Re: Rynek miejski

16
Chodził przez chwilę po placu ważąc w myślach możliwości wyboru. Mimo porannej pory na karku odczuwał pnące się w górę słońce. Niedługo gorąc będzie nie do wytrzymania, a każdy kto będzie mieć taką możliwość ucieknie szukać schronienia w cieniu.

Z zainteresowaniem przyglądał się grupie orków. Samotne ostrze może zrobić wiele, jednak prawdziwa siła tkwi w grupie. Był na tyle wyszkolony że wiedział iż nie chodzi o tępą brutalną siłę, a o zgranie i współpracę. Z tęsknotą za drylem właściwym orczym bojówkom przyglądał im się przez chwilę.

Z drugiej strony ten żółknący świstek też wzbudził jego zainteresowanie. Ekspedycja, program badawczy? Jeśli ktoś pisze takie ogłoszenie w mieście orków to na pewno nie będą badać zawartości dupy Maryni. Można się szykować więc na ciekawe wyzwanie...

Cóż, gdybanie i czekanie aż los sam się ukaże nigdy go do niczego nie zaprowadziło. Postanowił sprawdzić czy fortuna mi sprzyja. Poprawił oporządzenie i zdecydowanym krokiem podszedł do grupy najemników. Jeśli z nimi się nie uda, miał w planie przejść się do “Zielonej Tancereczki” w poszukiwaniu niejakiego Abelyna. A jeśli i to zawiedzie wtedy mógł dołączyć do “normalnej” karawany, która leniwie krok za krokiem będzie przemierzać szlak pustyni.

- Witam Panowie, nie potrzeba wam sprawnych rąk do pomocy? Znam się na tropieniu, walce a i połatać ranę też mogę - zagadnął Bruudz'th grupę. Starał się włożyć w to cały swój autorytet, bo mimo iż grupa nie wyglądała na otwartą do pogaduszek to zawsze w orczym świecie istniała szansa dla dobrego wojownika

Re: Rynek miejski

17
Najemnicy z zaciekawieniem słuchali Bruudz’tha. Żaden nie przyznałby się do tego na głos, ale samotnik trochę ich zaciekawił. Sam fakt, że podszedł do nich jak równy do równego, był dla grupy odświeżającą nowością. Mowa ciała zdradzała, że nie mają co do niego żadnych złych zamiarów. Ot, na małomiasteczkowym rynku czuli się pewnie, swobodnie. Kilka razy splunęli na ziemię, ale raczej nie planowali nic gorszego. Można by jednak rzec, że wyróżniali się, wśród typowo kupieckich karawan. Zanim mężczyzna zdążył przyjrzeć się grupce orków chociaż trochę dokładniej, nieznajomi podjęli rozmowę. Przywitali go, odpowiadając mu w ustalonej kolejności:

- Patrzcie go, buty nam zaraz uszyje - wypalił ork z rudą kitą przez środek czaszki, zanim jeszcze Bruudz’th skończył mówić. Wychudzony mężczyzna wydawał się jego rówieśnikiem, ale zaskakiwał fizjonomią. Ani chudy ani umięśniony, za to mocno wyżyłowany. Lekki pancerz skrywał jego klatkę piersiową, uzupełniany przez naramienniki. Pod pachą trzymał szyszak, ze wzmacnianej skóry.

Kontynuował jego rosły kolega, ze sporą szparą między jedynkami. Miał na sobie łuskową, bardzo solidną kurtę. Gębę - równie solidną, surową i nieprzystojną. W ręku dzierżył młot i mały puklerz, gotowy na niebezpieczeństwa jeszcze przed rozpoczęciem podróży.

- A dobrze walczysz? Z jedną ręką za plecami byś mi nakopał? - zapytał Szczerbaty, krzywiąc się w uśmiechu. Kiwnął przy tym głową, śmiesznie zadzierając nos do góry.

Trzeci z orków kiwnął głową, nie dodając do powitania żadnych słów. Ubrany był w wełnianą szatę, izolującą go dość solidnie od nieprzyjemnego gorąca. Przepasany był szerokim pasem, za którym tkwiły przeróżne przedmioty. Strój uzupełniała sakwa, przerzucona przez ramię.

Ostatni z orków podał Bruudz’thowi rękę na powitanie. Ubrany był w spodnie i buty, resztę pancerza sobie darował. Nosił długi warkocz, a łapy miał niewiele mniejsze od głowy. Tłumaczyłoby to wagę topora, jaki osiłek targał ze sobą. Przedstawił się krótko, zanim zaczął mówić dalej:

- Chakub jestem. Kapitan zaraz przyjdzie, to się rozmówisz. Ja tu tylko sprzątam - uśmiechnął się szczerze, mówiąc popularny żart.

