Re: Dżungla

76
Szermierz oglądał swój tymczasowy miecz. -Nigdy tak daleko w przyszłość nie patrzyłem, bo i po co? - wzruszył ramionami, przez chwilę przeszła go myśl o tym co może się dziać z młodym magiem. A co jeśli zginie w korytarzach? Jak rozpoznają, że mogą iść dalej, szukać go, czy uciekać? Uśmiechnął się krzywo, niepewność najbliższej przyszłości nie pozwalała mu myśleć o tej dalszej. - Jeśli przeżyjemy pewnie znowu ruszę na kontynent, tam zawsze znajdzie się zajęcie dla kogoś takiego jak ja... Z demonem bym się spróbował, w szarżę bym poszedł, albo od jakiego mistrza ponauczał? Może sam bym się sprzedał i jaką szkołę założył? Pies go wie Pani Szlachcianko, na razie planuję odebrać miecz, potem bogowie pokierują - mimo tego, że mówił starał się cały czas wsłuchiwać w otoczenie. Echo niosło jakby klekotanie, dalekie, ale zawsze. Próbował wysilić wzrok i dostrzegać coś w półmroku, nie udawało mu się. Kręcił się niezgrabnie poprawiając pancerz. Mimo tego, że minęło zaledwie kilka chwil, zaczął się niecierpliwić.

Re: Dżungla

77
Vult sunął naprzód. Przyzwyczaił już się do mroku, do ciała i do ciemności. Analizował zapachy. Nie zdziwił się, gdy zauważył kolejne rozwidlenie, ale oczekiwał czego innego. Cóż - będzie musiał sprawdzić obie odnogi. Spodziewał się, że droga prowadząca ku zapachowi mięsa prowadzić będzie do pałacu, do ich celu. Skierował się więc w lewo, do przedziwnego klekotania. Zadecydowała o tym ciekawość i przezorność. Być może będą zmuszeni do skierowania się tutaj, a warto wiedzieć, co ma się przed sobą. Nie martwił się o pozostanie niewykrytym. Potrafił natychmiast zareagować, a i nikomu nie będzie chciało uganiać się za wężem, prawda?
"Jak dzikie zwierze w okresie godowym
Jak marynarze z dziwkami w mieście portowym
Jak uczniowie Oros z uczennicami
Jak król ze sługami i nałożnicami
Jak żołnierze ze schwytanymi kobietami

Odpuść sobie, dziecię

I tak wszystko pierdolnie
Jak nikt jeszcze nie widział w świecie"

Re: Dżungla

78
- Z demonem - zdziwiła się dziewczyna - ja rozumiem, że szukasz wyzwań, ale czy to rozsądne? Czy bycie wojownikiem jest równoznaczne z szukaniem (tak, szukaniem!) śmierci na polu bitwy?
Esmeralnda z całą pewnością nie potrafiła zrozumieć sposobu życia Szahida, drogi wojownika. Ale jak mogła, w końcu była szlachetną panienką wychowaną w pałacu pełnym wygód, służby i spokoju. Wyraźne zderzenie kulturowe. Do głowy rosłego woja mogło wedrzeć się parę myśli, co potem pocznie dziewczyna, kiedy już pokonają Wezyra, jednak nie był to jego problem.

