Południowy trakt

136
POST BARDA

Muzyka

Zamknięci w barierze obrońcy faktycznie mogli odbierać szalejącą nad nimi burzę jako koniec świata. Rezonujący bąbel magiczny nagłaśniał gromy, które w pewnym momencie przestały po prostu uderzać, zamieniając się w ciągły, buczący dźwięk i oślepiające światło. Wszystko, nawet ci najbliżej Constantina rozmywali się w bieli, chociaż widział, że coraz trudniej jest im skupiać uwagę na tym, co dzieje się wokół. Także i kapłani wydawali się być przejęci, chociaż w całym ferworze nie było słychać już praktycznie ich śpiewów. Mimo tego trwali, wiedząc, że może to być ich koniec.

I pomimo pełnego obaw rozkazu ucieczki, pomimo szalejącej na zewnątrz katastrofy i strat, które poniósł jego oddział, Constantin stanął tam, zdzierając sobie gardło, by wszyscy mogli chociaż zwrócić na niego uwagę. Napędzany gniewem bożym wydał własny rozkaz, a wszyscy, nawet ci ranni zbili się w okrąg tuż przed linią z popiołów, tyłem do kapłanów, obserwując ich otoczenie. Na twarzach wymalowana była determinacja i pogodzenie się z myślą o własnej śmierci, nawet w tak tragiczny sposób. Wiedzieli, na co się piszą i postanowili dokończyć swoją krucjatę, ochronić sługi boże przed złem czającym się w każdym zakamarku tego świata.

ZA KERON! W IMIĘ SAKIRA! — skandowali, żałośnie cicho względem tego, co działo się nad nimi. Holscher widział natomiast, że bestia boża wdzięcznie nazwana Iskarem uśmiechała się w jego stronę, na twarzy mając grymas mogący być może być zinterpretowanym jako duma. Salztein nie stanął jednak z nimi w szeregu, spoglądając jedynie ostatni raz na nieubłaganie zbliżającą się apokalipsę, po czym zagrzmiał, łopocząc skrzydłami: — Spotkamy się za chwilę, Ostrzu naszego Pana!

Machnął zaraz potężnie swymi potężnymi skrzydłami i wystarczyło mrugnięcie, aby nigdzie nie było go zastać. Zostali sami żołnierze, kusznicy, smętnie wyjąca abominacja ghula i złote światło, które zaczęło powoli rozpryskiwać się na wszystkie strony, obsypując głowy i ziemię wokół. Jedna z iskier upadła na glebę zmarnowaną przez buty żołnierzy i plagę, wchłaniając się w nią zaraz; podłoże tuż po sekundzie zazieleniło się, wypuszczając pojedyncze kępki trawy, które powoli rozrastały się, łącząc się z pozostałymi połaciami w większe plamy. Na razie wszystko zostawało w środku bariery, ale i ona nie mogła długo wytrzymać, powoli zamieniając się w pajęczynę, która miała za chwilę rozprysnąć się na miliony kawałków, wpuszczając do środka magiczną burzę. Szybko w powietrzu zaroiło się od złotych cząsteczek wirujących i czekających, aż zostaną wypuszczone.

W nieustającym huku Constantin usłyszał szloch, cichy, ale wybijający się wśród skandowania kapłanów. Płakała Kayleigh, która razem z resztą stała w kordonie. Spoglądała przez ramię na to, co działo się wewnątrz kręgu. Tam zaś, z czwórki kapłanów Sabrina i Isaac – ci sami, którzy wcześniej nie czuli się dobrze – przechodzili metamorfozę. Złote iskry spadały na ramiona każdego z nich, ale tylko tamta dwójka wykręcała się w szoku, nie przerywając jednak rytuału; na oczach Holschera ich ręce wydłużały się, kolana przylegały do ziemi, a szaty i skóra zamieniały się w korę. Z ich włosów wyrastały gałęzie i pierwsze pąki liści, ich ciała powoli się wydłużały. Zamieniali się w drzewa, puchnąc, gdy ich korpusy stawały się konarami; nadal trzymali się za ręce, z których kolejne długie wicie wyciągały się w stronę ramion pozostałych kapłanów. Kilka takich gałęzi przebijało się przez ręce Leopolda, który z wykręconą z bólu twarzą trwał w swoim miejscu. W opozycji do nich, Magnę otaczała delikatna poświata, wokół której spływały wszystkie iskry i przez którą gałęzie nie potrafiły się przebić.

Niektórych żołnierzy oraz Kayleigh także zaczęły oplatać wyrastające z ziemi winorośle, korzonki i trawa. Zamieniali się w żywe statuy stworzone przez matkę Kariilę, ale podobnież do kapłanów, byli gotowi na swój los.

Słudzy Kariili spojrzeli w górę w ostatnim akcie, widząc, że słup światła niemalże dotyka kopuły. Ich umorusane twarze obmywały łzy, gdy wypowiadali ostatnie wersy rytuału, jednocześnie cierpiąc w bólu i wbrew pozorom będąc błogo spokojnymi; ci ludzie pogodzili się już z losem i tak samo jak Sakirowcy, byli skłonni umrzeć za to królestwo. I wyglądało na to, że wszystkich czekał dzisiaj ten los, bez względu na to, w jaki sposób się to stanie.

Kariiljo, matulu naszo, błogosławij zjemyję tą... — złoty słup światła dotknął wreszcie kopuły, roztrzaskując ją i wypuszczając tym samym na zewnątrz miriadę gwiazd, efektu rytuału stworzonego przez kapłanów. Niczym dmuchawce rozpierzchły się, osiadając na ścianach budynków, dachach i na ścieżkach, zamieniając wszystko wokół w zielony dywan porastający w zawrotnym tempie pąkami kwiatów. Tymczasem spoglądając w górę, błyskawice zetknęły się z rytuałem, przez ułamek sekundy walcząc ze sobą o dominację; potem zaś Constantinowi wydawało się, że wszystko nastąpiło w zwolnionym tempie.

Wybuch roztrzaskał uszy wszystkich dookoła. Najpierw był bowiem dźwięk, a dopiero potem fala uderzeniowa, za którą niosła się płynna energia magiczna. Cały kordon został zdmuchnięty we wszystkich kierunkach, łącznie z Holscherem, który w jednej sekundzie zapierał się nogami o ziemię, a w drugiej leciał swobodnie w powietrzu, widząc, jak podmuch magii dogania go w zawrotnym tempie. Tuż po tym poczuł, jak coś odbiera mu dech i łamie chyba wszystkie kości, deformuje duszę i wyrywa ją z ciała. Czuł przez sekundę magię wpijającą się pod jego skórę, otulającą i szarpiącą. Był to jednocześnie ból i przyjemność, gdy zawisł w powietrzu, powoli tracąc przytomność. Ostatnim, co widział, było krwawe słońce wychylające się zza chmur.

***
Krwawe niebo przecinane gdzieniegdzie białymi jak śnieg chmurami rozciągało się nad głową Constantina, gdy uchylił oczy. Wydawało mu się, że spada, jak w jednym z typowych snów, w których tuż przed upadkiem budził się zlany potem. Przekręciwszy jednak głowę, faktycznie ujrzał, że jego ciało swobodnie leci w dół, jednak w zwolnionym tempie, jakby przedzierał się przez gęstą substancję. Pod nim ziemia przypominała pole wojny i nietrudno było odkryć, że właśnie w takim miejscu się zajmuje. Gdziekolwiek by bowiem nie spojrzał, widział nieskończone legiony maszerujące w stronę innych legionów. Ci, nad którymi upadał, nieśli sztandary z gorejącą, czerwoną gwiazdą, zaś ich przeciwnicy mieli symbol węża. Widział, że kierując się w stronę pasma ziemi niczyjej, na którym leżały setki, jeśli nie tysiące szczątek, zbroi i mieczy. Czuł w powietrzu nadciągającą bitwę, która wzywała go, by wziął w niej udział; w niekończącej się wojnie o dominację, o pokonanie swych rywali, o zniszczenie ich i upokorzenie.

Widział także inne sylwetki spadające w stronę bitwy. Gdzieś mignął mu Tertius, gdzie indziej ten krasnoludzki kusznik, zaś nad nim leciała chyba Magna. Zanim jednak udało mu się dotrzeć do centrum jatki, coś szarpnęło nim mocno, wyrywając z błogiego stanu żądzy krwi. Ponownie nastała ciemność.


***
Zbudź się — zagrzmiał głos podejrzanie znajomy. Uchylając ciężkie jak stal powieki, Constantin ujrzał przed sobą Iskara; w ludzkiej skórze, wyglądającego tak samo, zanim zaczął się rytuał. Wyglądał na zniecierpliwionego. — Masz świat do zbawienia.

Spoiler:

Południowy trakt

137
POST POSTACI
Constantin
Duma rozpierała serce szlachetnego męża, gdy patrzył jak jego ludzie bez krzty zawahania zbijają się w okrąg, gotowi do samego końca chronić kapłanów, którzy mogli uratować ich królestwo. Nawet ranni zebrali się do kupy i stanęli ze wszystkimi. Z ich twarzy biła determinacja, choć Holscher mógł dostrzec w ich oczach znajomą pustkę, sugerującą, że pogodzili się z wiszącą nad ich głowami wizją śmierci. Bogowie mu jednak świadkiem, że nie pozwoli kostusze wyrwać dusz z tych oddanych ciał na marne. Staną tu razem, jak jedna osoba, i razem pójdą ku końcowi, jeśli taki los zgotował dla nich Sakir. Zrobią to dla Keronu, tego smętnego, trawionego dziesiątkami chorób królestwa, które stanowiło ich dom.
Metal zgrzytał, gdy kolejne miecze i piki opierały się o tarcze. Nieokiełznana magiczna burza wciąż szalała nad nimi, zasiewając ziarno niepokoju nawet w sercu komtura.


Głos żołnierzy, choć tak śmiesznie słaby względem wszystkiego co działo się wokół, był miodem na uszy Constantina. Tarcza w ogóle nie ciążyła mu w ręku, ramię z orężem rwało się do boju, wręcz zawiedzione uporem bariery, która nie chciała wpuścić do środka ostatniej z piekielnych bestii. Czuł na sobie wzrok pomazańca bożego, widział dumę na jego przedziwnej twarzy, ale nim zdążył poświęcić temu myśl, bestia załopotała skrzydłami i odleciała.
Zostali więc sami. Prości ludzie, tak miękcy i krusi w perspektywie boskich rozgrywek. Schowani za swoimi połaciami żelaza i stali, które nijak nie mogły ochronić ich przed tym, co mogło nadejść. Świadomi własnej śmiertelności, a jednak zdeterminowani, przejęci do głębi ideą wyższego celu. Przybyli tu po coś. Dokonają tego.
Ostrzu naszego Pana? Widzę przecież wyraźnie, teraz bardziej niż kiedykolwiek, żem niczym poza pyłem w Jego dłoni. Ale i pyłem można cisnąć w oczy swego wroga.


