Trakt Łączący Saran-Dun i Qerel

241
Mistrz Gry

Kot dopadł tarczy Linusa, zwalając go z nóg kilkudziesięcioma kilogramami uczepionymi jego bariery. Zaczął syczeć na rycerza i wysuwając pazury, machać mu nimi przed oczami. Mężczyzna nie poddawał się jednak łatwo i postanowił przerzucić sobie derketa na bok, aby nieco oddalić się odeń i ciąć porządniej bądź co bądź długim ostrzem. Ten jednak zapierał się, a lewą, słabszą ręką ciężko było zrzucić z siebie cielsko dzikiej bestii. Do tego wbijał w drewno ostre jak brzytwa pazury, przez co przerzucenie go zajęłoby bardzo dużo czasu.

Nie mogąc dosięgnąć bezpośrednio ostrzem kotowatego, Linus postanowił wykorzystać inną taktykę, drąc się wniebogłosy do swych podwładnych, którzy sądząc po okrzykach sami siłowali się ze zwierzętami. Ułożył nieco inaczej miecz w ręce i siłując się z derketem, zamachnął się prosto w jego pysk, celując w lewe oko. To poskutkowało przeraźliwym miauknięciem, gdy bestia poczuła głowicę wbijającą się prosto w jego ślepię, prawdopodobnie uszkadzając mu je na dobre. Desperacko kłapnął dobrze uzębioną paszczą, a prawym, zdrowym jeszcze okiem spojrzał szaleńczo na rycerza. Zamachnął się na oślep, zanim odczepił się od tarczy, co poskutkowało nagłym bólem w lewym policzku szlachcica. Poczuł za sekundę krew w ustach, ale adrenalina skutecznie przytłumiła sensacje, jakich mógł w tym momencie doznać.

Kocur stoczył się na bok, strosząc dwa długie ogony, ślepy na jedno oko, gotowy do kolejnego ataku na półleżącego na zimnej glebie Linusa. Tymczasem w tle słychać było kocie darcie, okrzyki bojowe i świst strzał. Ktoś krzyknął coś o jednej ofierze i o zatrzymaniu krzyku – chyba Rethorn. Linus był jednak skupiony na własnym problemie, który też sam się podnosił obok i jeśli zaraz coś z nim nie zrobi, to może nie dożyć do pomocy swym kamratom.

Trakt Łączący Saran-Dun i Qerel

242
Odgłosy bitwy sugerowały, że oddział trzymał się rozkazów rycerza. Ten zaś nie mógł zrobić na tę chwilę nic ponad to i musiał się skupić się na własnym przeżyciu. Szarża w las byłaby głupotą, odwrót za wiele by ich kosztował. Musieli utrzymać pozycje i mieć nadzieje, że kotowate po utracie kilku członków stada dojdą do wniosku, że gra nie byłą warta świeczki... aczkolwiek sam fakt wielkości owego stada budził zdziwienie szlachcica. Co się tu działo? Nagle nieszczęścia zlatywały na nich jedno po drugim. Choroba, najpewniej pożar lasu i jeszcze dzikie zwierzęta na deser. Dogonienie karawany w tych warunkach będzie istną zmorą.

Zacisnąwszy w frustracji zęby rycerz podwinął nogi i bliżej klatki piersiowej. Nie chciał by bestia chwyciła w paszczę jego stopę. Jeszcze będzie ich potrzebował. Następnie w pozycji półsiedzącej zasłonił się tarczą na ile to było możliwe jednocześnie cofając ramię z mieczem tak, że ostrze jeno odrobinę wystawało nad tarczą. Liczył, że zwierz odbierze to jako akt uległości i strachu nie dostrzegając cofniętego ramienia ze śmiercionośnym ostrzem. Gdy tylko ponownie rzuci się na tarczę Linus będzie czekał na niego z pchnięciem obdarzonym pełną mocą jego prawicy. Paszcza, szyja, okolice żeber... celował gdzieś w te okolice. Jedno porządne pchnięcie które urwie żywot stworzenia. Taki był plan.
Spoiler:

