Kruczowzgórze

1
Pierwszym uczuciem, jakie dotknęło jego jestestwo, była dezorientacja. Całkowita, obezwładniająca, zabierająca mu jakąkolwiek świadomość tego, kim jest i że jest jako osoba. Następny nastał ból, tępo wciskający się w głowę aż przez kości czaszki. Domyślał się, że ktoś musiał go najzwyczajniej w świecie otruć lub po prostu palnąć w łeb pozbawiając świadomości. Reszta ciała była niejako obolała, ale zdolna do zniesienia. Jedynie w plecach łupało chyba niemalże tyle, co w głowie. Widział niewiele, bo prawie nic. Jakąś narzuconą na niego narzutę, przez którą przebijały się mętne promienie słoneczne, widocznie rozmazane przez mgłę i chmury.

Czuł wilgoć na materiale, ogromne pragnienie, nadal dezorientację i ogromny ból. Jechał na przykrytym wozie, czując każdy wybój całym swoim ciałem. Zaczęły do niego dochodzić i dźwięki z zewnątrz - postukiwania końskich kopyt, podniesione, męskie głosy, śmiechy, parskania. Ewidentnie poruszał się w jakiejś karawanie otoczonej jeźdźcami. Ludzie żartowali, rozmawiali. Z trwogą zobaczył, że obok niego leży jakiś jegomość, związany, zakneblowany, ale ewidentnie wybudzony i żyw. Spoglądał na Egona szeroko otwartymi oczami, nie ruszając się w ogóle. Sam Egon nie widział przy sobie żadnych więzów. Miecz miał przy sobie. Reszty bagaży nigdzie nie było widać.

W tle gdzieś urosła początkowo miarowo pieśń wojenna, wywołując u niego niemiłe uczucie towarzyszące jego myślom. Wojsko. Egon nie rozpoznawał słów, które rozbrzmiały niczym huragan. Śpiewały co najmniej dwie dziesiątki gardeł. Przez materiał pokrywający wóz widział jadącego obok wozu jeźdźca, o długiej włóczni z powiewającej na niej niebieskim tłem i chyba białym koniem. Herb był znajomy, ale nie potrafił go z niczym powiązać. Ból powoli przechodził, ale ciało nadal było lekko zdrętwiałe od podróży wśród bagaży.

I tak też wojować przystało,
Raz dwa, rąb, siecz, komu jeszcze tutaj mało?
Ha-iha-tum-bradira!

Widzisz dziewczę chorągiewkę,
Со przy mojej lancy drży?
Zaśpiewam ci o niej śpiewkę,
Ona piękna, tak jak ty!

Jak dziewiczą rosą tęczy,
Wietrzyka z nią igra lot;
Wiezże kogo ona wieńczy?
Martwe drzewce, stalny grot.

Nie wie biedna, że grot luby,
Со w obięciu u niej śpi,
Jest syn śmierci i zaguby,
Potępienia chciwy krwi.
Zwykł być Rodowitym Sępem, Chciwym ścierwem zachodu, Niehonorową plagą zdrady, Zdrajcą narodów, Szacunek monetą wyrabiającym, Niemiłym wszelkim cnotom, Zniesławionym imieniem, Parszywym Kłamcą, Jadowitym Mówcą i Obrazą dla domeny króla
Obrazek

Re: Kruczowzgórze

2
Kiedy całe życie machasz mieczem, przyzwyczajasz się, że ból jest twoim towarzyszem. Siniaki, obtarcia, stłuczenia, skaleczenia, rany cięte, kłute. Z czasem człowiek nawyka do wszystkiego i tylko naprawdę poważne obrażenia zaczynają robić na nim wrażenie. Ale to... To było coś nowego.

W głowie chaos, niepamięć, w kościach i mięśniach ból. Każda drogowa nierówność była jak cios, każdy wstrząs jak tortura. Podniesienie powiek zdawało się być wyzwaniem ponad siły.

Piękny początek dnia.

Zaczerpnął głęboki wdech nosem, powoli wypuścił ustami. Powtórzył. I znowu. I jeszcze raz. Uspokajał tłukące się w piersi, co, jak zauważył z pewnym zdziwieniem, nie zmniejszyło bólu w klatce piersiowej. Nie pozwalało też przywrócić wspomnień z ostatnich godzin czy nawet dni. Ale pozwalało nieco opanować galopujące myśli, kontrolować rodzący się w żołądku strach.
Sto dwadzieścia wdechów. Otworzył oczy.

Świat zza płótna był niewyraźny, rozmyty. Jadący obok wozu jeździec miał na ubraniu znak, który migał niewyraźnie w pamięci Egona, ale ta nie chciała z nim współpracować. Starym wojskowym nawykiem zaczął delikatnie badać swoje ciało, w poszukiwaniu ran. Z ulgą stwierdził, że nie znajduje na sobie żadnych obrażeń, choć teraz miał do rozwikłania zagadkę. Czemu, na litość bogów, wszystko go bolało?

Wtedy dopiero dostrzegł więźnia. Mężczyzna związany i zakneblowany, gapił się na niego z wytrzeszczonymi oczami.

- Przy facecie jeszcze się nie obudziłem - mruknął cicho. Tego było za wiele.

