Re: [Wielki Pałac] Zamek królewski

31
— Sara? Miło cię poznać, kwiatuszku, witaj w zamku. Nosisz dumne i szlachetne imię, wiesz? Imię pięknej rzeki, która płynie przez samo serce naszego kraju, a zarazem imię wspaniałej dawnej królowej, Sary Łaskawej, babci naszego kochanego króla. Wiedziałaś o tym? Pokażę ci jej portret, jak chcesz. Chodź, maleństwo — wyciągnęła rękę i, przybrana w miły uśmiech, powiodła dziewczynkę do swoich komnat.

Marevuk nic nie mówił, a jego usta zmieniły się tylko w cienką poziomą linię. Oddychał powoli, bardzo powoli. Chcąc czy nie chcąc, podążył w końcu za damami.

— To twoja córka? — zapytała Viniss, odwracając się do niego. — Nie no, niemożliwe, nie widzieliśmy się długo, ale chyba nie AŻ TAK długo! Ile masz lat, kwiatuszku? — zwróciła się znów do małej nieznajomej. — Marevuk to twój tatuś?

A on wciąż milczał. I szedł z grobową miną, jakby mu ktoś właśnie pokrzyżował plany.

Pomieszczenie, w którym się znaleźli, było dość niewielkie i znacznie przytulniejsze od chłodnego zamkowego korytarza, po którym hulał przeciąg. Miało ściany obite gładkim w dotyku materiałem o perłowym odcieniu, wyszywanym w purpurowe łodyżki naparstnic. Były tu jeszcze dwie pary drzwi oprócz tych, przez które weszli, było niewielkie okienko z kolorowymi szkiełkami, usytuowane wysoko pod sufitem i wpuszczające do komnatki trochę światła, była oszklona szafa z książkami i przedziwnymi bibelotami, dwie miękkie białe kanapy – niezbyt wielkie, za to bardzo szykowne, niski złocony stolik na nóżkach przypominających ptasie, kilka kryształowych wazonów z irysami, orlikami i słodko pachnącymi kulami różowych piwonii.

Jadnak pierwszą rzeczą, jaka rzuciła się w oczy dziewczynce, było... zwierzątko. Spoglądało na nią z kolejnego wielkiego okna w złotej ramie, podobnego do tych, przez które przedtem przypatrywali jej się ci dziwni ludzie – to okno w pokoju Viniss najwyraźniej wyglądało w stronę lasu. A zwierzątko? Uosobienie słodyczy i dziecięcej nieporadności. Urocze maleństwo o mlecznobiałej sierści i wielkich łagodnych oczach skrytych pod długimi rzęsami, coś pomiędzy źrebięciem a koźlątkiem, z tym tylko, że z jego czoła wyrastał długi spiczasty róg. Stworzenie odpoczywało sobie na polance pomiędzy borowinowymi krzaczkami i zwiewnymi kwiatami zawilców, lśniąc jak ostatnia, niewielka, połaskotana promykiem słońca połać niestopniałego śniegu u zarania wiosny, skryta bezpiecznie w cienistym chłodzie lasu. Choć Salyah mieszkała w lesie, przenigdy nie spotkała podobnego zwierzątka. A szkoda! To tutaj spoglądało na nią tak milutko, że na pewno wspaniale byłoby się z nim pobawić. Może Viniss jej na to pozwoli?

— Siadaj, ptaszyno. Zjesz krem z migdałów? Gruszki w syropie? Poziomki ze śmietaną?
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.

Re: [Wielki Pałac] Zamek królewski

32
Zaiste trudno było młodej dziewuszce powstrzymać swój język przed bezsensowną, radosną paplaniną skierowaną w stronę młodej szlachcianki, koleżanki jej nowego opiekuna. Kilka razy nawet otwierała usta niczym ryba, by zaraz je zamknąć. Wyjątkowo zainteresowała się natomiast wspomnieniem o babci króla, czyli babci jej taty, czyli... chyba prababcia, jeśli dobrze pamiętała. Złapała nawet za rękę Viniss, pozwalając się zaciągnąć do jej komnat. Marevuk chyba nie wyglądał na zadowolonego, gdy odwróciła się w jego stronę, więc skuliła się delikatnie i zmarkotniała.
— Czternaście — wymamrotała, zerkając przy tym ponownie na mężczyznę, oczekując chyba od niego jakiegoś ratunku. W końcu sam stwierdził, aby się nie odzywała, bowiem to on będzie mówił za nią. Tymczasem młoda pani trajkotała jak najęta i ciągle ją o coś pytała, zaś Marevuk milczał jak zaklęty. Dlatego też wchodząc do bogato zdobionego pomieszczenia, po prostu wzruszyła ramionami, mając nadzieję, iż jej opiekun załatwi sprawę za nią.
W pokoju było pięknie, chociaż nadal zbyt klaustrofobicznie, jak dla Salyah. Tak dużo rzeczy w jednym miejscu było dla niej nienaturalne, chociaż wkradł się jeden miły aspekt. Prócz kolorowego okienka było jeszcze jedno, większe. Przez nie widać było las. Ukochane jej miejsce, to, w którym się wychowała. Ten był nieco inny, acz nadal piękny. Bardziej zadziwiające było jednak to, jakie zwierzątko tam odpoczywało. Ni to źrebię, ni to kózka, za to posiadało ono róg wystający z czoła. Salyah zmarszczyła swoje własne, bowiem nie znała żadnego takiego zwierzęcia. Zaintrygowana, natychmiast podeszła, a zalążek niepokoju wkradł się w jej serce. Drzewa i trawa się nie poruszały, podobnie do niesamowitego stworzenia, które tkwiło nieruchomo. Z łomoczącym sercem dotknęła lasu, by poczuć tylko farbę i płótno. Rozczarowana odkryła, że to tylko jedna ze sztuczek, jakimi raczą się ludzie mieszkający w miastach. Usiadła więc na jednej z kanap i zerknęła na Viniss, która chciała ją częstować jakimiś wyszukanymi specjałami. Przechyliła delikatnie głowę w lewą stronę, spoglądając na nią z ciekawością, po czym wyrzekła tylko: — A mogę... wszystko?

Re: [Wielki Pałac] Zamek królewski

33
— Czternaście lat? Niemożliwe, nie dałabym ci więcej niż dwanaście! — zdziwiła się Viniss. — Ale to nic, kochanie, nie martw się, dzisiaj ja wzięłam cię za dziecko, a za kilka lat będziesz błogosławić swoją młodzieńczą urodę...

— Chyba że ktoś uzna ją za zasługę elfiej krwi — wtrącił ponuro Marevuk. — Już dzisiaj niebezpiecznie być o to posądzonym, a za kilka lat, jak znam życie, będzie tylko gorzej. Chory kraj.

Dziewczynka nie bardzo zrozumiała, co mężczyzna miał na myśli, ale jeśli chodziło mu o smarowanie się czyjąś krwią, elfów czy nie elfów, to nic dziwnego, że ludzie tego nie lubili. Krew powinna zostawać w żyłach, tam gdzie jej miejsce. Zabieranie jej komuś tylko po to, żeby posmarować sobie buzię, wygładzić cerę i wyglądać młodziej, brzmiało jak okropny proceder. Lepiej naprawdę nie zostać o to przypadkiem oskarżoną, prawda?

— Przestań, kochany! — Piękna pani roześmiała się tylko, jak gdyby jej ta makabryczna wizja zupełnie nie przeraziła. — Ktoś cię podmienił, ponuraku? Gdzie się podział prawdziwy Marevuk, najweselszy z moich kuzynów, który spoglądał zawsze na życie przez różowe szkiełko?

— Rzeczywiście, dawno się nie widzieliśmy.

W odpowiedzi Viniss tylko pokręciła głową i znowu zwróciła się do Salyah;

— Podoba ci się obraz? To jednorożec, wspaniałe czarodziejskie stworzenie. Podobno mała Lara, która namalowała ten wizerunek przed stu laty, widziała go w lesie pod Saran Dun na własne oczy i szkic do obrazu zrobiła z natury, to znaczy że w ogóle nic nie zmyśliła. Ach, też chciałabym kiedyś takiego spotkać... — westchnęła tęsknie. — Ale jakoś nie było mi na razie pisane. Może dlatego, że niezbyt lubię chodzić po lasach?

