Re: Farma klasztoru Kariili nad Śnieżką

46
Ciemność była problemem – ale problemem do pokonania. Szła ciągnąc dłonią lekko po ścianie w kierunku, z którego przyszła za kwatermistrzem. Pamiętała schody, wiodące tu z jadalni piętro niżej i tymi schodami chciała zejść. Plan zaś co do noclegu też nie był skomplikowany: stodoła. Nawet jeśli ktoś ją tam znajdzie śpiącą – cięzo będzie założyć, że śpiąca kuna ma jakieś podłe cele. Oby tylko udało się tam dotrzeć. Szła powoli, starannie badając stopą następny krok – nie chciała spaść ze schodów ani nadziać się na coś, czego nie pamiętała stojącego w korytarzu.

Re: Farma klasztoru Kariili nad Śnieżką

47
Przez lata Taana dość dobrze wyćwiczyła sobie wzrok, pomimo ciemności zatem nie miała zbyt dużych problemów z dotarciem do schodów, a potem zejściem nimi do jadalni i wydostaniem się z pomieszczenia. Na zewnątrz nieco światła dawały gwiazdy i księżyc na, całe szczęście, bezchmurnym niebie. Kuna udała się więc w kierunku stodoły. Drzwi jednak były zamknięte na cztery spusty. Bez odpowiedniego sprzętu (i bez robienia hałasu zwracającego na nią uwagę) Taana w życiu tych drzwi nie otworzy...

Re: Farma klasztoru Kariili nad Śnieżką

48
Kiedy już była przy drzwiach stodoły, stojąc przed nowym problemem, poprzedni oczywiście wydawał się nieistotny. Życie uczy, że niebawe i ten się takim okaże, i należy życiu w tym pomóc.
W tym celu Taana... zaniechała forsowania drzwi stodoły. Postanowiła ją okrążyć. Jeśli znajdzie inne wejście, choćby świetlik na wysokości dostępnej bez konstruowania rusztowań, albo drzwiczki dla drobniejszej zwierzyny – skorzysta z tego udogodnienia. Jeśli nie znajdzei czegoś takiego – zainteresuje się sprzętami, które pewnie przy zewnętrznych ścianach stodoły pozostawiono. Kunom jest dalece obojętne, w jakich warunkach śpią, mogła się położyć tej bezdeszczwej nocy choćby pod ściąną, choć lepiej byłoby nie pozostawać aż tak na widoku.
Inna rzecz, że nie bardzo spodziewała się szybkiego zaśnięcia. Teraz, kiedy wiedziała, jaką funkcję i możliwości ma kryształek – raczej była gotowa do teleportacji, niż zapadania w senny niebyt. Gdyby jeszcze mogła znaleźć porzucony gdzieś pod stodołą sprzęt mogący pełnić rolę niewielkiego, lecz skutecznego ostrza...

Re: Farma klasztoru Kariili nad Śnieżką

50
Ani wejścia, ani większych sprzętów przy ścianach, ani niczego, co może zagrać rolę oręża, gdyby kryształ zechciał ją przenieść za, powiedzmy, minutę...
Pokręciła w ciemności głową z dezaprobatą, i ruszyła jednak na dalsze poszukiwania interesujących ją elementów krajobrazu. Nikt jej na razie nie niepokoił, bracia widzieli ją cieszącą się jako takim zaufaniem i konwersacją ich przełożonego, raczej więc zauważona w cmroku nie powinna wzbudzać alarmów. Tyle swobody – jak sądziła – powinno wystarczyć, by powędrować po farmie i znaleźć jakiś tasak, czy nóż, oraz choćļy budę, w której poleży i przemyśli to i owo...

Re: Farma klasztoru Kariili nad Śnieżką

51
Trudno było tu jednak znaleźć cokolwiek. Wydawało się, że wszystkie narzędzia i przedmioty, których bracia używali do pracy, zostały wstawione do stodoły, wszystkie zaś budynki pozamykane. Słychać było jedynie spokojny szum wiatru i od czasu do czasu dźwięki wydawane przez jakieś zwierzę. Poza tym kompletna pustka. Wyglądało na to, że tutejsi bracia są jednak dosyć pracowici i sumienni...

Re: Farma klasztoru Kariili nad Śnieżką

52
Z takim stanem rzeczy nie da się walczyć, podobnie jak nie walczy się ze stopniem nachylenia stoku, gdy koniec końców po prostu trzeba wejść na szczyt.
Tak i Taana – po jakimś czasie dala za wygraną. Nie lało, nie zacinało śniegiem i nie szczypał mróz – a i w takich warunkach już spala na dworze – ułożyła się zatem pod ścianą jakiegoś budynku, kombinując tak, by wyprostowane nogi nie celowały w niczyje bliskie okno. Ręce pod głowę, spokojny oddech, wzrok błądzący po konstelacjach bezchmurnego nocnego nieba – tak: mniej lub bardizej czekała na teleportację, tak jakby kryształ miał ożyć tylko dlatego, że ona się dowiadziała, że ma taką moc...
Nie zasypiała na razie, choć obniżyła typową czujność.

