Ruiny twierdzy Laisrean

1
To, co zostało z potężnej niegdyś twierdzy, stało na wzgórzu, niszczejąc powoli od setek lat. Choć dawna chwała i świetność minęły bezpowrotnie, majestat i cień groźby wciąż czaił się w sercach wędrowców, którzy zerkali na ruiny. Mury zachowały się w postaci cząstkowej, podobnie jak wielka halla, większość pokoi i pomieszczeń gospodarczych. W tych zaś, które przetrwały do dnia dzisiejszego, hulał wiatr, który momentami przypominał upiorne, ludzkie wycie. Najlepiej wyglądał wielki donżon, średnią sięgający do około pięćdziesięciu stóp, a grubością murów nawet do dwunastu. Ten tylko u szczytu był pokruszony, nadszarpnięty przez wiatr i deszcz. Wejście do niego blokowały drzwi ze starego, dębowego drewna.

Aodhamair, szukając schronienia, trafiła na wielki, pełen kamieni dziedziniec. Rozglądała się z zaciekawieniem, próbując wyobrazić sobie, jak mogło wyglądać to miejsce dawniej. Kiedy biegała tędy służba, majestatycznie spacerowała szlachta. A przede wszystkim, czuła tu jakąś moc. Powietrze wibrowało od energii, wszystko przesycone było tajemniczą, nieznaną jej siłą. Piękną i straszliwą zarazem.

Ruszyła dalej, przechodząc pod łukiem, który niegdyś mógł być jakimiś drzwiami, wchodząc do resztek pomieszczenia z wielkim paleniskiem. Czyżby kuchnia? Kolejne kilka kroków zbliżyły ją do dziury w podłożu, otoczonej ociosanymi kamieniami. Żar. Niewielki, ledwie wyczuwalny powiew ciepła. Z dołu. Najdalej wczoraj ktoś palił tu ogień. Na kamieniach widniała świeża sadza. Na podłodze kości jakiegoś niewielkiego zwierzaka. Królika, albo wyrośniętego szczura. Chrobot kamieni gdzieś z tyłu.

- Nie wykonuj gwałtownych ruchów. Ręce trzymaj wysoko. I odwróć się bardzo, bardzo powoli.

Wiedźma postanowiła wykonać polecenie. Głos, który do niej przemawiał, brzmiał dojrzale, poważnie, groźnie. Wolała nie prowokować. Gdy w końcu stanęła twarzą w twarz z rozmówcą, ujrzała smagłego męża w sile wieku, z zarostem na twarzy, nierówną blizną na policzku i włosami sięgającymi do ramion. Był wysoki, smukły. W dłoni dzierżył naładowaną kuszę. Nie sprawiał wrażenia przyjaźnie nastawionego.

- Czego tu szukasz?

Re: Ruiny twierdzy Laisrean

2
Wiatr dmuchał, unosząc suchy śnieżny pył z białych, zimnych plam znaczących skostniałą z zimna, gołą ziemię. Nawet na tych - w mniemaniu Aodhamair - mocno wysuniętych na południe kraju terenach wiosna nie zdołała zaprowadzić swoich rządów. Czyż nie powinna być już połowa lata? Jednak zamiast przyjemnych promieni słońca to chłód bezlitośnie wślizgiwał się pod jej targaną oddechem nieba, szarą pelerynę, podkradając okruchy ciepła.

Wnoszące się na wzgórzu ruiny odcinały się ponuro, acz wciąż imponująco na tle szarego nieba, dając kobiecie iskrę nadziei na odnalezienie schronienia na tę noc. To miejsce przyciągnęło ją jednak nie tylko z tego powodu: biła z niego przedziwna aura, intrygując i niepokojąc jednocześnie. Im bliżej murów była, tym bardziej czuła pod skórą siłę zakorzenioną w tym miejscu.

W końcu stanęła na dziedzińcu, przesuwając palcami po resztkach skalnych ścian i pozwalając sobie przesiąknąć na chwilę mocą pulsującą w kamieniach. Była jak burza rozświetlająca niebo nocą - piękna ale zatrważająca mocą czystego żywiołu, zmuszająca do pokory lecz niepozwalająca oderwać wzroku. Uśmiechnęła się lekko pod nosem, pozwalając by gruzy szeptały jej do ucha swoje historie, ożywiając w jej wyobraźni czas miniony. Mury mają czasem więcej serca, niż ich właściciele, a z pewnością potrafią niejednokrotnie nosić w sobie więcej emocji.