Dziewczyna potarła zmarznięte ramiona i rozejrzała się niepwenie. Szahidowi zdawało się, że pod nosem burknęła coś o nieśpieszących się wężach. Ni stąd ni zowąd do ich uszu dotarł niosący się echem... no właśnie, co? Ziewnięcie, głośny jęk, czy może przeciągłe wołanie? Nie byli do końca pewni, jednak Esmeralnda aż podskoczyła i natychmiast przybrała postawę bojową.
- Może powinniśmy go poszukać - zaproponowała nieśmiało.
*** Vult pełzł przez jakieś trzydzieści metrów, zakręcając w tym czasie trzykrotnie, wiec można powiedzieć, że tunel wił się niczym wąż. Po chwili dotarł do miejsca, gdzie podłoże z litej skały spadało gwałtownie w dół, wprost do sporych rozmiarów groty. Około pięć metrów pod nim leżało sześć postaci, z czego cztery niemal na pewno były oskubanymi z mięsa, humanoidalnymi szkieletami, które klekocząc przesuwały się bez celu po swojej "celi". Pozostałe dwie stanowiły upiorne hybrydy pomiędzy zwierzętami a ludźmi. Jeden szkielet miał nogi niczym byk, ogromny róg przyrośnięty do czoła i jedną rękę dłuższą. Drugi natomiast miał doczepione na plecach cztery odnóża, zakończone okrutnie ostrymi szponami. Jego czaszka natomiast pochodziła od niewiadomej bestii magicznej. To te stworzenia przy każdym ruchu klekotały nie do końca dopasowanymi kośćmi. Wyżej na jednej z bocznych ścian znajdywał się otwór, który prowadził w górę. Był wyrąbany w litej skale i mógł akurat zmieścić człowieka, nawet tak dużego jak Szahid. Problemem były tylko szkielety na dole, które blokowały dojście.
Obrazek
Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę

Re: Dżungla

79
"Nie, to nie jest dobry pomysł" - W duchu powiedział sobie Żmija, gdy pomyślał, by się przekraść obok nieumarłych. Nie ma co kusić losu, a w tej formie, nawet z jadem powodującym ból niewiele zrobi martwym. Wycofał się i podążył drugą odnogą korytarza. Nie żałował tego, że nie mierzy czasu - i tak by nie dał rady. W planach miał tylko sprawdzić tamtą odnogę, następnie, gdy tylko na coś trafi wrócić do towarzyszy. Bowiem najprawdopodobniej trafił do właściwego pomieszczenia. Równie dobrze jednak korytarze mogły prowadzić do więcej niż jednego budynku i będą skazani na o wiele dłuższą wędrówkę po lochach.
"Jak dzikie zwierze w okresie godowym
Jak marynarze z dziwkami w mieście portowym
Jak uczniowie Oros z uczennicami
Jak król ze sługami i nałożnicami
Jak żołnierze ze schwytanymi kobietami

Odpuść sobie, dziecię

I tak wszystko pierdolnie
Jak nikt jeszcze nie widział w świecie"

Re: Dżungla

80
- Jakoś trzeba umrzeć, a tak byłoby przynajmniej ciekawie? Poza tym skąd moja Pani wiesz, że żyjesz skoro jeszcze nie umarłaś? - Szahid nie wpadłby na taką konstrukcję myślową, cytował swojego mistrza. Tak jak śmierć jego mistrza nie była dla niego szokiem, który wypalił wielkie piętno w jego sercu, tak samo jego własna śmierć w walce była czymś nieuniknionym. Była nieunikniona, więc po co się jej bać? - Tak jak nie możesz się przekonać czy coś jest gorące póki się tym nie sparzysz, tak samo nie przekonasz się czy żyłaś dopóki nie umrzesz. Nie zależy mi wyłącznie na odpowiedzi na to pytanie, gdyby tak było już dawno poderżnąłbym sobie gardło. Wolę jednak oscylować wokół odpowiedzi w walce, bo umysłem nie byłbym w stanie jej rozgryźć. - szermierz sam był zaskoczony swoją wypowiedzią. Spojrzał na zdziwienie wymalowane na twarzy młodej szlachcianki i głośno zarechotał. - Zresztą, pewnie nie przez przypadek mam takie imię.

- Chłopak sobie poradzi, zostajemy. Z tymi stworami dam sobie radę, ale jeśli się zgubimy to jesteśmy w ciemnej dupie. Czekamy. - wyciągnął miecz i czujnie nasłuchiwał.