W komnacie rozbrzmiał szczery śmiech. I rozbrzmiał po raz drugi, kiedy piękna kuzynka Marevuka usłyszała zamówienie dziewczynki. Trzeba przyznać, że na jej twarzy odmalowała się prawdziwa konsternacja. Zapewne jeszcze nigdy w tym zamku nie widziano równie niewychowanej i bezceremonialnej istoty. W dobrym tonie było przecież ledwo zgodzić się na jeden z zaoferowanych smakołyków, i to wyłącznie na malutką porcję, by później skubać ją pomaleńku drobnymi kęsami jak ptaszyna. Ale o tym królewna miała się dopiero dowiedzieć. W lesie takich dziwnych zasad nie było.

— Wszystko? Marevuk, skąd ty wziąłeś takie dzikie wygłodzone dziewczę? Z lasu, skoro już o lasach mowa? Dobrze, kwiatuszku, możesz dostać wszystko...

Do komnaty na wezwanie srebrnego dzwoneczka weszła niewiele starsza od Salyah dziewuszka ze spuszczoną skromnie głową. Miała na sobie prostą jasną suknię w kropki i wykrochmalony pięknie fartuch z falbanami podobnymi do skrzydeł motyla. Chwilę później znów wyszła i wróciła z tacą pełną obiecanych pyszności. Tymczasem Marevuk i Viniss wymienili między sobą jakieś dziwne, coś znaczące (ale co?) spojrzenia.

— Zjedz sobie, a my przez chwilę porozmawiamy tam za drzwiami, dobrze? — zarządził jej opiekun, a jego kuzynka Viniss tylko mu przytaknęła.

Jak powiedzieli, tak zrobili. Zanim zniknęli w głębiej położonej komnacie, pani domu przekręciła jeszcze klucz w drzwiach. Pewnie nie chciała, żeby Salyah sobie gdzieś poszła i się zgubiła. Dziewczynce pozostało więc tylko towarzystwo białych talerzyków o złotych brzeżkach w formie misternej koronki i kilku widelczyków, łyżeczek oraz nożyków w różnych wielkościach i kształtach, których przeznaczenie pozostało dla niej zagadką, ponieważ zdecydowaną większość podanych specjałów można było zjeść bez ich pomocy.

Kiedy mała uporała się już z całym słodkim poczęstunkiem, kiedy wypiła duszkiem cudowną migdałową zupę, kiedy oblizała z palców resztę syropu z gruszek oraz pochłonęła ostatnie obłoczki bitej śmietany z leśnymi poziomkami... oni nadal rozmawiali. Czasami docierało do niej zza drzwi jakieś zdanie, ale nic z tego nie rozumiała. Bękart? Prawowita dziedziczka? Edwina? Audiencja? Żadne z tych słów wiele jej nie mówiło. Czekała, czekała, czekała i umierała z nudów. Z tego wszystkiego wydało jej się nawet, że ten jednorożec z obrazka mrugnął do niej oczkiem. Zbadała wszystkie dziwne bibeloty na półeczkach, pooglądała sobie kilka mało zrozumiałych książek, w których rozebrani panowie robili jakieś figury gimnastyczne z rozebranymi paniami, raz jeszcze oblizała do czysta talerze i nic. Wciąż kazali jej czekać.

Wreszcie skrzypnęły drzwi! Wrócili!

Nie nacieszyła się długo ich towarzystwem, bo od razu zarządzili wyjście. Bez żadnego wyjaśnienia przeprowadzili dziewczynkę korytarzem do komnat jakiegoś innego mieszkańca zamku, podobno hrabiego, starego faceta z dorodnymi wąsami. Tam sytuacja się powtórzyła. Oni w trójkę rozmawiali za zamkniętymi drzwiami, jej kazali czekać.

A później znowu, znowu, znowu! Ile takich wędrówek tego dnia zrobili, tego pod wieczór Salyah już nie umiała zliczyć. Mieniły jej się tylko w oczach te kolejne bogate pokoje, w których kazano jej siedzieć, kolejne apetyczne dania, którymi ją częstowano, kolejne wytworne szaty i twarze tych wszystkich ważnych osób, które odwiedzali. Najgorzej, że nikt jej nic nie mówił, tylko tak ją ciągnęli za sobą jak szmacianą laleczkę, załatwiając potajemnie ze sobą swoje dorosłe sprawy.

— Posłuchaj... Saro — oznajmił wreszcie Marevuk, kiedy razem ze swoją kuzynką przyprowadził ją do kolejnych drzwi. Przyklęknął przed nią i popatrzył jej w twarz. — Udało mi się to załatwić specjalnie dla ciebie, rozumiesz? Nie było łatwo, bo, jak wiesz, on jest bardzo zajęty, ale się udało. Za tymi drzwiami jest twój tatuś. Wie już o twoim przybyciu. Wejdź i przywitaj się z nim.

— Nie bój się, kwiatuszku. — Viniss pogłaskała ją po włosach. — On jest bardzo miły i dobry. Na pewno bardzo się ucieszy, kiedy cię zobaczy. Musiał się ogromnie stęsknić, prawda?

W oknie na przeciwległej ścianie dziewczynka zobaczyła pierwsze gwiazdy, które wschodziły na nieśmiało ciemniejącym niebie. Uświadomiła sobie, jak bardzo jest wyczerpana całodniowym gnaniem przez zamkowe korytarze, przerywanym długimi godzinami bezczynności. Była też najedzona, tak bardzo najedzona, jak nigdy w życiu. Od tego wszystkiego najbardziej w tej chwili chciało jej się spać.

Ale za tymi drzwiami czekał jej kochany tata.

Król Aidan Augustyński.
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.

Re: [Wielki Pałac] Zamek królewski

34
Dłużyło się Salyah to oczekiwanie, oj dłużyło. Dostała porcję łakoci, jak sobie zażyczyła i owszem, zdążyła wszystko zjeść, a rozmowa, którą Viniss wraz z Marevukiem przeprowadzali, nadal się nie kończyła. Przeszukała kilka razy pokój, dotykała wszystkiego, co się tam znalazło, a nawet raz czy dwa spróbowała, potem gapiła się w nieruchome źrebię na tle lasu, zastanawiając się, czemu ona takiego nie spotkała, raz nawet zdawało jej się, że to do niej mrugnęło - ale potem nie chciało zrobić tego samego, więc odpuściła wpatrywanie się w obrazek. Minęło trochę czasu, zanim kuzyni wyszli z tamtej drugiej komnaty, ale znów - nie wytłumaczyli praktycznie niczego, tylko od razu zaciągnęli ją gdzieś indziej, do jakiegoś wąsacza. I tam nic jej nie wyjaśniono, tylko kazano czekać i się nie udzielać.
Prowadzono ją przez wiele pokoi i wiele przepychu się naoglądała, prawie tyle samo, ile zjadła kolejnych wykwintnych dań. Zdążyła się ubrudzić kilka razy, wynudzić kilkanaście, o ziewaniu już praktycznie nie wspominając. Podotykała praktycznie wszystko, co tylko mogła, zaglądnęła w każdy kąt, raz nawet zaczęła się zastanawiać, czy aby nie wyfrunąć na krótką chwilę z pomieszczenia, ale stwierdziła zaraz, że byłoby to niemądre, w końcu mogą wrócić w każdej chwili. Cóż, w każdej, tylko nie tej.
W końcu zmęczoną już ganianiem po tak dużej powierzchni, przejedzoną Salyah zaprowadzono pod kolejne drzwi. Podchodziła do nich z obojętnością, gotowa na kolejne oczekiwanie, aż dorośli sobie ze sobą porozmawiają. Ziewnęła głośno, nie siląc się nawet na zasłonięcie buzi, kiedy przykucnął przy niej Marevuk. Znudzona spojrzała na niego, przygotowana na kolejną ważną osobę, która będzie szeptała konspiracyjnie. Zamiast tego rzekł coś nadzwyczaj niespodziewanego. Serce zabiło jej mocniej, kiedy to usłyszała. Na krótką chwilę wpadła w stan euforii, jej twarzyczka rozjaśniła się, a usta rozciągnęły w szczerym uśmiechu radości. Pierwsze co zrobiła, to uściskała Marevuka, a gdy z nim skończyła, zrobiła to samo z Viniss, mamrocząc cały czas dziękuję.
Stanęła przed drzwiami, pomna tego, że rzeczywiście czuje się zmęczona, jest wieczór oraz zdecydowanie za dużo zjadła. Położyła dłoń na klamce, lecz wtedy też poczuła coś innego niż radość. Niepokój. Tyle drogi przeszła, aby spotkać tatę, ale teraz, gdy on stoi za tymi drzwiami, poczuła się trochę słabo. Osoba, do której tęskniła odkąd się dowiedziała, że istnieje oraz odkąd jej mamy zabrakło, była na wyciągnięcie ręki. Na szczęście nie pozwoliła długo dręczyć swego umysłu negatywnymi uczuciami i z nadzieją w oczach oraz niewinnością wymalowaną na całym jej obliczu nacisnęła klamkę, by uchylić drzwi i niepewnie wejść do środka, na razie milcząco. W brzuchu miała mnóstwo motylków.

