Re: Dzikie tereny

16
[img]https://i.pinimg.com/564x/05/cf/11/05cf ... 6767e7.jpg[/img] Wielu zaś, co posnęli w prochu ziemi, zbudzi się: jedni do wiecznego życia, drudzy ku hańbie, ku wiecznej odrazie.

Zdrętwiałe palce, poczuł zdrętwiałe palce. Obolałe stopy, okute zmarzniętym metalem, który ciągnął się aż do kolan. I tam czuł zimno grubej blaszanej tarczki. Barki miał jakby ciężkie, przykute do podłoża. Twardego, chłodnego i wyboistego podłoża.

- Zawiodłeś nas Maeglinie i za to cierpieć będziesz katusze w ciele zbrodniarza - usłyszał znany głos nekromanty. Po czym otworzył szeroko oczy a ożywczy powiew musnął jego spierzchnięte wargi. Wargi obcego, bo owe ciało do niego nie należało. Wbity w podbrzuszu miał miecz swój niebieskawy, lecz bólu nie czuł żadnego. Nie czuł niczego poza pustką, jakiej nie godziły dawne wspomnienia sprzed klęski na Rybich Grzbietach.

Został sam, na krańcu świata w zapomnianej jaskini, w ciele zbrodniarza.

Zając na Wielkanoc!
Spoiler:

Re: Dzikie tereny

17
Jego ojciec mawiał czasem, że kiedy budzisz się i nic Cię nie boli, to prawdopodobnie jesteś już martwy. Wtedy, słowa te pełne były żalu i tęsknoty za utraconą młodością. Maeglin, zważywszy na sytuację, mógł bez najmniejszych wątpliwości stwierdzić, że żyje. Bolało go wszystko, począwszy od stup, a na głowie kończąc. Było mu też zimno. Głód skręcał od środka, gdy pusty żołądek głośnym burczeniem domagał się świeżej strawy. Dawno niedoświadczane uczucia spłynęły na niego, oszałamiając i wywołując delikatne torsje. - Wyciągnąłem Cię z lodu śmieciu. Złożyłem ofiarę, walczyłem i poległem w Twojej obronie. Twój PAN opuścił mnie. Słudzy tej fanatyczki błogosławione mocą swego boga rozbiły moje wojsko, bo Ty... TY STAŁEŚ Z BOKU, NIC NIE ROBIĄC!!! Jej miecz eksplodował świętym ogniem, podczas kiedy cała magia uleciała z mojego, czyniąc go tylko kawałkiem zimnej stali. Nie pierdol, że Was zawiodłem. To Wy zawiedliście mnie. A teraz daj mi coś do jedzenia, bo jestem kurwa głodny.

Obcy głos upuścił spękane wargi, brzmiąc słabo i sucho, jak szelest stronic starej księgi przypominając mu o ojcu. Zabawne. Brzmiał bardzo podobnie chwilę przed tym, kiedy postanowił odebrać sobie życie. Tchórz. Zdrajca. Gnida. Mimo wszystko Maeglin trochę za nim tęsknił. Nawet nie wiedział, że mówi sam do siebie, kiedy z trudem przezwyciężając przyciąganie, spróbował unieść się na nogi. Nieprzytomnym spojrzeniem omiótł otaczającą go grotę, szukając swojego ostrza. Mięśnie drgały od powiewów północnego wiatru, a ruchy wydawały się zaskakująco obce. Potrzebował dłuższej chwili, by nawyknąć do tego, jak przemieszcza się nowy pojemnik i obmacać, poznając jego ogólną budowę. „w ciele zbrodniarza” tak? Cóż, nie był to pierwszy raz, kiedy śmierć zmieniła to, czym był, ale tym razem przemiana była znacznie poważniejsza. W głowie szumiało mu od szczepków zupełnie obcych myśli i wspomnień, pośród których dominowała jedna, potężna i dziwnie pozytywna. 'Hej! Mogło być gorzej! Przynajmniej nadal żyjemy!". My. Heh. Mężczyzna nie spodziewał się, że oszaleje, ale też ciężko się dziwić biorąc pod uwagę, że już dwukrotnie przeżył własną śmierć. Postanowili... Postanowił zatem nie oceniać się zbyt surowo. Poza tym nie był to czas ni miejsce na martwienie się o zdrowie psychiczne.

