Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

91
Raz jeszcze z irytacją zmierzył całe otoczenie, ataki zewsząd, a przeciwników znikąd, nie da się ukryć, że niebezpieczna sytuacja. Lubił być atakowany, lubił czuć oddech przeciwnika, widzieć jego wzrok, a w samych oczach to co nim kieruje. Jedni mieli krwawe ogniki, inni strach, jeszcze inni zdziwienie, większość jednak koncentrację podszytą gniewem. Jego oczy zaś w walce zazwyczaj biły czymś co można określić, chyba tylko jako paradoks, ustawiający go w zachowaniu gdzieś pomiędzy demonem, a szaleńcem, wzrok jego bowiem był nad wyraz spokojny w swoim szale, skupiony w rozbawieniu, twardy w swojej plastyczności. Takie też były jego ruchy w walce i w ogóle zachowanie - z jednej strony szaleńcze, z drugiej zaś czuć było maestrię (czy to wyuczoną, czy wrodzoną) rzemieślnika zakochanego w swoim fachu.

Zobaczył jak Amaron znika pomiędzy drzewami, tym razem to on rzucił się w szarży jako pierwszy. Westchnął, nie miał ochoty raz jeszcze biec bez sensu, spojrzał na swój tatuaż, pomyślał, że przydałoby mu się więcej kwiecia na ramieniu. Pobiegł w tym samym kierunku, jednak łukiem, aby nie zbliżać się do zielonego dymu. Po chwili w biegu ujrzał Amarona stojącego twarzą w twarz z elfickim włócznikiem. Kusiło go, żeby zaatakować, ale z drugiej strony nie zwykł przerywać pojedynków. Przystanął więc i obserwując otoczenie, rzucił ironicznie - Jakaś pomoc Panie Szlachcic?. Roześmiał się, nie wiedzieć czemu, znowu szaleństwo uderzyło w jego podświadomość, znowu jednak to szaleństwo zostało stłumione etykietą i znowu musiał czekać na swoją utęsknioną walkę...

Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

92
Podszedł wolnym krokiem do zwierzęcia, wyciągając w jego stronę kawałek zerwanego po drodze listowia. Pogłaskał go po grzywie. Zwierzę wbrew pozorom nie było takie strachliwe. Z pewnością nie jedną bitwę stoczyło, nie z jednym przeciwnikiem stawało twarzą w twarz. Przecież na swoim grzbiecie nosiło potężnego orka, a zarazem „jednego z najbardziej przystojnych na całym kontynencie”. Sylvius zamierzał chwilę poświęcić czasu, aby zaprzyjaźnić się z wierzchowcem, a następnie go dosiąść. Nie był wytrawnym jeźdźca, który potrafił podczas galopu strzelać w zbliżające się do niego ruchome cele, ale nie raz już musiał prowadzić konia w trudnych warunkach.

Alchemik siedząc już w siodle, gwałtownie ruszył, trzymając się ze wszystkich sił cugli. Na wszelki wypadek skórzane paski obwinął sobie wokół dłoni, aby nie wyślizgnęły się mu z ręki. Nie znał tego dorodnego rumaka, a więc obawiał się, że zacznie szaleć pod jego wodzą. Zamierzał ruszyć w stronę, gdzie toczyła się walka. W razie napotkania przed sobą jakiegoś wroga, zamierzał go staranować. Wielkie kopyta nawet dla groźnego wilka, były druzgocącą bronią, która rozłupie bez problemu czaszkę, rozpruje brzuch i zmiażdży kości.

W głowie mężczyzny było wiele myśli, ale postanowił zadziałać. Mógł przecież uciec i zostawić swoich tymczasowych towarzyszy na pastwę wrogów. Miał przecież charakter intrygancki i egoistyczny. Postanowił jednak wykorzystać szansę i zarobić trochę grosza podczas wyprawy oraz poznać wartościowych najemników. Pozostawiając obozowisko, straciłby jedynie czas i przyrządzone w zakładzie alchemicznym mikstury, które wykorzystał podczas ataku.

Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

93
Mortiush
Biegłeś dalej. Po prostu biegłeś. Manewrowałeś między drzewami, łamałeś gałązki które wpadły ci pod stopy... Rozglądałeś się uważnie, lecz nie spostrzegłeś niczego. Nawet krwawych śladów, które powinny prowadzić od ciała. I właśnie to cię najbardziej lękało.

