[Dolne Miasto] — Ulice biedy

1
W każdym mieście znajduje się dzielnica do której przybywają chłopi zwabieni opowieściami o miejskim szczęściu i złocie leżącym na ulicy tak, że wystarczy się tylko po nie schylić. Niektórzy nazywają takie miejsca psiarniami, inni slumsami, a jeszcze inni "ulicą na której straciłem trzy zęby i sakiewkę". Biedni chłopi lgnący do Saran Dun nie wiedzą bowiem, że by zdobyć osławiony pieniądz, trzeba mieć fach w głowie lub dłoniach. W wypadku kobiet można oczywiście do tej listy dołączyć fach między nogami. Ci, którzy z powodu swej nieumiejętności nie znaleźli żadnej pracy, zmuszeni są do żebrania lub okradania przechodniów.
Przechodzenie po tym osiedlu bardzo często kończy się konfrontacją z lokalnymi obijmordami, którzy szczerą nienawiścią darzą wszystkich, którzy coś posiadają. Na próżno by oczekiwać tutaj pomocy straży miejskiej, która dla własnej wygody unika przesadnie niebezpiecznych dzielnic. Tutejsze ulice są całkowicie wyjęte spod prawa, więc każda wizyta stróży prawa kończy się zapewnieniem nieco więcej pracy dla egzekutorów.

Gdy odległość między Septo a uciekinierem niebezpiecznie zmalała, ten nagle skręcił. I to kilka razy. Dodał tym sobie nieco czasu, choć łucznik nie mógł ze swojej głowy wyrzucić myśli, że gdyby chłopaczyna powtarzał swój manewr nieco częściej to już dawno by go zgubił. I nieco wcześniej. Złodziej był wyraźnie wykończony pościgiem(choć to samo można było powiedzieć o ścigającym). Od kilku minut już nie sprintował na oślep, a prawie truchtał, przez co w minutę stracił całą wypracowaną przewagę. Neheris miał go dosłownie w zasięgu ręki.

Re: [Dolne Miasto] — Ulice biedy

2
Septo był wkurwiony, pościg na swój sposób dawał mu się we znaki. Do tego ta okolica, nie lubił jej, jedyne co w niej było to problemy. Wyglądało na to że co jakiś czas przewijają się lokale osobistości, sprawiło to że mimo iż chciał pozbyć się tego szkodnika permanentnie, to jednak zadziałał dość pacyfistycznie. Dość szybkim ruchem planował złapać lewą ręką za szyję uciekającego przeciwnika i zacząć ciągnąć ją w pobliską ścianę. A prawą ręką złapał w tym momencie za swój sztylet przystawiając do złodzieja. Aby podkreślić brak humoru i beznadziejną sytuację złodzieja. Jeszcze nie wbijał, choć był gotowy aby wpakować mu go pomiędzy żebra. Tak zamierzał odpowiedzieć na sztuczki tego ulicznego magika. W końcu pojawia się gość i coś ci znika. Wypadało też coś powiedzieć, dlatego powiedział całkowicie poważnie.
-Oddawaj co ukradłeś albo cie zabije. Wyrzuć na ziemię.
W końcu były dwie opcje, pierwsza że przeciwnik postanowi jednak odpuścić swą kradzież, a druga że zacznie walczyć. Choć wyglądało na to że złodziej był naprawdę bardzo zmęczony, więc walka była by dla niego bardzo trudna.
Obrazek

Re: [Dolne Miasto] — Ulice biedy

3
Spoiler:
Okolica była stosunkowo cicha. Jedynie błotniste podłoże, pełne nierówności, kałuż i odpadów, wyrzucanych przez okna przydrożnych lepianek, odzywało się mlaskaniem pod stopami. Czasem dało się usłyszeć szczekanie psów w oddali lub dziwne krzyki, obijające się echem między ścianami prowizorycznych chat, niesione przez powietrze o stężonym zapachu grzyba, gówna i uryny. Część dzielnicy, do której zabiegła dwójka, była całkowicie wyludniona. Nie dziwota, bo wyjście na uliczną latrynę, jaką stanowił ten zapadły kąt, bez chustki nasączonej pachnącą substancją, okazywało się być, delikatnie mówiąc, niezbyt przyjemne. Ot, dolnomiejski, charakterystyczny dla dzielnicy biedoty klimat.

