Cisza, która zapadła, była ciężka, okropnie długa, martwa. Licho nie mogła zobaczyć zbaraniałej miny Keira, zmieszanego, ani uśmiechniętego oblicza Gartha. Po prostu zatapiała się w strachu, który przyprawił ją o dodatkowe mdłości i ból brzucha. Co ciekawe, pierwszy odezwał się medyk.

- Licho... - zaczął spokojnie. - To nie koniec świata. Dziecko to nie choroba. To cud, w twoim wypadku wręcz podwójny. Nie załamuj się i...

Nie skończył, bo Keir usiadł za jej plecami i mocno przytulił. Zadrżała pod jego dotykiem.

- Jesteś pewna? Dziecko? Będziemy rodzicami? Nie musisz mnie przepraszać...
- Można to sprawdzić. Kiedy ostatnio krwawiłaś? Po czym wnosisz, że w ogóle jesteś w stanie błogosławionym? Mdłości? Wilczy apetyt przy tym? Jakie objawy zauważyłaś?

Licho musiała się zastanowić. Ostatni czas był iście szalonym. Co chwilę coś się działo, co krok czyhało na nią niebezpieczeństwo. Nie zwracała uwagi na żadne niewygody czy mankamenty. Ale teraz przyszła pora, żeby wrócić do tych spraw myślami.

Licho z trudem wytężyła pamięć. Była bandytką i awanturniczką, zwiadowczynią, sierotą na ulicy i dzikuską wędrującą z trupą cyrkowych pijaków... Ale słowa Gartha były jej równie obce, co świat arystokratycznych konwenansów czy uprawa ziemi. Ostatni raz z dziećmi miała do czynienia, sama będąc chudą, czupurną smarkulą. Po kilku nocach spędzonych z Friesem, po których nie wydarzyło się nic, byli przekonani, że nigdy się nie wydarzy. Guślarka w jednej z wioch zawyrokowała, że z tak skotłowaną krwią nic by się w niej nie zalęgło. A nawet jeśli, nie dotrzymałoby rozwiązania.

— Nie wiem... Dwa miesiące, trzy? Chyba nie cztery... Może... — W panice starała się ułożyć w czasie ostatnie wydarzenia. Zwiad nachodził się z wypadkiem Keira, noce czuwania w wieży medyka z napadem na Fort. Nie pamiętała. Wiedziała, że było dawno i to złapało ją zimnym, żelaznym imadłem za serce. Popatrzyła na cyrulika z rozpaczą, nerwowo ściskając ramię Keira i starając się skupić na znajomym zapachu jego skóry, na sercu łomocącym pod połami kurty, żeby nie skołowacieć ze szczętem. — To jeszcze nic nie znaczy, prawda? Źle mi było w ostatnich tygodniach, mdło, chodziłam diablo głodna... Ale działo się tyle, że myślałam... Myślałam, że to nic. Nerwy, psiakrew. Że to po tym wszystkim się snuję taka struta... Dzisiaj już nie strzymałam. Rzygałam do wazonu i wtedy pomyślałam, że może...

Zadrżała leciutko.

— Co teraz? Co ja mam robić? — Sama nie wiedziała, którego z nich pytała. Z trudem zebrała się w garść, by dokończyć odpowiedź. — W głowie krzynkę mi się kręciło czasem... I... — Nagle z dziwną wstydliwością podniosła dłoń, żeby chwycić się za pierś. Syknęła z bólu. — Błagam, Garth, to nie może być to...

Garth wzruszył ramionami rozbrajająco szczerze, ale wciąż nie zachowywał się, jakby to była tragedia.

- Cóż, to prawdopodobnie to, sama sobie przed chwilą udowodniłaś. W kwestii tego, co masz robić, to powiem ci bez wahania. Spakować się, kupić prowiant na drogę, dziś wypocząć, a jutro, skoro świt, wskoczyć na koń i wyjechać z miasta. Do Qerel. Mieszka tam mój młodszy brat, takoż medyk, sam książę korzysta z jego usług. Dam ci list polecający, by czuwał nad tobą. Nie jest wcale powiedziane, że urodzisz. Możesz poronić choćby i jutro, twój przypadek jest... Specyficzny. Ale zatroszczyć się o dziecko powinnaś. O siebie zresztą też. A tu zbyt blisko do frontu. Sama też nie powinnaś jechać, trakty do bezpiecznych nie należą. Keir?
- Wyjedziemy rano, jak mówisz - zapewnił natychmiast. - Odwiozę ją na miejsce i otoczę opieką. Mam trochę funduszy, twój brat nie będzie pokrzywdzony.
- Nie o pieniądze chodzi, wiesz to.

Zapadło milczenie. Licho domyślała się, o co idzie. Keir bez chwili zwątpienia przyznał, że zdezerteruje ze służby u Albiona, żeby zaopiekować się nią. I dzieckiem.

- Rozmówię się z rajcą. Osobiście. Liczę na jego rozsądek. Gdyby zaś nie chciał uszanować tej sytuacji... Cóż, nasze drogi rozejdą się w przykry sposób.
- Wyśle za tobą ludzi. Za wami.
- Wątpliwe. Brakuje mu rąk do walki. Gdyby nie syn Galdora i wojacy, których sprowadził, obrona miasta byłaby w opłakanym stanie. Nie poświęci żołnierzy dla uciekającego oficera. Przynajmniej do czasu zakończenia wojny. Do tej pory zaszyjemy się gdzieś. Choćby i gdzieś na Archipelagu.
- Wolałbym tego nie słyszeć, teraz będę musiał kłamać, gdyby mnie pytali - mrugnął do nich okiem. - Czekajcie, dam wam coś do uspokojenie. Oboje potrzebujecie. Bez urazy, Keir, ale też zbladłeś.

