Dzielnica ludzi

1
Ludzka dzielnica nie jest zbyt okazała w porównaniu z resztą Nowego Hollar. Elfy często nazywają ją slumsami i nie ma co się im dziwić. Piękne drewniane budowle wzniesione przez w wchodnioelfickim stylu architektonicznym się tu kończyły, a w ich miejsce pojawiały się ich marne podróbki z najniższej jakości budulca. Człek wchodzący do tego miasta może mieć powody do wstydu, oglądając te próby dorównania elfom czy - te jeszcze gorsze - chaty zbite na odwal z paru desek z przeciekającym dachem i dziurawą podłogą. Wygląda to niezbyt dobrze, ale w sumie to się nie różni aż tak od zwykłych ludzkich miast, takich jak Oros, Qerel czy Grenefod. Tu jedynie pokazane obok siebie są dwie szkoły budownictwa i architektury. W Nowym Hollar idealnie widać kontrast między ludźmi a elfami.


Gdzieś na umownej „granicy” ludzkiej dzielnicy

Xavierowi zajęło to dosłownie chwilę. Po wszystkim wyprostował się a staruszka siedząc nadal w błocie pod chatą zaszokowana oglądała i obmacywała swój nadgarstek, wnętrze dłoni, palce. Nie mogła wyjść z podziwu. Możliwe, że zastanawiała się jak coś takiego jest w ogóle możliwe. Być może nigdy nie miała styczności z energią magiczną.
- O młodzieńcu, dziękuję! Dziękuję bardzo! - Pochwyciła jego dłoń by ją ucałować. - Co ja bym bez ciebie zrobiła. Oj, oj, oj.
Zwichnięty nadgarstek i złamany palec. Reszta powybijana. Wymagało to trochę wysiłku by skumulować dostateczną ilość many, ale nie był to wielki wyczyn. Kobieta w podeszłym wieku jednak o tym nie wiedziała. Uznała to za cud a diabelstwo za cudotwórce.

Nie było jednak czasu na laury. Od strony północnej bramy szła właśnie wolnym krokiem piękna panna o kruczoczarnych włosach spiętych w kok. Ubrana była w grubą futrzaną kurtkę. Podążała przed siebie chwiejnym krokiem i głową spuszczoną w dół. Xavier w swoim życiu widział już taki krok. Zwykle jest on efektem gorączki kupieckiej zwanej również zmorą poszukiwaczy przygód. Nieleczona może ponoć dotkliwie uszkodzić pamięć osoby chorej. Choroba nie jest zaraźliwa o ile Darkrose'owi wiadomo. Nie upłynęło wiele czasu od dostrzeżenia kobiety przez maga kiedy upadła na ziemię (szczęśliwie w suchy śnieg a nie rynsztok trzy metry dalej). Szynkarz, który akurat z niewiadomych powodów wyszedł się przewietrzyć przed swoją gospodę natychmiast podbiegł do zemdlałej. Szybko obrócił ją na plecy i przyłożył dłoń do jej czoła po czym krzyknął:
- Jest tu jakiś medyk? - Xavier wiedział, że gorączkę kupiecką potrafi wyleczyć swoimi czarami lecz w przypadku, gdy ktoś traci przytomność należy go nadzorować po użyciu zaklęcia aż oprzytomnieje, bo gorączka może wrócić. A wtedy trzeba niezwłocznie użyć kolejnego zaklęcia.

Było dopiero południe, więc zapowiadał się pracowity dzień.

Re: Dzielnica ludzi

2
-tak, ja mogę się tym zająć
rzekł Xavier, po czym podszedł do omdlałej dziewczyny by jej pomóc
- odsuńcie się abym mógł do niej dojść
po tych słowach Xavier lekko przepychając ludzi przeszedł do dziewczyny
- dobra teraz spokojnie
Xavier skumulował w swoich rękach moc magiczną i dotknął czoła dziewczyny, za chwilę przy jej czole krążył "ognik"
- teraz muszę czekać i obserwować tą dzieweczkę.
wymamrotał po czym na jego mordzie pojawił się drobny uśmieszek
Mroczny, lecz wciąż świetlisty. Upadły, chociaż wciąż czysty.
Buntowniczy, a za razem zwolennik ciszy. Czym ja jestem ? Raczej niczym...
------------------------------------------------------------------------------------------------