Egon, pozbawiony pęt, doszedł do wniosku, że w przeciwieństwie do sąsiada nie jest więźniem. Miecz miał na swoim miejscu, kiesę i nóż też. Do pełni szczęścia potrzebował jeszcze wyjaśnień. I kawałka pieczeni, popitego dobrym winem.

Wtedy do jego uszu doszła pieśń. Mocna, głośna, niezbyt inteligentna. Wojskowa. Miał ochotę zakląć. Wyglądało na to, że armia jest jego przekleństwem.

Podniesienie się kosztowało go więcej wysiłku, niż mógłby przypuszczać. Siłą woli zdusił stęknięcie. Spróbował wyplątać się z płachty. Jeślii nie udało mu się wydostać spokojnie, nożem rozciął materiał, żeby wyjrzeć na powierzchnię.

Re: Kruczowzgórze

3
Leżący obok niego mężczyzna jęczał i wiercił się próbując coś powiedzieć. W jego oczach można było łatwo wyczytać najzwyklejszy na świecie strach. Egon wyplątał się z plątaniny materiału, spoglądając w oczy groźnemu światu, które walczyło z jego jestestwem mocnymi promieniami słonecznymi. Te wgryzały się w oczy i zabolały głowę, dopóki nie udało mu się do nich przyzwyczaić. Pomimo tego, musiał je nadal mrużyć. Poczuł też, że ewidentnie śmierdzi potem bardziej niż zazwyczaj, a także ciemna plama na ramieniu sugerowała mocno alkoholowy zapach.

Pieśń biła się tylko delikatnie z ledwo dającymi się wychwycać okrzykom, śmiechom i parskaniom koni. W tarczy słonecznej ukazała się uśmiechnięta męska twarz o delikatnych rysach poznaczonych kilkoma bliznami.

Eja Egon. Widzę, że wstałeś. Wyglądasz i cuchniesz jak gówno. Wsadziliśmy Cię na wóz z tym kurwa Meriadokiem, bo nie dało się Ciebie w ogóle dobudzić — powiedział mężczyzna o tym samym herbie na tabardzie, co i proporce.

Po chwili zaczynały do niego docierać fakty, gdy rycerz przyglądał mu się w wyczekiwaniu na jakąkolwiek odpowiedź. Widział koło dwudziestu konnych. Typową jazdę Królestwa Keronu. Tylko jego rozmówca wyglądał jak faktyczny arystokrata, gdyż zbroja jego i koń były ewidentnie majętniejsze. Wóz postukiwał w rytm dwóch innych, tocząc się spokojną drogą po pagórkowatych polach. Obok wozu wesoło dreptał jego koń parskając niecierpliwie.

Co Ty taki blady, chłopie. Na robotę chyba będziesz zdolny? — wtedy też wróciły i wspomnienia.

Wróciły bolesne wspomnienia wielogodzinnego picia w jakiejś przydrożnej karczmie. Wróciły też i wspomnienia bójki która wymknęła się spod kontroli. Wróciły wspomnienia rozmów z Niebieskim Rycerzem Tomem, podpisanie dokumentów na tymczasową służbę i żołd. Egon nie pamiętał dużo więcej. Pamiętał jednak już herb i proporce. Pamiętał dokumentację i przewodnika tej wyprawy na którą się porwał. Pierdolona Niebieska Chorągiew. Dawna Brygada Zakonu Sakira.
Zwykł być Rodowitym Sępem, Chciwym ścierwem zachodu, Niehonorową plagą zdrady, Zdrajcą narodów, Szacunek monetą wyrabiającym, Niemiłym wszelkim cnotom, Zniesławionym imieniem, Parszywym Kłamcą, Jadowitym Mówcą i Obrazą dla domeny króla
Obrazek

Re: Kruczowzgórze

4
Ból przeszył skronie i wdarł się na tył głowy, za oczy. Został tam przez chwilę, kręcił się i mościł, aż w końcu przysiadł i stopniowo ucichł. Zamiast bólu pojawił się smród. Pot, przeżarty alkohol, nieprzyjemny posmak w ustach. Pamiątki po ekscesach dnia poprzedniego.

Bogowie, jak nie zapiję tego winem i nie zmyje z siebie smrodu, to się wyrzygam.

Rozejrzał się. Otaczali go żołnierze. Kawalerzyści, gwoli ścisłości, z jakimś skromnym taborem, którego częścią Egon zdawał się tymczasowo być. Zewsząd otaczały ich sielsko wyglądające pola uprawne, wznoszące się i opadające na nierównościach terenu.

W odpowiedzi na słowa mężczyzny spojrzał na nieszczęsnego Meriadoka, który wyglądał, jakby za chwilę miał zmoczyć spodnie ze strachu, po czym ponownie zwrócił oczy ku mówcy. Porządna zbroja, bojowy koń. Rycerz. I to nie byle wypierdek. Ciekawe.

Powoli powracały wydarzenia z dnia wczorajszego. I wieczora, a także nocy. Strumienie wina, śmiech, żarty. Podniesione głosy, wywrócony stół, migające pięści, pękające kości i trzaskające nosy. Prawie jak na porządnym weselu, tylko bez państwa młodych. I z nieco gorszym jadłem.

- Będę, Tom. Jak długo będziesz zdolny płacić. Tylko muszę się napić. I umyć, albo chociaż przebrać. Znasz te ziemie? Będziemy przecinać jakąś rzekę? Strumień? Staw, jezioro? Bogowie, kałużę chociaż?