Widok młodzieńca z rozprutym brzuchem i częściowo wyjedzonymi wnętrznościami, zapach krwi i śmierci, jego agonalny wyraz twarzy... Z pewnością będzie ci się śnić po nocach. Już wcześniej zebrało ci się na wymioty, jednak obecny niepokój, może i wręcz strach, a także nagły bieg który wstrząsał twoim żołądkiem, to było już za wiele. Poczułeś silne nudności, po chwili nagły skurcz żołądka, a twój ostatni posiłek znalazł się poza twoim układem pokarmowym.

Sylvius
Z dużym trudem dosiadłeś wierzchowca. Z jednej strony z powodu tego, iż zwierzę usilnie próbowało do tego nie dopuścić, z drugiej zaś, że zwierzę było najzwyczajniej w świecie za duże. Koniec końców, udało ci się. Dźgnąłeś konia piętami, zrywając się do szarży na niewidocznych przeciwników. Nagłe szarpnięcie, a ty poczułeś, jakbyś zrywał sie do lotu. Cóż, było w tym trochę prawdy, bowiem zwierzę stanęło dęba i zrzuciło cię ze swego grzbietu, nim w końcu ruszyło.

No tak... Ogier bojowy, któremu nie wcześniej jak dwa dni temu odebrano właściciela, dość przestraszony wydarzeniami które miały miejsce przed chwilą, w dodatku dosiadany przez jeźdźca, który chwilowo zapomniał iż jeździectwo i oswajanie zwierząt to nie to samo, co obsługa aparatury alchemicznej.

Koń ruszył przed siebie galopem, zaś o jego boki obijał się pechowy Sylvius, który okręcił swoje ręce skórzanymi lejcami, przez co skazany był na dość nieprzyjemną, acz niewątpliwie godną zapamiętania przejażdżkę.

Sytuacja stała się dość groźna, mężczyzna musiał się szybko wyswobodzić...

Shah & Amaron & Szahid

Pojawienie się Szahida wzbudziło niepewność u blondwłosego włócznika, którą Amaron po wychwyceniu skwitował tylko drwiącym uśmieszkiem.
-Nie trzeba... - rzucił krótko, skupiając się na swym oponencie, czekając na jego ruch, bądź inną okazję do ataku.

Okazja ta nadeszła zaskakująco szybko. W plecy elfa trafił bowiem ognisty pocisk, posłany przez Shah. Amaron w krótką chwilę zdążył się zorientować i podjąć decyzję. Szybkim ruchem zbił na bok włócznię przeciwnika, a następnie wyprowadził szybki, zamaszysty cios wymierzony w jego tułów, jednocześnie doskakując do swego celu, tym samym pozbawiając wroga możliwości do nadziania go na swą włócznię.

Elf mimo wszystko zdał sobie sprawę z ataku i odskoczył do tyłu, nie zważając na skutki trafienia ognistym pociskiem. Cios Amarona nie trafił w jego tułów, a w czubek ramienia, po którym się ześlizgnął.

Chyba tylko szczęście - bo nawet zaprawionemu w bojach miecznikowi ciężko byłoby tego dokonać - spowodowały, iż uderzenie wprawdzie prześlizgnęło się po ramieniu włócznika, lecz sam sztych miecza natrafił na drugą cielesną przeszkodę, którą stanowiła szyja.

Oponent charknął, upuścił swą włócznię, złapał się za gardło, a po jego dłoni i piersi zaczął spływać potok jasnej, gorącej krwi z rozciętych tętnic. Blondwłosy młodzieniec padł na ziemię chwilę później, obryzgując jeszcze krwią swego zabójcę.

W tym samym momencie, gdzieś zza pleców Szahida rozległ się czyjś głos.
-Rzućcie broń i na kolana...- powiedział jeden z trójki pozostałych elfów, którzy w międzyczasie zdążyli zająć pozycję za osiłkiem i wymierzyć w niego z łuków. Zdawało się, że nie dostrzegli jeszcze, jaki los spotkał ich pobratymca.

Amaron cofnął się nieco i spojrzał w kierunku łuczników.
-A jak nie, to co... zastrzelicie nas? - uśmiechnął się złowrogo, obnażając swoje zęby niczym dzikie zwierze.

Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

94
Trzeba było przyznać, że alchemik nie należał do wprawnych akrobatów i nawet jego sprawność fizyczna nie mogłaby się równać z żadnym atletom, nawet takim w chorobie. Oczywiście jako dziecko obserwował przedstawienia w cyrkowych namiotach i spektakle przygotowane przez linoskoczków i gimnastyków. Z pewnością jak w każdej młodej głowie fascynacja ujawniała się w postaci marzeń, aby dołączyć do trupy, ale szybko zmienił zdanie. Magia alchemii, którą przekazał mu ojciec, przysłoniła wszystkie inne zawody. Teraz tylko kości łamały go od nachylania się nad fiolkami i skomplikowaną aparaturą.