Pokonała plac i przeszła pod kamiennym łukiem, wchodząc do w miarę dobrze zachowanego pomieszczenia. Zaciekawione spojrzenie błądziło po palenisku, aż natrafiło na resztki prowizorycznego obozowiska. Gdy podeszła bliżej, poczuła jeszcze resztki ciepła i zauważyła to, co zapewne pozostało z wczorajszej kolacji. A więc nie tylko ona szukała tu schronienia. Przykucnęła przy śladach sadzy, chcąc sprawdzić jej świeżość.
~Ciekawe, czy ten ktoś wciąż tu...~ nie zdążyła dokończyć myśli, gdy poczuła, jak czyjaś emocja ledwo zauważalnie muska jej podświadomość. Nim zdołała uchwycić to uczucie, rozległ się chrzęst żwiru i męski, ostry głos. Kobieta zesztywniała, odruchowo zamierając w pół ruchu. Przeklęła się w myślach, analizując na szybko sytuację: w cholewie buta krył się nóż. Nie widziała przeciwnika ani jego broni więc sięgnięcie po niego byłoby głupim posunięciem, ponadto ton człowieka nie brzmiał w sposób zachęcający do oporu. Wypuściła cicho wstrzymane mimowolnie powietrze, zmuszając się do spokoju mimo adrenaliny szumiącej w żyłach w rytm przyspieszonych uderzeń serca. Uniosła ugięte w łokciach dłonie ku górze tak, by mężczyzna mógł je dobrze widzieć i powoli, po kociemu podniosła się z kucek, by odwrócić w stronę agresora. Jej twarz zastygła w neutralnym wyrazie, zdradzając zaniepokojenie jedynie nieznacznie ściągniętymi ustami, jednak szare oczy dokładnie zlustrowały mężczyznę charakterystycznym dla nich, przenikliwym spojrzeniem. Dopiero potem przemówiła.

- Na pewno nie zwady. - odrzekła spokojnie, acz jakby z ostrożnością pobrzmiewającą w niskim, poznaczonym gardłowym akcentem tonie. Usiłowała jednocześnie uchwycić uczucia stojącego przed nią człowieka, by ocenić jego potencjalne zamiary.
- Jedynie kąta do spania, robi się ciemno. - dodała.
Wpatrywała się w niego w napięciu, całkowicie odsłonięta i zdana na jego łaskę, a sekundy wlekły się jak godziny.
- Masz zamiar mnie zastrzelić, Panie? - spytała w końcu łagodnie, niezbyt chętnie godząc się z jego przewagą. Przekrzywiła delikatnie głowę, jak zaciekawiony kot i zerknęła na wciąż wycelowaną w swą pierś kuszę. Jej brew powędrowała nieco w górę, w oczekiwaniu na odpowiedź. Cóż, w obecnej sytuacji z pewnością nie mógł sądzić, że stanowi dla niego zagrożenie, a gdyby naprawdę chciał ją zabić, to już leżałaby z bełtem między żebrami.


Przepraszam, że późno i takie toto nijakie. :<
Błogosławiony ten, który nie mając nic do powiedzenia - nie ubiera tego w słowa. WYGRAĆ INTERNETY

Re: Ruiny twierdzy Laisrean

3
Wiedźma sięgnęła do umysłu nieznajomego, by wykryć jego intencję. Poczuć, czy jest dla niej zagrożeniem, czy też zwyczajnie zachowuje ostrożność. Czuła, jak witki jej mocy powoli oplatają jego świadomość, próbują wgryźć się w jego jestestwo... I nic. Jakby zatrzymała się przed wielkim murem, którego nie da się obejść, przeskoczyć, zobaczyć, cóż za nim się kryje. Choć stanęła na skraju swoich możliwości, mężczyzna był po prostu odporny na jej zaklęcia.

- Dziwne miejsce do spania - rzekł, wciąż podejrzliwie na nią łypiąc. - Zastrzelę tylko w wypadku, gdy poczuje się zagrożony. A ja łatwo czuje się zagrożony, muszę ostrzec.

Ostatecznie jednak zmitygował się widocznie. Opuścił kuszę i trochę niezręcznym gestem zaprosił do pustego paleniska.

- Proszę, niech zatem panienka usiądzie. Wnet wieczerzą ugoszczę. Zwę się Treasach.