Spróbował się podnieść, ale bezlitosny kac wciąż go gnębił, toteż zrezygnował, przetarł spocone czoło i zerknął jeszcze raz na białego jednorożca, prężącego się na błękitnej tarczy.

Nie miał sobie za złe, że wziął robotę z Niebieską Chorągwią. Lubił Zakon, nawet jeśli ci tutaj nie do końca byli zakonnikami lub w ogóle niewiele mieli z Zakonem wspólnego. W ich szeregach służyli prawdziwi wojownicy, nie werbowani siłą chłopi czy mieszczanie, którym wciskano do ręki włócznię lub kuszę i po dwudniowym szkoleniu wypędzano na pole bitwy. Ci ludzie szanowali odwagę, siłę, cenili dobry oręż.

W zasadzie miał tylko jeden problem. Nie pamiętał, do jakiej konkretnie roboty się najął. I na jaki czas.

- Cholera, Tom, masz wino przy sobie?

Re: Kruczowzgórze

5
O zapłatę się nie martw. Tak samo o kąpiel. Wszystko będziesz miał w Kruczowzgórzu. Może nie w balii... Chociaż. Zobaczymy jak wyjdzie z kolejką — zażartował Tom widocznie rozpromieniony na twarzy. Wydawało się, jakby całe jego życie było przesiąknięte szczęściem.

Do Egona dochodziły kolejne fakty z obserwacji, tak samo jak dochodził do niego wzrok, słuch, węch. Kac i cała ta mordęga fizyczna schodziły wraz z mgiełką. Pewien był, że Tom był rycerzem. Jechali z oddziałem jazdy. Niemniej, chociaż Kruczowzgórze wiele mu nie mówiło, to właśnie dlatego nie wydawało się żadnym dużym zamkiem. Balia dla najemnika.

Bogowie, ilu my już takich mieliśmy... — zaczął mówić jak gdyby nigdy nic, ignorując bóle Egona, ale za to racząc go bez zastanowienia ciężkim i pełnym bukłakiem. Wina oczywiście.

Taki mamy zwyczaj. Bardziej mieliśmy, teraz go tylko przedłużam z tego... Że się coś przedłuża bo dla serca miłe było, o. Każdego nowego w Chorągwi, nawet na krótki termin, to braliśmy w szranki. Ile wypić może, czy nie papla po wódzie. Czy nie wydyganiec i bić się potrafi. Potem się budzą zaskoczeni, ale robotę zawsze zrobią. W końcu trzeba — mówił jak gdyby sam do siebie Tom, w ogóle nie zważając na Egona czy pobliskich jeźdźców którzy przez pieśń mogliby posłyszeć część rozmowy.

Mieliśmy Ci takiego, Sorina Markova. Krasnoluda co wysoki był skurwysyn. On taki zwyczaj zapoczątkował. Lata temu. Po wódzie najlepiej poznawać człowieka, mówił. Raz jak go taki duży naśmiał, że Sorin cały czas w kości przegrywa, to on go chycił, przerzucił zapaśniczo i gołymi pośladkami na twarzy usiadł. Taki Ci był, nasz Sorin — ciągnął długim monologiem zadowolony.

Do Egona zaczynało docierać, że zapewne wiele rozmawiał z Tomem dnia wcześniejszego. Ten bowiem odnosił się do niego jak do wieloletniego kamrata, w ogóle nie przejmując się jego reakcjami, ciągnąc wesoło jednostronną rozmowę. Chociaż język przeplatał żołnierską i dobrze urodzoną gwarą na przemian to widać było, iż niejedną bitwę stoczył. Co dało się zauważyć po dłuższej chwili, zbroja chociaż bogata i pysznie wykonana, to miała nie lada wgnieceń i rys. Tabard chociaż widocznie czyszczony, to miał kilka obdarć i starć. Mimo, że słońce nadal kuło jak długie igły żądne wnętrza czaszki, to dało się i zobaczyć po innych żołnierzach, że wyglądają jak na długiej kampanii wojskowej. Nie było tu rannych, nie było wyglądających na rzezimieszków dryblasów. Niemniej, co Egonowi dało się wyczuć z punktu widzenia wojskowego, wyglądali na zmęczonych. Nie chodziło o sam ten dzień, gdyż humory im dopisywały. Wyglądali raczej, jakby od dawna nie siedzieli na miejscu.

Krajobraz zmieniał się bardzo powoli. Pola nadal ładnie i przyjemnie okalały pagórki, ale zamieniały się powoli w zwykłe łąki, karłowate zboża czy zagajniki. Przy drodze leżała jakaś sterta kamieni, dawno już zwalonych. Można by było tylko zgadywać, czym były. Na dom za mało. Kapliczkę w polach też trudno zoczyć.

Przed Kruczowzgórzem będziemy mieli wioskę. Już w sumie jesteśmy na ziemiach Menethilów, więc trza uważać. Nie będzie to chyba jednak dobry pomysł, żeby przez nią przejeżdżać. Jeszcze ostrzegą lorda... Jak mu było... Alistara? — zagwoździł się nagle Tom pierwszy raz przestając się uśmiechać — Tej! Meriadok! Jak się Twój ojczulek nazywał? Aaa, zresztą...