Re: [Wielki Pałac] Zamek królewski

35
Ostatni odcinek drogi, najkrótszy lecz najtrudniejszy, dziewczynka musiała pokonać sama. Pożegnani czule Marevuk i Viniss zostali na zewnątrz, a ona w końcu odważyła się nacisnąć klamkę.

Za drzwiami znajdowało się wysokie i przestronne pomieszczenie o łukowatym sklepieniu i kamiennej posadzce we wzór szachownicy. Spowite w wieczorny półmrok, oświetlone resztkami wieczornego światła zza okna i kilkoma świecami w metalowych lichtarzach, chłodne, a przede wszystkim stosunkowo skromne i proste w porównaniu z tymi wszystkimi kapiącymi od złota komnatami, w których dziewczynka miała dzisiaj okazję gościć. A dziwne, przecież jej tatuś był tu podobno najważniejszy, więc chyba powinien mieć najbogatszy pokój ze wszystkich, nie?

Siedział na wysokim krześle z ciemnego drewna, które wyglądało na okropnie twarde, i pochylał głowę nad jakimiś papierami. Powoli skrobał piórem, coś pisał, może list. Posłyszawszy skrzypnięcie zawiasów, drgnął i skierował wzrok prosto na nią.

Mama miała rację, wyglądał naprawdę wspaniale. Wysoki i postawny, zupełnie jak ktoś, pod czyją opieką nie trzeba się już niczego bać, bo na pewno przed wszystkim obroni. Z ciemnymi, sięgającymi ramion lokami, tak podobnymi do jej własnych, które przytrzymywała szeroka złota obręcz. Z krótką brodą, w którą aż chciało się wtulić. Z harmonijnymi rysami, które budziły zachwyt i zaufanie. No i z oczami czarnymi jak węgle, tak samo dzikimi w wyrazie jak oczy jego córki. Ubranie też nosił bardzo ładne! Tego dnia miał na sobie rozsznurowany przy szyi kaftan w kolorze dojrzałych śliwek, spod którego wystawała jasna falbanka koszuli, kwadratowy medalion zawieszony na piersi na grubym łańcuchu, dopasowane spodnie w drobny deseń, też uszyte z fioletowej tkaniny, ciężki skórzany pas i buty o wysokich cholewkach. Jego dłonie zdobiło kilka złotych pierścieni. Dziewczynka nie przegapiła żadnego szczegółu, bo miała przecież zapamiętać tę chwilę na całe życie.

Kiedy tylko zauważył jej obecność, wstał zza biurka, zbliżył się prędko, i chociaż zwykle to przed nim klękano i bito mu pokłony, tym razem to on przykląkł przed tą małą istotką, której twarzyczka była odmłodzoną miniaturą jego własnej. Przypatrzył jej się i nie miał nawet cienia wątpliwości.

— To ty! Dziecko moje! — Jego ramiona objęły Salyah w długim, milczącym, ojcowskim uścisku. Nie pytał o nic i sam nic nie wyjaśniał. — Taka śliczna wyrosłaś — wykrztusił wreszcie z drżeniem głosu. — Taka duża. Sara. Moja kochana. Jak dobrze, że tu jesteś. Wiesz... Saran Dun znaczy po staroherbiańsku Dom Sary. To twój dom, córeczko. — Odgarnął jej loczki z twarzy i ucałował ją w czoło, delikatnie i czule. — Witaj w domu, malutka.

Przez oblicze króla Keronu przetaczało się wiele różnych emocji – wzruszenie, rozczulenie, radość ze spotkania, smutek z powodu straconych lat, może poczucie winy – jednak jego czarne oczy wciąż pozostawały nieprzeniknione. Dzikie. Niezrozumiałe. Dziwne.
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.

Re: [Wielki Pałac] Zamek królewski

36
W przeciągu kilku godzin Salyah zdążyła zobaczyć tyle, ile w życiu ani ona, ani zapewne połowa królestwa nie widziała. Nie każdy bowiem miał okazję na własne oczy ujrzeć sam zamek królewski ze wszystkimi jego cudami. A jednak wkraczając przez ostatnie drzwi, te, które w końcu prowadziły do celu jej podróży, przed jej oczami zarysowała się komnata wyjątkowo skromna w porównaniu do pełnych przepychu pozostałych pomieszczeń. Najważniejszy człowiek tego świata, jej małego świata, posiadał pokój wyglądający zwyczajnie... marnie, jak na kogoś, kto nosi koronę. I na twarzy nieprzystosowanej do wyrażania czegokolwiek innego, niż prawdy, widać było zaskoczenie takim stanem rzeczy.
Potem zaś jej oczy zbłądziły prosto w stronę rzeczonego króla. Aidana Augustyńskiego, jej własnego, rodzonego ojca. Ten zaś prezentował się wystarczająco godnie, by jej zaskoczenie zniknęło. I przede wszystkim podobnie. Kiedy widywała siebie w tafli strumieni bądź już tutaj, w lustrach, zapamiętywała własną twarz. I ta twarz, chociaż męska i dużo starsza, przypominała jej własną. Włosy podobne do jej, oczy wręcz identyczne. Była pewna, że to jej tato, ten, którego szukała. Westchnęła cichutko, uśmiechając się do niego, kiedy ten zwrócił swe oblicze w jej stronę, do tej pory zajęty własnymi, zapewne ważnymi, sprawami.
Pozwoliła się objąć, wtulając się w jego ramiona. Odebrało jej głos ze wzruszenia, być może nawet lekkiego szoku, więc stała tam, wdychając jego zapach, próbując zagarnąć go jak najdłużej, wręcz ściskając. Z niechęcią i mokrymi oczami pozwoliła nieco się odsunąć, by spojrzeć mu prosto w twarz. Wtedy też lekko się speszyła, nie tylko ze względu na tak bliskie spotkanie, jego obecność czy pocałunek na czole, tak czuły, jak matczyny, lecz przez to, że nazwał ją Sarą. Przecież Marevuk wiedział, jak się nazywa. Mógł powiedzieć tacie, prawda? Salyah nie poczuwała się już w obowiązku do kłamania, w końcu wtedy chodziło o to, aby ludzie nic nie podejrzewali czy coś w tym stylu, dlatego też nie chciała ciągnąć tej farsy. A poza tym była raczej prostą dziewczynką. Nie widziała tego, co inni.
— Mam na imię Salyah — odrzekła z lekką chrypą w głosie, ocierając ręką łzy szczęścia z twarzy i uśmiechając się ufnie, niczym sarenka, do niego. Była szczęśliwa, ale wolała, żeby jej tato znał jej prawdziwe imię, a nie to przeznaczone możnym. Wtuliła się w niego raz jeszcze, szepcząc: — Dziękuję — i pozostając w tej pozycji. Zapomniała o wczorajszych harcach w dolnym mieście, zapomniała o wszystkim. Była w końcu z człowiekiem, którego tak intensywnie szukała, a w jego ramionach nic nie mogło się jej przecież stać.

Re: [Wielki Pałac] Zamek królewski

37
— Salyah? — zdziwił się król, unosząc brew. — Salyah? Tak cię nazywali przez te lata?