Bariera słabła, z jednolitej kopuły zamieniając się w strukturę bardziej przywołującą na myśl pajęczynę. Pojedyncze iskry świętego światła bijącego ze studni, opadały na zmarnowaną, wygniecioną ziemię pod stopami piechurów. Smętna, zdjęta martwicą ziemia ożywiła się, a pojedyncze kępki trawy rozrastały się powoli, zieleniąc się jak na dobrą wiosnę. O to właśnie walczyli, o nadzieję dla tych ziem, o kolejne życiodajne wiosny. Chciał myśleć o pięknie i z zamkniętymi oczyma czekać na nieuchronny upadek kopuły, na ich ostatnie starcie, nie tyleż z przerażającą bestyją, co z szalejącym wkoło magicznym żywiołem. Chciał, by to nadzieja poniosła jego ramię, nie gniew, nienawiść i pogarda, do których tak już nawykł przez minione dekady. Chciał uwierzyć w to przedziwne uczucie, które sprawiło, że niemal zapłakał, gdy kapłani przygotowywali dany im przez boginię artefakt.
Wtem jednak do jego uszu dobiegł cichy szloch. Bogowie wiedzą jakim cudem wyłapał go spośród skandowania i ryku burzy. Otworzył oczy i rozejrzał się wkoło, dostrzegając zapłakaną czarodziejkę i kapłanów, których służba dobiegała powoli końca. Ręce Sabriny i Isaaca wydłużały się w nienaturalny sposób, kolana przylegały do ziemi, a szaty ich i skóra przemieniały się w korę. Puchli, wykrzywiali się, a z ich włosów wyrastały gałęzie, na których zaraz pojawiały się pierwsze pąki liści. Dłonie, którymi przed chwilą ściskali Leopolda i Magnę, wypuszczały z siebie długie wicie, próbujące opleść pozostałą dwójkę kapłanów. Widział, jak gałęzie przebijają się przez ręce Leopolda, który z godnością męczennika, pozostawał na swym miejscu i modlił się, mimo wstrząsającego jego ciałem bólu. Krew i łzy zraszały piękną trawę.
A więc takie są ścieżki bogów. Ludzie dla nich nie pyłem, a nawozem. Niech będzie i tak. Dzięki tym pierwszym, okropnym drzewom wyrośnie wiele innych. Dzięki kościom bielącym się w polu nadejdą obfite plony. Natura lubiła wszak śmierć, była ona jej nieodłącznym elementem.
A w tym wszystkim… Magna. Otoczona boską poświatą, nietknięta burzą, ni ‘życiodajną iskrą’. Prawdziwa boska oblubienica, może tylko ona będzie w stanie powstać po tym wszystkim z klęczek, zapłakać szczerze i wrócić do domu zieleniącym się traktem, opłaconym krwią tych, którzy byli jej bliscy.


Wyrastające z ziemi winorośle pełzły w ich stronę, powoli oplatając kolejnych żołdaków, a nawet szlochającą czarodziejkę. Świętość wyciągała w ich stronę swoją wypaczoną dłoń, wciągała ich w oczyszczające męczeństwo. I on był na to gotów, choć chciał zrobić przecież jeszcze tak wiele.
Święty Constantin, zginąwszy pod Nowym Hollar męczeńską śmiercią, pozwolił królestwu i jego ludowi raz jeszcze odetchnąć pełną piersią, uwierzyć w szansę na jutro.
Nie patrzył już na kapłanów, ani na swoich żołnierzy. Wbijał niewidzący wzrok w słabnącą barierę, zaciskając kurczowo dłoń na rękojeści miecza. Kopuła roztrzaskała się, a krzywy uśmiech wpełzł na spękane usta rycerza. Dokonało się.


Miał wrażenie, że wybuchły mu uszy. Ledwie zdążył zarejestrować ten przejmujący ból, gdy fala uderzeniowa zmiotła go z nóg, jakby był jakąś szmacianą laleczką. Podmuch wycisnął mu powietrze z płuc. Nie zdążył nawet dotknąć ziemi; w mgnieniu oka zamienił się w czysty ból, cierpienie jakiego jeszcze w swoim długim, ciężkim życiu nie doświadczył. Zupełnie jakby każda z kości w jego ciele została strzaskana na tysiąc kawałków, które jeszcze wbijały się i rozcinały miększe tkanki. Bogowie tylko wiedzą, jakim cudem od razu nie stracił przytomności, ale zdążył jeszcze dostrzec krwawe słońce, wychylające się zza ciemnych chmur. A w głowie jedna, przedziwna myśl; to cierpienie było dobre. Przyjemnym było zatracić się w bólu i…
Zniknąć.

*** Czym była śmierć?
Trwającym wiecznie snem?
Pustką? Czernią, która wypełniała człowieka, gdy ten zamyka oczy? Ciszą najbardziej odosobnionej z komnat?
A może podróżą na boski gmach, by tam grzać się wiecznie w ich blasku, jeśli prowadziło się żywot dobry i godny ich łaski? Bądź piekielną otchłanią, niekończącą się agonią, mileniami cierpienia i upokorzenia, jeśli żywot twój był plugawy?
Nigdy się jej nie obawiał, przekonany, że żył najlepiej, jak mógł żyć. Chciał jeno odrobiny więcej czasu, zawsze, choćby paru miesięcy, paru lat. Chociaż do pasowania. Chociaż do opuszczenia uczelni… do końca bitwy. Jeszcze chwilę dłużej, żeby zauważyli, kim byłem. Jeszcze rok, żeby docenili, co robiłem.
Jeszcze dekadę, bym sięgnął wielkości.


Spadał. Nad sobą miał krwawe niebo, a w dole rozrywany wieczną wojną świat. Nieskończone legiony maszerowały ku sobie, gniotąc pod okutymi stalą butami kości swych poległych towarzyszy i topiąc siebie nawzajem w morzu posoki. Jak okiem sięgnąć, pola pokrywały szczątki i porzucone uzbrojenie. Nie wiedział, kto pod nim maszerował, ale wszyscy mówili znanym mu dobrze językiem siły. Wojna. Dominacja, destrukcja, upokorzenie słabszej ze stron. Czuł zapach bitwy, bardziej wyzywający od kurwy, kuszącej przechodniów na ulicy. Chciał ich krwi. Nie wiedział kim są, ani o co walczą, ale to nie było ważne.
Gdzieś obok, z nieba spadał Tertius. Czy śmierć była tylko kolejną bitwą, którą trzeba było wygrać?

*** Śmierć.
A jednak jakiś Głos.
Czemu?

Z trudem uchylił ciążące mu powieki. Widział nad sobą Iskara; inkwizytora, który ponoć był przyjacielem czarodziejki. Raz jeszcze był człowiekiem.
A może to wszystko było jeno snem?
Drżącymi z przejęcia dłońmi dotykał swoich żeber, nóg. Tamten ból nie mógł być wytworem wyobraźni.
- – dziwnie suche gardło z początku odmówiło rycerzowi posłuszeństwa. Komtur jeno charknął coś niezrozumiale.
Kim jestem, by móc zbawić świat? Wiesz przecież, żem jeno pyłem, marnością nad marnościami. – spróbował podnieść się do pozycji siedzącej i rozejrzeć. Był zupełnie zagubiony, ale znajome poczucie dumy, a może zwykła ludzka pycha, powoli doń wracała. Czy naprawdę to do niego bóstwo wyciągało dłoń? Nawet jeśli, to…
- Przecież poległem. Upadłem. – zamilkł na chwilę.
- Co z resztą? Co z tymi, którzy powierzyli mi swoje życia?
Obrazek

Południowy trakt

138
POST BARDA
Jeżeli Constantin zaznał smaku śmierci, to wrócił z zaświatów w tragicznym stanie.

Wszystko go bolało, chociaż mógł poruszać kończynami. Względne oględziny pozwoliły ustalić, że najprawdopodobniej miał parę złamanych żeber, poobijane ciało, ale żadnych większych złamań. Odczuwał ból istnienia mocno, jak na kogoś, kto niedawno umarł. Ciężko było mu oddychać i czuł nawet w ustach metaliczny posmak kojarzony już zbyt dobrze z krwią. Do tego głowa bolała go niemiłosiernie, jakby wypił hektolitr wina przed snem i ani kropli wody.

Rekonesans pozwolił mu także stwierdzić, że leży na twardej podłodze. Tu i ówdzie parę desek wystawało i skrzypiało przy najmniejszym poruszeniu; pokój, w którym się znajdował, był niemalże pusty, nie licząc bluszczu wspinającego się po ścianach i kępkach mchu wyrastających na suficie. Było też dosyć chłodno, z wyraźną parą wychodzącą z ust. Zdecydowanie Herbia.

Jesteś jedną z niewielu drzazg, które trzymają w ryzach toczące się z góry koło wozu, którego woźnicą są ważniejsi od was. Jesteś maluczki, lecz na standardy tego świata, kompetentny, przynajmniej na razie. Ścieżka, którą kroczysz ma wiele rozwidleń, chociaż obecny tutaj twój mentor wierzy w stal twego serca. Jak to mówią ludzie? Nie spieprz tego — odezwał się głos wysoki, niemal damski. Iskar, który widząc budzącego się Constantina wstał z klęczek, westchnął cicho w stronę drzwi, przy których framudze stał elf odziany w zwiewne spodnie i kaftan bez rękawów. Jego włosy mieniły się złotem, a w całym pomieszczeniu czuć było odświeżającą bryzę.

Wyszukana metafora — burknął Inkwizytor w stronę elfa, zakładając jedynie ręce na ramiona.

Lepsze to, niż karmienie tego człowieka bajkami o wielkości i łasce. Sulon podzielił się ze mną wizją i wiem lepiej niż ty, jak pełne sakirskich grzechów jest jego serce.

Zabił chłopca w swojej duszy. Jest na dobrej drodze.

A jednocześnie może zawsze z niej zboczyć, a ty nie zawsze będziesz tam stał, zsyłając mu wizje. Musi wybrać sam.

Kuzynie...

Chłopak ma pytania, a my niewiele czasu. Mamy jeszcze parę drzazg do uświadomienia, a za niedługo będzie tutaj zagrożenie. Śpiesz się ze swoją ostatnią posługą, Sakirowcze — uciął krótko elf, odbijając się od framugi i wychodząc z pomieszczenia. Zimniejszy wiatr zawiał w pokoju, ale szybko zniknął, gdy i elf się gdzieś zapodział. Został tylko Constantin i Iskar, wyraźnie niepocieszony rozmową ze swoim towarzyszem. Odchrząknął, spoglądając na Holschera i podchodząc do okna, z którego słychać było dźwięki natury; ćwierkanie ptaków, wiatr, życie. Wyglądało, jakby było południe.