Odszedł, podczas gdy mężczyzna mocniej objął byłą bandytkę i złożył na jej policzku ciepły pocałunek.

- Spokojnie, Mała. Spokojnie. Damy sobie radę. Obiecuje ci. Niczym się nie martw...

Po chwili wrócił cyrulik, niosąc dwa parujące kubki.

- Ziółka na nerwy. Lekkie, powinny też powstrzymać nudności. Jak się czujesz, Licho?

— Koszmarnie — wychrypiała dziewczyna i oparła się o pierś oficera. Kubek z gorącym naparem rozgrzał jej dłonie, woń ziół była kojąca, a uścisk mężczyzny krzepiący. Wdychała parę pomieszaną z zapachem potu i dymu, który znała na pamięć. Nadal lękała się jak przed samą śmiercią. Ale wyprostowała plecy, otarła oczy i odwróciła się w stronę Keira z zadartą głową.

— Nie będziemy gnać — oświadczyła. — Ja się trzymam, a i temu... dziecku nigdzie się nie śpieszy. Nie będziesz nadstawiał za nas karku. Jeżeli jest sposobność, trzeba miarkować na polubowne załatwienie interesu. Porozmawiaj pierw z Kolią i Nimah — poleciła, zaskoczona własną przytomnością. Skupiła się na oficerze i było nieco łatwiej, nieco mniej źle i straszno. — Wyjaśnij rzecz, poproś o pomoc. Jeśli będzie trzeba, zaświadczę im wszystko, a jeśli będą pytać o cyrulika... Garth, mógłbyś?... Z ich słowem łatwiej ci będzie przekonać rajcę Albiona. Nie pędź i nie goń ich, poczekamy na audiencją dzień lub dwa, jeśli mus. Jeździłam na zwiady, urabiałam się do bólów w grzbiecie i walczyłam z oklepanymi w blachy bandytami — jeśli tyle przenosiłam, to przenoszę jeszcze trochę.

— Może wysłucha cię wcześniej... Ale nie idź bez poparcia jego żony i córki. Odrobina szczęścia i być może nie będziemy musieli czmychać bezdrożami, a potem opływać siedem mórz, uciekając na Archipelag jak psy z podkulonymi ogonami. Nie chcę, by za tobą gonili. Nie chcę cię widzieć na pieńku. Ejże — ujęła go pod brodę porośniętą na gębie gęstym, kłującym zarostem. — Obiecaj mi. Boję się jak psiakrew, jak stu diabli, ale tego się boję bardziej. Przysięgałeś, że się nie dasz zabić, lepiej tedy dotrzymaj tej przysięgi, do ciężkiego pioruna. Poczekamy na rajcę, ile będzie trzeba. Nie dam ci kłaść głowy pod katowski topór.

— Idź — powiedziała, głos jeszcze jej drżał. Upiła łyk ciepłego naparu. — Sama odpocznę i pójdę do kapitana, by mnie spłacili, zacznę troczyć zapasy na drogę. Garth... dziękuję.

- Obiecuje - zapewnił Keir. Twardo i pewnie. Wierzyła mu, bo zawsze dotrzymywał słowa. Garth również skinął głową.

- Zaświadczę komu trzeba.
- Dobra, nie ma co mitrężyć. Idę, spróbuję dostać się do kogokolwiek przed tą zasraną ucztą. Potem będę i na niej musiał przesiedzieć. Licho, proszę... Nie kręć się nigdzie. Siedź na tyłku, Garth zaopiekuje się tobą.
- Wolnego, Keir, wolnego. Ona nie jest chora, nie umiera, nie roznosi żadnej zarazy. Jest w pełni zdrowa. Nie zmuszaj jej, żeby siedziała tu, bo pod koniec ciąży należy się niemało. Ty możesz już iść, Licho dostanie jeszcze porcję czegoś do wypicia, potem też ją puszczę.

Keir wyglądał, jakby chciał się sprzeciwić, ale pod wzrokiem cyrulika, który patrzył nań z rozbawieniem i politowaniem, ustąpił. Ucałował dziewczynę, potem wyszedł. Medyk tymczasem krzątał się przy palenisku, sypał coś do dzbana, przelewał I gadał.

- Nie bój się nic, Licho. To nie jest takie straszne, nie ulegaj stereotypom. Dziecko to istny cud, coś pięknego. Mam trzy siostry, dziesięcioro siostrzeńców i siostrzenic łącznie. Póki jesteście razem, dacie sobie radę. Moja najmłodsza siostra, uważasz...

Wpadł w potok słów, którego awanturniczka zupełnie już nie słuchała. Bała się, choć mdłości i ból brzucha ustąpiły. Nie spodziewała się wszak zostać matką. To nie było dla niej, nie do tego czuła się powołana. Dobrze jej było na końskim grzbiecie, z mieczem w dłoni. Jak sprawdzi się z potomstwem na rękach?

- ...ale przeżyły ospę, nawet śladów bardzo nie miały. O, wypij to jeszcze. Ureguluje pracę żołądka. - kubek, taki sam jak poprzedni, pachniał jakimiś grzybami, lasem pod koniec lata, przywoływał zapachem ciepłe skojarzenia. Była bandytka wypiła kilkoma łykami. Smak aż taki przyjemny nie był, ale przestała już zwracać uwagę. Ileż to specyfików Garth jej przygotowywał...?

- Przywołałem Keira do porządku, ale nie wyganiam cię. Zostań, jeśli chcesz. Pacjentów i tak mi chwilowo brak. Co powiesz?

