Wbrew pozorom w Ujściu, jako mieście handlowym nieustannie bogacącym się i rozwijającym, można wyróżnić kilka targowisk, mniejszych lub większych, mniej lub bardziej znanych. Nie wszyscy lubią okazywać swe towary tak szerokiej rzeszy publiczności, która każdego dnia przewija się przez miasto sprawiając, iż różnorodne tłumy ludzi przypominają istną chmarę owadów, a każdy inny od drugiego. "Miasto Grzechu", bo i tak można nazwać Ujście, jak każde miasto, w którym wraz z każdą zarobioną złotą monetą przestępczość legnie niczym robactwo, wypełnione jest po brzegi złodziejstwem wszelkiego rodzaju. Zaczynając od małych, brudnych i bosych dzieciaków, kradnących pojedyncze artykuły żywnościowe by przeżyć do następnego dnia, poprzez śmiałych, szybkich niczym błyskawica i śmiałych, nie bojących się przebiegać przez tłum ludzi w garści trzymając skradziony towar złodziejaszków, kończąc na zorganizowanych gildiach złodziei, których interesuje coś więcej niż rupieć warty parę monet. Z tego właśnie powodu jubiler, ryzykujący prowadzenie biznesu w tym mieście nie stoi ze swym straganem przy Głównym Rynku, podobnie jak kowal oferujące swe wyroby, które niekiedy mimo swej wielkości i ciężaru mogą niespodziewanie zniknąć.
Główny Rynek w Ujściu ma swój początek w miejscu, do którego zbiega się kilka uliczek, a następnie przez kilkadziesiąt metrów prowadzi szeroka, obstawiona różnymi straganami z obu stron ulica. Zwieńczeniem tego kupieckiego rarytasu jest okrągły, dość sporej wielkości plac, na którym miejsce do handlu jest już płatne poważne sumy, w przeciwieństwie do kosztujących parę monet miejsc po bokach ulicy, o które nie raz przelała się krew chętnych zarobku kupców-amatorów. Z placu wychodzą cztery uliczki: na końcu pierwszej, składającej się z magazynów umieszczonych po bokach, znajduje się budynek gildii kupieckiej odpowiedzialnej za cały Rynek; druga składa się z domów handlarzy; na końcu trzeciej znajduje się jeden z budynków straży miejskiej, odpowiedzialnej za teren Rynku; czwarta prowadzi dalej w miasto.
Im głębiej w stronę Placu, tym lepsze towary można ujrzeć. Przeważnie zaczyna się od kramów ze wszelkiego rodzaju żywnością, nie zawsze świeżą i doniesioną od razu po zbiorach, którą sprzedają ze swych pól wieśniacy, po tym jak nie udało im się dogadać w sprawie umowy z karczmą bądź tawerną, a jak wiadomo duże miasto - duże zapotrzebowanie na żywność. Ręcznie tworzone, wiklinowe kosze, ręcznie szyte ubrana, błyskotki własnej roboty - właśnie to również można spotkać podróżując przez pierwsze metry Ulicy Kupieckiej. Niestety, prawdziwego handlu na placu doświadczą tylko najbogatsi. Rynek jest miejscem, gdzie swoje stragany posiadają znani i bogaci kupcy oraz rzemieślnicy, których towar ochraniany jest przez zbrojnych. W praktyce jednak niewielu, nawet najbardziej zręcznych złodziejaszków, podejmuje ryzyko kradzieży wartej majątek książki czy wręcz bezcennego amuletu, przywiezionego z najdalszych krain. Dzieje się to za sprawą niezwykle rozbudowanego systemu łapówkarskiego, a co za tym idzie większość gildii złodziei jest przekupiona tak, że albo ma się trzymać od danego straganu z daleka, albo ma obierać za cel towar konkurencji, albo te dwie rzeczy na raz. Dlatego niekiedy można nawet nie zauważyć zdeptanego ciała, z poderżniętym gardłem i wyciekającą z niego, barwiącą szary chodnik rzeką krwi, należącego do opłaconego złodzieja, który przeliczył swoje siły.