Dłuższą chwilę przyszło im czekać, w dość niezręcznej sytuacji. Żaden z mężczyzn nie mógł oficjalnie zaakceptować bądź odrzucić propozycji Bruudz’tha. Z drugiej strony - każdy z nich chciał już ruszać. Wszyscy czterej wyglądali na gotowych do drogi, ale coś nie pozwalało im na samowolkę.

Wtem, zza rogu wyszła orczyca. Z włosami upiętymi w misterny wzór, wydawała się niemalże cywilnym przechodniem. Mowa ciała zdradzała jednak coś zupełnie innego. Żwawym krokiem przeszła przez uliczkę, kierując się prosto do grupki mężczyzn. Zatrzymała się na pół kroku, oceniając ich stopień gotowości. Z szerokim rozmachem klepnęła rudego orka w łyse czoło. Niewerbalnie skomentowała jego gotowość do drogi, patrząc na ostatni worek leżący na ziemi. Po tym - bez słowa ruszyła przed siebie. Grupka orków natychmiast podniosła swoje tobołki z ziemi. Bez komentarza weszli w tryb marszu, szybko równając krok ze swoją Kapitan.

- Trzy procent znaleźnego i opierunek w trasie. Wypłata w Karlgardzie. Wóz albo przewóz, panie felczer - rzuciła na odchodne. Zerknęła przez ramię na Bruudz’tha, nim grupka odeszła zbyt daleko. Ich oczy spotkały się natychmiast, łapiąc ze sobą kontakt. Piwne tęczówki wydawały się poruszać, świdrując orkowi w głowie, zaglądając mu wprost do serca i żołądka. Czuł, jak gdyby słońce weszło mu w żyły, a piasek zbił się w marmurową posadzkę. Albo i nie. Ciężko było się skupić, w tym upierdliwym słońcu.

Re: Rynek miejski

18
Wytrzeszczył oczy w osłupieniu, a potem zamrugał szybko. “Co jest?” zadał w głowie pytanie sam sobie. Jego sparaliżowana reakcja na - wydaje mu się - pociągłe spojrzenie Kapitan go zaskoczyła. Nigdy wcześniej nie spotkał się z czymś takim, była to dla niego nowość.

Ze zdziwieniem odkrył że nogi same go poniosły za grupą. To zew przygody, czy natury?
No cóż poradzić, wpływ kobiet na męskie środowisko nie omija nawet gatunek orków. "Gdyby jakiś elf się o tym dowiedział to by się zeszczał ze śmiechu" uśmiechnął się w duchu.
- Dobra, biorę tę robotę - skierował do dowódcy swoje słowa Bruudz'th.

Szedł pół kroku za grupą żeby wsłuchać się w temat. Gdy przeszli kilkadziesiąt metrów zrównał z nimi krok. Starał się wyciągnąć wnioski jak będą podróżować, ile czasu i którędy. Znał dobrze okoliczne tereny więc w miarę możliwości starał się dorzucić jakieś rzeczowe uwagi. Chciał wyłapać kluczowe informacje aby gdy dojdzie co do czego nie dać ciała. Ale jakie “co do czego”?! A na przykład przypadkowe użądlenie skorpiona, nocny atak bandytów lub pospolite zgubienie się członka załogi na pustyni.
Doświadczenie w pracy przewodnika dyktowało mu że musi czuć się odpowiedzialny za grupę na pustkowiu. W mieście mogą robić co chcą, ale na pustyni panuje dość surowy rygor dyktowany mało zabawnymi lub wręcz śmiertelnymi sytuacjami.

Re: Rynek miejski

19
Orczyca nie czekała na odpowiedź, ani nie miała zamiaru rozmawiać o pogodzie, już zajęta przeciskaniem się do najbliższej bramy. Wydawać by się mogło, że zna to miasteczko doskonale. Prowadziła grupę przez szereg wąskich uliczek, ozdobionych resztkami starych skrzyń i nielicznymi sznurami na pranie. Nie zatrzymywała się nawet na chwilę, z azymutem prosto na wschodnie przedmieścia.

Wushoh szybko zostało za ich plecami. O ile pierwsze godziny marszu minęły grupie we względnej ciszy, przerywanej ustalaniem trasy i sprawdzaniem ekwipunku, popołudniem sytuacja miała się zmienić.