Awanturniczka wychwytywała zaledwie pojedyńcze słowa z potoku, jaki wylewał się z ust felczera, nim na dobre przestała go słuchać. Wonny napar stygł jej w żołądku, a dziewczyna wklejała wielkie oczy w ścieśnięty pasem padołek, który nie zdążył jeszcze się uwypuklić. A może zdążył? Dotknęła podbrzusza z niepokojem. Nosiła tam coś obcego i nie wiedziała nawet, od jak dawna. Która noc lub chwila wykradziona między żmudnymi obowiązkami oraz służbą miała ją tyle kosztować. To coś było już tam, kiedy nicami czuwała nad pryczą Keira i kiedy tańczyła z ostrzem i płomieniem na skropionym krwią śniegu. Był, kiedy karkołomnym cwałem uchodziła spod grotów varulańskich strzał. Jej matka-kurwa pogrzebała ponoć w odpadkach pięć martwych bękartów, nim powiła ją — małą, półżywą. Brudna krew, powtarzała jak litanię zarządczyni przytuliska. Parszywe mieszańce, bogowie nie stwali się takim plenić.

A jednak.

Doczekałaś się szczęścia, Maryńka, pomyślała gorzko dziewczyna. Ładno ci. Szczenna suka, nie wilczyca z żelazem...

Pomyślała o Keirze. Nie dawała wiary, że do niego dotarło, co narobili, nie do końca. Uczynił tyle, ile mógł uczynić chłop — podniecił się i pobiegł zająć czymś ręce — a ona została z zimnem przechodzącym ją wzdłuż kręgosłupa. Nosiła dziecko. Musieli uciekać, bo nosiła jego dziecko. Żeby nie stracić znów z trudem odzyskanego spokoju, chwyciła się nadziei na bezpieczeństwo oficera oraz przychylną decyzję rajcy Albiona. I ugryzła się w język, zanim zapytała cyrulika o inne rozwiązanie. Szybkie.

Znała swojego mężczyznę i widziała, jak ślepia płonęły mu się zawziętą ekscytacją. Nie chciałby jej nawet słuchać. Garth o miocie swoich siostrzenic i siostrzeńców opowiadał jak o własnych, a o pasożycie w jej trzewiach, jak o darze od losu. Nie zrozumieliby.

I tak umrze. Matka donosiła tylko jedno, a ja jestem dwakroć skundlona.

Stanęła na nogi z determinacją. — Dziękuję, Garth, poradzę sobie. Gdyby ten przygłup mnie szukał, odę do Ferrisa, kaleka jeszcze nie jestem, mowy też mi nie odjęło. Urządził mnie, psiajucha... — zmełła w ustach dużo podlejsze przekleństwo. — Wrócę, jak znowu zacznę rzygać. Albo jak przypomnę sobie, żem szczenna i szlag mnie trafi. Napić się mogę? Nie? Kurwa mać...

Dziewka mamrotała, wyślizgując się z lazaretu przez uchylone odrzwia. Musiała być jeszcze krzynę blada i niezdrowa na twarzy, bo żołnierze rajcy gapili się na nią w korytarzach koszarów, dopóki nie sklęła jednego siarczyście i nie kazała pilnować własnego nosa. Czuła się, jakby wszyscy już wiedzieli, wiercili ją kpiącymi spojrzeniami.

Załomotała lekko pordzewiałą kołatką u drzwi i odczekała, aż rozlegnie się zaproszenie, nim wkroczyła do wnętrza pomieszczenia znacznie bardziej skromnego i surowego, niż wygodne komnaty kapitańskie w Wodnym Forcie. Ze zdenerwowania straciła nieco rezonu i kapkę niepewnie spojrzała w przenikliwe oczy półelfa, zasiadającego pośrodku izby za biurkiem, z gęsim piórem w dłoni.

— Kapitanie — skinęła. — Mus mi wyjechać wcześniej, niż myślałam. Chyba. Póki jest czas i pora, chciałam prosić o odrpawę oraz żołd za służbę pod wami.

Garth pożegnał ją lekko zasmuconym wzrokiem, ale słowa więcej nie wyrzekł. Drewniane drzwi zatrzasnęły się za nią, ale mroczne myśli, niczym pasożyt, wwierciły się w jej umysł i ani na chwilę nie opuszczały. Gdy szła przez korytarze, nastrój miała nieustannie paskudny, aż w końcu wyżyła się na jednym z żołnierzy, ale wcale jej nie ulżyło. Przekonana o własnej beznadziejności, szybko dotarła do komnat kapitana.

Ferris końcówką pióra wskazał jej krzesło i kończył pisanie. Zobaczyła, że zapisał już niemal cały pergamin, ale nie był to język wspólny. Nie znała tego pisma. Nie chcąc jednak dopytywać się i uchodzić za mocno wścibską, usiadła i czekała, oglądając pomieszczenie. Na ścianie, naprzeciwko niej, wisiała wielka mapa z zaznaczeniem wszystkich większych twierdz i miast. Pamiętała o słowach fleczera i drodze do Qerel, jaką miałaby odbyć, by tam oddać się opiece przed porodem. Wiedziała, że to daleko, ale dopiero teraz uświadomiła sobie, jak bardzo. Będą musieli ominąć góry, brać pod uwagę wszelkie moczary, nieuczęszczane drogi, co bardziej niebezpieczne miejsca...