Jakkolwiek słudzy Sulona potrafią irytować, ten tutaj miał rację. Nie mamy wiele czasu, ani ty, ani ja. Więc krótko mówiąc. Nie umarłeś ani nie upadłeś, a anomalia magiczna rzuciła tobą do innego wymiaru. Zaznałeś przez chwilę smaku chwały Sakira toczącego nieskończone bitwy w swej domenie. Niewielu ma okazję tam być zarówno duchem, jak i ciałem, czuj się więc zaszczycony. Po drugie, część nie przeżyła anomalii, w tym większość kapłanów. Reszta została rozsiana i tak samo jak ty wyrzucona z tego wymiaru. Ty jesteś pierwszym, którego wyciągnąłem, jako że bogowie mają dla ciebie plany — Iskar odwrócił głowę w stronę komtura, z nieodgadnionym spojrzeniem wpatrując się w oczy mężczyzny i świdrując mu duszę. Nie ukrywał się już ze swoją naturą i zakonnik czuł bijącą od niego potęgę.

Jakkolwiek więc jesteś faktycznie pyłem w naszych oczach, tak nie możemy bezpośrednio interweniować w sprawy ludzkie i czasami musimy powierzać je niektórym osobom. A to, co nadchodzi, jest większe od wiedźmy z Nowego Hollar. Abominacja, z którą Sakir walczy waszymi ostrzami od stuleci... i coś więcej. Więc jeśli spiszesz się, Constantinie Holscherze i faktycznie pozwoliłeś umrzeć chłopcu, w imię swego Pana poprowadzisz ludzkość do boju. Bądź... nieważne. Tak czy siak, zważ także na to, że Bożyląd rządzi się własnymi prawami przestrzeni... i czasu. Nie zdziw się więc, jeśli zastaniesz świat odmienionym. Przystosuj się i działaj. Nie ma wiele czasu na przygotowania, a małostkowi, pyszni władcy nie uwierzą naprędce w to, jakie wieści im przekażesz.

Demon odstąpił od okna, powoli kierując się w stronę drzwi. Tam jednak zawahał się, spoglądając na Constantina. — Miarą twoich czynów będzie to, jak poradzisz sobie z nadciągającymi wyzwaniami. Pamiętaj o naszych rozmowach i o tym, że obserwujemy cię i oceniamy. Twoja przyszłość nie jest zapisana pewną ręką i... jak to mówią ludzie? Lepiej tego nie spieprz, bowiem gniew naszego Pana jest bolesny.

Salztein zaczął odchodzić, więc jeśli Holscher pragnął o coś jeszcze zapytać, była to ostatnia chwila.

Południowy trakt

139
POST POSTACI
Constantin
Jego obolałe członki boleśnie przypominały mu o cielesności, którą gotów był porzucić. Ręce i nogi były na miejscu, choć ciągnęły jak po wielu godzinach ciężkich treningów. Najbardziej zmartwiły go chyba przejmujące do cna ukłucia bólu, które odczuwał, gdy naciskał na niektóre z żeber, i odczuwalne problemy z oddychaniem, ale pocieszał się myślą, że nie utopił się jeszcze we własnej krwi, a więc żadne z żeber nie przebiło płuca. Widział żołnierzy, którzy po uderzeniu obuchem w tors zapadali się w sobie i padłszy na ziemię desperacko poruszali ustami, niczym ryby wyrzucone na brzeg, próbując nabrać powietrza do zalewanych posoką płuc. Głowa za to bolała go, jakby faktycznie ktoś zdzielił go maczugą w łeb. Intensywność odczucia przewyższała nawet migreny, które nękały go od czasu do czasu, niemal wyłączając go z obiegu na długość dnia. Splunął w bok, na resztki drewnianej podłogi, ciekaw, czy dostrzeże ślinę, czy jednak posokę.

Zadrżał z zimna, syknąwszy przy okazji z bólu, który nieuchronnie wiązał się z tak nagłym i gwałtownym ruchem.
Nieprzytomnym wzrokiem wpatrywał się w nieznajomego elfa, stojącego we framudze drzwi. Jego wysoki głos irytował komtura, wyszukane słownictwo zaś ledwo był w stanie rejestrować. Constantin wciąż pół-leżał na boku, wsparty na łokciu. Ramieniem uciskał obolałe żebra, ostrym bólem starając się zagłuszyć choć na chwilę ten tępy, nieustępliwy ból głowy.
Komplement z ust towarzysza (?) Iskara nie smakował tak, jak smakować powinien. Holscher nie wiedział, kim była ta istota, ale wnioskował, że coś musiało ją łączyć z inkwizytorem. Kolejny boski pomiot, demon w elfiej skórze.
Constantin chciał mu się jakoś odgryźć, ale ścisnął swój tors zbyt mocno i jeno stęknął boleśnie. Bogowie, ileż by dał za łyk wody.


Sakirskich grzechów? – wzrok komtura momentalnie stężał. Mężczyzna ściągnął brwi i z mieszaniną odrazy i czujności wpatrywał się w elfią sylwetkę. Constantin nie był jednym z najbardziej oddanych zelotów, koniecznie chcących niszczyć i palić wszystko to, co nie podlegało jego Panu. Nie był również niewykształconym chłopem ze wsi, który gotów był nienawidzić wszystkiego, co obce i ponieść istotę na widłach, tylko dlatego, że jej uszy były zbyt długie, twarz zbyt delikatna, a głos śmiesznie słaby. Jego niechęć do elfów była niechęcią człowieka kultury, wytworem cywilizacji, w której się wychował i studiowanej przezeń historii.
- Kimże jesteś, sługo Sulona, by wytykać mi moje grzechy? – wychrypiał, w międzyczasie podniósłszy się do siadu, tym razem nawet się nie krzywiąc. Duma i niechęć wystarczyły, by zaparł się w sobie i powrócił do niewzruszonej fasady, z którą tak rzadko się przecież rozstawał. Był tylko słabym człowiekiem, ale każdą słabość można było przeskoczyć. Ból to tylko koncept słabego umysłu, wymówka do braku działania.
- Nie szukam wielkości, ni boskiej łaski, elfie. Żyję, by służyć. Mojemu bóstwu i mojej ojczyźnie. – skłamał bez mrugnięcia okiem, z pewnością siebie godną nie króla nawet, a członka Panteonu, którym wszyscy tu służyli. A może wcale nie było w tym kłamstwa? Może ten jego głód uznania był tylko pochodną szczerego pragnienia do czynienia dobrych, wielkich rzeczy?
Demony rozprawiały o jego przyszłości, a on bynajmniej nie był w odpowiednim stanie umysłu, by chociaż próbować wdać się w głębszą polemikę. Czy mu się to podobało, czy nie, czuł się przy nich mały. Nawet przed tym elfem, który wcale nie był elfem. Sługa Sulona zresztą zaraz odbił się od framugi i wyszedł.


Zza okna dobiegały go odgłosy natury. Nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo brakowało mu świergotu ptaków, dopóki ten w końcu nie dotarł do jego uszu. Udało się… Naprawdę odegnali od Keronu wizję śmierci i zepsucia. Uśmiechnął się sam do siebie. To było najważniejsze.
Słuchał Iskara, w skupieniu marszcząc czoło. Jak trudno było mu w to wszystko uwierzyć! Myśl o tym, że w istocie znalazł się przez chwilę w domenie Sakira, sprawiła, że jego ciało przeszedł kolejny dreszcz. A więc tak wyglądał jego raj? Niekończąca się wojna, szczęk stali i przelewanie krwi? Deptanie poległych braci na rozciągających się po horyzont polach zroszonych potem i posoką? Czy tego właśnie chciał? Tu, na Herbii, każda wojna miała swój cel, nieważne, jak by się na niego nie zapatrywać. Czym jednak była rzeź dla rzezi? Rajem, czy… Czymś wręcz przeciwnym?
- Z pokorą więc postaram się je wypełnić. – rzekł, po czym zaparł się i wstał. Podszedł do okna, by oprzeć się o parapet. Potrzebował felczera, czuł to każdym skrawkiem swojego ciała.


Wyjrzał na zewnątrz. Gdzie był? Ile czasu mogło minąć?
- Władcy i możni tej krainy są słabi i niegodni miejsc, nadanych im z urodzenia. Są jak kolejna plugawa zaraza trawiąca Keron od środka, zaraza, której nie da się wyplenić żadnym rytuałem, ni zaklęciem. – przymknął na moment oczy, zaciągając się czystym powietrzem. Jak miło było odetchnąć pełną piersią, nie bojąc się choroby. Rycerz przeforsował się jednak i huknął pięścią w parapet, gdy ból dał mu się we znaki. Na jego twarzy nie wykwitł jednak nawet najmniejszy grymas.
- Jest to jednak choroba, którą znam. Wierzę więc, że uda mi się do nich dotrzeć. Ile czasu minęło, odkąd zakończyliśmy rytuał? – odwrócił się w stronę Inkwizytora, oparłszy plecy o framugę okna. Była przyjemnie chłodna. Najchętniej cały zanurzyłby się w lodzie. Czy faktycznie zgładził chłopca w swojej duszy? Wierzył w to. Aczkolwiek znał też jego kruchą wytrzymałość i powściągliwą nieustępliwość.


Prychnął ubawiony.
- Nie, Iskarze. Nie mam zamiaru tego spieprzyć. – śmiał się cicho i chrapliwie, z każdym spazmem zmagając się z ostrym bólem w klatce piersiowej.
- Tyle mówiliście o mojej przyszłości, ba, nawet o prowadzeniu ludzkości do boju… A słowem nawet nie wspomniałeś o zagrożeniu, na które mam się gotować, o… – zrobił przerwę na nabranie oddechu, którego nagle mu zabrakło – ... o wieściach, które mam przekazać światu. Oświeć mnie, Iskarze, nie mogę nieść pochodni, jeśli nikt mi jej pierw nie przekaże. – znów zamilkł na chwilę. Odbił się w końcu od parapetu i powolnym krokiem szedł w stronę inkwizytora.
- Gdzie jest Tertius? Czarodziejka? Moi żołnierze? Zasługują… Na taką samą łaskę, której ja doznałem. – stanął tuż przed Salzteinem, patrząc mu prosto w oczy. Nie mrugał, nie odwracał wzroku, choć spojrzenie Inkwizytora przeszywało go na wskroś, bardziej nawet niż grot piki wciśniętej w pierś piechura.
- I… na Sakira, daj mi się czegoś napić.
Obrazek

Południowy trakt

140
POST BARDA
Splunięcie na bok poskutkowało pięknym krwawym wykwitem na podłodze; jeśli jednak Constantin obawiał się przebitych płuc, nie czuł żadnego podobnego ucisku. Prawdopodobnie miał rozciętą wargę, może przygryziony język. Mógł więc spokojnie oddychać, ale i tak ból poobijanej klatki piersiowej skutecznie utrudniał podstawowe czynności, co później odbiło się na komturze.