Trakt Łączący Saran-Dun i Qerel

243
Mistrz Gry

Taktyka zadziałała. Kotowaty, gotowy do kolejnego ataku, widząc podkulającego nogi Linusa i jego pozycję obronną z tarczą, na której wcześniej derket wisiał, rozwścieczony atakiem i... pożarem lasu, jak zapewne rycerz sądził, skoczył, ponownie machając pazurami. Zdążył zaczepić się jedną łapą o tarczę, gdy miecz Linusa wysunął się do przodu, zatapiając sztych prosto w środek otwartej paszczy zwierzęcia. Kot rzucił się tylko raz i drugi, rozwścieczony gapiąc się zdrowym okiem na rycerza, po czym zawisnął na broni, nieżywy.

Podczas małego pojedynku natury z człowiekiem dowódca nie zauważył, że i jego podwładni sobie poradzili z kotami, ale nie bez strat. Veliara właśnie dobijała ostatniego osobnika szarżującego na nią z nieznaną nikomu wcześniej agresją i bezmyślnością, podczas gdy ludzie Virriena sami zaczęli krzątać się po okolicy, nadal gotowi na kolejny atak.

Czarodziej nadal leżał półprzytomny na ziemi, nietknięty, podobnie do zwiadowczyni, która była całkiem nieprzytomna. Wojownik z magią wody siedział z poszarpaną od zębów ręką, zwijając się z bólu... i nie wiadomo było, czy bardziej przeszkadzały mu rany, czy jego niecodzienna dolegliwość. Ostatni z czwórki, łucznik, był nietknięty, podobnie zresztą do wszystkich strzelców. Ktoś próbował właśnie odkleszczyć zaciśniętą na swojej nodze paszczę dogorywającego kota, ktoś leżał z głębokimi ranami ciętymi na brzuchu, a i samemu Rethornowi się oberwało po ręce. Reszta miała jak już jakieś zadrapania bądź w ogóle derkety nie zdążyły do nich dobiec, a patrząc wstępnie, rycerz nie widział strat śmiertelnych.

Podeszła do niego Veliara zaraz, przyglądając się uważnie jego twarzy. — Wypadałoby to odkazić chociaż — wskazała na jego twarz. Dotknąwszy się tam, Baltazar zobaczył na swej rękawicy krew i dopiero teraz poczuł, że coś go tam piecze i ciągle czuje metaliczny posmak w ustach. Jeśli zaraz czegoś nie zrobi z prawym policzkiem, to mogą mu zostać piękne blizny po pazurach dzikiego zwierzęcia.

Wiał mocny, zimny wiatr, przeganiając nisko wiszące chmury, co i rusz odsłaniając słońce będące zaciemnionym okręgiem z wylewającą się zeń falą czerwieni. Z lasu niespecjalnie teraz cokolwiek chciało wyskoczyć, ale morze się za to wzburzyło.

Trakt Łączący Saran-Dun i Qerel

244
- Zasrany kocur.

Mruknął szlachcic naciskając stopą na kark zwierza i spychając jego łepetynę ze ostrza jego miecza. Na odchodne kopnął jeszcze truchło dla pewności że bestia jest martwa i dopiero gdy nie dostał żadnej niepokojącej reakcji rozejrzał się po swojej drużynie. Sytuacja nie była zła... ale do dobrej było jej też daleko. Nie było strat. Ale byli ranni i "chorzy". Trzeba było się nimi zając jak najszybciej jeśli chciał za jakiś tydzień dalej mieć przy sobie chociaż połowę z jego obecnej garstki zabijaków. Zacisnął w frustracji dłoń mocniej na rękojeści miecza, strząsnął z neigo krew i z głuchym stęknięciem wepchnął w pochwę. Dopiero słowa Veliara sprawiły, że począł myśleć również o sobie. Z pewnym szokiem przypomniał sobie, że był ranny i patrząc na ubabraną krwią dłoń mimowolnie jęknął. Następnie ponownie podniósł głos i ryknął do swoich ludzi.