Miałem plan żeby ominąć wioskę i iść bezpośrednio na kasztel; spotkać się z drugą drużyną. Chłopi albo ktoś inny może donieść, że jacyś obcy zbrojni przyjechali. Jeszcze kto faktycznie na mury wyjdzie. Chyba, że masz jakiś pomysł? — tutaj poważny Niebieski Rycerz zwrócił się już bezpośrednio do Egona, wpatrując się weń z wyczekiwaniem i równocześnie oceną.
Zwykł być Rodowitym Sępem, Chciwym ścierwem zachodu, Niehonorową plagą zdrady, Zdrajcą narodów, Szacunek monetą wyrabiającym, Niemiłym wszelkim cnotom, Zniesławionym imieniem, Parszywym Kłamcą, Jadowitym Mówcą i Obrazą dla domeny króla
Obrazek

Re: Kruczowzgórze

6
Mam pomysł, żeby nie zejść z tego świata z powodu syndromu dnia wczorajszego, pomyślał.

- Omińcie wioskę. Jeden umyślny na koniu i będziemy mieli Menethilów na głowie. Nie mam nic przeciwko bitce, ale nie chce też rozlewać krwi z powodu przerośniętego ego jakiegoś szlachcica. - Po chwili zaczął łączyć fakty. – Ten tu - wskazał na nieszczęsnego więźnia na wozie - to Menethil? Skąd on się wziął? Czemu jedzie spętany?

Czym było Kruczowzgórze i gdzie leżało, stało się tematem drugoplanowym. W tym momencie liczyło się tylko kojące uczucie gaszonego pragnienia, zalewanego winem. Mocnym i cierpkim. Oderwał się po kilku łykach, by złapać oddech i napić się znowu.

- Dobra. Będę żył. Ale drugi raz mi tego nie zrobicie. Niech demony porwą tego waszego Sorina i jego krasnoludzkie pomysły.

Zeskoczył z wozu, zaskakująco lekko, jak na swój stan, po czym w lekkim truchcie wskoczył na grzbiet Śmigłej, klepiąc wierzchowca po szyi. Delikatny wietrzyk owiał go po twarzy, ból, choć wciąż pozostawał w pobliżu i nie dawał o sobie zapomnieć, znacznie zmalał. Gdyby nie smród, Egon byłby całkiem zadowolony.

Dawno nie jechał w porządnej kompanii. Był raczej odludkiem, więc zazwyczaj stanowiło to jego własny wybór, ale tym razem, w towarzystwie zaprawionych wojaków, czuł się swojsko. Podziwiał stopniowo zmieniający się krajobraz. Nawet gadka Toma przestawała być tak irytująca, pozwolił mu zalewać się potokiem słów.

Jedno go tylko jeszcze gnębiło, choć wstrzymywał się z zadaniem tego pytania. Na ile zgodził się służyć. I czy konkretnie w jakimś celu, czy ogólnie, na służbę?

Postanowił poczekać na sposobność do poruszenia tego tematu.

Re: Kruczowzgórze

7
Tak — odpowiedział tylko Tom na sugestię o ominięciu wioski, a chociaż uśmiech nadal był na jego twarzy, to oczy stały się czujne jak u ptaka łownego.

Kolumna ciągnęła się na spokojnie, żołnierze przestali już śpiewać by zamienić słowa wybuchowej pieśni na spokojne rozmowy. Nawet nagłe ataki śmiechu wydawały się cichsze. Dzień był naprawdę piękny, jeśli można było tak rzec. Ptaki ćwierkały, niebo było błękitne, a chociaż krajobraz zubożał, to trzeba było przyznać, że ten rejon był naprawdę malowniczy. Po prostu. Chciało się tutaj aż żyć. Zbudować chatę, spędzać lato na własnej ziemi a zimą polować. Cud kraina.

Po prawej nadal mieli głównie pola, łąki i gdzieniegdzie zagajniki, które ciągnęły się gdzieś po stoku wzgórza i ginęły za jego łagodnym szczytem. Po lewej tylko las. Ciemny, gęsty, zielony i żyjący.

Meriadok Menethil. Syn Lorda Alistara, nieprawego rządcy na ziemiach Kruczowzgórza. Magiczne ścierwo — uśmiech powrócił na twarz Niebieskiego Rycerza, gdy mówił beztrosko i bez nawet cienia gniewu, pogardy czy nienawiści. Ot, tak, rzeczowo, po prostu.

Meriadok jedynie zawiercił się na wozie, wyzbyty z przerażenia, a jego twarz zamieniła się w grymas pełen gniewu ze ściągniętymi brwiami. Próbował się oswabadzać i rzucać jak ryba wyciągnięta z wody, szaleńczo szukająca chociaż jej kropli. Wywołało to czysty śmiech Toma, który tylko pokazał Meriadokowi środkowy palec i zaśmiał się ponownie.

Chwalił się wcześniej, jak to magia jest ważniejsza niż wiara, a Niebieska Chorągiew to banda pedałów. Dosłownie jego słowa. Chujek... Czekaj. Szpica! Wioska! Odbijamy w kierunku Mostu nad Rzeką — zatrzymał swoje wyjaśnienia Tom, zawiadomiwszy kogoś z przodu wskazał ręką las.

