Opuszczona rudera

1
Stoi gdzieś na samych peryferiach miasta, w centrum najbiedniejszej jego części. Jest to jednopiętrowy budynek bez drzwi i okiennic. Drewno, z którego został wykonany zostało przeżarte przez robactwo oraz przez zaniedbanie ochrony, również przez wilgoć. Ściany noszą na sobie ślady wandalizmu oraz brudu niemal na całej swej powierzchni. Wśród rozmaitych dziur znajdujących się w drewnie jest kilka bardziej regularnych. Te jednak pozbawione są tego, do czego służyły. Większość okien zostało zabitych, a dziura na drzwi zieje jedynie pustką, bowiem zerwane zostały deski blokujące wejście do tego niebezpiecznego miejsca, poza jedną, tą znajdującą się najwyżej. W opuszczonej ruderze często mieszkają całe rodziny bezdomnych chroniące się za dziurawymi ścianami przed zimnem, miejscem handlów drobnych rzezimieszków, pod niepewnym dachem budynku odbywały się ostre libacje oraz schadzki par zakochanych o oryginalnych pomysłach na randki. Jak wielu innym tego typu i temu budynkowi przyszyto straszną legendę tłumaczącą, czemu dom został opuszczony. Według niej żył kiedyś w Oros bogaty i dobry Hrabia o niecodziennej, jak na jego pozycję pasji. Miał on bez reszty miłować prosty lud, a nawet wziąć sobie za żonę córkę prostego stolarza. Chcąc jeszcze bardziej zbliżyć się do biedoty, wybudował sobie w środku ich dzielnicy dom, w którym szybko zamieszkał. Nasz dobrotliwy Hrabia szybko zjednał sobie serca ludu i zaczął walczyć z lokalnym bezprawiem, co nie spodobało się przestępczemu półświatkowi. W końcu cierpliwość tych złych ludzi wyczerpała się i pozbyto się Hrabiego, zabijając go skrytobójczo w jego własnym łożu. Podobno rozżalona biedota miejska wściekła tak bardzo się ze straty swego dobrodzieja, że znalazła winowajce i wykonała samosąd. Tłum rozszarpał go gołymi dłońmi na kawałki, a części ciała porozwieszał po całej biednej części miasta. Dom miał mieć jeszcze kilku właścicieli, wszyscy jednak uciekli z niego szybko, uskarżając się na koszmary i przerażające wydarzenia, albo zginęła. Lud mówi, że to duch Hrabiego szuka zemsty, w swym szale nie odróżniając ludzi dobrych od złych. Czy ta legenda jest prawdziwa? Nie wiadomo...


Przygoda Seth'a
Poprzedni temat: http://herbia-pbf.pl/viewtopic.php?f=26&t=1820&start=15

... Seth po przekroczeniu drzwi znalazł się w sieni budynku. Panował pół mrok, a im dalej się zagłębiał tym było ciemniej. W końcu znalazł źródło światła, które widział przez dziurę w ścianie. Dobiegała ona zza następnej dziury również pozbawionej drzwi. Gdy pustynny wojownik się zbliżył zobaczył, że wszedł do do miejsca, w którym pewnie kiedyś znajdował się salon. Pokój był bardzo duży, a wszędzie panował rozgardiasz, bród i anarchia. W środku płonęło małe ognisko, przy którym kuliło się pod kocami (o ile tak można nazwać te szmaty) 5 osób. Nie długo udało się Seth'owi ukryć swoją obecność. Jeśli chodziło, bowiem o skradanie się to mężczyzna miał dwie lewe nogi. Widząc ciemną plamę poruszającą się w bokach pokoju na twarzach ludzi pojawiło się przerażenie. Jedna z osób wymamrotała nawet przerażonym głosem, dość słabym, jakby starczym:
- Kim... kim Ty jesteś?

Re: Opuszczona rudera

2
Mężczyzna nie miał zamiaru dalej się ukrywać, skoro i tak został zauważony.
-Jestem okradzionym człowiekiem. Dotarłem tutaj w pościgu za szczurkiem, który zabrał mi moją własność.
Seth przyjrzał się lepiej ludziom siedzącym przy ognisku nie tracąc jednak czujności obserwował również ciemność spodziewając się ataku... Ostrożnie zbliżył się na skraj światła płomieni tak by zgromadzeniu przy ogniu mogli go lepiej dostrzec.
-To kim będę zależy od was i od tego czy moja sakwa wróci do mnie bez dodatkowych kłopotów...
Wojownik stał w pozycji półotwartej gotów do odparcia ewentualnego ataku, nie sądził by siedzący przy ognisku ludzie byli w stanie mu coś zrobić, jednak nie zamierzał ryzykować, tym bardziej że mogą grać na zwłokę a to może być pułapka...