Nieprzewidziana sytuacja, która była raczej dość niebezpieczna dla mężczyzny w średnim wieku o nie największej tężyźnie fizycznej. Ciągnął się po ziemi z boku konia, niczym zrzucone tobołki z zapasami. Starał się nie wpaść pod kopyta konia, ponieważ wtedy zostanie zupełnie poturbowany. Pośpiech jednak wiązał się nie tylko z nieprzyjemną pozycją, w której się znajdował, ale przede wszystkim z faktem, że naprzeciw niego stało drzewo. Właściwie z dużą prędkością się do niego zbliżali, albo raczej on do niego. W kontakcie z pieniem, raczej nie wyjdzie cały. Stąd jego determinacja jeszcze bardziej wzrosła. Człowiek w sytuacji dużego stresu i zagrożenia życia bądź zdrowia, jest w stanie wykorzystać ukryte pokłady siły. Jakby ukrytą moc, która jest poświęcona na kryzys. I właśnie teraz był ten moment.


Sylvius podciągnął się mocniej na lewej ręce, aby poluzować drugą dłoń z cugli. Starał się jak najszybciej ją wydostać z pętli skórzanych pasów. Następnie zwolnioną ręką sięgnął po ostry nóż i starał się jak najszybciej przeciąć rzemienie. Był jednak przy tym również bardzo ostrożny. Miał podzielną uwagę, więc uważał, aby nie wpaść pod kopyta, nie uderzyć o znajdujący się na drodze kamień, zdążyć przed wyrastającym przed nim drzewem, a zarazem nie pokaleczyć się ostrzem i spać w miejscu bezpiecznym.


Chciał pomóc innym, a sam wpędził się w kłopotliwy los. Stwierdził, leżąc w wilgotnym runie leśnym, zupełnie spocony od stresu, ale wolny. Udało mu się uprzedzić spotkanie z koniem, choć słabo zniósł całe to przedstawienie. Brało go na mdłości i na zmianę oblewał gorący, zimny pot. Zrozumiał. Nie tutaj było jego miejsce. Musiał się stąd jak najszybciej zabrać, nawet jeżeli zostanie potraktowany jak zdrajca i oszust. Pomógł im wystarczająco i zmarnował trochę swoich cennych specyfików. Nic na tym nie zyskał. Tylko nadszarpnął swój budżet i zaryzykował zdrowiem. Zrezygnowany wstał i kucając nisko dotarł do swojego obozowiska, w którym trwała walka. Choć dzięki jego chmurze dymu wydawała się o wiele przytłumiona. Jakby opary zadziałały na wszystkich dookoła niczym senny proszek.

Kiedy wolnym krokiem, zachowując wszelkie bezpieczeństwo, na które mógł sobie pozwolić w tej chwili, zaczął rozmyślać. Nowy wspaniały projekt. Senny proszek. Mity mówiły dużo o proszku, który potrafił uśpić ludzi. Zwany czasem złotą marą lub proszkiem wróżek. Byłby to idealna substancja na osoby, które cierpią na bezsenność lub zaburzenia snu. Byłby równie przydatny dla wszelkiego rodzaju napadach i potrzebie uśpienia wrogów. Gdyby bandyci posiadali taki specyfik i poczekali, aż zasnął, byliby skończeni. Wszystko by im odebrali.

Z tymi myślami w głowie dostał się do miejsca, w którym znajdowała się jego torba. Miał jedynie kilka krokusów. Nie był to wielki majątek, ale zawsze jakiś plus owej wyprawy. Po ostatniej zimie niezbyt dużo roślin wyrastało, a większość upraw było ubogich. Tych kilka roślin, z których może wyprodukować trochę szafranu, będzie dla niego jakimś wynagrodzeniem podróży. Miał już wszystko. Sprawdził, czy pozostałe fiolki są na swoim miejscu i uciekł. Pozostawił swoich dawnych kompanów na pastwę wilków i elfów, którzy polowali na nich jak na zwierzynę. Prawdopodobnie powodem był jakiś urok rzucony w dniu spadających gwiazd. Sylviusa jednak już to nie interesowało, ponieważ był już w drodze do domu przez Oros.
Ostatnio zmieniony 03 lut 2016, 20:44 przez Sylvius, łącznie zmieniany 1 raz.

Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

95
Młodzian zatrzymał się i ulżył pod drzewem. Dziwną irracjonalną myślą, która pierwsza przyszła do głowy było zastanowienie, czy nikt nie patrzył. Zaraz jednak wróciła obawa o samego siebie. I teraz właśnie dotarło do niego, że brak śladów jest co najmniej dziwny. Taka jatka MUSI zostawić jakiś ślad. A jednak nie... Rozejrzał się nerwowo i natychmiast ruszył biegiem. Szybko tego pożałował, bo podrażniony żołądek nie ucieszył się z gwałtownego wysiłku. Biegł dalej, mając nadzieję, że nie omylił kierunku cały czas bacznie obserwując otoczenie. W tej chwili już bardziej mu zależało, żeby uciec od tego CZEGOŚ, niż żeby znaleźć coś...

Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

96
Była to dość patowa sytuacja. Wszystko zależało od tego, jak wytrawnymi strzelcami byli długousi. Trochę głupio byłoby przejść taki bałagan tylko po to, żeby zostać poduszką na elfie igły. W ogóle trochę wstyd dać się napaść elfom, ale to już inna sprawa.
Amaron, Shah i Szahid mogli spróbować zaatakować pierwsi, w końcu najlepszą obroną jest atak, ale czy wojownicy zdążyliby w ogóle dobiec? I należy pamiętać, że strzała jest szybsza od zaklęcia. Czyli w dużym skrócie: Było źle.
Mierzący do nich z łuku leśny bandzior już miał odpowiedzieć na zaczepkę Amarona, gdy uwagę wszystkich przyciągnęła kula światła, rosnąca z każdą sekundą nad ich głowami. Nikt z tutaj obecnych niczego nie kombinował, a nie spodziewali się interwencji osób trzecich. Elfy mierzyły wzrokiem swoich przeciwników, lecz oni zdawali się być tak samo zaskoczeni. Chyba że byli tak dobrymi aktorami i brzuchomówcami.
- Nie wiem, co robicie, ale macie przestać! - warknął długouch, bardziej napinając cięciwę.
Wreszcie kula rozbłysła jeszcze większym blaskiem, niemal oślepiając uczestników tej farsy, a blady promień światła opadł prosto na Szahida. Mężczyzna mógł poczuć nieprzyjemne mrowienie na skórze, a gdy jego ciało, nieprzyzwyczajone do lotu, podniosło się lekko do góry, to żołądek również postanowił dać o sobie znać.
Widok osiłka lewitującego kilka stóp nad ziemią był dość komiczny, zahaczał wręcz o groteskę, a zebrani patrzyli na to z rozdziawionymi ustami. Jaśniejące z każdą chwilą światło zaczęło parzyć mężczyznę, a jego towarzysze i przeciwnicy musieli już zmrużyć oczy, żeby nie wypaliło im gałek ocznych.
W końcu nastąpił jeden, krótki, bezgłośny wybuch białej jasności, a w miejscu, w którym jeszcze przed chwilą znajdował się Szahid, była teraz tylko ciemna, wypalona w ziemi dziura. Amarona i Shah dzieliła od elfów strużka dymu, a po ich towarzyszu nie było już ani śladu.

Gigant mógł czuć pod swoimi plecami twardą ziemię, a gdyby otworzył oczy, zobaczyłby tylko nieprzeniknioną ciemność. Nie, nie umarł, choć ktoś zajął się jego raną , po której nie było teraz nawet śladu. Dobrze, że nie była zbyt poważna. Cóż to taka mała strzała dla takiego olbrzyma.
Gdzieś w oddali słychać było powolne kapanie wody, kropla za kroplą. Echo zdawało się nieść kilometrami. Przy ziemi ciągnęło się zimne powietrze, niemalże wilgotne w dotyku. Ktoś mógłby pomyśleć, że faktycznie są to jakieś zaświaty.
Niebyt w końcu został przerwany, gdy uszu Szahida dobiegł stukot czyichś obcasów. Ktoś zbliżał się miarowym krokiem, a w miarę jak dźwięk był coraz donośniejszy, jaśniała gdzieś za zakrętem łuna ciepłego światła pochodni. Wtedy wojownik mógł rozeznać się w swojej sytuacji.
Mianowicie znajdował się w jaskini. Albo raczej: W ogromnym, podziemnym kompleksie. Leżał teraz w małej klitce, otoczony litą skałą. Z jednej tylko strony były potężne, stalowe pręty. Po chwili kroki ucichły, a przed celą stanęła skąpo ubrana kobieta. Stopy miała okryte sandałami na obcasie, przez biodra przewiniętą jasną, lnianą chustę, a u góry zakrywał ją tylko skromny biustonosz. Choć miał co podtrzymywać.
Nieznajoma była zgrabna, wysoka i szczupła, po plecach spływała fala ciemnych włosów, sięgających jędrnych pośladków. Jednak jej twarz skryta była pod glinianą maską, która wyrażała rozpacz.
W jednej dłoni trzymała pochodnię, a wolną ręką rzuciła więźniowi przez kraty bukłak z wodą.
- Wreszcie się obudziłeś - powiedziała miękkim jak aksamit głosem, w którym jednak kryło się ostrze jadu, gotowe zabić w najmniej spodziewanym momencie. - Pan z radością o tym usłyszy.
Gdyby Szahid spróbował się podnieść, to poczułby niemiłosierne zawroty głowy i ból w okolicach żołądka, który zwiastowałby rychłe zwrócenie jego zawartości.
Pancerz wojownika leżał na swoim miejscu, jednak nigdzie nie było widać wiernej szabli.
Spoiler:

Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

97
Ciemną Nocą

Żyzne ziemie i liczne pastwiska, posiadłości magów oraz drobnej szlachty, wsie o zabudowie rozrzuconej wzdłuż dróg, a gdzieś tam w tle winnice. Tak, w ogromnym uproszczeniu, malował się obraz południowych ziem Korony na obecną chwilę. Warto wspomnieć, że położenie owych ziem, choć bezsprzecznie przychylne, zarówno hodowli oraz uprawie, pechowo też skazywało jej mieszkańców na bliskość wojny - nie tak dawno temu z Elfami, a obecnie z zielonymi wojownikami panującymi teraz w Ujściu. Tedy, choć po długiej zimie wszystko zdawało się wracać do normy, zamieszkujący południowe ziemie lud musiał się liczyć z obowiązkiem zapewnienia wojsku tak furażu, jak i pożywienia dla żołdaków, zaś drzewiej liczne hodowle koni mocno przetrzebiono.

Niegdyś, w dobie względnego pokoju i dobrobytu, mogliby przywitać go ciepło. Dziś człowiek w pancerzu i z mieczem u pasa uosabiał kłopoty, przyciągał nieprzychylne sobie spojrzenia, i niewielu chciało słuchać o jego wojażach.

Dzień miał się ku końcowi i niewiele czasu zostało, nim słońce schowa się za horyzontem a ziemię okryje ciemność. Fortunnie dla podróżującego wojownika, znajdował się już opodal wsi, gdzie bezpiecznie i za względnie rozsądną cenę mógł spędzić noc, jeśli tylko nie postanowi robić tam żadnych kłopotów.
Chłopskie chałupy, młyn i niewielka wieża z kamienia - ostatnie wskazywało ewidentnie, do kogoś okolica przynależy i na rzecz kogo chłopi pracują. W pobliżu wieży można było znaleźć karczmę, stosunkowo sporą i, ze względu na bliskość głównego traktu, wyposażoną w pokoje dla gości oraz stajnię.

Miał do wyboru: zatrzymać się tutaj, lub spać na gościńcu. W stajni dwa konie gościły, bułany ogier ciepłej krwi i nienagannej prezencji, oraz siwy podjezdek prezentujący się już decydowanie mniej dostojnie.

Przybytek z wolna miał zapełniać się chłopstwem, które skończyło wyznaczony przez słońce dzień pracy. Licho oświetlona wspólna izba na obecną chwilę gościła tylko trzech widocznych wioskowych i dwóch zasiadających przy stole w rogu mężczyzn, bezsprzecznie zajmujących się wojaczką. Na roślejszym spoczywał płytowy pancerz, z którego jeszcze nie zdążył się uwolnić, zaś jego mniej szlachetny kompan nosił płaty i niekompletną kolczą zbroję. Obaj żywo o czymś rozmawiali, i choć nie podnosili nazbyt głosu a światło było słabe, nie dało się ukryć poruszenia.

Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

98
Mimo, iż Vendar miał jeszcze sporo sił można było zauważyć zmęczenie na jego twarzy, wydawało się jak gdyby nie spał przez ostatnią noc. Zbliżył się do stajni i zszedł z konia, którego wprowadził do środka aby go przygotować na noc. Gdy już się z tym uporał pogłaskał konia oraz lekko klepnął go w kark.