Daleko z przodu i po prawej dało się zobaczyć wioskę i odległe jeszcze wzgórze na którym stała jakaś bura bryła, mogąca być faktycznie kasztelem. Wioska ładnie rozlewała się pomiędzy stokami w małej dolinie, pełna gospodarstw i zadbanych domów. Ludzie jak małe punkciki uwijali się po głównym placu, wokół chat i po polach. Trudno byłoby wyłapać wszystkich w środku dnia, gdyby tak postanowili wcześniej. Kolumna zjechała płynnie wraz z wozami na gorzej utrzymaną drogę leśną, ale widocznie uczęszczaną zapewne przez chłopów i wyżłobioną już w koleiny w których wozy swobodnie sunęły od czasu do czasu jedynie podskakując. Widać jednak było, że w samych lasach dużo ludzie nie chodzili - gęste zarośla, połamane drzewa.

Wiara nie jest wymagana w Niebieskiej Chorągwi, ale jednak wszyscy wierzymy, że Sakir nad nami czuwa i wykonujemy jego wolę — chociaż Tom mówił poniekąd szczerze, Egonowi wydawało się, że jednak było to poniekąd kłamstwo. W którym jednak dokładnie momencie, to trudno było stwierdzić.

Wtem zza obrośniętego krzaczorami zakrętu wypadł jeździec ledwo co zatrzymując się przed kolumną w długim, konnym poślizgu rozbryzgując kamienie. Żołnierze dygnęli niebezpiecznie i zadziwiająco szybko opuścili lance bądź chwycili za miecze. Gdzieś za sobą Egon usłyszał też naciągane cięciwy. Większość napięcia zeszła tak szybko, jak się pojawiło. Jeździec nosił na sobie niebieski tabard.

Panie, z przodu patrol. Nie wiem dlaczego. Sześciu z Kruczowzgórza. Lekka jazda. Nie ma żadnych odbić ani gdzie schować wozów. Nie ma też wielu zakrętów a las jest dalej przerzedzony. Jak zobaczą niebieskie tabardy od razu będą wiedzieli, że to my. Dalej nie ma gdzie zrobić zasadzki — zdawał szybko raport widocznie zdyszany galopem prawie tak samo, jak i koń, cały rozgorączkowany.

Nie zdążymy zawrócić wozów. Jak tylko miną zakręt, to je zobaczą. Nie można ryzykować, że któryś ucieknie na świeżym koniu. Nie dogonimy go tutaj — Tom nie wyglądał na strapionego, ale w jego głowie zębatkami przeskakiwały mechanizmy taktyki i strategii.

Niby nic takiego. Sześcioosobowy patrol. Niemniej, od jednego tylko jeźdźca, który zdąży umknąć z zasadzki zależało bardzo wiele. Jedna to kwestia być niezauważonym na nieprzyjaznym terenie, a druga, zupełnie inna, to zmierzać w kierunku siedziby lorda, który szykuje się do walki i ma na to więcej, niż wystarczająco czasu.
Zwykł być Rodowitym Sępem, Chciwym ścierwem zachodu, Niehonorową plagą zdrady, Zdrajcą narodów, Szacunek monetą wyrabiającym, Niemiłym wszelkim cnotom, Zniesławionym imieniem, Parszywym Kłamcą, Jadowitym Mówcą i Obrazą dla domeny króla
Obrazek

Re: Kruczowzgórze

8
Wola Sakira średnio mnie zajmuje, pomyślał Egon. Ja nie narzucam się jemu, on mnie, to dobry układ. Nie zmienia tego nawet fakt, że całkiem mi po drodze z tymi, którzy okrzykują się jego wojownikami.

Tom, mimo całej sympatii, jaką sobie zaskarbił u Egona, miał w sobie coś niepokojącego, czego wojownik nie umiał nazwać. Może po prostu nie mam zaufania do ludzi, którzy aż tyle się uśmiechają, myślał. Zwłaszcza, gdy ich dłonie i miecze pokryte są całą masą krwi. A może po pewnym czasie kolejny trup u stóp i kolejna ofiara od miecza nie robią już różnicy i nie człowiekowi nie pozostaje nic, poza uśmiechem?

Zwiadowca wypadł na drogę nagle, gwałtownie, niespodziewanie. Żołnierze zareagowali dokładnie tak, jak można było się po nich spodziewać - nerwowo i szybko. Cięciwa za plecami Egona rozluźniła się równie szybko, jak napięła, ale nie przeszkodziło to stanąć dęba włosom na jego karku. Jako całkiem znośny łucznik wiedział, co strzała w plecy może zrobić mężczyźnie bez zbroi i instynktownie poczuł niepokój.

Niesione przez konnego informacje były co najmniej nieciekawe. Egon podjechał koniem do wozu, sprawdził dokładnie więzy i knebel jeńca, po czym nakrył go płachtą. Tom w tym czasie zastanawiał się, choć jak dla Egona, to nie bardzo było nad czym.

- Nakaż im zdjąć tabardy, pochować chorągwie i znaki, na ile to możliwe. Niech ukryją broń, kilku na cięższych koniach niech zejdzie i idzie pieszo. Pozwól mi jechać przodem. Będziemy udawać najemników, którym nie wypłacono żołdu, więc odeszliśmy spod Ujścia, żeby odpocząć na spokojniejszych ziemiach i znaleźć nową robotę. Wyglądacie na zmęczonych i niech tak właśnie myślą. Pozwólmy im podjechać bliżej, wciągnijmy w zasadzkę. Łucznicy i kusznicy niech będą gotowi wystrzelać tych, którzy spróbują ucieczki. Proponowałbym raczej pojmać ich i rozbroić, może ktoś zechce wypłacić okup, ale... - zawiesił na chwilę głos - ty tu rządzisz, rzecz jasna.

