował się o tym dopiero, kiedy ujrzał strach w oczach Esmeraldy i usłyszał głos przy swoim uchu - twój mistrz nie pomoże Ci na magię, a jeśli życie ci miłe, radzę dać susa za to okno - nieznajomy wskazał ostrym podbródkiem najbliższą okiennicę. Jego głos był wysoki i nieprzyjemny dla ucha, a wydobywał się z ust niskiego człowieczka, odzianego w ciemną pelerynę podróżną. Mężczyzna był tak mały, że stojąc, Szahid musiałby spoglądać w dół by go dostrzec. W tej chwili klęczał on na schodach i wystawił głowę między poręcze, spoglądając na niego z góry. Mimo nikczemnego wzrostu promieniowała od niego dziwna siła, która była szczególnie widoczne w zimnym spojrzeniu jego czarnych jak dusza grzesznika oczu. Niewiele więcej mógł więcej powiedzieć o jego wyglądzie nim jego uwagę przykuło co innego. Niewielkie umiejętności magiczne, które posiadał pozwoliły mu dostrzec parę charakterystycznych cech otoczenia: unoszący się widocznie kurz, mimo ciągłego ruchu w karczmie, drgające powietrze a w raz z nim płomienie świec i lamp, ledwie słyszalne buczenie. Magia, pomieszczenie było nią przesiąknięte.

Teraz widział, przed wejściem kłębiło się, ktoś przedzierał się przez tłum. Wyraźnie widział ostrza włóczni sterczące ponad tłumem. Nie wiedział kim jest nieznajomy, ale bezczelnie sugerował by zostawił mistrza na pastwę żołnierz i... właśnie, czego? Czy to możliwe by od jednego człowieka pochodziła taka ilość magicznej energii? Czuł jakby nawróciło mu się od trucizny, bo aż zakręciło mu się przez chwilę w głowie. Miał wrażenie, że ludzie dookoła ruszają się wolniej, że czas zwalnia a dźwięk staje się coraz bardziej przytłumiony. Nieznajomy warknął tylko - nie mogę Cię dalej ukrywać, jeśli nie ruszysz swojego wielkiego zadka z tej poduchy. Rusz się albo zgiń!
Decyzja musiała zostać podjęta już, teraz. Kim był stary, czemu chciał mu "pomóc", co z mistrzem, kim był przeciwnik, że niby był taki straszny? Ufać mu czy nie ufać? Pytania, pytania...
Obrazek
Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę

Re: Dżungla

12
Zapomniał już czasy kiedy pił ze swoim Mistrzem. Teraz nieprzerwanie przytłaczał swoim wzrokiem dziewczynę, która badała jego ciało centymetr po centymetrze. Widocznie zatrzymywała się na jego tatuażu. Skrzywienie zawodowe - pomyślał starając sobie przypomnieć genezę malunku. Kiedy jednak usłyszał odpowiedź rozprężył się i oparł plecami o ścianę. Uśmiechnął się szeroko i podkręcił wąsa. - W takim razie - mówił wskazując na swoją szatę - zawdzięczam to twojemu ojcu, chwała niech będzie jego imieniu - ukłonił się w lekko teatralnym geście. Dla dziewczyny z dobrego domu ta reakcja mogła być przesadna, jednak dla chłopaka wychowanego na ulicy, każdy taki podarunek niezwykle dużo znaczył. Szaty na wyspach definiowały człowieka, a te zdecydowanie go nobilitowały.

Pociągnął trochę dymu z fajki i wypuszczając powiedział - Nadal jednak nie rozumiem czemu nie chciałaś mi tego powiedzieć wcześniej - nie rozumiał dlaczego dziewczyna wcześniej milczała, ale kwestia rozgryzienia kobiecej logiki była daleko poza jego horyzontami intelektualnymi. Postanowił więc dla siebie zostawić radość z widoku, który ze sobą niosła. Radość, jak to zwykle bywa, nie trwała długo. Nagle obok niego pojawiła się ubrana na czarno kobieta. Przez sekundę żałował, że nie ma przy sobie Sulfii, albo chociaż jakiegoś pospolitego kozika, jednak zaraz potem zrozumiał kim ona jest. - Wina - nie wiedział czym zapłaci, ale tym nie zamierzał się przejmować.