Uciekinier biegł, a raczej stawiał szybkie, niezdarne kroki, dysząc ze zmęczenia. Złodziej spodziewał się dawno zgubić wściekłego Septo i zniknąć wśród ciasnych uliczek slumsów. Nie wiedział, że ma do czynienia z osobą ponadprzeciętnie szybką i zręczną, a przez błędne oszacowanie możliwości okradzionego mężczyzny, lub też przez swoją brawurę, w końcu dał się złapać. Zdawało się, że srogo zapłaci za swój czyn. Septo chwytając złodzieja za szyję, spowodował jego gwałtowne zatrzymanie i niemalże upadek. Chłopczyna zawył i w panice zaczął się szamotać, upuszczając przy tym skradzione rzeczy.

– Nie! Przepraszam! Zostaw mnie! – krzyczał chłopak, najwidoczniej żałując tego, co zrobił.

Młodziak wiedział jednak, że przeprosiny nic nie pomogą, a w jego oczach nagle pojawiły się łzy. Septo zauważył je dopiero przygwożdżając ciało złodziejaszka i wyciągając sztylet. Chłopak jęknął, uderzając plecami o ścianę. Próbował się wyrwać, jednak uścisk mocnej dłoni na jego szyi uniemożliwiał mu ucieczkę. Mężczyzna mógł teraz lepiej się przyjrzeć dzieciakowi. Wyglądał on na piętnaście lub szesnaście lat. Miał dosyć ciemną karnację, zapewne pozostałość po słonecznych dniach lata. Nad jego prawym okiem widniała mała, podłużna blizna po cięciu ostrym narzędziem. Ubrany był dziurawą koszulę i zbyt duże, poprzecierane spodnie. Klasyczna aparycja dziecka ze slumsów.

– Błagam, puść mnie… Nie chciałem cię okraść… Kazali mi! Powiedzieli, że zapłacą! – krzyczał, siorbiąc nosem pomiędzy zdaniami.

Re: [Dolne Miasto] — Ulice biedy

4
Chłopak upuścił jego przedmioty, choć i to nie zadowalało Septo w tej okolicy, to błoto... Teraz jednak musiał się skupić na gówniarzu i całej tej gównianej sytuacji. Choć według Septo piętnaście czy szesnaście lat to nie znowu taki gówniarz, wielu nie dożywało tego wieku, prawda że mógł być głupi. Ale to raczej nie zmienia się z wiekiem. Sprawiło to że trzymał go nadaj za szyję z przystawionym sztyletem do jego klatki piersiowej i zadał bardzo poważnie pytanie.
-Kto niby chciał abyś mnie okradł ? Jak się ten parszywiec nazywa ? Wiesz to brzmi niczym bajka wymyślona na poczekaniu tylko dlatego abym cię puścił. Więc masz jakieś dowody ?
Septo nie krzyczał, jednak dostosował ton na tyle aby ten osobnik słyszał co mówi, dzieciak w panice mógł mieć problemy z słuchem podczas takiej sytuacji. Brak światków obecnie odpowiadał łucznikowi. Jednak nadal starał się być czujny czy czasem jacyś pierdzieleni gapie nie zaczną się wyłaniać z pobliskich lepianek. Pewnie nie mają nic innego do roboty.
Obrazek

Re: [Dolne Miasto] — Ulice biedy

5
– Ja… – mruknął i przełknął ślinę.