Jak można się spodziewać po targowisku tej wielkości i wagi dla miasta, na ulicy można minąć dosłownie każdego. Szerokiego, barczystego orka z toporem na plecach; odzianego w szaty kapłana; rycerza w zbroi z mieczem u boku; zwykłą, zapitą i brudną chołote; przybyszów z dalekich krain ubranych w różnorakie stroje i wielu innych. Nie jest to dobre miejsce do zwiedzenia dla osób o czułym powonieniu, choć podobno po paru razach można się przyzwyczaić i nie czuć całej gammy przyprawiających o ból żołądka zapachów. Na targu miesza się chyba każda, istnieją, odkryta przez człowieka woń. Spoceni faceci i spocone konie to wręcz nic, kiedy dołączy do tego smród (nie)świeżych ryb, mięs, ostrych perfum jakichś paniczków bądź silnego i kłującego w nozdrza zapachu przypraw przywiezionych prosto z Archipelagu. Miejsce to nie jest również przyjazne dla leczących skutki ubiegło nocnej popijawy. Gwar z trudem zagłuszający wykrzykiwane oferty sprzedawców, mieszające się ze sobą, jeszcze bardziej pobudzającego do głośniejszych rozmów, i tak w kółko. Przechodząc w tłumie można odnieść wrażenie, że większość ludzi nie kieruje się słuchem czy węchem i w ogóle nie obchodzą ich wykrzykiwane zdartym głosem oferty, a jedynie przyszli popatrzeć bądź podwędzić co się da. Jaka tego przyczyna? Niewielu nosi przy sobie sakiewki, za to mało który mieszkaniec nie posiada przy sobie krótkiego noża, nie wahając się wbić go prosto pod żebro przyłapanego na gorącym uczynku kieszonkowca.

Słońce grzało w plecy, ludzie się darli, śmierdziało niemożebnie, a Licho kołysała się leniwie do końskigo stępa. Ogryzek pluł pianą i podzwaniał czankami munsztuka. Licho pojechałaby i szybciej, ale nie było gdzie — zewsząd i we wszystkie strony pałętali się przechodnie, dzieci, psy, ryczący inwentarz. Awanturniczka wlokła się więc z prądem, z tłumem, pogryzając jabłko. Nie było jej śpieszno. Nie w tym mieście.
— Nie strasz ludzi, Ogryz.
Koń ruszył uchem, słysząc znajomy głos. Ale dalej szczurzył się złośliwie, ilekroć ktoś przeszedł za blisko.
Kiedy wyjechali z szerokiej, wydeptanej ulicy w plac, motłoch się rozrzedził i rozlazł na różne strony. Podkowy zadzwoniły na bruku, łatwiej było jechać, niż w gnoju i błocie, i w kałużach z pomyj oraz deszczu. Licho nie śpieszyła gniadosza, patrzyła po skleconych nieskładnie, porozstawianych, gdzie padło i jak padło straganach, ściśniętych w podcieniach murów, po stertach gruzu ostałych z budynków i rozpadających się od fundamentów cekhauzach. Ujście nic się nie zmieniło, ale jakieś było inne, mniejsze. Kiedy była dzieciakiem, Plac wydawał się wielki jak najogromniejsze pole. A rozkładu i ruiny, gdzie się tylko nie spojrzało, wtedy chyba nie było tak widać. Albo ona umiała nie widzieć.
Ogier zastrzygł uszami, zachrapał, targając łbem. Ciżba na Rynku czyniła taki rozgwar, jakby co najmniej rajcę wieszali. Licho wiedziała dobrze, że nie był dzień na wieszanie, bo gdyby był, to by się nawet źdźbła na plac nie wcisnęło, a co dopiero takiego Ogryzka. Biją kogoś, pomyślała. Albo rabują. Albo jedno i drugie.
Podjechała tam, gdzie gapiów było mniej i z konia łatwo mogła dojrzeć, co się dzieje. Co jej wszak szkodziło, rzucić z daleka okiem. Popatrzyła i zacisnęła dłonie nie wodzach, widząc paskudne, paskudne przedstawienie, któremu pospólstwo przyglądało się z jakąś ponurą uciechą. W Ujściu takich obrazków nie brakowało. I nigdy nie miało zabraknąć. Pieprzeni bohaterowie, obrońcy miasta i ludu. Zła, żgnęła konia i ruszyła dalej, póki nie strzeliło jej nic głupiego do głowy. Jak wtrącenie się. Albo zareagowanie. Albo pomoc. Dość miała po swoich kłopotach, żeby nadstawiać karku tym zakutym pałom za coś, co i tak się nie zmieni, i tak się powtórzy, nie raz i nie dwa. Przynajmniej mogła się głupio nie gapić.
Odjeżdżając, słyszała jeszcze wrzaski strażnika, ujadającego jak wściekły pies, błagania staruchy, płacze. I głuchy jęk, z jakim upadła kobieta, kiedy pięść grzmotnęła ją w brzuch.