Re: Dżungla

81
Przemieniony w węża czarodziej wrócił do rozwidlenia korytarzy i popełzł eksplorować drugą drogę. Nie była ona aż tak długa, toteż dosyć szybko natrafił na potężną metalową kratę, która zabezpieczona była jedynie łańcuchem. Za nią tunel dalej się ciągnął i rozszerzał, a mrok rozjaśniały liczne pochodnie. Zapach dymu mieszał się z podgniłym mięsem i ludzkim smrodem. Vult ujrzał bowiem cztery masywne klatki, z których dwie były zagospodarowane przez lekko podgniłego byka, z którego pasami schodziła skóra, oraz kościstego nosorożca, w oczach którego płonęły niebieskie ogniki. Nad klatkami, na drewnianych podestach spacerowała trójka strażników, odzianych w lekkie skórzane zbroje, turbany z zasłonami na twarz i uzbrojonych w długie noże. Zapewne zajmowali się oni dokarmianiem byka i doglądaniem by nie uciekły te bestie z klatek.

Vult załapał się na krótką rozmowę, w której strażnicy wymieniali się uwagami na temat nowych zabezpieczeń w pałacu.
- ... a potem zmienił część z nich w nośniki dusz. Ci goście to fanatycy, ja bym w życiu nie dał się w coś takiego zmienić dla swojego pana - mówił pierwszy gestykulując żywo - przecież to szaleństwo. Ja też muszę wykarmić rodzinę, ale żeby aż tak być zdesperowanym?
- Ja słyszałem, że wyciągał ich z sierocińców i szkolił od małego, to dlatego są mu tak fanatycznie oddani - odparł drugi kiwając głową - pewnie zrobili to za darmo.
Po chwili obaj strażnicy oddalili się w kierunku schodów, zostawiając Vulta samego sobie, nie rozmawiając już dalej.

***

Dziewczyna wyraźnie nie wydawała się usatysfakcjonowana odpowiedzią. Widocznie logika Szahida przerastała jej prosty umysł. Wzruszyła zatem tylko ramionami i westchnęła ciężko. Nie mineło wiele czasu i z ciemności wychynął Vult, który wrócił ze zwiadu. Dziewczyna wskazała go palcem, by przykuć uwagę Szahida.
Obrazek
Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę

Re: Dżungla

83
Vult i tym razem nie oszczędził towarzyszom widoku swej przemiany, bowiem jako człowiek ukazał się im ledwie kilka metrów od nich, na tyle daleko, że gdyby Szahid powziął go za przeciwnika, nie dosięgnąłby go ostrzem. Minęła krótka chwila, nim upewnił się, że nie jest już w ciele zwierzęcia, powstrzymał odruch wysunięcia języka, by poznać zapachy otoczenia i zaciągnął się nosem. Gdy znów dotarła do niego woń lochów, tym razem nieco słabiej, uśmiechnął się lekko i przemówił.
- Znam drogę. Jedno przejście prowadzi... nie wiem gdzie. Chyba do labolatorium. Drugie natomiast zdaje się trafiać do willi. Tylko trzeba by uporać się ze strażnikami. I Esmeraldo, mogłabyś użyczyć mi swojej wiedzy i powiedzieć, czym takim właściwie są nośniki dusz? Zdaje się, że nasz Wezyr właśnie sobie kilka takowych sprawił.
Najpierw dowiedzą się co nieco o przeciwnikach, potem pójdą dalej, tak postanowił Vult. Bezpieczeństwo przede wszystkim.
"Jak dzikie zwierze w okresie godowym
Jak marynarze z dziwkami w mieście portowym
Jak uczniowie Oros z uczennicami
Jak król ze sługami i nałożnicami
Jak żołnierze ze schwytanymi kobietami

Odpuść sobie, dziecię

I tak wszystko pierdolnie
Jak nikt jeszcze nie widział w świecie"

Re: Dżungla

84
Zdolności magiczne zawsze fascynowały Szahida. Nie docierało do niego jak to możliwe, żeby człowiek z taką łatwością robił rzeczy do których w historiach zdolni są tylko bogowie. Niby magia była naturalną częścią Herbii, jednak mimo swojej "normalności" nadal budziła w nim zachwyt. Zachwyt i irytację. Gdzie tu bowiem sprawiedliwość - jeden ćwiczy przez całe życie walkę mieczem, a drugi przez przypadek odkrył w sobie magiczne zdolności i może go położyć z pomocą samej myśli. Dziwny świat...