Nagle głos. Nieprzyjemny, piskliwy. Szahid nastroszył się jak kot i obrócił do dźwięku. Ujrzał niskiego mężczyznę na schodach. Mimo swojej budowy, twarz, a zwłaszcza oczy, sugerowały, że był pewny siebie i bezwzględny. Do tego poczuł dziwne drżenie w powietrzu. I ledwo co słyszalny niski dźwięk. Po chwili do jego oczu doszedł także oddział przy wejściu. Głos kazał uciekać i nie wiedzieć czemu szermierz czuł, że musi się posłuchać. Nie bał się o mistrza. Przeżył gorsze straty, a i więcej strat samemu zadał, stąd też w pełni rozumiał życie, którym żył jego mistrz. Nie bał się o jego życie, śmierć zawsze była obok niego, ale nigdy nie odważyła się go zabrać. Nawet jeśli miałaby to zrobić tym razem, Szahid wiedział, że jego mistrz byłby spokojny, uśmiechnięty i gotowy.

- Staruszku, uważaj! - krzyknął, zarzucił sobie Esmeraldę na lewy bark i po kilku atletycznych skokach był już w locie. Prawą ręką zasłaniał twarz, lewą podtrzymywał Esmeraldę, a całym ciałem zmierzał w kierunku otworu przez, który miał zamiar wylecieć z dala od drżenia i uzbrojonego oddziału... Miał nadzieję, że tym sposobem uratuje córkę kupca, nie wiedział dlaczego chciał to zrobić. Może czuł jakiś dług wdzięczności wobec jej wcześniejszych słów i uratowania życia ? Jeśli jednak tylko sytuacja mu na to pozwoli, chciałby wrócić samemu do walki, która wisiała w karczemnym powietrzu. Zacisnął rękę mocniej wokół Esmeraldy i w celu oceniania tego co dzieje się wewnątrz karczmy, na pół sekundy zwrócił wzrok do tyłu...

Re: Rezydencja Sabanci i okolice

13
Reakcja Szahida była błyskawiczna. Porwał dziewczynę, która z przerażenia pisnęła i dał susa za okno. Esmeralda kompletnie zaskoczona jego reakcją próbowała się wyrwać, ale dla muskularnego wojownika jej starania były wręcz niezauważalne. Tak samo jak fakt iż okno może być nieco za małe. Esmeralda wydostała się bezpiecznie przez okiennice, ale swoimi potężnymi barami Szahid musiał rozbić ściany karczmy, które szczęśliwie były tylko z drewna i lepianki, więc nie było to aż tak trudne.

Za to starzec... starzec już na nich czekał na zewnątrz, stojąc na piasku za gospodą. Kościstym palcem wskazał ciemny zaułek, który nie wyglądał specjalnie zachęcająco. Ściany były blisko siebie, panował tam półmrok, bo światło latarni nie sięgało zbyt daleko, a dookoła niego leżeli żebracy. Nie mając możliwości zobaczenia starca, ani usłyszenia ich rozmowy, młoda szlachcianka szarpnęła się raz jeszcze.
- Puść mnie co robisz - pisnęła przerażona - przecież to, to... Słowa uwięzły dziewczynie w gardle, a ciało napięło się jak struna.

Szahid również się obrócił i to co dostrzegł zmroziło mu mimowolnie krew w żyłach. Nie raz walczył z wieloma przeciwnikami, uzbrojonymi w różną broń, ale to co zobaczył było zupełnie inne. Przeciwnik z którym mierzył się jego mistrz był przerażającym, humandoidalnym stworem, bo ciężko było to nazwać człowiekiem. Mimo iż sylwetka i ciało było ludzkie, to pokryte było pancerzem wchodzącym bezpośrednio w ciemną skórę. W dziurach między płytami pancerza miał gniazda dziwnych rurek, przez które przepływała zielona maź. Zamiast głowy miał ceramiczny (chyba) łeb szakala, zamiast oczu miał dwa zielone płomyki a rąk miał nie dwie, a cztery. W każdej z dłoni trzymał szablę, którą machał zawzięcie, łamiąc blokadę mistrza. To wszystko nadało mu iście diabelski wygląd.