Wyjątkowo głupio powstać z martwych, tylko po to, aby kilka dni później paść z głodu, mrozu i wyczerpania. Miejsce, w którym znajdował się obecnie, oferowało pewne schronienie i nie było aż tak złe w porównaniu z lodowymi równinami. Dobre na tymczasowe obozowisko. Teraz musiał tylko zdobyć jakieś jedzenie, picie, rozpalić ogień i rozeznać w okolicy. To ostatnie wydawało się stanowić największy problem, ale wszystkie zagadnienia łączyła wspólna potrzeba. Broń. Ponownie oklepał swoje nowe ciało i jego okolicę w poszukiwaniu wszystkiego, co mogłoby przydać mu się do walki. Nadal nie czuł się w nim szczególnie komfortowo, a ruchom brakowało finezji i swobody, ale przynajmniej miał na sobie jakiś pancerz, a to już było coś. Poszarpane ubranie nie dawało zbyt dużej ochrony przed zimnem, zawsze to jednak lepsze niż nic. Podobnie zbroja. Była nietypowa i bardzo mocno niekompletna, ale tym mógł zająć się w jakiś bardziej sprzyjających okolicznościach. Na ten moment jego głównym celem było znalezienie miecza. TEGO miecza. Jego miecza. - Dzięki Ci Panie. Dziękuję za życie. Wrócę, by służyć. Wrócę, gdy odzyskam siły i zbiorę armię, a Twojemu Lichowi ześlij, proszę wizję. Po powrocie skopię mu tę kościstą dupę, za to, że mi nie pomógł.

Chociaż nigdy nie był w zbyt bliskich kontaktach z istotami wyższymi Maeglin nigdy nie wątpił w ich istnienie. Na licznych wojnach widział wystarczająco wiele by uwierzyć, że bogów tak naprawdę nie obchodzi świat ani setki wyznawców oddających im cześć. Własnymi rękoma mordował i kaleczył dziesiątki mnichów, kapłanów czy wyznawców nie napotykając żadnego nadludzkiego oporu. Teraz, jednak kiedy coś, wykraczającego poza granice pojmowania przemówiło do niego osobiście? Kiedy PAN powtórnie zesłał mu łaskę życia, błogosławiąc kolejnym ciałem? Tego zignorować już nie mógł. Nie zwlekając dłużej, rozpoczął przeszukiwanie najbliższej okolicy.
Obrazek

Mowa jest srebrem, milczenie złotem.
Mówiąc, jest łatwiej wyjść na idiotę.

Re: Dzikie tereny

18
Nowe ciało nie zawsze było posłuszne właścicielowi. Czasem próbując postawić krok czuł, że inna siła, jakoby stary duch, stawia opór. Nazywał to drętwieniem, lecz nim nie było - tego był pewien. Coś siedziało w tym ciele, inne wspomnienia. Rozpadające się cielsko, zapadające policzki czy dziurawa pierś nosiły w pozostałościach eteryczną vitae obcego pochodzenia. Powoli dusza Maeglina wyplewiała starego gospodarza, lecz wiedział, iż pewne pozostałości kryją się w mroku, gdzie świadomością i wolą nie sięgał.

Przechodziwszy się po okolicy mijał co kolejne skały, zwisające z sufitu i wyrastające spod stóp. Było chłodno, a lekki wiatr gwizdał w głębi jaskini. Było też wilgotno, bo zmrożony przy brzegach strumyk rozpraszał suchość. Gdzieniegdzie prześwitywało światło przez szpary w jaskini.

Spokój, cisza, bezdźwięczny lot przestraszonych obecnością żywego trupa nietoperzy. Wtem cichy szmer. Gdzieś za skałą rozkopywane kamyki lądowały w losowych kierunkach. Z daleka nie dostrzegł niczego, lecz po pokonaniu dystansu za skałą ujrzał różowe zwierze. Jasna rumiana skóra pokryta cienkim włosiem należąca do czegoś większego niż szczur, ale mniejszego od prosiaczka. Miało króliczy ryjek i długie uszy. Zakręcony ogon. Co ciekawe, tylne nogi zaopatrzone w kopyta zaś przednie w długie pazury do kopania w ziemi. Zwierze zajęte żłobieniem w glebie nie dostrzegło ożywieńca.

Głód - złapał się za brzuch Maeglin. Lewa ręka poczęła drgać zaś wargi samoistnie stwardniały, odsłaniając długie i pożółcone zębiska.

Re: Dzikie tereny

19
Otoczony pustką lodowej jaskini. Odrzucony przez elfy. Przez ludzi w zasadzie też. Maeglin nie był już nawet do końca pewny, czym jest. Mimo wszystko nowe ciało zdawało się sprawne, a sam wojownik z każdym krokiem nabierał wprawy w jego użytkowaniu. Mało skuteczne poszukiwania zagubionego ostrza przerwał mu nieznośny głód oraz odkrycie niewielkiego, różowego stworzonka. Na swój sposób urocze zwierze dzielnie przedzierało się przez niesprzyjające środowisko prawdopodobnie w poszukiwaniu jedzenia. Fakt, że samo miało stać się za chwilę czyimś posiłkiem, stanowił piękny przykład naturalnego cyklu życia. Nieumarły parsknął w myślach. On już dawno wzniósł się poza ten z góry ustalony porządek.