Re: Dzielnica ludzi

3
- Proszę jej pomóc. - odparł karczmarz od razu, gdy usłyszał słowa Xaviera.
Zaklęcie było trochę osłabione przez zbyt mały odstęp między jednym, a drugim użyciem czaru, ale nie było na tyle słabe by stracić swoją moc leczącą. Oznaczało to tylko to, że jest większe prawdopodobieństwo powrotu choroby w czasie następnych pięciu, trzydziestu minut. Wydawało się, że jest to magowi na rękę. Teraz miał jeszcze lepsze powody by zostać z tą piękną, nieprzytomną damą sam na sam.

Karczmarz krzywo na niego patrzył, ale nie miał za bardzo wyboru. Xavier był jedynym uzdrawiaczem w okolicy i mimo tego uśmieszku musiał mu zaufać. Podniósł bezwładne ciało kobiety z zimnego puchu i rzekł do maga:
- Otwórz mi drzwi. Położymy ją w gospodzie.


http://herbia-pbf.pl/viewtopic.php?f=19&t=1609 (poczekaj aż napiszę tam post, bo nie wiem czy wrzucę go zaraz po wysłaniu tego)

Re: Dzielnica ludzi

4
Dzielnica ludzi, z jej kompletnym brakiem wyczucia smaku i często gęsto potworną architektoniczną profanacją, zawsze była elementem ostającym na tle miasta, i zawsze żyło się tutaj... nieco inaczej. Ostatnimi natomiast czasy, miejsce to coraz częściej nawiedzają nieprzypadkowe nieszczęścia, bo choć Wysokie Elfy stworzyły wspaniałą i dumną cywilizację, dziś w obliczu dominacji ludzi zdarza im się działać metodami przeciwnika, zniżać się do brutalnej przemocy czy okazywania pogardy na sposoby nie mające już wiele wspólnego z dawną wyniosłością. Świat coraz rychlej zmierzał ku kolejnym zmianom.

Dziś, w dniach gdy widmo wojny zawisło nad miastem a o odzewie ze strony jakobinów nadal nie było słychać, coraz wyraźniej wyczuwało się atmosferę nerwowości, ciszy przed burzą. I choć władze próbowały działać, podnosić morale i ukierunkowywać słuszny gniew na właściwe tory, nie zawsze znajdowały posłuch, nie zawsze znajdowały sojuszników, i nie zawsze słuchacze zdawali się ufać niby próżnym, podniosłym słowom.

*** Wczesne popołudnie. Deszcz mżył z szarego nieba. Mistrz Rudolf i dwójka jego niezwykłych uczniów zawędrowali pośród chwiejne domostwa ubogiej dzielnicy, aby nieść pomoc ofiarom uprzedzeń i zwykłej biedy. Stanowiło to doskonałe przygotowanie i świetną szkołę przed tym, co niebawem może się wydarzyć, acz było to też niebezpiecznym przedsięwzięciem, biorąc pod rozwagę fakt ciągle obecnej, teraz już nieco zdziczałej przestępczości na terenie slumsów. Po odejściu, lub usunięciu się w cień, zorganizowanej przestępczości okoliczni łotrzykowie zaczęli sobie swawolić, czasem wbrew wszelkim zasadom logiki postępując okrutnie dla samej przyjemności.

Rodzeństwo trzymało się swojego nauczyciela, ze współczuciem ale też bojaźnią obrzucając niedbałe domostwa, obszarpane sylwetki, żebraków i typów spod ciemniej gwiazdy. Wszyscy troje nieco się wyróżniali, choćby i ubrali się skromnie, nadal byli czyści, najedzeni i twarze ich... były troszkę inne, nie było na nich śladu tego "piętna".