- Nie jesteś już moim żołnierzem - rzekł w końcu tak niespodziewanie, że aż lekko drgnęła. Popatrzył krytycznie na pismo i odsunął je na bok. - Nie musisz mi składać wyjaśnień, aczkolwiek byłoby miło. Po starej znajomości. Skąd taka zmiana? Czemu wyjeżdżasz już, teraz, w tej chwili? I czy nadal planujesz zabrać ze sobą Keira? Jeśli zaś nie chcesz się tłumaczyć, twoja wola.

Wstał od stołu, otworzył kufer stojący pod ścianą, po czym sięgnął w jego głąb i wrócił na swoje miejsce. Na blat z brzękiem padły trzy pękate sakiewki.

- Tysiąc pięćset srebrnych. Z uwzględnieniem specjalnych zasług. Tyle możemy dać, zima, jak widzisz, bawi się naszym kosztem w najlepsze, ani zasrani czarodzieje, ani pieprzeni uczeni nie wiedzą, co się dzieje. Albo widzą, ale mówić nie chcą. Tak czy siak, mamy, co mamy. O armii goblinów nie wspominając. Jak więc, możesz mi coś opowiedzieć, czy nie? Wina? - zapytał, unosząc w górę dzbanek.

Kapitan zawsze był swój chłop, ale czy na tyle, by opowiedzieć mu o czymś tak istotnym? Z punktu widzenia Licho - druzgocącym? Pochwalić się, że oto niemal niemożliwe stało się zupełnie realne?

Była bandytka czuła na sobie uważne, przenikliwe spojrzenie półelfa. I chyba po raz pierwszy w życiu nie potrafiła na takie spojrzenie hardo odpowiedzieć.

Gdy zasiadała, wzrok awanturniczki ześlizgnął się na chwilę na zapisany od skraju do skraju pergamin, z którego nie mogła odczytać nawet słowa. Dyspensa dla zamorskich importerów, prośba o zapomogę w czas pustych spichlerzy?... Nie zapytała. Pozwoliła dowódcy załogi w spokoju dokończyć spisywanie alegatu, z zaniepokojeniem śledząc na ukraszającej lico komnaty mapie szlaki i bezdroża wiodące z Oros na dalekie zachodnie wybrzeże. Co krótszy oznaczał przedzieranie się przez śmiercionośne ostępy gór, co dłuższy tygodnie jazdy. Tygodnie przy przychylnych warunkach, nie z traktami sięgającymi koniom śniegiem ponad nadgarstki, nocą ścigającą krótki dzień i nią przy nadziei, z każdym postojem coraz mniej sprawną i zdrową do tułaczki w głodzie oraz zimnie. A Keir zamierzał sam jeden przeprowadzić ich przez to zamarznięte piekło. Wszystkich troje.

Prawie podskoczyła, kiedy kapitan przemówił niespodziewanie, a potem drugi raz, kiedy na stole z ciężkim brzęknięciem wylądowały trzy mieszki. Licho szybko domknęła rozchylone w oniemieniu usta, lśniącymi oczami wpatrując się w pękate, jutowe worki. Zważyła jeden w dłoni. Tysiąc pięćset srebrnych gryfów w bitej monecie — nie pamiętała, kiedy ostatnio miała do czynienia z taką ilością grosza na raz. Nigdy chyba nie miała.

— Dziękuję — wykrztusiła głucho, nie rozpoznając własnego głosu, ale propozycję poczęstunku zbyła pokręceniem głowy, choć czuła już woń oraz smak wytrawnego trunku na końcu języka. Ferris zmarszczył czoło, nie umknęło to jej uwadze. Westchnęła cichutko i powtórzyła. — Dziękuję...

Znów znalazła swoje dłonie chyłkiem wędrujące na padołek.

— To więcej, niż mogłabym prosić. Winnam wam rzec w podzięce, co zacz, winnam... Mogę wam zawierzyć, kapitanie, zaufać? To nie dyrdymał, żadne moje głupstwo ani błazenada tym razem, zarzekam się. Ino... Ach, byłabym mądra, to nie rzekłabym nikomu, gębę wsadziła w kaganiec! Ale z was są dobrzy ludzie, kapitanie. Przyjęliście mnie ślepo pod dach i w żołd, bezpańską smarkulę, choć mogliście pogonić za rycerzem na gościniec albo dać skapieć ze strzałą w plecach. Winna wam jestem, mam dług prawdy — oświadczyła. Nadal nie była w stanie spojrzeć dowódcy wprost w oczy, ale zaczęła mówić niemal bez zająknięcia. — „Łaska” mnie trafiła, chędożona, bogini naszej miłościwej, psia jej mać... Ot, dogoniło babskie fatum. Nie łypcie tak, błagam, aż wstyd gadać, takie dureństwo... Ach... W ciąży jestem — burknęła. Burknęła i potrząsnęła hardo głową. — Tak! Kura z jajem, nie wasza zwiadowczyni, źrebić się będę jak głupia chłopka, co Jasieńkowi dała za chałupą. Możecie się śmiać, nie mus czekać, aż wyjdę. Mi to już nic.

Policzki płonęły dziewczynie rumiano z gorąca, zasię wzorkiem z pasją studiowała zaśniedziałe klamerki na cholewach swoich oficerek. Czuła, że półelf nawet na ułamek sekundy nie spuścił z niej świdrującego spojrzenia.

Prychnęła, a gorycz stanęła jej w gardle popiołem. — Keirowi odbiło, rzecz jasna. Susami pognał ugadywać i ugłaskiwać rajcę Albiona, by i jego wypuścił. — Mało brakło, a by dezerterował, idiota, pomyślała, lecz nie wypowiedziała tego na głos. — Wie tylko on i Garth, i wy. Teraz pewno i rajca z rodziną. Rada bym była, gdyby tak pozostało.

