Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

106
Mężczyzna podrapał się po brodzie.
- Skoro uważacie mnie za najemnika niech i tak będzie… Chociaż sam nie lubię tego określenia, stawia mnie w świetle bandyty do wynajęcia… A to znacząco mija się z prawdą...
Rozejrzał się po karczmie.
- Tak więc… Odnośnie zapłaty… Niech będzie to zapłata za moje piwo. Poza tym byłbym wielce zaszczycony gdybym mógł usłyszeć wasze historie, niekoniecznie tutaj i niekoniecznie dziś. Chyba nie jest to najgorsza wymiana, prawda? - Cały czas mówił spokojnym tonem, nie wyglądał aby w jakikolwiek sposób udzielała mu się złość rycerza.

Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

107
Spiżowy rycerz, nieubłagany i srogi pan o trudnym a porywczym charakterze zastygł, niczym komar w bursztynie, wpatrując się w Vendara. Wbitym spojrzeniem głęboko osadzonych oczu przez chwilę badał nie-najemnika, jakby próbując znaleźć odpowiedź na pytanie "dlaczego?".

Nie znalazł, więc cofnął ciało, prostując się na siedzisku i wskazując otwartą dłonią Vendara, posłał swojemu rycerskiemu kompanowi wymowne spojrzenie. Ten zaś westchnął, ani chybi nad swym podłym losem negocjatora i tłumacza nastrojów oraz gestów, i opierając oba łokcie na blacie złożył podbródek na piramidce zwieńczonej pięścią schwyconą w dłoń. Uśmiech, wydawało się całkiem szczery, nie był wolny od kryjącego się gdzieś tam zmęczenia. - Mój towarzysz zapewne chce powiedzieć, że wielce się dziwuje waszej postawie. Wszak bycie najemnikiem, nie czyni złym człowiekiem - praca to jak praca. Ba, musiałbym wezwać was na ubitą ziemię, gdybyście tak miarkowali, bo i ja sam kiedyś byłem najemnikiem, i nawet jako rycerz służyłem za żołd. - Utrzymujące się w uniesieniu kąciki ust sugerowały, zapewne, że człek ów żartuje, mówiąc o pojedynku. Nie wyglądał, ani nie zachowywał się, jakby honor czy duma w nim buzowały, a sprawiał właśnie wrażenie osoby chłodno kalkulującej i powściągliwej. - Oczywiście nie mamy zamiaru odrzucać waszej szczodrej propozycji, Vendarze. Pozwólcie przynajmniej, że was za przysługę nakarmimy. Na opowieści zaś czas... - Nim Sir Berold zdążył powiedzieć, co takiego z opowieściami i kiedy przyjdzie na nie czas, Sir Gordon wciął mu się żywo a z uniesieniem.
- Nakarmisz go? Jeszcze za pokój zapłacisz?! Chce od nas wymamić wikt, a jutro po nim śladu nie będzie. Taki z niego dobry człek, mówię Ci. Wżdy pieniędzy nie chce, to tylko obiecanki prawi. - Nie dało, się... Ba, rycerz nawet nie próbował kryć wzburzenia. Nie ufał tej dobroci, bo i wszak to nie z konfratrem miał do czynienia, coby zbytnio ufać. Natomiast Sir Berold...

Pokiwał głową, wzdychając raz kolejny ciężko. - W ten sposób to my się nie dogadamy z nikim... Zatem, Vendarze, napijesz się na mój koszt, a jeśli jutro postanowisz ruszyć z nami, nie będziesz musiał troskać się o wikt. No i oczywiści, skoro Sir Gordon tak bardzo nalega... - Uśmiechnął się zjadliwie do kompana. - ... nie puścimy Cię bez przynajmniej drobnej zapłaty. O ile przeżyjemy. A jeśli nasz przyjaciel będzie cały... -
- Będzie cały! - Wtrącił siłacz.
- Tak więc jeśli Sir Theobald będzie żyw, też, tak miarkuję, bez dowodu wdzięczności Cię nie wypuści. Będę nalegał, abyś przyjął takie warunki. Zaręczam, nikt nie nazwie Cię sprzedajnym bandytą. Hmm?... - Skierowany piersią w stronę Vendara rycerz oczekiwał na odpowiedź.
*** Jeśli zatem Vendar przystał na propozycję, zostało mu oznajmione, iż wyruszają z samego rana i to prawie wraz ze świtaniem. Każda sekunda dnia i promień świtała słonecznego były w poszukiwaniach nazbyt cenne, aby pławić się w lenistwie i siennikowych piernatach do dogodniejszych dla organizmu godzin. Tedy... koń musiał być przysposobiony, czego dokonać mógł sam mężczyzna, lub za drobną opłatą mógł to zlecić pachołkowi gospodarza.

Tak wczesnym rankiem nie było jeszcze ciepłego posiłku na kuchni, nie było też oberżysty tylko jego pulchna córa, więc należało uraczyć się jakimś suszem lub wczorajszymi plackami owsianymi po przystępnej cenie.

Bladym jeszcze świtem mieli ruszyć. Dwóch rycerzy, przewodnik który okazał się być byłym żołnierzem, i oczywiście Vendar... jeśli tylko się zgodził. Czterech jeźdźców.

Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

108
- Rozumiem… Również spotykałem się z takimi osobistościami… W takim razie obrazę przepuszczę bokiem...
Mężczyzna nie wydawał się przejęty słowami siłacza. Natomiast na informację o wyruszeniu z samego rana kiwnął głową.
- Niech i tak będzie, ruszymy z samego rana a dacie mi tyle ile uznacie za stosowne.

Vendar tego dnia jeszcze zapłacił pachołkowi, za przysposobienie konia po czym skierował się w stronę wynajętego pokoju, w którym oddał się w objęcia snu.

Re: [W drodze na Północ] Trakt ku Meriandos

109
- A byłbyś kiedyś złapał, to chętnie ci ja pokażę. - Warknął, uderzył dłonią w blat i powstawszy, udał się do gospodarza, już od początku rycząc, że trza mu "szynkę i dzban piwa". Mniej agresywny kamrat pobieżył za nim wzrokiem, a potem wrócił nim na najemnika i pokiwał głową.
- Nie radzę ja ci łapać. To człowiek gorączka, no i bije się za czterech. - Rzucił. Wstał. Odszedł za kompanem, uprzedni krzycząc do gospodarza, że dla tego najmity piwa dostatek na ich koszt.
*** Koń na rano był gotowy - nakarmiony, napojony, wyczesany i osiodłany. Rycerze i ich przewodnik już na niego czekali.

Sir Gordon dosiadał rumaka takiego, że pozazdrościć; szlachetny niósł go zwierz, a sam rycerz w swej zbroi prezentował się bardzo okazale a i groźnie. Przy sobie miał cały arsenał broni, z której żadna nie wyglądała, jakby pełniła tylko funkcję ozdobną.

Sir Berold dosiadał mniej imponującego rumaka. Sam też był mniej imponujący, i ewidentnie mniej rycerski sobą obraz przedstawiał. I choć był ubogim rycerzem, bardziej pasował swoją osobą do obrazu chytrego najemnika, którym zresztą kiedyś był.

Miejscowy dosiadał jakieś szkapy - szkoda patrzeć i mówić, bo koń to nijaki. Posługiwał się włócznią i kordem, a za zbroję służyła mu troszkę połatana przeszywanica. Zwał się Jura, jakby to kogoś specjalnie interesowało.

- No, komu w drogę, temu nogi w strzemiona. - Uśmiechnięty, w przeciwieństwie do kompana, Berold podprowadził konia do Vedara. - Ładuj dupę w siodło i ruszamy. Masz ci wszystko?
*** Szykował się czy nie, w końcu przyszedł czas gdy ruszyli i pierwej wtedy konia pogonił ich mocarny, choć niezbyt przyjazny towarzysz. W ślad za nim ruszył przewodnik, a nieco spokojnie, przyzywając najemnika ku sobie Sir Bedrold. - Jedziemy razem nie wysuwamy się... - Zaczął. - Bo i to nie nie wojna a my nie kompania żołdaków. Szlak utarty, wiele na nim podróżnych. Ale waść na żołdaków właśnie zważaj, bo choć nie tu wojna, to zaraz za nami i ani chybi dezerterów, i innych swawolników, czy furażerów nawet może być kupa. Nie znam Twojego temperamentu, ale wiedz, że studzeniem zapałów Gordona mam dość utrapień, więc... nie panosz się, jak coś. Nie baw się w dobroczyńcę. Bo zrobią Ci z dupy przełęcz górską, a mordę w zaorane pole zmienią. Nas też mogą nie poniechać. - Posłał mu uśmiech, klapnął w ramię i odbił wierzchowcem nieco na bok.

Jechali tak, jechali... Mijali karawany, podróżnych, minęli nawet rycerza z pachołkami. Berold zagadywał niektórych podróżnych, pytał czy i ich los pokarał spotkaniem z nieznanym zagrożeniem, ale szczęście widać im nie sprzyjało, a sprzyjało innym podróżnym, którzy tylko kiwali głowami i zapewniali, że wszystko było spokojniutko. Zdawało by się, że na nic nie trafią, że nikt nic nie widział i sprawcy z okolicy zniknęli. Do czasu...

- Uuuu... Kłopoty? - Zagaił rycerzyk, do mijanych właśnie najemnych konnych kompanionów. Jeden z nich miał ramie przewiązane okrwawionym materiałem.
- A czego?!... - Warknął najmita.
- A może szukam, he? - Odparł mu rycerz.
- To jedź dalej i zanocuj, może się trafią. - Rzucił ranny.
- Daleko od Lasek? - Podpytał.
- Od czego?
- Od wsi. Duży młyn, szeroko pola.
- Hę? - Najmita podrapał się w głowę.
- W karczmie baba z takim tyłeczkiem obsługuje. - Berold wyjaśnił, pokazując z jakim tyłeczkiem. A rozmówca wyszczerzył mu się szczerbatym uzębieniem i przytaknął.
- Ćwierć dnia piechotą, może więcej. - Wyłożył.

Rozstali się a łagodniejszy z zakonników podziękował za informacje oddalającym się konnym. Spojrzał potem na Vedara.
- Dwa to już nie przypadek. Co sądzisz? Co tam siedzi?

Wróć do „Południowa prowincja”