Kończąc wypowiedź skłonił się przed Tomem w parodii dworskiego pokłonu.

Re: Kruczowzgórze

9
No dobra — odpowiedział Tom rzeczowo i gwizdnął.

Żołnierze momentalnie bardzo rączo podjęli się tym sugestiom. Pościągali z siebie tabardy, chowając je w juki. Z lanc zsunęli niebieskie chorągiewki, a tarcze zarzucili na plecy. Niektórzy wyjęli inne, herbowe, choć nieliczni. Egon w tym czasie sprawdził więzy jeńca - i słusznie. Ten widocznie długo i boleśnie próbował je poluzować, bo faktycznie już nie oplatały jego nadgarstków tak przylegle, jak powinny. Na przedramionach widniały tylko sine szramy od tarcia i prób wyswobodzenia, pokryte zadrapaniami i świeżą krwią. Meriadok jedynie rzucił na Egona pełnym wyrzutu i gniewu spojrzeniem, pokazując swą nienawiść po odkryciu jego mozolnej próby ucieczki. Odruchowo wręcz i naturalnie Egon zacieśnił więzy na powrót, zabierając młodemu Menethilowi szansę wyswobodzenia się w jednym z możliwie najgorszych momentów tej podróży.

Broni jednak nie schowali. Stali w gotowości niedaleko zakrzaczonego zakrętu, w bezruchu. Wszyscy byli gotowi jak jeden wspólny organizm. Egon widział, że położeni z tyłu strzelcy końmi zjechali bardziej na boki, a tarczownicy ustawili się na przodzie, swobodnie trzymając tarcze przy korpusach. Wyglądali, jakby nie szykowali się wcale do zasadzki, a równocześnie ich zasadzka była nieunikniona.

Między drzewami i krzakami drogi z której nadjechał jeździec dało się usłyszeć odległy stukot kopyt. Dało się też widzieć pomiędzy zaroślami kształty i kolory. Nie jechali zbyt szybko, ale nie było to też tempo marszowe. Niedługo, za kilka długich chwil wyjadą prosto na nich. Tom spojrzał na Egona z wyczekiwaniem, samemu stojąc z boku tej małej kolumny jedynie z mieczem przy pasie. W jego drugiej dłoni dało się jednak zobaczyć długi nóż, skryty za karkiem konia.

Jeźdźcy zbliżali się. Jeden, a potem następni w gromadzie. Tak, jeden. Szpica zwiadowców Kruczowzgórza jechała niedaleko przed nimi. Egon dostrzegł twarz - młodego chłopaka, bez zbroi, pancerza, jedynie z łukiem przy siodle. Domyślał się, że chłopak zdąży wyjechać zza zakrętu i zatrzymać się przed nimi, nim nadjadą tamci. Odległość ich dzielącą najlepiej można było opisać dwoma zdaniami, które ktoś mógłby wypowiedzieć. Nadjeżdżali. Wszystko wydawało się zaplanowane. Egon miał wolny przejazd pomiędzy jeźdźcami Niebieskiej Chorągwi. Niby nic to, nawet nie bitwa.
Zwykł być Rodowitym Sępem, Chciwym ścierwem zachodu, Niehonorową plagą zdrady, Zdrajcą narodów, Szacunek monetą wyrabiającym, Niemiłym wszelkim cnotom, Zniesławionym imieniem, Parszywym Kłamcą, Jadowitym Mówcą i Obrazą dla domeny króla
Obrazek

Re: Kruczowzgórze

10
Podziwiałby sprawność Chorągwi i zaufanie, jakim został obdarzony, gdyby tylko miał na podziwianie czas. Zamiast tego sprawdził, jak miecz i nóż leżą w pochwach, żałował, że kolczugę ma w jukach. Odtroczył tarczę z tylnej części rzędu i przeniósł ją naprzód, żebym była pod ręką. Następnie spiął konia i wyjechał na czoło kolumny.

Wciąż czuł skutki wczorajszej popijawy, ale coraz szybciej bijące serce otrzeźwiało go lepiej, niż zrobiłby to kubeł zimnej wody. Zasadzał się setki razy na bandytów, sam wpadła w zasadzki elfów, ale bitewna euforia zawsze objawiała się tak samo. Serce walące jak młot, gęsia skórka na przedramionach, dreszcze wzdłuż pleców. I ostrość, wyrazista jak nigdy ostrość widzenia. Każdej barwy, każdego szczegółu. Momenty, w których każda chwila może być ostatnią, zawsze najdłużej zapadały mu w pamięć.

Jeźdźcy wyłonili się zza zakrętu. Najpierw w osobie młodzika pozbawionego choćby imitacji zbroi, potem cała reszta. Egon uniósł rękę na znak pozdrowienia, a potem szturchnął konia i wyjechał jeszcze kawałek przed linię żołnierzy Niebieskiej Chorągwi. Postanowił, że powita ich, gdy się zbliżą. Jeżeli postanowią się zatrzymać, będzie darł się z daleka. I trochę przy tym kłamał.

– Powitać, cni panowie! Zwę się Arthan Roegener, a to moja nie taka znowu wesoła kompania. Spod Ujścia idziemy, całkiem pokojowo przemierzając te ziemie, nie licząc opróżnienia piwniczki w jednej z okolicznych karczem, ale za wszystko zapłaciliśmy. Panowie, jak mniemam, z Kruczowzgórza?

