[Wielkie wydmy] Północna Strażnica

61
POST BARDA
- Tu nie obejmuje kulutra Ogników. - Szamanka była bezlitosna. Nie ruszyła się z miejsca, czekając, aż mieszkańcy Khudamarh skończą swoje szarady.

Kiedy Kamira zostawiła płomień z Cassimem i podeszła do elfa, mogła widzieć, że Venla nie przestawała próbować dać jej sygnałów. Wytrzeszczała oczy i kręciła głową, choć nie mogła zrobić nic, by przekazać jej słowa. Komunikat był jednak jasny: uważaj! Uciekaj! Nie zadzieraj z orczycą!

Azeliel zdziwiony był, gdy wcisnęła mu w dłonie łuk. Wziął go, ale wzruszył ramionami, jakby chciał przekazać nie wiem, jak się tego używa! Choć długoucha nacja sławna była ze swoich umiejętności strzelniczych, nie każdy elf musiał potrafić strzelać z łuku.

Cassim wyglądał na zaskoczonego tym, że Kamira postanawia zostawić go w jaskini, jakby sama wizja tego, że czarodziejka go zostawi, łamała mu serce. Mimo to skłonił się, oddając Ognikowi należny jej szacunek.

- Obawiam się, że nie mogę jej dać tego, czego ode mnie żąda. - Poskarżył się, ale odszedł w stronę szamanki.

Zaklęcie obmyło Kamirę całunem bariery. Mogła poczuć się odrobinę pewniej, choć niewykluczonym było, że pazury pustynnych kotów łatwo przebiją się przez jej zabezpieczenia. Zaraz po tym, jak wyszli z sali, knebel opadł z ust Azela.

- Oszalałaś?! Ona ich zabije! - Warknął w jej stronę. - A ja nie umiem strzelać z łuku! Nie ustrzelę każdej z tych bestii! - Kłócił się głośnym szeptem.

Tymczasem z sali dobiegała tylko cisza. Jeśli orczyca rozmawiała z Cassimem, musiała robić to na granicy słyszalności.
Obrazek

[Wielkie wydmy] Północna Strażnica

62
POST POSTACI
Kamira
Oczywiście, że nie sięgała tutaj kultura ogników. W innym wypadku orczyca wiedziałaby, jak wielką obelgą było niewyjawienie swojego imienia ani ambicji. Komunikaty Venli były niczym każdy poprzedni komunikat, podczas którego miała się poddać, uciekać i nie zrobić niczego. Ile jeszcze tego poddaństwa, nawet wrogom?

Brak umiejętności, na jaki skarżył się elf od początku, zaskoczył magiczkę i odrobinę zmienił jej plan oraz oczekiwania a bezsilność Cassima wydawała się jej jedynie powierzchowna. Nie musiał jej dawać tego, czego zażądała, bo Kamira miała zamiar zaraz zaatakować.

– Nie zostawiamy ich. Dlatego mamy zaatakować. Potrzebowałam bariery i odległości... — Wyraziła swoje zdanie odrobinę pewniej, choć również cicho – Jeśli moja magia wystarczy, by te koty same się poobijały to dobrze — Wtedy też zabrała łuk i strzały od elfa wraz z kołczanem. – Ja też nie umiem, ale nie mam większej siły rażenia przy sobie niż zaklęte wybuchem strzały. Jedna powinna dać radę tej kociej bestii, może dwie. Ciężko powiedzieć. Jak rzucanie nimi w bestie i orczycę też ci nie pasuje, to zostaje ci wbijać je jak sztylety, albo wziąć to co mam w torbie. — Mówiła szybko, by nie tracić więcej istotnego czasu. którego wręcz nie mieli. Może w końcu sztylet, który mu zabrała, na coś się przyda? – Tylko wiedz jedno. Szybko musisz się oddalić, bo ja strzałę zdetonuje. Innej opcji nie widzę. Pierwszą bestię zgarnę na siebie. Orczycę, ją trzeba załatwić. Moja bariera CHYBA wytrzyma. — Uśmiechnęła się do elfa. – A jeśli nie to szybko ukręci mi łeb i będzie po wszystkim. — Skierowała się zatem znów w kierunku pomieszczenia. Z przygotowaną cięciwą łuku do naciągnięcia. Nie była w stanie utrzymać jej zbyt długo, ale tutaj nie było to żadnym problemem, więc nie czekałaby przed wystrzeleniem pocisku w najbliższą bestię, jak sama byłaby na tyle blisko by trafić ją z łuku. Nie liczyła na wbicie się strzały, ani nawet głęboko. Miało dojść do detonacji i to wszystko. – Cassim, broń się! — jedyne zdanie, które skierowała do wędrowca gdy miała okazje znaleźć się znów w pomieszczeniu. Chciała nim ściągnąć na siebie uwagę, by łatwiej trafić bestię.
Spoiler:
Spoiler:

[Wielkie wydmy] Północna Strażnica

63
POST BARDA
Azel nie wyglądał na chętnego do współpracy.

- Kamira, rozum straciłaś do reszty! - Warczał na nią. - Nie pokonamy jej! Ty nie wiesz, kim jest?!

W istocie, nie wiedziała - szamanka się jej nie przedstawiła, a Kamira nie miała dość rozległej wiedzy, by rozpoznawać osobistości z innych Bastionów. Ba, nie znała jeszcze większości tych, którzy zamieszkiwali Khudamarkh! A część z nich zdołała już doprowadzić do śmierci...