Coś, co wypełniło jego ciemne oczy w tamtej chwili, dziewczynka nazwałaby chyba smutkiem. Tylko dlaczego miałoby go to właściwie smucić?

— Nie, zapomnij o tym, kochanie — zarządził stanowczo Aidan po chwili milczenia i znów przytulił córeczkę do piersi. — Jesteś królewną Sarą, noś z dumą swoje prawdziwe królewskie miano. Przed tobą nowe życie. Odzyskałaś to, co ci zabrano. Masz szansę stać się teraz na powrót częścią czegoś większego. Jako Sara. Takie imię daliśmy ci razem z twoją mamą, zanim nam cię wykradziono. Byłaś wtedy taka maleńka... Zamachowcy wtargnęli do pałacu w środku nocy. A my poruszyliśmy niebo i ziemię, przysięgam... Dziecko moje. Tyle lat cię bez skutku szukałem. Nie wierzę, że teraz tu jesteś. Przysięgam, że kazałem przetrząsnąć całe królestwo i wszystkie ościenne krainy, zajrzeć pod każde drzewo w przeklętej elfiej puszczy, wysłałem za tobą armię Czarodziejów... Na próżno. Wybaczysz mi kiedyś?

Łagodna dłoń ojca ujęła małą rączkę dziewczynki. Król zasiadł na tym samym wysokim krześle, na którym przedtem pracował, a Salyah-Sarę z łatwością podniósł i posadził sobie na kolanach.

— Ja nie znalazłem ciebie, a ty znalazłaś mnie. Opowiedz mi wszystko, co się z tobą działo przez te lata. Niech poznam twoją historię. Jak ci się udało uciec i trafić tutaj? Z jak daleka musiałaś przywędrować, maleńka? Jak cię tam traktowali?
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.

Re: [Wielki Pałac] Zamek królewski

38
Ale... – dziewczynka na chwilę się zawiesiła, nie wiedząc, co rzec. Ciężko było jej pozbyć się imienia, do którego przyzwyczaiła się, którym wołała ją kochana matula przez te wszystkie lata. Szczerze powiedziawszy nie potrafiła z sekundy na sekundę zmienić toku myślenia, jakoby miała być Sarą, nawet jeśli brzmiało to niezwykle dumnie. Postanowiła na razie tego nie wspominać i oswoić się z błogim uczuciem kiełkującym w jej wnętrzu. Przytulała się do piersi króla, słuchając jego głosu, wpatrując się w fikuśne ubrania i wdychając jego zapach, cały czas próbując odgonić łzy radości. Wsłuchując się w tembr jego głosu, wychwyciła natomiast coś, co zburzyło sielankę trwającą w jej umyśle. Zmarszczyła czoło i uniosła teraz lekko rozczochraną główkę znad jego ramienia, wpatrując się w jego twarz z delikatną nieśmiałością, ale i zaciekawieniem.
Wykradziono? Przecież nikt mnie nie wykradł. Mama musiała tylko uciekać.– Prostolinijny ton jej wypowiedzi brzmiał przekonująco. Nie pamiętała, żeby mama opowiadała coś o jakichś zamachowcach, kradzieży czy w ogóle o takich wydarzeniach. W tej chwili miała spory mętlik w głowie, którego nie potrafiła poskładać razem. Uchyliła nawet lekko usta, nie wyglądając przy tym na nazbyt inteligentną dziewczynę.
Eeeee... znikąd nie uciekłam. Nie siedziałam tam z przymusu, mama się mną dobrze zajmowała. Znaczy, w Fenistei. Tylko musiałyśmy się ukrywać – na krótką chwilę zawahała się, jakby nie chcąc czegoś powiedzieć, ale kiedy popatrzyła swemu ojcu w oczy, poczuła przypływ odwagi. W końcu był jej tatą, mogła mu powiedzieć wszystko. – Zakon Sakira podobno nas nie lubił. Mama tak mówiła. A potem zniknęła i zostałam sama... i nie chciałam być sama. Dlatego tutaj przyszłam – radośnie zaakcentowała ostatnie zdanie.

Re: [Wielki Pałac] Zamek królewski

39
Ojciec wpatrywał się uważnie w dziewczynkę, uważnie słuchając i jakby notując w pamięci każde z jej słów. W końcu przetarł zmęczone oczy i westchnął zatroskany.

— Rozumiem. Rozumiem. Posłuchaj, Saro. — Król pogładził córeczkę po policzku. — To, co teraz powiem, będzie dla ciebie trudne, ale powinnaś to wiedzieć. Osoba, z którą mieszkałaś w Fenistei, z całą pewnością nie była twoją prawdziwą matką. Nie wiem, co ci mówiła przez te wszystkie lata, ale to było jedno okropne kłamstwo, rozumiesz? Twoje miejsce jest tutaj. A ona porwała cię z twojego prawdziwego domu, dlatego musiała się z tobą ukrywać i uciekać, rozumiesz? Dlatego szukał was Zakon Sakira. Cieszę się, że mimo wszystko traktowała cię dobrze, ale to, co ci zrobiła, co zrobiła całej naszej rodzinie, całemu naszemu królestwu, jest niewybaczalne!

Królewska pięć w uniesieniu huknęła w stół, aż zabrzęczało.

— Zapomnij o niej, córeczko. Raz na zawsze. — Aidan ucałował Salyah w czubek głowy. — Twoja mama jest królową i mieszka tutaj, w zamku. Teraz już śpi, zobaczysz ją jutro rano. Już nigdy nie będziesz sama, obiecuję. Obiecuję.

Siedzieli tak przez dłuższą chwilę w ciszy.

— Pewnie jesteś już śpiąca, co? To musiał być dla ciebie długi dzień?
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.

Re: [Wielki Pałac] Zamek królewski

40
Salyah, czy raczej... Sara, delikatnie podskoczyła, kiedy król walnął pięścią w stół. Patrzyła się na niego wielkimi oczyma i nie rozumiała ani słowa z tego, co mówił. Słowa płynęły, lecz ich znaczenie raczej nie chciało dojść do biednego, prostego umysłu dziewczyny. Świadomość, iż jej mama, to nie jej mama, po prostu była niedopuszczalna i dziewczę nie zamierzało jak na razie tak po prostu przyjąć, że wszystko, o czym do tej pory myślała, było wierutnym kłamstwem.
Nie odzywała się, nie komentowała tej nowej wiadomości, ale z każdą sekundą ciszy do jej główki wkradały się wątpliwości. Nie były one tak oczywiste – prędzej zastanawiała się, dlaczego jej mama, ta z Fenistei, nie lubiła taty. Był przecież w porządku. Jasne, wizja złych panów w zbrojach, którzy chcieliby zrobić im coś złego była wystarczająco przerażająca, aby pozostać w odległej głuszy, jednak dlaczego tak późno dowiedziała się o ojcu? Niestety Salyah była raczej prosta w myśleniu i większych spisków nie węszyła, bo nie miała po co. Liczyło się, że teraz jest bezpieczna, w objęciach rodziciela oraz że nic już nigdy nie będzie jej groziło. Sądząc także po rozmiarach pałacu, jego przepychu i bogactwie, będzie mogła żyć w dostatku i spokoju. Będzie mogła jeść co chce, robić co chce i po prostu cieszyć się życiem. A przynajmniej taka była jej naiwna wizja.
Trochę. Dużo zjadłam, dużo chodziłam, obejrzałam chyba cały twój dom – odpowiedziała trochę nieśmiało, jednocześnie ziewając szeroko i nie zamykając przy tym dłonią buzi, ledwo Aidan przypomniał jej o tym,że zaledwie przed chwilą była śpiąca. Ułożyła się wygodniej na jego kolanach i położyła głowę na ramieniu, przymykając oczy. Rzeczywiście była zmęczona, całymi tymi słodyczami, chodzeniem po różnych ludziach i nudzeniem się w złotych komnatach. A w ramionach ojca było jej tak wygodnie i bezpiecznie...

