Kac po pięćdziesiątce przybiera nową formę. Skupia się na sferze fizycznej odpuszczając jednocześnie moralnej. Zamiast nieprzyjemnego uczucia w brzuchu związanego z wygłupami przy pijackim stole, które nękają człowieka za młodu, doświadcza on tępego bólu w głowie tak mocnego, że ma ochotę uderzyć czołem w kant stołu, wybić w czaszce dziurkę i upuścić z niej trochę krwi, tylko po to, żeby sobie ulżyć a potem zemdleć i obudzić się dwa dni później. Na wspomnienie o najbrzydszej dziewce w karczmie, której oddech śmierdział rzygowinami Mszczuj nie wzdrygał się, tylko uśmiechał zadowolony i miał nadzieję (bo przypomnieć sobie nie mógł), że zachędożył tego wieczoru gdzieś w stajni, bo zdarzało mu się to coraz rzadziej.
"Piwa" pomyślał sobie podnosząc się z łóżka i rozglądając po pokoju. Był on prosto urządzony: na podłodze był cienki dywanik a w oknie nie było zasłonki, jedynie okiennice. Cebularz otworzył okno i okiennice wpuszczając do izby ostre światło. Zabolało go w głowie trochę mocniej gdy źrenice zmniejszyły się pod nagłym bodźcem, ale jako zaprawiony w bojach podróżnik nie zrezygnował z planu powrotu do żywych wiedział, że przez tą katorgę trzeba przejść i nie ma na to rady. Następne na jego liście było odzyskanie sił dzięki porcji zupy cebulowej i kuflowi piwa. Udał się w tym celu na dół do karczmarza Janina.

Zapach wieprzowego mięsa i tłuszczu wpływał na Mszczuja jak krowi placek na muchę latającą po łące. Po zejściu ze schodów natychmiast skierował kroki do samotnie leżącej strawy. Początkowo nie miał zamiaru dobierać się do cudzego posiłku... Ale widok do połowy pełnego kufla złocistego płynu pozbawił go wszelkiej moralności.
- Hejże, gospodarzu, a czyjże to napitek? - Powiedział półgłosem tak cichym, że nawet gdyby szynkarz stał tuż obok miałby problemy z dosłyszeniem, co powiedział. - Skoro na wylanie powiadasz, to pozwól, że zwilżę wargi przed drogą.
Rozejrzawszy się dookoła nieco przytomniejszym wzrokiem podniósł od niechcenia kufel i wychylił duszkiem jego zawartość, po czym ruszył do wozowni sprawdzić czy nic nie stało się jego zaprzęgowi podczas wczorajszych hulanek. Dobry plan zawsze był jego przyjacielem podróży, obecnie planował, że gdy piwko uruchomi jego styrane jelita przyjdzie jakby nigdy nic do karczmy i zamówi miskę strawy.

Fatalny poranek starego sprzedawcy zamiast poprawiać się od przyjętego wodnistego trunku stał się nagle dużo gorszy, gdy została w jego kierunku wycelowana jego własna kusza. Cóż to za obyczaje witały do krainy ludzkiej razem z "pojednaniem", "przenikaniem się kultur", "tolerancją rasową" i innymi procederami nieznanymi porządnym ludziom tego świata w starych dobrych czasach, kiedy to były tępione chłostą i kamienowaniem. Mały złodziejaszek na wozie, wychowany przez orków jak wnioskować można z jego zachowania trzymał jedyną broń w całej Herbii, z której zabić mógłby byle chłystek jego pokroju. Sytuacja była zła o tyle, że nie wiadomo było jak zareaguje na nagły gwizd niezbędny do rzucenia zaklęcia ochronnego. Zapewne agresją, wystarczy spojrzeć jak skwapliwie załadował kuszę. Mszczuj postanowił nie ryzykować.
- Hej! - Powiedział najłagodniej jak umiał unosząc ręce do góry i robiąc pierwszy krok w tył. - Chyba nie mogę teraz się tutaj wysikać, pójdę tedy na zewnątrz i nie będę ci przeszkadzał małpi chłopcze... Plądruj sobie do woli.
Z przepraszającym uśmiechem kogoś kto uśmiecha się raz na dwadzieścia lat stary handlarz ruszy tyłem w kierunku drzwi.