Postąpił kilka kroków, powiewając połami płaszcza, pod którym wisiał bażant, uczepiony na haku. Pod płaszczem nosił wytarty kaftan z grubej wełny, zaś szyję krył za lnianą chustą. Spojrzeniom Aodhamair nie umknął również miecz, wiszący przy boku.

- Skąd panienka idzie? Dokąd? - Zapytał, podkładając drewno pod wykop w posadzce. Zaklął, gdy nie znalazł w popiele nawet najmniejszego kawałeczka żaru. - Wyglądacie, jeśli mogę to powiedzieć, na wędrującą od dłuższego czasu. Znać to po was i po waszym odzieniu. - Wyciągnął zza pazuchy mieszek, w którym trzymał hubkę, a następnie stuknął krzesiwem, wzniecając snop iskier. Powoli, pomalutku, pierwsze płomienie zaczynały lizać drewno.

Potem przyszedł czas na bażanta. Treasach sprawnie posługiwał się nożem, widać nie pierwszy raz to robił. W powietrzu coraz intensywniej unosił się zapach krwi, mokrych od roztopionego śniegu piór i mięsa. Tymczasem ognisko rozpaliło się na dobre, dając więcej ciepła i światła. W tym świetle Aodhamair mogła przyjrzeć się wydatnej szczęce, bliźnie, na jej oko zadanej nożem, a także bladej cerze, której do tej pory nie zauważała. Choć był od niej znacznie starszy, przyznała w duchu, iż jest w nim dziwna, nietypowa wśród ludzi uroda.

Powietrze rozdarł ptasi krzyk, zatrzepotały skrzydła, wiedźma z niepokojem rozejrzała się dookoła. Jej oczom ukazał się olbrzymi orzeł, lądujący na kupie kamieni i z zaciekawieniem przyglądający się jej.

- Ach, tu jesteś. Potrzebowałem cię w lesie - rzucił z wyrzutem. - Gdzie się szlajałeś?

Ptak odpowiedział krótkim wrzaskiem, nie przestając obserwować paciorkowatym okiem dziewczyny. Mężczyzna stracił zainteresowanie zwierzęciem.

- Wie chociaż panienka, dokąd zawędrowała? Co to za miejsce? Czy przypadek rzucił panienkę w te strony? Ludzie raczej unikają tych ruin.

Re: Ruiny twierdzy Laisrean

4
Wpatrywała się w niego przez chwilę, usiłując odgadnąć, co czuje. Kiedy jednak jej umiejętności rozbiły się o jego mentalny mur i wiedźma zrozumiała, że nic z tego, jej brew uniosła się jeszcze wyżej, a oczy rozszerzyły nieznacznie. Zaniepokojenie uderzyło ją ze zdwojoną siłą - poczuła, jakby grunt się jej osunął spod nóg. Prawdę powiedziawszy, to tej blokady przestraszyła się bardziej, niż wycelowanej w jej pierś kuszy. Odwzajemniła mu nieufne spojrzenie, obserwując uważnie jak odkłada broń. Opuściła niespiesznie dłonie, stojąc przed nim jak kołek i kompletnie nie wiedząc, jak się zachować. Niepewność i strach zmieszały się w jej sercu z nutą uśpionej nienawiści; używała daru odkąd pamiętała, instynktownie, a teraz stał przed nią człowiek na niego odporny. Nieprzewidywalny. Już raz taką osobę spotkała. Wtedy, kiedy to wszystko co złe się zaczęło. Na samą myśl zaciskała mocniej szczęki.

Instynkt kazał jej wyminąć mężczyznę i odejść albo wyciągnąć nóż z pochwy i walczyć, w irracjonalnym odruchu obronnym. A może to nie odruch zaszczutego zwierzęcia, tylko chowana w głębi serca uraza, która teraz nagle podniosła łeb, szukając kozła ofiarnego? Chłodna logika mówiła jednak, że stojący przed nią człowiek mógł przecież ją skrzywdzić z dziecięcą łatwością, a mimo to tego nie zrobił. I wcale nie jest powiedziane, że spółkuje z demonami, mordując przy tym ludzi. Może jest szamanem lub kapłanem, jak ona? Albo tutejsi magowie potrafią takie rzeczy? Poza tym naprawdę robiło się ciemno, ruszenie w dalszą drogę również było ryzykowne.