W pijalni "Narżnięty Dzik" urządzono, za zgodą właściciela, tymczasowy lazaret, w którym kurowano poszkodowanych. Aby zapobiec wtargnięciom - cholera wie w jakim celu, ale sytuacja była jaka była - naprzeciw ustawiono dwóch wykidajłów. Kompletne przeciwieństwa... Jeden był średniego wzrostu, szczupły i żylasty, a za broń służyła mu owiązana rzemieniami pałka. Drugi był nieco bardziej przysadzisty, szeroki i upasiony typ z łapskami jak salcesony i okrągłym, łysym łbem wpasowującym się prawie że między barki. - Cze... Co jest? - Zapytał ten chudy, ewidentnie bardziej elokwentny od nadętego i złowrogo strzygącego z oczu kompana.
Paskudny facet, dwójka młodych... Wcześniej ich tutaj nie widział, toteż pytał.

Re: Dzielnica ludzi

5
Jeśli się bardziej rozpada, będziesz mogła powtórzyć bariery. — powiedział do swojej uczennicy Rudolf, wlepiając wzrok wysoko w zachmurzone niebo i przyciskając bliżej siebie przerzuconą przez ramię skórzaną torbę. — Tylko pamiętaj, by ustawić centrum w dobrą stronę, albowiem jesteśmy w najgorszym miejscu na tego typu pomyłki. — Czarodziej zerknął na rynsztok po boku drogi, wzdrygnąwszy się przez chwilę na myśl o tym, że wystarczy posłać miejsce skupienia energii pod siebie, zamiast nad, by zmienić niewinną barierę w falę uderzeniową, która przy umiejętnościach Yanisy i nieimponującej budowie Rudolfa niewątpliwie posłało by go właśnie tam, twarzą w dół zapewne.

Rudolf co jakiś czas pstrykał palcami przed sobą, by wyzwolić drobną iskierkę energii, która ma wykrywać różnie źródła magii. Kto wie, może nawet w takim miejscu jak to, się znajdzie coś ciekawego! Nie bójcie się – zwrócił się do swoich uczniów — Główna różnica między tymi ludźmi, a tymi z góry, to ilość srebra przy pasie. Czy wyjaśniłem wam w ogóle, gdzie idziemy...? — krótką chwilę się zastanowił — Ach tak, wyjaśniłem. No to przed siebie! Chodźmy!

Witam! Rudolf Faeihr Tirgenwaltz, miło mi. — rozpoczął przyjaźnie, wystawiając chudzielcowi rękę na przywitanie, lecz po chwili zdał sobie sprawę, że może w zawodzie jego rozmówcy ściskanie dłoni może być uznawane za ryzykowne i niestosowne, więc – o ile wykidajło faktycznie nie wyciągnął ręki na przywitanie – wycofał dłoń i zmienił swój gest na niezręcznie pomachanie obu mężczyznom — Przychodzę z Akademii i wraz z moimi uczniami niesiemy pomoc dla tego przybytku, ponieważ, jak nam powiedziano, macie tutaj prowizoryczny lazaret, a my możemy wesprzeć go drobnymi podarunkami... — pokazał temu chudemu zawartość torby, w której to znajdowały się te medykamenty, których Akademia miała aż nadmiar, a w takiej małej lecznicy mogą być dobrem deficytowym – różne okłady, bandaże, zioła i parę dobrze naostrzonych skalpelów. — I oczywiście magią leczniczą. — uśmiechnął się do Adana.

Re: Dzielnica ludzi

6
W gruncie rzeczy, jak miało się okazać, były to swoje chłopy i porządni ludzie, ale niekoniecznie nad wyraz kumaci. Ich latarnie intelektu nie świeciły zbyt jasno - żeby dobrze to ująć. Tedy słysząc trudne miano jegomościa z Akademii, przyjrzeli mu się z nietęgimi minami a potem rzucili po sobie spojrzenia, jakby jeden od drugiego chciał wyjaśnień albo choćby jakiej podpowiedzi. Bardziej ogarnięty chudzielec chwycił jednak dłoń i potrząsnął nią, drugą uderzając tłuściocha w bańdzioch. Tamten zwrócił się w kierunku wskazanych drzwi i prędko z wnętrza dało się usłyszeć zakrzyknięcie "matuchna".