Chłopak, nim zdążył odpowiedzieć na pytania, pobladł nagle. Ze strachu. Septo już wiedział, że z obu końców uliczki nadchodzą ludzie, w łącznej liczbie sześciu – niezbyt spieszno, pewnym i mocnym krokiem, w akompaniamencie dźwięku obijających się o siebie stalowych ogniw łańcucha. Nie wyglądali na typowych mieszkańców ze slumsów. Nosili lekkie, skórzane kaftany. Twarze przysłonięte mieli chustami w kolorze brunatnym. Część z nich w ręku trzymała zwoje grubych łańcuchów przerzucone przez bark. Inni nieśli krótkie, jednoręczne miecze. Prezentowali się co najmniej niepokojąco. Właściwie, to całkiem groźnie.

Szli w trójkach, zarówno z lewej jak i prawej strony uliczki. Ustawieni w rzędzie odcinali jakąkolwiek drogę ucieczki. Septo oraz dwie nadchodzące grupki dzieliło co najwyżej trzydzieści kroków.

– To oni – jęknął chłopak. – Wykonuj ich polecenia albo zginiesz – mówił przerażony. – Mnie też wtedy zabiją. Ja nie chcę… – i rozryczał się całkiem.

Re: [Dolne Miasto] — Ulice biedy

6
Septo jak zwykle miał rację jego złe przeczucia co do tego miejsca sprawdziły się i przybyło tutaj kilku osobników. Którzy chętnie chcieli go powitać... Nawet od razu z bronią, gotową aby go zaciukać... Ewidentnie wpadł w pułapkę. Co gorsza wyglądało na to że plan w stylu wpełznij na górę i ostrzelaj ich nie zadziała. Sprawiało to że pozostało mu niewiele opcji. Pierwszą było stanie się gwiazdą walki w slumsach a drugą zwyczajna próba dyplomacji. Jak na złość wyjątkowo obie się wykluczały. Sprawiło to że nagle Septo splunął na ziemię. W dość typowej złości, Septo już czuł że będzie miał przejebane nawet to nie powstrzymało w nim dość ciętego języka.
-Widzę że więcej was matka, dlatego przybyliście po mnie całą rodzinką, ostrzegam za nic mam waszą przewagę liczebną. Więc to ostatni moment albo powiecie o co wam chodzi albo zacznę walczyć.
Odepchnął w tym momencie dzieciaka. Zrobił szybki krok nad wyrzucone przez niego przedmioty aby ustać nad nimi i złapać je lewą ręką. Jednocześnie nadal trzymał sztylet, łuk nie wchodził w tym momencie w drogę w końcu było ich zbyt wielu, zbyt blisko.

Wariant 1
Jeśli dalej podchodzili do niego z dość charakterystyczną rządzą mordu to samemu zaczął coś mamrotać pod nosem co zabawne coraz głośniej pod koniec nawet krzycząc. Tak Septo wydawało się że im bardziej krzyczy tym mocniej działa jego zaklęcie. Może chodziło o emocje kto wie.
-Ut... mihi... frigus !
I Septo został pokryty sporych rozmiarów lodową bryłą, był w środku w miarę bezpieczny... W miarę... Prawdopodobieństwo że będą go w stanie zabić w tej formie było małe. Szlak jednak trafił jego mobilność. A i nie była by to wycieczka na wakacje.

Wariant 2
Jeśli jednak byli skłonni do jakiejś rozmowy to wówczas Septo wahał się z tym co robić, w końcu nigdy nie wiadomo o co chodzi lokalnym porywaczom ludzi. Jednak nadal nie kupował wówczas czasu w tak specyficzny sposób.
Obrazek

Re: [Dolne Miasto] — Ulice biedy

7
Oswobodzony dzieciak upadł na ziemię, zatapiając dłonie i ramiona w śmierdzącym błocie. Spojrzał z dołu na Septo szklącymi oczyma. Poza strachem trudno było z nich odczytać coś więcej. Może odrobinę wdzięczności?