Dwóch osobników stało w jego przestrzeni, debatując głośno o jego życiu i przyszłości, jakby samego obgadywanego tutaj nie było, bądź był jeno dzieckiem, które i tak nic nie rozumiało. Być może częściowo była to prawda, przynajmniej z ich perspektywy. Tak czy siak, jak Iskar ciągle objawiał tę samą posturę, będąc niewzruszonym głazem, z którego nic nie dało się wyczytać, tak elf zdawał się pałać odrobiną wyższości względem obecnego tutaj człowieka. Gdy ten jeszcze zadał pytania, spojrzał nań wzdrygnąwszy się pierw, jakby oburzony faktem odzywania się do jego osoby.

Kimże jestem? Jam jest ten, który z łaski Ojca widzi wszystkie ścieżki, którymi drepczą śmiertelne istoty. Jam jest ten, który zsyła wolę Ojca na ten świat i pilnuje, by przyszłość nadeszła jako oblubienica, nie jako wróg. Widzę każdą twoją ścieżkę, moja drzazgo, i wiem, że na wielu z nich dajesz się ponieść człowieczeństwu, nie potrafiąc zrozumieć niektórych idei — z każdym słowem pycha w głosie elfa rosła wprost proporcjonalnie do arogancji bijącej z jego oczu. Bez względu jednak na to, podobnie jak w przypadku Iskara utrzymanie kontaktu wzrokowego było tutaj trudne, jeśli wręcz nawet nie trudniejsze ze względu na oczy, które zdawały się wiedzieć już wszystko.

Gdy tamten już wyszedł, Iskar rozpoczął swoją przemowę, będąc równie enigmatycznym, co jego towarzysz. W tym czasie Constantin, który powstał, musiał przez chwilę walczyć z szalejącym błędnikiem, przez który świat wirował mu przed oczyma. Uporawszy się z problemem, podszedł do okna, by odetchnąć świeżym powietrzem.

Czuł smak późnej zimy i chłód, który szczypał go w policzki. Za oknem zaś widział pozostałe budynki, częściowo zrujnowane, z których wyrastały gołe teraz pędy bluszczu. Przez dawniej udeptane ścieżki wyrastały pojedyncze kępki trawy, ciemnozielone i trzymające się jako tako, zaś przy większych pasmach zieleni pojawiały się pierwsze przebiśniegi. Niebo nad nimi było błękitne, przecinane paroma chmurami. Między dachami skakało stado wróbli, po ziemi przechadzały się wrony szukające jedzenia. W środku pokoju coś zaraz pisnęło i kątem oka Holscher widział mysz przemykającą pod ścianą.

Większość nie uwierzy, dopóki nie zobaczy tego na własne oczy i nawet góry złota ich nie przekonają. Musisz się z tym liczyć — odparł Salztein grobowym głosem, przyglądając się malutkim ptaszkom podwędzającym właśnie jednej z wron coś spod dzioba. Wzruszył ramionami na pytanie o czas. — Na pewno trzy dni, tyle bowiem podobno trwała Koniunkcja w tym świecie. Ile po tym minęło, dzień, miesiąc, rok, sto lat? Nie wiem, dopiero co cię wyciągnąłem z innego wymiaru. Dla nas to była chwila, ale nie zdziw się, jeśli tutaj niekoniecznie. Sam musisz to odkryć.

Wstał od parapetu, powoli szykując się do wyjścia, gdy Holscher pozalewał go większą ilością pytań. Odwrócił się i zmarszczył brwi, słysząc ten potok, na końcu jednak wzdychając. Przez sekundę wydawałoby się, że widoczne było nawet jakieś zrozumienie. — Jak to on mówił... sam się masz dowiedzieć i podobno całkiem niedługo, zanim jeszcze zrobisz poranną toaletę. O Sakirze, jak on mnie czasami irytuje — mruknął, drapiąc się po karku. — Słuchaj, chętnie bym ci powiedział, ale mamy zasadę nie zdradzać wszystkiego. Jeśli zaś to zagrożenie zaraz się pojawi, to nie masz się czym martwić. Co do twoich ludzi... mówiłem, że część nie przeżyła. Koniunkcja za bardzo namieszała w rytuale i cudem w ogóle było to, że udało się go wykonać. Reszta wylądowała razem z tobą ciałami w innym wymiarze i uwierz mi, jeśli ci powiem, że wszyscy wrócą do tego świata prędzej czy później. Wyrwanie ich z Bożylądu nie jest tak proste — Iskar odpiął jeszcze z pasa bukłak i podał go mężczyźnie, wychodząc za próg. — Powodzenia. I pamiętaj o swojej misji.

Jeśli Constantin ruszył za Inkwizytorem znikającym za rogiem, czuł przez chwilę tylko krótki podmuch i zjeżone na karku włosy, ale samego demona nigdzie już nie było widać. Został sam, z bukłakiem wody, w wiosce, w której jedynymi dźwiękami było ćwierkanie ptasich gangów i czyjeś niewyraźne okrzyki.

Południowy trakt

141
POST POSTACI
Constantin
Komtur nieprzeniknionym wzrokiem wpatrywał się w krwawą plamę na podłodze. Taki widok zazwyczaj wywoływał w człowieku przynajmniej lekkie ukłucie niepokoju i tak było i tym razem. Zdawał sobie sprawę z tego, że z jego płucami raczej wszystko w porządku, a parę połamanych żeber na całe szczęście nie wywołało żadnych większych obrażeń, ale i tak nie uśmiechało mu się spluwanie krwawą plwociną. Spierzchnięte wargi były tak spękane, że gdy potarł je o siebie, czuł jakby szurał ustami o nieoheblowaną deskę. I tak musiał przed sobą przyznać, że był w o wiele lepszym stanie, niż powinien. Przede wszystkim; żył. To było najważniejsze. Ból i wszelkie inne przeciwności losu szło przezwyciężyć, choćby dzięki zwykłemu uporowi i sile woli. Czymże jest cierpienie w obliczu należnej mu wielkości?
Arogancja elfa była porażająca. Pycha w głosie długouchego narastała z każdym wypowiadanym przez niego słowie, a Constantin czuł, jak dłonie same zaciskają mu się w pięści. I choć twarz komtura pozostawała wyrzeźbioną w marmurze maską stoicyzmu, tak jego wzrok tężał z każdą sekundą. Wytrzymanie spojrzenia sługi Sulona było zadaniem iście heroicznym. Jego duże oczy zdawały się widzieć już wszystko. Holscher najpewniej był przed nim jak nagie dziecko, zupełnie prosty i bezbronny, ale i tak postanowił stawić mu opór w jedyny możliwy w tej chwili sposób. Mimo ogromnego dyskomfortu, nie odwracał spojrzenia swych stalowych oczu nawet na najkrótszą chwilę. Zdać się mogło, że rycerz nie mrugał nawet, starając się dostrzec swoje własne odbicie w dalekich wszak źrenicach elfa.
- Możesz na mnie patrzeć, możesz przeszyć mnie swym wszechwejrzeniem na wskroś i dostrzec wszystkie, potencjalne, przyszłe błędy i dawne słabości… Ale nie sprawi to, że będę twoją drzazgą, sługo Sulona. Mogę być co najwyżej cierniem w oku tych, którzy z pychą i pogardą patrzą na mniejszych od siebie. A nawet ci o sokolim wzroku mogą oślepnąć od jednego niefortunnego wypadku. Jednej, małej drzazgi – wycedził przez zaciśnięte zęby.
Wyjście elfa przyjął z pewną ulgą, choć niesmak z pewnością utrzyma się jeszcze przez jakiś czas. Słuchając słów Iskara, Holscher rozglądał się po pokoju, w którym przyszło mu się obudzić. Czuł, że nie ma przy sobie miecza, ni tarczy, pozostał więc jeno w ubraniu i zapewne poobijanej nieco zbroi. Hełm leżał gdzieś w rogu pokoju. Na tę chwilę odległość ta zupełnie go przerastała.


Spróbował wstać. Świat agresywnie zawirował mu przed oczyma, więc przezornie uparł się o ścianę i patrzył przez chwilę na własne stopy. Na całe szczęście słowa sługi Sakira nic nie robiły sobie z falujących wkoło komtura ścian i docierały do jego uszu bez większych problemów. Gdy podłoga znów stała się ciałem jednoznacznie stałym i nieożywionym, a ściany osiadły w należnych im miejscach, Constantin podszedł do okna, chcąc odetchnąć świeżym powietrze.
Chłód szczypał go w policzki, czuł na języku specyficzny i jakże przyjemny teraz smak zimy. Najchętniej oparłby się czołem o szybę i chłonął jej zimno, ale nie zrobił tego z szacunku dla istoty, która podawała się niegdyś za inkwizytora z jego Zakonu. Błękitne niebo wisiało nad podupadłymi zabudowaniami wsi. Wydeptane niegdyś przez chłopów ścieżki powoli zarastały trawą i pojedynczymi przebiśniegami. Z lekkim uśmiechem na ustach przyglądał się stadku wróbli, które beztrosko skakały między strzechowymi dachami chatek. Wzdrygnął się niemal na piśnięcie, dobiegające ze środka pomieszczenia. Kątem oka udało mu się dostrzec przemykającą pod ścianą mysz, ale w głowie pozostała mu wizja szczura. Największego przyjaciela zarazy, żerującego na zwłokach bezdomnych, których nie zdążono w czasie pochować.


Liczę się z tym. Zresztą, nie złotem winno się przekonywać tych wieprzy. – dziwił się, skąd tyle jadu w jego własnych słowach. Może czuł, że przy Iskarze może pozwolić sobie na odrobinę więcej? Potrzebował wyrzucić z siebie choć odrobinę niechęci, którą pielęgnował od lat. Z racji piastowanego stanowiska przysługiwało mu sporo wolności, jednak czasem i on musiał schować język za zębami. Zakon potrzebował poparcia możnych Keronu, przynajmniej na papierze… Przynajmniej na razie.
Idea straconego czasu martwiła komtura. Co jeśli obudził się w świecie, którego tak naprawdę już nie zna? Chaty zdawały się być znajome, zima pozostawała zimą, ale… Jak długo go tu nie było? Co z Kruczym Fortem, co z rodzinami jego żołnierzy? Wdowy zasługiwały na godną odprawę za poległych w świętej sprawie mężów, chłopi z okolicznych wsi czekali przecież na żywność. To wszystko małe sprawy w perspektywie tajemniczego boskiego zadania, ale były to sprawy, którymi winien się zająć, jego podstawowe obowiązki. Miał nadzieję, że Erhart wszystkiego dopilnował. Constantin mu ufał.
Tą myślą uspokoił się nieco.
- Rozumiem. – odrzekł tylko, wciąż wpatrzony w krajobraz za oknem.