Mimo to znów żył. Znów był głodny. Powoli wracając do zmysłów, zdał sobie sprawę z dwóch faktów. Po pierwsze, przeszukując swój rynsztunek, jakimś cudem przegapił dwa przytroczone do pasa noże. Po drugie, szukał swojego miecza i znalazł go. Wbitego w brzuch. Fakt, że całkowicie przegapił ów fenomen, niemal zbił go z nóg. Dziwne. Czół głód, ale bycie przebytym na wylot jakoś mu nie przeszkadzało. Tak czy inaczej, dobył długiej broni i odłożył ją na bok. Nie przyda się w polowaniu na jedzenie. Obserwując uważnie potencjalny obiad, sięgnął po noże i zbliżając powoli do celu, przygotował na skok. Nigdy nie był z tych skradających się i brakowało mu pewnych podstaw, ale warto było spróbować. Zbierając wewnątrz całą swoją siłę, rzucił się z atakiem na zwierze.
Obrazek

Mowa jest srebrem, milczenie złotem.
Mówiąc, jest łatwiej wyjść na idiotę.

Re: Dzikie tereny

20
Nieświadom skrywającego się za wyrastającą z podłoża skalą, świnio podobny stwór o różowawej skórze, rył między kamykami. Poszukując resztek rozrzucał na boki odłamki i przeżuwał gdzieniegdzie obecny meszek. Szelest nadchodzącego drapieżnika naturalnie wybudził zwierzę ze swobodnej konsumpcji pozostałości. Skok był jednak tak dynamiczny, tak chytry, że nie do skontrowania. Zwierzę wpadło w łapska oprawcy i pozostało mu wyłącznie głośne kwiczenie. Nóżki wierzgały we wszystkie strony, korpus drżał. To wzmagało apetyt Zbrodniarza. Poczuł się jeszcze bardziej głodny. Nigdy wcześniej nie odczuwał takiego ssania. Zatopił więc kły, gdy pierwszy kęs padł na ziemię. Fragment skóry leżał ubrudzony krwią, a niegdyś ludzkie zęby siekały odkryte mięsiwo. Surowizna nie dała się pogryźć, lecz to nie zniechęciło oprawcy. Rwał kawałki wnętrzności i łykał je niczym wygłodniały wilk. Czuł, że blizny na twarzy poczynają się zasklepiać, ubytki w dłoniach odbudowywać i włosy odrastać. Poczuł przypływ sił, którego nie mógł wytłumaczyć.

***

Po uczcie musiał w końcu wstać. Wcześniej chodził bowiem chwiejnie, niczym podchmielony strażnik. Rozprostował martwe kości i ruszył, prosto przed siebie. Nogi stawiał pewnie, a pierwotne dolegliwości odeszły w zapomnienie. Chłodny powiew nadszedł od północy, chociaż Maeglin w nowym ciele wcale go nie odczuł. Tylko tańczące na wichrze siwe włosy wskazały na kierunek skąd przyszła zawieja. Maeglin był skłonny wierzyć, że tam znajdzie wyjście. A właśnie dziś postanowił to sprawdzić.

Znalazł wielką szczelinę przez którą do przedsionka jaskini wpadało światło, choć dzień był ponury. Na horyzoncie widać nie było żadnego zagrożenia. Maeglin bez wahania złamał więc protokół ostrożności i śmiało wszedł na stromą ścieżkę, opuszczając kamienny loch.

Przez zawieszone na niebie chmury przedarło się pasmo światła, jakie wartko oślepiło ożywionego truposza. Dreszcz przeszedł mu po plecach, w głowie zagościł szum. Chwila, dobra chwila, minęła nim mroczna kreatura przyzwyczaiła się do światła dnia. Tolerował tę jasność, lecz wciąż nie mógł przełamać wewnętrznego strachu co do niej. Co robić, myślał Maeglin, ruchami dłoni przecierając przekrwione oczy. Trwała cisza przerywana szelestem ciągniętych leniwie stóp i brzęczących zbroi. Wtedy...
[img]https://i.pinimg.com/564x/d4/b2/5f/d4b2 ... 237859.jpg[/img] Wtedy wziął głęboki wdech, a mroźne powietrze przeszło przez niego jak przez firankę. Po posypanej cienką warstwą białego puchu ziemi stąpały żywe trupy. Najprawdziwsze ożywieńce z maczugami naszpikowanymi gwoździami, prymitywnymi pikami i najróżniejszymi ostrzami w dłoniach. Trupy bez rąk, twarzy. Akt ostatecznej degradacji i degeneracji. Trupi cuch, którego nie godziłyby najznamienitsze perfumy księżniczek z Archipelagu. Elensar nie mógł uwierzyć własnym oczom. Kiedy podniósł głowę, ujrzał latające nad nim nietoperze. Gigantyczne krzyżówki włochatych potworów z wysysającym krew nocnym ssakiem. Zaopatrzone były w masywne szpony oraz ostre jak sztylet pazury. Wzrok ożywieńca tkwił w nich zatopiony, gdy wtenczas ktoś z dołu przerwał ochrypłym chrząknięciem.