Ferris słuchał tego wywodu spod przymrużonych oczu, zastanawiając się, jakaż to będzie puenta. Kiedy awanturniczka doszła i do niej, kapitan uniósł wysoko brwi. Mimo wszystko - do końca nie przerwał.

- Dziękuję za szczerość - wyrzekł, gdy zamilkła. - Aczkolwiek nie widzę w tym nic śmiesznego. Przy waszym... Hm, trybie życia, raczej nikogo nie powinno to zdziwić. Nie kryliście się z waszym związkiem. Martwi mnie raczej coś innego.

Wstał, sięgnął po puchar i napełnił go winem po brzegi. Potem okrążył biurko, usiadł na jego krawędzi, a naczynie podał Licho.

- Pij, pij, lekkie, cierpkie, nie zemdli cię, dziecku też nie zaszkodzi. Mam żonę, wiem, co mówię. Martwi mnie, że traktujesz tę "łaskę", jak przekleństwo. Kura z jajem? Źrebić się? Nie jesteś bezrozumnym zwierzęciem. Nawet, jeżeli przewidywałaś u siebie niemożność do zapłodnienia... Cóż, stało się. Jesteś młoda, ale nie jesteś dzieckiem. Jeżeli potrafiłaś pójść z Keirem do łóżka, stań na wysokości zadania i przyjmij wszelkie tego konsekwencje. Wybacz proste słowa, ale jestem żołnierzem, nie potrafię inaczej. Walczyłaś z opętanymi wojakami, leśnymi bandytami, patrolowałaś okolice wokół Fortu. To była konsekwencja służby. A konsekwencją dzielenia łoża jest niekiedy potomstwo. Nigdy nie użalałaś się nad sobą, gdy coś poszło nie tak w czasie zwiadu. Nie użalaj się nad sobą, gdy tak obdarzył cię los. Krzywisz się, mówiąc, że Keir się ucieszył. Wolałabyś, żeby się załamał i przegnał cię precz? Co prawda nie liczyłbym na gratulacje od Albiona i łatwe zezwolenie na opuszczenie służby, ale podstawy już ma, więc i tu raczej winnaś się radować, aniżeli smucić.

Sobie również nalał wina, a do Licho powoli docierały jego słowa. W głowie miała mętlik, pomiędzy wyrzutami do samej siebie kotłowały się teraz słowa Ferrisa, Gharta oraz uśmiechnięta gęba Keira. Zrobiło jej się trochę słabo, dłonie jej zadrżały, ale opanowała je, zaciskając palce mocnej na pucharku. Wino, choć faktycznie cierpkie, smakowało jej całkiem nieźle.

- Obawiasz się, że nie będziesz wzorem matczynych uczuć? Niestety, obaw nie wyzbędziesz się nigdy. Kiedy sam dowiedziałem się, że będę ojcem, myślałem o zaokrętowaniu się na jakiś statek w Ujściu i ucieczce gdzieś na Archipelag. Święcie wierzyłem, że tak będzie lepiej dla tego nienarodzonego dzieciaka. Bo jak ktoś, kto miał ojca chlejusa i agresywnego szaleńca w jednym sam mógłby być dobrym ojcem? Ile czasu minie, nim stanę się taki sam? Ale moja mądra żona wzięła mnie za fraki i przemówiła do rozsądku. I wiesz co? Miała rację. Wybacz ten moralizatorski wykład, ale pozwoliłem sobie na niego chociażby z racji wieku i doświadczenia. Nie podejmuj pochopnych decyzji, ochłoń. Przyjmij to na zimno. Dokładnie jak podczas zwiadu. Jak w czasie walki - położył jej dłoń na ramieniu, zaciskając ją lekko. - Coby nie było, dasz sobie radę. Wiem to. Poznałem cię. Wiem, co kryje się w tym niepozornym ciele.

Była to dziwna chwila. Kapitan, owszem, był dla niej ludzki, ale tak samo traktował wszystkich swoich podkomendnych. Zawsze wyrażano się o nim dobrze, z szacunkiem. Oczywiście nikt nie liczył utyskiwań na nocne zmiany, czy inne, pomniejsze rozkazy. Żołnierze zawsze narzekali, inaczej nie byliby sobą. Ale teraz, w tym jednym krótkim momencie, Ferris stał się kimś więcej, niż jej byłym dowódcą. Stał się kimś bliższym, kimś na kształt członka rodziny...

Jak ojciec.

- Dobrze, teraz już cię nie trzymam, sam muszę napisać jeszcze kilka listów. Życzę wam powodzenia. Szczerze. Oby przyszło się spotkać w lepszych czasach. I większym gronie - uśmiechnął się pogodnie.

Dziewka spuściła wzrok, wyłajana przez kapitana niczym krnąbrna córka, rumieniąc się przy tym jak dzięcielina w niwie, mimo zajadłej chęci, by zachować na twarzy obojętność. Zżymnęła się pod poczciwym, niemal pietystycznym dotykiem dłoni Ferrisa na jej ramieniu. Pojęła, jak bardzo wciąż się bała. Ani zwiady w sercu głuszy, ani żadna ze srogich zim, ani rzucanie się w cwale piersią rumaka na piki oraz sztychy mieczy nie mogły równać się z tą żelazną, pokrytą lodem pięścią, zaciskającą się na jej trzewiach. Ta bojaźń była jej obca, rachityczna i ciemięsko konsekwentna, niczym wąż owijający cielsko na sparaliżowanej ofierze.

