Re: Trakt Książęcy

61
Miecz był cholernie ostry i naciskanie na niego kończyło się źle dla Nolana. Wchodził niezwykle gładko w szyję chłopaka i krew zaczynała barwić zarówno ostrze, jak i ubrania chłopaka. Rycerz tkwił przez sekundę bez ruchu, po czym jego ręka drgnęła, a ostrze lekko się odsunęło. Fodgare wiedział, że to delikatny zamach. Jego broń była tak ostra, że nie było wątpliwości, z jaką łatwością przetnie szyję młodzieńca. Miał ułamki sekund na instynktowne działanie. Jeśli nie... cóż, skończy się to źle. Bardzo źle.
Spoiler:

Re: Trakt Książęcy

62
Fogdare zareagował wyłącznie odruchowo, nie mając ani sekundy na zastanawianie się. Mięśnie pleców i karku napięły się do granic możliwości, wyginając ciało w pałąk, balansując na granicy równowagi. Nolan, podobny był teraz do kota, który przeskakuje nad wielometrową przepaścią. Głowę odciągnął mocno do tyłu, widząc ruch rąk adwersarza. Przeciwnika - niestety - bardziej z uporu, niż z własnej złośliwości.

Wykonał fałszywy, krótki ruch prawą ręką, w kierunku korpusu opancerzonego wojaka. Niczym pozorowany kuksaniec, tak dobrze znany po tawernach i karczmach, mierzony w żebra czy boczki.
Z drugiej strony, pomagając sobie lewą ręką, wymierzył zupełnie inaczej. Szybkim wymachem opancerzonego przedramienia celował, aby podbić miecz do góry. Instynkt podpowiadał podświadomości, a bogowie działali swoją magią. Pozostawało mieć tylko nadzieję, że chwila, jaką zajmie ostrzu wrócenie w dół i wbicie się w ciało, pozwoli złapać mu tak bardzo potrzebny krok-dwa dystansu, od nabuzowanego stanowczością i głupotą jednocześnie rycerza.


A przy okazji, Nolan Fogdare obiecał sobie - jeśli uda mu się przetrwać to nagłe spięcie - wróci. Zarówno po upierdliwego gwardzistę, jak i cały jego oddział. A na koniec po nieznaną mu jeszcze damę, szafującą agresją wobec neutralnego ludu. Wróci, niczym zjawa polująca na tych, którzy zawinili, i mają do odbycia karę.
Spoiler:
amor lux nostra lex

Re: Trakt Książęcy

63
Jeden.
Nolan mocno odgiął głowę do tyłu, próbując uniknąć ostrza rycerza, jednak przybliżając się do niego, utrudnił sobie mocno sprawę. Napastnik zaś nie przejmował się prawą dłonią Fodgare'a, mając za ochronę płytową zbroję, która miała za zadanie zatrzymywać cudze ostrza, nie wspominając już o pięściach.
Dwa.
Przedramię zdążyło, ale nie zdołało zatrzymać klingi, która dała radę przebić się przez pancerz i kości. Tak też Nolan w jednej sekundzie stracił lewą dłoń i połowę przedramienia. Krew zaczęła obficie tryskać, brudząc lśniącą zbroję, zaś odcięta część wylądowała w błocie.
Trzy.
Nolan mimowolnie się cofnął, trochę wedle planu, trochę instynktownie. To, co czuł, było nie do wyobrażenia. Jeszcze sekundę temu(dosłownie!) miał dłoń. A teraz była rana, która mocno krwawiła, upuszczając sporo krwi. I bolała, fizycznie oraz psychicznie.
Cztery.
Rycerz zaśmiał się zwycięsko, nagle zdaje się, górując nad młodzieńcem i wyśmiewając jego butę. W jego śmiechu słychać było: i na co ci to było, gówniarzu?. Nie pomógł Sakir, nie pomogli inni bogowie.
Pięć.
To Perlec nagle wstał i rzucił się pędem w stronę lasu. Rycerz odwrócił głowę w jego stronę, nie biegnąc jednak za nim. Nie opłacało mu się.

Truchło konia zostało usunięte z drogi tuż przed karetą, która powoli zbliżała się wraz z pozostałymi ziomkami do miejsca masakry. Za kilka minut tutaj będą.

A krew się lała, lała gęsto, barwiąc trakt, Nolana i wszystko wokół. Lała, lała, i lać nie przestawała.
Spoiler:
ODPOWIEDZ

Wróć do „Królewska prowincja”