Re: Farma klasztoru Kariili nad Śnieżką

54
Po co spać, skoro człowiek się budzi bardziej niewyspany?
Taana przez pierwsze minuty nie mogła odpowiedzieć na to pytanie, bo nie potrafiła przestać ziewać. Wreszcie zwlokła się ze swego maksymalnie prymitywnego legowiska (klepisko pod ścianą) i rozprostowała kości. Gong obwieszczał pewnie początek porannych modłów. A może śniadanie? O – śniadanie by się przydało...
Ale były ważniejsze rzeczy do zrobienia. Choć oczywiście nie miała wpływu na moment teleportacji – nie musiało to oznaczać, że będzie się smyczyć po farmie jeszcze dzeiń albo miesiąc. Może ten efekt trzeba było wywołać? Naturalnym bodźcem wydawało się cokolwiek związane z kryształem. Pewnie nieprzypadkowo kryształ został przeznaczony do znalezienia właśnie w takich a nie innych okolicznościach. Siedząc oparta plecami o ścianę budynku, z jedną nogą podciągniętą pod brodę, Taana starała się rozłożyć całą tamtą scenografię na pojedyncze jednostki i fakty.
Trup. No – tego nie mogła od siebie zagwarantować...
Naszyjnik na szyi – to już przerabiała.
Zwis z mostu – tak, to też był element.
Deszcz? – owszem; też.
Może... samotność?
Co mogło być bodźcem dla teleportacji? Żadna z powyższych rzeczy razem, bo razem właśnie przecież nie teleportowały trupa, skoro go znalazła. To znaczy... nie teleportowały trupa z mostu won – ale może przyteleportowały skądeś na ten most?
Psoa krew... nie znała się na takioch sprawach. Miała do wyboru albo rozpytywać o to braci, zwłaszcza przekonać do odpowiedzi (i to szczerych) Dagoberta, albo sprawdzić udając się samotnie z powrotem nad Śnieżkę. To nad Śnieżką miało dość do spotkania – może zbyt łatwo zignorowała znaki, zmiażdżona wyczerpaniem poszła tam, gdzie wyczuwała ratunek dla siebie, a nie mechanizm przeznaczony jej do odkrycia?...

Postanowiła. Dwie rzeczy: raz – że się zaraz stąd ulotni i ruszy szukać rozwiązania zagadki tam, gdzie zagadka została jej przeznaczona. Dwa – capnie tylko coś z kuchni; prowiant na drogę – o ile nie będzie to grozić zalpaniem, bo nie chciała też zostać zmuszona przez stado męskich zakonników do odpracowania kradzieży na przykład tygodniem harówki w polu...
Wstała, otrzepała robocze portki i prymitywną koszulę, którą wczoraj znalazła na pięterku stodoły, i ruszyła na rekonesans do jadalni, spradzić jakie są szanse zaopatrzenia.

Re: Farma klasztoru Kariili nad Śnieżką

55
Taana wstała dość niechętnie i ruszyła w stronę jadalni. Słońce dopiero co wyłaniało się zza horyzontu, a ziemia była mokra od rosy. Idąc do mensy słyszała coraz wyraźniejszy dźwięk gongu, a kiedy się tam dostała, nikogo jeszcze nie było. Na piętrze, gdzie mieściły się cele braci, słychać było dzwonki. Najprawdopodobniej zatem bracia dopiero co wstawali. Chwilę później pierwszych trzech pojawiło się w jadalni. Skłonili głowy przed kuną i ruszyli w kierunku drzwi po drugiej stronie stołu, za którymi chwilę później zniknęli. Kilka minut później zaczęli pojawiać się kolejni, w określonym szyku zajmując swoje miejsca. Podobnie jak wczoraj wieczorem, część braci nie zasiadła do stołu, lecz uklękła po środku sali.