Chudy - tak go nazwijmy - nie był wybitnym rozmówcą. Wcale nie był rozmówcą. Rychło jednak nadeszło wybawienie w postaci grubszego wykidajły i idącej za nim podstarzałej już, szczupłej kobiety o pociągłej twarzy i rozmierzwionych włosach. Cóż, kiedyś mogła być z niej całkiem ładna dzierlatka, to było znać, ale dziś już wiek prawie do szczętu zniszczył urodę.

- Pomóc chcecie, a? To zachodzić, zachodzić... - Machnęła ręką i małymi kroczkami wprowadziła ich do budynku, który rzeczywiście został przekształcony na prowizoryczną lecznicę. Światło do pomieszczenia wpadło przez kilka rozwartych okien z drewnianymi okiennicami, podłoga zaś usłana była świeżym sitowiem wymieszanym z pachnącymi ziołami, które nie mogły ukryć jednak specyficznego, mdło-słodkiego zapachu choroby.
Ławy i stoły usunięto, a wszędzie gdzie tylko się dało rozłożono sienniki na których leżeć mogli poszkodowani chorobami lub ranami. Słychać było ciche pojękiwania, przytłumione rozmowy, żwawo krzątały się tutaj kobiety, a z pomieszczeń kuchennych dochodził nikły zapach pieczonych podpłomyków.
Dzieciaki przyglądały się temu... No starczy powiedzieć, że ze smutkiem w oczach. Oboje byli dobrymi ludźmi i żal najzwyczajniej ściskał im serce, gdy oczy spoglądały na taką niedolę. W lecznicach zawsze jest pełno niedoli...
- Robimy my, co można. Jak pomocy trza, a nie mają gdzie szukać, u nas ostają. Trudno jest... - Wyjaśniła, kościstą rękę chwytając maga za przedramię. - Jeśliście magi, poszukajcie Maliny. To znachorka, jedyna jaką mamy. O... O tam jest. - Babina wskazała paluchem na kobietę przy jednym z sienników.

Malina była wysoką, szczupłą kobietą w burej, luźnej szacie. Wiekiem była ona zdecydowanie po trzydziestce. W tejże właśnie chwili nakładała maść jednemu z chorych, rozmawiała z nim i uśmiechała się.

Re: Dzielnica ludzi

7
Tak, zgadza się. — odpowiedział kobiecie, wchodząc do wnętrza byłej karczmy. Widok wewnątrz faktycznie był okropny. Wszędzie leżeli ludzie chorzy i zranieni, którym, mimo zapewne jak najlepszych chęci prowadzących ów lazaret, brakowało właściwego leczenia i opieki. Kontrastowało to bardzo ze znanym czarodziejowi obrazem lecznicy akademickiej, w której na każdego pacjenta czekała dwójka najlepszych uzdrowicieli, sterylna izba i ciepłe posłanie. Pomoc, jaką niósł Rudolf ze swoimi podopiecznymi, na pewno nie odmieni stanu rzeczy w lazarecie o sto osiemdziesiąt stopni, jednakże Rudolf wiedział, że nawet najmniejsze wsparcie jest warte wysiłku i może zmienić czyjeś życie na lepsze.

Ach, znachorka, tak? Niesamowite. — Może ten lazaret nie jest wyposażony tak źle, jak Rudolf myślał, skoro mają kogoś, kto uważa, że zna się na czymś więcej niż naparzeniu rosołu na przeziębienie. Oczywiście ze znachorami nigdy nie wiadomo, czego się spodziewać. Zawodowi uzdrowiciele z Akademii i innych uczelni swego czasu skutecznie prowadzili kampanie przeciw samozwańczym medykom, używającym byle bluszczu na rzeżączki i zaćmy, lecz nie zmieniło to faktu, że ludzie z niższych warstw społecznych nie byli i nie są w stanie opłacić jaśniepana uzdrowiciela, który poświęcił piętnaście lat nauki medycynie i magii, więc w potrzebie nadal uciekają się do mniej wykształconych szamanów i guślarzy, co czasem wychodzi im na dobre, a czasem nie. Czarodziej był ciekaw jak to wygląda w tym przypadku. — Chętnie ją poznam, dziękuję. Och, i... — Zawrócił się po wykonaniu ledwie jednego kroku. — Rudolf Tirgenwaltz, miło mi.