Holscher zaraz odwrócił się w stronę inkwizytora i zadał mu jeszcze kilka pytań. Słysząc jego odpowiedź, rycerz uniósł tylko brew. Wysłańcy Bogów posyłali go na misję, mówili o zbawieniu świata, o idei tak przerażająco olbrzymiej, że niemal kompletnie abstrakcyjnej. Bo czymże mogło owe zbawienie świata być? Jak mogło wyglądać? Przed czym miał go wybawić? Nie śmiali jednak tego abstraktu doprecyzować, woleli pozostawić go w zawieszeniu. Niezbadane są wyroki boskie.
Wieść o śmierci podwładnych przyjął z kamienną twarzą, jednak jego wzrok nieco złagodniał. To byli dobrzy ludzie; oby w śmierci odnaleźli należne im ukojenie. Widział jednak co najmniej kilkoro z nich w Bożylądzie, była więc wciąż nadzieja dla Tertiusa i Czarodziejki. Co z Gerwaldem i prostymi piechurami? To miał pokazać mu czas, więc pozostało mu jeno z pokorą czekać na odpowiedni moment.
- Niejasność oznaką boskości. – westchnął, niezadowolony. Z wdzięcznością przyjął od Iskara bukłak z wodą. – Dziękuję. Nie mógłbym o niej zapomnieć. – uśmiechnął się blado do pleców znikającego mężczyzny. Nie ruszył za nim, choć czuł, że gdyby tak zrobił, to za rogiem czekałaby na niego jeno pustka.


Pociągnął kilka łapczywych łyków z bukłaku, niemal krztusząc się wodą. Jej zbawczy chłód był dokładnie tym, czego potrzebował. Zaspokoiwszy pragnienie, przypiął bukłak do pasa i przeszedł się do rogu pokoju, by podnieść z ziemi swój hełm. Pokiwał w milczeniu głową, zastanawiając się, czymże zasłużył sobie na boską atencję.
Z hełmem pod pachą ruszył na zewnątrz. Kroczył spokojnie, starając się nie nadwyrężać obolałego przecież ciała. Oddychał płytko, acz miarowo. Wsłuchał się w dźwięki wsi, ptasie trele i ciche szuranie sroczych nóżek o ziemię. Zdało mu się, że posłyszał w oddali jakiś ludzki głos. Nawoływania, krzyki?
Cóż mógł więc zrobić? Ruszył ku odgłosom życia, jak na człowieka, który powstał z martwych przystało.
Obrazek

Południowy trakt

142
POST BARDA
Groźby komtura Kruczego Fortu zdawały się nie zwracać uwagi elfa, który patrzył ciągle w ten sam sposób na niego, a nawet mocniej, gdy tylko Constantin odwzajemnił spojrzenie. Przekręcił nawet głowę zaciekawiony wysublimowanymi groźbami mężczyzny, uśmiechając się wyjątkowo rozbawiony potokiem słów wychodzącym z ust Holchera. Kiedy ten więc skończył swój rant, przed wyjściem zerknął na Iskara, mówiąc tylko: — Masz swojego martwego chłopca jak na tacy.

Woda przyjemnie opłukała suche gardło, przelewając się przezeń i kojąc nieco ból spierzchniętych ust. Kilka kropli nawet spłynęło po brodzie zakonnika, a gdy przecierał ją, razem z płynem widział delikatne, krwawe strużki. Resztki krwi, co nie było wyjątkowym zaskoczeniem. Tak czy siak bez wysłanników jedynymi dźwiękami towarzyszącymi wojownikowi w jego wędrówce było skrzypienie desek, odgłosy natury i pojedyncze głosy brzmiące na krzyki. Wiedziony tym Constantin wyruszył więc na zewnątrz, po drodze mijając ślady dwóch par butów nachodzących na siebie i urywających się w pojedynczym punkcie na środku wąskiego korytarza, jakby Iskar i elf po prostu ulotnili się i rozpłynęli w powietrzu.

Na zewnątrz odgłosy były wyraźniejsze, chociaż z tej odległości trudno było o rozróżnienie czegokolwiek ponad głośnymi okrzykami. Holscher widział również, że pomimo natury, która gęsto pokrywała budynki, ścieżki i trawniki, wioskę potrafił rozpoznać. Ba, jechał tędy całkiem niedawno jeszcze z lasu, który aktualnie był za jego plecami. Widział tam, że niektóre drzewa zieleniły się – głównie iglaste, ale podszycie także wyglądało... normalnie. Nawet ziemia pod jego stopami nie była spękana i chorobliwie wyglądająca. Wokół, na fasadach, ścianach, strzechach wyrastały kolejne rośliny, pnącza i mchy, które nadawały wiosce zrujnowanego wyglądu, jakby natura przez lata tutaj urzędowała.

Spoglądając na południe, w stronę centrum, ponad niskimi dachami Constantin ujrzał korony zdawałoby się trzech drzew – zazielenione jak podczas późnej wiosny, a na dodatek kwitnące w wielu miejscach. Stamtąd też dochodziło najwięcej dźwięków – ćwierkanie, ale także zdawałoby się ludzkie głosy. Wiedziony więc nimi komtur ruszył w stronę centrum, gdzie niedawno odbywała się szaleńcza walka o przetrwanie. Im bliżej podchodził, tym bardziej zmieniał się krajobraz. Wicie pokrywały się coraz gęstszym listowiem, trawa była bujniejsza, rosły także kwiaty i gdzieniegdzie nawet kręciły się pszczoły. Z paru budynków widoczne były drzewa przebijające się ponad słomę. I zwierzęta, drobne żyjątka gnieździły się w listowiu, czmychając przestraszone sakirskich butów. Mnóstwo ptaków, myszy, jeże, owady... roślinność stawała się bujniejsza, a wraz z nią fauna zagnieżdżona w okolicy. Było tutaj też zauważalnie cieplej.

Zaledwie szpaler budynków oddzielał już Constantina od placyku boju i dźwięki stawały się wyraźne na tyle, aby je odróżniać. Słychać było więc głośne krzyki przypominające nieco elficki język, raz nawet okrzyk bólu, ale przede wszystkim szczęk stali. Ktoś walczył między drzewami.

Zerkając zaś zza rogu, komtur ujrzał pełen obraz tego, co stało się wokół studni; przede wszystkim na środku, naokoło źródła dawnej zarazy wyrastały teraz wysokie drzewa o grubych pniach i białej korze. Drzewa, których gałęzie splatały się ze sobą w ciepłym uścisku; drzewa, na których wyryte były niewyraźne z tej odległości twarze. Z punktu widzenia Holschera jedno miejsce było wolne, dzięki czemu mógł ujrzeć studnię, teraz gęsto zarośniętą florą. W dalszej odległości od centrum w niektórych miejscach, gdzie wydawałoby się, że przecież stał kordon jego ludzi, zarysowane były sylwetki zdawałoby się stworzone w pełni z roślinności. Posągi Kariili, niektóre trzymające w swych zielonych dłoniach miecze. Było ich kilka, zastygłe w różnych pozach... a między nimi jedna wyraźnie kobieca figura, która miała wokół karku futro z kwiatów.

Nim jednak Holscher zdołał dokładniej przyjrzeć się tej niecodziennej scenerii, jego uwagę skupiło coś zgoła innego. Walka i to bynajmniej jego ludzi. Nie rozpoznawał nikogo znajomego. W ferworze ujrzał wysokie postacie ubrane w szaty i zbroje, walczące na poły magicznie, na poły fizycznie. Były to zdecydowanie Wysokie Elfy... zaś ich przeciwnikami były niskie, być może półtorametrowe zakapturzone istoty, których twarzy nie potrafił na razie ujrzeć.

Ruch z jego prawej strony mógł przykuć spojrzenie komtura, który odwróciwszy się w tamtą stronę, ujrzał wychodzącego z uliczki... człowieka w kapturze. Człowieka o cerze białej i prześwitującej, jakby nigdy nie zaznała ona słońca i oczach, które zasłonięte były mlecznobiałą zasłoną. Owa abominacja prowadziła zaś przy sobie... pająka. Pająka wielkości mniejszego konia, z wielkimi, włochatymi odnóżami, odwłokiem i kuprem, na którym było usadowione siodło. Na jego widok bestia zaklekotała swymi żuwaczkami i zasyczała, podnosząc przednie stawy. Prowadzący ją człowiek spojrzał prosto na Holschera, ale zaraz przesunął dalej wzrokiem. Nie widział go.

Południowy trakt

143
POST POSTACI
Constantin
Choć spojrzenie aroganckiego elfa tylko stężało, a poczucie bycia przeszywanym na wskroś wzmogło się, to Constantinowi nawet przez głowę nie przeszło, by odwrócić wzrok. Pozostawał niewzruszony, jak skała, którą nie raz musiał być dla swoich ludzi, a oblicze jego pozostawało wyciosaną w marmurze maską. I choć w środku drżał, widząc ten rozbawiony uśmieszek demona, choć czuł jak serce zaczyna mu bić szybciej, a pięść sama garnie się do tego, by usunąć ten paskudny grymas z gładkiego lica rozmówcy komtura, to na zewnątrz zdawał się być oazą spokoju.
Ostatnich słów sługi Sulona nie puścił jednak mimo uszu.
- Zapewniam, że kto umarł, ten nie żyje. – sapnął tylko, zdjęty nagłym ukłuciem bólu w klatce piersiowej po tym jak wcześniej wciągnął z sykiem powietrze.


W kilka minut później trzymał w ręku manierkę z wodą i choć nie wiedział o wiele więcej niż wcześniej, to przynajmniej był w stanie utrzymać się na nogach bez dalszych batalii z szalejącym błędnikiem. Uniósł naczynie do ust i łapczywie pociągnął zeń kilka dużych łyków. Kilka kropli życiodajnej wody spłynęło po jego potarganej z lekka brodzie i opadło w swej nagłej czerwoności na podłogę. Holscher nie zwrócił na to większej uwagi.
Ruszył na zewnątrz, z hełmem pod pachą i manierką dyndającą przy pasie. Komtur bez swojego miecza czuł się niemal nagi; ten kawał stali był dlań zapewne nawet ważniejszy od wisiora z insygniami Zakonu. Ostrze nie mówiło może od razu o przynależności męża, ale stanowiło nieodłączny element jego persony; przede wszystkim był rycerzem. Żołnierzem świętego zakonu, który przysiągł bronić ten zepsuty świat przed trawiącym go plugastwem. Osobą od młodości szykowaną do zabijania i wychwalania poprzez ten krwawy spektakl Pana Wojny i Jego gorejącego ostrza.
Bez miecza nawet dumny Constantin mógł poczuć się przez chwilę małym. Deski skrzypiały pod jego stopami, gdy szedł w stronę drzwi. Zwrócił uwagę na ślady dwóch par butów, które nagle urywały się pośrodku korytarza, jakby demony, z którymi przed chwilą rozmawiał, zwyczajnie rozpłynęły się w powietrzu. Najpewniej tak też się stało; nie miał pojęcia jakie możliwości miały te boskie stworzenia.