Myśli kłębiły się w jej głowie tak gorączkowo, że ledwo dosłyszała iż coś do niej mówi, zapraszając ją niezręcznie gestem do paleniska. Zdołała zarejestrować jedynie jego imię, cofając się ze źle ukrytą obawą, kiedy postąpił kilka kroków w jej stronę. Podejrzewała, że próba zamaskowania tego ruchu przez poprawianie torby na ramieniu na niewiele się zdała. Obcy jednak minął ją i zajął się rozpalaniem ognia, dając jej czas na odzyskanie względnej wewnętrznej równowagi oraz głębszą analizę sytuacji. Może to moc tych ruin jakoś wpływała na jej dar? Albo rzeczywiście nieznajomy po prostu posiadał jakąś umiejętność od bogów? Ewentualnie jakiś amulet. Słyszała o takich chroniących od uroków. Tak, czy siak, pozostawał dla niej zagadką, zaś jego zachowanie (nie ukrywajmy, na spółkę z bażantem) sprawiło, że pomysł pozostania tutaj mimo wszystko zyskiwał kilka punktów.

Otrzeźwiała nieco, kiedy zaczął zadawać pytania. Nastroszyła się na nie w duchu jak kot, chociaż czuła, że to bezpodstawne - ot, luźne zagadanie. Zacisnęła palce na torbie, podejmując decyzję: zostać choć na chwilę i zjeść - nie zaszkodzi. Potem zobaczy, czy bardziej niebezpiecznie będzie na lodowatych rozdrożach, czy tu. Podeszła niepewnie bliżej, zsuwając tobołek z ramienia i rozkoszując ciepłem bijącym od rozpalonego ognia.
- Ano, aż z dalekich gór mnie wiatr przywiał, Panie. Na tę chwilę zmierzam na południe, ponoć pół dnia drogi stąd jest jakaś większa osada. - odrzekła, wzruszając lekko ramionami. Po prawdzie nie miała ustalonego celu podróży, ale że suszone mięso zaczynało się kończyć, to i zmuszona była zawadzić o jakąś wieś lub mieścinę.

Już miała zapytać o jego losy, kiedy trzepot ptasich skrzydeł wytrącił ją z rytmu, strasząc po raz kolejny. Gdy tylko odnalazła źródło dźwięku, musiała przyznać, że nie było byle jakie. Odruchowo śledziła ruch srebrzystych lotek i tor zakrzywiania się pazurów, gdy orzeł lądował na kupie kamieni przed wejściem. Podziwiała go przez chwilę, chwytając spojrzenie jego hipnotyzujących, paciorkowatych oczu.
- Nie mam zielonego pojęcia, ale jeżeli wszystkich witasz kuszą, Panie, to nie dziwię się, że nie jest to ulubione miejsce na spacery. - odrzekła, nie odrywając wzroku od ptaka. Dopiero po chwili przeniosła na niego szare tęczówki, przypatrując się mu badawczo. To pytanie nie było przypadkowe. Niewątpliwie jegomość miał coś wspólnego z magią.
- Ale z chęcią się dowiem, jeżeli zechcesz mi zdradzić. - dodała, zawieszając głos na chwilę.
- To Twój ptak, Panie? Jesteś szamanem, że udało Ci się z nim nawiązać więź? - spytała bez ogródek.
Błogosławiony ten, który nie mając nic do powiedzenia - nie ubiera tego w słowa. WYGRAĆ INTERNETY

Re: Ruiny twierdzy Laisrean

5
Treasach wypatroszył bażanta i rzucił wnętrzności na pokryty śniegiem bruk. Orzeł natychmiast zaatakował mięso. Tymczasem mężczyzna nadział zdobycz na rożen i umieścił go nad ogniskiem.

- Oszukał was ktoś, panienko. Nie pół dnia, a dzień. I większą bym ją nie nazwał, ot kilka chatek zbitych w kupę nad jeziorem. Nic nadzwyczajnego. Nie przepadają tam za obcymi, ale prawo gościnności szanują.

Wstał, by umyć ręce w garstce śniegu. Poruszał się lekko, z dziwnie kocią gracją, jakby nieustannie trwał w gotowości do obrony. Widać też było, że w murach tych czuje się swobodnie.

- Ptaszysko moje, ale szamanem nie jestem. Znalazłem go, jak był pisklakiem, złamane skrzydło, chyba zaatakowany przez większego osobnika. Udało mi się go wyleczyć i tak już został. Rozumiemy się dobrze, to tyle.