Po zapoznaniu się z "matuchną", udał się niezwłocznie wraz z podopiecznymi do wskazanej kobiety. Z początku zastanawiał się, czy przeszkodziłby, gdyby tak po prostu wpadł w środek jej rozmowy z chorym. Uznał ostatecznie, że podejdzie powoli i najpierw przeanalizuje sytuację. Rzecz jasna spojrzy na stan pacjenta i spróbuję mniej więcej ocenić, co mu dolega. Oczywiście lepiej sobie poradzi z tym Adan, ale nie szkodzi samemu zerknąć. W drugiej kolejności wsłucha się w rozmowę kobiety, nie by podsłuchiwać, a aby znaleźć dogodny moment, na wkroczenie "do akcji". Chyba, że znachorka wcześniej złapie z Rudolfem kontakt wzrokowy, to też jest jakieś wyjście.

Witaj, echm...Czy na pewno "Malina" nie było jakimś babcinym pseudonimem, którego nie wypada używać?Tamta miła kobieta zaleciła mi poszukać nijakiej Maliny, dobrze trafiłem? — wybrnął — Nazywam się Rudolf Tirgenwaltz, a to moi uczniowie, Adan i Yanisa. Przybyliśmy z zamiarem wsparcia waszej lecznicy. Na tyle, na ile potrafimy. I w ten sposób zostaliśmy skierowani właśnie do pani. — Mógłby już zacząć rozgadywać się o tym jakiego to dobrego młodego uzdrowiciela ma pod ręką lub jakich to medykamentów nie poprzynosił, ale wolał dać Malinie czas na oddech i ogarnięcie sytuacji, bo na pewno takie oferty nie zdarzają się jej codziennie.

Re: Dzielnica ludzi

8
Paradnym zatem by ani chybi było, gdyby okazało się, iż owa znachorka Malina jest tak naprawdę czarodziejką, która w przykrym wypadku straciła pamięć, prawda? Doprawdy niecodzienny problem by tutaj mieli z osobą a nową odkrywającą swój magiczny talent.

Tak...

Ale Malina nie wykazywała żadnych magicznych uzdolnień, niczym takim nie objawiały się jej aktualne uczynki - choć trudno było dokładnie stwierdzić, co takiego czyniła z chorym, gdyż nieciche słowa gospodyni, dobroczyńcy w kiecce, zwróciły uwagę młodszej niewiasty. Także kontakt wzrokowy był - już na samym początku.

Choćby pobieżne przyjrzenie się większości pacjentów pozwalało wysnuć całkiem uzasadniony wniosek, jakoby żadnej pomocy magicznej oni nie uświadczyli, a raczej polegali na leczeniu chlebem zagniatanym z pajęczynom i innymi ludowymi, wcale nie tak złymi sposobami. W kocu chłopi też musieli sobie jakoś radzić, a nie w każdym siole, nawet nie każdym miasteczku, praktykę prowadził doświadczony mag-medyk. Ba, magów, szczególnie dziś, było zdecydowanie zbyt mało, aby wszyscy mogli liczyć na ich profesjonalną pomoc.

- Bogowie was zesłali. - Oświadczyła z taką dozą radości w głosie przemęczonym głosie na jaką tylko mogła sobie pozwolić. - Ach tak... Jestem Malina, ale... ale to już wiecie. Dobrze, więc... więc... - Rozejrzała się po izbie, czegoś szukając. W tym samym jednak momencie drzwi rozwarły się i wpadł przez nie chudy wykidajło, machając energicznie ręką.
- Tędy! Tu! - Krzyczał, zwracając uwagę wszystkich przytomnych. Za nim dwóch ludzi targało mężczyznę, krwawiącego z wielu ran. Znachorka Malina wyminęła magów, biegnąć do poszkodowanego. Nikt nie zatroszczył się o założenie jakichkolwiek opatrunków, więc typ zwyczajnie się wykrwawiał.