Grupka podróżników zatrzymała się w małych ruinach. O ile można tak nazwać stare pozostałości z wieżyczki strażniczej. Lokalna atrakcja składała się z dwóch ścian, połączonych pod kątem prostym. Biała cegła, mocno naruszona pustynnym słońcem i temperaturą. Do tego kilka starych skrzyń, beczek - żadna z nich kompletna. Niewiele, ale można było spędzić tu kilka minut, z krakersem czy suszonym mięsem.

- Przed zmierzchem powinniśmy dotrzeć do pierwszej wioski, jednej z wielu na naszej trasie. - Szczerbaty ork analizował niewielki rulon papieru, siedząc na jednej ze skrzyń. Po chwili zwinął mapę i podrzucił ją Bruudz’thowi. Skinął głową, zachęcając do obejrzenia pergaminu. Do rozmowy dołączył Chakub, największy z oddziału. Wskazał jakiś punkt na mapie, wręczając orkowi mały rysik.

- Wushoh. Lepiej się upewnić, czy jesteś taki dobry w tropieniu - odezwał się, po czym jak gdyby nigdy nic wrócił do pakowania się.

Kiedy wszyscy byli gotowi do drogi, do kompletu zabrakło rudego chudzielca. Jak się okazało, zguba stała na samym szczycie muru. Bez względu na ryzyko, stał na wyprostowanych nogach, z cudacznym szyszakiem na głowie. Z wyprężoną piersią wskazywał jakiś kierunek, sygnalizując coś tajemniczej i milczącej Kapitan.
Spoiler:

Re: Rynek miejski

20
Rozpostarł mapę na kolanie przyglądając się jej pobieżnie. Następnie podniósł szybko głowę w kierunku słońca i ocenił gdzie jest północ. Zorientował wprawnie mapę i dopiero teraz przyjrzał się jej uważniej. Nie wiedział czy na mapie północ była tam gdzie być powinna, ale po skonfrontowaniu kierunku z którego przyszli i tym krzyżykiem na mapie powinien otrzymać północ oraz logiczny kierunek w którym drużyna winna szukać dalszej drogi. Tylko co oznaczają te wszystkie inne oznaczenia na mapie? I te kropki?

- Ty je narysowałeś? - zapytał Bruudz'th Chakuba. Ale na tym jednym pytaniu nie poprzestał. Podniósł mapę zakreśloną na czerwono stroną - Tam mam was zaprowadzić? Czego tam szukamy? Wiecie, jak się dowiem to będę mógł wam bardziej pomóc zamiast biernie tu sobie z wami spacerować - dodał z uśmiechem ostatnie zdanie.

Zbierając się zjadł pół sucharka i pociągnął łyk wody z bukłaka. Wstając mimowolnie otrzepał te okruchy, których nie porwał jeszcze pustynny wiatr. Znów zerknął na słońce i oddał mapę Szczerbatemu dziękując skinieniem głowy.

- To będzie w tamtą stronę - powiedział z przekonaniem i zwrócił się we wskazany kierunek. W głowie miał aby baczyć na miejsca oznaczone kropkami. Nigdy nie wiadomo kto i co miał na myśli kreśląc te miejsca.

Zerknął jeszcze na rudzielca na murach tego jakże wspaniałego przybytku i wzrokiem zapytał co tam wskazywał

Re: Rynek miejski

21
- Chakub to zna się tyle na mapie, co ja na manufakturze piszczałek dla leśnych chudzielców. Nie daj się oszukać, że coś ci wyjaśni - szczerbaty roześmiał się gardłowo. Po chwili sam zaczął tłumaczyć, klepiąc Bruudz’tha w ramię.

- Krzyżykiem zaznaczyłem Wushoh, ale to już pewnie wiesz. Chciałem mieć punkt odniesienia, zanim wyruszymy. Na czerwono masz Karlgard, schowany gdzieś tam za tą pieprzoną pustynią. Handlarz mi wszystko pięknie wyjaśnił, rozumiesz - ork skwitował, objaśniając mapę Bruudz’thowi.

- Masz też różne symbole - dodał, jakby przypominając sobie kilka faktów. - Ale to chyba nie było nic istotnego. Dużo tych kropeczek, co by tu… Eh. - Szczerbaty machnął ręką, nieprzejęty. Wziął mapę od mężczyzny i schował ją do sakwy. Jego wiedza się skończyła, podobnie jak chęć do rozmowy. - Do Karlgardu idziemy, co ci więcej powiem, rozumiesz. Ino po cichu, bo Kapitan, to tu wcale nie powinno być.