Wyszedł na zewnątrz i rozejrzał się wkoło. Wieś wyglądała jak jedna z tych opuszczonych osad, których ludność, zdziesiątkowana przez wojnę lub chorobę, musiała przenieść się w inne miejsce… Bądź której kości bielały rozrzucone po okolicznych polach. Natura odzyskiwała wyrwany jej przez ludzi teren. A jednak, mimo bujnej roślinności porastającej chaty i ścieżki, zdawało mu się, że poznaje to miejsce.
Spojrzał za siebie i dostrzegł las, przez którego szkielet jeszcze niedawno przedzierał się ze swoją drużyną, gnąc na złamanie karku za źródłem zarazy. Drzewa zaczynały zielenić się, kolory powróciły na wcześniej piekielnie szary i smętny krajobraz. Iskar sprowadził go więc z powrotem do miejsca, w którym wszystko miało się skończyć… I oznajmił mu, że tak naprawdę problemy dopiero się zaczęły.
Constantin westchnął ciężko, krzywiąc się nieco z bólu, który poczuł w klatce piersiowej.
W oddali, w centrum wsi, widział korony trzech drzew. Pięknie się zieleniły, ba, nawet stąd widział jak kwitły przyjemnym dla oka kwieciem. Były żywym przykładem piękna cierpienia, naturalnymi pomnikami dobrowolnego męczeństwa.
Jego droga wiodła go w ich stronę. To właśnie stamtąd dobiegały go ludzkie, zdawałoby się, głosy. Serce Holschera radowało się na zdrową ziemię pod jego stopami i coraz to bujniejszą zieleń wkoło. Natura była niemal inwazyjna, rozsadzała niektóre chatki od środka, ale… Żyła. Każde zieleniące się źdźbło trawy stanowiło świadectwo jego sukcesu.


Zadowolenie komtura nie mogło trwać zbyt długo. Znajdował się o rzut kamieniem od osławionej studni i bez najmniejszych wątpliwości mógł stwierdzić, że słyszał odgłosy walki. Zacisnął usta w wąską kreskę, czuł jak wyschnięta skóra i strupy drażnią mu wargi. Podarowali ziemi życie, ale nie zbawili jej od wojny. Oczywiście, bynajmniej tego nie oczekiwał, ale czemu, na otchłań, walczono właśnie tutaj, ze wszystkich miejsc? Awangarda sił Zakonu maszerujących na Nowe Hollar natknęła się na czujki zbuntowanych magów? Zdawało mu się, że słyszy elficki, nawet jeśli nie potrafił rozróżnić poszczególnych słów. Okrzyki bólu i szczęk stali. Doskonale znana mu symfonia wojny.

Powoli podszedł do najbardziej wysuniętej w stronę placyku chatki. Ziemia chrzęszczała pod jego okutymi stalą butami, ale wiedział, że te odgłosy były niczym dla zajętych walką jednostek. Wyjrzał zza rogu budynku. Mimo całego zamieszania, jego wzrok w pierwszej kolejności powędrował ku drzewom, rosnących wkoło studni. Nawet z tej odległości widział jakby wyryte w nich twarze. Ich biała kora stanowiła idealne świadectwo czystości dusz, które oddane zostały za życie i dobrobyt Keronu. Nigdy nie zostaną zapomniane; dopilnuje tego.
Tak jak wcześniej przypuszczał, boża oblubienica najpewniej przeżyła. Kto wie, może dotarła już do stolicy? Może panteon świętych Karilii powiększył się. Ciekawe co mówiono o nim? Potrząsnął głową, odpychając od siebie niepotrzebne, egoistyczne myśli. To nie było ważne.
Z bólem patrzył na roślinne figury, którymi stali się jego oddani żołnierze. To byli dobrzy ludzie, godni, silni duchem. Dopełnili swojego zadania. Holscher miał szczerą nadzieję, że Sakir przyjmie ich w swoje żelazne ramiona, choć… Choć widział przecież, że pośmiertny los jego wybrańców, to tylko pławienie się w kolejnym morzu krwi. Czy na to pisali się prości piechurzy, idąc na ostatni bój z Jego imieniem na ustach?
Zwiesił na moment głowę, dostrzegłszy wśród tych przedziwnych rzeźb pewną kobiecą figurę. Było mu szczerze żal Czarodziejki. Widział w jej oczach oddanie, ale i coś, co mógł chyba nazwać… Dobrem? Niewiele takich osób stąpało po kerońskich ziemiach, niewielu z taką radością rzucało się ku pomocy bliźniemu. Niechaj ziemia będzie jej lekką.


Bogowie jedni wiedzą jak długo wpatrywał się w pozostałości po swojej drużynie. Dość rzec, że zajęło mu chwilę, nim w końcu zdecydował się przenieść wzrok na sprawę niewspółmiernie ważniejszą od dawno poległych żołnierzy. Jego wcześniejsze domysły okazały się być nietrafione. Może właśnie przez tę pewność, przez przekonanie o niepodważalnej racji własnych przypuszczeń nie zaszczycił walczących nawet jednym spojrzeniem. Było to błędem.
Walczono z Wysokimi Elfami, prawdopodobnie wysłannikami z tego przeklętego miasta, ale zamiast znajomych zbrój i emblematów jego wzrok natknął się na… bandę niziołków? Goblinów? Nie, z pewnością nie byli to zieloni. Co się tu działo, na otchłań?


Kątem oka dostrzegł ruch po swojej prawej. Błyskawicznie wypuścił hełm z pod pachy i złapał go w dłoń, gotów użyć elementu pancerza jako prowizorycznej maczugi, jeśli zaszłaby taka potrzeba.
Z uliczki między chałupami wyszedł przedziwny mąż w kapturze. Jego cera była biała, niemal prześwitująca, jakby nigdy nie widziała światła dnia, a oczy zdawały się być zasnute bielmem. To jednak to nie niecodzienny kaleka przykuł uwagę Holschera. Tuż obok mężczyzny szedł… pająk. Pająk wielkości kucyka, z siodłem zarzuconym na odwłok.
Czymkolwiek była ta bestyja, hełmem jej nie zatłucze. Z pewnością nie w takim stanie. O Sakirze, czemuś pozbawił miecza swego sługę?


Ślepiec nie był świadom obecności komtura, choć jego zwierzątko sprawiało wrażenie, jakby mogło się nań rzucić w każdej chwili. Constantin nie miał pojęcia z kim miał do czynienia. Te istoty mogły być równie dobrze niespodziewanymi sojusznikami w walce z zarazą Nowego Hollar, jak i… Zagrożeniem, o którym mówił mu Iskar.
Holscher rozejrzał się dookoła. Czy walała się gdzieś jakaś sztacheta z płotu? Kawał żelastwa, pozostawione narzędzie rolne? Z bronią poczułby się raźniej.
- Kim jesteś, blady mężu? – zapytał, po części wiedziony szczerą ciekawością. Przede wszystkim chciał jednak ujawnić swą obecność ślepcowi i może zająć go na chwilę, sprawić, by trzymał tego paskudnego pająka na uwięzi.
Obrazek

Południowy trakt

144
POST BARDA
Walka niedaleko studni rozgorzała na dobre. Magiczne pociski latały w stronę niskich istot, które zręcznie ich unikały, bądź najzwyczajniej w świecie blokowały własną magią. W ruch szły także włócznie i miecze, którymi obie strony zawzięcie się dźgały; jednak mniejsze istoty będąc zwinniejszymi, unikały także i tego. Co ciekawe, żadne z nich zdawało się nie ranić śmiertelnie każdego kolejnego Wysokiego, który padał – zamiast tego celowały w kolana i wiązania pod nimi, eliminując częściowo z walki. Wydawało się także, że niżsi przeciwnicy wygrywają, przechylając powoli szalę na swoją stronę.

Ważniejsze sprawy ważyły się jednak między budynkami, za którymi wyglądał Constantin. Spomiędzy nich wyszła właśnie poczwara w postaci wielkiego pająka i jego opiekuna, bladolicej abominacji przypominającej nieco człowieka. I jakkolwiek potwór na smyczy wierzgał się i szykował chyba do skoku, tak człowiek był ślepy na widok komtura, spojrzeniem przemykając przez niego i obok, szukając źródła zamieszania, na które zareagował niecodzienny wierzchowiec. Źródła, które ujawniło się samo tym niewinnym pytaniem.

Do tej pory błądząc be celu, blady człek skierował głowę prosto na Holschera, jakby dźwięk jego głosu był wystarczającym wyznacznikiem jego pozycji. Ten sam opiekun pająka przechylił głowę i tępo wpatrując się w sylwetkę Sakirowca, odpowiedział w języku, który prawdopodobnie był elfickim – nie znającemu jednak lingwistyki mężczyźnie ciężko było jednak określić, jaka to odmiana. Tak czy siak, po kilku sekundach niezrozumienia się, przerywanego krzykami bólu i stali uderzającej o stal, mizerny człowiek westchnął i poklepał osiodłaną bestię po jej... bocznej części odwłoka, puszczając jej wodze. Pająk niemal z przerażającą radością odbił się od ziemi, wyskakując prosto w stronę Constantina, który miał sekundę na reakcję.

Kilka metrów od niego, okryte częściowo bluszczem i oparte o ścianę budynku, stały jakieś grabie, które mógłby w teorii komtur wykorzystać do obrony... jeśli zdąży do nich dotrzeć w porę i uniknie przygniecenia przez bestię z najgorszych koszmarów dzieci.

Południowy trakt

145
POST POSTACI
Constantin
Kimkolwiek były tajemnicze, niskie istoty, zręcznie radziły sobie ze sztuką wojenną. Unikały większości zaklęć, ciskanych w ich stronę przez elfów, a jeśli już któremuś udało się sięgnąć zakapturzonej postaci, ta zazwyczaj blokowała je jakową swoją magyją. Z niesmakiem obserwował te zmagania. Ilość krążącej wkoło magii go niepokoiła. Gdyby istoty były zwykłymi goblinami, które z jakiegoś powodu ruszyły w głąb Keronu, ich ciała najpewniej skwierczałyby już na ziemi. Przed sobą miał jednak bandę uzdolnionych magicznie nieznajomych, stanowiących potencjalnie kolejne zagrożenie dla spójności królestwa. Wszelka dzika magia winna być tępioną za wszelką cenę, a szczerze wątpił, by zakapturzone persony były absolwentami uczelni magicznych. Walczyli jak... Nieudolni łowcy niewolników. Pamiętał, gdy jeden z patroli wokół fortu natknął się na bandę kłusowników, zbirów i mętów, przewożących w prymitywnych klatkach kilkoro Leśnych Elfów na handel. Najpewniej byli to zwykli chłopi, goniący za łatwym pieniądzem; pamiętał, że niektóre z elfów miały połamane nogi, bądź rany na tyle ciężkie, że ich kruche ciała pewnie nigdy nie odzyskały już dawnej sprawności. Kłusowników wywiesił na nielicznych drzewach przy trakcie, a ich cherlawemu hersztowi kazał połamać nogi i przybić do krzyża, który specjalnie dla niego wybudowali i wbili przy głównej drodze do stolicy. Nie aprobował samosądów i pogromów, których w pełni nie popierał kościół. Ewentualne czystki winny być dokonywane odgórnie, nie przez prosty plebs goniący za głupim pieniądzem.
Solidni łowcy niewolników obchodzili się ze swoim towarem łagodnie. Ci tutaj wyraźnie o to nie dbali. Chcieli więc jeńców? Najemnicy? Dla kogo mogą pracować?