Położyli go na stole. Wstępne i pośpieszne oględziny pokazały, że ran dokonano ewidentnie na pokaz, dla ukarania, ani chybi był to efekt działania lokalnych grup przestępczych panujących w gorszej dzielnicy. Cięcia i pchnięcia były płytkie, i omijały wszelkie tętnice - tak jakby miał się wykrwawiać długo. Połamano mu też palce u obu dłoni - na co wskazywał ich... kształt oraz opuchlizna i siny odcień skóry.

Nikt ich nie wołał. Przybyli tu pomóc, więc...

Re: Dzielnica ludzi

9
Cokolwiek miała im do powiedzenia, musiało poczekać. Rany dopiero co przywleczonego do lazaretu mężczyzny, choć płytkie, sprawiały, że standardowe urazy w profesjonalnej lecznicy Akademii wyglądały jak gdyby z innej bajki. Lub po prostu z bajki. Malina pobiegła, lecz Rudolf nie pozostawał w tyle, wskazując Yanisie i jej bratu, by poszli za nim. Przerażało go to, że ktoś mógł tak potraktować innego człowieka, lecz Rudolf nie pozwolił sobie tkwić w tym przerażeniu za długo. Zdjął swoją torbę z medykamentami i położył ją gdzieś na stole, gdzie jej zawartość nie zabrudziłaby się krwią – może w nogach rannego lub po prostu tam gdzie było dobre do tego miejsce. Ewentualnie, gdy odpadła każda opcja, podał ją bezpośrednio znachorce.

To może się przydać. — poradził, zwracając uwagę kobiety na medykamenty, lecz jeszcze potem sięgnął do torby, wyciągając z niej średniej wielkości butlę czystej wody — Adan, co sądzisz? — spytał wyciągając korek — Spróbujesz to załatać? — polał wodą tę ranę, która po tej stronie rannego, po której stał, krwawiła najmocniej, po czym spojrzał na swojego ucznia, upewniając się, że jest gotowy — Pamiętaj, czego się nauczyłeś na ćwiczeniach. To prawie to samo, tylko... Tym razem jesteś w ciekawszym otoczeniu. Chodź, stań tutaj. — Nie chciał naciskać na młodego, więc kontynuował tylko, jeśli widział, że ta sytuacja nie przerasta młodego uzdrowiciela. Gdy Adan zdecydował się na rozpoczęcie leczenia, Rudolf uważnie wpatrywał się w jego dłonie, szukając nawet najmniejszych niedostrojeń i przypadkowych rezonansów w zaklęciu chłopaka. W wypadku ich wystąpienia, zalecał mu spokojnym, niegłośnym głosem potrzebne korekty. Trochę szkoda było mu Yanisy, która prawdopodobnie stała cały czas z boku, jakby zupełnie nie potrzebna, ale cóż, nie zawsze znajdzie się zajęcie dla każdego.

Re: Dzielnica ludzi

10
Gdzieś na innym stole - bez większego problemu. Ranny może i był blady jak bielona ściana upstrzona czerwoną farbką, ale nadal można się było spodziewać, że się szarpnie lub zaciśnie nogi i szlag trafi część asortymentu leczniczego.
Jeśli ryzykować nie musisz - nie ryzykuj.

Jeśli Rudolf był w szoku, to jak musiał czuć się młodzieniec? Tedy nic nie powiedział, tylko złapał głębszy wdech i pokiwał głową, dając do zrozumienia, że podejmie się zadania i spróbuje swych zdolności w leczeniu poszkodowanego. Niebagatelną pomocą była tutaj właśnie siostra bliźniaczka, która nie tylko wspomagała moce brata ale i podchodząc bliżej dodała mu otuchy, widząc pod jakim obciążeniem strasu się znalazł.

Stres... Stres to powód całej masy niepowodzeń nawet najbardziej utalentowanych ludzi. Ten mały poniekąd wyostrza naszą uwagę i nie pozwala stać się nazbyt pewnym siebie, ten jednak potężny paraliżuje i kompletnie odbiera jasność myślenia.

