Re: Rezydencja Sabanci i okolice

46
Theme - Gdzie się położysz, tam zaśniesz. Wejście na górę jest obecnie niemożliwe - odparł Wszechwiedzący - więc pozostaje Ci spać tutaj z nami. Poduszek i kocy mamy pod dostatkiem, rozgość się. Ale nie sądzę, że będziesz miał czas na spanie musicie ruszyć natychmiast, kiedy burza ustanie, może nawet przed - powiedział rzeczowym tonem starzec, a myśl podchwyciła Esmeralda.
- Będą nas szukać - powiedziała cicho i zadrżała, jednak opanowała się prędko - tak, będziemy musieli stanowczo wyjść wcześnie, nie możemy wpaść na strażników, którzy będą przeszukiwać miasto, to obróciłoby cały plan w niwecz!

Jak zostało ustalone, tak się stało. Szahid otrzymał to co chciał: konkretne decyzje, a Vultowi przypadł zaszczyt dowodzenia, wobec pasywności wojownika i brak autorytetu Esmeraldy. Miał czas by odpocząć i przygotować się mentalnie na przygodę. Mimo studiów i paru przygód, nic nie mogło przygotować go na walkę z potężnym nekoromantom i jego pomiotami. Teoria, rady... na co mu to w obliczu prawdziwego zła? Mógł mieć tylko nadzieję, że w tak ważnej chwili nie zawiedzie.
Szahid zaś mógł w spokoju pomedytować nad nadchodzącym wyzwaniem. Walka z nieumarłymi, zabijanie magów, gwardia domowa? Co mogła być dla wojownika lepszym narkotykiem jak nie euforia towarzysząca walce? Ekscytacja i adrenalina, która wypełnia ciało w krótkich walkach podniecała bardziej, niż jakakolwiek wizja po opium czy innym haszyszu. Pykając spokojnie fajkę, olbrzymi wojownik wyobrażał sobie ruchy swych oponentów, walkę z nieprzewidywalnymi nieumarłymi i wyobrażał sobie jak walczyć swoją nową bronią.
Co myślała Esmeralda? Z jej twarzy dało się wyczytać napięcie, może nawet strach. Prawdopodobnie właśnie w tej chwili przypominała sobie czary, którymi miała zamiar obalić Wezyra, albo wmawiała, że wszystko będzie w porządku. Ale to walka na śmierć i życie, w niej nigdy nie było "wszystko w porządku".

Kiedy po godzinie wicher ustał na tyle, by mogli wychylić nosy spoza haty, Wszechwiedzący obdarował ich grubymi, postrzępionymi pelerynami podróżniczymi z kapturami, mamrocząc coś o piasku, biczach i poranionej skórze. Wyruszyli, kiedy tylko Szahid odepchnął zwały piachu spod drzwi, co okazało się być niemałym wyzwaniem. Olbrzym napinał muskuły, aż w końcu dziesiątki kilogramów piachu ustąpiły. Wymknęli się w ciemność nocy, niczym złodzieje, a ich drogę oświetlał nieśmiało księżyc, który ledwo przebijał się przez gęste chmury. Na dworze wciąż mocno wiało, piasek biczował ich po grubych pelerynach. Umknęli w ciemność, zostawiając zasypane miasto za sobą. Na szczycie wieży pałacowej paliło się światło.

Magiczny portal do Dżungli
Obrazek
Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę
ODPOWIEDZ

Wróć do „Taj`cah”