Najważniejszym było dopuścić zwiadowców dostatecznie blisko. Nie liczył, że uda im się ich okrążyć i załatwić sprawę bezkrwawo, ale miał nadzieję na jak najmniejszą rozróbę. Po pierwsze, bo nie zdążył przyodziać nic więcej, niż nitowaną skórznię, po drugie, bo liczył na pieniądze z okupu. Za martwych nikt nie będzie grosza wykładał.

Re: Kruczowzgórze

11
Chorągiew trwała jak posągi. Nieruchome kamienne sylwetki dawnych wojów z legend Kerońskich. Siedzieli w strzemionach z nieruchomymi twarzami całkowicie obojętnymi. Egon czuł jednak, jak wysoko sięga napięcie. Tom uśmiechał się delikatnie. Łapiąc spojrzenie Egona uśmiechnął się szerzej i w niewiadomym geście podniósł palec wskazujący ku górze, celując w niebo, gdzie skierował swe błękitne oczy. Mimowolnie, nie wiedząc czemu, najemnik poczuł dziwne ciepło w sercu, idące w parze z typowymi dla niego fizycznymi odczuciami poprzedzającymi walkę. Ciepło rozlało się ulgą po całej klatce piersiowej, jak obietnica, że wszystko będzie dobrze.

Chłopak będący szpicą wyjechał zza zakrętu i zatrzymał się gwałtownie zaskoczony, niemal stawiając konia do dęba, tańcząc nim przez chwilę w miejscu. Rozdziawił usta szeroko wpatrując się w kompanię i zaczął odwracać konia w stronę reszty swojego patrolu. Zamiast tego, nadal z rodziawioną gębą wpatrywał się teraz w mówiącego Egona. Niczym zaczarowany bądź zauroczony, kompletnie zbity z tropu nie wiedział, co zrobić.

Reszta patrolu przyspieszyła i również wyjechała zza zakrętu, ustawiając się obok chłopaka i przysłuchując się części wypowiedzi Egona. Ci jednak byli mniej zauroczeni tą opowieścią. Również zdezorientowani przystanęli, ale już czujniej, z wyraźnie ściągniętymi brwiami. Sześciu jeźdźców odzianych w kolczugi, czarne skórzane kurty i szyszaki. Z jakiegoś powodu wyglądali egzotycznie, niecodziennie, ale nie wiadomo z jakiego. Twarze mieli normalne, ludzkie, opalone. Niemniej Kerończycy nie posiadali przy szyszakach futrzanych obić z zewnątrz. Przy pasach posiadali zakrzywione miecze, które teraz trzymali czujnie, nie dobywając ich. Chłopak jedynie wyglądał na najnormalniejszego. W jego oczach zapanowało zdziwienie i strach.

Ano, z Krzuczowzgórza — odezwał się wyjeżdżając lekko przed zbitą grupkę blady, siwy jegomość o gęstej brodzie i krzaczastych brwiach wyglądających spod szyszaka.

Mężczyzna wyprostował się w siodle, rozglądając po oddziale Chorągwi, która nadal pozostawała całkowicie w bezruchu. Podjechał blisko Egona w taki sposób, że łby ich koni stykały się już bokami, więc nietrudno by było sięgnąć drugiego jeźdźca. Mężczyzna wpatrywał się w Egona bardzo dobitnie, niemalże natarczywo.

Jam jest Helm van Ehmel. Rycerz w służbie Alistara Menethila, Lorda Kruczowzgórza — wzrok Helma śledził oddział wpatrując się w niego hipnotyzująco.

Witamy na ziemiach Menethilów. Niemniej, panowie wybaczą, ale musimy sprawdzić co przewozicie. Wojna wprowadza wszystkich w paranoję, rozumiecie — powiedział władczo jakby nie spodziewając się sprzeciwu i spojrzał na Egona z góry.

Z tego, co zaobserwował, Helm posiadał na dłoniach niemalże mordercze rękawice kolcze, na których lśniły trzy pierścienie, wyglądające na złote, ale z odcieniem fioletu. Rycerze Chorągwi nie ruszali się ze swoich miejsc, chociaż już, już napięcie miało upaść z ogromnym tumultem. Kątem oka Egon zaobserwował, że nie wiedząc czemu Tom ustawił się koniem w taki sposób, by był zasłonięty, a na jego głowie pojawił się znikąd hełm garnczkowy, zasłaniający jego głowę. Cisza przed burzą. Niemniej, żołnierze często kochali to uczucie.
Zwykł być Rodowitym Sępem, Chciwym ścierwem zachodu, Niehonorową plagą zdrady, Zdrajcą narodów, Szacunek monetą wyrabiającym, Niemiłym wszelkim cnotom, Zniesławionym imieniem, Parszywym Kłamcą, Jadowitym Mówcą i Obrazą dla domeny króla
Obrazek

Re: Kruczowzgórze

12
Egon wzruszył ramionami.

- Nie ma czego wybaczać. Wojenne czasy takie właśnie są. Szukajcie, jeśli mus. Nie będziemy przeszkadzać.