- No, ładna sztuczka z tym wężem, ładna... Myślałeś kiedy, żeby pieniądze za takie czary brać? - szermierz wysłuchał raportu Vulta i pogłaskał się po brodzie. Chciał tym samym zasugerować, że rozmyśla. Tak jednak nie było, pod nosem radował się z obecności strażników i zbliżania do willi. Cieszył się do tego stopnia, że ruszył w miejsce w którym przed chwilą przemienił się czarodziej i jak dziecko zaczął bawić się mieczem wykręcając młyńce. To co mówiła Esmeralda i Vult puścił mimo uszu. Z uśmiechem od uszu obrócił się do swoich towarzyszy i zapytał - To jak dzieciaczki? Idziemy? Wskażesz drogę? Powiedziałeś "strażników", czyli rozumiem, że co najmniej dwóch... - raz jeszcze zaśmiał się, wysłuchał co mają do powiedzenia odnośnie przyszłych napastników i z niecierpliwością zerkał na zmiennokształtnego, sugerując aby ten wskazał drogę.

Re: Dżungla

85
Vult westchnął.
- Nie jestem błaznem, tylko czarodziejem. - Powiedział beznamiętnym tonem. Nie była to do końca prawda, czarodziejem oficjalnie nie był. Bądź co bądź nie spodobała mu się sugestia zarabiania na siebie jako trefniś, udający zwierzę. Trochę szacunku do siebie, prawda? Szczególnie, że jego umiejętności miały o wiele więcej zastosowań niż zabawianie dworzan.
- Z żywymi strażnikami sobie poradzisz, martwiłbym się bardziej o tych martwych. Zdaje się, że nekromanta przygotował nam kolejne niespodzianki.
Beztroska Shahida nie wywarła wielkiego wrażenia na Żmiji. Dobrze mieć w drużynie kogoś, kto zna się na swym fachu i czuje się pewnie nawet w walce z umarlakami.

Nim wyruszyli, Kruk chciał dowiedzieć się, czym były nośniki, w które Wezyr miał zamienić swych uczniów. Sama nazwa sugerowała, jakoby padawani nekromanty mieli oddać swą duszę i zostać nieumarłymi sługami, Vultowi także przyszła na myśl okropna sztuka przemiany siebie w lisza i rozszczepienia własnego ducha między podwładnych. Byłoby to nie lada utrudnienie w walce...
"Jak dzikie zwierze w okresie godowym
Jak marynarze z dziwkami w mieście portowym
Jak uczniowie Oros z uczennicami
Jak król ze sługami i nałożnicami
Jak żołnierze ze schwytanymi kobietami

Odpuść sobie, dziecię

I tak wszystko pierdolnie
Jak nikt jeszcze nie widział w świecie"

Re: Dżungla

86
- Nośniki dusz - powtórzyła Esmeralda i zamyśliła się - to przeważnie sztuczne ciała w których zamyka się posłuszne dusze. Takie istoty są gotowe służyć dopóki coś ich nie zniszczy, są ślepo posłuszne i nie odczuwają strachu. Ich siła i spryt zależy od stopnia zaawansowania zaklęcia - wykład zakończyła stwierdzeniem, że ona takich nie potrafiłaby stworzyć.
Podążając za Vultem dotarli do rozwidlenia i skręcili w odpowiednią odnogę. Trójka strażników siedziała teraz przy małym stoliku i grala w karty, wszystko przemawiało na ich korzyść. Siedzący plecami do nich strażnik miał przy pasku pęk kluczy, a jego bronią zapewne była oparta o stolik kusza.