Re: Farma klasztoru Kariili nad Śnieżką

56
Wobec faktu, że odrobinę się spóźniła z pomysłem capnięcia czegoś z kuchni bez wiedzy braci – ruszyła do jadalni, ale nie tak całkiem po to, by wpraszać się na posiłek. Szukała wzrokiem ojca Dagoberta. Nie miała obecnie w sobie pragnienia konfliktu i nie chciała dać się zapamiętać jako złodziejka, wynosząca z kuchni chyłkiem dwa chleby czy pętko kiełbasy. Jeśliby przełożony zgodził się po prostu zaopatrzyć ją na drogę – przyjęłaby propozcyję. Jeśli jednak za śniadanie lub prowiant oczeiwałby odpracowania tego podarunku całym dniem aktywności – niechałaby. Nie miała teraz tyle czasu. Czekały poważne plany, których część, zależną od dobrej woli bractwa, chciała wyłożyć ojcu przełożonemu.
Stanęła więc w miejscu, skąd widać było wchodzących, licząc na to, że ojciec nie wejdzie jakimś innym wejsściem. Na takie oczekiwanie dała sobie czasu tyle, aż zacznie się śniadanie. Jeśli spotkanie i rozmowa się nie uda – ruszy bez tego, trudno.

Re: Farma klasztoru Kariili nad Śnieżką

57
Dagobert wszedł gdzieś na końcu, podtrzymywany przez innego brata i podpierający się na lasce. Zajął miejsce przy stole, to samo co wczoraj. Zadzwonił potem małym dzwoneczkiem leżącym na stole przy jego miejscu, a jedzenie zostało wzniesione i porozkładane na stołach, dokładnie w takim samym porządku jak wieczorem przy kolacji: po prawo potrawy nieco tłustsze, po lewej zaś stronie kasza, chleb i mleko. Trudno było też nie zauważyć, że na śniadaniu nie pojawił się kwatermistrz...

Re: Farma klasztoru Kariili nad Śnieżką

58
Zoczywszy Dagoberta, Taana ruszyła od razu ku niemu (jeśli zaczepiony przez nią nie zatrzymał się, lecz kontynuował przejście do swego miejsca przy stole – szla posłusznie w jego tempie).
– Ojcze Dagobercie – przemowiła cicho, lecz z pewną mocą – Chcę podziękować. Wielce skorzystałam z gościny, w zasadzie to uratowałeś mi życie. A teraz na mnie już czas. Chcę się pożegnać i ostatni raz prosić cię o przysługę: odrobinę prowiantu na drogę. Dosłownie... chleb i odrobinę mięsa, jeśli to nie nadmierna śmiałość z mojej strony. Jeśli kiedykolwiek się spotkamy – będę się pamiętać twoją dłużniczką.
I spojrzała nań wyczekująco i nie bez nadziei, licząc, że bochen chleba i pętko kiełbasy to nie jest zbyt dużo na podarek, na który być może jeszcze nie zapracowała.

Re: Farma klasztoru Kariili nad Śnieżką

59
Dagobert w ogóle na nią nie patrzył, tylko wziął kawałek chleba i podarł go na kawałki, potem zaś każdy z nich maczał w mleku i wkładał do ust jeden po drugim. Kiedy zjadł kilka, odpowiedział wreszcie Taanie:

- To jedzenie przygotowywane jest przez naszych braci dla braci, dla osób które pracują na ten posiłek. Zapracowałaś wczoraj na kolację, jeśli zdecydujesz się pracować też dzisiaj, możesz usiąść teraz do śniadania. Ale nic za darmo tu nie dostaniesz.

Re: Farma klasztoru Kariili nad Śnieżką

60
Odczekała cierpliwie, aż Dagobert podkreśli swoją wyższość oraz jej zależność, a następnie kiwnęła głową na jego krótką, a treściwą odpowiedź. To było uczciwe i konsekwentne postawienie sprawy.
– Rozumiem – odparła. – Jasne. W takim razie – jeszcze raz dziękuję. Żegnaj ty i twoja trzódka.
Więcej nie było sensu mówić; i tak się nagadała. Obróciła się wartko, żeby Dagobertowi lub komuś innemu (typu kwatermistrz) nie przyszło jeszcze do głowy wymagać od niej pozotawienia ubrania, które tu jej pozwolono nosić. Przechowała tamtą koszuloszmatę (miała ją teraz zwiniętą w przepastnej kieszeni roboczej bluzy, a powody tegoż byłyby pewnie zrozumiałe tylko dla niej samej), ale wolała nie zamieniać. To by tłumaczyło szybki krok, którym kierowała się do wyjścia z jadalni. Jeśli po drodze były drwi otwarte do kuchni – owszem, zerknęła uważnie, czy nikt nie widzi i czy nikogo nie ma w kuchni. Co z tą obserwacją zrobi – to się okaże w zależności od efektu obserwacji. Jeśłi wszelako wszędzie kręcili się mnisi – nie czekała bynajmniej. Jej trasa wioodła z powrotem do mostu na Śnieżce. I tym razem – było jej śpieszno użyć kryształu...
ODPOWIEDZ

Wróć do „Królewska prowincja”