Krok po kroku, starzec cofał się, a siły go opuszczały. Chwilę później koniuszek ostrza rozciął mu szyję, inny rozpłatał pierś, a pozostałe nabiły go na ostrza, po czym rzuciły przez pomieszczenie. Staruszek nawet nie widział zapewne, że jego uczeń salwował się ucieczką. Jego ciało przefrunęło przez karczmę i rozbiło stół na kawałki. Ludzie krzyczeli i uciekali, a okropny potwór rozglądał się, zatrzymując nawet na chwilę spojrzenie na rosłym brodaczu.

- Szybko głupcze - zaskrzeczał starzec - jestem wszechwiedzący, nie wszechmocny! Wskazał mu ciemną uliczkę i ponaglił gniewnym spojrzeniem - nawet nie myśl o powrocie, kreatura Wezyra rozniosłaby cię na strzępy. Lepiej uciec by walczyć następnego dnia.
Dopiero dużo, dużo dalej znaleźli rzekome schronienie. Opuszczony dom był dziwnie zapraszający, a zakurzone wnętrze nie tak stęchłe i zniszczone jak się wydawało. Na parterze leżały stosy poduszek, resztki jedzenia, sztaluga z płótnem, zakryta ciężkim całunem i wiadro wody.
- Witajcie w moim skromnym domostwie - burknął starzec - pewnie masz setki pytań. Tak się składa, że mamy całą noc!
Spoiler:
Obrazek
Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę

Re: Rezydencja Sabanci i okolice

14
Wszystko działo się bardzo szybko. Szermierz co prawda przywykł do takiego tempa, ale i tak sceny przed jego oczyma zmieniały się z każdym mrugnięciem oczu. Wypuścił dziewczynę. Zerknął na to co dzieje się z jego mistrzem. Jego przybrany ojciec odszedł w nierównej walce. Tak jak tego pragnął. Nie miał zamiaru za nim płakać. Wiedział że właśnie spełniło się jedno z marzeń jego mistrza i że jego samego podobny los może spotkać w każdej chwili. Tylko kto właściwie pokonał mistrza? A może co?

Potężny demoniczny konstrukt o nieobliczalnych ruchach. Przez chwilę poczuł naturalny, zwierzęcy strach, jednak wytłumił go i zbadał ciało potwora, tak jak wojownicy mają w naturze. Dostrzegł pancerz i sztuczną głowę. Zwrócił uwagę na płyn pulsujący między płytami. Splunął i ruszył dynamicznie za starcem. Nie potrzebował ponagleń. Żałował tylko, że nie ma swojej szabli przy sobie. Kroczyli ciemną uliczką pełną odpadów tych ziem. Nie spoglądał za siebie, aura Wszechwiedzącego powodowała, że nie czuł takiej potrzeby. Nie myślał o upływającym czasie, ani swoich towarzyszach. Starał się zrozumieć całą sytuację, już w myślach planował przyszłą walkę z zabójcą swojego mistrza. Nie w ramach zemsty, raczej jako test, który miał go ustanowić na miejscu swojego mentora.

Szczątkowe rozmyślania przerwał mu dom, który wyrósł tuż przed nim. Bez pytania podszedł do wiadra z wodą i oblał swoją twarz. Zmierzył pomieszczenie, nie było w nim nic nadzwyczajnego nie licząc tego, że mimo jego stanu, zdawało się być przyjazne, a nie odrażające. Usiadł na poduszkach krzyżując nogi. -Zaiste jesteś Wchewiedzący- skinął głową w geście szacunku do swojego gospodarza -domyślasz się więc pewnie o co zapytam... Kim jesteś? Czemu nam pomagasz? Czym było to stworzenie? Jak mogę się odwdzięczyć za uratowanie życia? Masz może fajkę? - zamyślił się na chwilę, zrozumiał że właśnie wypluł w płynnym ciągu wszystko co siedziało mu w myślach od jakiegoś czasu... Może ten atak bezmyślności był kwestią tego co wydarzyło się przed chwilą? - I jeśli faktycznie wiesz wszystko to powiedz mi proszę gdzie znajduje się moja szabla- spojrzał na resztki jedzenia, nie obrzydzały go, tak zazwyczaj wyglądało ucztowanie w jego młodości. Wskazał pytająco palcem w ich stronę. Czekał na odpowiedź zarówno na to jak i każde z poprzednich pytań...