Nie podobała mu się ta ferajna. Nie podobało mu się pełne wyższości spojrzenie Helma, ani jego obleczone kolczą plecionką łapska, które mogły z powodzeniem kruszyć zęby, łamać nosy, rozbijać wargi. Cała ta egzotyczna banda była w jego oczach dziwna i niepasująca do tutejszych ziem. Nie można było wykluczyć, że Menethil sprowadził najemników spoza Keronu, ale w głosie Helma nie słychać było żadnego obcego akcentu, nazwisko również brzmiało podobnie do wielu szlacheckich nazwisk z królestwa. Helm van Ehmel pozostawał zagadką.

Być może już niedługo, pomyślał Egon.

Tymczasem jednak szarpnął za cugle, ustępując drogi dowódcy drużyny. Spojrzał na Toma, który zakrył twarz hełmem, już na pierwszy rzut oka gotowy do boju. Lekkim skinieniem głowy wskazał kapitanowi chorągwi wóz z jeńcem. Plan był prosty, choć ryzykowny. Dopuścić zwiadowców do przeszukiwania wozów, poczekać, aż odnajdą jeńca i uderzyć z zaskoczenia. W tym momencie najbardziej zależało mu zachowaniu przy życiu właśnie Helma, ale zdawał sobie sprawę, że w czasie walki rzeczy rzadko idą zgodnie z oczekiwaniami.

Wziął głęboki wdech nosem, wypuścił powietrze ustami. Rozluźnił zaciśnięte na wodzach palce, uśmiechnął się kącikiem ust. Czuł rosnące euforię bitewną, rodzące się gdzieś w jego wnętrzu wezwanie do dobycia broni, które na razie hamował. Zdawało mu się, że niemal słyszy bicie własnego serca, wyczuwa każde drgnienie mięśni u swojego wierzchowca, czuje każdą kropelkę potu na ciele. Nie wykonywał żadnych gwałtownych gestów, żadnych ruchów. Ale całym sobą czuł, że jest gotowy do walk. Czekał tylko na rozwój sytuacji.

Re: Kruczowzgórze

13
Helm van Ehmel uśmiechnął się lekko ale czuć było nadal wiszącą w powietrzu, nie zależną od Chorągwi ścianę napięcia. Helm i jego drużyna widocznie byli przygotowani na najgorsze przy spotkaniu kogokolwiek na patrolu. To nie była reakcja i nastawienie rycerza, który patrolował ziemie w czasach pokoju. A sam pokój? Keron nie widział go od bardzo dawna, tak samo jak i cała Herbia. Być może ich nastawienie spowodowane było tym, że byli zmęczeni tym wszystkim. Wiecznie ciągnącymi się konfliktami, grabieżami, pobraniami mężczyzn ze wsi by ginęli w odległych zakątkach Królestwa.

Ah, pysznie. Nie ma się czym niepokoić, to tylko — powiedział Helm gwałtownie kierując konia obok Egona prosto w kierunku zakrytego wozu, który go zainteresował.

Mimowolnie jednak zatrzymał się wraz z koniem jakby spetryfikowany jako kamienny posąg. Jego ręka już sięgała do wozu, ale zamarła w bezruchu. Głowa rycerza powoli obracała się w kierunku Toma, co widzącemu to, siedzącemu w siodle Egonowi wydawało się wiecznością w którą wpatrywał się aż nazbyt długo. Mógłby sięgnąć rycerza mieczem, gdyby lekko się odwrócił, mając go po lewej stronie, lekko z tyłu.

Świst z prawej strony trwał tyle, że brzmiał jak krótkie, pojedyncze hu wymawiane wiatrem. Długi nóż śmignął za potylicą Egona i odbił się chyba od naramiennika Helma, chociaż Egon nie widział nic, od czego mógłby się odbić. Nóż z brzękiem odleciał gdzieś w bok. Helm wzniesioną już rękę skierował w stronę Toma, zamaszyście nią sterując. Z przodu na twarzach najemników wyniknęły strach, determinacja i pełna czujność. W tej krótkiej chwili Egon widział, jak ich oczy powiększają się, brwi ściągają, usta otwierają lekko by lepiej łapać oddech. Dłonie które już czujnie i czule trzymały rękojeści mieczy długim ruchem wydobyły je ze złowrogim sykiem. Zrobili to w tym samym czasie, jak jeden mechanizm.

Konie poczuły zdenerwowanie. Chorągiew również spięła się do ruchu. Widząc z przodu dwóch rycerzy Niebieskiej Chorągwi Egon zdążył zobaczyć jak spinają boki swoich wierzchowców i pochylają lance w dół, zapewne by skoczyć na wrogi oddział również gotujący się do napaści. Cięciwy nawet nie zostały naciągnięte, Egon by słyszał. Nie miał dużo do przemyśleń. Jedna myśl. Jeden gest. Może zdąży powiedzieć chociaż słowo, zanim jeźdźcy rzucą się i na niego, by rozpłatać mu głowę swoimi mieczami. Kac przeszedł chyba całkowicie, jak zdjęcie czapki ze spoconej głowy, gdy wróci się z zimna do ciepłej izby.
Zwykł być Rodowitym Sępem, Chciwym ścierwem zachodu, Niehonorową plagą zdrady, Zdrajcą narodów, Szacunek monetą wyrabiającym, Niemiłym wszelkim cnotom, Zniesławionym imieniem, Parszywym Kłamcą, Jadowitym Mówcą i Obrazą dla domeny króla
Obrazek
ODPOWIEDZ

Wróć do „Południowa prowincja”