Nagle zawył silny wiatr. Było w nim coś nienaturalnego. Szajka zatrzymała się, trzymając bezpieczny dystans. Zza lewej trójki wyłonił się siódmy człowiek, którego Septo nie dostrzegł wcześniej. Zdawać by się mogło, że pojawił się znikąd, i szybciej, niż trwać by mogło mrugnięcie oka. Odróżniał się od pozostałych zdecydowanie bardziej eleganckim i droższym strojem, lecz najwidoczniej należał do tego samego kręgu. Jego skórzany, ćwiekowany płaszcz, barwiony na krwistoczerwony kolor, prezentował go jako ważniaka. Zbliżył się on do Septo ostrożnie na odległość pięciu kroków. Biła od niego pewna tajemnicza aura. Nie był uzbrojony i wyglądał o niebo mniej niebezpiecznie od stojących po obu stronach uliczki oprychów. Można by nawet rzec, że miał całkiem sympatyczną prezencję. Jego bystre oczy mówiły jedno – nie próbuj sztuczek, a nikt nie ucierpi.

– E, mały! Dobra robota, a teraz spierdalaj w podskokach! – krzyknął któryś z osiłków z tyłu.

Chłopak rozejrzał się nerwowo. Wytarł twarz rękawem, zostawiając na niej ślad błotnej mieszaniny, po czym wstał i podreptał w stronę szychy w płaszczu. Ten wcisnął mu do dłoni brzęczący mieszek i klepnął po ramieniu. Zsunął chustę, odsłaniając w pełni swoją twarz. Wyglądał na około trzydzieści pięć lat. Miał średniej długości, ciemne włosy zaczesane do tyłu i za uszy oraz lekki zarost.

– Kup sobie czyste ubranie – odezwał się ważniak. – I zmyj to gówno z siebie – jego głos był niski i głęboki. A usta… uśmiechnięte.

Dzieciak złapał sakiewkę w obie dłonie i popędził przed siebie, przepuszczony przez zbirów. Oprócz śladów stóp, za sobą pozostawił również wiele dni głodu, bo od tej pory stać go było na wyżywienie przez kilka tygodni. I tyle go było widać.

– Septo Neheris! – odezwał się ponownie pan w płaszczu, składając dłonie i szczerząc się. – Człowiek o krwi zimnej jak stal. Zabójca własnego wuja, rodzinny mściciel. Pozwól, że się przedstawię. Thom Brenick. Mistrz Gildii Bandytów w Saran Dun. Tej słusznej, rzecz jasna. Pomniejsze siatki złodziejskie mogą tylko pomarzyć o zasięgach i możliwościach, jakie posiada nasza organizacja – mówił w sposób żywy, nieprzerwanie utrzymując na twarzy przyjazny uśmiech. – Zdecydowałeś się nie wszczynać awantury, a to się ceni. Ale do rzeczy. Mam dla ciebie propozycję nie do odrzucenia. Naprawdę, nie możesz jej odrzucić – rozłożył ręce i zaśmiał się serdecznie.

Re: [Dolne Miasto] — Ulice biedy

8
Wiatr zwiastował nadejście czegoś co wydawało mu się dość znajome. Znaczy się ktoś z bardziej utalentowanych właśnie się pojawił. A jego szanse na wyjście z tego znikły. Chyba więc mógł liczyć na jakieś wyjaśnienia, pozostało więc czekać obserwować, z twarzy jakoś go nie kojarzył więc chyba nie było najgorzej. Młody czmychnął w sumie od reszty z zapłatą, a to że nie zginął było na swój sposób pokrzepiające. Dość szybko z perspektywy łucznika nowy gość rozpoczął przedstawianie właśnie jego. Septo wyjątkowo niepokoiła ilość informacji jakie posiadał, w końcu wiedział o wuju, a to oznaczało naprawdę dobre źródło informacji. Jednym słowem: Przejebane. Sprawiło to że Septo nieco spuścił z tonu chowając sztylet i kiedy tamten skończył przełożył rękę razem z kołczanem i swą sakwę upaćkaną błotem za plecy, a następnie ukłonił się kulturalnie gdyby miał czapkę pewnie by nią zamiótł.
-Septo Neheris, do usług.
Jakby upewniając go że jest tym kogo szukają. Następnie kiedy się już wyprostował zapytał.
-Czymże to zasłużyłem na ta taką szanowną wizytę ? I co to za oferta.
Obrazek