- Jesteś szalona! - Warknął Azeliel, ale musiał przystać na propozycję Kamiry. Czarodziejka wydawała się zdeterminowana, by zabić orczycę, dlatego wycofanie się nie wchodzło w grę, chociaż elf wyglądał nie tylko na przerażonego, ale też wściekłego przez jej postanowienia!

Gdy wrócili do sali, mogli zobaczyć widok niespodziewany. Cassim nie tylko nie rozmawiał z szamanką, ale trzymał dłoń zaciśniętą na jej szyi i unosił ją te kilka, kilkanaście centrymetrów nad ziemię! Nawet jeśli był smokiem, to uciekł się do całkiem przyziemnych sposobów na zabicie kobiety... tylko czy rzeczywiście na to zasługiwała? Złapała Cassima za ramię, chcąc odciągnąć je od siebie, ale nie udawało jej się. Nie miała dość siły, czy po prostu nie była w stanie?

Niektórzy z orków Khudamarkh oglądali się, by podziwiać działania mężczyzny. Venla starała się krzyczeć poprzez knebel.

Bestie skupiły się na Cassimie, jednak z jakiegoś powodu nie mogły się do niego zbliżyć, wiele z nich zawijało ogony między nogi i kładło po sobie uszy, zdenerwowane, ale też przerażone. Ta z bestii, która stała najbliżej, stała się łatwym celem dla strzały, którą Azel rzucił w jej kierunku. Eksplozja wstrząsnęła pomieszczeniem.

Zwierzęta tymczasem zaczęły piszczeć i pierzchać, mijając Kamirę i Azela, jakby nie byli w ogóle interesujący!

- Wra... cać... - Wykrztusiła orczyca, walcząc z uściskiem Cassima. Kamira mogła dostrzec, że na jego twarzy maluje się szeroki, leniwy uśmiech.

- Co on robi, do cholery?!
Obrazek

[Wielkie wydmy] Północna Strażnica

64
POST POSTACI
Kamira
Może i wiele nie wiedziała, ale ta niewiedza pozwalała się jej porwać na ruchy i działania, jakich nie podjęłaby się inaczej. Więc w ogniu całego zamieszania, chyba nawet lepiej, że orczyca nie zdecydowała się podzielić swoim imieniem. Mogła być nawet i najwyższą szamanką tego drugiego bastionu, tylko co z tego? Co z tego skoro Kamira nawet nie wie, kto w nim rządzi, a tej orczycy już nikt nie pomoże.

Nie pierwszy raz Azel był wściekły, ale gdyby nie to, że nikt nie mówi jej niczego, o czym chciałaby się dowiedzieć, to jej działania są chaotyczne, powodujące lawiny takie jak choćby uwolnienie smoka. Jedna orczyca nie powinna stworzyć tutaj wielkiej różnicy. Orczyca, o której losie świat zapomni tak jak i o tej strażnicy.

Kamira naciągnęła łuk i wystrzeliła w kierunku innej, dużej bestii gdy ta opuszczała pomieszczenie. Miała zamiar zdetonować strzałę gdy ta opuści pomieszczenie. Wtedy też Kamira zawiesiła spojrzenie na Cassimie. Obserwowała go w ciszy przez chwilę. – Co do jednego miałaś rację. Nikt ci nie przeszkodzi — Odezwała się do orczycy, by zaraz za chwilę wyciągnąć delikatnie dłoń w jej stronę. Nie na tyle, by dotknąć a by... Obrać za cel. – Eks...plozja... — Miała zamiar szybko zdetonować głowę orczycy, zupełnie tak jak arbuza pełnego czerwonego soku albo jednego z wielu goblinów przedtem. Nie potrzebowała do tego dużej eksplozji. Wystarczyła wyjątkowo niewielka. Tylko czy Cassim zniesie zabrudzone krwią ubranie? Kamira była niezwykle zaskoczona sytuacją, w jakiej się znalazła, a raczej, do jakiej doprowadził Cassim. Spodziewała się, że bardziej będzie się krył, ze swoją mogą. Na całe szczęście Kamira nie zdecydowała się oświetlić całego pomieszczenia magiczną energią, by oznaczyć bestie, bo to, oznaczałby, że Cassim świeciłby w nim najmocniej. Na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech w odpowiedzi na ten leniwy Cassima. Choć... Sama nie była pewna, z czego właściwie się cieszy, prócz tego, że pokonali złą szamankę wrogą Bastionowi Khundamark i interesom Kharkhuna.

Oglądała pomieszczenie i wszystkich. Nie miała zupełnie bladego pojęcia, co dalej. Co by się nie zdarzyło, orczyce musiała zdetonować. Była ich wrogiem co pokazała od samego początku i gdyby nie Cassim, możliwe, że zeżarłyby i ją w tamtym pomieszczeniu.

Spoiler:
Spoiler:

[Wielkie wydmy] Północna Strażnica

65
POST BARDA
Bestia minęła Kamirę w panicznym szale, nie zatrzymując się nawet wtedy, gdy strzała ugrzęzła w jej boku. Stworzenie wpadło w korytarz, z którego przyszła Kamira i Cassim. Przeciskało się między gruzami razem ze swoimi pobratymcami, gdy strzała eksplodowała. Poniósł się głos cierpiących zwierząt i osuwających się kamieni. Kamira wygrała to starcie, pokonując na raz całą pozostałą siódemkę. Jeśli jakieś zdażyło zbiec, wątpliwym było, by wróciło.