Zakapturzony jegomość o trupio bladej cerze w postrzępionej szacie. Do bólu przypominał jednego z wielu włóczących się dookoła trupów. Tak też wyglądał i tak się zachowywał, jednak wewnętrznych zmysłów nieumarłego nie dał rady zwieźć. Maeglin raptownie wyczuł jak w piersi skrytej za tą prymitywną togą kryje się bijące serce.

- Nie trudno było cię odszukać - odrzekł zakapturzony mężczyzna. - Magia, a zwłaszcza ta czarna, pozostawia po sobie znak - kiwnął głową zrzucając delikatnie kaptur. Wtem dostrzegł Elensar parę jasnych zielonych oczu, które spoglądały na przypięty do pasa miecz. Bijący błękitną poświatą Kriegsmesser - pozostałość po demonie, któremu przysiągł służyć.

Wbrew oczekiwaniom, człowiek uniknął niejasnych monologów do których zdążył zbrodniarz przywyknąć i nie rozpraszając myśli na jakieś tam faramuszki przeszedł do wyjaśnień.

- Zapewne wiesz, że twe poprzednie ciało należało do Kaathe - właśnie w tej chwili Maeglin po raz pierwszy usłyszał imię demona, którego wolę wypełniał za sprawą podstępnego lisza. - Stworzył cię, ale nie mógł przewidzieć tego, co się wydarzy. W jakiś niewyjaśniony sposób zająłeś kolejnego gospodarza. Ale... - obcesowo przerwał wywód i wciągnął powietrze - twój miecz został z tobą. A w tym ostrzu zaklęty jest fragment potęgi Kaathe. Dlatego zjawili się tutaj nieumarli, nietoperze i my - gdzieś pośród mgły przemknęli inni zakapturzeni akolici - nekromanci z Salu oferując swe skromne usługi - pochylił czoło.

- Teraz jesteś wolny. Nie czujesz już woli Kaathe. Demon nie może więcej tobą komenderować. A zaślepiony wizją uwolnienia siebie z prastarego więzienia, wręczył ci narzędzie zdolne wskrzeszać zmarłych zza grobu... Kriegsmesser jest twym przeznaczeniem.
Spoiler:

Re: Dzikie tereny

21
Opisthory. Nekromanci. Nieumarli. Maeglin uśmiechnął się delikatnie, kładąc dłoń na głowni swego miecza. - Sakir prowadzi ostrza naszych wrogów. Armia demonów strzeże wieży. Jest nas zbyt mało, by sprzeciwić się bogom. Potrzebujemy sojuszników młodzieńcze. - Nieugięta wola wojownika wciąż pchała go w kierunku celu. WIEŻA. Pragnął jej. Pragnął niepodzielnej władzy nad północą. Dawniej, sytuacja wydawała się raczej prosta. Zabić demony. Teraz wiedział już, że po jego ziemiach krąży szalona zakonniczka. Wierząc akolicie, znalezienie go było proste. Przyjdzie po niego. Zjawi się ze swym ognistym mieczem i fanatycznymi sługami. - DO MNIE! - Krótki rozkaz pomknął w kierunku nietoperzy.

- Czeka nas bitwa. Issabel zapewne już idzie i tym razem będziemy przygotowani. Ile mamy zapasów? Na jak długo nam wystarczą? Znasz jakiś potencjalnych sprzymierzeńców? - Wypytywał podwładnego, przygotowując zasadzkę. Plan był prosty. 20 ożywieńców miało zostać zakopanych. Grupa druga. Płytko, aby byli w stanie się wydostać, około 20 metrów przed jaskinią. Reszta schroni się w jej wejściu. Grupa pierwsza. Zależnie od sytuacji główne siły będą mogły bronić się na otwartym polu lub wycofać wgłąb i bronić wąskiego przejścia. Tymczasem ukryta grupa uderzy na tyły ugrupowania przeciwnika.