Re: [Wielki Pałac] Zamek królewski

41
I odpłynęła w objęcia snu.
* Salyah długo wędrowała przez ukwiecone łąki i zielone zagajniki. Tym razem po raz pierwszy dotarła do starszej, ciemniejszej części lasu, gdzie mieściło się pradawne kamienne rumowisko. W poszarpanych granitach widniała wąziutka szczelina, w sam raz, żeby się wcisnąć. Wejście do jaskini. Wewnątrz coś błyskało, ach, tak ślicznie i ciekawie.

Wtem obejrzała się przez ramię, jakby coś jej kazało. Za sobą ujrzała młodziutkiego śnieżnobiałego konika z błyszczącym rogiem w środku czoła. Kiedy zaś popatrzyła na skały ponownie, jaskini już nie było.
* — Królewno! Królewno, już ranek, pora wstać!

Głos, który dotarł do skulonej w miękkich pierzynach dziewczynki, brzmiał jakby znajomo. Kiedy Salyah otworzyła zaspane oczęta, chwilę jej zajęło, nim przypomniała sobie, gdzie jest i o co chodzi. Usłyszała uroczysty odgłos rozsuwanych zasłon, do komnaty wpadło słońce wymieszane z radosnym świergotem ptactwa. Ranek? Gdzie tam. Musiało być już prawie południe!

— Aj, królewno! Nie zamykaj oczek! Wstajemy! Nie chcesz chyba kazać swoim łaskawym rodzicom czekać? Cały dwór zresztą czeka, żeby cię wreszcie zobaczyć.

Ponad głową dziewczynki rozpostarta była na złotych kolumienkach tkanina, obszyta srebrzystymi frędzelkami, malowana w kwiaty i gwiazdy, zaś na samym łóżku było tyle miejsca, że zmieściłyby się w nim chyba jeszcze ze cztery takie królewny! Ona dostała je jednak najwidoczniej na własność. Wprawdzie materac był tak miękki, że aż rozbolały ją plecy, ale pewnie da się do tego przywyknąć.

Sypialnia królewny Sary była większa niż cała chatka, w której dziewczynka do tej pory mieszkała. Mimo wszystko wydawała się dość przytulna. Ściany obite były miękkim błękitnym aksamitem, posadzkę w większości przykrywały grube dywany i futra, wszędzie stały wazony z kwiatami białego bzu, no i mnóstwo tu było śmiesznych małych mebelków: wyściełane stołeczki, podnóżki, fotele, stoliczki na zakręconych nóżkach, szafeczki z tysiącem szufladek. Wszystkie podobne do zabawek. Ogromnie ozdobnych zabawek, takich które troszkę strach ruszyć, żeby nie zepsuć. Na jednej ze ścian wisiało do tego wszystkiego wielkie okrągłe zwierciadło, a na innej pysznił się portret dostojnej damy o oczach tak ciemnych, jak Salyah i jej ojca, spowitej w rozłożystą suknię czerwoną jak krew i dźwigającej na skroni koronę. Złoty podpis wymalowany na ramie obrazu głosił: Sara I Łaskawa, Wielka Królowa Keronu.

Głos, który przebudził dziewczynkę, należał do Viniss, poznanej wczoraj kuzynki Marevuka, która stała obok jej łóżka razem z kilkoma innymi dziewczętami. To pozostałe trzymały się parę kroków z tyłu, odziane były we wspaniałe falbaniaste białe fartuchy i czepki, a każda z nich trzymała w rękach jakieś elementy garderoby. Jak się okazało, wszystkie one były przeznaczone dla Salyah. To znaczy, dla królewny Sary. Cała grupka ukłoniła się głęboko, kiedy dziewczynka zeszła z łoża. Viniss także. Objaśniła jej przy tym, że od dzisiaj będzie tutaj jej najbliższą dwórką, przyjaciółką, powierniczką i pomocnicą.

Jeśli wychowana w lesie dziewuszka uważała to wszystko za nieco zabawne, to dopiero miała się prawdziwie uśmiać. No bo najpierw najmłodsza z dziewcząt w fartuchach, chyba młodsza nawet od niej samej, z wytwornym dygnięciem podała jej porcelanową misę, pełną wody z płatkami jaśminu. Wedle pouczeń Viniss należało opłukać w niej delikatnie dłonie i twarz. Następnie podano jej mniejszą miseczkę z jakimś ziołowym naparem. Wbrew temu, co podpowiadał rozsądek, płynu nie miała wcale wypić, tylko wypłukać nim usta! Dobrze, że połknęła jedynie troszeczkę. Ale chyba przecież nie mógł być trujący?

Potem dwórka w czerwieni zabrała się za delikatne rozczesywanie włosów królewny. Trwało to okropnie długo, ale było właściwie przyjemne. Zabieg ten skończył się tym, że jej ciemne loki zostały zaplecione w dwa przetykane złotymi wstążeczkami warkocze i upięte przy uszach na kształt wielkich ślimaków.

Tymczasem inne usługujące jej panny, nie słuchając w ogóle protestów i napomnień, że może zrobić to sama, założyły jej kolejno koszulę (cieniutką jak pajęczyna, zrobioną ze złotej siateczki, ozdobioną przy szyi sztywną falbanką), gładziutkie pończochy, wytworne pantofelki z miękkiej niebieskiej skórki (ciekawe, z jakiego to zwierzęcia!) i halkę. A to był dopiero początek! Że też bogaci ludzie noszą na raz tak strasznie dużo ubrań! Potem bowiem przyszła pora na ciasno zasznurowany na plecach gorset, na strasznie zabawną cienką spódnicę w kształcie dzwonu, do której wszyto sztywne obręcze, potem na jeszcze śmieszniejszy, wypchany watą wałeczek, który został zawiązany wokół jej talii, potem na kolejną halkę, potem na gładką niebieską spódnicę, później znów na złożoną z dwóch części, spiętą szpilkami obcisłą bluzeczkę. A i to nie był jeszcze koniec! Bo następnie dziewczęta z poważnymi minami przypięły jej z przodu spódnicy wycięty z haftowanej w jednorożce materii trójkąt, później na to wszystko włożyły jej jeszcze wierzchnią, rozciętą z przodu suknię, do której osobno było trzeba poprzypinać po dwie pary rozłożystych rękawów. Nim to wszystko dobiegło końca, Salyah prawie umarła z nudów, a może bardziej ze śmiechu? W każdym razie musiała dojść do wniosku, że bycie królewną to nie taka prosta sprawa. Prawie nie uwierzyła, kiedy Viniss oświadczyła jej, że aksamitny, niebieski, wiązany pod szyją czepeczek z dekoracją z pereł to już ostatni element, który trzeba założyć, aby być gotową na śniadanie.

Dziewczynce trudno było rozpoznać własne odbicie, kiedy z tafli kryształu popatrzyła ku niej opakowana w tysiąc błękitno-złotych warstw istota. Wszystko to z jednej strony było miękkie, ładnie błyszczące, bardzo czyste i wydające miłe dla ucha szelesty, ale z drugiej – tak ją jakoś ściskało, drapało, krępowało, no i było też zwyczajnie ciężkie!

— Jak ci się podoba? — zapytała rozpromieniona Viniss.
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.