- Dobra! Opatrzeć mi się, popodnosić rannych i nieprzytomnych i na kwadrans ruszamy do tej zasranej wioski! W tym tępię będziemy potrzebowali nowego zapasu świeżych szmat i opatrunków! I niech mi ktoś pomoże mordę opatrzeć!

Musieli się śpieszyć. Wzburzające się może mogło oznaczać sztorm. A tylko tego brakowało. Jeszcze ci rozgorączkowani z nieznanego mu powodu członkowie ekspedycji złapią przeziębienie i całą operacje trafi jasny szlag. Chociaż... czy już nie była stracona? Hrabia skrzywił się ponownie. Wioska. Opatrunki. Potem będzie czas na myślenie o przyszłości.
Spoiler:

Trakt Łączący Saran-Dun i Qerel

245
Mistrz Gry

Migiem wszyscy wokół zaczęli uwijać się przy rannych, nie chcąc stać w tym samym miejscu i kusić losu. Szybko ktoś wyciągnął parę bandaży, którymi zaczęto uciskać najgorsze rany, byle chociaż na chwilę krwotok ustał. Nieprzytomnego magusa ktoś sobie przerzucił przez ramię, podobnie do zwiadowczyni. Rethorn zdawał się nie przejmować własną raną, pomagając wyrwać kły z nogi jednego z jego ludzi. Za chwilę wszyscy albo nieśli ciężko rannych, albo pomagali tym, którzy stali jeszcze na własnych nogach. Veliara rzuciła jakimś wysokoprocentowym alkoholem w stronę Linusa, po czym cofnęła się na tyły z łukiem gotowym do naciągnięcia.

Powoli, zostawiając za sobą kocie ciała i posokę skapującą z głębokich zadrapań, kompania ruszyła do wioski znacznie wolniej, niż wcześniej. Ktoś co i rusz potykał się o kamień, ranni jęczeli, a wiatr smagający ich po twarzach wcale nie pomagał nastrojom. Spoglądając w niebo, chmury nabrały rubinowego odcienia, jakby zaraz miały lunąć deszczem krwi. Fale rozbijały się o brzeg, docierając aż do klifów i co jakiś czas obryzgując Baltazara, przyprawiając go o ciarki spowodowane chłodem. Osada znacznie się przybliżyła po jakiejś pół godziny i szlachcic mógł zauważyć spore poruszenie bynajmniej spowodowane faktem ich pojawienia.

Pierwsze kroki postawione między zabudowaniami wywołały donośne ujadanie okolicznych psów, które jednak nie zbliżały się do nikogo z nich. Zaraz też parę wioskowych zauważyło ich i z wyraźnym lękiem patrzyło na rany. Ktoś komuś coś szepnął i zaraz Virrien widział oddalającego się człowieka. Nie zaszli daleko, zanim przyszedł do nich postawny mężczyzna koło sześćdziesiątki. Jego twarz rozorana była zmarszczkami pogłębionymi przez niszczycielską siłę wiatru i widocznie musiał być wieloletnim marynarzem... albo przynajmniej rybakiem, co takie dziwne raczej nie było. Spode łba spoglądał na gromadę paradującą między budynkami, wychodząc im naprzeciw, zakładając ramiona na pierś.

Nie chcemy tu kłopotów. Zara tu sprowadzicie jaką inną bandę... nic tu po was — warknął, ewidentnie widząc uzbrojenie najemników i ich rany, sądząc chyba, że są po starciu z innymi ludźmi. Morze zaszumiało mocniej, zaś gdzieś na nabrzeżu Linus widział zgromadzoną większą część wioski, wypatrującą czegoś na otwartej przestrzeni.

Wróć do „Saran Dun”