Cztery opisthory zostaną w powietrzu, jako zwiadowcy.
Obrazek

Mowa jest srebrem, milczenie złotem.
Mówiąc, jest łatwiej wyjść na idiotę.

Re: Dzikie tereny

22
- Podziwiam twą wolę walki, mój panie - uniósł ogorzałą twarz. - Jednak wysłanniczka Sakira winna być twym najmniejszym zmartwieniem. My, nekromanci, kolaborując z czarną magią bez trudu cię znaleźliśmy. Tamtej kobiecie pozostaje zaś tylko łut szczęścia i oddanie się swemu bożkowi.

Mężczyzna zbliżył się do Maeglina. Powoli stanął po jego prawicy, pierwej zataczając piruet na pięcie.

- Sakir - powiedział przez zaciśnięte zęby - ma inne zmartwienia.

Niebo patrolowały kruki. Dorodne czarne ptaszyska z postrzępionymi skrzydłami bez lotek. Nekromanta sięgnął do rękawa i wyciągnął z niego pożółkły zwinięty papirus o poszarpanych krańcach i z kilkoma plamami. Rozwinął go przy nieumarłym, lecz nie pozwolił zajrzeć.

- Wiesz, co dzieje się w Keronie? - spytał nie podnosząc wzroku znad fragmentu papieru.

- Święta wojna - parsknął śmiechem, lecz z jego ust wydobył się stary kurz zamiast rozproszonej śliny. - Sakir wypowiedział wojnę elfiej przywódczyni, której czarna magia plugawi Królewską Prowincję. Magowie jednoczą się pod jednym sztandarem. Umarli powstają z grobów, a w miastach z demonicznych wrót wypełzają potwory, szerząc śmierć i cierpienie.

- Zakon poluje na demony, potwory, groźnych apostatów tam. Tu - zaznaczył - ścigać cię będzie Kaathe.

Re: Dzikie tereny

23
- Cóż. Niewiele zatem zmieniło się od mojej śmierci. Tej pierwszej. Wojna o władzę. Święta wojna. Wojna rasowa. Wojna przeciw demonom. Tak różne, a przecież takie same w bitwie. - Maeglin zamyślił się na chwilę, obserwując działania prowadzonej przez Niego armii. - Mój los jest na stałe powiązany z Issabel. Czuję, że podąży za mną nawet do piekła. Hm. Kto wie? Może dzięki temu uda się ją zdeprawować? Byłby z Niej całkiem niezły champion. - Siły, jakimi dysponował nieumarły, może nie powalały liczebnością, ale same Opisthory dawały mu ogromną przewagę. Gdyby tylko dało się umieścić na nich jeźdźców.

- Kaathe... - Mruknął wojownik, bawiąc się przez chwilę słowem. - Nie będzie mnie ścigać. MNIE. Może mu się tak wydawać, owszem. Jestem łowcą nekromanto. Nigdy zwierzyną. Posiadłem już część jego esencji. Podoba mi się moc, jaką mi to dało. - Uważnie przyglądając się swojej armii, mężczyzna zastanawiał się, skąd właściwie wzięli się akolici. Nieumarłych rozumiał. Skradziony demonowi okruch mocy zwabił ich ku niemu i podporządkował woli byłego elfa. Nietoperze zapewne również, ale ludzie? Względem elfów jednak.

- Elfia wiedźma? Władająca czarną magią i mająca pod berłem całe miasto? Ha! Płomienni fanatycy muszą gotować się ze złości. Interesujące. Chodź Keron jest odległy a przeprowadzenie armii przez Biały Fort w zasadzie niemożliwe. - Raz jeszcze przemyślał sprawę, biorąc pod uwagę dostępne mu armie. - Opisthory przelecą przez góry. Nad morzem pewnie też. Akolici? Może zdołaliby przejść, udając uchodźców. Wątpliwe. Ja i reszta nieumarłych? Niemożliwe.
Obrazek

Mowa jest srebrem, milczenie złotem.
Mówiąc, jest łatwiej wyjść na idiotę.

Re: Dzikie tereny

24
Akolita nie powinien był ignorować Issabeli. Zobaczył, jak prowadzony martwym spojrzeniem nieumarły wypowiada się o posłannicze znienawidzonego patrona. I nagle zrozumiał, że ucieczka jest niemożliwa, że przed nią nie da się uciec. Że w swoim czasie będą zmuszeni stawić jej czoła. Wiedział o tym.

Martwiło go ignorowanie prastarego ducha, dawnego sługę Turoniona, Kaathe. Ta istota, uwięziona gdzieś na szczycie świata wciąż była niebezpieczna, a jej siły chodź rozbite, pragnęły dopaść Maeglina i odebrać to, co skradł.