- Co ty robisz?! Kamira, do cholery?! Przestań! Nie możesz jej zabić! - Azel reagował za późno. Złapał czarodziejkę za ramię, gdy ta wypowiadała inkantację.

Głowa orczycy eksplodowała, pokrywając Cassima czerwienią. Wędrowiec nawet się nie poruszył, nawet nie zmazał z ust tego uśmiechu; przez moment trzymał jeszcze zwłoki, kołyszące się bezwładnie, a nastepnie wypuścił je na kamienie, gdzie ciało opadło ciężko, bez krzty życia. Krew na twarzy, na ubraniu, wydawała się nie robić na smoku żadnego wrażenia. Spojrzał w stronę Kamiry, a jej uśmiech odebrał jako nagrodę. Skłonił głowę.

- Do usług, pani.

- O co tu chodzi?! - Azeliel żądał odpowiedzi, nie rozumiejąc, kim był Cassim i dlaczego działał w taki sposób. I dlaczego miałby do tego stopnia szanować Kamirę?!

Wraz ze śmiercią czarodziejki, więzy orków i magów opadły. Pierwsza poderwała się Venla.

- Cofnijcie się! - Krzyczała do swojej grupy. Stanęła między nią, a Cassimem, jego obierając za główne źródło problemów. Rozłożyła ramiona, jakby w ten sposób własnym ciałem mogła ochronić wojów. - Wiemy, kim jesteś! Nie chcemy cię więzić ani zabijać! Zostawimy cię w spokoju, ale pozwól nam odejść!

Cassim nie odpowiadał dłuższą chwilę, jakby zastanawiając się, co powinien począć z grupą, która przyszła tu, mając na celu jego śmierć. Nie wszyscy zdawali sobie sprawę z tego, że Cassim posiadał moc niewyobrażalną dla śmiertelników. Orkowie z oddziału Burghera patrzyli na dowódcę, jednak ten nie mógł im nic powiedzieć. Nie mógł przyznać porażki w starciu ze smokiem.

Po długich, ciągnących się w nieskończość sekundach, Cassim podjął decyzję:

- Pani Kamirin zadecyduje, co się z wami stanie.
Obrazek

[Wielkie wydmy] Północna Strażnica

66
POST POSTACI
Kamira
Nie mogła jej zabić, a jednak... To zrobiła. Chwycenie jej za ramię nawet by jej nie powstrzymało. Prawdopodobnie nawet zaprzestanie inkantacji niewiele by pomogło, wszak... Wystarczyło posłać energię magiczną, by zrobiła swoje. Mogłoby co prawda doprowadzić do nieprzewidzianych efektów i zdarzeń... Ale tego nie chciał nikt.

Nie poprawiła tym razem Cassima. Musiała przyjąć postawę znacznie odważniejszą, nawet jeżeli tak się w tej chwili nie czuła, musiała, bo wykonała pierwszy krok, od którego nie było już odwrotu. Wpierw Kamira była gotowa do oddania tej decyzji Cassimowi. W końcu podróżował z nimi chwilę i miał okazje ich poznać, zwłaszcza elfa, którego chyba nawet polubił. Kamira przewiesiła łuk przez plecy, nieco pokracznie przekładając go przez głowę. W końcu decyzja dotycząca losów pozostałych spadła na nią. Czyżby tym razem stała się panią życia i śmierci? To była bardzo kusząca oferta, bo w pewnych okolicznościach mogłaby pozbawić Kharkhuna większości istotnego wsparcia, a potem... Zagarnąć co zostało z Bastionu, tylko że w tej chwili nawet tego nie rozważała. Nie widziała siebie jako władczyni zniszczonej kupy kamieni. Nie bez Venli i innych a z nimi, nie mogła zająć tej pozycji.

– Azeliel. Musiałam wybrać, to wybrałam. Ktoś musiał zginąć. Padło na nią. Poza tym. Obraziła kulturę ogników, najmocniej jak tylko mogła. — Zerknęła na orkową magiczkę, której imienia nawet nie znała. – Powie mi ktoś w końcu, kim była ta wywłoka? — Spojrzała na Venlę i Q'beua przeszła obok orkowych zwłok i rozejrzała się uważniej po pomieszczeniu, zawieszając spojrzenie na jakimś miejscu, gdzie można by usiąść. – Gdybym jej nie wysadziła, wszyscy by tutaj spłoneli — Tłumaczyła się, spoglądając ukradkiem na Cassima. – Przestańmy się więc bawić w zgadywanki. Co zrobicie, jak wrócicie do Bastionu? Powiecie, że zaatakowała was po drodze ta wywłoka i że to oni mają smoka i skrywają go w tajemnicy, a to miejsce było puste i zrabowane. Jeśli chcecie zrzucić na kogoś winę za jej śmierć, to zrzućcie to na mnie. Ja nie wracam — Poinstruowała ich na temat wersji wydarzeń, jaką chciała, by przedstawiono Kharkhunowi. Ostatnim czego potrzebował Cassim to kolejni ludzie Kharkhuna w tej okolicy. Dobrze jakby zajął się czymś innym, choćby drugim Bastionem. Pewne było, że nie mogą tutaj zostać i każda wersja wydarzeń zakrawająca o brak obecności smoka doprowadzi jedynie do kolejnych patroli i prób upolowania go. – Cassim za to odzyska swoje leże. — Westchnęła ciężko, bo wiedziała, że na pewno nikt łatwo tego nie przełknie. – Jeśli pojawi się tutaj jakikolwiek patrol Kharkhuna jestem pewna, że Cassim nie będzie z tego powodu zadowolony — Spojrzała wtedy w kierunku wędrowca, jakby doskonale wiedziała co zrobi jeżeli ktoś zagrozi jego skarbowi ponownie. Pozostawała jeszcze jedna nieokreślona rzecz. Co zrobi Kamira i co zrobi Azeliel, który jakby nie było, przywiązany jest do lampy tak samo jak ona.