Malina patrzyła z uwagą, powstrzymując się od sięgania po własne zioła i maści, a prosząc jedynie o miskę z wodą. Młodzieniec rozpoczął inkantację, używając tej zwyczajnej cieczy do rozpoczęcia procesu leczenia ran. Co stało się dość oczywiste, jego moc zdawała się być nieco rozchwiana, ale bardziej niż sztywne gesty odpowiadała za to nerwowa sytuacja.
Czar działał, ale proces pochłonąłby zdecydowanie więcej energii niż powinien, zajmując też więcej czasu. W przypadku konieczności szybkiego interweniowania i lawirowania między kilkoma ofiarami, zarówno straty w mocy jak i czasie byłby mogły mieć fatalne skutki.

Re: Dzielnica ludzi

11
Z początku położył torbę na najbliższym pustym stole, ale widząc bezczynność znachorki, złapał ją ponownie i podał Malinie ze słowami — Nic ci się nie stanie jak go dotkniesz, a na pewno będzie ci tym bardziej wdzięczny im mniej krwi straci. — Jeden uzdrowiciel, działający w stresie, nie zdołałby pomóc rannemu na czas, dlatego równoczesna pomoc od znachorki była bardzo potrzebna. Rudolf jednak nie dziwił się jej reakcji, po pierwsze to nie wszyscy widzą takie rzeczy na co dzień, a po drugie... Cóż, pewnie Malina nie miała o tym pojęcia, ale odejście od pacjenta byłoby właściwie bardzo wskazane jeśli w grę wchodziłaby nekromancja. Lecz teraz grozi jej co najwyżej poparzenie, jeśli Adan zrobi w całym tym zamieszaniu o jeden błąd za dużo. Choć, rzecz jasna, bardziej narażony jest na to sam poszkodowany.

Serdeczne do środka, bo gubisz falę. — skomentował nienachalnie, widząc specyficzne drgania palców młodego maga, które ewidentnie sugerowały, że Adan miał trudności z dostosowaniem energii do postępów w swoim zaklęciu. Z ciekawości Rudolf wyzwolił drobną iskierkę z palców, by sprawdzić jak duża część magii jego ucznia leci nie tam, gdzie powinna. Zrobił to poza jego wzrokiem, zasłaniając jedną rękę drugą, by nie rozpraszać chłopaka. Rezultaty nie wyglądały najlepiej. Czarodziej odnotował sobie w głowie, żeby popracować nad tym w przyszłości. — Nie forsuj się, wycofaj jeśli musisz. W razie potrzeby mam sole pod ręką.

Re: Dzielnica ludzi

12
- A nie przeszkodzę? - Zapytała. Być może odstąpiła, sądząc, iż przeszkodzi magowi w leczeniu. W końcu nawet nie-mag, który magię widział, nie potrafi zawsze powiedzieć, jak ona działa. A nuż byłaby w czymś przeszkodziła.
Z widokiem ran już zdążyła się obeznać, nie pierwszy dzień tutaj była.

Młodzieniec, co dało się odnotować, zaczął tłoczyć w zaklęcie mniejsze pokłady mocy. Byłoby to oznaczało nawet regres w postępach rozwoju zaklęcia oraz utratę kolejnych minut, jednak tempo gojenia się ran wcale nie zmalało. Rudolf zapewne domyślił się, że młodzieniec lepiej panował nad mniejszymi ilościami mocy, tym samym mniej je wytracając. Moc owa powoli, bardzo powoli się zwiększała.

Źle wystartował. Zrazu, można tak rzec, wsiadł niedoświadczony jeździec na narwanego ogiera. Teraz jednak, powoli oswajał się z każdą nową dawką energii. Nie można rzecz jasna mówić o pełnym pojęciu tematu, ale rannego z raczej da się odratować i to lepiej, niźliby miała to uczynić osoba pozbawiona mocy, wtykając jakieś paćki w rany a potem cerując go jak starą nogawicę.