I nadszedł czas, gdy uwaga władcy ostrza, które posiadło moc ożywiania zmarłych zza grobu, skupiła się na oddalonym Keronie.

- To prawda - akolita poruszał ustami coraz wolniej i z coraz większym trudem. - Biały Fort jest nie do zdobycia. Ale... - kaszlnął głośno, a szary pył wymsknął się zza ust - droga morska, o której wspominasz, mój panie. Przez morze Keronu, przez zatokę Grenefod. Nie lekceważ swych sług. I na północy dobyć można okręty. Zbudować tratwy, na których podryfują tysiące ożywieńców. To armia, która nigdy nie je, nie męczy się i nie zna strachu - w tym momencie akolita urwał w niejasnych okolicznościach, wszakże taka armia nie istniała. Maeglin posiadł narzędzie i tylko je. Najęcie nowych najemników zaś wiązało się z odebraniem życia, którego dookoła nie widział. Wielu żywych zamieszkiwało północ. Leśne chaty, odosobnione domostwa czy pomniejsze wioski. Żyły tu też potwory, pokorne sługi Kaathe i jego cząstki zaklętej w Kriegsmesserze.

Re: Dzikie tereny

25
- Opisthory muszą jeść. Ja również. Wy? - Spojrzenie Maeglia wyrażało wyraźne wątpliwości. - Widzisz ich? Czy oni wyglądają Ci na takich, którzy potrafią zbudować tratwy? Sam nigdy nie zbudowałem niczego, czym można przeprawić się dalej, niż przez rzekę. - Mimo nieskrywanego sceptycyzmu dowódca nie odrzucił pomysłów nekromanty. Konstruktywna krytyka pobudziła do pracy sprawny zmysł taktyczny. - Budowa własnych tratw lub łodzi jest ryzykowna. Lepiej zrabować cudze. Potrzebujemy żywności i broni. Większej armii. Statków. Najchętniej opuściłbym tę przeklętą krainę jak najszybciej. Przebywanie na terytorium Kaathe bez znaczącej przewagi jest... niekorzystne.

Nie miał jednak zbyt szerokiego wyboru. Potrzebne do wydostania się stąd środki były zapewne dobrze chronione. - Znajdziemy wioskę. Nakarmimy nietoperze. Zwerbujemy ochotników. Żywych lub martwych. Zadamy kilka pytań. Musimy wiedzieć, gdzie są najbliższe osady, jakimi dysponują siłami, gdzie zdobędziemy statki i czy w okolicy znajdziemy jakieś przydatne stworzenia. Jak długo czekaliście na mnie przed tą jaskinią? - Ostatnie pytanie, choć może na to nie wyglądało, stanowiło kluczowy aspekt dalszych działań. Jeżeli niewielkie wojsko stacjonowało w okolicy ponad dobę, można było założyć, że okolica jest bezpieczna. Jeżeli krócej, prawdopodobieństwo nadciągającego przeciwnika było bardzo wysokie. Plan z przyczajeniem się i zasadzką byłby wtedy jak najbardziej aktualny. Ktokolwiek raczyłby w tę pułapkę wdepnąć.
Obrazek

Mowa jest srebrem, milczenie złotem.
Mówiąc, jest łatwiej wyjść na idiotę.

Re: Dzikie tereny

26
Z ust nieumarłego, zwielokrotnione toczącym się z krańca jaskini echem, nekromantę dobiegły gorzkie słowa. Ożywiony truposz, posiadacz cząstki uwięzionego na szczycie świata demona, wątpił w swych oddanych poddanych. Tych, którzy wyczuwając energetyczną anomalię przywędrowali prosto z Salu.

- Zapewniam cię, panie - wtrącił pokornie sługa pochyliwszy się uprzednio - że pokierowani potrafią wznieść i wieżę. - słowami tymi tłumaczyć zatem nie musiał, iż tratwy z gigantycznych drzew północy nie są wyłącznie dziecięcym marzeniem, lecz realnym planem.

W okolicznych wioskach było wystarczająco jedzenia. Ludzkie cielsko dla opisthorów, w którym tak bardzo się lubowały, kolejno mogło zasilić szeregi szkieletów czy zwłok. Nekromanta nie omieszkał wspomnieć o agentach, skrytych pośród prostaczków z mieścin czy osad. W drodze na południe minąć mieli trzy bezbronne wioski. Wszystkie po drodze do bardziej licznej osady. Nieco lepiej chronionej, lecz wciąż prymitywnej.

- W okolicy nie ma niczego prócz śniegu, jaskiń i kamienia - wyjaśnił.