Re: [Dolne Miasto] — Ulice biedy

9
Mistrz Gildii ukłonił się nieznacznie w odpowiedzi.

– Żeby ci wszystko wyjaśnić, pozwól że opowiem ci pewną historię, dotyczącą twojej rodziny. Jestem pewien, że na pewno jej nie znałeś. Później przejdziemy do omówienia mojej oferty – powiedział, po czym gestem ręki nakazał swoim ludziom się rozejść. By to ewidentny znak zaufania.

Mężczyźni odeszli, pozostawiając Septo oraz Thoma samych. Napięcie wyraźnie już spadło. W powietrzu wisiał za to wciąż, nie dający o sobie zapomnieć, zapach odchodów.

– Może przejdziemy się? – zapytał po chwili. – Nie wypada rozmawiać o interesach w miejscu, takim jak to.

Zbliżył się do Septo i wskazał ręką proponowany kierunek przechadzki. Choć profesja jegomościa wskazywała na to, że nie raz miał “brudne ręce”, jego usposobienie skłaniało do udzielenia mu kredytu zaufania. Sam zaś sposób, w jakim mówił, objawiał się jako bardzo przekonywujący.

Re: [Dolne Miasto] — Ulice biedy

10
Septo czuł się dość zaintrygowany tym co mówił Thom, wyglądało na to że obcy wiedział o nim więcej niż on sam. A jego ludzie odsunęli się dając Septo złudą szansę na ucieczkę. Łucznik wiedział że jednak przez przeszłością nie ucieknie, szczególnie jeśli nie wiedział nawet przed jaką. Sprawiało to że wysłuchanie tej historii było czymś co musiał zrobić.
Warunki do rozmowy nie były najlepsze, sprawiło to że Septo odpowiedział spokojnym tonem.
-Dobrze, prowadź.
Samemu wówczas wyciągnął jakiś oddzielny kawałek materiału i zaczął wycierać swoje upaćkane dobra tak aby pozbyć się z nich błota, w sumie wytarł również ręce. Tamtejsze błoto dosłownie mu zawadzało. Robił to idąc spokojnie wędrując razem z Thomem. Kiedy już pozbył się błociska, wyrzucił kawałek materiału na ziemię, wyczyszczony mieszek schował na swoje miejsce pod pszeszywanicę, a następnie zabrał się za zamocowanie kołczanu na swoje miejsce w pasie. Mimo tego że miał swoiste zajęcie to nadal starał się być ostrożny co do sytuacji. Może i musiał go wysłuchać ale nadal mu nie ufał, co starał się ukryć.
Obrazek

Re: [Dolne Miasto] — Ulice biedy

11
Thom nie krył zadowolenia z faktu, że Septo zgodził się na rozmowę. Wyszczerzył zęby, o dziwo miał je wszystkie i zadbane, i ruszył w wybranym kierunku.