Nie przytaknęła dyskursowi półelfa, ale też nie zaprzeczyła ani słowu. Nie wykrztusiła z siebie nawet piśnięcia. Poczuła jedynie ulotną chęć, by spytać o to jedyne dziecko, które miał zostawić za sobą na lądzie, wypływając gdzieś w nieznane, ale chybko dziabnęła się w język. Nie lza było wypytywać o tych, których nie było obecnych i o których dotąd nie wspominano.

Skinęła Ferrisowi głową po raz ostatni. — Rozkaz. Dziękuję wam, kapitanie, tak prawdziwie. Dobrzy z was ludzie, wiedziałam to...

Zagarnęła z blatu biurka trzy pękate mieszki, odwróciła się i szczypiąc się z samą sobą, zawahała w mgnieniu oka. Z zawahania zawirowała na pięcie ku dowódcy. Objęła go raptownym ruchem — krótko, ale mocno, niemal rozpaczliwie — wciskając głowę w utwardzoną przeszywnicą pierś półelfa i czując, jak sztywnieje na chwilę z zaskoczenia. Rozpoznała znów tę rzewną, dziecięcą tęsknicę, jaką poczuła po raz pierwszy, kiedy do niej mówił, dotknąwszy jej barku. Już wiedziała, już rozumiała — tak dużo jej się przydarzyło w życiu nieszczęścia i tak dużo jej brakowało. Przypomniała sobie wielkie, twarde ramiona człowieka wołanego Niedźwiedziem, które pachniały starym futrem z jego kołnierza i w których mogła skryć się jak pisklę. Bardzo zatęskniła.

Uciekła mu, zanim którekolwiek z nich mogło choć słowem dopełnić niezręczności chwili. Na korytarz wybiegła niemal truchtem, nabrała oddechu, którego zaczęło jej brakować w komacie i zwolniła. Ku tymczasowym kwaterom oficerów pokierowała się sztywnym krokiem, ze spojrzeniem wbitym w wygładzone podeszwami kamienne kafle na podłogach. Ignorowała mijanych członków załogi. Zdrajczyni, dziwka zwiadowcy — skończyły się żołnierskie sympatie, ledwie wyfrunęła plotka o jej wolno pójściu w przededniach wojennej zawieruchy.

Dyskretnie i z wielką ostrożnością ukryła zarobione pieniądze w ciasnej izdebce Keira, we wnętrzu wypchanej pierzem oraz słomą poduszki. Obmyła bladą twarz nad miednicą wody. Garth nie omylił się, nie czuła już mdłości, jedynie miękkość w nogach oraz pustkę w głowie. Naszła ją chęć, by zwinąć się w kłębek na sienniku oficera, ruszyła się tedy pośpiesznie do roboty, zanim pragnienie kulenia się bez nadziei niczym dziecko wzięło nad nią górę. Ogień i stal, takiej jej lza było być. Nie szlochająca w piernaty smarkula. Wybrała część monet ze swojego własnego, zaoszczędzonego jeszcze na jesieni mieszka i domknęła izdebkę.

Kiedy opuściła zaciemnione koszary, wyziew i klangor miasta krzynę ją ożywiły, uwalniając od pochmurnych myśli. Zboczyła w znajomy suk, zagłębiła się między kramy, stragany i stoiska. Nasłuchiwała dźwięku piszczałek przygodnej trupy grajków oraz rozgwaru pospólstwa, strzygąc uchem na pojedyncze słowa. Na żelaznych kołach turkotała traktem wojna, śniegi leżały jak w gwizd pół roku, a gawiedź w Oros dzień w dzień martwiła się ino groszem więcej za jaja lub wycieloną krową, której przestało z wymion strzykać. Postrzygła uważniej przy bazarach z żywnością, dopóki nie było jej dość szeptanek oraz strzępów nowin o tym, kto co wieczór odławiał dzikie psy za miejskie srebro, zaś rano dorabiał do hyclowania wykładaniem na chuście świeżych mięsnych pasztecików, o kim nie wiadomo było, skąd mleko znosił dzbanami, kiedy ni bydła, ni kozy, ni nawet kobyłki w jego obejściu nie uwidziano, a kto za plasterek szynki liczył sobie niczym od soczystego haka antrykotu.

Wybrała nieokazały straganik, rozstawiony w cieniu kolorowej wenty sukienników, oraz żylastego starca o wysuszonych, dropiatych dłoniach, w których obracał tasakiem mięsiwo na desce niczym ona brzeszczot w tańcu. Stragan pachniał kichlarzem, pasami solonej wołowiny i kozim serem. Licho grzecznie zagadała o interesy.

Potrzebowali z Keirem wiktu, rozpaczliwie. Wędzonych ryb oraz kiełbas, suszonego mięsa, wina, miodu, serów, kaszy... Czegokolwiek, co mogło zleżeć w dotroczonych koniom workach oraz manierkach tygodniami i nie spsuć się, wyżywić ich oboje na zaśnieżonych gościńcach. Drób, czerwone mięsiwa, chleb, wędliny, pasztety czy kapusta mogły umilić im pierwsze dni w tułaczce, ale nie przetrwać dość długo, by wyściubili wszystko co do okruszka, nawet na zimnie. Tydzień — na tyle najdłużej lza było nabrać świeżego jadła, nie więcej. Mogli uzupełniać je w drodze, po gospodach, wsiach oraz serdecznym wędrowcom chałupach. Licho nie wyznawała się na geografii ni szczegółowych rachunkach, lecz umówiła z dziadkiem suchy prowiant na co najmniej dwa tygodnie, wspominając powikłane szlaki na mapie w komnacie kapitana.