Szahid i Esmeralda poczuli się zaniepokojeni, kiedy nieumarłe stworzenia odwróciły swoje płonące w mroku ślepia w ich stronę, jednak nie wydały żadnego dźwięku. Tylko Vult przeczuwał, że coś się zmieniło, potwory zdawały się czekać, obserwować ruchy intruzów. Szlachcianka nachyliła się do nich i szeptem udzieliła kilku instrukcji.
- Uwaga na nie - wskazała palcem nieumarłe stwory - gdyby chciały z łatwością wywaliłyby kraty. Walka z nimi będzie bardzo ryzykowna. Mogę spróbować przejąć nad jednym kontrolę, ale dwa to za dużo. Wezyr jest bardzo na pewno silnym magiem.
Obrazek
Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę

Re: Dżungla

87
Zeszłoroczny Skrzat Noworoczny dużo namieszał ostatnim razem w tych rejonach, ale słuch o nim zaginął, a wszystkie psikusy odeszły w zapomnienie. Stąd jego młodszy brat nie mógł przegapić okazji naznaczenia się na kartach historii w dżungli. Od długiego czasu przedzierał się przez bujną roślinność obserwując poczynania trójki bohaterów. Na głowie miał przyduży żółtawy hełm korkowy, ubrany był w strój podróżnika, a u szerokiego skórzanego miał przypięty pejcz. Istny poszukiwacz przygód. Co chwilę za pomocą długiej lunety wypatrywał poczynań celu swoich przyszłych psikusów.

Wydawać się mogło, że wesołek tylko przygląda się temu co się dzieje w okolicy, ale mechanizm żartów został już dawno poruszony, a teraz co innego mu pozostało? Najlepszym efektem jest obserwowanie efektów własnych psot. Przede wszystkim na twarzach tych bardziej sprawczych bardów. Gracze zawsze się pozbierają z chaosu, który wprowadza, ale ich opiekunowie nie zawsze wiedzą jak poradzić sobie z brakiem logiki i zmianą ich skrzętnie zapisanych w Gorzelni planów!

Sam okrutny bard nie wiedział, że owe szkielety od dawna nie były w okowach magii Wezyra. Ich mroczne spojrzenie nie zwiastowało kłopotów, jak mogłoby się wydawać. Oni po prostu tak mieli. Nie potrafili spojrzeć gałkami, bo mroczne zaklęcia przeobraziły ich w okropne stwory. To tak jak gbur, który mimo wielkich chęci nadal będzie przypominał gbura. I Vult miał rację coś się tutaj zmieniło. Nieumarli zupełnie nie byli negatywnie nastawieni wobec przybyszów.

- Chodźcie że tutaj – żuchwa zaklekotała, a z nieistniejącej krtani wydobył się przeraźliwy jęk, który na pozór przypominał ludzki głos. Jedną kościstą ręką przywołał trojkę do siebie.

- Siadajcie że do gry w durnia. Trzech na trzech, a przegrani zostają przerobieni na miał! Wygrani zaś zabierają wszystko ze stołu! – powiedziawszy to drugi kościsty hazardzista, rzucił na blat klucze.

Poza tym nie był to koniec cennych przedmiotów, które znajdowały się na ławie do rozgrywek karcianych. Była tam również kupa wschodnich koron, różowych pereł, jakaś niewielka kusza, butelka rumu i sztylet o kościanej rękojeści. Z drugiej strony podjęcie ryzyka udziału w grze, mogłoby skończyć się źle dla nich. Było to o wiele lepsze wyjście niż bezpośrednie skonfrontowanie się z nimi. Muszą podjąć ryzyko.