Spoiler:
Spoiler:

[Wielkie wydmy] Północna Strażnica

67
POST BARDA
Azel był zaskoczony, tak jak orkowie, którzy nie pojęli jeszcze, z czym się mierzą. Venla, Q'beu i Burgher nie ważyli się podnieść głowy, zbyt przerażeni konsekwencjami. Kiedy jednak Cassim uznał, że to Kamira ma zadecydować o ich losie, spojrzeli na nią, oczekując łaski.

- To najwyższa szamanka z sąsiedniego Bastionu. - Wyjaśniła powoli Venla. - Bardzo szanowana i... potężna. - Z ostatnimi słowy przeniosła spojrzenie na Cassima. Smok nadal uśmiechał się, ale zostawił zwłoki tam, gdzie je rzucił, by podejść do Kamiry i stanąć u jej boku. Krew malowała na jego twarzy makabryczny obraz, a uśmiech zamiast go niwelować, jeszcze pogarszał sprawę. - Nikt nie powinien móc podejść jej w taki sposób.

- Była pisana jej inna śmierć, może w płomieniach, ale nie taka! - Wtrącił się Pomyj, nie powstrzymując złości.

- Mogę wywołać płomienie, pani. - Podpowiedział Cassim.

- Nie! - Niemal chórem odparła grupa z Khudamarkh.

Sprawa nie była łatwa. Kamira mogła nie widzieć dziur, które miała jej wersja wydarzeń. Czemu sąsiedni Bastion miałby ich atakować? Jak pojmali smoka? Jak przekonać władcy do tego, by pozostawił Strażnicę?! To wszystko było na głowie Venli.

- Przekażę Kharunowi twoje słowa. - Powiedziała starsza czarodziejka. - Ale... muszę namawiać cię do powrotu z nami. Z takim sojusznikiem, nic ci nie grozi, nawet w murach Kharkuna.

- Służę teraz Wyzwolicielce. - Dodał Cassim, by nie było wątpliwości, że Ognik jest pod jego opieką. - Mój skarb jest jej skarbem. Moje życie - jej życiem.

- Wyzwo- co? - Azel miał problem, by posklejać ze sobą kolejne fakty. - Mówicie, że on to... że on jest- i że służy Kamirze?!

- Zawżyj ryj. - W końcu odezwał się Burgher. - Będzie, jak mówi czarodziejka. Wracamy do Bastionu!
Obrazek

[Wielkie wydmy] Północna Strażnica

68
POST POSTACI
Kamira
Kamira była zaskoczona wcześniej, gdy Cassim tak wkupił się w łaski pozostałych członków ekspedycji, ale nie teraz, teraz już zaskoczenie minęło, choć niepokój pozostawał, strach przed pozbyciem się pozostałych i zostania tutaj... Samą.

Na słowa Venli odnośnie sposobu, w jaki zginęła magiczka, zareagowała, kręcąc głową na boki, poczuła się odrobinę urażona, bo znieważono w ten sposób jej magię. – Moje wybuchy nie są godne czarodziejki, ale godne goblinów, tak? — Odrobinę obruszona przemarudziła, choć nie zapowiadało się, by niosło to za sobą żadne konsekwencje z jej strony wobec orków czy Venli. – Widocznie wpierw trzeba znać przepowiednie, by móc je spełniać. — Wzruszyła ramionami i poprawiła chustę na głowie, odpowiadając złemu Q'bełowi na los magicznej orczycy. Gdyby Kamira wiedziała, że przyjdzie orczycy zginąć w płomieniu, to postarałby się bardziej.

Grupa z Khundamark powstrzymała słowami Cassima i Kamira nie miała zamiaru ani go zmuszać, ani prosić by palił orczycę. Było to bezcelowe. – Może w tej historii są dziury, ale wierzę, że jakoś zgrabnie je wypełnicie. Wybacz Venlo. Nie mogę wrócić. Nie chcę narażać już nikogo w Bastionie. Nie chcę by Cassim czuł się tam źle. To kwestia czasu aż znowu stanie się coś złego. Nie podejmę tego ryzyka. — I taka była niestety prawda, albo byliby ulegli wobec złego orka, albo Bastion zostałby ponownie spowity w płomieniach. Nie było dla nich normalnego powrotu. Zresztą, nie miała zamiaru dać się oszukać i oddać smoka w ich łapy.