— Zajdę pierwszym rankiem albo przyślę kogoś po worki. Nie żałujcie słusznego jadła, a ja zapłacę uczciwie przy odbiorze, obiecuję — zapewniła wędliniarza. — Liczę ino, że i wy uczciwie mnie podliczycie, nie ruszam w ten ziąb ku czczej rozrywce. Bywajcie w zdrowiu.

Nie mogła spocząć wcześnie. Zaszła do skupcy rolnego, otoczonego balotami, snopami nakrytymi od śniegu oraz workami zboża. Tak jak u masarza, dogadała odbiór na dzień wprzódy i z coraz cięższym sercem zamówiła sto pięćdziesiąt i pięć funtów gotowej paszy dla koni. Miało starczyć Ogryzkowi oraz skaremu oficera na bez mała tydzień hartownej jazdy. Luzakowi także. Dąsała się, lecz wiedziała, że na tyle obroku pewnikiem będzie konieczne zajście przed wyjazdem po obórkach oraz gospodarstwach w poszukiwaniu niedrogiego konia jucznego — przy odrobinie szczęścia kuca o mocnych nogach lub dorastającego do pługa, młodego garbonosa.

Pomiędzy kramami bławatników spędziła najwięcej czasu, iście na babską modłę, przebierając w przyodzieniach. Opuściła targowisko nie do końca zadowolona, nie do końca zawiedziona, ale znacznie szczuplejsza o wybrane z sakiewki monety. Szyta wilkiem oraz burym lisem pelisa z kapturem ciążyła jej w ramionach i nawet złożona grzała niezgorzej. Liczyła, że gruby, zimowy szal oraz rękawice z podszytej ciepło skóry okażą się równie użyteczne, zaś z wełnianych onuc idealnie dopasowanych jej do stopy i buta prawdziwie się cieszyła. Ciemne, jelenie nogawice z czasów przyjazdu do Fortu wciąż dobrze się nosiły i nie zawiodły awanturniczki podczas śniegowych zwiadów. Podczas istnego zamrozu mogła narzucić na siodło derkę, przykryć nią uda.

W koszarach skonstatowała z rozczarowaniem, a odrobinę z ulgą, że w kwaterze wciąż nie było śladu po Keirze. Obawiała się usłyszeć o decyzji rajcy równie mocno, co jeszcze przed druzgocącym odkryciem, teraz pewno i mocniej. Nie zamierzała pozwolić sobie na rozpaczanie w bezczynności, porzuciła tedy nabytki na sienniku, a kwity od handlarzy na zydelku. Wybrała się do stajen, żeby przygotować konie oraz rynsztunek do czekającej ich drogi.

Żołnierskie rumaki rozpoznawały ją z daleka, podnosiły łby w stanowiskach, napinały postronki i chrapały cichutko na powitanie, licząc, jak zawsze, na marchew lub kawałek soczystego jabłka kryjące się po kieszeniach kurtki. Słodkawy zapach ściółki był kojący. Ogryzek zarżał tęskliwie, po czym natychmiast zeszczurzył się na swojego sąsiada, kopiąc po ścianach. Licho zaczęła od rzędu. Oczyściła starannie oba siodła, swoje oraz Keira, sprawdziła stan wszystkich pasków oraz sprzączek, do których musieli przytroczyć juki i sakwy, wytrzepała za odrzwiami filcowe czapraki, a sznurkowe popręgi powlekła futerkami z owczej wełny. Derki spięła rzemieniami, żeby rankiem mogli szybko przysznurować je do łęków. Nasmarowała wysłużone, miękkie puśliska, napierśniki z mocnej skóry, uzdnice oraz podogonia i dokładnie wymyła kiełzna w jednym z poideł. Klar był pierwszego sortu, nigdzie takiego nie trzymała.

Wpadające luftami światło zmiękło i ociepliło się, osłabło. Zmierzchało.

Dziewka trzymała się jeszcze dzielnie, kiedy oporządzała skarego Keira. Wyszczotkowała dzianeta, wyczesała, rozczyściła, a przez szmatkę osłuchała brzucha oraz piersi, czy nie chodziły szmery ani rzężenie. Każdą jedną kończynę zbadała cal po calu, od barków i kolan po palce kopyt. Kiedy kończyła przy Ogryzku, coś ją ścisnęło w sercu, a łzy podeszły jej aż do gardła. Przytuliła się do masywnej, atletycznej szyi ogiera, porośniętej miękką sierścią, a twarz schowała we wiechciu grzywy. Buchał jej w plecy kłębami pary.

— Co ja mam robić, koniku?... — Zadygotała. — Co ja mam robić...

Koń nic nie odrzekł, rzecz jasna. Buchnął parą, zastrzygł uchem i zmrużył wielkie, mokre oczy. Pozwolił się wypłakać, tak jak wypłakiwała mu się w szyję, ujechawszy ze zlanej krwią i ogniem wsi, tak jak tuliła się w mróz oraz chorobę i nieszczęście albo przysypiała w stępie tuż przed jutrzenką.

Licho westchnęła i ucałowała przyjaciela w chrapy. Wymknęła się ze stajni, dalej nie wiedząc nic a nic, co tak naprawdę począć.

W progu zderzyła się z czymś wysokim i twardym, odbijając się od tego. Zaklęła w myślach, bowiem ostatnimi czasy zdarzało się to nazbyt często. Jej wzrok padł najpierw na wełniany kubrak, a potem na twarz porośniętą lekką szczeciną.

- Jak zwykle w stajni? - zapytał Keir. Złapał ją za rękę i pociągnął ku korytarzom. - Chodź szybko, mamy mało czasu.