— Prrr, Ogryzek.
Licho ściągnęła wodze. Może i zgłupiała, ale było już za późno tak po prostu pojechać. Ogier boczył się, ciskał w miejscu na bezdomne kundle, uwijające mu się pod nogami i poszczekujące bezmyślnie. Lepszej wymówki awanturniczka mogła się nie doczekać. Okręciła konia na zadzie i wraziła mu ostrogi w miękkie, aż przysiadł, skoczył, ruszył ślepo galopem w ludzkie zbiegowisko.
— Prrr, zaraza! Z drogi, ludzie, bo poniósł! — krzyknęła, spinając roztańczonego ogiera i spychając bokiem na strażników. We roztrącaniu i tratowaniu pieszych Ogryzek był bezbłędny. To wszak był zbójnicki koń.

Licho wstrzymała ostro konia i posadziła w miejscu, frontem w strażników, w zagrożenie. Dłoń ją zaświerzbiła do miecza starym zwyczajem, ale nie sięgnęła. Nigdy nie sięgała żelaza, jeśli nie zamierzała go użyć. A po bruku polało się wystarczająco dużo krwi. Starała się nie patrzeć na staruchę, jadła nie tak dawno. Zbędna śmierć nigdy nie była dobra. Mogła przewidzieć, powinna była, zakute miejsce pały na co dzień nie umiały opanować interesu w spodniach, co dopiero własnego ostrza.
Ale miała poważniejsze zmartwienia.
Awanturniczka zmarszczyła z niesmakiem mały nosek, kiedy posypały się bluzgi i oskarżenia. Wściekłość rozumiała, szok, ból, była w części im winna, oskarżenia — nie. I nie chciała.
— Ja ukradłam? — prychnęła zadzierzyście. — Ano, patrzcie, panowie, że ja. Ukradłam, w miejsce kradzieży wróciłam i jeszcze się was dopatrywałam! Wszystko ze szczerej skruchy! Koń też kradziony, jakby mnie jeszcze nie było za co wieszać! Czy teraz za nic też wieszacie?
Zacisnęła na wodzach jedną dłoń, drugą miała gotową, zawsze. Czasami bez miecza się nie obywało. A mogła wtedy odjechać, ale psia mać, nigdy nie robiła tego, co by mogła. I tak się to kończyło.

Awanturniczka zacisnęła wolną dłoń w pięść, byle tylko nie dać się podkusić i nie sięgnąć żelaza. A miała wielką, nieodpartą wręcz chęć. Tyle, że wykrwawiać się na ulicy nie śpieszyła. Wytrzymała spojrzenie chutliwego byczego rębajły, znacznie trudniej przypływ nagłej, przemożnej i do serca głębokiej ochoty, by za to, jak patrzył, napluć mu w te świńskie oczka. Zamiast tego uśmiechnęła się, tak niewinnie i układnie, jak ją było stać. A stać było na wiele. Przerzuciła nogę nad końską szyją, zeskoczyła lekko na bruk. A potem odwróciła się wprost do kusznika, tego samego, który jedyny wydawał się zachować rozsądku, a przynajmniej wolał pogaworzyć przykładnie, nim brał się do chędożenia i mordowania. Rębajły nie obrzuciła nawet wzrokiem.
— Wyjaśnię wam choćby i swój rodowód do ósmego pokolenia wstecz, opuście tylko to kurestwo, bo się źle gada do grotów. A przynajmniej niech opuści ten, który trzęsie łapami, żywot mi jeszcze miły i starczy, że się jednemu dzisiaj omsknęło coś w rękach — mruknęła, mrużąc oczy. — Nie wspomnę, że tylu uzbrojonego chłopa na jedną dziewkę wygląda kretyńsko.
Patrzyła hardo, aż błyskało w niebieskich ślepiach, mówiła ostro, szczęśliwie bez arogancji i bezczelnej buty. Trudno było być bezczelnie butną, kiedy się mierzyło dobrze głowę mniej od najniższego z nich. Tym gorzej jednak wyglądały błyskające zewsząd jak na smoka ostrza.