– Tak Azeliel, twój wędrowny przyjaciel to właśnie on. Przecież się polubiliście, prawda? — Spuściła głowę, zastanawiając się przez moment co uczynić dalej. Wszak to miejsce było ruiną, nienadającą się do niczego. Nie dla człowieka. Mogła jedynie wykorzystać to miejsce za tymczasowe schronienie, tylko co dalej? – Co zamierzasz zrobić Azeliel? Zostajesz czy wracasz do Bastionu? To idealna okazja, by sprawdzić, co się stanie, jak oddalisz się od lampy. — Wzniosła nieznacznie wzrok obserwując Cassima. – Odprowadzisz ich kawałek? — Spytała wędrowca, lecz wypowiedź kontynuowała jeżeli elf zdecydował, że wraca do Bastionu – Byłbyś w stanie przyprowadzić Azeliela gdyby zaczął czuć się źle ze względu na rozdzielenie z lampą jeśli zdecyduje się wracać? — Była zaniepokojona sytuacją lampy. Mimo to w tej chwili nie mogła zrobić nic, by ten problem rozwiązać. Chwilowo potrzebowali zająć się powrotem do Bastionu przez pozostałych oraz odpoczynkiem po tej dziwacznej konfrontacji – A właśnie. Zaklęte strzały zostają tutaj Nie zaryzykuje wykorzystania mojej magii przeciwko Cassimowi. To, że żyjemy to właściwie jego zasługa. Gdyby nie jego obecność wszyscy leżelibyśmy zakneblowani, zjadani przez jej bestie — Chcąc nie chcąc każdy powinien to przyznać, że gdyby nie obecność Cassima, to bestie by ich rozszarpały.

Spoiler:
Spoiler:

[Wielkie wydmy] Północna Strażnica

69
POST BARDA
- Wysadziłaś ją jak... jak goblina właśnie! - Wrzasnął Pomyj. Na jego starczej twarzy zmarszczki jeszcze pogłębiły się, zdradzając furię, jaka musiała rozgorzeć w jego wnętrzu. Starszy mag nie zgadzał się na takie traktowanie, nie mógł pozwolić, by byle smarkula wodziła go za nos tylko dlatego, że miała za sobą potężnego sojusznika z przypadku. - Sądzisz, że tak to zostawimy?! Że Kharkun nie pośle za tobą pościgu!? - Pytał, podnosząc się na równe nogi. Nie ważył się jednak zbliżyć, nie wtedy, gdy obok Kamiry był smok. Pokonał magiczne bariery i wszelkie sposoby, jakie orczyca miała na swoją obronę. Złapał ją tak, jakby była szmacianą lalką, nic nie wartą zabawką. Nie potraktował jej jak kobiety, w której żyłach płynęła magia.

Odgłos kroków Azeliela był niemal niesłyszalny w wielkiej sali. Jego osoba pojawiła się na środku, uniósł dłonie, by zwrócić na siebie uwagę i powstrzymać dalsze kłótnie.

- Nie, stop! - Zawołał. - Chcesz mi powiedzieć, że Cassim to... t-t-to ta bestia, na którą polujemy?! - Zapytał wprost, by raz a dobrze uzyskać odpowiedź. Spojrzał pod nogi, tam, gdzie w posadzce odbite były łuski, gdzie głęboko pod szkłem błyszczały kosztowności. Mężczyzna, który towarzyszył Kamirin, ten, który rąbkiem pomarańczowej chusty ścierał krew z twarzy... miał być smokiem, na cześć którego wybudowano więzienie, a na nim Bastion Khudamarkh?! - Tego żeśmy nie przewidzieli. - Mruknął. Ton jego głosu sugerował, że ogarnęła go wesołość. Ni więcej mu nie pozostało - śmiech lub płacz. - Nieźle żeś to wykombinował, przyjacielu. - Rzucił w stronę Cassima.

- Nie było moim celem was oszukać. - Odparł wędrowiec uprzejmie.

Elf otarł nos, przeczesał dłonią włosy, przeszedł się parę kroków po sali, zbierając myśli.

- Kamirin, musisz wrócić do Bastionu. Z nim, bez niego, jak Cassim chce. Ale wracasz ze mną. - W ciemnych ślepiach Azela kryło się coś nieodganionego. - Nie puszczę cię samej w pustynię-

- Nie będzie sama - wtrącił się smok.

- Nie puszczę cię nawet z nim! - Podniósł głos. - Nie wygłupiaj się, w Bastionie jest twoja przyszłość! Nie gdzieś tam, w świecie!

Orkowie patrzyli po sobie, zaskoczeni faktem, że Burgher nie posłał ich jeszcze do boju. Wydawało się, że dowódca posłucha Kamiry, jak również jej smoka i odejdzie, przekazując władcy hisrorię, którą usłyszał. Kiwnął głową, by bez słowa dać im znak do wymarszu. Wszyscy się odwrócili - został tylko Ghorak. Choć nie mógł mówić, Kamira widziała emocje, które malowały się na jego niepięknej, orkowej twarzy: poczucie niesprawiedliwości, żalu, w końcu tęsknoty i bycia oszukanym. Czy nie mówiła, że mu pomoże? Czy nie miał odzyskać miasta w imię pamięci o swoim ojcu? Ghorak syn Ghorkina miał radzić sobie sam. Pozostał chwilę dłużej, nim odwrócił się za ostatnim z orków, by dołączyć do drużyny prowadzonej przez Venlę i Q'beua.