– Zacznę od tego, że znałem twojego wuja osobiście. Był zaufanym kontaktem Gildii w Białym Forcie. Właściwie, to był jej oficjalnym członkiem poza granicami Saran Dun. Przemycał dla nas towary, czasem sprzedawał istotne informacje, przydatne w… eliminacji pewnych przeszkód – uśmiechnął się. – Wiem o tym, że otruł twoją matkę. Nie działał jednak na zlecenie Gildii, jak mógłbyś teraz podejrzewać. Choć do swojego brata, twojego ojczyma, miał pewien szacunek, tak po śmierci Jendara chciał powiększyć swoje dochody, a widział szansę w przejęciu majątku twojej matki. Chciał również sprzedać twoje siostry, pod przykrywką aranżowanych małżeństw, za niemałą sumkę. Gildia nigdy nie wtrącała się w jego plany, ponieważ nie korzystał z naszych zasobów, listy naszych klientów lub informatorów. Działał na własną rękę, a nasz kodeks do tego dopuszcza. Wiesz już może do czego zmierzam? – zapytał i nie czekając na odpowiedź kontynuował swój monolog. – Winter Neheris w dniu śmierci, zadanej przez twoje mściwe serce, miał ustalić szczegóły dotyczące sprzedaży twojej siostry, Enie. Transakcja jednak nie zaszła, a my straciliśmy cennego członka. Taka strata niesie za sobą pewne konsekwencje.

Thom i Septo zdążyli opuścić już najbrudniejszą część ulic biedy, wkraczając w nieco schludniejsze miejsce. Był to mały placyk ze studnią. Stało przy nim kilka drewnianych chatek. Z dziurawego dachu jednej z nich ulatywał szary dym. Ktoś zapewne przygotowywał sobie posiłek.

W tym miejscu błoto nie sięgało już kostek. Było zdecydowanie czyściej, a i poprzedni fetor ustąpił miejsca bardziej znośnym zapachom – głównie zapachowi dymu. W kamiennej studni tafla wody musiała być bardzo nisko. Nie była w ogóle dostrzegalna, być może dlatego, że słońce zmierzało już ku zachodowi. Uwagę mogły zwracać grube, metalowe pręty wystające z wewnętrznych ścian studni. Poza tym, okolica nie wyróżniała się jakoś specjalnie.

– Kiedy członek Gildii ginie z czyjejś ręki – kontynuował Thom – kodeks nakazuje uśmiercić jego zabójcę lub go zwerbować, aby mógł odpokutować swój czyn. Rzecz jasna, później taka osoba może zdecydować się pozostać w gronie Gildii i czerpać z tego wszelkie przywileje. Nie mam na myśli tylko możliwości zarabiania dużych sum pieniędzy. Dysponujemy zasobami, o których wielu możnych może tylko pomarzyć. Posiadłości, luksusowe i egzotyczne towary, niewolnicy, broń, kobiety... Znam cię, Septo. Znam twoje umiejętności, znam twoją przeszłość, znam też twoją rodzinę. Żyjesz wyłącznie dzięki dobroci mojego poprzednika. Dostrzegł twój potencjał i postanowiliśmy poczekać aż dojrzejesz i nabierzesz więcej doświadczenia. Byłbyś niezwykle cennym członkiem Gildii. Taka więc jest moja oferta. Dołącz do nas i należycie odpokutuj swój czyn sprzed lat – wyjaśnił, zatrzymując się obok studni. Ponownie uśmiechnął się i oparł ręce o biodra. – Możesz też wybrać śmierć. Oczywiście szybką. Wyobraź sobie, że nawet cię lubię – zaśmiał się.

Przez placyk przewinęło się kilka osób, jednak nikt szczególny w tych okolicach. Ot, jakiś żebrak bez nogi, ciężarna kobieta i gromada wygłodniałych dzieciaków. Zbliżał się wieczór.