— Wołają mnie Licho, do miasta przyjechałam dziś, o, tamtą bramą, co wszyscy nią wjeżdżają. Nie ukradłam nic, jeszcze. W jukach, możecie szukać, nic wartego grosza. I psia mać, nie wiem nawet, o co się rozchodzi, że mnie chcecie o to więzić i chędożyć, kuszniku. I torturować. Koń poniósł, bo była awantura, jakbyście co najmniej królobójce gonili, wasz człowiek zabił babę, a mnie się chce gwałcić chyba z samej chęci gwałcenia. I co ja tu mogę wyjaśnić? — Rozłożyła bezradnie ręce, potem splotła je na piersi. Ciągle bowiem czuła spojrzenie byczego i innych strażników, i ludzi dokoła. I ciągle ją świerzbiło tam, gdzie przylegała rękojeść.

Licho prychnęła cicho, jak rozjuszony kotek.
A bodajby cię kiedyś od którejś syfem pokaziło, pomyślała.
Z zadziorną, mściwą satysfakcją, z diablęcym uśmiechem patrzyła jednak, jak osiłka aż trzęsie i nosi, żeby coś jej zrobić. Szczęśliwy psi swąd jej nie mylił, kiedy szukała, do kogo się zwrócić z gadaniem. Uśmiech na twarzy Licha powiększał się i powiększał, aż w końcu dziewczyna szczerzyła się bezczelnie, wesoła jak szczygieł, gdy kapitan ledwie słowem usadził wyrwidęba na dupsku niczym rozwydrzonego gówniarza i odprawił. Pożegnała go wywalonym językiem. Bogowie jedni wiedzieli, że powinna była dorosnąć.
Ale na eskortę do strażniczej dziury już się nie uśmiechała. Toż to wstyd był na całą wieś, prowadzać się ze strażą. Pomijając fakt, że do dziury jej było nie po myśli. Awanturniczka zaklęła paskudnie, zeźlona, zmarszczyła brwi, rzuciła wściekle wzrokiem, to po dowódcy, to po jego trepach.
— Jakże to, kapitanie? A co ja wam uczyniłam? — najeżyła się. — Ja nigdzie z wami nie lezę, ja wam!... A zresztą, kurwa, dobra, co mi tam... — mruknęła zaraz pod nosem. Nie żeby spokorniała nagle czy nabrała w nagłym przypływie szacunku wobec majestatu ujściowego prawa. Po prostu dwóch chłopa uzbrojonych w kusze z niepewnej jakości mechanizmami spustowymi i stających za jej plecami, przemówiło do wyobraźni zbójniczki. Bełt między łopatki ponoć bolał jak diabli.
— Prowadźcie tedy.
Chwyciła wodze Ogryzka i pociągnęła zwierzę za sobą, burcząc na dziury w bruku i kałuże, i straż. Na straż najbardziej. Nie podobała jej się ta kabała, ni krzty jej się nie podobała. Ale nie żeby miała teraz jakiś szczególny wybór.

Kiedy przekroczyła tylko próg tego parszywego miejsca, Licho zawahała się, cofnęła, jak odepchnięta. Nie powinna była tu przychodzić. Obskurne, obłażące grzybem pomieszczenie śmierdziało zgnilizną i spoconymi chłopami. Ale smród dało się przeżyć. To paskudne, ostre ukłucie strachu, które poczuła w trzewiach, tak ją tknęło. Przez krótką chwilę, moment, miała ochotę rzucić się z powrotem do drzwi. Nie dali jej tej okazji. Zesztywniała, gdy dwóch chwyciło ją za ramiona, szarpnęła się, ale trzymali jak imadło, coraz mocniej, boleśniej.
A potem nie darowali sobie chwili uciechy.
Licho poczuła palący rumieniec na policzkach, ze złości, z bezsilności, ledwie czyjeś brudne, obmierzłe łapsko zacisnęło się na jej tyłku, inne „przypadkowo” zahaczyło o pierś, całkiem nieprzypadkowo się na niej zatrzymało. Miała chęć zelżyć ich jak wściekłe kundle, ale głos uwiązł jej w gardle. Zadrżała kilka razy. Czuła, jak skręca ją w środku. Było jak wtedy, w tamtej małej wsi, na jarmarku. Była bezbronna i bezwolna, bez szansy choćby drgnąć.
Nie drgnęła więc. Patrzyła przed siebie zacięta, napięta jak struna. Tak długo, jak było trzeba.
Splotła ramiona na piersi, ledwie rozbroili ją, puścili i pchnęli bez słowa do kapitana, jak znużeni zabawką, odetchnęła. Ale wytrzymała zimne spojrzenie dowódcy, nie spuściła oczu ni cala.
Przynajmniej dopóki nie rzucił kwotą, od której serce jej ścisnęło.
Licho zbladła.