- Zrobię, co w mojej mocy, pani. - Cassim zaakceptował jej rozkaz, choć nie odpowiedział jej wprost, woląc pozwolić pozostać sprawom niedopowiedzianymi. Powolnym krokiem ruszył za orkami, jak pies pasterski za trzodą. W obliczu zawalonego korytarza, którym tu przyszli, musieli obrać dłuższą, niebezpieczniejszą drogę.

Nikt nie zamierzał przypiąć Cassimowi łatki bohatera, nie w momencie, gdy stał się straszakiem, którego siła miała przeforsowywać każde z poleceń Kamiry.

- Obiecałem, że cię przypilnuję, czarodziejko. - Azel ostrzegawczo uniósł palec. - I dotrzymam słowa! Wracasz ze mną do Bastionu! Rozmówisz się z Kharkunem, a potem droga wolna! Zabieraj sobie Cassima gdzie chcesz. Cholera, wystarczyło tak mało czasu, żeby owinął sobie ciebie wokół palca!
Obrazek

[Wielkie wydmy] Północna Strażnica

70
POST POSTACI
Kamira
Starszy mag musiał zdawać sobie sprawę z tego, że nawet on nie jest bezpieczny od eksplozji Kamiry ani od ostrza topora Kharkhuna jeśli tylko uzna go za niepotrzebnego. To musiała być straszliwa realizacja. Dla Ognika nie miało znaczenia to, jak ktoś zginął. Liczył się sam fakt. Co prawda można było uszanować czyjąś prośbę i dokonać tego w konkretny sposób, tylko czy tak naprawdę miało to jakiekolwiek znaczenie? Kamira pozwoliła jej odejść szybko. To chyba coś znaczyło.

I tak. Cassim wykombinował to wszystko całkiem dobrze, choć potknął się tu i tam to jednak pozwoliło mu to na ukrycie się wystarczająco długo by pokazać, że nie są w stanie mu zagrozić. – Nie wiem gdzie leży moja przyszłość... — Powiedziała ciszej na temat swojej "przyszłości" która od samego początku była mglista i kręta. Po słowach Elfa, po spojrzeniu Ghoraka, które przypomniało jej o tym co obiecała zrobić. Zawahała się na moment. – To nie tak! — Odbiła do Azeliela któremu nie wiedziała, co powiedzieć. Z jednej strony zależało mu na niej, a z drugiej rzeczywiście był gotów ją puścić, tak o po zakończeniu wspólnej misji.

– Stop... — Chciała zatrzymać tych którzy przygotowali się do wymarszu – Jutro. Muszę wszystko sobie przemyśleć i dopiero jutro zdecydujemy co i jak... Rozejdźcie się po Strażnicy. Wszystkie skarby mają jednak zostać na miejscu. Cassmie, będziemy musieli zaraz pomówić, to ważne. Bez innych — Wyraźnie niepewna i zmieszana rozejrzała się po pomieszczeniu. Szukała kostura orkowej magiczki. Jak go znalazła, to przyjrzała się zwłokom, czy nie skrywały jakiejś innej magicznej tajemnicy wartej zbadania, jak choćby torby. Dopiero potem zaczęła przyglądać się pomieszczeniu, jakby rozglądając się za tym co przyniosła ze sobą orkowa magiczka. Wszak musiała coś ze sobą tutaj przytargać.

Kamirin musiała zbadać sprawę smoczej wiedzy na temat magii, na pewno wiedział więcej i mógł udzielić jej jakiejś wskazówki. Nie chciała jednak robić tego przy wszystkich, a dodatkowo musiała rozmówić się i ustalić pewne reguły z Cassimem, jeśli rozważała powrót do Bastionu. Nie chciała narażać innych na spopielenie, ale oznaczało to jedno. Jeśli wróci, to prędzej czy później Kharkhun zginie, by mogła wypełnić swoją obietnicę wobec orka.
Spoiler:
Spoiler:

[Wielkie wydmy] Północna Strażnica

71
POST BARDA
- To nie tak!? - Krzyczał Azel. - To jak?! Chcesz nas zostawić?! Kharkun nie pozwoli ci odejść, wyśle za tobą ludzi, czy będziesz z Cassimem, czy bez!

Dowodzący Bastionem ork pokazał, że sród swoich pobratymców, jako jeden z nielicznych ma głowę na karku, a do tego nie boi się podejmować ciężkich decyzji i ostatecznych kroków. Jeśli postanowiłby upolować Kamirę, użyłby wszystkich możliwych sposobów, by to osiągnąć. A jego najlepszym zabójcą był nikt inny, jak Azeliel. Elf musiał przewidzieć, że w razie życzenia władcy, Kamira miałaby umrzeć z jego ręki.

Azeliel kopnął jakiś mniejszy kamyk, nie mogąc poradzić sobie z emocjami, jakie kłębiły się w jego wnętrzu.

Orkowie wydawali się zdezorientowani, gdy Kamira zmieniała postanowienia i rozkazy. Patrzyli na Burghera, oczekując jasnych poleceń.

- Wracamy do obozu. - Postanowił. Rozejrzał się po swoich żołnierzach, starając się wyłapać objawy niezadowolenia, które mogły zwiastować bunt. Czy ktoś mógłby ich winić? - Po prowiant i posłania. - Dodał w kierunku Cassima.

