• Kadzielnicę! Ma ona dwa zastosowania. Pachnie świetnie, a ponadto rozprasza zaklęcia oraz iluzje nałożone na obszar. Żaden czar nie oprze się wonnemu dymowi. Świetna rzecz do ujawniania sekretów oraz robienia psikusów czarownikom.
• Balsam! Nałożenie go na twarz postaci podnosi Charyzmę na maksa. Działa do czasu wchłonięcia mazi w skórę abo starcia kremu. Z nim każda kocica będzie Twoja. Możesz bez obaw startować z zalotami, bo balsam zapewnia powodzenia każdego testu związanego z Charyzmą.
• Sakwę złota! Nie ma co się rozwodzić. Kieszeń zasila Ci dodatkowe 50 złotych gryfów.

- Wiecie chłopaki, mimo wszystko marzą mi się, hehe, białe święta. Hehe. Czemu się nie śmiejecie, fajfusy?
- Bo znamy ten gówniany dowcip. Poza tym mówisz to już piąty raz, Nibo.
- Przestań pieprzyć, dopiero drugi!
- Wypaliłeś tyle tego ścierwa, że nie będziesz wiedział jaki mamy miesiąc a chcesz mnie poprawiać.
- Jak to jaki, zimę.
- Miesiąc zima. Ty, kurwa, baranie ty. Gdybyś nie był za stary, powiedziałbym, że twoja matka musiała być śnieżną elfką i puścić się z bałwanem. Dawaj mi tę marchewę, nie zadasz się już bardziej.
- Bierz, tylko przestań się krzątać, do bladzi nędzy, bo rozwiewasz chmurę. I zasłaniasz mi widok.
- Jaki widok? Grzybki ci jeszcze nie zeszły?
- Nie. Przyjrzyj się tej palmie. Ona migoce, tysiącem pięknych światełek a każde z nich jest inne. Murwa kadź, jakie to piękne i kolorowe. Jak miłość dwóch samców pawia. A wiesz co widzę na samym szczycie? Na szczycie...
- Zaraz sam puszczę jednego. Przestań pieprzyć, lafiryndo. A ty, Mancinella dla odmiany mógłbyś się z raz odezwać. Ty, kurwa, on chyba skapiał. Weź go kopnij i sprawdź.
- E, Manci? Słyszysz mnie? To ja, Nibo! Kiwnij chociaż głową, żeby Reil się odpieprzył. Pobudka! Komunikuj się, komunikuj! Znowu zeżarłeś wszystkie halunki i ci...
- Stul ryja, on chyba coś gada.
- Mój wzhrook... Prze...Przenikaaa... Otchłanie. Widzę...
- O zaraza, leć po kołek. Znowu włączyła mu się Maria Elena.
- Cicho, chcę posłuchać! No, Manci, powiedz, powiedz. Co widzą oczy elfa?
- Szopkę. Pierdolone jasełka - zdążył wydusić z siebie po raz ostatni Guede, przewiercając pokryty pleśnią sufit źrenicami wypełniającymi całe tęczówki.

Klęcząca obok dziecka kobieta, zdeklarowana ateistka i profanka, modliła się właśnie o łaskę do wszystkich bogów jednocześnie i do każdego z osobna. Znajdujący się naprzeciwko, między nią a nadbękartem długowłosy mężczyzna o oszpeconej twarzy, wzdrygał się i unosił ręce jak gdyby kontakt z bachorem miał zapewnić mu kolejne poparzenia do kolekcji. Znajdujący się nieco za nim, po lewej stronie szopki, dwaj pasterze zajęci byli rozmyślaniami. Pierwszy z nich, młody rudzielec ubrany bardziej jak awangardowy artysta niż pastuch, również wznosił gorące modły ku niebiosom
by nie okazało się, że to on jest faktycznym ojcem dziecka, podczas gdy stojący za nim śmierdzący alkoholem drab o smutnym wejrzeniu, współczuł mu pełen szczerego i rozumiejącego milczenia.

Unosząc ręce do góry, w obronnym geście i pozie wyrażającej jasno „panie idź pan z takim tym”, brodaty brzydal nikczemnego wzrostu, poddał się natychmiast po dotarciu na miejsce, widząc, że oczekiwany potomek jest nie tylko pomiotem chaosu ale na domiar złego cholernym elfem. Idący tuż za nim bladolicy jegomość o tęczówkach w kolorze swojego gustownego kaftana, również poczuł się kompletnie rozbrojony. Z taką hecą nie mogły konkurować nawet jego ambitne i złowieszcze plany na podbijanie północy.
Jedynymi względnie spokojnymi w tym towarzystwie byli kolejno, wyłaniający się zza drewnianej belki alchemik wymachujący świstkiem z recepturą na środek bardzo późnoporonny oraz muszące być niegdyś piękną kobietą białe psisko, merdające ogonem na myśl o wiele bardziej drastycznych środkach na odbieranie życia, jak choćby uczestnictwo w jego sesji.

Gdzieś wysoko w górze, w świetle wąsatego półksiężyca, na nietoperzowych i błoniastych skrzydłach, szustały demony a wąpierze to wzlatując to upadając, to nurkując na rosnące w dole brzózki. Żaden z nich jednak, nie odważył się zbliżyć do pastewnika na więcej niż pół strzelenia z łuku, gdyż siedząca na dachu szopki ciemnowłosa i zła jak osa kobieta, pozornie nieobecna choć wciąż na stanowisku, doglądała całego zamieszania dbając by nie robiono tu jeszcze większego rabanu niż panował tu obecnie.

W końcu, litościwie dla wszystkich tam zebranych oraz świadków, czuwający nad wszystkim anioł nakazał milczenie i opuścił kurtynę a wizja się skończyła.

Pośród nocy ciemnej mroku,
Przy góry potężnej stoku,
Za lasem co cień daje,
Oczom zmęczonym taki widok staje:

Polana od śniegu wolna,
Na niej - szopa nieudolna
Nad dachem gwiazda złocista,
A wśrodku - postać jak ona wyrazista.

Na posłaniu lichym,
Bez skargi siedzi cichy
Ptak nieumarły,
Cały z blasku, jak ogień zamarły.

Z matki gwiazdy zrodzony,
Leży, wyzbyty korony
Feniks, co tutaj na ziemi
Wielkim mistrzom śnił się alchemii.

Ptak śmierci i życia,
Pan bycia i nie-bycia,
Zmartwychwstania ikona.
Czy światu temu podoła?