Gnał niemiłosiernie, ale milczał jak zaklęty. Po wyrazie twarzy poznała, że jest skupiony i zdeterminowany, jak przed każdym patrolem, polowaniem, walką. Zdążyła nauczyć się odróżniać mimikę jego twarzy. Strach uderzył ją po raz kolejny, ale zacisnęła tylko żeby. Korytarze były dziwnie opustoszałe, gdzieś z oddali dało się słyszeć muzykę. Uczta, przypomniała sobie.

Udali się do jego komnaty. Ta również świeciła pustkami, większość zwykle porozwalanych dookoła rzeczy, zarówno jego jak i jej, leżała wrzucona do juków. Na stole stał dzban z winem i resztki pieczeni. Keir w końcu przemówił.

- Dostałem zgodę - rzekł, łapiąc ją za obie dłonie. - Możemy jechać, ale musimy zrobić to w tej chwili. Albion nie był zachwycony, a wtrącenie się żony i córki potraktował jak policzek. Myślałem już, że to koniec i prędzej wyśle mnie do lochu, ale w zasadzie sam wpadł w swoje sidła. Prosiłem o rozmowę na osobności, a on uparł się, żeby został z nami ten młody rycerz. Nie pamiętam jego imienia, ale najpierw po prostu stał z boku i popijał wino, a potem, gdy Baltmac zamierzał wyrzucić mnie precz, wtrącił się. Gadał coś o dzieciach wychowanych bez ojców, o rozsądku i temu podobnych sprawach. Rajca mało nie pękł, czerwony był na twarzy okrutnie, ale nie dyskutował. Z herbowym, który przychodzi w sukurs jemu i miastu nie chciał wchodzić w konflikt. Machnął ręką i kazał więcej nie wracać. Uczta trwa w najlepsze, więc zbierajmy się. Spędzimy tę noc gdzieś na mieście, rankiem skierujemy się na północ. A teraz zbierajmy się, czas ucieka - pocałował ją w policzek i wziął się za bagaże.

Wymykali się niczym szczury, cichcem, ale bez skradania się. Licho, choć zalała ją fala ulgi, niewiele mogła powiedzieć. Nie bardzo wiedziała, co mówić. Udało się, był wolny, mógł z nią odjechać. Przez góry, doliny, wszystko zasypane śniegami, wygłodniałymi bestiami i masą innych niebezpieczeństw. Jest co świętować.

W stajniach szybko osiodłali swoje wierzchowce i ruszyli do miasta. Keir, korzystając ze swoich znajomości, znalazł im jakieś ciasne, ale niedrogie lokum. Pomieszczenie nie miało mebli, poza starym, skrzypiącym łóżkiem, ale wystarczyło im. Były już oficer przyniósł skromną kolację, którą spożyli w milczeniu. Działo się wokół nich tak dużo w tak krótkim czasie, że wciąż niezbyt mogli uwierzyć, iż wszystko to wydarzyło się naprawdę. Potem legli obok siebie, kochając się szybko i bez czułości, jakby musieli odreagować. Nie było w tym dbałości i słodkich słów o uczuciach. Ale samego uczucia było dużo. Po wszystkim zasnęli szybko, nadal nie mówiąc zbyt wiele.

Rankiem wstali wcześnie, zaraz po wschodzie słońca. Awanturniczka czuła jakąś dziwną ulgę. Strach zniknął, pozostała w niej swego rodzaju nadzieja, radość, dreszcz oczekiwania. Po posiłku udali się na targ, który dziewka odwiedziła dzień wcześniej. Zamówione przez nią produkty zapakowano starannie i pochowano do worów, nie licząc kilku gąsiorków wina i miodu pitnego, które opatrzono wiklinowymi pokrowcami. Było tego trochę, a i sama cena żywności podskoczyła w górę, odkąd jasnym się stało, że ofensywa Goblinów może spaść na miasto, dlatego mieszek Licho stał się szczuplejszy o całe trzy setki, wliczając w to zakupione ubrania. Ciężko było się z tym rozstać, ale wiedziała, że ma mus.

Objuczeni i opatuleni ruszyli ku północnej bramie. Nikt ze starych znajomych nie wyszedł ich pożegnać, ale była bandytka nie była nawet pewna, czy wiedzą o wyjeździe. Zrozumiałaby, gdyby Keir nikogo o tym nie informował.

Ulice wciąż były mało ruchliwe, ale pierwsze wozy i podróżni wjeżdżali już do miasta. Nie zwracano większej uwagi na parę jeźdźców, zmierzających w przeciwnym kierunku. Przed nimi zaś rozpościerał się skąpany w bieli, wietrzny i mroźny krajobraz, który miał im towarzyszyć przez najbliższe tygodnie.
*** Tak oto kończy się pełen przygód i rozterek, trwający około rok wątek panny, zwanej Licho. Słowem podsumowania Licho otrzymuje:

ATRYBUTY:
Zręczność +1
Wytrzymałość +1
Inteligencja +1
Charyzma +1

UMIEJĘTNOŚCI:
Etykieta +1
Czujność +2
Koncentracja +2
Długie ostrza +1
Autorytet +2
Przebiegłość +2
Bójka +1
Oswajanie zwierząt +1
Jeździectwo +1
Skradanie się +2
Tropienie +1
Finanse i matematyka +1
Atletyka +1
Handel +1

Dodatkowo, za służbę w Wodnym Forcie, Licho otrzymała żołd w wysokości 1500 srebrnych monet, jednak po gruntownych zakupach zostało jej ich 1200. Pannę Licho zapraszam do edycji kartoteki i widzimy się w następnym sezonie serialu.


(Całość uzgodniona z Administracją)