Re: [Dolne Miasto] — Ulice biedy

12
Spokojnie drepcząc w tym spokojnym sielankowym stylu udało im się opuścić slamsy. Septo po wysłuchaniu jego słów stanął przed wyborem, sam nie był pewien czy to co mówi ten człowiek jest prawdą, wyglądało na to że wie wiele, mogło mieć to sens. Niedługo po zabójstwie wuja ruszył na wojnę, to pewnie uniemożliwiało nawet im wyrównanie tego długu krwi. Sam już nie był pewien. Istniało również bardzo spore ryzyko że pakował się w wielkie bagno, choć właśnie z takiego na dobre nie wyszedł. Mimo wątpliwości Septo w tej dość dziwnej sytuacji widział okazję, w sumie sam nie miał co z sobą zrobić. Miał kilka dróg ucieczki, jednak oni zapewne znali je więc musiał by naprawdę daleko uciec. Przemyślenia te sprawiały że Septo milczał spoglądając bez odpowiedzi w studnię. Odpowiadając w końcu poważnie.
-Więc praca dla was albo śmierć, wiesz praca nie brzmi najgorzej, jednak podejrzewam że nie chodzi wam o wycieczkę aby zbierać grzyby, a bardziej o coś w stylu nocnego polowania na jelenia. Nie dość że z tym zawsze są problemy, to jeszcze mam nadzieję że to nie ja jestem tym jeleniem. Jednak dajecie cholerne oferty nie do odrzucenia. Więc znasz już odpowiedz.
I wzrok łucznika oderwał się od studni. W Septo widać było w sumie ciężko określić raczej spokój, swoiste pogodzenie się z tym co tym razem zgotował mu los. Nie wiedział co przyniesie dalej, jednak Septo widział gdzieś w tej ciemnej studni światełko, miał nadzieję że to nie były przewidzenia.
Obrazek

Re: [Dolne Miasto] — Ulice biedy

13
– Jestem rad niezmiernie. Zapraszam zatem do środka. Omówimy szczegóły – wskazał dłonią na studnię.

Po tych słowach Mistrz Gildii rozpłynął się w powietrzu. Dosłownie. Jego ciało w jednej chwili rozmyło się niczym para wodna nad garnkiem wrzącej wody. Silny podmuch wiatru uderzył o ciało Septo. Strzelec wyczuł w nim człowieczy zapach. Chwilę później z wnętrza studni coś świsnęło, chlapnęło, stuknęło i zamilkło. Gdy Septo zajrzał do otworu, rzeczywiście ujrzał blade światełko. Nie tylko w sensie metaforycznym, które symbolizowało jego szansę na zarobek i dobrobyt, ale także w znaczeniu dosłownym. Coś w głębi się tliło, zapraszając do zejścia na dół. Wystające ze ścian studni pręty nabrały teraz znaczenia. Były swoistą drabiną.

Re: [Dolne Miasto] — Ulice biedy

14
No to zapowiadało się coraz ciekawiej, można wręcz powiedzieć że teraz miał wkroczyć do apogeum tego wszystkiego. Wesoły jegomość zniknął. Idealna okazja aby zwiać, Septo obejrzał się w prawo lewo czy nikt go nie obserwuje i wtedy jednak wszedł do studni. Dość szybko schodząc w dół. Podejrzewał że lepiej aby nikt nie widział jak wchodzi do kanałów, jeszcze jacyś strażnicy zainteresują się takową plotką i będzie nieciekawie.

/nmm\
Obrazek

Re: [Dolne Miasto] — Ulice biedy

15
TU SIĘ ZACZYNA HISTORIA HARRY'EGO WINTERA Dzień jak co dzień. Trudno zresztą o jakieś wielkie zaskoczenia, jak się prowadzi takie życie, a zwłaszcza w tej dzielnicy. Nawet jeżeli od dawna nie pada deszcz, ulice i tak są jednym wielkim mokradłem. Domy to w większości jakieś slumsy i lepianki, czasem zdarzy się jakiś drewniany szałas, jeśli ktoś jakimś cudem na niego zarobił. Kwiatów tu nie ma, jedynie co kwitnie to przestępczość, bo straż miejska rzadko tu zagląda. W takich oto okolicznościach dorastał Harry. Normalnie samotnym siedmioletnim dzieckiem pewnie ktoś by się zaopiekował, ale nie tutaj. Tutaj chłopiec musiał sam starać się o swoje utrzymanie. Obudził się tego ranka, jak zwykle niewyspany i głodny. Od śmierci Romera nie pamiętał już co ro znaczy "najeść się". Ten dzień nie mógł być inny, prawda?
ODPOWIEDZ

Wróć do „Saran Dun”