Mężczyzna wchodząc do karczmy zdjął hełm, zatrzymał się tuż za drzwiami i przebiegł wzrokiem po wszystkich obecnych, na dłuższą chwilę zatrzymał wzrok na dwójce wojowników siedzących w kącie, następnie spojrzał się na karczmarza i podszedł do lady, która oddzielała ich od siebie. Klepnął ręką w blat aby zwrócić uwagę gospodarza, jeśli ten jeszcze nie był zwrócony w jego stronę.
- Piwa dobry gospodarzu. - Wziął głębszy wdech. - I pokój na noc chcę zająć. Ile sobie życzycie? - Wszystko mówił zdecydowanym, pewnym siebie głosem. Zdawałoby się, że wręcz podchodzącym pod agresję. Jednak wyraz twarzy rycerza mówił co innego, nie wyglądał na zdenerwowanego, miał lekko obojętny wyraz twarzy.

Wojownik usiadł przy najbliższym, wolnym stoliku i zdjął rękawice, położył je pod hełmem, który leżał po jego prawej stronie. Westchnął cicho i delikatnie odchylił się na krześle do tyłu, przetarł twarz ręką i uważniej rozejrzał się po wszystkich będących w zasięgu jego wzroku.

Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

99
Zarówno koń, jeździec, jak i dupa jeźdźca zaznać odpoczynku muszą, a każdy jeden normalny podróżnik - normalny, to należy wybitnie zaznaczyć - świadczył będzie, iż wygodny, suchy siennik lepszy jest od nadstawiania karku po żywopłotach czy polach. Cholera wie, co tam po krzakach nocą siedzi - i czy tylko owe coś na ryło, kaprysem wiedzione, ci naszczy, czy pół tego ryja szponami wyrwie i zeżre.

Karczmarz, żylasty łysol z małym brzuszkiem i szerokimi ramionami, zmierzył gościa uważnie, od stóp do samej głowy. Szczególnie uważnie przyjrzał się jego piersi - napierśnikowi, znaczy się.
- Trzydzieści za kufel i pokój. Dwadzieścia pięć, jak spać we wspólnej izbie będziecie. Za konia... nic, póki sami go wykarmicie. Niewielu, prócz zakonnych, tu mamy takich gości. - Bo droga wiedzie od burdelu z magami do burdelu z zarazą, to chyba chciał karczmarz powiedzieć.
A ceny... Kurwa, wszystko drożeje! Wojna idzie, niedostatek był i jeszcze bydzie.

Chciał pokój - musiał zapłacić, tyle srebrnych, co mu wymienił gospodarz.

Rozglądając się widział chłopów, rycerza bodaj i jego jakiegoś jednego zbrojnego towarzysza. Tyle ciekawego, co i wcześniej było, to się nie zmieniło, a jeno kmiotków dwóch naszło, ale oni zamówili i przy stołach zasiedli.

Wtem...

- Panie, on pewnikiem już... - Rozpoczął zbrojny. W mig jednak rycerz wszedł mu w słowo, niczym rumak wpada w szyki rozbitej piechoty, łupiąc zaciśniętym kułakiem o blat.
- Ostawić go nie idzie! - Warknął, nim pojął, jaką uwagę zwrócili.
A wszyscy nań patrzali - chłopi tako, i gospodarz ze synem.

Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

100
- Spać będę sam. A i konia przydałoby się nakarmić, jeść też musi. - Powiedział wyjmując z sakiewki srebrniki, przeliczywszy je, położył 30 sztuk na stół.

Milczał chwilę.

- Drogo u was karczmarzu, łoża ze złota macie czy dziwki czekają już w pokoju? - Lekko podniósł kąciki ust tworząc uśmiech mówiący, że rycerz najzwyczajniej w świecie żartował.

Vendar spojrzał się w stronę, w którą najprawdopodobniej patrzyła cała reszta obecnych.
Uważnie przyjrzał się rycerzowi. Zmierzył go wzrokiem i ziewnął, wcześniej zakrywając usta pięścią.
- Ciszej tam, niektórzy próbują tutaj odpoczywać. - Powiedział wystarczająco głośno aby zbrojny oraz jego ludzie go usłyszeli.

Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

101
Gospodarz spojrzał na zapłatę, a potem wbił spojrzenie w wojaka.
- To go nakarmcie. Toć jam mówił, że koń pod dachem póty darmo, póki sami się o niego troszczyta, a karmienie u nas to dziesięć gryfów. A dziwek u nas nie ma, to nie burdel tylko porządna karczma. Jam jest bogobojny i uczciwy człek. - Zgarnął zapłatę na rękę i krzyknął na swojego chłopaka, coby polał zbrojnemu zimnego piwa, a później poprowadził go do wolnego pokoju, przedtem upewniając się, czy aby lokum czyste jest. Młody słuchał ojca jednym uchem, a drugim wyłapywał krzyki rycerza obradującego wraz ze swym zbrojnym.

Zakonnik podniósł wzrok na udzielającego mu reprymendy Vendara, spode łba mierząc go srogo. Za nim podążyło spojrzenie zbrojnego kompana. Niektórzy z chłopów trwożnie odwrócili oczy, karczmarz przełknął ślinę z niepokojem.

Rycerz opuścił wzrok.
- Nie usiekli go, powiadam. Za dobry był! Za dobry! Jutro tam wrócimy, i znajdziemy go. Żywego. - Oznajmił wcale nie ciszej, walnąwszy pięścią w blat, ażeby przywołać do posłuchu swego lżej opancerzonego kompana. Ten zaś pokiwał głową na znak aprobaty, choć ewidentnie wymuszonej i nieszczerej względem tego, co sam myślał.

Vendar na dobrą sprawę mógł odciąć się od sytuacji, poddać zmęczeniu i zająć się sączeniem mętnego, złocistego napitku o względnie dobrej jakości, albo mógł w to brnąć dalej ze wszystkimi, zależnymi od jego słów i czynów konsekwencjami.

Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

102
Vendar zabrał swój ekwipunek ze stołu, wstał i złapał krzesło na którym siedział po czym wolnym krokiem podszedł do grupy, której zwrócił wcześniej uwagę, przeciągnął krzesło przed siebie i położył ręce na oparciu. Stał mniej więcej w odległości pół metra od stołu.
- Ktoś zaginął? - Zapytał zaciekawiony.
Rycerz ziewnął ponownie, znów zakrył usta pięścią. Był trochę zmęczony. Mniej więcej w tym momencie dostał piwo, podziękował, złapał mały łyk i postawił je na stole, przy którym siedziała grupa z głośnym osobnikiem będącym prawdopodobnie przywódcą.

Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

103
Rycerz zakonny był człowiekiem, bez cienia wątpliwości, rosłym i silnym, choć podchodzącym wiekiem już pod czterdziestkę. Szeroka twarz poczerwieniała od gniewu; blond czupryna z zakolami, tłusta i zlepiona potem, wąską stróżką opadła na proste czoło; zmierzwiona a gęsta broda skrywała wyraz, jaki przybrały usta. Jego, jedyny, towarzysz, wątlejszy mąż o pociągłych rysach, golił głowę na kompletne zero, tak samo postępując z brodą - ewidentnie jednak nie był łysy, na co wskazywała odrastająca szczecina, ledwie widoczna w świetle łojowych świec.

Pierwszy posłał mu buzujące od złości spojrzenie. Drugi nikło się uśmiechnął - czy to uprzejme, czy z politowania.

- Nie Twoja troska. - Warknął rycerz.

- Wybaczcie. Sir Gordon jest... - Uprzejmiej rozpoczął zbrojny, lecz do końca nie dociągnął.

- Jestem. A to nie jego sprawa. - Sir grzmotnął pięścią w stół, aż zatańczyły kufle. Ludzie co na nich spoglądali, momentalnie odwrócili wzrok.

- Jest zły. Napadnięto nas. Zabito towarzysza. Drugi... - Pancerny się nie poddawał, tym razem szybciej mówiąc.

- Nosz cholera! - Ryknął siłacz.

- Przepadł. - Łysy skończył.

Rycerz wsparł brodę na złączonych rękach, a jego bardziej przyjazny kompan skierował swe spojrzenie wyraźnie ku Vendarowi.
- Nie troskajcie się tym, to sprawy Zakonu. Z całą pewnością macie więcej do roboty,... Przepraszam, nie znam waszego mienia, dobry człowieku.

Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

104
- Oh, najmocniej przepraszam za mój brak manier. Vendar Hroubot, kłaniam się.

Ukłonił się. Spojrzał na łysola.

- Zaginął? - Lekko uniósł kąciki ust tworząc tym samym delikatny uśmiech, nie był to uśmiech zachwytu, bardziej wyglądał jak po usłyszeniu obrzydliwego, lecz wciąż zabawnego żartu.

Mężczyzna obszedł krzesło od prawej strony i usiadł na nim, oparł lewy łokieć o stół a następnie podparł szczękę pięścią. Spoglądał to na rycerza zakonnego to na jego towarzysza.