Setki myśli przewijało się przez głowę komtura, ale wszystko to stało się nieważne, gdy spomiędzy chatek wyszła przedziwna, blada persona z pajęczym wierzchowcem. Bladolicy mąż zdawał się być ślepy, ale jego koszmarny pupil nie pozostawiał Constantinowi najmniejszych wątpliwości; definitywnie był świadom obecności Sakirowca... I zdawał się mieć na niego ochotę.
Komtur rozejrzał się wkoło, dostrzegając oparte o ścianę budynku grabie. Lepsze to, niż ewentualne tłuczenie bestii hełmem.
Spróbował porozumieć się ze ślepcem, ale działanie to spełzło na niczym. Mężczyzna odpowiedział mu w języku, którego nie znał, po czym westchnął i puścił wodze pająka, który momentalnie odbił się od ziemi, skacząc w stronę poobijanego rycerza.


Serce zabiło mu szybciej, poczuł szumiącą w głowie krew. Gdy tylko nieznajomy puścił wodze, Holscher uskoczył w bok, chcąc znaleźć się jak najbliżej grabi. Nie spuszczał oka z pajęczej bestii, rzuciwszy się w stronę narzędzia niemalże na ślepo. Cisnął hełmem w zwierzę, mając szczerą nadzieję, że otumani je choć na ułamek sekundy, by móc sięgnąć po te cholerne grabie. Co dalej?
Sam ruch, szybki i nagły sprawił, że przez jego ciało przemknęła kolejna fala bólu. Coś zakłuło go w piersi, pewnie cholerne żebra, ale nie mógł pozwolić tak nikłym sprawom stanąć mu na przeszkodzie. Musiał podnieść grabie, a później nie pozostało mu nic, jak tylko opuścić ich metalowe zęby na łeb stwora, najlepiej od góry, wkładając w cios całą swoją uszczuploną przez wycieńczenie siłę. A później krok w tył, obrót grabi, by ich tępa część czekała na kolejny atak, niczym pika. Kij bynajmniej naostrzony nie był, ale nadal nadawał się do prostych pchnięć, które, jeśli Sakir da, utrzymają pająka na dystans. Jeśli tylko uda mu się wybić bestię z rytmu, ponownie obróci grabie i trzaśnie ją metalowymi zębami, jakkolwiek tylko będzie mógł.
Obrazek

Południowy trakt

146
POST BARDA
Rzucony przez Holschera hełm uderzył w bestię, przydzwaniając jej w żuwaczki. Pająk, którego wodze ciągnęły się za nim, wytracił nieco pęd w powietrzu, klekotając w sposób, który można było odebrać jako gniew. Dało to faktycznie odrobinę czasu zakonnikowi, by zacząć biec w kierunku grabi, które zdążyły nieco obrosnąć w trawę. Kątem oka widział dziwnego człowieka, czy może coś innego, nadstawiającego ucha w jego kierunku. Ślepiec faktycznie nie potrafił widzieć i musiał kierować się zapewne wyczulonym uchem.

Pomimo bólu gorejącego w jego klatce piersiowej, Constantin dopadł do prowizorycznej broni, słysząc za sobą tylko głuche łupnięcie. Odwróciwszy się, zobaczył bestię stojącą na jego wcześniejszym miejscu, wpatrującą się dziko w swoją zdobycz i unoszącą szczęki i przednie stawy. Znów klekotając, tym razem w akcie zainteresowania, wierzchowiec poruszył się, idąc prosto w stronę mężczyzny. Zbliżając się, ujrzał on kły kryjące się pod skórą, a które chyba szykowane były do ukąszenia.

Constantin widział szarżującego na niego potwora, jedyne co mogąc w tej chwili zrobić, to z całym swoim impetem trzasnąć ją w łeb szpikulcami. Zrobił to więc, a opadające grabie wbiły się w łeb bestii, zatrzymując ją kawałek przed Holscherem. Z bliska pająk był znacznie gorszy – w odbiciu jego multum oczu Sakirowiec widział siebie, a także gotowość do ataku. Jego prowizoryczne narzędzie wbiło się jednak mocno, coś chyba uszkadzając, bo bestia nieco straciła na animuszu. Wyszarpując je, wypłynęła zeń ciemna posoka, pozostała także na narzędziu.

Pająk próbował zakleszczyć się na Constantnie, nie udało mu się to jednak. Gdy więc ten obrócił grabie i pchnął wynaturzenie ich tępym końcem, poczuł lekkie szarpnięcie i sygnał, że swoimi kleszczami spróbuje złapać drewniany kij. Ponownie reakcja Holschera była znacznie szybsza i mógł wymierzyć kolejny cios metalową częścią. Ponownie ostrza zagłębiły się we łbie potwora, a gdy je wyszarpywał, ujrzał, że ta opadła z sił i runęła pod jego nogi bez życia.

Sakir mu najwyraźniej sprzyjał, jednak nie był to koniec, bowiem opiekun pająka ze zmarszczonymi brwiami przysłuchujący się wymianie ciosów na ślepo ruszył do przodu, skręcając do centrum wioski, gdzie niskie istoty jedna po jednej powalały kolejnych Wysokich Elfów, powoli kończąc swoją bitwę.

Południowy trakt

147
POST POSTACI
Constantin
Mimo obolałych członków i niemałego zmęczenia, Holscher cisnął hełmem z wprawą i celnością godną brutalnych wojowników północy. Metal uderzył w przerośnięte żuwaczki bestii, która wytraciła nieco pędu w powietrzu. Tylko na to liczył.
Rycerz spiął się i pędem ruszył w stronę obrośniętych trawą grabi. Kątem oka dostrzegł przedziwnego bladego męża, który zdawał się przysłuchiwać całej sytuacji, ale nie mógł w tej chwili poświęcić mu więcej uwagi.
Dopadł do narzędzia. Ból promieniujący po całej klatce piersiowej był niemal rozpraszający, ale nie mógł teraz pozwolić, by słabość ciała zadecydowała o jego życiu. Zacisnął zęby i pochwycił grabie, skupiając się na fakturze drewna w jego spracowanych dłoniach.


Treningi w Zakonie były brutalne i bezpardonowe. Od dziecka trenowano akolitów na żołnierzy, każdego dnia prowadząc ich rózgą ku boskiemu światłu. Mieli odnaleźć w sobie siłę, wykształcić hart godny samego Sakira, albo sczeznąć w błocie. Jego plecy do dziś nosiły ślady kar za niesubordynację i słabość ducha; słabość, którą zeń wybito. Godni gorejącego miecza po latach ćwiczeń graniczących z katorgą pasowani byli na rycerzy, słabi próbowali swych sił w teologii albo ginęli pod razami braci nadzorców. Constantin poznał ból i wziął go sobie za przyjaciela. Nie złamie się przez niedociągnięcia tej ziemskiej skorupy.
Odwrócił się i przyjął pozycję obronną. Bestia stała naprzeciw mężczyzny, a jej klekotanie zaczynało działać mu na nerwy. Pająki istnieją, by ginąć pod naszym butem. Jak to wynaturzenie śmie rzucać mu wyzwanie? Niecodzienny wierzchowiec poruszył się, ruszając na komtura. Ten nie miał zamiaru poddać się bez walki.


Gdy tylko wydało mu się, że zwierzę znalazło się w jego zasięgu, z całą mocą opuścił na jego łeb grabie. Szpikulce narzędzia wbiły się w cielsko bestii, która zatrzymała się kawałek przed mężczyzną. Widział swój wykrzywiony obraz w dziesiątkach, jeśli nie setkach oczu tego paskudnego wynaturzenia. Zaraz je wydłubie, jedno po drugim.
Wyszarpnął narzędzie z przerośniętego pajęczego łba i obrócił grabie o sto osiemdziesiąt stopni, cofnąwszy się jednocześnie o krok. Ból nie opuszczał go ani na chwilę, napięte mięśnie nie pomagały, ale w umyśle rycerza zamienił się na razie tylko w kolejny stymulant, popychający go do sprawniejszego działania. Wiedział, że dłuższej potyczki zwyczajnie nie wytrzyma.


Holscher pchnął pająka tępym końcem kija, ale bestia zrobiła coś, czego się nie spodziewał. Próbowała pochwycić swymi kleszczami jego prowizoryczną broń. Niedoczekanie!
Wcisnął kij w oczy bestii, co na moment pozbawiło ją animuszu i pozwoliło mu obrócić grabie, by po raz kolejny opuścić je na łeb zwierzęcia. Pająk zachwiał się i padł martwy pod nogi Constantina, gdy ten wyszarpnął już metalowe ząbki z jej przerośniętego cielska.


Opiekun pająka ruszył w stronę kończącej się powoli bitwy. Kimkolwiek były niskie istoty, wygrywały, i to, zdawałoby się, bez większych problemów. Czyż to miało być zagrożenie, o którym mówił mu Iskar? Kim byli, czego chcieli?
Pytania mnożyły się w umyśle komtura, ale wiedział, że nie może tu zostać ani chwili dłużej. Ręka świerzbiła, by ukarać tego, który poszczuł go pająkiem, ale nie miał na to siły, ni możliwości. Skończyłby zapewne jak jeden z Wysokich Elfów, bądź gorzej.
Podniósł swój hełm, nałożył go na głowę i ruszył w przeciwną stronę. Byle dalej od bitwy. Potrzebował wierzcha. I broni.
Musiał wrócić w bezpieczne strony.
Obrazek

Południowy trakt

148
POST BARDA
Blada dłoń ślepca muskała obleczone bluszczem ściany skrajnych budynków, szukając drogi dotykiem, jak i słuchem. Zakładający na głowę hełm Constantin widział, że co jakiś czas tajemniczy opiekun pająka potyka się, ale w miarę pewnie sunie, teraz przez nagi plac, gdzie Wysokie Elfy padały jeden po drugim; nie były przy tym zabijane, ale kątem oka obserwując działania niskich istot, albo padały od ciosów w kolana, albo od magii. Więcej jednak nie zdołał ujrzeć, gdyż oddalił się od drgającego jeszcze truchła wierzchowca, zawracając w stronę domku, w którym się obudził.