Tyle gorsza naraz na oczy nie widziała od lat, kiesa ziała pustką, od tygodnia nawet na ciepłą strawę nie miała. Nie stać jej było na wykup.
— Nie zapłacę — pokręciła głową. — Nie zapłacę, choćbym i chciała, kapitanie, nie mam tyle i wiecie to dobrze, wiedzieliście od początku. Co, przyzwolenia wam teraz trzeba, żeby zrobić sobie z dziewczyny podłą uciechę?
Bała się, cholernie się bała, że skatują ją tam i zabiją, jak się zabija bezpańskiego psa. Ale strach ją tylko podżegał. Na kapitana patrzyła bez ustępowania, patrzyła prosto w zimne, przeszywające ją oczy, a głos jej nie nawet zadrżał. Pięć lat przejeździła wśród bandytów, grasantów, nie była wytrzęsioną dziewuchą. Bać się mogła. Ale nie zamierzała trepowi dawać satysfakcji.
— Możecie mnie straszyć katem, świecić żelazem po oczach. Nic wam nie uczyniłam. Mówiłam, nikim wam nie jestem. Nie pracuję dla nikogo, a przyjechałam dzisiaj, tylko ja, samotrzeć. I koń. Ale on wam nic nie powie.

Licho nabrała powietrza, ale upuściła je szybko, nim w ogóle zdążyła odpowiedzieć. Do głowy przychodziły jej bowiem, jak zwykle, tylko głupie i sarkastyczne odpowiedzi. Albo bezczelne.
— Wypuścić mnie możecie — odrzekła tedy, spoglądając kapitanowi w oczy. Wcale poważnie, wcale nie żartem. — Zachować się jak przyzwoity tre-, człowiek, dobytek dać zachować, bo to jedyne co mam i czym zarabiam... i wypuścić. Możecie mnie też rzucić swoim ludziom jak ochłap, a potem powiesić na krokwi albo na placu, jako przykład. Dobytek sprzedać, czego nie będzie nawet na pół wykupu, o ile znajdziecie kretyna, co kupi Ogryzka. Co wam to, kapitanie, przecież nie pierwszy byłby to raz, że kogoś rozkradacie i zabijacie o nic.
Potrząsnęła głową, odrzucając z czoła kosmyki jasnych włosów, wyprostowała się. Chłopak za nią pocił się niczym dziwka u spowiedzi, słyszała, jak drgnął nerwowo, ledwie się poruszyła. Niemal szkoda jej go było, dzieciak, szczeniak, nie widział jeszcze prawdziwego zła. Myślał pewnie, że będzie ganiał oprychów, morderców i gwałcicieli. Tymczasem, przystał do nich. Najgorszych w całym Ujściu, bo bezkarnych.

Dziewczyna skrzywiła się, zaklęła, potarła obolałą skroń i znowu zaklęła, tyle że paskudniej. Nie sądziła wcale, żeby sobie zasłużyła. Potrafiła wszak być znacznie, znacznie bardziej nieuprzejma, nawet nie zdążyła nawiązać do przypuszczalnej profesji matki kapitana. Ale i tak miała niemało szczęścia. Mogła się w ogóle nie obudzić. Albo obudzić na pręgierzu. Albo w innym towarzystwie. Rzuciła mężczyźnie półprzytomne spojrzenie, słuchając jednym uchem, w drugim jeszcze jej dzwoniło. Dosłyszała zlecenie, grzywna i chutliwy pół-mózg. Więcej nie było jej trzeba.
— Wyciągnijcie mnie stąd — mruknęła — to wam, kurwa, choćby i duszę sprzedam.
Podciągnęła się i podniosła powoli, możliwie unikając opierania się o ścianę. Bogowie wiedzieli, co było po niej rozsmarowane. Ze wszystkich cel, które zwiedzała od środka, musiała przyznać, ta była chyba najpaskudniejsza. Nic jej się teraz tak nie marzyło, jak solidna kąpiel, choćby i w rzece.
Zbliżyła się do krat, obrzucając nieznajomego podejrzliwym spojrzeniem wielkich, ciemnoniebieskich ślepi, przygryzła wargę. Miała jego albo tę celę. I kapitana.
Lepiej się, kurwa, Licho nie mogłaś wpakować.
Westchnęła i przeklęła własną pieprzoną głupotę. Gdyby Friese jeszcze był, strzeliłby ją w łeb, zanim w ogóle otworzyła do kogoś tę niewyparzoną gębę. Ale nie było go. I tak właśnie radziła sobie sama.
— Zgadzam się.