- Wnioskując po tym, iż nie dostałem jeszcze w mordę a pan… - spojrzał na łysego - zaczął opowiadać o niefortunnym zdarzeniu… Myślę, że mógłbym pomóc w poszukiwaniach… - przerwał na kilka sekund - Oczywiście jeśli jestem godzien wysłuchania tej opowieści… - Tym razem spojrzał na widocznie poirytowanego rycerza.

Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

105
- Sir Berold. - Łysy nie wstawał, tylko skinąwszy ręką nakazał najemnikowi, ażeby nie czynił żadnych ukłonów, tylko zasiadł na swoim miejscu. Rycerz Gordon natomiast spode łba tylko łypnął nieprzychylnie i walnąwszy pancerne nałokcice na blat, oparł się ciężko o stół, ze spojrzeniem wbitym w blat.
- Ano zaginął... - Zaczął łysy, krótkie spojrzenie rzucając na swojego druha.
- Nie sądzę, byście w tej sprawie szkodę nam mieli przynieść, jeśli wam powiemy, najemniku. A było to tak, że w nocy nas zaatakowano; nikło jeno ognisko świeciło, a nocne niebo za chmurami się skryło, tedy ciemność nam wzrok osłabiła. Nie wiem, ile wroga przeciw nam stanęło, ale wiem, że byliśmy bezradni i kroczyliśmy tam jako dziatki bezbronne, próbując się bronić. Wróg nas bezlitośnie szarpał. Wytrwaliśmy i stanęliśmy plecami do siebie, blisko ognia, ale młody Fulk dał się wyciągnąć, a Theobald ruszył mu w sukurs bez namysłu. Usłyszeliśmy tylko krzyk młodego, stal uderzając o stal, i łupnięcie. Potem chyba ktoś ich ciągnął. Próbowaliśmy razem tam dotrzeć, ale wtedy uderzono i na nas, a wróg tak srogo i celnie raził, że ledwo we dwójkę podołaliśmy...
-Ciąłem go, pewien jestem. - Warknął siłacz, grzmocąc pięścią w stół.
- Że ledwo we dwójkę podołaliśmy się wybronić. Chyba faktycznie wroga raniliśmy, bo pierzchnął. Czekaliśmy na kolejny atak, ale ten do rana nie nadszedł. Kompanów szukaliśmy, ale znalazło się tylko mnóstwo krwi; Fulk krzyczał, więc to pewnie jego. Próbowaliśmy ich tropić, ale zgubiliśmy ślad w strumieniu. Jak na moje, to nie żyją... obaj. Ale mój przyjaciel nalega, byśmy wzięli stąd jakiegoś przewodnika, co zna okolicę, ażeby nas oprowadził i wskazał, gdzie są kryjówki, co bandyctwo się mogło w nich zalęgnąć.
- Bandyctwo?! Ani chybi to była pierdolona magia! W ciemności przemykali, jakby wszystko widzieli! - Ryknął nerwus, zbliżając twarz do kompana. Jeśli ten typ walczył tak ostro jak gadał, to lepiej mu było w paradę nie wchodzić, jeśli się ryzyka nie lubiło. Słusznie ukierunkowany gniew to potężna siła napędowa.
- Może... - Zaczął Berold, ale dokończyć mu dane nie było.
- Nie może. Na-kurwa-pewno! Za dużo wojowałem, żeby tak dokumentnie dać dupy przy jakimś bandyctwie! A Ty... - Sir Gordon, uderzając w kurewsko nerwowe tony, wskazał paluchem na Vendara. - Nie podałeś tytułu a jesteś uzbrojony i sam, więc mój kompan słusznie pewnie miarkuje, żeś najemnik. Znam ja takich jak Ty, tedy zrazu powiedz, ile byś chciał za pomoc... - U końca trzymał się siły głosu, ale tonem nieco złagodniał.
Zarówno łysy jak i jego nerwowy kompan patrzyli na wojownika, oczekując odpowiedzi.

Karczmarz pewnie przeklinał ten wieczór i swoich niecodziennych gości, którzy niepokoili stałą klientelę. Ale cóż mógł uczynić, jeśli przy stole było przynajmniej dwóch rycerzy? Szlachetni, psia ich mać, panowie nie byli skorzy ulegać chłopstwu, a jak jeszcze byli z Zakonu to należało, bezwzględnie, okazać im należyty szacunek.

Wróć do „Południowa prowincja”