Smok uśmiechnął się i skinął głową, a nawet wyciągnął dłoń, wskazując im drogę. Po tym, lekkim krokiem wrócił do Kamiry, by dalej pełnić straż przy jej boku.

- Chciałbym ugościć cię w moim domu w czasach jego świetności. - Zaczął z lekkim wahaniem. - Zanim orkowie odebrali to, co było moje.

Wędrowiec pochylił się i podniósł kostur, wcześniej porzucony przez szamankę. Stworzony był z lakierowanego drewna. Przy głowni, drewno wiło się, jakby specjalnie ku temu celowi formowane. Niestety, nie było zwieńczone żadnym cennym klejnotem. Orczyca miała przy sobie mieszek ziół, parę zaostrzonych patyków do niewiadomego celu, kilka flakoników z płynami ciężkimi do zidentyfikowania. Na wysuszonym palcu orczycy znajodwał się pierścień:
Pasowałby do stroju Kamiry. Czuła od niego lekką magiczną aurę - z pewnością był zaklęty.
Obrazek

[Wielkie wydmy] Północna Strażnica

72
POST POSTACI
Kamira
Azel nie był zadowolony ze słów magiczki, ale czy tak naprawdę kiedykolwiek był? – Azel... Daj mi czas do jutra — Westchnęła ciężko, niezbyt wiedząc, jak się z nim rozmówić. Skryła na moment twarz w rękach by po kilku chwilach, wrócić do teraźniejszości i spraw, jakie musiała tutaj poukładać. – Chyba to już niemożliwe — Odpowiadając Cassimowi, skupiła się na pomieszczeniu i tym, co obecnie sobą ono prezentowało. Ruinę, nie taką straszliwą, ale wciąż ruinę.

Kostur orczycy wydawał się przypominać... Dosyć standardowy kostur czarodziejski. Szkoda jednak, że nie miała gustu do klejnotów, bo posiadanie kija, nawet jeśli ładnego, do ledwie podpierania się to zwyczajne marnotrawstwo i nawet ten ładny kij musiał mieć klejnot, inaczej nie był wart więcej niż kawałek kija... No, chociaż jakieś grawery by miał! Nie kryła zawodu narzędziem wykorzystywanym przez potężną orkową magiczkę. Na szczęście szabrowanie nie okazało się zupełnie bezcelowe, bo nagroda znajdowała się na orkowej dłoni. Pierścień, który już w tej chwili przyciągał wzrok. Oczywiście, że zaraz Kamira go zabrała i zaczęła oglądać, zastanawiając się jaką tajemnicę skrywa ta błyskotka, zwłaszcza że czuła, że nie ma do czynienia ze zwyczajnym kawałkiem metalu. Resztę tobołków orczycy odłożyła na bok, zapyta o nie Venlę później.

Pierścionek schowała.

Kostur? Lepszy był taki niż nic, ale gdyby to Kamira miała wybierać, to postarałaby się przy wyborze dużo bardziej. Do teraz żałowała, że w Bastionie odebrano jej pierwszy kostur i nie oddano go do tej pory. – Azeliel... Rozmówię się z Cassimem i powiem ci, co dalej... — Wyraźnie niepocieszona zawiesiła spojrzenie na wędrowcu – Jest tu jakieś miejsce, gdzie nikt nie będzie przeszkadzał? — Nie chciała poruszać tych tematów w miejscu, gdzie inni mogli słuchać i obserwować.
Spoiler:
Spoiler:

[Wielkie wydmy] Północna Strażnica

73
POST BARDA
Pierścień luźno zsunął się z palca szamanki, tylko na moment zaczepiając o kostkę. Szczęśliwie orczyca była dość szczupła i gdyby Kamirin chciała wsunąć obrączkę na swoją dłoń, ta pasowała jak ulał. W jednej chwili zwłoki wydały się bardziej odpychające, jakby nie były pozostałością potężnej magiczki z sąsiedniego bastionu, a przypadkowej kobiety, która zadarła z nie tym Ognikiem, którym powinna.

Azeliel dalej marudził, niezadowolony z jej wyborów.

- Poczekam! Co mam robić, jak każesz czekać! - Krzyczał, znajdując sobie najwygodniejszy kamień do oparcia się. Skrzyżowawszy ręce na piersi, miał zamiar poczekać. Do potem, do jutra, aż Kamirin namyśli się i da im znać, co dalej.

Cassim nie spuszczał z czarodziejki wzroku. Wydawał się zadowolony, a z bliska Kamira mogła dostrzec, że gdy się uśmiecha, w jego policzkach tworzą się dołeczki, choć nieco zamaskowane przez tatuaże. Chętnie objął czarodziejkę ramieniem i poprowadził na tyły sali. Tam, gdzie jedna ze zwalonych kolumn oparła się o ścianę, została zacieniona przestrzeń, osłonięta przed wzrokiem pozostałych członków grupy. Mieli chwilę prywatności.

- Słucham cię, moja pani. - Drobne ogniki znów zatańczyły wokół ich głów, rzucając ciepłe światło. Cassim ujął Kamirę za dłonie.
Obrazek

[Wielkie wydmy] Północna Strażnica

74
POST POSTACI
Kamira
Jak już znaleźli się na tyłach sali, nie wiedziała, od czego zacząć. Chciała przeprowadzić tę rozmowę dosyć sprawnie, by nikt nie miał żadnych złudzeń. Był gotowy słuchać, ale w rzeczywistości wcale nie czuła, że jest, ona równie dobrze nie była gotowa, by mówić gdy tylko złapał ją za ręce. Chciała zacząć, ale właśnie tym gestem ją zaniepokoił. Chciała się odsunąć, ale skoro ją trzymał?