Re: [Wielki Pałac] Zamek królewski

42
Konik z rogiem na środku czoła tkwił przed jej oczyma jeszcze wtedy, kiedy promienie słoneczne zaczęły padać prosto na jej twarz, a czyjś głos wybudzał ją z odmętów snu. Kiedy uchyliła powieki, aby zorientować się w sytuacji, zrozumiała, że jest ponownie w nowym miejscu. Nie pamiętała, kiedy się tutaj znalazła, ale najwyraźniej musiała długo spać w tym miękkim, nawet zbyt miękkim łóżku. Zajęczała, mamrocząc coś o kolejnej chwili snu, przewracając się na drugi bok i obserwując wyposażenie komnaty, ale Viniss, której to głos ją budził, nie dała jej spać. Pozostało więc wstać.
Na pewno było przytulnie, chociaż wrażenie osaczenia jej nie opuszczało. Było strasznie dużo drogich rzeczy, których strach był dotknąć. Wszystko się błyszczało, zaś sam pokój był chyba dużo większy od całej chatki, w której mieszkała wraz ze swoją... mamą? Tak, to musiała być jej mama, nadal nie wierzyła w to, że to nie była prawda. W każdym razie wygramoliła się, patrząc po tych wszystkich dziewczynach i Viniss, drapiąc się po głowie i zastanawiając, czemu tak śmiesznie się kłaniają. I dlaczego przed nią. Natomiast okazało się, że kuzynka Marevuka będzie od dzisiaj jej przyjaciółką – i to właściwie było całkiem dobrą wiadomością. Tą nieco mniej dobrą było to, że wszystkie ubrane tak samo dziewczęta trzymały w dłoniach dziwne rzeczy, wszystkie specjalnie dla niej. Część z nich nawet ją niepokoiła.
Maraton dziwnych rzeczy rozpoczął się z chwilą, kiedy każda ze służących zaczęła podsuwać jej rzeczy, zaś Viniss tłumaczyć, do czego służą. Część z panienek była młodsza nawet od niej, co ją niezmiernie dziwiło. Robiła jednak, co jej kazano, z właściwym dla siebie brakiem wprawy. Najpierw ładnie pachnące miski z wodą, których pić nie mogła, ale brać do buzi już tak. Potem czesanie włosów, które było chyba najprzyjemniejszą częścią tego poranka. Skończyło się to na tym, że chociaż długo to zajęło, jej loki zostały spięte w wielkie ślimaki po bokach głowy. Trochę było jej w nich niewygodnie, nigdy bowiem nie nosiła tak wymyślnych fryzur. Nie skończyło się na tym jednak, ponieważ najgorsza, najnudniejsza część właśnie się rozpoczęła.
Tysiące warstw ubrań zostały pozakładane na nią – nawet nie przez nią, jak chciała deklarować – i za każdą kolejną warstwą nie było widać końca tej czynności. Po pewnym czasie przestała protestować i po prostu kiedy trzeba było, podnosiła nogę, ręce czy się obracała. Zaczęło jej się nudzić, a kiedy Viniss zakładała na jej głowę jakiś niebieski czepek, prawie jej nie uwierzyła. Następnie poprowadzono ją do lustra i poproszono o opinię. Ze zwierciadła patrzyła na nią... Sara. Taka sama, jak z obrazu na ścianie. Nie Salyah, wolny duch lasu, prostolinijna dziewucha, która tutaj przyszła, lecz prawdziwa księżna, królowa wręcz. I na pewno nie ona. Poruszyła się, obracając i o mały włos nie potknęła się o własne nogi. Gorset spłycał jej oddech, ściskał żebra, żelazna spódnica była nieporęczna, przez co na pewno nie dało się w niej biegać, zaś pozostałe warstwy ubrań sprawiały, że było jej trochę zbyt ciepło. I wszystko to było tak ciężkie, że trudno było w tym chodzić. Nie zapominając o najważniejszym – iż Salyah faktycznie nie potrafiła się poruszać w ubraniach wymagających według niej lat pracy.
Jest ciężkie. Nie da się w tym biegać. I ciśnie mnie – zaczęła narzekać, robiąc kółko w tym wszystkim. Spojrzała żałośnie na Viniss. – Nie możemy tego zdjąć? To nie dla mnie. Nie umiem w tym nawet chodzić. Chcę po prostu znowu zobaczyć tatę. I coś zjeść, głodna jestem, strasznie długo to wszystko się zakładało.

Re: [Wielki Pałac] Zamek królewski

43
— Biegać? — zdumiała się Viniss i zaniosła się śmiechem. — Ależ nie będziesz musiała nigdzie biegać! Biedne dziecko... Nie martw się, kochanie, wkrótce wszystkiego się nauczysz i do wszystkiego przywykniesz — dodała, kładąc królewnie dłoń na ramieniu. — Rozumiem, że to dla ciebie nowe, ale jako królewna musisz się odpowiednio prezentować. To bardzo ważne. Wyglądasz prześlicznie, uwierz. Sama popatrz. Rodzice będą zachwyceni, kiedy cię zobaczą. Zresztą nie ma na co zwlekać, idziemy do nich, śniadanie czeka!

Dziewczęta w fartuchach ukłoniły się, skromnie pospuszczały oczy i w dość śmieszny sposób – bo tyłem – wyszły z komnaty. Salyah została sam na sam z dwórką.

— Poczekaj. — Na twarzy Viniss rozkwitł siostrzany uśmiech. Zdecydowała ulżyć dziewczynce w cierpieniu. — Gdzie cię najbardziej ciśnie? Tu? Daj, poluzujemy to trochę...

Lekko rozsznurowane tasiemki gorsetu pozwoliły królewnie złapać głębszy oddech i jednocześnie nabrać nadziei, że cokolwiek zaserwują jej na śniadanie, da radę upchnąć to w brzuchu. No ale sama kreacja nie zrobiła się przez to lżejsza, a przyszło jej stoczyć z nią nierówną walkę na dziesiątkach schodów, którymi razem ze swoją dwórką musiała teraz zejść. Wyglądało na to, że król Aidan ulokował swoją córeczkę w najwyższej komnacie, w najwyższej wieży. I gdyby to była bajka, to pewnie dodałby jeszcze strzegącego schodów smoka – ale przecież nawet dziecko, ba, nawet dziecko z lasu wie, że smoki wyginęły wieki temu.

Sunąc spódnicami po pałacowych posadzkach dziewczęta przemierzyły chłodny korytarz i amfiladę obwieszonych złotem, udekorowanych kwiatami pokoi, by w końcu znaleźć się w sali jadalnej. Viniss lekko pchnęła dwuskrzydłowe drzwi, malowane w kwiatowo-owocowy deseń, po czym dygnęła królowi i królowej, lekko pchnęła dziewczynkę w ich stronę, a sama wyszła.

Król Aidan i królowa Edwina, nie patrząc na siebie, siedzieli przy przeciwległych końcach długiego, nakrytego białym obrusem stołu, a dokładnie w połowie jednego z jego dłuższych boków czekało wolne krzesło. Dla niej, najwyraźniej.

Tata, odziany w purpury, był piękny jak wczoraj, chociaż miał zmęczone oczy i włosy w lekkim nieładzie. A królowa? Królowa przypominała dziewczynce jakiś kwiat. Wyniosłą lilię może. Albo storczyk. Miała smukłą sylwetkę, jasną karnację, długie zgrabne palce i ciepłe zielone oczy. W przeciwieństwie do swego męża wyglądała na doskonale wypoczętą i świeższą od porannej rosy.

Ubrana była w rozkloszowaną suknię o szerokich rękawach, uszytą z turkusowych i ciemnoczerwonych jedwabi, a wyszywaną lśniącymi nićmi w deseń wodorostów, gdzie indziej zaś w drobne gwiazdki, a na krawędziach obitą jeszcze gronostajowym futerkiem. Na prawe ramię królowej miękko spływała miodowa kaskada loków. Warto wspomnieć też o misternym, wysadzanym dziesiątkami kamieni naszyjniku, który zdobił jej dekolt, o koralowych kolczykach, o pierścionku z różowym brylantem... Najpiękniejszy w tym wszystkim był jednak półokrągły, stojący sztywno kołnierz z pajęczej koronki, który otaczał jej twarz. Jak to w ogóle możliwe, uszyć coś takiego? Chyba tylko z pomocą magii.

On uśmiechnął się pierwszy, kiedy drzwi się otworzyły. Królowa ze swoim uśmiechem dołączyła parę chwil później, za to włożyła w niego chyba całe serce.

Ale jedna rzecz w tym wszystkim była nie tak. Mieli tu dawać śniadanie, a na stole poza obrusem i niskim bukietem bzu nie było zupełnie nic!
Obrazek
Specjalny medal od Aod. I od Kota.

[Wielki Pałac] Zamek królewski

44
Komanderia Zakonu Sakira ------>

Komtur oczywiście 'wyraził ochotę' na to, by mag pozostawił niejakiej Kayleigh notatkę i pożegnał go skinieniem głowy, bezzwłocznie udając się na sparing, z którego wyszedł obolały, ale w zdecydowanie lepszym nastroju. Cenił w Tertiusie to, że w jego słowniku nie istniało pojęcie taryfy ulgowej, że każdy treningowy pojedynek traktował jak prawdziwą walkę i nikt, kto stanął naprzeciw niemu z mieczem dłoni nie mógł liczyć na spokojną, niezobowiązującą wymianę ciosów. Wysoka ranga Constantina i jego wspólna przeszłość z wielkim inkwizytorem nie grały tu żadnej roli. Powtarzał więc w duchu za Sakirem; "[...] i było to dobre". Podziękował przyjacielowi za łomot, po czym prędko udał się do swojej celi, prowadzony pragnieniem znalezienia się choć na moment w spokojnym niebycie snu, jakże zadziwiająco podobnym do śmierci.