Re: Dzielnica ludzi

13
Nie... A może...? Bądź gotowa w razie czego, dobrze? — Z początku myślał, że lepiej będzie przy takiej ilości ran, by ktoś inny chociaż założył proste, tradycyjne opatrunki na przeciwne ramię rannego, ale teraz, widząc poprawę z zaklęciu Adana, Rudolf stwierdził, że może nie będzie to konieczne, a potrząsanie, nawet minimalne, ciałem pacjenta tylko utrudni pracę młodemu uzdrowicielowi. — Dobrze ci idzie. Oby tak dalej. — Cały czas utrzymywał swój głos na takim poziomie, by nie rozpraszać swojego ucznia.

Re: Dzielnica ludzi

14
Nim zasklepianie się ran na ciele nastąpiło całkowicie, młodzieniec nagle przerwał i z głośnym westchnieniem, jakby właśnie cudem doniósł towar do wychodka, przymknął oczy. Głośno przełknięta ślina i kolejny wdech przyciągnęły uwagą zarówno kobiety jak i samego Rudolfa.
- Uhhh... - Westchnął młodzik. A następnie palcem pokazał jedną z dłoni poszkodowanego. Błąd byłby do odrobienia gdyby praktykant uczelni nie zauważył problemu za w czas, ale tłumaczenie nieborakowi, że konieczne jest ponowne łamanie źle pozrastanych kości... No!

Malina zrozumiała. Przywołała jednego z drabów, aby potrzymał na wypadek wszelki nieprzytomnego i zaczęła nastawiać kości palców. Tymczasem młodzik z wymalowanym cienką warstwą potu na twarzy zmęczeniem spojrzał w oczy swemu mentorowi. - Dobrze? - Zapytał.

Jeśli Rudolf chciał ocenić jego stan, to chłopaczyna się trzymał. Był zmęczony ale nie było się co nad nim spuszczać. To jest - nie musiał siadać, kucać ani kłaść się a jeno kilka oddechów potrzebował złapać i dojść po tym wszystkim do siebie, nim przyjdzie mu kolejny raz leczyć rannego.

Re: Dzielnica ludzi

15
Ha! Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak dobrze! — potrząsł nim, jakby na otrzeźwienie po tym całym zajściu, ale również żeby go trochę pokrzepić na duchu, wszak sytuacja, której sprostał nie była wcale taką błahostką. Przy okazji zaprowadził go nieco dalej od stołu z mężczyzną, którego Adan przed chwilą uratował. Nie potrzeba by dłużej tam stali. — Z początku myślałem, że przyjdziemy, zagoisz kilka siniaków, zbierzesz laury i to tyle będzie z całej tej wyprawy. A tu się okazało, że proszę, bezpośrednio i własnoręcznie uratowałeś biedakowi życie. A w okół był stres, tłok, uciekający czas i to wszystko to, co mało kto w twoim wieku by wytrzymał. Nie powiem, zaskoczyło mnie to całe zajście i z pewnością nie było przyjemne, ale tyle w tym dobrego, że... Chyba można tak powiedzieć. Przeszedłeś swego rodzaju uzdrowicielski chrzest! Wiesz, każdy potrafi połatać martwą świnię w laboratorium, ale żeby tak pod presją wybawić kogoś od wykrwawienia na śmierć? To jest coś, Adan! Poczekaj aż usłyszą o tym te tępe łychy z naszej lecznicy... — zrobił przerwę, by zastanowić się, co właśnie powiedział — Albo lepiej niech nie słyszą. Znowu będą mi suszyć głowę, że was narażam... A przecież z takim lekarzem to żadna siła nam nie groźna, prawda? — szturchnął chłopaka. Może trochę zbyt go chwalił, ale nigdy to żadnemu z jego uczniów nie zaszkodziło, więc nie czuł, że popełnia przez to jakiś błąd wychowawczy. Pod koniec rzucił jeszcze okiem na Malinę, osiłka i samego już-nie-tak-rannego. Powinni poradzić sobie z resztą sami, ale prawdopodobnie znachorka będzie chciała zamienić z Rudolfem i jego uczniami słowo czy dwa, gdy się już z tym uwinie.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Nowe Hollar”