Maeglin dowiedział się także o zagrożeniu ze strony polarnych niedźwiedzi. Te drapieżne giganty zajmowały zmrożoną tundrę, przez którą przyjdzie im maszerować w drodze na południe. Usłyszał i o szyszymorach na cmentarzu, lecz chcąc je spotkać traciliby dzień czy dwa drogi.

Według nekromanty szyszymory były groźnymi stworzeniami, pośredniczącymi między krainą ludzi a zaświatami. Ich głośny lament zwiastował śmierć każdemu, kto go usłyszał. A bliski kontakt kończył się głuchotą dla tych, którzy szczęście mieli by czmychnąć ponurym paniom. Ich potępieńcze głośne jęki czynią je z pewnością przerażającymi. Najbardziej wyrazistą cechą wyglądu są oczy, ogniście czerwone, od trwającego wieki łkania nad tymi, których kochały i za którymi tęsknią. Najczęściej ukazują się jako wysoka, wymizerowana kobieta o lejących się białych bądź po prostu jasnych włosach. Odziana w szmaragdową suknie nakrytą szarą opończą z kapturem. Bywa jednak, że szyszymora przyjmuje postać pięknej złotowłosej dziewczyny w białej sukience. Tak potrafi omotać każdego, a nieostrożny straci dla niej głowę na zawsze.

Znalazło się i miejsce na legendę o olbrzymie znad wybrzeża, o cereusach spod ziemi i innych.

Re: Dzikie tereny

27
Po ogólnym zapoznaniu się z sytuacją mężczyźnie zostały dwie opcje. Pierwszą z nich było dokładne rozplanowanie trasy marszu, szyku, ubezpieczeń i całości drogi. Drugą ruszenie przed siebie. Maeglin zawsze był elfem czynu. Nawet, teraz kiedy elfem już nie był.
- Naprzód zatem. W kierunku cmentarza. Dwa Opishory naprzód jako zwiadowcy. Pierwszy trzy kilometry przed nami. Drugi za nim w zasięgu wzroku. Reszta krąży swobodnie po okolicy. W kolumnie magowie i ja na środek, trupy wokół nas.
Rozkazy wydane, sprzęt spakowany. Byłby, gdyby w ogóle było co pakować. Nieumarły dowódca wzruszył ramionami i zaczął iść.
- Wykonać! Prowadź Akolito.
Obrazek

Mowa jest srebrem, milczenie złotem.
Mówiąc, jest łatwiej wyjść na idiotę.

Re: Dzikie tereny

28
Do cmentarza prowadził ich strumień. Niewielki, wartko płynący, wijący się pośród wzniesień znajdujących się w pobliżu skałek. Dodawał otaczającemu zgraję truposzy krajobrazowi malowniczości. Strumyk był na tyle niewielki, że woda, która z niego płynie, zdaje się być czysta, nie przeszkadza również w zobaczeniu koryta, które wyznacza jej bieg.

Otaczające go dźwięki nabrały pogłosu i echa, słyszał je tak, jak gdyby miał głowę pod wodą. Słyszał szum i plusk godny wodospadu. Usiana białym śniegiem ścieżka kończyła się, a wraz z nią strumień. Zmącona woda wpadała do płytkiego jeziora, które przynajmniej w połowie przykrył lód. Chcąc zejść na dół zmuszeni byli obejść wzgórek, by pomiędzy gęstymi sosnami kroczyć ku brzegu po przeciwnej stronie.
[img]https://i.imgur.com/dv01MLW.jpg[/img] Nie odstępujący Maeglina na krok, nekromanta rzekł w trakcie przechadzki:

- Oto jest przykryty wodą cmentarz pod górą. Dom szyszymor.

Po drugiej stronie, poniżej góry, gdzie ziemia przestaje być stroma, spostrzegł tafle wody głęboko, soczyście i niezmącenie niebieską, iście niczym wyszlifowany szafir.

Zalany cmentarz, leżący tuż pod górą, z której lał się wodospad był miejscem otulonym mgłą. Maeglin wyczuwał, że miejsce to słynie z czarów i zjawisk magicznych. Wtem wezbrał się wicher, a śnieg znad brzegu powędrował prosto na lód i niezamarzniętą część jeziora. W kłębach bieli ujrzał nieumarły dowódca parę, może dwie lub trzy, czerwonych przekrwionych od płaczu ślepi. Rubinowe oczy sierotki zbliżały się stawiwszy opór zimowej zawiei.

- Czego pragniesz?

Usłyszał nie wiedzieć skąd.

- Czego od nas chcesz?

Nawoływał jękliwy głosik.

- Kto nas wzywa?