Obudził się dość wcześnie. Jego ciało nawet teraz, po tak wielu latach od zakończenia serii treningów w Srebrnym Forcie, funkcjonowało zazwyczaj w ramach dawnego rygoru. Rózgi i krzyki robiły swoje, trzeba było przyznać, że naprawdę działały; zmieniały bandę dzieciaków w coś zupełnie innego, w oddane sprawie maszyny. Sam był najlepszym przykładem skuteczności tych metod.
Szary, budzący się dopiero dzień komtur przywitał skupiając się na ogniskach tępego bólu, rozlanych po jego ciele. Palce obitej dłoni wciąż były lekko sine, ale mógł nimi poruszać bez większych problemów. Obmacał sobie jeszcze raz żebra; faktycznie bolały, oczyma wyobraźni widział plamy podskórnie rozlanej krwi, ale to nic. Nie był starcem, by parę siniaków miało zaważyć na jego samopoczuciu, a do radzenia sobie z bólem nawykł już dawno temu. Mając to na uwadze, nalezy jednak zwrócić uwagę na lekki, pulsujący ból głowy, który przywitał go śpiewając w harmonii z obitymi żebrami i palcami. Constantin czuł, że jego kłujący głos długo nie zamilknie, miał tylko nadzieję, że nie rozwinie się bardziej.


Ubrał się, przypasał miecz i żywym krokiem ruszył do kaplicy, w której spędził nieco ponad godzinę na porannych modłach. Jak zawsze, prosił Sakira o siłę i wytrwałość, by bezwzględnie rozprawiać się z Jego wrogami i godnie sprawować swą funkcję. Zatracił się w monotonii czytanych psalmów i intensywnym zapachu kadzideł, w pełni oddając się swojemu panu.
- I prowadź, Panie, nasze zbrojne ramiona, byśmy w świętym gniewie dosięgli wrogów Twoich i oczyścili ich w ogniu i krwi. - powtórzył jak w transie końcową formułę nabożeństwa i drgnął, słysząc przejmujący dźwięk uderzanego gongu. Wstał z kolan, otrzepał spodnie i ruszył na plac treningowy, gdzie przez kolejną godzinę ćwiczył bez wytchnienia.
Zdążył jeszcze szybko przemyć się lodowatą wodą, nim nim skierował swe kroki do gabinetu von Ortenberga. Komtur Saran Dun czekał na niego przed drzwiami, mężczyźni skinęli sobie głowami i bez zbędnych słów skierowali swe kroki ku dziedzińcowi, gdzie dołączyła do nich grupa żołnierzy, eskortując ich przez ulice miasta.


Marsz przez Górne Miasto był spokojny, zadziwiająco spokojny. Wszędzie panował tutaj ład i porządek, którym towarzyszył niepotrzebny przepych. Czuł się niemalże nie na miejscu, nigdy tak naprawdę nie obracając się w świecie wielkich panów i ich jeszcze większych domostw. Pochodził z prostej, ubogiej dosyć rodziny, która nie miała nic, poza nazwiskiem, które znaczyło coś wiele dekad temu. W czasie studiów z prawa i teologii miał okazję skubnąć tego wielkiego świata, później, robiąc karierę w Zakonie, również czasem musiał z nim obcować, jednak nigdy nie czuł się w nim dobrze, zawsze wiedział, że jest i będzie w nim obcy. Wiedział też, że nie jest to świat prawdziwy, a jedynie iluzja, którą otaczają się ludzie, posiadający wystarczająco dużo pieniędzy, by móc odciąć się od rzeczywistości.
Prawdziwy świat i prawdziwe życie toczyło się w Dolnym Mieście, w jego ścisku, brudzie i strachu. Teraz zaś maszerował przez dom, ba, przez miasto lalek.


Wkraczając do pałacu królewskiego, czuł wzbierające w nim oburzenie. Jak ktokolwiek u zdrowych zmysłów mógł pozwolić na tak ostentacyjny przepych, na tak jawne i bezpodstawne marnowanie pieniędzy? Za głupie ramy, w które wciśnięte były przeróżne obrazy, najpewniej można by zakupić masę sprzętu do lazaretów. Nigdy w życiu nie czuł się tak mały, nawet jako dziecko, gdy podczas treningów spadały na niego coraz to nowe razy, gdy czołgał się w błocie, czując w ustach metaliczny smak swojej własnej krwi.
Potrząsnął głową, zimnym wzrokiem taksując, eleganckie towarzystwo salonowe. Nie byli wystraszeni, jak plebs z dolnego miasta, ale to mogło się zmienić, jeśli któryś zbyt długo czuł na sobie wzrok Constantina. To oni byli tutaj mali. Człowiek mógł prawdziwie górować nad drugim jedynie duchem, a Holscher był przekonany, że większość z obecnych tutaj osób to jeno puste lalki, goniące za swymi przyziemnymi przyjemnościami, pieniędzmi i władzą. To ostatnie rozumiał.


Holscher skinieniem głowy przyjął do wiadomości słowa swojego przełożonego, marszcząc jedynie nieznacznie czoło, gdy padło nazwisko Montweissera. Reputacja tego człowieka znacząco go wyprzedzała. Constantin z trudem wstrzymał się przed pogardliwym splunięciem. Rozpustnik i lubieżnik jakich mało, że też królowi nie wstyd gościć tego człowieka pod własnym dachem. Nieważne jaką ilością złota i perfum otoczy się taka persona; zapach zgnilizny zawsze się przez nią przebije.
Wziął głęboki oddech i ruszył za Archibaldem, wkraczając wreszcie do sali obrad. Nawet przyjemne, rześkie wiosenne powietrze nie mogło wywiać z niej zapachu potu i alkoholu, zupełnie jakby wkraczał do jakiejś przyportowej speluny. Przynajmniej dziwki nie tańczyły na stole.
Splótł ręce za plecami, gniotąc swe nadgarstki w dość mocnym uścisku, by zanegować nadciągającą falę irytacji. Ból głowy odezwał się nieśmiało, pulsując w skroni Holschera.
Omiótł wzrokiem obecne na sali towarzystwo, najdłużej zatrzymując się na otyłym lordzie, popijającym coś z kielicha. Stalowe oczy Constantina wwiercały się w jego czerwony jak mak nos i z niechęcią taksowały ledwo trzymające się na nim obrania.
Co za przebrzydły wieprz. Przecież zaraz któryś z tych biednych guzików nie wytrzyma, wystrzeli, a jego paskudne cielsko wyleje się na stół. Tacy ludzie znajdują się na szczycie... Jego poddani pewnie głodują, gdy sam rzyga w kącie, by móc wcisnąć w siebie kolejne smakowite kąski. - myślał, grzecznie kłaniając się przed kolejnymi mężczyznami, gdy Archibald go im przedstawiał. Zachowywał dworskie maniery, jednak ruchy jego były stosunkowo chłodne, nie kłaniał się zbyt głęboko, nie zaszczycał nikogo choćby drgnięciem zaciśniętych w kreskę ust.