Mszczuj zatrzymał się i szybko przeanalizował swoje opcje. Ostatnią rzeczą jaką chciał zrobić było przestraszenie albo zdenerwowanie dzikusa. Należało uśpić jego czujność, rozbroić go i wymierzyć mu zasłużoną karę. Odezwał się łagodnym tonem zdejmując z głowy czapkę i kłaniając się lekko.
- Jestem tylko bezdomnym włóczęgą szukającym czegoś do jedzenia i miejsca do spania, zlitujże się dobry człowieku i nie strzelaj do mnie, już sobie stąd idę.

Oj nie dobrze toczyła się ta rozmowa. Mszczuj nie słynął nigdy z krasomówczych talentów, najczęściej przemawiał do swojego woła, a ten zawsze się z nim zgadzał. Gnojek na wozie najwidoczniej przekazał całkowicie władzę nad swoimi czynami orczej stronie swojej natury. Widać było, że jest gotowy strzelić w każdej chwili, dlatego trzeba było działać. W obliczu zagrożenia kac zelżał a magiczna energia w powietrzu znowu dała się wyczuwać. Przepływająca przez wszystko, zdolna poruszać góry dla każdego, kto ją zrozumiał i namówił do współpracy. Mszczuj miał zamiar wykorzystać jej pomoc w tej trudnej sytuacji, choć ze względu na swoją kondycję fizyczną po mocno zakrapianej nocy sięgnął po sztuczkę mniej skomplikowaną niż przesunięcie góry.
- Zawrzyj gębę, pókim dobry - powiedział przerywając chłystkowi w pół słowa patrząc mu prosto w oczy. Zapach cebuli na wozie jakby wzmógł się a złodziejaszek zaniemówił. Korzystając z chwili spokoju staruszek gwizdnął głośno przez zęby i klepnął się w udo zapraszając energię magiczną do nałożenia niewidocznego efektu na jego osobę. - Odłóż kuszę to nie zamienię cię w cebulę synku. - Rzucił od niechcenia Mszczuj rozglądając się za widłami, którymi mógłby podziurawić gówniarza gdy już podda się ze strachu przed czarną magią. Nie wyglądał na najdzielniejszego, choć niewątpliwie uczył się bandyckiego fachu z każdą sekundą, w której trzymał w ręku kuszę.

Mszczuj zdziwiony brakiem wideł w wozownio-stajni oraz brakiem reakcji ze strony chłystka na to, że przed momentem zrosły mu się usta w ułamku sekundy zwietrzył, że coś tu nie gra. Krzyki w oddali również nie wróżyły nic dobrego. Widywał już podczas swojej wieloletniej wędrówki zorganizowane akcje palenia demonologów czy wiedźm. Został też kilka razy napadnięty. Obecna sytuacja przypominała raczej to pierwsze niż to drugie, agresor ani nie strzelał, ani się nie poddawał, ani nawet nie dał w stary łeb pałką. Jego na pozór ludzkie pochodzenie mogło być jedynie iluzją, tak samo z resztą jak cała zaistniała sytuacja.
Pewny siebie, z wiarą w praktykowaną od ponad trzydziestu lat magię z której barierą się otoczył rzucił jeszcze jedno zaklęcie, tym razem w jeszcze bardziej plebejski, prostacki sposób. Tupnął nogą, klepnął się otwartą dłonią w udo i trzy raz splunął przez ramię. Po pomieszczeniu poniósł się bijący od Mszczuja wiatr śmierdzący warzywem o wielu warstwach. Stary sprzedawca popatrzył na chłopaka widząc jego prawdziwą rasę oraz formę a potem rozejrzał się jeszcze raz po pomieszczeniu za widłami albo czymkolwiek innym mogącym służyć mu za broń w ewentualnym starciu.

Mszczuj był zirytowany zachowaniem, a raczej brakiem jakiegokolwiek zachowania chłopaka. Najchętniej odwróciłby się na pięcie i wrócił do karczmy zamówić sobie śniadanie. Nie mógł jednak zostawić złodzieja ze swoim dobytkiem, był zbyt cenny. Jakieś dziwne przeczucie mówiło mu jednak, że to zwykły chłystek nie szkolony w strzelaniu z kuszy i stchórzy w obliczu prawdziwej konfrontacji. Mamrocząc pod nosem coś o dzisiejszej młodzieży podszedł do sterty rupieci i podniósł szufelkę śmierdzącą łajnem. Następnie skierował kroki w stronę okupowanego wozu z zamiarem zdzielenia gnojka nowo nabytą bronią w pusty łeb.