- Ruchy - wspomniana Kapitan pojawiła się jak spod ziemi, cicho wydając rozkaz. Tymczasem, rudy ork już rwał do przodu, zwinnie przeskakując po połaciach nagrzanego piasku. Nie było szansy, żeby stracił chociaż ułamek sekundy, skupiony na swoim zadaniu. Jedyne, co można było dostrzec, to jak wykonuje gest elipsy, zanim zeskoczył z samej góry muru na piaszczyste podłoże. Znak, zdaje się, dobrze wyjaśniła orczyca.

Grupka orków w mgnieniu oka zebrała się jednak do drogi. Przez kilkanaście sekund wzbili malutką chmurę kurzu, zrywając plecaki z piasku. W ciszy i skupieniu ruszyli truchtem, zacięte twarze, stopy wystukujące marszowy rytm. Kierowali się z grubsza na południowy wschód. Co ciekawe - wszystko to zgodnie z sugestią Bruudz’tha. Może nie byli najbardziej rozmowną i otwartą grupą, ale wydawało się, że mężczyzna zaczynał się z nią powoli zgrywać.

- Trzymaj się blisko - ork usłyszał cichy szept, gdzieś zza pleców.

Kiedy dotarli do ostrej krawędzi, na szczycie długiego wzniesienia, oczom Bruudz’tha ukazał się osobliwy pejzaż. Na środku pustyni rozlewał się pusty basen, okrutna pozostałość po naturalnym jeziorze. Dziura mogła mieć kilkanaście, może kilkadziesiąt jardów długości. Na brzegach rysowała się dawna linia brzegowa, owiewana piachem ze wszystkich stron. Imitowała coś na kształt miedzy, brzegu, malutkiego krawężnika. Na samym środku pracowała grupka kilku orków, otaczając słusznych rozmiarów dziurę. Ich kilofy wystukiwały nieregularny rytm, zagłębiając się raz za razem w spaloną słońcem glebę. Z daleka ciężko było określić ich cel, ale nad wszystkim panował samotny człowiek. Trzymał dystans od grupy, przeglądając coś przy jukach. Ozdobiony był miedzianą obręczą na ręku, akcentującą jego blade ciało.

Re: Rynek miejski

22
Cofnął się o duży krok i przykucnął żeby nie było było go widać znad krawędzi po czym zarzucił na pasku tarczę na plecy. Wiedział doskonale że im bardziej interesujące rzeczy dzieją się przed grupą tym bardziej plecy nie są pilnowane. A w takich chwilach o oszczep w tyłek bardzo łatwo.

W pochylonej pozycji podkradł się z powrotem pod krawędź. Ponownie wyjrzał dyskretnie w stronę pracujacych orków. Mając w głowie kilka pytań w stylu Olewamy i obchodzimy ich szerokim łukiem? Czy podchodzimy pokojowo? Albo urządzamy zasadzkę? Ale na co, na robotników? spojrzał na resztę swojego oddziału.

Nie wyrywał się przed szereg, wiedział że tylko słowo dowódcy ma tu znaczenie. Powie iść, to będziemy iść. Powie chować się, to się będziemy chować. A rozkaże napierdalać, to cóż pójdzie z chęcią napierdalać, ot co.

Re: Rynek miejski

23
Trzeźwość umysłu Bruudz’tha popłacała. Grupa odruchowo poszła za jego przykładem, przykucając jeszcze przed krawędzią. Nie mieli pewności co dzieje się na dole, ale dzięki prostemu manewrowi mieli przewagę. Zyskali też okazję, aby zastanowić się sytuacją i zaplanować kolejne ruchy.

Ork nie miał większego problemu z szybkim zorientowaniem się w sytuacji. Grupa dziewięciu robotników kopała coś na kształt… studni?! Kilku z nich operowało narzędziami, reszta pomagała im odciągnąć urobek. Sprawiali wrażenie przeciętnych robotników, przynajmniej z tak dużej odległości. Ot, zwykłe płócienne portki i porzadny pas, co innego mieliby nosić. Ludzki mężczyzna trzymał się od nich z odpowiednim dystansem. Było to pewne, że jest pewnego rodzaju dowódcą lub sponsorem karawany. Bez odpowiednich przyrządów optycznych Bruudz’th nie mógł wywnioskować nic więcej.

Kiedy tylko zorientował się w sytuacji i zszedł do reszty, Kapitan skinęła mu głową. Położyła palec wskazujący na ustach i odeszła o kilka jardów w dół. Zwinnym krokiem, zgięta niemal przy powierzchni ziemi, poruszała się szerokim łukiem, z daleka od suchego basenu. Wyglądało to, jak gdyby chciała kontynuować podróż na wschód, w głąb gorącej pustyni. Gestem ręki przywołała resztę.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Wushoh”