Re: Rezydencja Sabanci i okolice

15
Nie ulegało wątpliwości, że biedna Esmeralda znacznie gorzej znosiła ogół sytuacji niż Szahid. Wystarczyło, że szaleńcze tempo na chwilę zwolniło, a ona padła na kolana, obejmując się ramionami i poczęła się trząść. Z jej wytrzeszczonych oczu płynęły strużki łez, które żłobiły kratery w jej i tak już rozmazanym makijażu. Starzec zdawał się kompletnie nią nie przejmować i skupił wzrok na muskularnym wojowniku, który zalał go potokiem pytań.

Wszechwiedzący usiadł po turecku na jednej na stercie poduszek i zasępił się, wlepiając wzrok w Szahida. Na milczące pytanie o kolację machnął tylko ręką, w wiele mówiącym geście: a bierz, co mnie to obchodzi. Resztki składały się z zimnego kurczaka, trochę czerstwego chleba i twardego sera. Niemniej żołądek z radością przyjął odrobinę jedzenia i nawet nie próbował go zwracać. Po krótkiej chwili pełnej napięcia ciszy, stary w końcu postanowił się odezwać.
- Pomagam wam, a dokładniej ci, ponieważ będziesz arcypomocny w moim zadaniu - zignorował pierwsze pytanie - odwdzięczyć możesz się pomagając mi zabić tę abominację. Natomiast czym to jest... odpowiedź jest zbyt zawiła dla twojego ograniczonego umysłu, dlatego musisz się zadowolić prostą odpowiedzią: Nieumarłym, powołanym do życia by zabijać. Mianowicie jest to syn tutejszego lorda Sabanci.

Staruszek przymknął oczy i na krótką chwilę pogrążył się w letargu, by wyjść z niego w podobny sposób, w jaki tonący człowiek dostaje się nad powierzchnię wody. Dysząc ciężko oparł się o poduszki. Czasami właśnie tak się zachowywał, jakby Szahida w ogóle tu nie było.
- Mogę ci powiedzieć młodzieniaszku, że twój dawny wróg zawarł przymierze z bardzo niebezpiecznym czarodziejem, ściganym przez krąg magów - zamilkł na chwilę, a jego rozmówcy wydało się, że zobaczył w oczach staruszka ból - jest na tyle groźny, że zabił mego ucznia. Trzeba się nim szybko zająć, nim jego piesek urośnie w siłę.

Siedząca w koncie dziewczyna w końcu zebrała się na odwagę i wypowiedziała kilka słów.
- Nieumarły, ale to jest zabronione i niebezpieczne - otarła nos - wraz z duszą zmarłego na świat mogą przyjść różne niebezpieczne byty. Najgorsze z nich to demony! [/b] Staruszek przyjrzał się dziewczynie z zainteresowaniem.
- No, no - powiedział z uznaniem - widzę, że ta twoja panienka nie jest jednak równie bezużyteczna, co worek kartofli. Chociaż zdecydowanie tak ją ze sobą nosisz i ciągasz.
Dziewczyna syknęła niezadowolona i obrzuciła starca niechętnym spojrzeniem.
- Jeśli chcesz fajkę, jest na górze. Ale nie taka drewniana, tylko wodna. Schody znajdują się na zewnątrz budynku - powiedział po chwili milczenia wszechwiedzący - razem ze zbrojownią mego ucznia. Możesz sobie coś wybrać, a ja rozmówię się z twoją kobietą.
- Nie jestem jego kobietą!

Jeśli muskularny woj faktycnzie udał się w górę po schodach, znalazł się w przestronnym pokoju, w którym dla odmiany wszystko było uporządkowane. Na środku stał stół, na którym leżały dwa sejmitary o złoconych ostrzach, dwa długie sztylety do dźgnięć, para skórzanych naramienników (jeden przypalony - prawy), zbyt mała na Szahida pikowana skórznia, karwasze ze skóry. Za stołem stały dwa zamknięte na kłódkę kufry, łóżko i szafa pełna ubrań. Poza tym pod oknem stało niewielkie biurko, na którym leżały zwinięte pergaminy, rysiki, kałamarz, gęsie pióra, i stosy zapisanych drobnym maczkiem kartek. A w kącie faktycznie, stała sobie niepozorna fajka wodna, wraz z trzema mieszkami.
Obrazek
Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę
ODPOWIEDZ

Wróć do „Taj`cah”