Re: Opuszczona rudera

3
Mieszkańcy rudery nie wyglądali na bojowo nastawionych, a raczej przerażonych. Nie wstali nawet tylko skulili się razem w kupie przy ognisku tak by oddzielało ono ich od pustynnego wojownika. Przez jaskrawe płomienie jak na ironie mężczyzna widział ich gorzej, więc nie był w stanie dostrzec szczegółów i czy znajduje się wśród nich chłopak, który zawinął mu sakiewkę. Wydawali się, jednak za starzy.
- Panie my... my tu siedzimy od dawna... paru godzin co najmniej... albo i więcej... nie mogliśmy... na pewno żaden z nas... nie okradliśmy Cię panie... litości. Powiedział jeden z nich starczym głosem jąkając się czy to z naturalnych powodów czy ze strachu to pustynniak mógł tylko zgadywać.

Inny wymamrotał jeszcze coś o zostawieniu ich w spokoju, ale żaden nie przekazał mu informacji ściślej tyczącej się sprawy niż takiej, że on sakwy Seth'a nie ma i nie miał. Czy z rudery znajdowało się jakieś ukryte wyjście, którym złodziej czmychnął, a którego mężczyzna nie dostrzega? Ciężko było osądzić, bowiem do ścian blask ogniska docierał w sposób niedostateczny, by wojownik mógł dojrzeć szczegółów na niej.

Re: Opuszczona rudera

4
[Brakuje mi trochę logiki w małym jaskrawym ognisku. Ale nie będę się wychylał]

Wojownik warknął słysząc tłumaczenia o które nie prosił. Odsłonił sztylet i pozwolił by blask płomieni spłynął po ostrzu nadając mu żywej barwy rozgrzanego metalu.
-Nie mam zamiaru tracić czasu na wysłuchiwanie waszych zapewnień!
Nie miał zamiaru tracić czasu... W dwóch błyskawicznych krokach znalazł się przy osobie, która siedziała najbliżej i poderwał ją do góry wykręcając boleśnie ramię.
-Wszystko czego chcę to odzyskać sakiewkę. - warknął i nie zwalniając chwytu rzucił osobę przed nim na kolana. Chłodna stal dotknęła skóry nieszczęśnika barwiąc ją odbiciem tańczących płomieni ogniska. - Cierpliwość nie jest moją mocną stroną, mam za to inne umiejętności, których nie chcecie poznać...
Twarz mężczyzny była osłonięta, spojrzenie jednak zdradzało, że Seth jest co najmniej w złym humorze. Wojownik przesunął wzrokiem po osobach siedzących przy ognisku, miał ochotę splunąć do ognia.

Re: Opuszczona rudera

5
W ciemnościach nawet mały płomyk może wydać się jaskrawy mój drogi niewychylony graczu :D
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Seth w grze w dobrego i złego negocjatora postanowił wcielić się w tego gorszego. Sprawy, jednak na początku nie szły tak jakby sobie to zaplanował. Ognisko było małe, a jego płomień nie na tyle gorący, by błyskawicznie rozgrzać stal do czerwoności, a pustynny wojownik nie miał zamiaru tracić czasu. Dalej było już jednak lepiej. Mężczyźnie udało się wyciągnąć z pod koca i wypchnąć jednego obdartusa nim reszta zdążyła go chwycić. Wykrzywił mu też rękę tak jak zaplanował sprawiając, że z jego gardła wydobył się nieprzyjemny jęk bólu.
- Litości, panie nie mam Twojej sakiewki... przysięgam. zaskomlał odginając głowę jak najdalej od ostrza co, jednak niespecjalnie mu cokolwiek dawało. Poza tym, jednak nie wierzgał się ani nic podobnego wbijając tępo wzrok w ostrze sztyletu. Działanie Setha najwyraźniej, jednak dodało odwagi dwóm pozostałym mężczyznom, którzy siedzieli przy ognisku (ostatnie 2 osoby to kobiety). Ci bowiem wstali, jeden dzierżył w ręku pochodnie, którą zapalił wstając, a drugi zza pazuchy wyjął nóż, krótki, zagięty oraz chyba ostry. Takie ostrza z reguły służyły do obdzierania zwierząt ze skóry. Starszy z nich (na oko 40 lat) zawołał:
- Nie mamy Twojego złota, zostaw więc tego biedaka diable i idź precz! po tym obaj mężczyźni zaczęli powoli otaczać ognisko, by od dwóch stron znaleźć się bliżej pustynnika. Na ich twarzy widać było desperacje.