– No bo... No bo widzisz... — Zaczęła powoli, zbierając jednocześnie myśli i dziergając to, co miała zamiar mu przekazać. Skrzywiła się i sięgnęła do torby po lampę. Podała ją Cassimowi. – Powiedz mi, proszę... Zastanów się chwilę. Chcę odzyskać, co mi zabrał. Chcę odzyskać to co zabrał Azelielowi — Z odrobinę zakłopotaną miną nie spoglądała na smoka, ale wiedziała, że wie dużo, nawet jeżeli nie ma gotowego rozwiązania, to może mieć radę lub wskazówkę, która być może będzie wystarczająca do pozbycia się demona na zawsze. – A przy okazji chcę go wygnać. Co mam zrobić? Co mogę zrobić? Nie wiem nawet co się stanie jeśli stracimy lampę albo gdy coś się lampie stanie... — Odciągnęła od niego ręce. Powoli, dosyć sztywno, zaczynała się zniżać, by finalnie przyłożyć głowę do posadzki w geście szacunku – Wiem, że jesteś potężny i żyjesz długo, na pewno coś wiesz na ten temat. Zrobię wiele by to naprawić — Nie chciała w tej chwili na niego patrzeć, ale rzeczywiście nie kłamała. To było w obecnej chwili jej największe zmartwienie.

To nie było wszystko, bo miała do niego jeszcze jeden, niezwykle istotny temat, jaki zamierzała omówić. – Musisz zrozumieć, że... Ja też jestem komuś coś winna. Temu elfowi. Skrzywdził mnie to prawda, ale też uratował, gdyby nie on to nie byłoby tutaj ani mnie, ani ciebie... Jednemu z orków również wiele obiecałam... Jako ognik nie mogę się od tego odwrócić i zapomnieć o złożonej obietnicy. Niemalże zapomniałam, ale mi przypomnieli. Póki Kharkhun żyje, nie będziesz miał spokoju ani ty, ani ja. Będę musiała z nimi wrócić Cassimie... — Póki co zatrzymała się i nie kontynuowała. Z jednej strony ciężko było jej podnieść się w tym momencie, a z drugiej nie bardzo chciała, oglądanie kolejnej niezadowolonej twarzy wcale nie napawało ją optymizmem.
Spoiler:
Spoiler:

[Wielkie wydmy] Północna Strażnica

75
POST BARDA
Dłonie Cassima były zadziwiająco ciepłe. Jeśli Kamirin dobrze im się przyjrzała, nosiły pewne ślady nieludzkiego pochodzenia wędrowca - palce były nieco za długie, kostki śródręcza zbyt widoczne, paznokcie zbyt podłużne. Brakowało też rzeźby linii papilarnych, jakby stworzenie takich szczegółów przerosło smoka.

Czekał, aż Kamira wykrztusi to, co chciała powiedzieć. Nie popędzał jej, wpatrywał się w jej usta, chłonąc każde słowo.

Jego uśmiech nieco zbladł, gdy do jego rąk trafiła lampa. Obejrzał ją z każdej strony, potarł palcami lekko, jakby spodziewał się, że to przyniesie jakiś efekt. Naczynie wydawało się drżeć w jego dłoniach.

- Gdybym zniszczył to, co tu zaklęłaś, byłabyś szczęśliwa? - Zapytał. Jakby po złości, potrząsnął lampką. - Ale czy wtedy zniszczę również to, co zabrał? - Jego głos drżał delikatnie, a palce zacisnęły się na naczyniu, jakby tylko chwile dzieliły go od zmiażdżenia metalu. - Pozwól mi nad tym pomyśleć. Porozmawiam z magami. - Obiecał.

Smok gotów był oddać lampę i to w stanie nienaruszonym. Nie miał gotowego rozwiązania, ale nie mówił, że to niemożliwe. Musiał istnieć sposób, by spełnić życzenia Kamiry.

Ogniki zafalowały, jakby poruszone niewyczuwalnym dla śmiertelników wiatrem.

- Nie musisz tłumaczyć się mi, Wyzwolicielko. Ja powinienem tłumaczyć się przez to, że tego nie wiem, że nie wspieram cię, jak powinienem. - Ukorzył się przed czarodziejką, jednak tym razem nie klękał. - Jeśli życzysz sobie śmierci tego, którego nazywasz Kharkunem, będę towarzyszył ci w tej drodze. Nie martw się, orkowie nie posiadają mocy, która mogłaby mnie skrzywdzić. Wrócę z tobą, pani. Podążę, gdzie mnie zaprowadzisz. - Spojrzenie Cassima było pełne ufności. W żadnej chwili nie chciał dać jej odczuć, że jej decyzje go rozczarowują. - Nie mam już leża, do którego mogę wracać. Teraz moim leżem... jesteś ty. - Ponownie złapał jej dłoń, tylko po to, by położyć na niej wcześniej darowany mu pieniążek.
Obrazek
ODPOWIEDZ

Wróć do „Wschodnia baronia”