Pamiętał, że konie pozostawiono w stodole - było to jednak na południe stąd, więc aby się tam znaleźć, Constantin musiał obejść szybko wioskę dookoła. Klucząc między budynkami, widział niszczycielską siłę natury, która przedzierała się przez dachy, okna i ściany budynków. Pod butami miał natomiast miękką trawę, pierwsze, zgniatane przezeń pąki kwiatów i drobną faunę. Żadnych tłustych much, które przeżerały się przez zainfekowane truchła, żadnych szczurów żerujących na resztkach i padlinie. Były natomiast wybielone kości psów, kotów, nawet jakiś człowiek leżał pod murem, najpewniej od jakiegoś czasu. Z jego pustych oczodołów wyrastały kwiaty – widok tak przerażający, jak napawający nadzieją.

Mijając kolejne domki, będąc gdzieś właściwie na południu, Constantin ujrzał na pograniczu wioski przywiązane do pala konie, nieprzypominające jednak tych, na których przybył z drużyną. Smuklejsze, nosiły ornamenty Nowego Hollar; jakby jednak tego było mało, kręciła się przy nich jedna, wysoka jednostka w obdartych ubraniach, naprędce próbując odwiązać jedną szkapę od pala. Jej pancerz był zakrwawiony – a jedna ręka niesprawna. Kobieta, Wysoka Elfka, na widok Holschera, pisnęła cichutko i wyciągnęła drżącą dłoń w jego stronę, składając palce do zaklęcia.

Sakirowiec, jeszcze tego tu brakowało — sapnęła, zaczynając recytować jakieś zaklęcie. Mimo tego, wyglądała na przerażoną i zdezorientowaną pojawieniem się bądź co bądź mężczyzny, z którym prowadzili wojnę. A było to widać na pierwszy rzut oka po emblematach Constantina.

Południowy trakt

149
POST POSTACI
Constantin
Z nieskrywaną pogardą patrzył na ślepca, który przed chwilą rzucił go na pożarcie swojemu pajęczemu wierzchowi, teraz drgającemu pośmiertnie tuż przed czubkami podkutych stalą butów rycerza. Słabość bladolicego nieznajomego, jego nieporadność i pusta agresja były zwyczajnie odpychające. Za uniesienie ręki na przedstawiciela świętego zakonu Sakira winien być pojmany i przykładnie ukarany. Jakże żałował, że tej gnidzie udało się dopełznąć już do placu boju. Niedopuszczalne wręcz niedopatrzenie. Komtur był na siebie zły mimo pełnej świadomości swego opłakanego stanu zdrowia i fizycznej niemożności dopadnięcia tej przedziwnej jednostki, bo wierzył, że święta inkwizycja potrafiłaby znaleźć z nią wspólny język. Ostatnie z elfów padały pod ciosem nieznajomych napastników... Odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę domu, w którym się obudził. W walce z nimi nie miał najmniejszych szans, tylko ucieczka wchodziła w grę.

Pamiętał, że kazał swoim ludziom zabrać konie i pozostawić je w położonej na południu wsi stodole. Był to pewien punkt odniesienia, choć czuł, że nadzieje na odnalezienie tam wierzchowca mogły okazać się płonne. Nie miał wszak pojęcia jak długo przebywał poza swoim światem... Jakaż abstrakcyjna to myśl! Kilka dni, na pewno, jednak nawet Iskar nie potrafił odpowiedzieć mu wprost. Mogły minąć tygodnie, jeśli nie miesiące. Niepewność doprowadzała go do szaleństwa. Nie ma dla dowódcy przekleństwa gorszego od braku informacji, nawet w chwili, gdy nie zostało już nic, czym mógłby dowodzić.
Holscher kluczył pomiędzy budynkami. Jego buty bezlitośnie miażdżyły wyrastające spomiędzy źdźbeł trawy pąki kwiatów i wszelkie małe żyjątka, na tyle nierozsądne, by nie usnąć się z drogi komtura.
Zniknęło wszechobecne zepsucie, zaraza zdawała się odejść w zapomnienie. Szara, spękana ziemia i wszędobylskie muchy, ucztujące na padlinie, zostały zastąpione przez piękne, żywe kolory. Nadzieja, którą dawno temu rozbudził w nim złoty kłos, ponownie wybrzmiewała w sercu zmęczonego mężczyzny. I nawet bielące się kości zwierząt i ludzi, wystające gdzieniegdzie spomiędzy trawy, nie były w stanie jej zgasić.


Mijał ostatnie chaty. Granica wsi była na wyciągnięcie ręki. Wydawało mu się nawet, że to na polu rozciągającemu się przed jego oczami, znajdowała się stodoła, do której zmierzał. Przyśpieszył kroku, na tyle na ile był w stanie, i wyszedł zza ostatnich zabudowań. To, co zobaczył, sprawiło, że serce zabiło mu mocniej. Wierzchowce! Uwiązane do pala opodal traktu, którym tutaj przybył. Uznałby to znak od bogów, gdyby nie jeden mały mankament. Kręciła się przy nich ranna elfka.
Plugawa wiedźma z Nowego Hollar; winna była paść ze swoimi pobratymcami na placu.
Gdy zdała sobie sprawę z obecności rycerza, pisnęła cicho i wyciągnęła drżącą dłoń w jego stronę. Tchórzliwa bestia... Zdolna spopielić go jednym zaklęciem. Palce prawej dłoni drgnęły mu lekko. Nie wiedział, czy to nerwy, czy odruch bezwarunkowy; chciał wszak sięgnąć po miecz, którego nigdzie nie było.


Stalowe oczy komtura zdawały się ciskać gromami w elfkę, choć zatrzymał się i uniósł w górę dłonie.
- Nawet o tym nie myśl. - zagrzmiał. Był na straconej pozycji, a mimo to pozostawał nienagannie wyprostowany, zaś jego twarz nie wyrażała żadnej emocji. Głos Holschera, choć zachrypnięty, nie stracił swojej siły. Z poobijanego rycerza biła aura siły i autorytetu.
Postąpił krok w jej stronę.
- Nawet najbardziej zagubieni mogą liczyć na pardon... - skłamał bez mrugnięcia okiem - ...ale żadne mury i żadna magia nie uratują cię po uniesieniu ręki na przedstawiciela Zakonu. - postąpił kolejny krok. Podsycanie jej strachu mogło okazać się mieczem obosiecznym, ale wierzył, że kobieta złamie się i zaniecha ataku, miast wpaść w histerię i spalić go na skwarkę.
- Nie życzę ci źle. - chłód z jego tonu na moment zniknął, gniew w oczach przygasł. Rozłożył ręce. - Potrzebuję wierzchowca, a wiem, że wam już się nie przydadzą. Tylko ty zostałaś. Tylko ty. - pauzą podkreślił dobitność tych słów, chociaż sam znajdował się w dokładnie takim samym położeniu.
- Jesteś sama i ranna. Mogę ci pomóc, jeśli ty pomożesz mnie - nie wchodząc mi w drogę. Nie wiem, z kim walczyliście, ale zmietli was z powierzchni ziemi. - zatrzymał się, spokojnie mierząc kobietę wzrokiem.
Obrazek

Południowy trakt

150
POST BARDA
Elfka, przeciętnie wysoka jak na swoją rasę, nie miała na sobie smukłego pancerza, a jedynie szaty podróżne, teraz zakrwawione i rozdarte w niektórych miejscach. Jej lewa ręka wisiała luźno, może nie będąc naznaczoną głębokimi ranami, ale wygięta pod nienaturalnym kątem; musiała więc być złamana, chociaż prawa, teraz wyciągnięta w stronę Constantina, ciągle była sprawna i gotowa do boju.

Na groźbę Sakirowca drgnęła jej powieka, ale przestała recytować zaklęcie, pozwalając jedynie strużkom magii leniwie krążyć między jej palcami, gotowe do wystrzału, czymkolwiek chciała go uraczyć. Na jej przestraszonej twarzy pojawił się nieśmiały, wredny uśmieszek, a nawet po chwili wydarło się z niej prychnięcie. — Jesteś na terenach Nowego Hollar, zakonniku. Podnieść na ciebie rękę w trakcie wojny to przysługa dla tego świata — odparła, nieumiejętnie kryjąc strach. Postępując kolejny krok, drgnęła, wyciągając jeszcze mocniej rękę, jakby chcąc zatrzymać Constantina z dala od siebie.

Pomimo własnych gróźb, na wieść o śmierci swoich towarzyszy na jej twarzy zagościło krótkie przerażenie. Wyglądała przez sekundę, jakby chciała coś powiedzieć, może nawet zapytać, ale stłamsiła w sobie tę ochotę, słuchając tylko propozycji współpracy wyraźnie niezdecydowana. W końcu jednak strzepnęła resztki magii, opuszczając dłoń i patrząc wilkiem na Holschera, wracając do prób odwiązania swojego konia. — Nie próbuj sztuczek, Sakirowcze, bo z naszej dwójki to ty tutaj jesteś bez broni — skinęła na wierzchowca obok, dając nieme przyzwolenie na zabranie się za niego, samej nieporadnie kombinując z uzdą.

Ledwo Constantin zaczął szarpać się z więzami przytrzymującymi jedną z klaczy, elfka pisnęła, jeszcze mocniej szarpiąc się ze swoją uprzężą. W cieniu budynków pojawiły się bowiem pierwsze, niskie postacie – prawdopodobnie te same, które spotkał Holscher przy granicy z placykiem. Trzy z nich były pieszo, truchtem przemieszczając się pod dachami chat i szykując bronie – obuchowe, łańcuchy i nawet jakąś siatkę. Czwarty z nich wyłonił się bezpośrednio na strzesze, dosiadając kolejnego paskudztwa w postaci pająka skaczącego od budynku do budynku. Na sekundę zatrzymali się na granicy, lustrując wzrokiem sytuację. Chociaż ciągle znajdowali się kawałek od Constantina i elfki, to mężczyzna mógł ujrzeć zarysy ich twarzy, poszarzonych jak od pyłu oraz zgrabnych sylwetek, które z gracją przemieszczały się między cieniami, unikając bezpośredniego kontaktu ze słońcem. Jeździec na dachu był najlepiej widoczny – chociaż mogło to być zdanie na wyrost, zważywszy na fakt, że po prostu wyróżniały go oczy, krwiste i lśniące nawet bez źródła światła.

Pomóż mi to odwiązać! — pisnęła raz jeszcze elfka, widząc zbliżających się przeciwników.

Wróć do „Królewska prowincja”