Z chmury bieli buchnął lewitujący twór! Była nim wymizerniała białowłosa kobieta w szmaragdowej sukni z szarą opończą na ramionach przewiązaną rozpruwającym się sznureczkiem. Ogniście czerwone oczy zdawały się wrzeć, były wściekłe na zakłócającego odwieczny lament nieumarłego.
[img]https://i.imgur.com/aDvPV6N.jpg[/img]

Re: Dzikie tereny

29
Biały śnieg pod stopami, chłodny wiatr we włosach i nieumarli snujący się za plecami. Równy krok wyznaczał rytm przemieszczającej się grupie a dźwięk ciężkich butów, opadających na ubity trakt mącił martwą ciszę lodowych pustkowi. Akolita zdawał się pewny celu, prowadząc wskrzeszonego wodza ku skrytemu we mgle cmentarzowi. Powietrze iskrzyło od nagromadzonej w nim magii a znajoma aura zła i zepsucia znacząco poprawiła humor wojownika. Zatrzymawszy się przed taflą szafirowego jeziora' oparł przedramię o głowicę miecza.

Nadciągająca zjawa sprawiała wrażenie uosobienia chłodu. Stał dumnie, wyprostowany i górujący nad mroźną istotą bez lęku spoglądając w szkarłatne ślepia. Mówiła jako kolektyw, co z początku wydało mu się trochę dziwne. Nie wiedział, jak działa umysł kreatury. Postawił zatem na wygodę, zwracając się do niej, jako reprezentantki, zamiast grupy.

-Witaj Pani. Moje miano Maeglin Elensar. Jestem Panem Lodowego Ostrza. Przybywam by na mocy magii i potęgi chłodu zaoferować Tobie i Twoim siostrom miejsce w mojej armii. Ruszyłem na wyprawę, by zdobyć prastarą potęgę i zawładnąć mrokiem tego świata. Oto daje wam możliwość podążenia za mną i pławienia się w mojej sile. Zapraszam do sycenia się cierpieniem i przerażeniem moich wrogów. Zapraszam was. Wzywam. Pójdźcie za mną i służcie mi, by zabrać życia tym, którzy na nie nie zasługują.

Mówił spokojnie. Atmosfera tego miejsca dobrze wpływała na jego nastrój i przepełniała go pewnością siebie. Przenikliwy chłód głowicy zaufanego miecza przyjemnie podrażniał nie dając zapomnieć o swojej obecności. Drzemała w nim siła. Czół, że wszystkie przeszkody runą a on stanie na zgliszczach. Niepowstrzymany. Zwycięski. Wszystko to, dzięki ciężkiej sztabie zimnej stali, przekłutej w niewyszukaną konstrukcje broni. - Powinienem jakoś go nazwać. - Pomyślał obserwując reakcję zjawy.
Obrazek

Mowa jest srebrem, milczenie złotem.
Mówiąc, jest łatwiej wyjść na idiotę.

Re: Dzikie tereny

30
Zjawa stawiała się nieumarłemu, gdy próbował wywrzeć na niej posłuszeństwo. Już podnosiła sękate łapska zakończone długimi pazurami, by co rychlej wbić je w facjatę truposza. Już kierowała ku nie mu uderzenie, gdy ten sięgnął po ostrze z pochwy, a jego błękit przeraził Szyszymorę. Jak poparzona ustąpiła krok w tył, ledwo utrzymując równowagę. Przykulona, zasłoniwszy się rękoma przypominała dręczone przez ojca dziecię. Skryta pod szarozieloną peleryną drżała, a wraz z nią pozostałe zmory znad zamarzniętej tafli pod wodospadem.

Kriegsmesser przekuty cząstką duszy pradawnego ducha. Podłego bytu wykreowanego przez samego Turoniona, wzbudził strach w i tak już przekrwionych oczach Szyszymory. Tłumiąc bojowy zapał sprawił, że przeklęta istota pokłoniła się niezgrabnie. Szare włosy wypadły spod kaptura zlewając się ze skrytą pod opończą suknią.

- Jesteśmy na twoje usługi, panie - wycedziła drżącymi wargami Szyszymora. Pozostałe z duchów zjawiły się, wychodząc spod wody, wodospadu i zza drzew w okolicy. Mgła stopniowo przerzedła, zaś Maeglin wraz z akolitami mógł napawać się widokiem dopełnianych szeregów. Zyskali niebezpieczne duchy, znane z zabójczego krzyku, od którego słuch tracą żywi. Zdolne są znikać i pojawiać się o zmroku. Co poniektóre zmieniają wątłe oblicze, by przyjąć postać pięknej złotowłosej dziewczyny. Ta zaś omota każdego, a nieostrożny mąż może stracić głowę na dobre.
Spoiler:

Wróć do „Salu”