Orzeł, jakby na potwierdzenie, wrzasnął jeszcze raz i wzbił się w górę, znikając po chwili w ciemności. Mężczyzna uśmiechnął się tylko i pokręcił głową.

- A sama twierdza... W zasadzie, to dlategom przywitał was kuszą, bo nie spodziewałem się tu nikogo. Od lat nie widziałem na tych ziemiach nikogo, poza wędrowcami, którzy na widok zamku zataczali daleki łuk. A panienka weszła, rozglądała się. Zaskoczony byłem. W każdym razie, twierdza była kiedyś siedzibą grupy łowców demonów. Ale nie tych morderców, którzy obecnie wędrują po Splugawionych Ziemiach. To byli Sakirowcy, którzy postanowili odejść z Zakonu, żeby zająć się skuteczniejszą ochroną królestwa od północy. To było wydarzenie bez precedensu, ale sam król musiał negocjować, bo zgodę na wystąpienie z Zakonu dostali. Tu się szkolili, czytali księgi, stąd wyjeżdżali do Białych Murów i dalej, na północ, tropić demony. - Obrócił rożen, polewając bażanta jakimś napitkiem z bukłaka. Winem, być może. - Legenda mówi, że Sakirowi tak spodobała się ich posługa, aż pewnego dnia dał im, za sprawą jednego ze swoich kapłanów, niesamowicie silny artefakt, zwany Sercem Ognia. Nie wiadomo, czy był to amulet, czy pierścień, czy cokolwiek innego. Wiadomo jednak, że wzmacniał duchową moc noszącego tak bardzo, że demony, wyczuwając aurę zbliżającego się artefaktu, uciekały w popłochu. Zapowiadało się, że wkrótce nadejdzie dla tych bestii wielka czystka!

Tłuszcz skapywał do ogniska, niosąc dookoła smakowity zapach pieczonego mięsiwa. Treasach zamilkł na dłuższą chwilę, wpatrując się w ogień, jakby starał się przypomnieć sobie, co było dalej. W końcu splunął i kontynuował.

- Ale jeden z łowców, Yorgen, okazał się zachłannym zdrajcą. Gdy przyszła jego kolej na patrol z Sercem Ognia, wyrżnął swoich braci i odjechał, zamierzając wykorzystać je do zarabiania złota, jako płatny zabójca demonów. Nie przewidział jednak, że Sakirowi pomysł ten się nie spodoba. Patron przeklął artefakt, przeinaczając jego działanie. Demony, miast uciekać, lgnęły do do Yorgena, który nie miał nawet chwili, by odpocząć. Dzień i noc czuwał, by nie paść trupem. Zrozumiał, że występek jego ukarano, a on musi porzucić Serce gdzieś daleko. Zamiast tego udał się jednak tu, do twierdzy, gdzie wyznał przed braćmi swój grzech. Rada podjęła decyzję o wygnaniu go precz oraz odebraniu artefaktu i zamknięciu go w magicznie zabezpieczonym lochu, gdzieś w tutejszych podziemiach. Niesie wieść, że zakonnik-renegat nie zaznał już spokoju, nocą nawiedzały go liczne koszmary, aż uznał, że woli śmierć, niż życie przeklętego. Ruszył na Splugawione Ziemie, by zginąć w walce.

Musiało mu zaschnąć w gardle od gadania, bo sięgnął po bukłak i pociągnął kilka łyków, po czym podał go Aodhamair. Niezależnie od reakcji dziewczyny podjął opowieść.

- Pozostali przy życiu łowcy, chcąc odzyskać artefakt i łaskę swego patrona, ściągnęli do zamku magów, by ci zdjęli klątwę, która spadła na Serce Ognia. Nie wiada, czy Sakir nie chciał, by zdjęto klątwę, czy magowie coś zepsuli. Faktem jest, że w ciągu jednej nocy, w nieznanych okolicznościach, zaginęli wszyscy mieszkańcy Laisrean, a twierdza popadła w ruinę. Nie brak jednak głupców i poszukiwaczy skarbów, którzy w legendę wierzą i przychodzą tu, by szukać tajemniczego przedmiotu.

Bażant najwyraźniej miał dość. Mówca zdjął go z ognia, zrzucił na okrągłą, drewnianą tacę, którą wydobył z juków i postawił pomiędzy sobą, a dziewczyną.

- Ale legenda, to tylko legenda. Zna panienka jakieś legendy? Ja swoją opowiedziałem.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Królewska prowincja”