Re: Opuszczona rudera

6
[Em. Ja nie chciałem rozgrzać ostrza, tylko odbić od jego powierzchni światło płomieni :) Takie puszczanie zajączka :D Chyba, że to ja czegoś nie zrozumiałem... Znowu się wychylam! Już mnie nie ma!]

Wojownik spojrzał po obdartusach, z jego gardła ponownie wydobyło się warknięcie.
-Cofnijcie się, albo zgaszę to wasze wątłe ognisko jego krwią. - Głos mężczyzny był spokojny, jednak wyraźnie było w nim słychać złowieszczy ton. - Nie obchodzi mnie wasze życie, ale nie mam zamiaru odpuścić mojego majątku!
Seth cofnął się o krok ciągnąc za sobą biedaka, który miał nieszczęście siedzieć najbliżej wojownika. Jednocześnie odwrócił sztylet tak, by tępa, zakrzywiona krawędź znalazła się przy gardle pochwyconego mężczyzny. Wparł klingę w gardło biedaka i wykorzystując zakrzywienie pomógł sobie przeciągnąć go dalej.
-Dziecko. Biedne, jak wy. Wbiegł tutaj z moją sakiewką. Nie mogliście go nie słyszeć. - Wojownik odezwał się raz jeszcze tłumacząc powód jego wizyty i jej możliwe następstwa. - Zastanówcie się dobrze. Zróbcie bilans zysków i strat. Bo stracić możecie wiele.
By podkreślić swoje słowa Seth ponownie odwrócił sztylet, dotknął ostrzem szyi przetrzymywanego mężczyzny i pociągnął lekko.

Re: Opuszczona rudera

7
"nadając mu żywej barwy rozgrzanego metalu." To zdanie mnie zmyliło xD No, ale chyba nic wielkiego się nie stało, a co do taki nieporozumień to pisz o nich na pw śmiało jeśli to będzie coś ważnego to mogę nawet zedytować posta, żeby się zgadzało :)
----------------------------------------------------
Mężczyźnie posłusznie stanęli, chyba wcześniej nie pomyśleli, że Seth może posunąć się do morderstwa... albo w ogóle nie myśleli tylko pokierowali się emocjami. Teraz, jednak stali jak słupy soli, a na ich twarzach malowało się zdezorientowanie. Wyglądali na ludzi, którzy niespecjalnie wiedzą co teraz zrobić. Mężczyzna zaś, którego wojownik ciągnął za sobą był na tyle bierny, że nie sprawiało to mu większej trudności. Gapił się on jedynie na sztylet i starał się odciągnąć od niego swoją szyję.
- Czemu, więc kurwa nie gonisz tego dzieciaka tylko nas terroryzujesz!? Zawołał zakładnik Setha po przedostatniej z jego wypowiedzi. W jego głosie słychać było jawną desperacje w ratowaniu swego nędznego życia. Mężczyzna stojący z pochodnią wypowiedział się spokojniej:
- Przez ten dom ciągle ktoś przebiega. Jak nie jakieś chore skurwysyny podniecające się, że to nawiedzone miejsce, to bezpańskie psy. Nauczyliśmy się nie zwracać na to uwagi. Może ktoś tu wbiegł, a może nie. Skoro twierdzisz, że wbiegł to pewnie tak, ja nikogo nie widziałem na oczy, więc pewien nie jestem. Nie wiem tylko czemu u licha marnujesz czas na nas skoro żadne z nas nie jest dzieckiem, które Ci zabrało pieniądze zamiast przeszukać dom w poszukiwaniu tego złodziejaszka? Mimo, że ten wypowiadał się spokojniej od swego kolegi w niedoli to jego głos nadal drżał, lecz wraz z każdym kolejnym zdaniem zdawał się nabierać pewności. Na wieść o "chorych skurwysynach" ten splunął gęsto na podłogę obok siebie.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Oros”