Re: Dżungla

88
Vult kiwnął głową. Sytuacja rysowała się co raz to gorzej, jak nie żywi wracający zza światów w formie szkieletów za sprawą jakiegoś psychola, to żywi zostający martwymi dla tego samego psychola. No po prostu żyć i nie umierać! Mag miał szczerą nadzieję, że coś odmieni ich los na lepsze.
- Będziemy mieli z takowymi do czynienia, obawiam się. Czy jeśli uda nam się zdjąć ich mistrza, stracą swą moc?
Na ich korzyść przemawiał jedynie fakt, że ludzcy strażnicy nie byli w stranie gotowości - grali w karty. No, ale co z tego, skoro dowolna z bestii mogłaby się na nich rzucić i zgnieść swym kopytem? Starał się nie patrzeć potworom w oczy, tak jak robi się to z psami. Uniósł delikatnie dłoń, dając pozostałej dwójce znak, by zachowywali się spokojnie i cicho.
"Cholera, jeśli Wezyr kontroluje te bestie to pewnie już na nas czeka..." - przemknęło czarodziejowi przez myśl i wtedy... Wtedy coś się zmieniło. Szkielety przemówiły, zapraszając wszystkich do gry w karty, najwyraźniej pomiędzy strażnikami, a włamywaczami. Ciężko jest tu opisać zdziwienie, jakie opanowało w tym momencie Żmiję.
Zasiadł do stołu, bez słowa zgadzając się na propozycję. Nie miał co prawda pojęcia, czym jest gra w durnia, ale na pewno szybko pozna zasady. O ile ktoś mu je wytłumaczy. Upomniał się więc:
- Bardzo chętnie zagram o te wszystkie skarby, ale - co to jest dureń?
Miał nadzieję, że to nie on zostanie przerobiony na miał...
"Jak dzikie zwierze w okresie godowym
Jak marynarze z dziwkami w mieście portowym
Jak uczniowie Oros z uczennicami
Jak król ze sługami i nałożnicami
Jak żołnierze ze schwytanymi kobietami

Odpuść sobie, dziecię

I tak wszystko pierdolnie
Jak nikt jeszcze nie widział w świecie"

Re: Dżungla

89
Szczęka Esmeraldy opadła niemalże do samej ziemi w chwili, kiedy szkielety przemówiły. Szahid zachował kamienną twarz, ale wyraz jego oczu zdradzał, że pewnie chętniej by z nimi zawalczył niż zagrał w durnia. Jednak zarówno on, jaki i piękna kobieta zasiedli do stołu. Strażnik, który rzucił klucze na stół, aż klasną z podniecenia i zatarł dłonie.
– Świetnie, świetnie, wybornie – zakrzyknął wiercąc się na krześle – teraz tyko wy jeszcze musicie wyłożyć coś na stół!
– Właśnie, właśnie – zawtórował drugu kiwając żarliwie głową – spójrzcie ile dobrobytu!
Analityczny umysł Vulta od dłuższego czasu analizował co się mogło stać. Czyżby Wezyr oszalał na starość? Nie raz w w księgach opisujących dzieje wielkich magów pojawiały się tematy związane z rzekomym szaleństwem takich osób, ale coś takiego? Szahid rzucił na stół pożyczony sejmitar, który zahaczył worek złotych monet i z brzdękiem rozsypał je po blacie. Esmeralda z niechęcią zdjęła naszyjnik i również dała go w zastaw. Wszyscy spojrzeli na czarodzieja, ciekawi co ten położy na stole.

Tymczasem za ich plecami działo się coś niepokojącego. Wszystkim wydało się, że dostrzegli dziwne gwiazdki i konfetti wysypujące się zza rogu, oraz ni to upiorny, ni to opętańczy śmiech oddalającej się istoty. W ślad za nią wyszły szkielety i nie minęło pięć minut, a wróciły on wraz z tymi abominacjami z drugiego tunelu. Wbrew przypuszczeniom strażnikom nie posmutniały miny i wciąż wesoło wymieniali się uwagami i tasowali karty.
– Niech będzie, może być poker jak nie znasz durnia, każdy zna pokera.
Nie czekając na odpowiedź strażnik zaczął rozdawać karty.
Spoiler:
Obrazek
Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę

Wróć do „Taj`cah”