Holscherowi nawet brew nie drgnęła, gdy Lord Havelock wsadził mu szpilę. Wbił swe spojrzenie prosto w oczy szpiegmistrza, nie odwracając wzroku nawet na sekundę.
- Dzięki obecności Zakonu w świątyni, udało się uniknąć potencjalnej tragedii. - rzekł tonem spokojnym i chłodnym, absolutnie przekonany o swojej racji - Żadna osoba, mogąca mieć styczność z zarażoną jednostką nie opuściła murów tamtej placówki. Panikę udało się opanować, ludzi zebrać pod obserwacją kapłanów, a jednostkę zarażoną odseparować, by podjąć próby leczenia. Czymże jest parę połamanych kości, gdy w grę wchodzi dobro miasta? Wasza lordowska mość musi być dobrze zaznajomiona z pojęciem wyższego dobra. W jego właśnie imieniu zostały podjęte wszelkie decyzje. Rzeczony 'rzezimieszek' to złodziej i niedoszły morderca, który napadł na przeora tamtej światłej, niosącej ludziom pocieszenia placówki. W normalnych warunkach mógłby zawisnąć. Drastyczne działania były potrzebne, by jemu podobni nie ośmielili się nawet pomyśleć o dręczeniu innych zamkniętych chwilowo w świątyni ludzi. Musieli zobaczyć, że sprawiedliwości zawsze stanie się zadość, niezależnie od chaosu, który panuje wokół. - mówił czysto, rzeczowo i spokojnie. Wiosenne słońce odbijało się od insygniów zakonnych na jego piersi i sprawiało, że małe, krwistoczerwone rubiny błyskały swym ogniem.

- Raport mogę przedstawić w dwóch słowach; jest tragicznie. - powiódł wzrokiem po trójce mężczyzn, tym lekkim ruchem głowy wybijając się z iluzji bycia posągiem. - Ziemie na południe od stolicy zostały splugawione dotykiem zarazy... klątwy, która jednako atakuje tak ludzi, jak i zwierzęta i uprawy. Wioski wymierają bądź pustoszeją, czego skutki widać wyraźnie w Dolnym Mieście, zalewanym ciągle nowymi falami uchodźców. Doszły mnie słuchy jakoby nawet gromadzona w spichrzach żywność mogła psuć się i niszczeć, po przejściu tego okropieństwa.
Samo miasto zaś wymaga podjęcia zdecydowanych działań. Według słów jednego z ordynatorów miejskich szpitali, konwencjonalna medycyna jest niemal bezsilna w zwalczaniu skutków zarazy, jednak może, z naciskiem na "może", przysłużyć się chociaż do łagodzenia jej objawów... Nie zmienia to faktu, że na tę chwilę, lazarety możemy określić mianem umieralni. Brakuje jedzenia, wody i sprzętu medycznego, lekarze nie wiedzą już czego się chwytać.
- przeczyścił gardło krótkim chrząknięciem.
- Jedyną nadzieję możemy pokładać w magii leczniczej. Kapłani Karilii nie są w stanie okreslić jak długo uda im się powstrzymać postęp, nazwijmy to, fali zarazy, którą na razie utrzymują w ryzach przed murami stolicy. Możemy mieć miesiące, jednak w najgorszych scenariuszach miasto padnie jej ofiarą już za kilka tygodni. Nad naszymi głowami wisi topór, nie ma co do tego najmniejszych wątpliwości. - tymi smutnymi słowami podsumował swój raport i zamilkł.
Obrazek

[Wielki Pałac] Zamek królewski

45
Mistrz Gry

Gdyby to było parę złamanych kości, nie byłoby szumu. Wy jednak zakonniku posunęliście się do klasycznego oko za oko, ząb za ząb dokonując przymusowej amputacji kończyny rzezimieszka — do wypowiedzi odniósł się burmistrz Radwield, wypowiadając to z przekąsem. — Sprawiedliwość można zaś wymierzać wiążąc jegomościa, oddając go w ręce straży miejskiej, której zadaniem jest wspomniane wymierzanie kary odpowiedniej do przewinień. Od sprawiedliwości są sądy i szafoty, a nie samosądy ludzi boga. Wystarczył jeden dzień, a plotki się zaczęły roznosić, zaś mieszkańcy obawiać, że za kradzież jabłka do domu wrócą z odciętą ręką, a nie grzywną.

Szanowny komtur Holscher uznał w przypływie chwili najsłuszniejszy możliwy scenariusz. Przypominam, że we własnej świątyni zaatakowano jej przeora, bezczeszcząc jej dobre imię... — przełożony Constantina zaczął mówić spokojnym, stalowym głosem, ale szybko przerwał mu Havelock, ucinając temat beznamiętnie, jakby dla niego była to drobna niedogodność.

Mości komturze Ortenberg, radziłbym uszanowanie metod rządcy miejskiego i poinformowanie twych podwładnych o podjęciu ścisłej współpracy ze strażą miejską, to jest wraz z przyjęciem co do joty ich protokołów. Rozumiem, że gorąca krew twego podwładnego i żądza zemsty za haniebne czyny niedoszłego mordercy są kuszące, lecz szczególnie w tak ciężkich czasach potrzebujemy utrzymywać stare zasady, aby chociaż zachować wrażenie porządku i starego ładu.

Skontaktuję się z kapitanem straży — zakonnik ostatnie zdanie wypowiedział praktycznie przez zaciśnięte zęby. W dalszej części Constantin mógł z własnego doświadczenia zaś opowiedzieć, jak sytuacja ma się aktualnie na froncie. A miała się tragicznie, co raczył podkreślić kilka razy.

Dziękuję — odparł szpiegmistrz, za którym przebąknął Montweisser.

Czyli nic się nie zmieniło.

Może na prowincji nie, ale od początku zarazy liczba ludności Saran Dun zwiększyła się praktycznie o połowę, a to tylko dlatego, że część uciekła do Nowego Hollar, a część do Qerel. Powoli nasze spichlerze się kończą, dostawy z Meriandos przez brak porządnego traktu są niewielkie i starczają na krótki okres czasu, a żeby cokolwiek dotarło do nas z Archipelagu czy Urk-hun, musimy podnajmować spółki handlowe, bo inaczej Jakub nie przepuściłby żadnego wozu pod pretekstem ochrony zdrowia — burmistrz ewidentnie był zmartwiony brakiem żywności, na który temat powoli przeniosła się konwersacja. Havelock spokojnie zmienił plik arkuszy, hrabia Montweisser zmarszczył brwi, zastanawiając się i oddychając głębiej. Constantinowi zdało się, że jego kamizelka zatrzeszczała... ale równie dobrze sam mógł to sobie dopowiedzieć.

W takim razie w czym problem zaprząc kilku uchodźców do pracy na rzecz korony? Wyśle się paru na Wschodnią Prowincję do rozbudowy traktu, rozładuje napięcie, a przy wystarczająco szybkim tempie pracy w kilka miesięcy mielibyśmy niezależny trakt i przestalibyśmy polegać na Qerel — hrabia przesunął tłustym paluchem po mapie, znacząc ślad od Meriandos do Saran Dun, od rozwidlenia do Nowego Hollar i Oros, aż do stolicy.

Resztę, która nie chciałaby uczestniczyć w ciężkich pracach budowlanych moglibyście wcielić w wojsko. Więcej ludzi w waszych szeregach zapewni wam lepszą pozycję w nadciągających bitwach — Ortenberg również wtrącił się, pośrednio podchwytując pomysł hrabiego. Radwield uśmiechnął się krzywo.

O ile z chęcią widziałbym rozładowanie tłoku i zminimalizowanie rozprzestrzeniania się choroby, o tyle zapominacie panowie o problemie, który poruszyłem wcale nie tak dawno temu. Żywność. Co najmniej połowa zemrze przy łopatach czy w połowie drogi na Nowe Hollar i tyle będziecie mieli z taniej siły roboczej. Zanim weźmiemy się za planowanie wojny, trzeba rozwiązać ten problem.

W drodze z Qerel, jak sam pan wspominał, jest większy transport prowiantu z Archipelagu, ciężko zbrojony, by nikt nie myślał nawet o napadaniu na taką karawanę... — wspomniał Havelock, zawieszając się na chwilę, jakby oczekiwał, że ktoś coś dopowie.

Ale to oczywiście nie wystarczy na długo, plus wszyscy wiemy, jak mocno dają koronie po skarbcu takie dostawy — odpowiedział Montweisser. Burmistrz podniósł brew, jakby samo słowo korona jakoś zwróciło jego uwagę. Havelock siedział niewzruszony, zaś Ortenberg stuknął palcami o blat stołu.

Korona to było słowo klucz i nie bez powodu Montweisser wspomniał o jej skarbcu, a nie na przykład... o swoim? Właśnie, dlaczego to hrabia nie dokładał ze swojej kieszeni do prowiantu, skoro to też był jego problem?
ODPOWIEDZ

Wróć do „Saran Dun”